Ποίημα της εβδομάδας 209

"...προσπαθούν να μας περάσουν σε μια νέα λίθινη εποχή

να μας τρομοκρατήσουν ανάμεσα σε εξαγριωμένους βροντόσαυρους.

Όμως μη φοβάστε

του ονείρου μαχητές εσείς με το χέρι μπροστά,

καθώς φανός θυέλλης θα μας οδηγήσετε.

Και εμείς αληθινή απειλή του μέλλοντος τους,

αν χρειαστεί θα λάμψουμε σαν μαχαίρι.

Εμποσθοφύλακες

και ανάστροφοι οδηγοί των βαρέων αρμάτων του ουρανού

ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα,

το νου σας...

από μας η άνοιξη εξαρτάται...."

Οδυσσέας Ελύτης

Ποίημα της εβδομάδας 208

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη

γιατί η μνήμη αυτή

υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.

Εκτός εάν η νοσταλγία

από πολύ βιασύνη,

παραγνώρισ' ενθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα

όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο,

να'ναι παπαρούνες δανεισμένες

από μιάν άλλην ιστορία,

δική μου ή ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη

γιατί και μέλισσες βλέπω

να πετουν γύρω απ' αυτή τη μνήμη,

με περιπάθεια και πίστη

να συνωστίζονται στον καλύκά της.

Εκτός αν είναι ο οργασμός

νόμος του παρελθόντος,

μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις

στα τελειωμένα πράγματα

για την επικονίαση

της εμπειρίας, της λύπης

και της ποίησης.

Κική Δημουλά

Επιστολή της ΠΟΕΔ προς τους γονείς

Αγαπητοί Γονείς,

Αρχικά, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για τη στήριξή σας στην πρόσφατη δίωρη στάση εργασίας των μελών μας και συνολικά των Εκπαιδευτικών του τόπου μας.

Η ΠΟΕΔ, πολύ σπάνια και με εξαιρετική φειδώ, χρησιμοποιεί το μέτρο της στάσης εργασίας αποφεύγοντας επισταμένα τη δική σας ταλαιπωρία.

Την περασμένη Τρίτη ήμασταν αναγκασμένοι να κατέλθουμε σε προειδοποιητική στάση εργασίας λόγω των εξαιρετικά κρίσιμων εξελίξεων γύρω από τα μέτρα εξυγίανσης της οικονομίας και μιας σειράς απογοητευτικών μεθοδεύσεων που αφορούν στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στους Εκπαιδευτικούς.

Με δεδομένη την παγκόσμια και την τοπική οικονομική κρίση, Κυβέρνηση και Βουλή απέτυχαν να εφαρμόσουν μέτρα τα οποία να διασφαλίζουν την στήριξη της οικονομίας με τη φορολόγηση του πλούτου και τον έλεγχο της φοροδιαφυγής, της αδήλωτης εργασίας και της καταβολής των ανείσπρακτων φόρων.

Αντίθετα, συγκεκριμένοι κύκλοι επιδόθηκαν εργολαβικά σε μια πρωτοφανή επίθεση κατά των κρατικών υπαλλήλων, επιχειρώντας εμφανώς το διασυρμό τους στην κοινή γνώμη και την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι εκπαιδευτικοί και ευρύτερα οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα ανταποκρίνονται, πάντοτε, ευσυνείδητα και τυπικά στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, την ίδια ώρα που επώνυμα μέλη της κοινωνίας μας προκλητικά φοροδιαφεύγουν, αδιαφορώντας κυνικά για τις συνέπειες στην Κυπριακή Οικονομία, εστιάζοντας μόνο στο προσωπικό τους κέρδος. Η τελευταία Έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας καταγράφει πέραν του 1 δισεκατομμυρίου ανείσπρακτων φόρων!

Οφείλουμε να καταθέσουμε την ένστασή μας για την προσπάθεια διαχωρισμού και διχασμού των εργαζομένων σε εκείνους του δημοσίου και εκείνους του ιδιωτικού τομέα. Η κακόβουλη αυτή διάκριση γίνεται με κίνητρο την φθορά των εργασιακών κεκτημένων και την έκπτωση των συντεχνιών.

Ως δάσκαλοι, οι οποίοι είμαστε εντεταλμένοι στην αγωγή των παιδιών σας, λειτουργώντας την παιδεία και την αντίληψη δικαιοσύνης στους νέους ανθρώπους, δεν μπορούμε να δεχτούμε την αδικία και την ανισότητα ως προς τις δημόσιες οφειλές. Ούτε μπορούμε να ανεχτούμε τον ετσιθελισμό απ’ εκείνους που αποφασίζουν ερήμην μας.

Για αυτούς τους λόγους και με προμετωπίδα την απαίτησή μας για ίση κατανομή των βαρών σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, κατήλθαμε σε δίωρη στάση εργασίας, στέλνοντας στους εργοδότες και τους ιθύνοντες το αγωνιστικό μας μήνυμα ενάντια σε απαράδεκτα και άδικα μέτρα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΕΔ

Ποίημα της εβδομάδας 207

ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,

λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.

Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό

το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.

'Hλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,

κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,

που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ποίημα της εβδομάδας 206

Τραγούδι της απεργίας

Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε

Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι

Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή

Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη

Την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και

Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!

Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις

Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη

Την αλληλεγγύη!

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ντομινίκ, «σαν στο σπίτι σου»!

Στη χώρα που κυβερνήτης – «σωτήρας» είναι ο κ. Παπανδρέου, στη χώρα που πάνε κι έρχονται οι «φιλέλληνες – σωτήρες», προεξαρχόντων των κ.κ. Ντομινίκ Στρος Καν και Ολι Ρεν, η προ κρίσης κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:

α) Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Την ίδια περίοδο – καθ’ ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας – το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας.

β) Στο σύνολο της βιομηχανίας, της οποίας η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» προϋποθέτει νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους – τα επίσημα, ετήσια κέρδη ανά εργαζόμενο (όπως καταγράφονται στις εκθέσεις της ICAP) είχαν την παρακάτω πορεία.

1996: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 4.451 ευρώ.

2000: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 8.783 ευρώ.

2005: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 9.000 ευρώ.

2007: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 12.000 ευρώ.

Την ίδια περίοδο, η αγοραστική αξία του εργατικού εισοδήματος – καθ’ ομολογίαν του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ- «έπεσε» στα επίπεδα του 1984…

γ) Τη δεκαετία του ’90 ο φορολογικός συντελεστής επί των επιχειρηματικών κερδών βρισκόταν στο 45%. Σήμερα, μετά από διαδοχικές «πατριωτικές» αποφάσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχει μειωθεί πάνω από το μισό και βρίσκεται στο 20%. Το αποτέλεσμα ήταν:

Ενώ το έτος 2000, τα φυσικά πρόσωπα (κατά βάση μισθωτοί και συνταξιούχοι) πλήρωσαν το 52% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη πλήρωναν το 48%, μετά από μια τετραετία ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία τετραετία ΝΔ, το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έφτασαν να πληρώνουν το 70% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη μόνο το 30%.

δ) Οπως προκύπτει από τις ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ για τις ανισότητες (αλλά και καθ’ ομολογίαν του αντιπροέδρου της κυβέρνησης) ο δείκτης απόδοσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα, μετά από τις διαρκείς επιθέσεις στα εργατικά εισοδήματα και την υλοποίηση πολιτικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό του «εργατικού κόστους», ανέρχεται στο 14%, είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο όρο της υπόλοιπης ΕΕ και δεύτερος παγκοσμίως, μετά το Μεξικό.

Την ίδια στιγμή – και πριν ακόμα φανούν οι επιπτώσεις του μνημονίου (Ιούνης 2010) – καταμετρήθηκε ότι στην Ελλάδα, μεταξύ των λαϊκών νοικοκυριών, ένας στους τρεις καταναλωτές της ΔΕΗ αδυνατεί να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος και ότι ένας στους έντεκα κατοίκους της Αττικής προσφεύγει για τον επιούσιον στα συσσίτια…

ε) Από το 1990 μέχρι το 2007, το ΑΕΠ της χώρας από τα 38 δισ. ευρώ πήγε στα 208 δισ. ευρώ, το βασικό μεροκάματο του εργάτη από 15 ευρώ πήγε στα 30 ευρώ, αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατ. ευρώ εκτινάχτηκαν στα 16 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια: Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα», από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε, σε αποπληθωρισμένες τιμές, να αμείβεται σε προ 25ετίας επίπεδα!

Κατόπιν αυτών, παρότι διάφοροι ασπάλακες, (για να παίξουν το παιχνίδι του ξεπουλήματος της χώρας μέχρι τελευταίου τσίγκου, για να προλειάνουν το έδαφος των 200.000 απολύσεων στο δημόσιο τομέα – Ραγκούσης, «Βήμα», 5/12/2010 – και για να πιούν το αίμα του εργάτη με το μπουρί του ΣΕΒ), φτάνουν στο σημείο να κακολογούν την ωραία πατρίδα μας και να την εμφανίζουν σαν «την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (!), εμείς, ως λαός και ως άνθρωποι, με τη στοιχειώδη αυτογνωσία που αρμόζει σε ένα διεθνές πειραματόζωο των πολυεθνικών, των τραπεζών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων, είμαστε στην υπερήφανον θέσιν να υποδεχτούμε, σήμερα, τον κύριο ΔΝΤ και μεθαύριο τον κύριο Κομισιόν, στην «πρώτη καπιταλιστική χώρα του κόσμου»!

Νίκος Μπογιόπουλος «Ριζοσπάστης» 7/12/2010

Ποίημα της εβδομάδας 205

Περίμενες...

«Περίμενες

τους φανοστάτες

να ανάψουν».

Και κάποιον, τέλος,

«τοις κείνων ρήμασι πειθόμενον»∙

«με ένα πουκάμισο καλοπλυμένο»

να περάσει

οδεύοντας

για το ικρίωμα...

«Όμως κανείς δεν πέρασε»

-- οι φανοστάτες δεν ανάψαν

η πόλη δεν είχε κτιστεί

και Εσύ

δεν είχες ποτέ αγαπήσει...

Κωστής Μοσκώφ

Ποίημα της εβδομάδας 204

ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Περιμένω. Σε φουαγιέ θεάτρου.

'Ώσπου v' αρχίσει η παράσταση

βλέπω τι παίζεται πλαγίως

εντός ενυδρείου που διασκεδάζει

την αναμονή.

Τετράγωνο περίπου σάν κουτί

παπουτσιών στο νούμερο της υπερβολής.

Σε γωνία σφηνωμένο για να γεύονται

διπλή ασφυξία οι τοίχοι.

Μικρά ψαράκια όσο το χρυσαφί του ήλιου

επάνω σε χρυσόμυγας ξεριζωμένο βόμβο

τρέχουν πανικόβλητα. Σκυλόψαρο τζάμι τά κυνηγά.

Νάνος βυθός. Τον γαργαλάει εύκολα

με τα κοντά της δαχτυλάκια η επιφάνεια.

Συνθλίβεται η πλεύση συχνά

στις συμπληγάδες πέτρες-χαλίκι

εύρημα στεριανό.

Κάθε τόσο αγωγός κρυμμένος στέλνει

βίαιο αέρα φουρτουνιάζει κάπως η ανία

φύκια ξεμαλλιάζονται με πλαστικόν

ολοφυρμό. Για λίγο

καταποντίζεται η ορατότης. 'Ώσπου

μισοπνιγμένη την τραβάνε κατά πάνω

κάτι φυσαλίδες οξυγόνου μικρές

σαν καρφίτσας κεφαλάκι που βγαίνουν

από των ματιών μου τη λιγοστή φιάλη.

Τι λυπάσαι, χρυσόψαρα είναι

ούτε που γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους.

Και μείς πόσο τάχα γνωρίσαμε;

Κι όμως το νοσταλγούμε αυτό το διόλου.

Κική Δημουλά

Ποίημα της εβδομάδας 203

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατώ λουλούδι μάλλον.

Παράξενο.

Φαίνεται από τη ζωή μου

πέρασε κόπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι

κρατώ πέτρα.

Με χάρη και έπαρση.

υπόνοια καμιά

ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,

προγεύομαι άμυνες.

Φαίνεται από τη ζωή μου

πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,

το κοίλο αυτής της διαθέσεως,

μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,

έτοιμο.

Φαίνεται από τη ζωή μου

πέρασε στόχος κάποτε.

Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο

στο προπατορικό αμάρτημα:

τον απαγορευμένο καρπό

της προσδοκίας γεύεται.

Φαίνεται από τη ζωή μου

πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.

Φοράει στολή δισταγμού.

Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι

σύντροφός μου ο καταδότης.

Φαίνεται από τη ζωή μου

πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,

για νά έχω σταθεί στην άκρη του

κρατώντας λουλούδι

και χαμογελώντας,

θα πει πως όπου νά 'ναι έρχεσαι.

Φαίνεται από τη ζωή μου

ζωή πέρασες κάποτε.

Κική Δημουλά

Μνήμη Πολυτεχνείου

Για να μην ξεχνάμε ό,τι σ' αυτούς χρωστάμε ...

Διορισμός μελών της Ε.Ε.Υ.

Πολλά σχόλια γράφτηκαν στις εφημερίδες για το διορισμό των νέων μελών της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας. Αρκετοί συνάδελφοι επικοινώνησαν και μας έλεγαν να σχολιάσουμε το γεγονός. Θα περιοριστούμε σ' αυτό που λέμε ως θέμα αρχής: Μακάρι όλοι όσοι διορίζονται σε οποιοδήποτε αξίωμα να μπορούν να τραγουδήσουν μαζί με το Στέλιο Καζαντζίδη: "Εγώ με την αξία μου..."

Ποίημα της εβδομάδας 202

Το μάθημα της χαραυγής

Με το κόκκινο φίδι που γεννιέται στο αίμα τους

με τη διπλή φλογέρα που κοιμάται στο βλέμμα τους

τα παιδιά σας θα μεγαλώσουν κι αυτά

θα τινάξουν το βαρύ χαλινάρι να εμποδίζει το όνειρό σας

θα παρατήσουν τους χορούς και τα παιχνίδια στα τρυφερά λαγκάδια

και θα περάσουν σιωπηλοί μαρμαροτράχηλοι τις ατσαλένιες πόρτες

να πλημμυρίσουν τη γερασμένη σας πολιτεία

και τ’ αγέρωχα παλικάρια μεθυσμένα από το αίμα της χαραυγής

θα τιναχτούν να γιορτάσουν το ξύπνημά τους

να τραγουδήσουν με τη δική σας φωνή ένα δικό τους αστέρι

ν’ αγναντέψουν με τα δικά σας βλέμματα ένα δικό τους ήλιο

να κοιμηθούν με το δικό σας ύπνο ένα λαφρύτερο ύπνο

και θάρθουν αστροντυμένοι

όπως έρχεται το φεγγάρι να λιώσει στην αμασχάλη του βουνού

και θάρθουν ηλιολουσμένοι

όπως έρχεται το μαχαίρι αστραφτερό να βρει το κοιμισμένο χέρι

και θάρθουν ανεμοπόδαροι θαλασσοφιλημένοι

να τινάξουν στη μαραμένη σας αγκαλιά τη ζωντανή τους αγάπη

τα πλούσια κι απλοϊκά τους δώρα.

Νάνος Βαλαωρίτης

«Νέο» Ωρολόγιο πρόγραμμα και παιδιά

Από άρθρα που δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα των Λατσιών "Κακκαρίστρα"

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων. Στα πλαίσια της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» έχουν κατατεθεί διάφορες προτάσεις για συζήτηση. Θα ήθελα να καταθέσω για προβληματισμό την εισήγησή μου για το ωρολόγιο πρόγραμμα στο Δημοτικό Σχολείο και τον πίνακα με τα προτεινόμενα μαθήματα. Τα τελευταία χρόνια είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ σχολεία πολλών ευρωπαϊκών χωρών, μέσα από συνεργασίες στο πρόγραμμα Comenius, σεμινάρια του Συμβουλίου της Ευρώπης ή από προσωπική πρωτοβουλία. Με τη μέχρι σήμερα εκπαιδευτική μου εμπειρία από την εργασία μου στην Ελλάδα και την Κύπρο έχω καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα για την υιοθέτηση χρήσιμων στοιχείων για ένα σύγχρονο ωρολόγιο πρόγραμμα.

Στην εισήγησή μου προσπάθησα να λάβω υπόψη μου τα σημερινά δεδομένα, τα στοιχεία από τις άλλες χώρες που μπορούν να αξιοποιηθούν στη χώρα μας, τις απαιτήσεις για ένα σύγχρονο σχολείο που θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις ανάγκες των νέων παιδιών και την ανάγκη για προετοιμασία των παιδιών για την κοινωνία στην οποία θα ζήσουν στα επόμενα χρόνια. Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι για την εφαρμογή οποιουδήποτε προγράμματος υπάρχουν αρκετά προαπαιτούμενα. Απαιτείται σοβαρή και σε βάθος επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, συνεχής αξιολόγηση της πορείας, διορθωτικές κινήσεις όπου τεκμηριωμένα υπάρχει ανάγκη, άμεση ίδρυση Παιδαγωγικών σχολών στα Πανεπιστήμια και εξειδίκευση των εκπαιδευτικών και τεκμηριωμένη σε βάθος ανάλυση στους γονείς και όλη την κοινωνία για τη φιλοσοφία και την αναγκαιότητα των προωθούμενων αλλαγών.

Τον τελευταίο καιρό αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για το «νέο» ωρολόγιο πρόγραμμα στο Δημοτικό Σχολείο, μετά από τη δημοσιοποίηση της πρότασης της Επιτροπής για τα Αναλυτικά Προγράμματα. Καθώς αναμένεται η τελική πρόταση του Υπουργείου για το πρόγραμμα, φαίνεται πως δεν προκύπτει κάτι το σημαντικά νέο που θα επέτρεπε κάποια έστω ίχνη αισιοδοξίας ότι το ωρολόγιο πρόγραμμα θα συμβάλλει στη βελτίωση της κατάστασης στο Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο.

Τα μαθήματα, σε γενικές γραμμές, παραμένουν τα ίδια με μερικές αυξομειώσεις στις ώρες διδασκαλίας. Υπάρχουν κάποιες μετονομασίες μαθημάτων που από μόνες τους δεν μπορεί να θεωρηθούν θετικά βήματα. Θα πρέπει να αναμένουμε τα αναλυτικά προγράμματα και κυρίως τα διδακτικά εγχειρίδια τα οποία θα υποστηρίζουν τα αναλυτικά προγράμματα για να είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε σωστά την προσπάθεια. Σοβαρές ενστάσεις εγείρονται για τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας (αγγλικά) από την Α’ τάξη. Φαίνεται να είναι μια πρόχειρη, απερίσκεπτη επιλογή, που έχει επιβληθεί από άλλους παράγοντες και όχι από παιδαγωγική ευαισθησία και λογική τεκμηρίωση.

Οι σημαντικότερες ενστάσεις μας είναι ότι δεν λήφθηκαν υπ’ όψη οι ανάγκες των παιδιών και οι παιδαγωγικές αρχές που πρέπει να διέπουν τη σύνταξη σύγχρονων ωρολόγιων προγραμμάτων. Δεν φαίνεται να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψη οι κοινωνικές συνθήκες στις οποίες θα κληθούν να δημιουργήσουν οι μαθητές μας ως ενήλικες. Το γνωσιοκεντρικό μοντέλο της πλειοψηφίας των μαθημάτων διατηρείται και το υπερφορτωμένο πρόγραμμα των 35 ωρών άμεσης διδασκαλίας παραμένει κυρίαρχο. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι ώρες εμπέδωσης εύκολα θα ξεπέσουν σε μερικές ακόμα ώρες Ελληνικών και Μαθηματικών και έτσι το «νέο» θα αρχίσει να μοιάζει περισσότερο με το παλιό. Το όλο εγχείρημα διατηρείται στα πλαίσια του σημερινού άκαμπτου και ανελαστικού προγράμματος που δεν επιτρέπει την ευέλικτη προσαρμογή του στις μελλοντικές μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αναπροσαρμογές που θα απαιτήσουν οι αλλαγές στην υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων και ανάγκες των παιδιών.

Η ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι και κοινωνικοποίηση παραβλέπεται τελείως. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχουν φαινόμενα έντασης, βίας και παραβατικότητας στα σχολεία μας. Τα διαλείμματα παραμένουν ολιγόλεπτα και στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτα, αφού τα περισσότερα παιδιά δεν προλαβαίνουν να πάνε στην τουαλέτα και να φάνε. Τα περισσότερα περνάνε το διάλειμμα στην ουρά του κυλικείου. Άλλα πετάνε βιαστικά το φαγητό στο κάλαθο για να κερδίσουν ένα-δυο λεπτά παιχνιδιού. Σε τέτοιες καταστάσεις φυσικά είναι αστείο να συζητά κανείς για ουσιαστικό παιχνίδι, για κοινωνικοποίηση, για ξεκούραση και χαλάρωση. Τα παιδιά ξαναμπαίνουν στις αίθουσες ανικανοποίητα, εκνευρισμένα, γεμάτα ένταση και θυμό, έτοιμα να ξεσπάσουν με την παραμικρή αφορμή.

Η έναρξη και το τέλος των μαθημάτων παραμένουν άκαμπτα όπως και σήμερα. Τα παιδιά ξεκινούν τα μαθήματα από τα άγρια χαράματα με «την τσίμπλα στο μάτι». Αγνοήθηκαν και εδώ σημαντικές βιολογικές έρευνες που δείχνουν ότι ο οργανισμός του μικρού παιδιού δεν είναι έτοιμος από τα χαράματα και δεν έχει την πνευματική εγρήγορση για να ανταποκριθεί με επιτυχία στην μαθησιακή διαδικασία. Επιβάλλεται ένας απάνθρωπος βιασμός και καταναγκασμός της ανθρώπινης φύσης και αυτό το εισπράτουμε ποικιλοτρόπως στη συνέχεια: πνευματική νωθρότητα, αδιαφορία, εκνευρισμός, σχολική αποτυχία, βία, ένταση, παραβατικότητα κ.ά.

Είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μας την ανάγκη να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψη οι ανάγκες των παιδιών στη σύνταξη του ωρολογίου προγράμματος και είχαμε υποβάλλει ολοκληρωμένες εισηγήσεις. Τις κοινοποιήσαμε στις αρμόδιες αρχές, Επιτροπή για τα Αναλυτικά Προγράμματα, ΠΟΕΔ, Ομοσπονδία Γονέων κ.ά. Δυστυχώς αγνοήθηκαν προκλητικά μέχρι σήμερα. Εμείς υποβάλλουμε συνοπτικά και πάλι, έστω και την τελευταία στιγμή, την πρότασή μας και ελπίζουμε για το καλό των παιδιών να εισακουστούμε.

Το πρόγραμμα που προτείνω:

Ø Λαμβάνει υπόψη την ανάγκη των παιδιών για μείωση των γνωσιοκεντρικών μαθημάτων και γενικά του χρόνου άμεσης διδασκαλίας.

Ø Λαμβάνει σοβαρά υπόψη την ανάγκη των παιδιών να αρχίζουν τη σχολική μέρα αργότερα και όχι να ξυπνούν από τα χαράματα. (προσωπική μου άποψη είναι να αρχίζουν τα μαθήματα 8:30 π.μ. και να μεταφερθούν όλα τα μαθήματα κατά μισή ώρα).

Ø Τα διαλείμματα είναι όλα 20λεπτα ώστε τα παιδιά να έχουν το χρόνο να φάνε, να παίξουν, να ξεκουραστούν και να κοινωνικοποιηθούν.

Ø Το γεύμα και το διάλειμμα που ακολουθεί είναι χρόνος διδακτικός για τους δασκάλους. Τρώνε μαζί με τους μαθητές για ευνόητους παιδαγωγικούς, κοινωνικούς και λόγους ασφάλειας. Συγχρόνως δεν δημιουργείται περίσσευμα εκπαιδευτικών σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.

Ø Παρέχει τη δυνατότητα για άμεση εφαρμογή από το Σεπτέμβρη 2010 στο μεγαλύτερο μέρος που αφορά τα αριθμητικά δεδομένα. Απαιτείται όμως η άμεση ενεργοποίηση της υλοποίησης των άλλων προαπαιτούμενων, ώστε η εφαρμογή να είναι πλήρης σε σύντομο χρονικό διάστημα και να υπάρχουν αποτελέσματα.

Ø Για το γεύμα μπορούν να γίνουν διευθετήσεις ανάλογα με την υποδομή του σχολείου. (Εστιατόριο, αγορά, τα παιδιά φέρνουν το δικό τους κ.ά). Ασφαλώς απαιτείται η άμεση έναρξη προγράμματος για να αποκτήσουν όλα τα σχολεία την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή (αίθουσες σίτισης, ανάπαυσης και ψυχαγωγίας κ.ά)

Ø Παρέχει την ευελιξία να οργανωθεί και να επεκτείνεται το απόγευμα σε σχολεία που θα αποκτούν την αναγκαία υποδομή και θα το επιθυμούν οι γονείς.

Ø Οι απογευματινές δραστηριότητες πρέπει να κρατηθούν προαιρετικές τα πρώτα χρόνια, τουλάχιστον, μέχρι που η πολιτεία να πείσει μέσα από τις κατάλληλες υποδομές, (υλικοτεχνικές, αναλυτικά προγράμματα κ.ά), ότι μπορεί να παρέχει όλα τα απαραίτητα εφόδια που σήμερα αναζητούνται από τους γονείς στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι σταδιακά στοχεύουμε στο ενιαίο 12χρονο δωρεάν δημόσιο σχολείο, με ενιαίο πρόγραμμα και ποιοτική παρεχόμενη παιδεία.

Ø Το μάθημα των Ελληνικών πρέπει να δώσει βαρύτητα στη λογοτεχνία και την οργάνωση της δόμησης της γλώσσας. Να παραμεριστούν στοιχεία «ψευδοεπικοινωνιακά» που μας κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια, (συνταγές, οδηγίες, επιστολές, κατάλογοι κ.ά). Αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν προφανώς σε άλλα μαθήματα όπου αποκτούν πραγματικό επικοινωνιακό χαρακτήρα. (Οικιακή οικονομία, Σχεδιασμό, Αγωγή Υγείας, Συναισθηματική αγωγή, Νέες Τεχνολογίες κ.ά). Εδώ χρειάζεται σωστή και σε βάθος ανάλυση της όλης πρότασης. Επιμόρφωση των δασκάλων και σωστή ενημέρωση των γονιών. Οι δάσκαλοι των άλλων μαθημάτων να είναι σε θέση να υποστηρίξουν με επάρκεια όλα τα στοιχεία που θα αποφορτώσουν το μάθημα των Ελληνικών. Είναι επιβεβλημένο να πάρει η λογοτεχνία, πάλι, την αρμόζουσα θέση της στο μάθημα των Ελληνικών. Σε πάρα πολλές χώρες η διδασκαλία της γλώσσας γίνεται αποκλειστικά μέσα από λογοτεχνικά βιβλία ποιότητας.

Ø Το μάθημα της Επιστήμης-Γεωγραφίας γίνεται κάθε 15νθήμερο, με τη μισή τάξη, κατά το πρότυπο του Σχεδιασμού-Οικοκυρικών.

Ø Παρέχει άμεσα τη δυνατότητα για την απαραίτητη αποφόρτωση της επικαλυπτόμενης ύλης που είναι τεράστια και δημιουργεί ανία στα παιδιά.

Ø Η εφαρμογή του θα συμβάλει στη μείωση της έντασης σε δασκάλους και παιδιά, στην δημιουργία καλύτερων διαπροσωπικών σχέσεων, στη μείωση των συγκρούσεων και των κρουσμάτων παραβατικότητας, σε πιο ήρεμο και δημιουργικό κλίμα.

Είναι φυσικά αδύνατο να αναλύσουμε και να τεκμηριώσουμε την πρότασή μας σε ένα άρθρο. Χρειάζεται άνεση χρόνου και άμεση προσωπική επικοινωνία για την ολοκληρωμένη παρουσίαση όλων πτυχών της πρότασης. Είμαστε στη διάθεση όλων των αρμοδίων φορέων που ενδιαφέρονται. Δεν υποστηρίζουμε πως ένα ωρολόγιο πρόγραμμα είναι πανάκεια. Μπορεί όμως να αποτελέσει ένα σοβαρό βήμα για πρόοδο, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη τα προαπαιτούμενα, υπάρξει επιμόρφωση και ενημέρωση όλων των εμπλεκομένων.

Δείτε τα έγγραφα με τα ωρολόγια προγράμματα και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα που προτείνω.

Πατήστε και εδώ

Ποίημα της εβδομάδας 201

Λίγοι στίχοι από τον πάντα επίκαιρο και εύστοχο Γιώργο Σουρή. Καλές εκλογές στην Ελλάδα ...

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
*******
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
*******
Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
*******
Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
*******
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
*******
Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
*******
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
*******
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποίημα της εβδομάδας 200

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να
περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει,
στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ΄τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τους τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά από αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε
έξω
όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δεν θα γραφτούν ποτέ….

Τάσος Λειβαδίτης

Κρίμα για την ηγεσία της ΠΟΕΔ

Κρίμα για την ηγεσία της ΠΟΕΔ. Για ακόμα μια φορά δεν καταφέρνει να συνεκτιμήσει σωστά τις καταστάσεις και εκθέτει στην κοινωνία το σύνολο των δασκάλων. Σε μια στιγμή που έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας για τα εκκρεμούντα, εδώ και χρόνια, αιτήματα του δασκαλικού κλάδου, με τις αποφάσεις της δημιουργεί αρνητικό κλίμα και μέσα στους δασκάλους αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία. Η αποχή από την επιμόρφωση για τα αναλυτικά προγράμματα δεν μπορεί να αποτελέσει σοβαρό αποδεκτό μέτρο από την κοινωνία στην παρούσα φάση. Είναι γεγονός πως η επιμόρφωση, όπως σχεδιάστηκε, θα δημιουργήσει τεράστια αναστάτωση στα σχολεία. Αυτό η ηγεσία της ΠΟΕΔ το γνώριζε εδώ και καιρό. Με σοβαρότητα έπρεπε έγκαιρα να το αναδείξει και να πείσει. Αντί αυτού προτίμησε να το διαχειριστεί στη βάση εκβιασμού με αποτέλεσμα να εκθέτει τον κλάδο ανεπανόρθωτα, για άλλη μια φορά.

Έχουμε πάμπολλες φορές, ως ΡΙ.Α.ΚΙ. επισημάνει ότι οποιοσδήποτε αγώνας του δασκαλικού κλάδου πρέπει να έχει συμπαραστάτες τους γονείς και όλη την κοινωνία. Γι αυτό χρειάζεται σωστή προετοιμασία, συνεχής κοινή δράση για τα ζητήματα της εκπαίδευσης και στήριξη των γονιών που αγωνίζονται, σε διάφορους κλάδους, για τα δίκαια αιτήματά τους. Δυστυχώς η ηγεσία της ΠΟΕΔ συνεχίζει το μοναχικό δρόμο της, χωρίς μακροπρόθεσμη συνδικαλιστική στρατηγική και τακτική. Είτε σκόπιμα είτε από συνδικαλιστική ανικανότητα απομονώνει τους δασκάλους από τους φυσικούς συμμάχους μας που είναι οι γονείς, τους οποίους θυμάται εκ των υστέρων με ... επιστολές και δημοσιογραφικές διασκέψεις.

Η βάση του κλάδου, στις συνελεύσεις της Τετάρτης, έχει τη δύναμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να απαιτήσει μακροπρόθεσμη σωστή στρατηγική για μέτωπο Παιδείας που θα αναδείξει και θα αγωνιστεί από κοινού με τους γονείς για τα κοινά αιτήματα.

Στη μνήμη της Καίτης Χωματά

Ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη της Καίτης Χωματά.

Ποίημα της εβδομάδας 199

Η Χρεοκοπία των αριθμών

Κι ο τρελός της παλιάς συνοικίας -
μια νύχτα θυμάμαι, τον κυνηγούσαν
και για να σωθεί, κρύφτηκε
στο γειτονικό σχολείο,
κανείς δεν τον ξανάδε από τότε ,
τι απέγινε ,άγνωστο.
Μόνο που ο δάσκαλος
έκανε πάντα λάθος στο μέτρημα
κι έβρισκε ένα παιδί περισσότερο.

Τάσος Λειβαδίτης

«Ολοι μαζί τα φάγαμε»! «Πού πήγαν τα λεφτά;»

Προφανώς και δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Μόνοι τους τα φάγανε. Μόνοι τους τα τρώνε.
Στους υπόλοιπους, στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, μένουν μόνο τα χρέη.
Οι εργαζόμενοι, λεηλατούνται διπλά: Τη μια, όταν τους κλέβουν τον πλούτο που παράγουν. Την άλλη, όταν τους καλούν να πληρώσουν κι από πάνω τη λεηλασία!
Αρπαγή! Ληστεία! Διασπάθιση!
Αλλά, όλα κι όλα: Τα πάντα γίνονται «νόμιμα». Και «ηθικά». Με νόμους. Με ρυθμίσεις. Με δικομματική κοινοβουλευτική «τάξη».
Τα χρέη και τα ελλείμματα δεν προκλήθηκαν ούτε από μισθούς, ούτε από συντάξεις.
Είναι τα λύτρα που -ανάμεσα στα άλλα- πληρώνει ο ελληνικός λαός, για τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, τα θηριώδη προνόμια, για τις χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζών, των εφοπλιστών, των εργολάβων.
Στον κατάλογο που παρουσιάζει η στήλη (που είναι απλώς ενδεικτικός ορισμένων μόνο ρυθμίσεων της τελευταίας «γαλαζοπράσινης» περιόδου) φαίνεται «πού πήγαν» και «πού πάνε» τα λεφτά.
Πίσω από τον κατάλογο αυτόν, απλώνεται ένας ολόκληρος ωκεανός φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο.
Και τούτο χωρίς να υπολογίζεται καν ότι μέσα στη δεκαετία ο συντελεστής φόρου για τα κέρδη των καπιταλιστών μειώθηκε από το 45% στο 20%!
ΙΟΥΛΗΣ 2001. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, από τις φοροαπαλλαγές που είχαν ψηφιστεί έως εκείνη τη στιγμή,
υπολογιζόταν, σε αντίθεση με όσα αρχικά προβλεπόταν για το 2001, ότι α) οι μεγάλες επιχειρήσεις (ΑΕ, ΕΠΕ κ.λπ.) θα απέδιδαν σε ετήσια βάση 288 δισ. δρχ. λιγότερο φόρο σε σχέση με τον προβλεπόμενο, β) οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο θα προκαλούσαν υστέρηση εσόδων στον προϋπολογισμό ύψους 250 δισ.δρχ.
Δηλαδή, από τις δύο αυτές πηγές, το δημόσιο ταμείο θα στερείτο έσοδα, μόνο για το 2001, ύψους 550 δισ. δραχμών.
ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2002. Ενώ, όμως, τα δημόσια ταμεία άδειαζαν, προς δόξαν των φοροαπαλλαγών και των χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ της πλουτοκρατίας, ήρθε το «σκάνδαλο άνευ προηγουμένου», η ρύθμιση για φοροαπαλλαγές… απροσδιόριστου ύψους!
Στο νόμο, με τίτλο «μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιαγοράς και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», η ίδια η Εκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ομολογούσε ότι οι φοροαπαλλαγές που θεσπίζονταν συνιστούσαν για το Δημόσιο «απώλεια εσόδων ακαθόριστη…»!!!
Στις περιπτώσεις των πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που χαρίστηκαν – σε επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές – και μπόρεσαν να μετρηθούν ανήκουν και οι ακόλουθες:
Εφάπαξ δαπάνη συνολικού ποσού 116,6 εκατ. ευρώ για την υπαγωγή επένδυσης της επιχείρησης ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ (του Λάτση) στα αναπτυξιακά κίνητρα.
Εφάπαξ δαπάνη ύψους 264,1 εκατ. ευρώ για την κάλυψη ομολογιών της Αγροτικής Τράπεζας.
Εφάπαξ απώλεια εσόδων ποσού 176,1 εκατ. ευρώ για το οικονομικό έτος 2003 από τη μείωση του συντελεστή φορολογίας στις επιχειρήσεις που θα έκαναν… αύξηση προσωπικού.
Σύμφωνα με την έκθεση «ακαθόριστη απώλεια εσόδων» προερχόταν επίσης από:
Απαλλαγή από κάθε φόρο, τέλος, τέλος χαρτοσήμου, εισφορά, δικαίωμα ή οποιαδήποτε άλλη επιβάρυνση υπέρ του Δημοσίου, των Αμοιβαίων Κεφαλαίων και των Εταιρειών Επενδύσεων στα ακίνητα.
Τη μείωση του συντελεστή φορολογίας κατά 10 και 5 μονάδες των προς συγχώνευση επιχειρήσεων για δύο χρόνια.
Τη δυνατότητα συμψηφισμού των ζημιών των συγχωνευόμενων επιχειρήσεων με τα προκύπτοντα κέρδη των δύο επόμενων χρήσεων.
Την επέκταση των φορολογικών απαλλαγών και σε περιπτώσεις εγκατεστημένων στην Ελλάδα υποκαταστημάτων ξένων τραπεζών.
Από τα «καλύτερα» του συγκεκριμένου νόμου είναι το παρακάτω που αφορά στους εφοπλιστές. Ο νόμος προέβλεπε:
«Η πράξη σύστασης ή λύσης Εταιρίας Επενδύσεων στην Ποντοπόρο Ναυτιλία (ΕΕΠΝ) και η προς αυτήν μεταβίβαση κάθε εισφοράς εις είδος ή η αύξηση κεφαλαίου, οι εκδιδόμενες απ’ αυτή μετοχές, καθώς και η απόκτηση από αυτή μετοχών πλοιοκτητριών ή διαχειριστών εταιριών, απαλλάσσονται παντός άμεσου ή έμμεσου φόρου, περιλαμβανομένου ενδεικτικώς του φόρου μεταβίβασης, του φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίων, καθώς και παντός τέλους, εισφοράς, δικαιώματος ή οποιασδήποτε άλλης επιβάρυνσης υπέρ του Δημοσίου…».
Σε απλά ελληνικά:
Απαλλαγή παντός άμεσου ή έμμεσου φόρου κατά τη διάλυση της Εταιρίας Επενδύσεων Ποντοπόρου Ναυτιλίας, τη μεταβίβαση προς αυτήν κάθε εισφοράς σε είδος, την αύξηση κεφαλαίου, καθώς και την απαλλαγή από το φόρο κληρονομίας των κληρονόμων μετοχών της!
Συμπέρασμα: Είσαι εφοπλιστής; Δεν πληρώνεις φόρο!
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2002. Εγκύκλιος για την εφαρμογή του νόμου 2992/2002, με την οποία απαλλάσσονται φόρου οι επιχειρήσεις για χορηγίες και δωρεές προς την «Αθήνα 2004 ΑΕ» απαλλαγή φόρου των πάσης φύσεως εσόδων της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που προέκυψαν στην Ελλάδα λόγω διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων απαλλαγή φόρου από τη φορολογία εισοδήματος, για το εισόδημα που αποκτούν οι ξένες (αλλοδαπές) επιχειρήσεις που ανακηρύχτηκαν διεθνείς χορηγοί από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) απαλλαγή φόρου των ξένων εταιρειών ακόμα και για εισοδήματα που αποκτήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά δε σχετίζονται με δραστηριότητες των Ολυμπιακών Αγώνων.
Και κάτι ακόμα πολύ «ενδιαφέρον»: Στη συγκεκριμένη εγκύκλιο περιλαμβανόταν
απαλλαγή για τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες και μόνιμους κατοίκους του εξωτερικού από κάθε φόρο εισοδήματος για τόκους που εισπράττουν από ομόλογα του ελληνικού δημοσίου...
ΜΑΡΤΗΣ 2003. Με νόμο υπό τον τίτλο «Ομολογιακά δάνεια, τιτλοποίηση απαιτήσεων και απαιτήσεων από ακίνητα» προωθήθηκε ρύθμιση για τα εταιρικά ομόλογα, σύμφωνα με την οποία η έκδοση, διάθεση, μεταβίβαση των ομολογιακών τίτλων και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με αυτά, θα είναι παντελώς αφορολόγητη!
Με τον ίδιο νόμο, οι «εταιρείες ειδικού σκοπού», που προβλέπονταν στο νόμο,
α) απαλλάσσονται πλήρως από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας και το τέλος χαρτοσήμου για τα ακίνητα που έχουν στο ενεργητικό τους
β) κάθε μεταβίβαση ακινήτου προς τις εταιρείες αυτές καθώς και η αναμεταβίβασή τους απαλλάσσεται από «κάθε άμεσο ή έμμεσο φόρο, τέλη χαρτοσήμου, εισφορά ή δικαιώματα υπέρ του δημοσίου ή τρίτων».
ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2006. Νέα καταιγίδα φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο που περιλαμβάνει ούτε μια, ούτε δύο, αλλά 57 (!) νέες κατηγορίες δαπανών που εκπίπτουν από τα φορολογητέα κέρδη των επιχειρήσεων.
Οι 57 νέες φοροαπαλλαγές αφορούν γενικής φύσης επιχειρηματικά έξοδα, που φτάνουν ακόμα και σε απαλλαγή φόρου για δαπάνες διαφήμισης που πραγματοποιεί εταιρεία για την προώθηση ενός νέου προϊόντος της δαπάνη επιχείρησης για την κατάρτιση μελέτης με θέμα τη μελλοντική αξιοποίηση κτιρίων και οικοπέδων της τα έξοδα στα οποία προβαίνει επιχείρηση για το λανσάρισμα νέου περιοδικού και που αφορούν τη μελέτη για την κυκλοφορία του…
Ενδεικτικό των «άνευ ορίων» φοροαπαλλαγών είναι επίσης τα ακόλουθα:
Από τη φορολογητέα ύλη των επιχειρήσεων αφαιρούνται:
Οι αμοιβές που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις σε μεσιτικά γραφεία για την εξεύρεση κατοικίας σε ξένα στελέχη τους (!), οι δαπάνες περιβάλλοντος χώρου (δεντροφύτευση και συντήρηση αυτής) (!) τα ποσά που καταβάλλει η επιχείρηση για την ψυχαγωγία του προσωπικού της (!) μέχρι και η δαπάνη δημιουργίας και συντήρησης ιστοσελίδας στο διαδίκτυο!
ΜΑΡΤΗΣ 2006. Το όργιο των φοροαπαλλαγών δεν έχει τέλος. Με ρύθμιση υπέρ βιομηχάνων, τραπεζιτών κ.λπ. αποφασίζεται να εκπίπτουν από τα κέρδη τους τα ποσά που «καταβάλλουν στους εργαζόμενους με τη μορφή μπόνους, πριμ παραγωγικότητας και άλλες αμοιβές»!
Με άλλα λόγια, με τους φόρους του λαού, πληρώνονται μέχρι και τα (φοροαπαλλασσόμενα) μπόνους των «γκόλντεν μπόις»!
Επίσης, με βάση την ίδια ρύθμιση εκπίπτουν τα ποσά που πληρώνουν οι επιχειρήσεις για τη διοργάνωση ημερίδων, εκπίπτουν οι δαπάνες διοργάνωσης εκθέσεων προβολής των εμπορευμάτων τους, εκπίπτουν μέχρι και τα έξοδα ταξιδίων (!) στελεχών τους στο εξωτερικό (ξενοδοχεία, διατροφή κ.ά.) για λογαριασμό της επιχείρησης, εκπίπτει έως και η αξία δώρων που χαρίζει η επιχείρηση σε πελάτες της!
Α, ναι: Κάπου εκεί μέσα «χωρέσανε» και την απαλλαγή από το τεκμήριο δαπάνης για τα ιδιωτικά σκάφη αναψυχής μονίμων κατοίκων του εξωτερικού….
ΜΑΡΤΗΣ 2006. «Παραγωγικός» μήνας, αφού, πλην των ανωτέρω, είχαμε και τη ρύθμιση – φοροασυλία για τις νεοεισερχόμενες στο Χρηματιστήριο «Ανώνυμες Εταιρείες Επενδύσεων Ακίνητης Περιουσίας» (όπως η «Eurobank Properties» - θυγατρική της «Eurobank» του ομίλου Λάτση), που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και εφάρμοσε η κυβέρνηση ΝΔ.
Η τελευταία περιλάμβανε:
Την πλήρη απαλλαγή τους από το φόρο εισοδήματος!
Απαλλαγή από κάθε φόρο μεταβίβασης ακίνητης περιουσίας (!)
Απαλλαγή από το συμπληρωματικό φόρο ενοικίων
Απαλλαγή από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ).
Μείωση τελών σε υποθηκοφυλακεία και αλλού κατά 50%.
*****************************
Πώς και όλη η «ιερή αγανάκτηση» των ΜΜΕ εξαντλείται στο «φοροφυγά ελεύθερο επαγγελματία», όταν ο φόρος για το βιομήχανο έχει μειωθεί από το 45% στο 20%;
Πώς ούτε μια τόση δα αναφορούλα δεν κάνουν στο γεγονός ότι ο μισθωτός, πέραν της επαχθούς έμμεσης φορολογίας, φορολογείται άμεσα με συντελεστές 18%, 24%, 26%, 32%, όταν ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής (χωρίς να υπολογίζεται η νέα μείωση στους φορολογικούς συντελεστές του κεφαλαίου) για τη «Γιούρομπανκ» είναι 14%, για την «Πειραιώς» είναι 19,4%, για την «Αλφα» είναι 20%, για την «Εθνική» είναι 23%;…
Πώς εξηγείται ότι-σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2007 – το κεφάλαιο στην Ελλάδα φορολογείτο με 15%, όταν το εισόδημα από εργασία φορολογείτο με 35%;
Μια από τις απαντήσεις στο ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά;» και στο ποιοι είναι αυτοί που «όλοι μαζί τα φάγαΝε», δίνεται από το γεγονός ότι δίπλα στο καθεστώς των προνομίων, των επιδοτήσεων, των επιχορηγήσεων, των «κινήτρων» και των δανείων που εισπράττουν οι κεφαλαιοκράτες και πληρώνει ο λαός, υπάρχει και το καθεστώς φορολογικής ασυδοσίας των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων της χώρας, των μονοπωλίων, των τραπεζών, καθώς και των χρηματιστηριακών εταιρειών, που ξεπερνά κάθε φαντασία!
Σύμφωνα, μάλιστα, με έκθεση που κατατέθηκε το 1995, η οποία συντάχθηκε από τον καθηγητή Ν. Τάτσο, οι διατάξεις που καθιέρωναν πλήθος φορολογικές απαλλαγές και οι οποίες έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα να μειώνουν μέσα από «παράθυρα» και «παραθυράκια» τη φορολογία κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων,
ήταν -μέχρι εκείνη τη στιγμή- διάσπαρτες σε περισσότερους από 100 νόμους!
Το κόστος που συνεπάγεται για το λαό η διατήρηση και διεύρυνση αυτού του προκλητικού φορολογικού καθεστώτος, που έχει θεσπιστεί για τους καπιταλιστές, είναι ανυπολόγιστο.
Πρόκειται για αμέτρητες φοροαπαλλαγές που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να εμφανίζουν μικρότερο και πλασματικό φορολογητέο εισόδημα.
Ανάμεσα στις άλλες, έχουμε διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έσοδα:
Τα ποσά για την αγορά των ιδρυτικών τους τίτλων, για τους τόκους που καταβάλλονται στους κατόχους προνομιούχων μετοχών, καθώς και για τις αμοιβές και αποζημιώσεις των μελών του ΔΣ.
Οι δαπάνες για τη συντήρηση και επισκευή των επαγγελματικών, γενικά, εγκαταστάσεων, μηχανημάτων και οχημάτων.
Η ζημιά από φθορά ή απώλεια ή υποτίμηση κεφαλαίου, τα δικαιώματα που καταβάλλονται για ευρεσιτεχνίες, έρευνα και τα ποσά των διαφημίσεων.
Τα ποσά των εξόδων πρώτης εγκατάστασης και κτήσης ακινήτων.
Οι δαπάνες επισκευής και συντήρησης σε μισθωμένα ακίνητα της επιχείρησης κατά το χρόνο της πραγματοποίησης.
Εκτός από τις παραπάνω φοροαπαλλαγές, οι καπιταλιστές φρόντισαν για δεκαετίες να εξασφαλίσουν ρυθμίσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να αφαιρούν - χωρίς καν την υποχρέωση υποβολής δικαιολογητικών (!) - μεγάλα χρηματικά ποσά (άρα πόσα από αυτά εμπλέκονται σε «μίζες» ή «μπόνους» ή «χορηγίες» προς «ημέτερους»;).
Από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις είναι:
Το δικαίωμα σε εξαγωγείς, σε επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες στο εξωτερικό, σε επιχειρήσεις ραδιοφωνίας και τηλεόρασης να αφαιρούν χωρίς δικαιολογητικά ένα ποσοστό 2% επί των ακαθάριστων εσόδων τους. Δηλαδή, για μια επιχείρηση με ετήσιο τζίρο 3 δισεκατομμύρια ευρώ – εκτός των άλλων φοροαπαλλαγών – μιλάμε και για έξτρα φοροαπαλλαγή ύψους 60 εκατ. ευρώ!
Η έκπτωση 1% επί του τζίρου – άνευ δικαιολογητικών – σε επιχειρήσεις εξαγωγής πετρελαιοειδών και στις επιχειρήσεις διεθνών οδικών εμπορευματικών μεταφορών.
Η έκπτωση 4% επί των ακαθάριστων εσόδων, χωρίς δικαιολογητικά, στις επιχειρήσεις έκδοσης πολιτικών, οικονομικών, αθλητικών περιοδικών και εφημερίδων, ανεξαρτήτως ποσού.
Η έκπτωση 5% επί των ακαθάριστων εσόδων, χωρίς δικαιολογητικά, στις εμπορικές, βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, που σε συνεργασία με αλλοδαπές, εξάγουν βιομηχανικά εμπορεύματα.
Η εξαίρεση από το τεκμήριο διαβίωσης των επιβατικών αυτοκινήτων των αλλοδαπών επιχειρήσεων.
Η απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών των επιχειρήσεων από υπεραξία και αγοραπωλησία χρεογράφων.
Φυσικά, δίπλα στις ευθείς φοροαπαλλαγές, έχουμε και τα κατά καιρούς «κίνητρα» των «αναπτυξιακών». Εκεί, μεταπολιτευτικά, μπορεί να βρει κανείς ό,τι θέλει. Από εκπτώσεις από 60% μέχρι και 100% στα καθαρά κέρδη βιομηχανιών, λατομικών και μεταλλευτικών επιχειρήσεων, για «επενδύσεις» λόγω εγκατάστασης στις περιοχές «ειδικών» κινήτρων μέχρι αφορολόγητη έκπτωση, ίση με 70% του ύψους της επένδυσης, στα κέρδη των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, των επιχειρήσεων εκμετάλλευσης λιμένων αναψυχής, γηπέδων γκολφ κλπ. και από δικαίωμα να αποσβαίνονται έως 100% οι δαπάνες κατασκευής-επισκευής κτιρίων που προορίζονται για τη …βελτίωση του εργασιακού χώρου, μέχρι αφορολόγητη έκπτωση για τις δαπάνες από επιχειρηματίες για αγορά καλλιτεχνικών έργων (ως γνωστόν είναι και φιλόμουσοι)…
Εφοπλιστικό «θαύμα»! Εκεί, δε, που το καθεστώς της φοροασυλίας και η φοροδιαφυγή έχουν ισχύ (γρανιτένιου) νόμου είναι όσον αφορά στη φορολογική νομοθεσία για το εφοπλιστικό κεφάλαιο!
Στην Ελλάδα που οι νόμοι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, υπάρχει ένας και μοναδικός νόμος που εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποτελεί το «ιερό ευαγγέλιο» όλων των «γαλαζοπράσινων» κυβερνήσεων.
Πρόκειται για το νόμο 27/1975 «Περί φορολογίας πλοίων κλπ.», που στα 30 άρθρα του περιλαμβάνει κοντά …60 φοροαπαλλαγές (!) για τους εφοπλιστές (κάθε άρθρο και δυο φοροαπαλλαγές, δηλαδή!).
Σύμφωνα με το νόμο, οι εφοπλιστές, απλώς, …δεν πληρώνουν φόρο.
Για την ακρίβεια πληρώνουν ένα συμβολικό «παράβολο» βάσει της χωρητικότητας του πλοίου τους. Αν για παράδειγμα ένας εφοπλιστής διαθέτει πλοίο 20.000 κόρων, ηλικίας έως 4 χρόνων, τότε ο «φόρος» που θα πληρώσει είναι της τάξης των 5.300 δολαρίων!
Δηλαδή, είτε 1 εκατομμύριο κέρδη έχει από αυτό το πλοίο, είτε 1 δισ. ευρώ κέρδη έχει, αυτός 5.300 δολάρια θα πληρώσει!
Αλλά κι αυτό ελέγχεται. Γιατί με άλλες διατάξεις (άρθρα 7, 8, 9 κλπ.), ακόμα και το παραπάνω «συμβολικό» ποσό, υπό κάποιες πολύ …συχνές προϋποθέσεις, είτε μειώνεται …στο μισό είτε εξαλείφεται πλήρως!
Αλλωστε, ο νόμος (άρθρο 2) είναι σαφής:
«Ο κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου επιβαλλόμενος φόρος (σ.σ.: τα 5.300 δολάρια δηλαδή) εξαντλεί πάσαν υποχρέωσιν του πλοιοκτήτου, ως και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου εκ φόρου εισοδήματος, καθ’ όσον αφορά εις τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν εκ της εκμεταλλεύσεως πλοίων»!
Και δεν είναι μόνο ότι οι εφοπλιστές απαλλάσσονται από κάθε μορφή φόρου εισοδήματος. Απαλλάσσονται από κάθε μορφή φόρου, γενικώς!
Απαλλάσσονται από τα κέρδη αν πουλήσουν ένα πλοίο, απαλλάσσονται από τα έσοδα αν εισπράξουν ασφαλιστική αποζημίωση για ένα πλοίο, απαλλάσσονται από τα κέρδη των ναυτιλιακών τους επιχειρήσεων, απαλλάσσονται ακόμα και από τα παράβολα για τα έγγραφα με τα οποία διανέμουν τα κέρδη τους (!), απαλλάσσονται μέχρι και από φόρο κληρονομιάς (!), αφού, σύμφωνα με το άρθρο 29, οι εφοπλιστές έχουν επιτύχει την «απαλλαγήν εκ του φόρου κληρονομιών επί πλοίων, μετοχών ή μεριδίων ημεδαπώς ή αλλοδαπών εταιρειών πλοιοκτητριών πλοίων, καλύπτουσαι εφεξής άπαντα τα άνω των 1.500 κόρων ολικής χωρητικότητος πλοία»!
Συμπέρασμα: Αν στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κληρονομήσεις από τον αγρότη πατέρα σου κανένα χέρσο μποστάνι ή κανένα διαμέρισμα 50 τ.μ., θα πληρώσεις φόρο. Ας είσαι κανακάρης ή θυγατέρα κάποιου «Σεβάχ» και κληρονομήσεις …στόλο, δεν πληρώνεις τίποτα!
Ολα τα παραπάνω δεν συνιστούν παρά αντανάκλαση των θεμελίων επί των οποίων έχει χτιστεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα.
Επομένως, καμία απορία δεν πρέπει να γεννά ότι είναι εξαφανισμένα από τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας, τα οποία διαθέτουν άπλετο χρόνο στον μεν Παπανδρέου για να καλεί τον ελληνικό λαό να πληρώσει τα χρέη των κηφήνων της ολιγαρχίας και στον δε αντιπρόεδρό του, για να ισχυρίζεται ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

Από το http://www.edupame.gr

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗ

Προτάσεις εξολόθρευσης των εργαζομένων

Οι 14 προτάσεις – κόλαφος για τους εργαζόμενους του νομπελίστα οικονομολόγου αποβλέπουν στην ακόμα αποτελεσματικότερη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας
Δεν γνωρίζαμε τον κ. Πισσαρίδη. Κακώς. Οχι τόσο επειδή του απονεμήθηκε το Νόμπελ οικονομίας, αλλά επειδή ο καθένας μας οφείλει να γνωρίζει το έργο οικονομολόγων, που εκτός από τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα, είναι συνομιλητές διαφόρων κυβερνήσεων και μοιράζουν συμβουλές, για την αναγκαία πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν, ώστε να ανταποκρίνονται, όπως λέει και ο ίδιος, στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης. Πολύ περισσότερο που όπως αναφέρεται στα ρεπορτάζ για τη βράβευσή του, «ο καθηγητής Πισσαρίδης υπηρετεί και την Ελλάδα». Πώς; «Είχε προβεί σε αρκετές συστάσεις στις ελληνικές κυβερνήσεις και είχε πάρει μέρος σε έρευνα για την αγορά εργασίας, τονίζοντας ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη δουλειά του σε θέματα αγοράς εργασίας. Υποστήριξε ότι πολλές μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτόν, όπως η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και ο περιορισμός του βαθμού προστατευτισμού της αγοράς εργασίας θα έπρεπε να συνοδεύουν τις υπόλοιπες απαραίτητες δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εφαρμόζονται».

Το στίγμα για το προφίλ του Αμερικανο – Κύπριου οικονομολόγου που ζει στο Λονδίνο και κατά καιρούς θητεύει σε διάφορους κυβερνητικούς και άλλους θώκους, το δίνει ο ίδιος, με τη διατύπωση 14 προτάσεων για «μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική» για την Ελλάδα, με στόχο «το 2020 να εκτοξευθεί στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας», που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή». Ας αφήσουμε την Ολλανδία και το πόσο είναι ζηλευτό το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Το ίδιο μας έλεγαν και για την Ιρλανδία και τώρα τρέχουν να τα μαζέψουν. Οι προτάσεις του κ. καθηγητή αποτελούν, από μόνες τους, μνημείο για τον αντιδραστικό χαρακτήρα των διαχειριστικών παρεμβάσεων και παραπέρα ανατροπών που προτείνονται, ανατροπές οι οποίες στο σύνολό τους κατατείνουν στην κυριολεκτική εξολόθρευση των εργαζομένων, μέσα από την ακύρωση ακόμα και της ιδέας, ότι είναι δυνατόν η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι της κοινωνίας, να σηκώσουν κεφάλι και να μην υποστούν και νέες, ακόμα πιο οδυνηρές, συνέπειες για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Χαρακτηριστική, για να κατανοήσει κανείς το έρμα των προτάσεων Πισσαρίδη, το βάθος της οικονομικής του ανάλυσης – σκέψης και το χυδαίο αποπροσανατολισμό που επιχειρεί, είναι η πρώτη κιόλας …επαναστατική πρόταση που διατυπώνει, ώστε να αλλάξει πορεία η χώρα. Προτείνει: «Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση». Σιγά τον πολυέλαιο. Τέτοιου είδους προτάσεις στερούνται στοιχειώδους σοβαρότητας. Οχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την οικονομική ανάπτυξη και την επιχειρούμενη εξοικονόμηση πόρων για την πραγματική, όπως λένε, οικονομία, αλλά προφανώς απευθύνονται στα πλέον καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας, με αποκλειστικό στόχο να δημιουργήσουν εντυπώσεις ότι οι κυβερνώντες τα βάζουν με όλους. Σκέτη υποκρισία και αμερικανιά, δηλαδή, σαν και αυτές που λανσάρει ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όλους τους τελευταίους μήνες, που, επειδή δε θέλουν να απαντήσουν απευθείας για τα θέματα που αφορούν την οικονομική κρίση που προκαλεί το ίδιο το σύστημα, ανακάλυψαν και ανακυκλώνουν τα περί της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων της κοινωνίας (τους) .
Απολύσεις…

Ο Πισσαρίδης, βέβαια, μπαίνει και στο ζουμί των επιδιώξεων που υπηρετούν οι προτάσεις του, προβάλλοντας ως λύσεις προοπτικής:

Την ανάγκη 400.000 απολύσεων από το δημόσιο τομέα μέχρι το 2015. Με την ιδέα των απολύσεων από το Δημόσιο, ερωτοτροπούν και τα στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μόνο που αποτελεί σκέτη παραφροσύνη να θέλουνε να πιστέψουμε ότι η κατάχτηση …οραματικών επιπέδων διαβίωσης, περνάει μέσα από το πέταγμα στο δρόμο τόσων εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Την αποκατάσταση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, με βάση την παραδοχή, ότι η Ελλάδα έχει πολύ ισχυρή νομοθεσία …προστασίας των θέσεων εργασίας, με συνέπεια το σύστημα να προστατεύει προνομιούχες ομάδες εργαζομένων, ενώ σπάνια παρατηρείται τόσο έντονη αντίθεση ανάμεσα στους «εντός» του συστήματος και τους «εκτός» του συστήματος. Με άλλα λόγια, για να εξασφαλίσουμε την οικονομική ανάπτυξη, προτείνεται όσοι διαθέτουν εργασία να ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη και τον τρόμο της επικείμενης απόλυσης, ενώ όσοι βρίσκονται στην ανεργία, να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν τη θέση κάποιου απολυμένου.

Την «αναδιοργάνωση του εθνικού πλαισίου συλλογικών συμβάσεων εργασίας», μια νεφελώδης διατύπωση, η οποία όμως στο φόντο των γενικότερων προτάσεων σημαίνει ανατροπή του περιεχομένου, που έχουν σήμερα οι συλλογικές συμβάσεις. Την κατεύθυνση της …αναδιοργάνωσης τη δείχνει και η επόμενη πρόταση, σύμφωνα με την οποία οι «απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη», που δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβολή καθεστώτος απαγόρευσης των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων.

Το ακόμα πιο αντιδραστικό σενάριο για την εφαρμογή της πολιτικής κατάργησης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Η πρόταση προβλέπει ότι «συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται», ένα σύστημα απόλυτα γνωστό σε εκατομμύρια Αμερικανούς που έμειναν χωρίς σύνταξη, μετά την κατάρρευση των εταιρειών όπου ήταν επενδυμένες οι προσωπικές τους εισφορές.

Επιπλέον, προτείνει η «συνταξιοδότηση να γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών», εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο το κράτος «θα εξοικονομήσει περίπου 20 δισ. το 2015». Για όσους δεν κατάλαβαν, ο Πισσαρίδης, εκτός από την πρόταση για αύξηση των ορίων ηλικίας με μειωμένες συντάξεις, προτείνει και δραστική μείωση των χορηγούμενων συντάξεων, μια και με διαφορετικό τρόπο είναι αδύνατον να προκύψει η οικονομία των 20 δισ. ευρώ το 2015.
Νοσοκομεία – εταιρείες

Αλλη πρόταση: «Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους». Τι σημαίνει αυτό; Οτι η υγεία παραδίνεται πλήρως στην επιχειρηματική δράση και το Δημόσιο απαλλάσσεται εντελώς από την υποχρέωση που έχει να παρέχει δημόσιες δωρεάν υπηρεσίας Υγείας προς όλους. Ολοι θα πάμε να πληρώσουμε υποχρεωτικά κάποια ασφαλιστική εταιρεία, από αυτές που προσφέρουν τα «πακέτα υγείας», και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου των ασφαλιστικών εταιρειών, με τους επιχειρηματίες που θα θρονιαστούν στις διοικήσεις των νοσοκομείων, θα κανονίζουν όχι μόνο τις ταρίφες οικονομικής αφαίμαξης των εργαζομένων, αλλά και τον τρόπο που, σύμφωνα με τα όσα έχουμε πληρώσει, θα καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε υπηρεσίες Υγείας και νοσοκομειακής περίθαλψης.

Βέβαια, ένας καθωσπρέπει σύμβουλος κυβερνήσεων, δε θα μπορούσε να αφήσει εκτός το θέμα της Παιδείας, πολύ περισσότερο που εκτιμά ότι η κατάσταση είναι χειρότερη από «σαρωτική – απογοητευτική». Για να αναστραφούν τα πράγματα, ζητά κατ’ αρχήν «την ανάκληση της απαγόρευσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους», μια και, όπως προβλέπει, η υλοποίηση των μέτρων που προτείνονται απαιτούν οπωσδήποτε και την παρουσία της αστυνομίας. Στη συνέχεια, προβλέπει την ανάθεση της διοίκησης των ΑΕΙ «σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν μέλη ΔΕΠ, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια» ενώ το …«πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται».

Σε ό,τι αφορά τον τομέα των επενδύσεων και προκειμένου «να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της ΕΕ στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις». Και πιο συγκεκριμένα, «όλοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%». Αλλά, επειδή κι αυτό δε φτάνει για τη λογική του νομπελίστα, προτείνει ακόμα «οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο». Δηλαδή, οι επιχειρηματίες, πέρα από τις ποικιλόμορφες χρηματοδοτήσεις και κίνητρα, πέρα από το ότι δεν θα πληρώνουν μισθούς της προκοπής, πέρα από το ότι δε θα πληρώνουν φόρους, δε θα πληρώνουν ούτε ασφαλιστικές εισφορές.
Ολα για το κεφάλαιο

Τι θα κάνουν τελικά αυτοί οι …κατακαημένοι επιχειρηματίες; Ε, αυτό στην πρόταση με τον αριθμό δύο: «Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια».

Είναι ολοφάνερο ότι τίποτα από όσα λέει ο βραβευμένος με το νόμπελ δεν είναι καινούργιο. Απλά, ντύνει με τον ακαδημαϊκό μανδύα την προβολή αντιδραστικών θέσεων και ενσωματώνει τις πιο ακραίες από τις σύγχρονες αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας, έχοντας αποκλειστικό του στόχο να περιγράψει τους τρόπους θωράκισης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, νομιμοποιώντας κάθε επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα των εργαζομένων για εργασία, για ανθρώπινους όρους διαβίωσης, για μόρφωση, κοινωνική ασφάλιση. Νομιμοποιώντας κάθε επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα της ζωής. Εμ, γι’ αυτό του έδωσαν και το νόμπελ…

Και …μία λεπτομέρεια: Ο καθηγητής Πισσαρίδης, όπως διαβάζουμε «είναι ο επικεφαλής της Εδρας στις Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κύπρου, η οποία ιδρύθηκε με χορηγία της Marfin Laiki Bank για περίοδο τεσσάρων ετών»!
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 16-10-2010

Θεατρικές παραστάσεις από τους "ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ"

Η θεατρική ομάδα ΣΚΗΝΟΒΑΤΕΣ ΠΟΕΔ Λευκωσίας, θα δώσει νέες παραστάσεις, με το έργο «Ο Σπανός τζιαι οι σαράντα δράτζιοι»:

* Λάρνακα, 17 Οκτωβρίου 2010, ώρα 10:30 στο Πατίχειο Θέατρο Σκάλα Λάρνακας (Παλιό Σινεμά Αττικό).
* Λευκωσία, 31 Οκτωβρίου 2010, ώρα 1630 στο κινηματοθέατρο ΠΑΛΛΑΣ.

Ποίημα της εβδομάδας 198

Γράμμα

Ο ταχυδρόμος,
σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
μου έφερε και σήμερα σήμερα ένα φάκελο
με τη σιωπή σου.
Το όνομά μου γραμμένο από έξω με λήθη.
Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
Όμως ο ταχυδρόμος
τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
κοιτώντας τα παράθυρα που έσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τα χέρια μου
που έπλαθαν κιόλας μια απάντηση.
Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
τα άγραφά σου.
Κι αύριο θα σου απαντήσω
στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
στο στήθος σκαμμένο
το μενταγιόν της συντριβής.
Και στα αυτιά μου θα κρεμάσω-συλλογίσου-
τη σιωπή σου.

Κική Δημουλά

Ποίημα της εβδομάδας 197

“Το μεγάλο μας τσίρκο”, απόσπασμα (1973). Τόσο επίκαιρο!

…Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε…

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Ποίημα της εβδομάδας196

Εσείς ωσάν ο ήλιος
λαμπροί! - ναι φλόγες βέβαια
βλέπω διαδημάτων
αλλά τας δυστυχίας μας
μόνο φωτίζουν.

Ανδρέας Κάλβος
«Ωδαί»

Ποίημα της εβδομάδας 195

Ασυμβίβαστα

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Για αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
να αποτελειώνω.

Κική Δημουλά

Μαθητές άλλου Θεού

Η ΧΟΛΕΤΡΙΑ, ένα μικρό χωριό στην επαρχία Πάφου, αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα της λογιστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων από το κράτος μιας ομάδας πολιτών, μιας κοινότητας, μιας μικρής κυρίως κοινωνίας. Την αδικία που συνήθως αντιμετωπίζουν οι μικρές κοινότητες και γενικότερα η ύπαιθρος. Και το κακό είναι πως πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιες.
Αναφέρομαι στη μείωση των δασκάλων του δημοτικού σχολείου από τρεις σε δύο επειδή μειώθηκε ο αριθμός των μαθητών και το Υπουργείο Παιδείας θα έμενε ακάλυπτο εάν δεν μετακινούσε τον ένα δάσκαλο. Αυτή βέβαια είναι η νομοτυπική πλευρά του θέματος. Η ουσιαστική είναι άλλη και αφήνει ακάλυπτο το Υπουργείο Παιδείας ως προς την κυριότερη ύπαρξή του. Την παροχή ικανοποιητικής εκπαίδευσης στους μαθητές. Δε μιλώ για ισοτιμία και ίσες ευκαιρίες διότι εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα. Μιλώ για την υποβάθμιση της παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης στους μαθητές της Χολέτριας. Είναι πλέον υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα σε συμπλέγματα τάξεων. Ένα για τις τάξεις από Α, Β, και Γ και ένα για τις Δ, Ε και ΣΤ. Και όσα και να πει ο υπουργός Παιδείας και οι αρμόδιοι λειτουργοί του Υπουργείου του, η μείωση των δασκάλων πλήττει την ποιότητα της εκπαίδευσης. Για μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Την ίδια στιγμή βέβαια που το Υπουργείο διαθέτει πολύ περισσότερα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο για σχολεία πόλεων και περιαστικών κοινοτήτων. Για μαθητές που έχουν πολλαπλάσιες ευκαιρίες (όμιλοι, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, ιδιαίτερα μαθήματα και πολλά άλλα). Για μαθητές με περισσότερο έμπειρους και πολλές φορές καλύτερους δασκάλους και διευθυντές.
Για μαθητές με δασκάλους εξειδικευμένους π.χ. στη διδασκαλία των αγγλικών, της τέχνης, της μουσικής, της γυμναστικής. Κι όμως η πολιτεία εξαντλεί την τυπολατρία της στους μαθητές και τις μικρές κοινότητες της υπαίθρου.
Αδιαφορώντας, είτε το παραδέχεται είτε όχι, για την ουσία.
Οι νόμοι όμως έγιναν για εξυπηρετούν τον πολίτη. Και πρέπει να αλλάξουν. Για να μην αδικούν τους μικρούς μαθητές της Χολέτριας και κάθε Χολέτριας. Είναι αδιανόητο να σπαταλούνται δεκάδες εκατομμύρια σε αχρείαστες και υπερβολικές δαπάνες και το κράτος να τσιγκουνεύεται 20 ή 30 δασκάλους για να καλύψει τις μικρές κοινότητες. Βέβαια είναι δύσκολο οι υπεύθυνοι να αντιληφθούν τι σημαίνει να ζεις σε μια μικρή κοινότητα και τα παιδιά σου να φοιτούν σε σύμπλεγμα τάξεων. Διότι τα δικά τους παιδιά φοιτούν στα καλύτερα δημοτικά σχολεία και έχουν συνήθως τους καλύτερους δασκάλους.

Του Πανίκου Χαραλάμπους
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 19-9-2010

Ποίημα της εβδομάδας 194

Το φύλλο της λεύκας

Έτρεμε τόσο που το πήρε ο άνεμος
έτρεμε τόσο πως να μην το πάρει ο άνεμος
πέρα μακριά
μια θάλασσα
πέρα μακριά
ένα νησί στον ήλιο
και τα χέρια σφίγγοντας τα κουπιά
πεθαίνοντας την ώρα που φάνηκε το λιμάνι
και τα μάτια κλειστά
σα θαλασσινές ανεμώνες.
Έτρεμε τόσο πολύ
το ζήτησα τόσο πολύ
στη στέρνα με τους ευκαλύπτους
την άνοιξη και το φθινόπωρο
σε όλα τα δάση γυμνά
θεέ μου το ζήτησα.

Γιώργος Σεφέρης

Ποίημα της εβδομάδας 193

Είναι η ώρα

Είναι η ώρα που κλείνουν τα παράθυρα
Που η μικρή κόρη της σελήνης
Περνάει ανάμεσα από το φεγγίτη
Πάνω στα νερά της μουσικής

Είναι η ώρα που ένα αόρατο σπαθί
Πλανιέται πάνω από τα χείλη μας
Και δυναμώνει η λάμψη των φιλιών
Που η μαύρη νύχτα ξεπετιέται από τ' αρμάρια
Και βουλιάζουν οι στέγες κάτω από την πάχνη των πουλιών

Είναι η ώρα που κυλάει μέσα στις φλέβες μας
Το αίμα όλων των αγαπημένων μας νεκρών
Και που ευωδιάζουν τα λείψανα σαν άνθη πορτοκαλιάς
Που αποτυπώνεται πάνω στα τζάμια
Η κίτρινη κόμη της λησμονιάς

Τάκης Βαρβιτσιώτης
Από τη συλλογή Η ατραπός (1984)

Ποίημα της εβδομάδας 192

Του ονείρου μου η εκφορά

Πέρασα τη ζωή μου
Σπέρνοντας φώτα
Στην παρθένα έκταση του χιονιού
Στον αναπεπταμένο χάρτη του έρωτα.
Υφαίνοντας ένα μανδύα
Με ήχους μουσικούς
Ή χαράζοντας λέξεις
Μέσα σε μιά κατακόμβη
Αποπνιχτική
Κι όλα τα πράγματα νεκρά
Συναπαρτίζουν τώρα
Μιαν εκθαμβωτική πομπή
Κι ακολουθούν ομόθυμα
Του ονείρου μου την εκφορά.

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σχολεία ... κέντρα διερχομένων δασκάλων

Κατά την έναρξη και της νέας σχολικής χρονιάς αν κάποιος προσπαθήσει να βρει σχολεία που έχουν το ίδιο προσωπικό με πέρσι, θα δυσκολευτεί πολύ. Το φαινόμενο αυτό συντηρείται επί δεκαετίες κάνοντας τα σχολεία μας να μοιάζουν με … κέντρα διερχομένων δασκάλων. Η κατάσταση αυτή έχει σοβαρότατες συνέπειες στη λειτουργία των σχολείων, στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και στις συνθήκες εργασίας των δασκάλων. Όλα αυτά είναι εύκολο να τα αντιληφθεί οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει κοινή λογική, ακόμα κι αν δεν είναι ειδικός για τα εκπαιδευτικά θέματα.

Κάθε καλοκαίρι εκατοντάδες δάσκαλοι μετατίθενται, μετακινούνται, τοποθετούνται, διορίζονται, αποσπούνται σε διαφορετικό σχολείο από αυτό που εργάστηκαν την προηγούμενη σχολική χρονιά. Κάθε λίγες μέρες, από το Μάη μέχρι το Σεπτέμβρη (πολλές φορές μέχρι και Οκτώβρη), ανατρέχουν στις ιστοσελίδες των αρμόδιων αρχών και τις εφημερίδες για να μάθουν σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη χρονιά. Αμέσως μετά από κάθε ανακοίνωση θα αρχίσει, για πολλούς, ένας γολγοθάς ενστάσεων και προσπαθειών να αλλάξουν το σχολείο στο οποίο τοποθετήθηκαν. Πολλοί θα μάθουν το σχολείο που θα εργαστούν λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία και κάποιοι αφού ήδη θα έχουν ανοίξει.

Μπροστά σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι αστείο να μιλάμε για δημιουργία οράματος και κουλτούρας του σχολείου, για εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, για αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και άλλα ηχηρά παρόμοια. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες. Η υλικοτεχνική υποδομή, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας, η μόρφωση και επιμόρφωση των δασκάλων, η ποιότητα των αναλυτικών προγραμμάτων και η παροχή διδάξιμων βιβλίων, η διοίκηση του σχολείου και η έγκαιρη στελέχωση είναι μερικοί από τους παράγοντες που επηρεάζουν τα αποτελέσματα της παιδαγωγικής διαδικασίας. Η σταθερότητα του προσωπικού στα σχολεία είναι όμως από τα βασικά προαπαιτούμενα για να λειτουργήσουν αρμονικά και οι άλλοι παράγοντες. Οι έρευνες δείχνουν ότι όταν υπάρχει σχετικά μεγάλη σταθερότητα του προσωπικού, τότε μπορεί να δημιουργηθούν οι σωστές και εποικοδομητικές σχέσεις οι οποίες θα βοηθήσουν στο κλίμα του σχολείου, και σταδιακά στο όραμά του. Γι αυτό χώρες που επενδύουν σοβαρά στην εκπαίδευση έχουν σταθερό προσωπικό στα σχολεία και με υπομονή και μεθοδικά στηρίζονται και κτίζουν πάνω σ’ αυτό.

Τα τελευταία χρόνια που συμμετέχουμε σε συνεργασίες με άλλα ευρωπαϊκά σχολεία γινόμαστε μάρτυρες αρνητικών και ειρωνικών σχολίων. Οι ευρωπαίοι συνάδελφοι μένουν άναυδοι όταν τους λέμε ότι δεν είμαστε σίγουροι ότι την επόμενη σχολική χρονιά θα εργαζόμαστε στο ίδιο σχολείο. Δεν μπορούν να διανοηθούν και να πιστέψουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία κάτω από τέτοιες καταστάσεις. Οι συνάδελφοι στο εξωτερικό διορίζονται στο σχολείο και μπορεί να περάσουν όλη την καριέρα τους και να αφυπηρετήσουν από το ίδιο σχολείο. Στις περισσότερες των χωρών γνωρίζουν από το τέλος της σχολικής χρονιάς την τάξη με την οποία θα εργαστούν την επόμενη σχολική χρονιά. Σε αρκετές χώρες ο προγραμματισμός γίνεται και γνωρίζουν την τάξη τους για τις επόμενες δυο ή τρεις σχολικές χρονιές. Κάθε σύγκριση με την δική μας κατάσταση μόνο κατάθλιψη μπορεί να προκαλέσει.

Στα σχολεία μας είναι πρακτικά αδύνατο να περιμένουμε σημαντική βελτίωση όσο υπάρχουν τέτοιας έκτασης αλλαγές στο προσωπικό κάθε χρόνο σε όλα τα επίπεδα (Δ/ντές, Β. Δ/ντές, δάσκαλοι). Κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς σπαταλείται πολύς χρόνος για να γνωριστούν απλά οι δάσκαλοι του σχολείου και να αρχίσουν να λειτουργούν ως ομάδα. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, με το τέλος της σχολικής χρονιάς μόλις και θα έχουν καταφέρει να ανταπεξέλθουν τα καθημερινά θέματα της σχολικής ρουτίνας. Και την επόμενη χρονιά άντε πάλι απ’ την αρχή. Ακόμα κι αν όλα τα άλλα προβλήματα είχαν επιλυθεί (που δεν έχουν επιλυθεί) τέτοιας έκτασης αλλαγές στο προσωπικό τινάζουν στον αέρα κάθε προσπάθεια. Ακόμα κι αν είχαμε την καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή, τους πιο μορφωμένους δασκάλους, τα καλύτερα αναλυτικά προγράμματα, τα πιο διδάξιμα και παιδαγωγικά σωστά βιβλία, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε πολλά θετικά όταν το ανθρώπινο δυναμικό δεν αφήνεται να λειτουργήσει ως δημιουργική ομάδα. Ακόμη και η πιο ευφάνταστη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» θα ναυαγήσει στους ύφαλους και τους σκόπελους των … κέντρων διερχομένων δασκάλων.

Τι μπορεί να γίνει για να ξεφύγουμε από την απαράδεκτη κατάσταση που για χρόνια ταλαιπωρεί δασκάλους, μαθητές, γονείς και τη δημόσια εκπαίδευση; Οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων να διορίζονται σε οργανικές θέσεις των σχολείων και να μη μετακινούνται αν δεν το ζητήσουν οι ίδιοι. Το δικαίωμα για υποβολή αίτησης μετάθεσης να δίνεται μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα υπηρεσίας στο σχολείο, το οποίο θα συμφωνηθεί με την οργάνωση των δασκάλων. Να υπάρχουν φυσικά απόλυτα διαφανείς ειδικοί λόγοι μετάθεσης π.χ. λόγοι υγείας, εγκυμοσύνη. Στις έκτακτες κενές θέσεις που θα δημιουργούνται από αποσπάσεις, εκπαιδευτικές άδειες ή σοβαρούς λόγους υγείας θα διορίζονται δάσκαλοι με σύμβαση. Αυτές οι ρυθμίσεις θα περιορίσουν στο ελάχιστο τις αλλαγές προσωπικού, θα δώσουν αξιοπρέπεια στους δασκάλους και θα αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα για την αναβάθμιση των σχολείων μας και της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτά γίνονται σε όλες τις χώρες που ενδιαφέρονται σοβαρά για την εκπαίδευση και την παιδεία. Δεν ανακαλύψαμε κάτι καινούριο. Κάθε λογικός ή αφελής θα αναρωτιέται γιατί τόσα χρόνια δεν γίνονται αυτά που ακούγονται αυτονόητα.

Πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε τους λόγους που διατηρείται για χρόνια αυτή η κατάσταση. Παρά τη βελτίωση τα τελευταία χρόνια των κανονισμών που διέπουν τις μεταθέσεις και μετακινήσεις των εκπαιδευτικών, υπάρχουν ακόμα πολλές «τρύπες» και «παραθυράκια» που δημιουργούν αλυσιδωτές επιπτώσεις. Η πολιτεία και η ηγεσία των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων βολεύεται σε αυτή τη χαώδη κατάσταση. Είναι μια μεγάλη εν δυνάμει δεξαμενή δημιουργίας πελατειακών σχέσεων, ρουσφετιού και ένα μέσο να κρατούνται υποταγμένοι και σκυφτοκέφαλοι οι εκπαιδευτικοί. Βολεύει κάποιους να είναι εξαρτημένοι οι δάσκαλοι και να θεωρούν ότι τους γίνεται χάρη ακόμα και σ’ αυτά που είναι δικαίωμά τους. Έτσι κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζονται ως επιτήδειοι και ικανοί ευεργέτες. Όσοι όμως προσβλέπουν στην ποιοτική εκπαίδευση σε αναβαθμισμένα σχολεία με αξιοπρεπείς δασκάλους, πρέπει να απαιτήσουν ένα τουλάχιστον από τα αυτονόητα για κάθε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»: μόνιμο σταθερό προσωπικό στα σχολεία, όχι … κέντρα διερχομένων δασκάλων.