O Big Sofo και οι μικρές αλεπούδες...

Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια που μαζί με το ερασιτεχνικό σωματείο της γειτονιάς όπου τα παιδιά μας έπαιζαν μπάσκετ, πήγαμε κι οι γονείς σ' ένα επίσημο ματς ΑΕΚ - Ηρακλή θαρρώ, για λόγους «εκπαιδευτικούς» και ψυχαγωγίας. Σ' ένα γήπεδο σχεδόν κατάμεστο, ξεχώρισε ένας 17χρονος, σωματώδης, φανταστικός παίκτης, ονόματι Σοφοκλής Σχορτσιανίτης.

Οι μπόμπιρες είχαν εντυπωσιαστεί. Άλλοι έλεγαν ότι φαίνεται μεγαλύτερος. Άλλοι τον ήθελαν στις ομάδες των οποίων ήταν οπαδοί. Ένας ρώτησε όμως, πώς γίνεται να είναι μαύρος και Έλληνας... Κι η συζήτηση ξεστράτισε στις κερκίδες. Ο μπόμπιρας της συγκεκριμένης απορίας ζήτησε πατρική βοήθεια για ...εξηγήσεις. Στην απορία τη δική μας «γιατί το είδες και τι σε κόφτει», το πράγμα στράβωσε. Το ματς τελείωσε. Το μπάσκετ πήγε περίπατο. Μερικά παιδάκια έμαθαν τι εστί ρατσισμός. Ο Γαβριήλ έφυγε τον επόμενο χρόνο απ' την ομαδούλα στην οποία ο προπονητής έδινε οδηγίες αντιμετώπισης του αντιπάλου ως εξής: «Προσέξτε το Κρυονέρι, έχει τον Αλβανό που είναι δαίμονας και θα μας νικήσουν». Εκείνη την ημέρα μάλιστα που έκανα κερκίδα με πανό και φώναζα με την πιτσιρικαρία, τσακώθηκα με μερικά παιδιά γιατί έπνιξα κάτι συνθηματάκια που ψιλοφώναζαν, ρατσιστικά, μόλις το 7 έβαζε καλάθι.

Πέρασε καιρός. Ο Σοφοκλής έγινε Big Sofo, δόξασε τον Ολυμπιακό και την Εθνική Ελλάδος. Απ' την ώρα που έγινε Big - μεγάλος, ουδείς αναρωτήθηκε πώς γίνεται να είσαι μελαμψός, Αφρικανός, αλλόχρωμος του «χλομού ανθρώπου» τέλος πάντων - που λένε κι οι ευγενείς Ινδιάνοι - και συνάμα Ελλην. Χα! Χα! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Όταν πλακώνουν Άραβες συν γυναιξί και τέκνοις στη Βουκουρεστίου για ακριβά ψώνια και μαύροι ή Ισπανοαμερικάνοι στην Τσιμισκή για τον ίδιο λόγο, ουδείς αναρωτιέται αν άλλαξε χρώμα η ...κουλτούρα της επιτόπιας κοινωνίας. Ο Ρώσος που παντρεύτηκε η Ωνάση ήταν «εξωτικός» λεφτάς και ...«Σοβιετικός» ακόμη!!! Ο Ρώσος στην καφετέρια της Φωκίωνος Νέγρη που σερβίρει με δυο Πακιστανούς τις φραπεδιές κι ύστερα ξεμαγαρίζει το δρόμο απ' τα σκουπίδια, είναι εξ ορισμού «μαφιόζος», σκέτος υπόκοσμος. Ο πραγματικός και καλλιεργημένος ρατσισμός, η ξενοφοβία, στη χώρα που έλεγε «παστρικιές» τις γυναίκες (δηλαδή πουτάνες) και «τουρκόσπορους» τους άντρες που συσσωρεύτηκαν εξαθλιωμένοι εν πολλοίς στην «πατρίδα» το 1922, σταματάει μόλις ο Σοφοκλής γίνει Big Sofo κι επαναποκτήσει τα δικαιώματα που έχει, είχε και οφείλει να έχει, ως άνθρωπος, πολίτης, αθλητής, εργάτης, ζωντανός...

Τα κριτήρια είναι βαθιά ταξικά. Κι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνία σε αποσύνθεση, παρακμή και εκφυλισμό. Στο Χόλιγουντ, ουδείς αναρωτήθηκε, απ' τον Λούθερ Κινγκ κι εδώθε, για «χρώμα» των όσκαρ ή εθνική καταγωγή. Στις φτωχές συνοικίες όμως και στις αμερικάνικες φυλακές ο ...Μισισιπής ακόμη φλέγεται.

Ουδείς εκ των νικητών που γράφουν ιστορία στα μέτρα τους σκέφτηκε ποτέ ότι θα χάσει το δικαίωμα να φορά, σε γενιές ολόκληρες, τα απαραίτητα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, γυαλιά εκείνης της άθλιας υποκειμενικής μυωπίας. Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει μορφή, έχει όψη. Τέτοια διαστρέβλωση ακόμη και του Πλάτωνα απ' τους Ελληναράδες. Δεν έχει μάτια, χέρια, πόδια, μύτη, ανάγκες, δικαιώματα. Έχει τη στάμπα του αρεστού και βολικού, του υποταγμένου φαλού και του άνομου όταν περπατάει όρθιος κι απαιτεί ελεύθερα.

Ο Big Sofo τώρα παίζει στο Ισραήλ. Δεν ξέρω μόνο τι απέγινε εκείνη η μετανάστρια κομμώτρια που συνόδεψε το νεαρό αρχηγό στο Προεδρικό. Για τη δεξίωση, της είχαν δώσει και μια Λουί Βιττόν, τσάντα δανεική. Λένε πως ήταν «γνήσια» κι όχι απ' τον πάγκο των Νιγηριανών στα πεζοδρόμια, μικροπωλητών.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-1-2011

Με τις πέτρες!..

«Απ' όλους τους λαούς οι Ελληνες ονειρεύτηκαν

πιο όμορφα τ' όνειρο της ζωής».

Γκαίτε

«Maximen und Reflexionen»

Αναρωτιέσαι ύστερα ή όχι, σε ποιους Ελληνες αναφέρεται ο ποιητής που πέθανε έντεκα χρόνια μετά το 1821. Και τι αυτοκριτική θα έκανε αν ζούσε σήμερα, που το «όνειρο» και μάλιστα της ζωής είναι λιανεμπόριο και χονδρεμπόριο, παζάρι και ύποπτη πολιτική συναλλαγή στην Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί, στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ψήνονται σε σβηστό φούρνο «Ζήμενς»...

Μ' αυτές τις υποθέσεις κι εξελίξεις των σκανδάλων, τις εξεταστικές και τις αυτοκαθαρτήριες φανφάρες μιας παρακμιακής αστικής τάξης, έχεις την εντύπωση πως πλήρωσες πανάκριβο εισιτήριο, την ψήφο σου, για να βλέπεις τα παρασκήνια, τους υποβολείς, τα καμαρίνια του θιάσου ως παράσταση. Είναι υπερφωτισμένη η σκηνή της εξαπάτησης, γιατί σε μετατρέπει σε θεατή - πρωταγωνιστή μιας θλιβερής φτυσιάς που την κρύβεις στην παλάμη σου κι αμέσως νίβεσαι μ' αυτήν και ...καθάρισες.

Ετσι, το έργο με τίτλο «η μίζα» παίζεται επί δεκαετίες τώρα με επιτυχία από τους εμπνευστές του και συγκεντρώνει μια αφόρητη πλειοψηφία θεατών - ψηφοφόρων. Οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω απ' τη μαρκίζα, την πολιτική τραγωδία που γεννάει τη μίζα ως μέσο ηθικό και νόμιμο, όσο παραμένει, ατομικώς κι όχι πολιτικώς, αδιαφανές.

Οσο η ανηλεής προπαγάνδα μετατοπίζει τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης των μαζών στον προμηθευτή - ενδιάμεσο και κρύβει έτσι την ουσιαστική συναλλαγή, τόσο θα πτωχεύει η πλειονότητα των εργαζομένων και θα γίνεται εφιάλτης το «όνειρο της ζωής».

Οι συμβάσεις τύπου «Ζήμενς» έχουν δύο αντισυμβαλλόμενους. Την πολυεθνική από τη μια, γιγάντια σε δύναμη κεφαλαίου, και την ντόπια αστική μεταπρατική πολιτική ηγεσία, που αγοράζει αγαθά, τεχνογνωσία και υπηρεσίες πουλώντας τον κλεμμένο από τους εργαζόμενους πλούτο και ενεχυριάζοντας δικαιώματα, υποθηκεύοντας γη και παραχωρώντας εθνική κυριαρχία. Ολα με την option της διατήρησής της στην εξουσία.

Αυτή η πολιτική ταξική σύμβαση δεν αλλάζει ως προς τους πωλούμενους μπιρ παρά, όλους εμάς, αν η μίζα είναι μικρή ή μεγάλη, φανερή ή κρυφή. Γιατί μας μετατρέπει όλους σε μια μίζα, ένα συνολικό πολιτικό αντίτιμο. Καταβαλλόμαστε ερήμην μας και χωρίς αντάλλαγμα άλλο απ' τη ...χαρά να κυβερνιόμαστε από ταξική μειοψηφία αγεληδόν.

Είναι σαφές πως το όνειρο της ζωής για να το δεις, όπως λέει κι ο ποιητής, πρέπει να είσαι ελεύθερος να διαλέξεις πώς θα ζήσεις και γιατί θα πεθάνεις. Δεν αναφέρεται σε λαούς που καταντούν να ονειρεύονται μια βολική επιβιωτική σκλαβιά επιβεβλημένη από τους δύσοσμους «καθαρούς» επιβήτορες των ονείρων μας.

Οι ποιητές κράτησαν όρθιους βασανισμένους και φυλακισμένους, αιχμαλώτους και πολιορκημένους, τα θύματα των άδικων πολέμων. Στην εποχή μας τείνουν να θεωρούνται άχρηστα μπαγιάτικα κατεψυγμένα κουλούρια, ανίκανα να χορτάσουν πεινασμένα μυαλά όταν βγαίνουν αχνιστά διαστρεβλωμένα απ' τους φούρνους μικροκυμάτων της ιδεολογικής κουζίνας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Δεν αποδίδουν κέρδη κι ίσως εγκυμονούν και κινδύνους. Είναι σαν τις πέτρες.

Μ' αυτές θα πάρουμε τους δυνάστες παραμάζωμα. Γιατί όπως λέει κι ο Γκαίτε: «Οι πέτρες είναι σιωπηλοί δάσκαλοι. Αφήνουν άφωνο εκείνον που τις παρατηρεί. Κι ό,τι καλύτερο διδάσκουν δεν ανακοινώνεται».

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 23-1-11

Λιοντάρια μπρελόκ και ύαινες αλά καρτ!

Δεν θυμάται εύκολα επιστήμονας, πολλώ μάλλον πολίτης, εποχή μετά τις μέρες του '36, σαν τη σημερινή με τόσην Υβριν. Υβριν με την έννοια την πρωταρχική της, την οργουελική, αλλά και την τρέχουσα. Δηλαδή αντιστροφή και πλήρης διαστρέβλωση των λέξεων, των εννοιών, των όρων, της ίδιας της πραγματικότητας.

«Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» εκτοξεύει ο πρωθυπουργός προς το ΚΚΕ απαντώντας σε Ερώτηση για τη συνάντηση του Ερζερούμ έχοντας σκοπίμως πάθει αμνησία εαυτού. Τι ανήκει δηλαδή στους Ελληνες; Η μειωμένη εθνική κυριαρχία (κείνος είπε); Τα Ιμια (ευχαριστώ τους Αμερικανούς by Simitis).

Η συμφωνία της Μαδρίτης; Ο εναέριος χώρος στα 8 ή στα 6 μίλια, ο θαλάσσιος των ναυτικών μιλίων που υπολείπονται των 12 επειδή υπάρχει τουρκικό casus belli; Το γιοφύρι του Ρίου, ο ΟΤΕ της «Ντόιτσε Τέλεκομ», το λιμάνι της «Cosco», οι αυτοκινητόδρομοι και τα διόδια των Ισπανογάλλων;

Στην Ελλάδα και τους Ελληνες εργαζόμενους πατριώτες ανήκουν οι πλουτίσασες πολυεθνικές που λυμαίνονται τη χώρα από την ΠΕΣΙΝΕ και δώθε; Λιοντάρια μπρελόκ βγαίνουν και μιλάνε με περισσή θρασύτητα για τον πατριωτισμό που οφείλει να υποκύπτει είτε σε τρόικες - που υπαγορεύουν ακόμα και το τελευταίο άρθρο οποιουδήποτε νόμου στην κυβερνητική πλειοψηφία και τα τσιράκια της - είτε σε εκβιασμούς από τράπεζες που δανείζουν το Δημόσιο με 4% κέρδος σε έξι μήνες από τα λεφτά που το ίδιο το αστικό κατεστημένο τους έδωσε στύβοντας νέους, γέρους, γυναίκες, παιδιά. Η Ελλάδα ανήκει στην κάθε Φιτς, Μιτς, Σιτς «εταιρεία» εκτίμησης κι ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ σπασμένο στον Αδη της φτώχειας. Δηλαδή, στις ύαινες αλά καρτ που οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ επιστράτευσαν για το αντεργατικό τους σαφάρι.

Διεθνές Δίκαιο (χα!). Το αναμασάνε οι καταπατητές του που φτιάχνουν προτεκτοράτα με ποταμούς αίματος. Διεθνής νομιμότης (χα!). Την επικαλούνται οι περιστασιακές ιμπεριαλιστικές «συμμαχίες των προθύμων» που την πέφτουν σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Σομαλία κλπ. εξάγοντας διά πυρός και σιδήρου τον πολιτισμό των Γκουαντάναμο και των Αμπού Γκράιμπ. Υστερα στήνουν φράχτες και τείχη και ηλεκτροφόρα καλώδια από τη Λευκωσία ως τα Κατεχόμενα κι από το Μεξικό ως τις ζούγκλες της κοκαΐνης και τα νερά της Κορεατικής χερσονήσου.

«Οι ευρωπαϊκές αξίες» (χα!) που άλλαξαν εκτός από την ιστορία και τη γεωγραφία μεταφέροντας τη νοτιοανατολική Μεσόγειο στον Καύκασο και την αμερικάνικη επικράτεια στη Σούδα. Σέρβοι, τσιγγάνοι, μελαμψοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, χριστιανοί και πάντα οι κομμουνιστές να παίζονται στα ζάρια από λιοντάρια μπρελόκ στις κρίσεις και τις υφέσεις κι από ύαινες αλά καρτ που εξομοιώνουν το ΚΚΕ με το βαθύ τουρκικό στρατοκρατικό εξανδραποδιστή. Γιατί πιάστηκε στα πράσα να παζαρεύει με τους ταξικώς ομοίους του από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, την εναπομείνασα πατρίδα σαν να είναι χωράφι του. Κληρονόμος «δυναστείας» γαρ και, φευ, φιλόδοξος να αναλάβει μια θέση στην παγκόσμια καπιταλιστική διακυβέρνηση, όσο μιλάει και βρυχάται τόσο θα του θυμίζουμε, ότι τα κλειδιά στο μπρελόκ, ούτε δικά του είναι, ούτε ανοίγουν την πόρτα του παράδεισου της τάξης του. Αλλος είναι ο λαός στον οποίο νομίζει ότι απευθύνεται και κοντός ψαλμός αλληλούια.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 16-1-11

Ποίημα της εβδομάδας 213

Επιτύμβιος οίστρος

Κάθε πότε ν’ αλλάζουν άραγες οι θεοί

μπαταρίες στο φεγγαράκι;

Δεν υπολήπτομαι καμιά ερώτηση κι όμως

ας παίζουμε γοερά τους ενδιαφερόμενους.

Οι αριθμοί δεν είναι μάρτυρες όχι!-

μάλιστα θα ’λεγα πως κρύβουν ένα φλάουτο.

Νίκος Καρούζος

Λεφτά υπάρχουν ...

Ένα ενδιαφέρον βίντεο σε δύσκολους καιρούς της συσκότισης και της διαστρέβλωσης.

Ποίημα της εβδομάδας 212

Το χρυσάφι

Κάποτε

θα σταματήσουμε

σα μια γαλάζια άμαξα

μέσα στο χρυσάφι

δε θα μετρήσουμε τα μαύρα

άλογα

δε θά έχουμε τίποτα να αθροίσουμε

δε θά έχουμε πια τίποτα

για να μοιράσουμε

κρατώντας

ένα ξύλο

θα περάσουμε

μέσα από τη μαύρη τρύπα

του ήλιου

που θα καίει

Μίλτος Σαχτούρης

Ποίημα της εβδομάδας 211

Ρωγμές

Πάλι στους δρόμους οπού ζήσαμε την προσωπίδα

κόκκινη με σταλαγματιές χρυσού

τέτοια περιπέτεια τέτοια ωραία ελπίδα

μέσ’ στις συνέχειες των ονείρων έχω τον αμνό

δεν πιστεύω στα ποτάμια ολοένα τρέχουν

δεν πιστεύω στα φύλλα ολοένα πέφτουν

είναι θεία ένδον αιθάλη π’ αλλάζει τις οράσεις

κι ο θάνατος βαθαίνει την τέφρα.

Νίκος Καρούζος

Δεν πληρώνουν από τα δάνεια τους μισθούς, από τους μισθούς πληρώνουν τα δάνεια!

«Αν δεν εφαρμόσουμε το μνημόνιο δεν θα μας δανείζουν και δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις».

Το ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στη διακαναλική. Η ίδια φράση επαναλαμβάνεται αυτούσια διακόσιες φορές τη μέρα από τους «παπαγάλους» του.

Κι όμως, η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη. Δεν είναι τα δάνεια που πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Είναι οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις που πληρώνουν για τα δάνεια!

Αντί άλλης απόδειξης, ας καταφύγουμε για μια ακόμα φορά στη γλώσσα των αριθμών. Των δικών τους αριθμών.

2010

Σε ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών στις 20/5/2010 διαβάζουμε:

«Για το εννεάμηνο Απριλίου - Δεκεμβρίου 2010 που διανύουμε, οι υποχρεώσεις του Ελληνικού Δημοσίου για τοκοχρεολύσια εκτιμώνται σε 39,7 δισ. ευρώ».

Το Ελληνικό Δημόσιο, λοιπόν, πρέπει μέχρι το τέλος του χρόνου να καταβάλει στις καπιταλιστικές αγορές, στους κάθε λογής ομολογιούχους και στους «τοκογλύφους» περί τα 40 δισ. ευρώ.

*

Ας δούμε τώρα τις εισπράξεις από δάνεια που έχει «πετύχει» η κυβέρνηση με το μνημόνιο:

-- Δάνειο 20 δισ. ευρώ το Μάη.

-- Δάνειο 9 δισ. ευρώ μέσα στο Σεπτέμβρη.

-- Δάνειο 9 δισ. ευρώ που θα εισπραχθεί μέχρι το Δεκέμβρη, εφόσον η τρόικα εγκρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών και θεωρήσει ότι το ...«πετσόκομμα» του ελληνικού λαού συνεχίζεται με «ικανοποιητικούς ρυθμούς».

Αθροισμα: 38 δισ. ευρώ.

*

Συμπέρασμα:

Από τα «σωτήρια» δάνεια, με τους νέους δυσβάσταχτους όρους για τον ελληνικό λαό,

ούτε πεντάρα τσακιστή δεν πάει για (τους περικομμένους) μισθούς και συντάξεις!

Ολα τα νέα δάνεια (38 δισ.) της φετινής χρονιάς

πάνε για να καλυφθούν τα χρέη από τα προηγούμενα δάνεια (40 δισ.), όλα τα δάνεια γυρίζουν πίσω στους δανειστές. Το μόνο που μένει στον ελληνικό λαό είναι οι νέοι κι ακόμα μεγαλύτεροι τόκοι!

2011

Σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία (σ.σ.: μάρτυς μας, εκτός από το Θεό, και το «Βήμα» της 10/10/2010)

για το έτος 2011 η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει σε τόκους το ποσό των 12,5 δισ. ευρώ και για χρεολύσια το ποσό των 34,7 δισ. ευρώ.

Αθροισμα: 47,3 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια: Από τα 40 δισ. ευρώ της «σωτηρίας» που βάσει του μνημονίου θα «εισρεύσουν» στην Ελλάδα το επόμενο έτος,

ούτε δεκάρα δε θα πάει για μισθούς και συντάξεις.

Ολα (μα όλα!) θα επιστρέψουν στους «καλούς» δανειστές μας, προς τους οποίους θα μείνουμε και με ένα επιπλέον χρέος ύψους 7,3 δισ. ευρώ!

2012

Οπως και πάλι τα κυβερνητικά στοιχεία ομολογούν, το έτος 2012, οπότε θα έχουμε την εκταμίευση των υπόλοιπων 40 δισ. ευρώ από το «μηχανισμό στήριξης», η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει στους δανειστές της τόκους ύψους 11,1 δισ. ευρώ και χρεολύσια ύψους 31,7 δισ. ευρώ.

Αθροισμα: 42,8 δισ. ευρώ!

Φράγκο, δηλαδή, για μισθούς και συντάξεις. Οπως θα «έρθει» η... «βοήθεια» έτσι θα γυρίσει στους δανειστές. Μάλιστα, γι' αυτό το «πήγαινε - έλα», θα μας έχουν φεσώσει και με 2,8 δισ. ευρώ - επιπλέον - τόκους...

***

Τι αποδεικνύεται, λοιπόν, περίτρανα;

Από τα περιβόητα δάνεια που κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ «εξασφάλισαν» για το λαό,

από τα δάνεια που αν στους «φίλους» μας δεν αρέσει (!) το αποτέλεσμα των εκλογών τότε δε θα τα εκταμιεύσουν, και τότε - σύμφωνα με τους «πατριώτες» - θα επέλθει χρεοκοπία και στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις,

ούτε ένα ευρώ (αριθμός: 1) δεν πάει σε μισθούς και συντάξεις!

*

Ολα τα δάνεια

- μα όλα! -

είτε ως τόκοι, είτε ως χρεολύσια, είτε ως επιδοτήσεις, είτε ως επιχορηγήσεις, είτε ως φορολογικές απαλλαγές, επιστρέφουν κατευθείαν (!) και με το αζημίωτο (!) στους εγχώριους και τους διεθνείς νταβατζήδες της χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Στον ελληνικό λαό, το μόνο που απομένει είναι ο ασφαλιστικός Καιάδας, ο εργασιακός Μεσαίωνας, οι ακόμα μικρότεροι μισθοί και οι ακόμα μικρότερες συντάξεις, για να αποπληρώνει τους ακόμα μεγαλύτερους τόκους, τα ακόμα περισσότερα χρεολύσια!

*

Τελικά, δηλαδή, ένα μόνο απομένει στον ελληνικό λαό:

Να πάρει την απόφαση να τους ανατρέψει. Να τους στείλει από κει που ήρθανε. Για να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που αυτός και μόνο αυτός παράγει.

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 10-10-2010

Ποίημα της εβδομάδας 210

Της ειρήνης το περιστέρι

Τραυματισμένο είναι το περιστέρι

Ύπουλα βόλια το΄ χουνε πληγώσει

και τα φτερά του δεν μπορεί ν΄ απλώσει

το μήνυμα ειρήνης να μας φέρει.

Εδώ κι εκεί του στήνουνε καρτέρι

και το χτυπούν και το' χουν κυκλώσει.

Μπροστά του, φίλοι, μα ειν' οι οχτροί του, τόσοι

που, με ποιόνε είναι ποιος, δεν ξέρει.

Όλη η οικουμένη έχει πια ματώσει.

Μια νύχτ' αφέγγαρη, χωρίς αστέρι.

Λιγάκι φως και να μας το δώσει;

Στο ίδιο, το δικό μας είναι χέρι

Και του περιστεριού η πληγή να γειάνει

Κι όλον τον κόσμο μια φωλιά να κάνει

Αντώνης Γ. Βαζιντάρης

Τράπεζες: Αστρονομικά κέρδη και «παιχνίδια κυριαρχίας»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΕΣΑ ΣΕ 2 ΧΡΟΝΙΑ καταβρόχθισαν δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια, φέτος παρουσιάζουν τα δεύτερα μεγαλύτερα έσοδα στην ιστορία τους και συνεχίζουν να καταβροχθίζουν...

Ο λόγος, φυσικά, για τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, που βγαίνουν από την κρίση αλώβητες και απίστευτα ενισχυμένες.

ΤΗΝ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ αποκαλύφθηκαν τα ποσά που πήραν από το πακέτο «σωτηρίας» της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ (Fed). Σύμφωνα με τα στοιχεία της Fed, στη διάρκεια της κρίσης, τα περισσότερα από το πακέτο «σωτηρίας» πήγαν στη Citigroup (2.2 τρισ.), ενώ ακολουθούν Merrill Lynch (2.1 τρισ.), Morgan Stanley (2 τρισ.), Bank of America (1.1 τρισ.), Bear Stearns (960 δισ.), Goldman Sachs (620 δισ.), J. P. Morgan Chase (260 δισ.) και Wells Fargo (150 δισ.).

ΕΝΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ της «Γουόλ Στριτ Τζιόρναλ», πριν από μια βδομάδα, αποκάλυπτε μιαν ακόμη πτυχή των δραστηριοτήτων αυτών των «ευαγών ιδρυμάτων» του καπιταλισμού. Συγκεκριμένα, αναφερόταν ότι οι δέκα μεγάλες τράπεζες (αμερικανικές, γερμανικές, ελβετικές, βρετανικές), που πρωταγωνιστούν στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, προσανατολίζονται στη δημιουργία δικής τους πλατφόρμας συναλλαγών. Δηλαδή, επιδιώκουν να ελέγξουν το σύνολο της αγοράς συναλλάγματος και των παραγώγων!

Πρωταγωνίστριες και πάλι είναι η Barclays, η Citigroup, η Credit Suisse Deutsche Bank, η Goldman Sachs, η HSBC, η J. P. Morgan Chase, η Morgan Stanley, η RBS, η UBS.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος μιας τέτοιας επιχείρησης, αρκεί να αναφέρουμε πως ο ημερήσιος διεθνής τζίρος μόνο των αγορών συναλλάγματος φτάνει τα 4 τρισ. δολάρια, υπερβαίνοντας έτσι κατά 20 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ!

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ από μια τέτοια κίνηση μεταφράζονται σε πακτωλούς δισεκατομμυρίων, καθώς θα μπορούν να ελέγχουν προς όφελός τους το spread των τιμών αγοράς και πώλησης, δημιουργώντας έτσι το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό καρτέλ στον κόσμο! Παράλληλα, θα μπορούν να εξοικονομούν για τον εαυτό τους τις σχετικές προμήθειες, αλλά και να τις εισπράττουν από τους άλλους χρήστες του συστήματος!

Ομως, επειδή για τους καπιταλιστές τραπεζίτες ισχύει το «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη», αποφάσισαν να βάλουν στο χέρι και τους μηχανισμούς που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης δημιούργησαν για να «ελέγχουν» δήθεν τις δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ της «Νιου Γιορκ Τάιμς» στις 23 Δεκέμβρη, αναφέρεται ότι εννιά τράπεζες (Bank of America, Barclays, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, HSBC, J. P. Morgan Chase, Morgan Stanley, UBS), αξιοποιώντας τα παραθυράκια του νόμου της κυβέρνησης Ομπάμα για την «εποπτεία του τραπεζικού συστήματος», συμμετέχουν σε επιτροπή της εταιρείας εκκαθάρισης συναλλαγών ICE Trust. Ετσι, αποκτούν το δικαίωμα να αποκρύπτουν πληροφορίες για τιμές και προμήθειες στις υπόλοιπες ανταγωνιστικές τράπεζες, εξασφαλίζοντας τεράστιο πλεονέκτημα που μεταφράζεται σε μερικά δισ. δολάρια...

Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο ότι σύμφωνα με το πρακτορείο «Μπλούμπεργκ» αυτές οι τράπεζες θα παρουσιάσουν το 2010 τα δεύτερα μεγαλύτερα κέρδη στην ιστορία τους.

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 31/12/2010 - 2/1/2011

Τα χρέη (τους) είναι το πρόσχημα

Ο κύριος Παπακωνσταντίνου, παρουσία του Κοινοτικού επιτρόπου Ολι Ρεν κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, πρότεινε όταν γίνεται λόγος για «χρέος» να αναφερόμαστε πλέον στο συνολικό εξωτερικό χρέος μιας χώρας και όχι μόνο στο δημόσιο χρέος. Και τούτο, όπως παρατήρησε, λόγω της διεθνούς τάσης τα χρέη των ιδιωτών να τα αναλαμβάνουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις.

Συμφωνούμε απόλυτα!

Και συμφωνούμε (για την ακρίβεια: «υπερθεματίζουμε»!) γιατί η αποτύπωση της κατάστασης του συνολικού εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, τα χρέη δηλαδή προς τρίτες χώρες, όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.), αποκαλύπτει από μια ακόμα πλευρά την πολιτική απάτη στην οποία επιδίδεται το ΠΑΣΟΚ.

Είναι, λοιπόν, το χρέος που δημιουργεί «ειδικές συνθήκες» στην Ελλάδα και που λόγω των «ειδικών συνθηκών» η κυβέρνηση «αναγκάζεται» να κόβει μισθούς και συντάξεις; Είναι το χρέος εκείνο το «ειδικό μέγεθος» που «υποχρεώνει» την κυβέρνηση να εγκαθιδρύει συνθήκες «Νταχάου» στις εργασιακές σχέσεις;

Αν ήταν έτσι, τότε οι μισοί λαοί του κόσμου θα έπρεπε να έχουν, ήδη, εκτελεστεί με την κατηγορία της «σπατάλης»!

Αν ήταν έτσι, τότε ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα ανά τον πλανήτη, όχι «χαραμοφάη», όπως θέλουν οι ταγοί του να τον εμφανίζουν, αλλά «συνετού μέρμηγκα»!

Τα στοιχεία είναι δικά τους, προέρχονται από τους πλέον φιλικούς προς την κυβέρνηση οργανισμούς και υπηρεσίες και ομολογούν την αλήθεια.

Πρώτον: Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (πίνακας 1), ύψους 532 δισ. δολαρίων, τεράστιο μεν, αλλά εντούτοις δεν είναι παρά μια «κουτσουλιά» μπροστά στα κοντά 14 τρισεκατομμύρια του χρέους των ΗΠΑ ή στα περίπου 9 τρισεκατομμύρια του χρέους της Βρετανίας ή στα 4,7 τρισεκατομμύρια του χρέους της Γερμανίας της καγκελαρίου Μέρκελ!

Τα στοιχεία (τους) πιστοποιούν ότι τουλάχιστον 11 από τις 16 χώρες της Ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από το ελληνικό!

Οτι ακόμα στην έδρα της ΕΕ, εκεί που συνεδριάζει η Κομισιόν, στο Βέλγιο, το εξωτερικό χρέος είναι περίπου δυόμισι φορές μεγαλύτερο από το χρέος της Ελλάδας!

Δεύτερον: Οσον αφορά το εξωτερικό χρέος συγκρινόμενο με το ΑΕΠ (πίνακας 2) επίσης επιβεβαιώνεται ότι το 167% της Ελλάδας απέχει παρασάγγας από το πάνω από 1.000% της Ιρλανδίας ή από το 470% της Ολλανδίας.

Σε κάθε περίπτωση, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν είναι εκείνος που διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού η μεν Γαλλία έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της από εκείνο της Ελλάδας, η δε «αυστηρή» σε τέτοια θέματα Γερμανία μας ακολουθεί κατά πόδας

Τρίτον: Σύμφωνα με τα στοιχεία για το κατά κεφαλήν χρέος, η Ελλάδα (πίνακας 3) βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση όχι μόνο από τις ΗΠΑ και μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες εκτός ΕΕ (Ελβετία, Νορβηγία), αλλά και από τις μισές σχεδόν χώρες της Ευρωζώνης.

Τα παραπάνω, αφ’ ενός αποδεικνύουν ότι το ζήτημα του χρέους δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο σύμπτωμα του «ελληνικού καπιταλισμού». Είναι προσδιοριστικό του παγκόσμιου καπιταλισμού, αφού, από συστάσεώς του, έτσι λειτουργεί το σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας».

Πρόκειται για την οικονομία που «ελεύθερα» επιτρέπει στις πολυεθνικές, στα μονοπώλια και στις τράπεζες να κερδοσκοπούν και εξίσου «ελεύθερα» τα δικά τους ιδιωτικά χρέη, που διαμορφώνονται στο πλαίσιο των χρηματοπιστωτικών τους δραστηριοτήτων, έρχονται μέσω του καπιταλιστικού κράτους να τα φορτώνουν στο δημόσιο κρατικό ταμείο, δηλαδή στους λαούς.

Αφ’ ετέρου, τα στοιχεία επιβεβαιώνουν – και το επιβεβαιώνει διπλά η σύγκριση του ελληνικού εξωτερικού χρέους με τα ισχύοντα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο – ότι η «τρομοκρατία» περί το χρέος και τα ελλείμματα, στο εσωτερικό της Ελλάδας, δεν αποτελεί παρά μια προπαγανδιστική μηχανή.

Μια «μηχανή» που κατασκευάστηκε να επαναλαμβάνει ότι βρισκόμαστε στο «χείλος του γκρεμού» ώστε να βρεθεί «παραλυμένος» ο λαός τη στιγμή που οι εγκάθετοι της ολιγαρχίας τον σπρώξουν να κάνει ένα βήμα μπροστά, μέσα στον γκρεμό!

Η «χρεο-τρομοκρατία» είναι ένα πρόσχημα (από τα διάφορα που χρησιμοποιούνται σε όλες τις χώρες, αφού παντού, ανεξαρτήτως χρεών και ελλειμμάτων, οι λαοί υφίστανται την ανελέητη λιτότητα) για την επιβολή του προαποφασισμένου κοινωνικού βανδαλισμού και του πρωτοφανούς εργοδοτικού κανιβαλισμού, που δεν έχει στόχο το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών του ελληνικού κράτους.

Ο στόχος των εμπνευστών της είναι άλλος και είναι διπλός:

Από τη μια επιδιώκουν τη συναίνεση του λαού, που καλείται να αναπτύξει την ψυχολογία του «συνενόχου» και του «συνυπεύθυνου» για τα χρέη που οι εκμεταλλευτές του δημιουργούν, αλλά εκείνος πρέπει να τα πληρώνει.

Από την άλλη, η θεωρία του χρέους γίνεται το προπέτασμα καπνού που στο όνομα του «κοινού μας σπιτιού που καίγεται», προσπαθεί να αφοπλίσει τις λαϊκές αντιστάσεις απέναντι στην πολιτική που διασφαλίζει στην πλουτοκρατία «εργασιακούς κανόνες» τύπου «Αουσβιτς».

«Κανόνες» απόλυτης εργασιακής βαρβαρότητας, που θα επιτρέψουν στους κεφαλαιοκράτες την άνευ όρων εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τη διασφάλιση μετά την κρίση μιας νέας κερδοφορίας (και ακόμα μεγαλύτερων χρεών), που θα επιτευχθεί πάνω στα νεκροταφεία των εργατών και στις ερεβώδεις στέπες της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Νίκος Μπογιόπουλος
"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 14-12-2010

Όχι μόνο ευχές

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 31/12/2010 - 2/1/2011

Το μέλι της μελαγχολίας

1. Ο νέος χρόνος αναδύεται μπροστά μας μελαγχολικός. Φρόντισαν γι' αυτό οι τοκογλύφοι παντός καιρού και οι πιστοί υπηρέτες τους.

Ας αντλήσουμε το μέλι από τη μελαγχολία - είναι κι αυτή μια επαναστατική πράξη. Ας γίνει αφορμή να ψηλαφίσουμε την αλήθεια μας, να δούμε καθαρά τις αιτίες που προκαλούν τη μελαγχολία και πώς αυτές καθορίζουν το είναι μας. Η αποκάλυψη αυτή είναι το μέλι που χρωστάμε στον εαυτό μας. Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είναι ίδιος.

2. Η μελαγχολία είναι η μάνα του ρομαντισμού. Γεννιέται μέσα από έναν αναστεναγμό που κανείς δεν μπορεί ν' αναχαιτίσει. Από τη γέννα αυτή θα ξεπηδήσει μια χειρονομία που θα χτυπήσει στην καρδιά την τοκογλυφία. Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν οι κυβερνώντες, ας γαβγίζουν όσο θέλουν οι τεχνικοί της εξουσίας. Ο ρομαντισμός είναι εδώ κόσμημα και σήμα μας. Λόγω αυτού, ο πολίτης της γενικευμένης απάθειας γίνεται πάλι άνθρωπος της δράσης, κολυμπάει ξανά κόντρα στο ρεύμα του ποταμού.

3. Ο ρομαντισμός έσπρωξε τον Καντ να γράψει: «Πράττε έτσι ώστε να χρησιμοποιείς την ανθρωπότητα, τόσο στο πρόσωπό σου όσο και στο πρόσωπο κάθε άλλου, πάντα και ως σκοπό και ποτέ μόνο ως μέσο».

4. Ο ρομαντικός εδώ και τώρα δε συγχωρεί την αναλγησία της οικογένειας που πιστεύει πως μας κυβερνά, τα ψέματά της, το ουδέτερο ύφος της, την κοροϊδία της και την πληθωρική επίδειξη υποταγής στους πάσης φύσεως Δυτικούς. Η χώρα καταρρέει και οι Ευρωπαίοι φορτώνουν τον Γιωργάκη με μετάλλια και παράσημα ως απαραίτητα εφόδια για την εποχή που θα κυκλοφορεί μονίμως εκτός Ελλάδος. Θα τον θυμούνται κάποτε τα εγγόνια των νεκρόφιλων δημοσιογράφων που, χάρη στα πληκτικά ρεπορτάζ τους, πίστεψαν ότι μπορούσαν να σκεπάσουν το σκάνδαλο στο οποίο βουλιάξαμε.

5. Ο ρομαντικός είναι ιστορικά μνησίκακος. Θυμάται κάθε ταπείνωση που έχει υποστεί, κάθε κακεντρέχεια και εκδίκηση που ανθίζουν στους κήπους του κράτους. Το πάθος του ωριμάζει με τους άλλους στο πεζοδρόμιο, εκεί που η αισθητική είναι ιδιαιτέρως υψηλή. Συχνά επαναλαμβάνει τη φράση του Μάιστερ Εκχαρτ: «Προτιμώ να είμαι στην κόλαση με τον Ιησού παρά μοναχός στον Παράδεισο».

6. Εύχομαι ο νέος χρόνος ν' αντλήσει όσο μέλι υπάρχει σε κάθε πίκρα μας.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 31/12/10 – 2/1/11

Οι σύγχρονοι "μάγοι"

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 24-26/12/2010

Οι «τεμπέληδες»

Πάνω στο μύθο περί «τεμπέληδων Ελλήνων» στηρίχθηκε η αστική προπαγάνδα των τελευταίων χρόνων για να δικαιολογηθούν όλα τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Με τον ίδιο μύθο η σημερινή κυβέρνηση και όσοι υποστηρίζουν με τον έναν ή άλλο τρόπο το «μνημόνιο» επιχειρεί να περάσει όλα τα πρωτοφανή σε σκληρότητα μέτρα.

Ο μύθος αυτός καταρρίπτεται με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Δευτέρα. Οπως προκύπτει, οι Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν 2.120 ώρες το χρόνο και καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι Γερμανοί έρχονται προτελευταίοι με 1.432 ώρες και οι Ολλανδοί τελευταίοι με 1.389 ώρες. Δεύτεροι μετά τους Ελληνες, έρχονται οι Τσέχοι (1.992 ώρες) και ακολουθούν οι Ούγγροι (1.998 ώρες) και οι Πολωνοί (1.969 ώρες).

Μια άλλη αξιοσημείωτη παρατήρηση αφορά στην έκταση της μερικής απασχόλησης στις χώρες μέλη της ΕΕ. Στη Γερμανία, παραδείγματος χάριν, το 26,3% του εργατικού δυναμικού δουλεύει υπό καθεστώς μερικής εργασίας, ενώ στην Ολλανδία το αντίστοιχο ποσοστό φθάνει το 48,2% του εργατικού δυναμικού. Στην Ελλάδα το ποσοστό των εργαζομένων σε καθεστώς μερικής εργασίας είναι 6%.

Από τα παραπάνω ποσοστά μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί η Γερμανία και η Ολλανδία εμφανίζουν χαμηλά ποσοστά ανεργίας αφού ένας μερικά εργαζόμενος (με μία ώρα δουλειά τη βδομάδα) βγαίνει από τον κατάλογο των ανέργων ενώ επί της ουσίας είναι άνεργος.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δόθηκε στη δημοσιότητα προκειμένου να αρχίσει η «διαβούλευση» για τις διάφορες «εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά την επανεξέταση των κανόνων για το χρόνο εργασίας».

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 24-26/12/2010

Ευχές

Σας ευχόμαστε Καλή και Αγωνιστική χρονιά. Δεν μπορεί να είναι καλή αν δεν είναι αγωνιστική.