Ποίημα της εβδομάδας 191

Γιατί βαθιά μου δόξασα

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...
Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσα ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."
μα "αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."
να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που κι ο μέγας Θάνατος μου γένηκε αδελφός!...

Άγγελος Σικελιανός

Πάμε για ορθοπεταλιές

ΕΦΤΑ Δήμοι - Λευκωσίας, Στροβόλου, Αγλαντζιάς, Αγίου Δομετίου, Έγκωμης, Λατσιών και Ιδαλίου- προχωρούν στη σύσταση ενιαίας αρχής για εφαρμογή σχεδίου χρήσης από τους δημότες τους κοινόχρηστων ποδηλάτων. Όπως γίνεται στο Παρίσι κι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Παίρνεις, με ειδική κάρτα ώστε να υπάρχει κάποια δέσμευση, από ένα σημείο ποδήλατο και μεταβαίνεις δυο -ή όσα θες -τετράγωνα πιο κάτω σε ειδικό και πάλι σημείο και εγκαταλείπεις το ποδήλατο. Κι αυτό διευκολύνει τη διακίνηση των δημοτών χωρίς κόστος και οικολογικά. Και ταυτόχρονα εξοικειώνεται ο πολίτης με την ιδέα της κίνησης. Καλό ακούγεται. Πολύ καλό στην ακρίβεια. Στην Κύπρο όμως πώς εφαρμόζεται; Παίρνεις, ας πούμε, το ποδήλατο από την Έγκωμη για να πας στο κέντρο της Λευκωσίας. Από ποιους ποδηλατόδρομους θα περάσεις; Ή έστω από ποια πεζοδρόμια; Ή ακόμα από ποιους δρόμους που δεν θα είναι σκαμμένοι; Και, αν και μακάβρια, να τη θέσουμε την ερώτηση:
Φτάνεις ζωντανός;
Καλές οι ιδέες, αλλά δεν μεταφέρονται έτσι απλά με ένα άμπρα κατάμπρα. Χρειάζεται και η ανάλογη υποδομή.
Υπάρχουν ποδηλατόδρομοι σ’ αυτούς τους εφτά δήμους; Και δεν μιλάμε για ποδηλατόδρομους λίγων μέτρων που δεν καταλήγουν πουθενά, απλά σε αναγκάζουν να πηγαίνεις πάνω κάτω στην ίδια περιοχή. Γιατί ο στόχος δεν είναι η άσκηση. Είναι κι αυτός φυσικά, αλλά πρώτιστος είναι η μετάβαση ώστε να απαμβλυνθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις πόλεις, χωρίς ρύπους και θόρυβο.
Θα δαπανηθεί ένα κονδύλι γύρω στις 800 χιλιάδες ευρώ, όπως γράφτηκε, για το αρχικό στάδιο στο οποίο θα αγοραστούν γύρω στα 300 ποδήλατα και θα γίνουν 27 σημεία παραλαβής και παράδοσης των ποδηλάτων. Και σαφώς είναι μια αρχή. Ωστόσο είναι λες και βάζουμε την άμαξα μπροστά από τα άλογα. Υπάρχουν πολλά άλλα που πρέπει να γίνουν. Λωρίδες κυκλοφορίας, εκπαίδευση πεζών και οδηγών, διευκολύνσεις μεταφοράς των ποδηλάτων μέσα στα λεωφορεία. Όταν μιλάμε για την εισαγωγή του ποδηλάτου στην πόλη και στη ζωή μας δεν πρέπει να εννοούμε την κυκλοφορία του με τις υπάρχουσες συνθήκες. Κάτι τέτοιο θα ήταν λες και σπρώχνουμε τον κόσμο σε αυτοκτονία. Ή αν μη τι άλλο προδιαγράφουμε την αποτυχία του κατά τα άλλα θετικού σχεδίου.

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 28-8-2010

Είναι ή δεν είναι πολύτιμο το νερό;

ΞΥΠΝΑΣ το πρωί και το νερό αναβλύζει από την άσφαλτο έξω από το σπίτι σου. Μάλλον δεν πρόκειται για θαύμα. Μάλλον κάποιος σωλήνας έχει σπάσει κάτω από το δρόμο. Το νερό τρέχει, πλένει την άσφαλτο, βρίσκει ένα ρυάκι και φεύγει καταλήγοντας στο πουθενά. Βρίσκεις αμέσως το τηλέφωνο του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας (22698000) κι αν πληκτρολογήσεις το 4 μιλάς με το τμήμα όπου μπορείς να αναφέρεις βλάβες. Δίνεις στοιχεία, ακόμα και τα δικά σου, μην είναι φάρσα ή μπας και χρειαστούν κάποια εξήγηση τα συνεργεία. Και φεύγεις για τη δουλειά. Το βράδυ επιστρέφεις στο σπίτι, το νερό αναβλύζει ακόμα. Μπας κι είναι θαύμα τελικά και δεν μπορεί να παρέμβει η ανθρώπινη δύναμη; Ξυπνάς το πρωί, το θαύμα συνεχίζεται. Παίρνεις ξανά τηλέφωνο. «Είναι στο πρόγραμμα για σήμερα». Τριάντα με σαράντα ώρες μετά. Για τόσες ώρες το νερό έτρεχε στην άσφαλτο σε τόση ποσότητα όση αν είχε κάποιος δυο βρύσες ανοικτές για τόσες ώρες. Ποσότητα που αντιστοιχεί, ίσως σε όση μια οικογένεια εξοικονομεί για ένα χρόνο, λειτουργώντας με την υδατική συνείδηση που απέκτησε, ακούγοντας και ξανακούγοντας πως το νερό είναι πολύτιμο.

Ισχύουν αυτά τα μέτρα που λένε πως αν πιαστεί κάποιος στα πράσα να πλένει το αυτοκίνητο με το λάστιχο ή να σφουγγαρίζει τις βεράντες με το λάστιχο, θα πληρώσει πρόστιμο; Αν πιαστεί η Υδατοπρομήθεια να κωλυσιεργεί και να σπαταλιέται έτσι το νερό, τι πληρώνει; Τις δικαιολογίες τις ξέρουμε: Είναι Αύγουστος, είναι σε διακοπές ακόμα τα συνεργεία, δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό, είναι πολλές οι βλάβες, είναι παμπάλαιο το δίκτυο… Γιατί θα πρέπει όμως όλα αυτά να αποτελούν άλλοθι; Αν το νερό είναι πολύτιμο, όπως μας τσαμπουνούσαν τόσα χρόνια και όπως είναι η αλήθεια, δεν θα έπρεπε παράλληλα με την υδατική συνείδηση που πρέπει να έχει ο πολίτης να κάνουν κι αρμόδιοι όσα τους αναλογούν; Δεν μπορεί ο πολίτης να εξοικονομεί με τη συμπεριφορά του λίγους κουβάδες νερό κι η κυβέρνηση να αφήνει να χάνονται τόνοι νερού.

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 27-8-2010

Ποίημα της εβδομάδας 190

Αφιερωμένο στην Ασπασία που έφυγε από κοντά μας τόσο αναπάντεχα (μαθήτριά μου στο πρώτο σχολείο που εργάστηκα, μονοθέσιο στην Ελλάδα)


Ο Τάφος
(απόσπασμα)

Αφκιαστο κι αστόλιστο του Χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με τ' ανθόνερο την όψη σου να πλύνω.
Το χρυσό το χτένισμα με τα χρυσά τα χτένια,
πάρτε απ΄τη μανούλα σας μαλλάκια μεταξένια.
Μήπως και του Χάροντα καθώς θα σε κυττάξει,
του φανείς αχάιδευτο και σε παραπετάξει!

Στο ταξίδι που σε πάει ο μάυρος καβαλάρης,
κύτταξε απ' το χέρι του, τίποτε να μην πάρεις.
Κι αν διψάσεις μην το πιείς από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς, φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιείς κι ολότελα κι αιώνια μας ξεχάσεις...
βάλε τα σημάδια σου το δρόμο να μη χάσεις,

κι όπως είσαι ανάλαφρο, μικρό σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντάν παλικαριού στη ζώνη,
κύτταξε και γέλασε της νύχτας το σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά - κρυφά και πέταξ' εδώ πάνω,
και στο σπίτι τ' άραχνο γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησέ μας!

Κωστής Παλαμάς

Ποίημα της εβδομάδας 189

Ανατομία

Εκείνος πήγαινε σφυρίζοντας κάτω απ΄ την κάννη των πολυβόλων
οι χθεσινοί φίλοι σπορά που ποδοπατήθηκε στα ρείθρα του δρόμου
στο βάθος η σκιά μιας γυναίκας καμινάδα που ακόμη καπνίζει
Σφυρίζοντας χρεοκοπημένα συνθήματα πήγαινε προς τ΄ ακραία νησιά
Στα νησιά των μακάρων που το φως αγκυλώνει σαν συρματόπλεγμα
έξω απ΄ το ρεύμα του καιρού με τ΄ αλάτι ως τη μνήμη μετέωρος
αποκηρυγμένος απ΄ όλους σαν έκλειψη στα σαγόνια δυο βράχων
περιμένει ένα θαύμα να ξαναχυθεί μες στους δρόμους ακάθεκτος
σαν ένας βράχος στην αγκαλιά του σεισμού
Και πίσω του ο εμετός της θάλασσας

Γιάννης Δάλλας

Ποίημα της εβδομάδας 188

Αγύριστος μετανάστης

Άλλοτε ορμούσα ξιφήρης στα πράγματα
τα διαπερνούσα μα εκείνα αλώβητα
κλείνοντας ήσυχα ήσυχα τις ρωγμές τους πίσω μου
άτρωτα πάλι
Πως να βυθομετρήσω κι αυτή την αντίσταση;
Έμπαινα κ΄ έβγαινα κ΄ η φωνή μου μετεωρίτης
κεραυνοκρούστης έτσι πίστευα
και πάντα να διαλύομαι πίσω απ΄ τους στόχους μου
να πέφτω στα μαγνητικά τους πεδία
κ΄ ύστερα
να βγαίνω αγνώριστος με ξέφτια και πούπουλα
– τα λοφία μου της παραλλαγής –
κι όταν απ΄ τα παγοθραυστικά του βορρά
έσταζε σ΄ όλα της φωνής τα ομοιώματα
εγώ να μένω νύχτες ατέλειωτες άναυδος
περιμένοντας να σκάσει επιτέλους το τσόφλι μου
ν΄ ακουστεί «κρά κρά» και να ΄ ναι από μέσα μου
το γεράκι της ποίησης μου
Απ΄ όλες τις φωλιές που ακάθεκτος πέρασα
αγύριστος μετανάστης

Γιάννης Δάλλας
Ποιήματα 1948-1988, από τα Κατάλοιπα της Εξαγοράς

Ποίημα της εβδομάδας 187

[Πέρασε κι’ έσβησε]

Πέρασε κι’ έσβησε το χτες και πάει με τ’ άλλα τα σβηστά.
Kι’ εξέφτισε το σήμερα σα ρόδο απάνω στο κλωνί.
Το αύριο, το μεθαύριο, μοιάζουνε βλέφαρα κλειστά
που των ματιών δε ξέρομε μαύρο το χρώμα για ουρανί.

Διαλεχτή Ζευγώλη - Γλέζου
(από τα Τραγούδια της Μοναξιάς, Μουσικά Χρονικά 1931)