Το ικρίωμα των υδάτων

Ας είναι αναστάσιμο το σημερινό φύλλο. Στον ταπεινό καθημερινό βίο αβίωτο των σημερινών ανθρώπων ο γολγοθάς είναι διαρκείας. Η αναμενόμενη ανάσταση αργεί. Γράφω Μ. Πέμπτη. Κι όταν θα διαβάζομαι, σύντροφοι, ίσως γύρω να μυρίζει η τσίκνα απ' τ' αρνί όπου υπάρχει για να ψηθεί. Ανάμεσα σε σφαγμένους άλλωστε γυρίζει ο οβελίας. Είναι η κουλτούρα του της σύναξης, της άνοιξης, του κοινού τραπεζιού που σώζει την ανάσταση εντός κι εκτός μας. Δεν είναι όμως ξόρκι στο Γολγοθά.

Θα μείνω στα καρφιά της «ειδησεογραφίας». Το ψωμί μου έβγαλα 35 χρόνια έτσι. Τα λόγια της ποίησης σήμερα είναι βαριά. Ασήκωτα. Γίνονται προσωπικά και συλλογικά χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι όμως, τόσο με κάλλος διατυπωμένα που κι ο πιο μακρινός απ' τα γράμματα δεν τα πειράζει. Τα λέει μέσα του ως έχουν: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας»...

Μπορεί το νερό να γίνει ικρίωμα και πάνω του να πεθάνει η γη κι οι άνθρωποι; Ναι, απαντάει η στυγνή είδηση. Στη μαρτυρική Ιαπωνία του τσουνάμι και του σεισμού, του λιμού, του λοιμού και του καταποντισμού, όπως μάθαμε τον ορισμό του πολέμου στη νομική σχολή, χύνουν στη θάλασσα χιλιάδες τόνους ραδιενεργού ύδατος. Το περίσσευμα του κακού των ανθρώπινων έργων, του κέρδους. Κι έτσι γίνεται ικρίωμα ο ωκεανός και λόφος για σταυρωμένους ακόμα κι αγέννητους. Γιατί πώς να σταματήσεις το κύμα, την κίνηση των νερών...

Δεν την αντέχω αυτήν την είδηση. Καθώς συνοδεύεται από δυο σχετικές που θα χαθούν στη δίνη των ημερών και τα πάθη των ανθρώπων. Η ιαπωνική κυβέρνηση αποφάσισε να ενισχύσει την «ΤΕΠΚΟ», την εταιρεία που σκόρπισε τη ραδιενέργεια στον πλανήτη!... Κι ύστερα ήρθε καπάκι ο ΟΟΣΑ και ανήγγειλε υπερηφάνως ότι η καταστροφή, ο Γολγοθάς της Φουκουσίμα, είναι η «ευκαιρία» της ιαπωνικής οικονομίας να ανακάμψει εντός του 2011!... Το πρόγραμμα της ανοικοδόμησης το υπολόγισε σε 208 δισ. δολάρια, οπότε το ιαπωνικό και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο κι η μαφία της γιαγκούζα από δίπλα, τρίβουν τα χέρια τους.

Τέτοιο φτύσιμο σε τάφους δεν είναι νέο για την οικονομία των ιμπεριαλιστών. Είναι ο διαρκής τους πόλεμος. Οι... θεοί του χρήματος κρεμάνε στα νερά το μολυσμένο κόσμο τους και μας μετατρέπουν σε ανθρωποφάγους.

Τούτη εδώ η άνοιξη μυρίζει φαρμάκι, φορμόλη, καμένη γη κι ανθρώπους ολόγυρα ζεματισμένους απ' τη φτώχεια, τους πολέμους, τα εγκλήματα. Κι όμως, αν λίγο ανοίξει τις κλειστές της θύρες η καρδιά, οι ευωδίες της ζωής, τα έργα, τα μυρωδικά των ιδρωμένων της δουλειάς εφορμούν κι ανασταίνουν το ίδιο το νόημα της θάλασσας.

Είναι οι πλυμένοι απ' την ιδιοτέλεια άνθρωποι που καθαρίζουν τα νερά. Όταν η άνοιξη της συνείδησης εφορμά, τότε μόνον το τσουνάμι των αλλαγών λιγοστεύει τους τάφους τους αναίτιους, τους πρόωρους, τους άδικα ανοιγμένους...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 23-24/4/2011

Ποίημα της εβδομάδας 225

Πριν την Ανάσταση

Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,

πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα

στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,

δεν ανοίγουν τα μάτια.

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;

Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,

ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς

και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,

με τις πρώτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.

Χάνεται μέσα μου η σημασία της,

ώσπου πια καθόλου... Είναι δυνατόν,

τίποτα να μην απομένει

απ' την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;

Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.

Ανάσταση περίμενα απ' τις φτωχές μου

αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ' άλλο,

τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω

την αμαρτία μου.

Πόσο ήταν ωραία, τότε...

Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,

γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,

μιλούσαν οι άνθρωποι.

Η ορθοδοξία

αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.

Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.

Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,

την γιορτή περιμένοντας, το αύριο

νάρθει της χαρούμενης μέρας,

έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

Με πνίγει τούτο το σκοτάδι.

Δεν θέλω ν' ανάψω το μέτριο φως.

Θα μου στερήσει τα ενθύμια που βλέπω,

τα πράγματα ορίζοντας γύρω μου.

Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!

Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή,

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί».

Άνοιγαν οι πύλες, η πομπή προχωρούσε

με ψαλμούς κι' εξαπτέρυγα, άστραφταν

τα πολύτιμα, άναβαν μυριάδες τα κεριά

των χριστιανών, φλόγες πίστης,

σημείο χαράς.

Μιαν μικρήν εικόνα της Ανάστασης

είχε η ενορία μας. Σπρωχνόμασταν

για ν' ασπαστούμε, οχλαγωγή. Γελούσαν

χαρούμενοι οι πιστοί, στα χέρια

κόκκιν' αυγά, άναβαν βεγγαλικά

κι' οι μεγαλύτεροι σαν τα παιδιά.

«Ουκ έστιν ώδε αλλ' ηγέρθη».

Μένω ξαπλωμένος, δεν ανάβω το φως,

δεν περιμένω τίποτα.

Δεν πάω με τους άλλους να μοιραστώ

την πλάνη της χαράς.

Χαρά δεν υπάρχει;

Υπάρχει πάντα η ανάσταση,

όχι ορισμένη και πιθανή,

υπάρχει απίθανη περίλαμπρη δόξα,

η φωτεινή έκσταση, δεν μπορούν

δίχως αυτήν οι άνθρωποι,

που περιμένουν σε νηστεία και προσευχή.

«Ουκ έστιν ώδε αλλ' ηγέρθη».

Ακόμα δεν ήρθε η ώρα, φαίνεται.

Δεν ακούω τους χαρμόσυνους ήχους.

Πόσο ακόμα και τότε, σαν η καταστροφή

της άρνησης, η αμφιβολία είχεν αρχίσει,

με συγκινούσε βαθειά η χαρά

πάνδημη του κόσμου συμμετοχή, στην γιορτή.

«Χριστός ανέστη». Ύμνος κι' οι κρότοι

των όπλων κι' όλες οι καμπάνες μαζύ,

σ' όλην την πόλη κι' οι άνθρωποι

όλοι μαζύ είχαν την ίδια χαρά,

τέλειωνε η προσφορά της προσπάθειας,

τους πένθους, της συλλοής.

Κοιτάζω το παρελθόν.

Δεν σ' αρνιέμαι, Κύριε, της αγάπης,

της ανάστασης ένδοξης του ανθρώπου.

Πολλή με σκεπάζει αμαρτία της γνώσης,

όμως θα περιμένω μιαν αρχή της αγάπης

ξανά, που δίνεται παρηγοριά

της θλιμμένης επίμονης σκέψης.

Αρχή, χαραυγή,

«ήν δε όρθρου βαθέος...»

Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής.

Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν

οι κόποι. Η σκέψη θολώνει

το κόκκινο της θυσίας αίμα.

Πρέπει το σώμα να σηκωθεί,

να πάει με τους άλλους μαζύ, να χαρεί

την γιορτή, την απλή χαρά,

να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή,

να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.

Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά

ύστερ' απ' το πλήθος του πόνου,

πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.

Ζωή Καρέλλη

Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)

Οι δάσκαλοι μπροστά στις εκλογές και ... το καταστατικό τους

Άρθρο που δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα των Λατσιών "Κακκαρίστρα"

Στο τέλος του Μάη οι δάσκαλοι θα βρεθούν μπροστά στις κάλπες για να εκλέξουν την νέα τους ηγεσία για την επόμενη τριετία.  Και αυτές οι εκλογές θα διεξαχθούν με ένα απαρχαιωμένο καταστατικό, με ρυθμίσεις που πολλές φορές περνούν στα όρια της αντιδημοκρατικότητας.  Οι «μεγάλες» κινήσεις της οργάνωσης βολεύονται με το καταστατικό το οποίο ουσιαστικά μπορούν να αξιοποιούν για να αποξενώνουν τους δασκάλους από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, να διοικούν κατά το δοκούν, να μη δίνουν λογιαριασμό στη βάση του κλάδου για τις σημαντικές αποφάσεις που θέτουν σε κίνδυνο επαγγελματικά και άλλα δικαιώματα.  Οι πρόνοιες που θα έδιναν αποφασιστικό λόγο στους δασκάλους είτε ενεργοποιούνται στην τυπική τους μόνο πλευρά είτε παραγνωρίζονται εντελώς.  Αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών, της εκάστοτε ηγεσίας, είναι να προσέρχονται οι δάσκαλοι κάθε τρία χρόνια και να ψηφίζουν με βάση ιλλουστρασιόν φυλλάδια τα οποία κατακλύζουν τα σχολεία.  Γενικές συνελεύσεις ουσιαστικού διαλόγου δεν γίνονται και δεν μπορούν ουσιαστικά να λειτουργήσουν ως αποφασιστικά όργανα αποφάσεων.

Τα τελευταία χρόνια μια πρωτοβουλία δασκάλων στη Λευκωσία «ΡΙ.Α.ΚΙ.» - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ έδωσε ένα άλλο δείγμα γραφής στην προσπάθεια για εκδημοκρατικοποίηση και εμβάθυνση της συνδικαλιστικής δράσης.

Θεωρούμε καθήκον μας να βοηθήσουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να αποκτήσει η ΠOEΔ ένα καταστατικό που να ανταποκρίνεται στον απαιτούμενο εκδημοκρατισμό και την κατά το δυνατό άμεση δημοκρατία.  H Kύπρος λόγω του μικρού μεγέθους της προσφέρεται για να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία.  Για να αποκτήσει ζωντάνια και αγωνιστικότητα το συνδικάτο μας και οι συνάδελφοι να συμμετέχουν στον ανώτατο βαθμό, πρέπει όχι απλά να ακούγεται η γνώμη τους, αλλά να καθορίζουν οι ίδιοι τις αποφάσεις μέσα από μια αποκεντρωμένη λειτουργία.  Αυτό απαιτεί:

·        Δημιουργία μικρών τοπικών συλλόγων από εκπαιδευτικούς λίγων σχολείων (περίπου 100-200 εκπαιδευτικών) και εκλογή των αντιπροσώπων από τους συλλόγους κάθε χρόνο το Mάη. Οι αντιπρόσωποι θα λογοδοτούν στους συλλόγους και θα είναι ανακλητοί.  Kάθε δεύτερο έτος οι Γενικοί αυτοί αντιπρόσωποι θα εκλέγουν σε Παγκύπρια Γενική Συνέλευση απευθείας τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠOEΔ.

·        Το Διοικητικό Συμβούλιο γίνεται 11μελές και καταργείται η Γραμματεία.  

·        Kάθε σύλλογος θα έχει δικό του πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο που θα εκλέγεται κάθε Oκτώβρη. (Ένας σύλλογος π.χ. μπορεί να περιλαμβάνει τα σχολεία Λατσιών, Γερίου, Δαλιού). Έδρα του κάθε συλλόγου ορίζεται εκεί που υπάρχουν οι περισσότεροι δάσκαλοι.

·        Διατηρούνται οι επαρχιακές επιτροπές, οι οποίες εκλέγονται από τους Γενικούς Αντιπροσώπους της επαρχίας, με απλή αναλογική, κάθε χρόνο αρχές Ιουνίου.

·        Kανένας, σε οποιοδήποτε όργανο δεν μπορεί να μετέχει παραπάνω από τρεις συνεχόμενες διετείς θητείες.

·        Οι Γενικοί Αντιπρόσωποι στην Παγκύπρια Γενική Συνέλευση δεν είναι σταθερός αριθμός αλλά εξαρτάται από τον αριθμό των ψηφισάντων (π.χ. κάθε 50 ψηφοφόροι ένας αντιπρόσωπος)

·        Οι κινήσεις λειτουργούν όπως σήμερα και μπορούν να διεκδικήσουν την ψήφο των συναδέλφων με τα ψηφοδέλτιά τους σε κάθε σύλλογο, όπως και ανεξάρτητοι.

·        Οι θέσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠOEΔ δεν πρέπει να είναι προαποφασισμένες, αλλά γίνεται συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου στην πρώτη συνεδρία μετά την εκλογή του. Είναι σημαντικό να μην υπάρχει πρόεδρος της μειοψηφίας αλλά αποδεκτός από την πλειοψηφία.  Ιδιαίτερα αφού ο πρόεδρος είναι η εικόνα του κλάδου προς τα έξω, αλλά και εκπροσωπεί την οργάνωση.

·        Θα πρέπει να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση για οριζόντια ψηφοφορία. Αυτό που ακούγεται «δημοκρατικό» καταντά αυταρχικό έως κληρονομική βασιλεία, αφού αυτοί που θα ψηφίζονται από κάθε ψηφοδέλτιο δεν θα είναι οι άριστοι, αλλά οι προβαλλόμενοι είτε από τα MME είτε από την παράταξή τους, είτε κάποιοι που επιδίδονται στις κοινωνικές και πελατειακές σχέσεις χωρίς να επικεντρώνονται στην ουσία ενός διεκδικητικού συνδικαλισμού. Δεν μπορεί να καλλιεργούμε με θεσμούς τη νοοτροπία στους εκπαιδευτικούς: «…να έχουμε προσβάσεις και ρουσφέτια σε όλους τους χώρους…».

·        Για τους ίδιους λόγους δεν κρίνεται ωφέλιμο για τον κλάδο η απ’ ευθείας εκλογή Προέδρου ή άλλου αξιωματούχου, αφού μια τέτοια εκλογή θα γίνεται στη βάση επικοινωνιακών κριτηρίων και όχι συνδικαλιστικών, αγωνιστικών δειγμάτων γραφής και συγκεκριμένου προγράμματος δράσης.

·        Mόνο η αποκέντρωση σε μικρούς τοπικούς συλλόγους που ο καθένας θα γνωρίζει τα έργα του καθενός και όχι τα λόγια, μπορεί να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία και η υπευθυνότητα του καθενός μέσα από την ανακλητότητα του Γενικού Αντιπροσώπου. (H Γενική Συνέλευση του τοπικού συλλόγου μπορεί να ανακαλέσει και να παύσει ένα Γενικό Αντιπρόσωπο με τα 2/3 των ψηφοφόρων, αν κρίνει ότι ο Γενικός Αντιπρόσωπος με τη στάση και τις ενέργειές του δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δασκάλων).

·        Πρέπει να σταματήσει το τωρινό φαινόμενο να εργάζονται αλλού και αλλού να ψηφίζουν οι περισσότεροι συνάδελφοι. Ποιον ψηφίζουν; Αυτόν/ήν που δεν γνωρίζουν για τρία χρόνια; Όταν δεν έχουν καμιά σχέση με το περιβάλλον που εργάζονται; Όταν δεν μπορούν να τον κρίνουν για το έργο του/της;

Για να υιοθετηθούν αυτές οι διατάξεις που αφαιρούν δύναμη από την ηγεσία και δίνουν το λόγο και την πρωτοβουλία στους δασκάλους, πρέπει οι ηγεσίες να υπερβούν συνήθειες, προσωπικές φιλοδοξίες, αγκυλώσεις, πελατειακές σχέσεις κ.λ.π.  και να δράσουν ως δάσκαλοι με υπευθυνότητα απέναντι σε όλη την κοινωνία και όχι ως καρεκλοκένταυροι θεσιθήρες.

Αφού για χρόνια οι ηγεσίες των «μεγάλων» κινήσεων απορρίπτουν χωρίς συζήτηση κάθε πρόταση για να δοθεί η δύναμη στη βάση των δασκάλων είναι καιρός οι ίδιοι οι δάσκαλοι να δώσουν το δικό τους ισχυρό μήνυμα μέσα από τις προσεχείς εκλογές.  Να εγκαταλείψουν τις ηγεσίες των κινήσεων που τους εμπαίζουν και να ενισχύσουν την προσπάθεια για να πάρουν τις αποφάσεις και τη δύναμη στα δικά τους χέρια.  Η ΡΙ.Α.ΚΙ. έδειξε το δρόμο και καλεί όλους τους δασκάλους να τον βαδίσουν μαζί.

Απ' την Ανάσταση στην Επανάσταση

Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια κι ακόμα ηχεί σ' αυτιά μου η φράση του Παπαδόπουλου «πριν από την επανάστασιν η χώρα ευρίσκετο ενώπιον γκρεμού. Σήμερον η χώρα κάνει ένα βήμα - άλμα (;) - προς τα εμπρός!...». Ημουνα στην Πρώτη Γυμνασίου και 21η Απριλίου δεν πήγα ποτέ στην εκδρομή στους Αγίους Αποστόλους. Θα ήταν και με λεωφορείο, η παρθενική της εφηβείας μου, μεγάλο πράγμα εκείνα τα χρόνια... Το Πάσχα, η Ανάσταση, εκείνο το μεγαλειώδες και βαθύτατα επαναστατικό «θανάτω θάνατον πατήσας», μας πήρε λίγο καιρό της πιτσιρικαρίας της εποχής να συνειδητοποιήσουμε ότι είχε μολυνθεί από την «εθνοσωτήριον». Ο πατέρας μου έκλαψε τους αγώνες του, η μάνα μου τη χαμένη προίκα της κι εγώ με την αδερφή μου, αντιεπικοινωνιακά μικρότερη τρία χρόνια, είχα εμπιστοσύνη στα νιάτα μου με την παντοδυναμία που εμπνέει η υγεία, η διαμόρφωση της ζωής, το σπαρτάρισμα της εφηβικής φρεσκαδούρας.

Με σχεδόν μισόν αιώνα στην πλάτη έχοντας ζήσει ζωή, δράστης κι όχι θεατής, αυτά τα βιώματα δεν σβήνονται απ' το πετσί του μυαλού μου. Είμαι αυτά κι άλλα τόσα διαμορφωτικά, όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της Γης οι λιγότερο ή περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι κι αντιστεκόμενοι στο μέσα τους κτήνος. Για παράδειγμα, θυμάμαι από την 22α Απριλίου του '67 το όνομα Ελής, συλληφθέντος και μεταφερθέντος στον Ιππόδρομο, εκεί που κείται σήμερα το ...υπό κατάρρευση Ωνάσειο Ιδρυμα. Αυτή τη μνήμη την έχω από τότε συνυφασμένη με μια εικόνα που σήμερα ακόμα στο κεφάλι μου είναι ίδια κι απαράλλαχτα οδυνηρή σαν ποίημα μαχαίρι. Ο Ελής ως εληά, απ' τ' αγαπημένα μου δέντρα, τσαλαπατημένος σ' έναν ιππόδρομο χειρότερο απ' τον βυζαντινό, στασιαστής του φαιόχρωμου των τανκς με ακατάληπτο το «εν τούτω» και βαθύτατα ηττημένο μέσα μου το «νίκα». Ηταν η προστακτική του ακατανόητου, άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Ήταν από τότε που πείστηκα πως άμα κατέχεις τη γλώσσα δε σε ξεγελάνε οι ανώμαλοι της Ιστορίας και να περνάνε για επαναστάτες οι βιαστές της. Ήταν από τότε που εδραίωσα την πεποίθηση πως η ανάσταση προηγείται της επανάστασης. Ανασταίνεται η συνείδηση του υποκειμένου και του συλλογικού υποκειμένου μαζί κι ύστερα επαναστατεί. Τότε το «θανάτω θάνατον» γίνεται θυσία του κοινού καλού, που όσο κι αν οι Σόροι ξεφυσάνε τα λεφτά τους, τη λεία τους πάνω στις σορούς των πολλών, ούτε τους ανασταίνουν, μήτε οι ίδιοι γίνονται αθάνατοι.

Έχουμε 2011. Περνάω στην τρίτη ηλικία, κι ας το λέει η καρδούλα μου ακόμη. Το Πάσχα έρχεται μαύρο κατάμαυρο κατά πάνω μας. Τα δώδεκα ευαγγέλια της φετινής 21ης Απριλίου - μαύρης επετείου, είναι οι θλιβερές αξιολογήσεις των οίκων των αφεντικών του κεφαλαίου. Ο λαός τη Μεγάλη Παρασκευή αγωνίζεται να μην κλάψει για τα ολοζώντανα παιδιά του, που ως γλυκύτατον έαρ βλέπει την άρχουσα αστική τάξη να τα προετοιμάζει για κάρβουνο και δούλους. Αυτή η Ανάσταση σηματοδοτεί περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε. Έχω εμπιστοσύνη στην επαναληπτικότητα του λαϊκού μεγαλείου. Οι εληές ακόμα και εγκαταλειμμένες, αγριεληές γίνονται και πολλαπλασιάζονται ερήμην των αφεντικών. Τρέφουν αναστάσεις κι επαναστάσεις. Είναι τα νιάτα που δεν απαντούν στο ερώτημα όπως τους τίθεται, αλλά όπως το θέτουν. Βάστα καρδιά μου οι υπόλοιποι κι εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  17-4-2011

Αφιέρωμα στον Νίκο Παπάζογλου

Ένα μικρό αφιέρωμα στον Νίκο Παπάζογλου.  Για να μην ξεχνάμε ...

Ποίημα της εβδομάδας 224

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας ,

όνομα ουσιαστικόν ,

πολύ ουσιαστικόν ,

ενικού αριθμού ,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,

γένους ανυπεράσπιστου .

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος ,

όνομα ουσιαστικόν ,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι .

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη ,

κύριο όνομα των θλίψεων ,

ενικού αριθμού ,

μόνο ενικού αριθμού

και άκλιτη .

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .

Η νύχτα ,

όνομα ουσιαστικόν ,

γένους θηλυκού ,

ενικός αριθμός .

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες .

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά

Εκλογικές Γενικές Συνελεύσεις της ΠΟΕΔ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

1.  Πληροφορούνται οι συνάδελφοι - μέλη της Π.Ο.Ε.Δ. ότι οι φετινές Εκλογικές Γενικές Συνελεύσεις Δασκάλων θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη, 19 του Μάη, 2011, στις 8 το πρωί, στα ακόλουθα κατά Επαρχιακό Γραφείο Κέντρα :

ΛΕΥΚΩΣΙΑ :	Δημοτικό Σχολείο Κωνσταντινουπόλεως Στροβόλου
ΛΕΜΕΣΟΣ :	ΚΒ’ Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού
ΛΑΡΝΑΚΑ :	Α΄ Δημοτικό Σχολείο Αγ. Λαζάρου
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ :	Γ΄ Δημοτικό Σχολείο Παραλιμνίου
ΠΑΦΟΣ :	Ι΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου
ΜΟΡΦΟΥ  :	Δημοτικό Σχολείο Περιστερώνας.

Οι Εκλογικές Γενικές Συνελεύσεις θα έχουν ως αποκλειστικό θέμα την εκλογή των Γενικών Αντιπροσώπων που θα εκπροσωπούν κάθε Επαρχιακό Γραφείο στην Παγκύπρια Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης. Η ψηφοφορία θα αρχίσει στις 8 το πρωί και θα συνεχιστεί, με μονόωρη διακοπή μεταξύ των ωρών 2.30 και 3.30 μετά το μεσημέρι, ως τις 7 το απόγευμα, εκτός αν εξακολουθεί να υπάρχει προσέλευση ψηφοφόρων οπότε και η αρμόδια Εφορευτική Επιτροπή μπορεί να παρατείνει την ψηφοφορία κατά την κρίση της.
Διευκρινίζεται ότι για τους συναδέλφους που υπάγονται στο Επαρχιακό Γραφείο Κερύνειας, όπως και για όλους τους άλλους εκτοπισμένους συναδέλφους, έχουν γίνει διευθετήσεις, όπως και κατά τα προηγούμενα χρόνια, ώστε αυτοί να ασκήσουν το εκλογικό δικαίωμα στα πλαίσια της Εκλογικής Συνέλευσης του Γραφείου στο οποίο υπηρετούν (σε ξεχωριστό, όμως, Εκλογικό Κέντρο).
2.  Στα Κεντρικά Γραφεία της Οργάνωσης, καθώς και σε όλα τα Επαρχιακά, έχουν αναρτηθεί, σύμφωνα με το Καταστατικό, οι Εκλογικοί Κατάλογοι που έχουν διαμορφωθεί μετά την εξέταση των ενστάσεων. Οι κατάλογοι αυτοί είναι οριστικοί και κανένα μέλος που δεν έχει περιληφθεί σ’ αυτούς δε δικαιούται να ψηφίσει, εκτός ύστερα από απόφαση της αρμόδιας Εφορευτικής Επιτροπής για συγκεκριμένους λόγους που αναφέρονται στο Καταστατικό.
3.  Με βάση τα στοιχεία που προκύπτουν από τους Εκλογικούς Καταλόγους, οι έδρες των Γενικών Αντιπροσώπων κατά Επαρχιακό Γραφείο κατανέμονται όπως πιο κάτω, ενώ δικαιολογείται η χρησιμοποίηση του αριθμού σημείων προτίμησης που εμφαίνεται παραπλεύρως :

ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ	ΑΡ. ΜΕΛΩΝ	ΑΡ. ΓΕΝ. ΑΝΤ/ΠΩΝ	ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗΣ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ	1925	34	9
ΛΕΜΕΣΟΣ	1280	23	6
ΛΑΡΝΑΚΑ	786	14	4
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ	595	10	3
ΠΑΦΟΣ	563	10	3
ΜΟΡΦΟΥ	316	6	2
ΚΕΡΥΝΕΙΑ	169	3	1
ΣΥΝΟΛΟ	5634	100

Νοείται ότι οι πιο πάνω αριθμοί είναι ενδεικτικοί και μόνο για σκοπούς υποβολής υποψηφιοτήτων. Ο ακριβής αριθμός των εδρών κάθε Επαρχιακού Γραφείου θα καθοριστεί ύστερα από την ψηφοφορία, με βάση τον αριθμό των εγκύρων ψηφοδελτίων σε κάθε Επαρχιακό Γραφείο και σύμφωνα με τις σχετικές πρόνοιες του Καταστατικού.
4.  Υποψηφιότητες θα πρέπει να υποβληθούν, το αργότερο ως τη Δευτέρα, 9 του Μάη, 2011, στις 1 μετά το μεσημέρι, είτε απευθείας προς τη Γραμματεία της Οργάνωσης είτε μέσω του Γραμματέα του Επαρχιακού Γραφείου για τη διεκδίκηση των εδρών του οποίου υποβάλλονται. Για τους υποψηφίους συνδυασμού μπορεί να υποβάλλεται ενιαίος κατάλογος που πρέπει, όμως, να συνοδεύεται με έγγραφη αποδοχή των υποψηφίων.

5.  Καλούνται οι Διευθυντές των σχολείων να κάμουν διευθετήσεις ώστε οι συνάδελφοι να διευκολυνθούν, όπου το πρόγραμμα το επιτρέπει, να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στη διάρκεια του πρωινού.

6.  Τέλος, η Οργάνωση τονίζει, ιδιαίτερα, ότι αποδίδει τεράστια σημασία στην από κάθε άποψη άρτια οργάνωση των Εκλογών, επιδιώκοντας όπως αυτές διεξαχθούν ομαλά και χωρίς οποιαδήποτε προβλήματα. Για το λόγο αυτό, καλεί τους συναδέλφους να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα με ωριμότητα και σε ήπιο, δημοκρατικό κλίμα, όπως αρμόζει σε υπεύθυνους πνευματικούς ανθρώπους και όπως έπρατταν ως σήμερα.

Εκλογικός Κατάλογος 2011
 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΕΔ

Η κατάντια της πολιτικής

Η πιο ενδιαφέρουσα είδηση του δελτίου της Τετάρτης ήταν η κλοπή ενός στυλό από τον πρόεδρο της Τσεχίας στη Χιλή όπου βρέθηκε για επίσημη επίσκεψη. Υπόγραψε μαζί με τον πρόεδρο της φιλοξενούσας χώρας κάποια συμφωνία, του άρεσε το στυλό και το τσέπωσε με άψογο στιλ.

Την περιεργάστηκε καλά καλά, την πέρασε κάτω από το τραπέζι που καθότανε, τη μετέφερε από το ένα χέρι στο άλλο -πάντα κάτω από το τραπέζι- και αφού κοίταξε να δει αν τον βλέπει κάποιος έκλεισε και το κουτί για να μην φαίνεται άδειο. Κι ενώ πίστευε πως δεν πρόσεξε κανείς την κίνησή του, τον είδε όλη η υφήλιος.

Ο συνάδελφός του έσπευσε, από ευγένεια, να τον δικαιολογήσει λέγοντας ότι μπορούν οι φιλοξενούμενοι να παίρνουν τα στυλό (χωρίς άδεια και κάτω από το τραπέζι), ενώ ο ίδιος, απόλυτα ψύχραιμος, δήλωσε πως κάνει συλλογή.

Υπάρχουν και χειρότερα στην πολιτική. Φυσικά δεν ξέρουμε αν είναι παρήγορο αυτό. Ένας τρελός κυβερνά τη Λιβύη, ένας σεξομανής την Ιταλία, ένας κλεπτομανής την Τσεχία, δικτάτορες εδώ και κει που ανέρχονται στην εξουσία με νόμιμες, τάχα, διαδικασίες, κάτι άλλοι γελοίοι τύποι σε διάφορα μέρη, άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων… Τους οποίους, ωστόσο, τις πλείστες φορές, ψηφίζει ο λαός. Όσος λαός απέμεινε να ψηφίζει αφού παντού οι άνθρωποι γυρίζουν τις πλάτες απέχοντας. Τυχαίο είναι;

Αν μη τι άλλο, πέφτουν οι μύθοι. Δεν χρειάζεται πια να πεθάνει κάποιος για να επέλθει η αποκαθήλωσή του. Καταρρακώνει το κύρος του ο ίδιος όσο είναι ακόμα σε δράση. Με πράγματα οφθαλμοφανή. Δεν χρειάζεται καν πολιτική σκέψη για να τα δει και να τα ερμηνεύσει κάποιος. Κι αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο θλιβερά.

Και παρόλο που δεν είναι καιρός για ηγέτες μύθους, ηγέτες πρότυπα, είναι θλιβερό να αποφασίζουν για το μέλλον της ανθρωπότητας κάτι τύποι που δεν έχουν απλά τις συνηθισμένες ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά χωρίς τον τίτλο, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον η ύπαρξή τους.

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 15-4-2011

Και την έβδομη μέρα η Εκκλησία…

ΠΑΙΡΝΕΙΣ το αυτοκίνητο και σε λίγα μόνο λεπτά βρίσκεσαι στο δάσος της Αθαλάσσας. Στον παιδότοπο τα πιτσιρίκια τρέχουν πάνω κάτω, στους ποδηλατόδρομους μια κοπέλα τρέχει σαν σφαίρα με τα πατίνια, άνθρωποι όλων των ηλικιών περπατάνε στα μονοπάτια που οδηγούν από το ένα μέρος στο άλλο. Στη γη οι τελευταίοι πανσέδες της εποχής και άλλα αγριολούλουδα θυμίζουν τα χρώματα της άνοιξης, οι ακακίες έχουν ανθίσει και η κίτρινη γύρη χρωματίζει το έδαφος. Χωρίς να το υπολογίσεις βρίσκεσαι σε ένα ύψωμα και βλέπεις την περιοχή από ψηλά, αλλά και μέχρι μακριά τα βουνά. Κατεβαίνεις και βρίσκεσαι στη λίμνη. Πάπιες κι άλλα αποδημητικά πουλιά, βάτραχοι, δύο νησάκια στη μέση σχηματισμένα από καλαμιώνες και άλλα φυτά όπου τα πουλιά βρίσκουν καταφύγιο.

Λίγα μόνο λεπτά από το σπίτι σου, όπου κι αν κατοικείς στη Λευκωσία, βρίσκεσαι σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο.

Το οποίο οι άνθρωποι της πόλης όλο και πιο πολλοί απολαμβάνουν. Και το σέβονται χωρίς να ξεριζώνουν καν ένα λουλούδι. Μονοπάτια, ποδηλατόδρομοι κι όλοι οι άλλοι χώροι, με τη φροντίδα του τμήματος Δασών, διατηρούνται σε άψογη κατάσταση, Ένα παρόμοιο τοπίο θα μπορούσε να αποτελεί και η λίμνη Μαγκλή. Με το πρόσχημα, ωστόσο, πως έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και μέχρι και αγώνες τζετ σκι διοργανώνονται και πως δεν είναι ένα φυσικό τοπίο, αλλά μια τεχνητή λίμνη, η μητρόπολη Κύκκου θέλει να την αποξηράνει. Κι άμα την αποξηράνει να την οικοπεδοποιήσει όπως έκανε και με τους ελαιώνες και με τα περιβόλια που βρίσκονταν στην κατοχή της. Κι όπως οικοπεδοποιήσαμε όλα τα άλλα κι άμα θέλουμε πια να βγάλουμε τα παιδιά μας από το σπίτι, δεν ξέρουμε πού να τα πάμε και τα αμολάμε στο κοντινότερο mall. Κι άμα θέλουμε να τους δείξουμε όντα της φύσης, τα παίρνουμε σ’ άλλη χώρα να επισκεφτούν το μουσείο φυσικής ιστορίας. Λέμε πως είναι καταναλωτικά όντα, πως δεν ξεκολλάνε από το κομπιούτερ, πως είναι υπέρβαρα. Αν εκτιμούσαμε και αξιοποιούσαμε τη λιγοστή φύση που απέμεινε πέριξ των πόλεων μπορεί τα πράγματα να μην ήταν έτσι.

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 12-4-2011

Εργασία κρεμασμένη στον αντίχειρα

Ήταν ομάδα οι μονομάχοι; Εκείνοι οι καλογυμνασμένοι δούλοι, ταϊσμένοι γερά, που απ' τα έγκατα του κάθε Κολοσσαίου - το εξαγώγιμο θέαμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - έβγαιναν να αντιμετωπίσουν τα θηρία κι ύστερα ο ένας τον άλλον ώσπου να τα τινάξουν προς τέρψιν του εξαθλιωμένου όχλου κοινού;

Στις οργανωμένες εργολαβίες παραγωγής μονομάχων - μελλοθανάτων, πεδίο δραστηριοποίησης ξεπεσμένων λεγεωνάριων και αποκτηνωμένων απελεύθερων εμπόρων σαρκός, η ...εκπαίδευση δεν ήταν αυτή που ηρωικά και εξανθρωπισμένα βλέπουμε στις χολιγουντιανές σαπουνόπερες. Βαριά βιομηχανία της εποχής, τα Κολοσσαία μάντρωναν πλήθη, εκβίαζαν τη δημοφιλία των αυτοκρατόρων, χειραγωγούσαν μάζες με καλλιέργεια των ταπεινότερων ενστίκτων που κρέμονταν εν τέλει στον αντίχειρα του ηγέτη. Στις υπερπαραγωγές του θεάματος μύθων, με τίμημα την πραγματική και πνευματική «ανθρωποφαγία», σ' αυτό το θυσιαστήριο των ανθρώπινων δυνατοτήτων, οι θεατές δεν πλήρωναν εισιτήριο. Αντίθετα, σε καιρούς χαλεπούς, πένητες αλλά νομιμοποιητικοί της δύναμης του ηγέτη, μαγιά των λεγεώνων του imperium, αμείβονταν κιόλας με καρβέλια ψωμί. Η μεσαία και ανώτερη τάξη της εποχής στοιχημάτιζε! Ενίοτε επένδυε κιόλας επιχορηγώντας «σχολές» μονομάχων και αξιοποιώντας το κεφάλαιο δούλων κι αιχμαλώτων που κατείχε.

Στα έγκατα των θεάτρων, στο ριάλιτι της εποχής, οι μονομάχοι εκπαιδεύονταν στην αγριότερη της επιβίωσης, εμπλουτίζοντας την ...τέχνη τους με όση θεατρικότητα τυχόν θα εξασφάλιζε τη στήριξη του κοινού και, ο μη γένοιτο, την επιείκιά του σε περίπτωση μοιραία επερχόμενης ήττας. Ομάδα δεν έγιναν ποτέ. Είτε ανήκαν στην ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα, την ίδια σχολή ιδιοκτησίας του δείνα αφεντικού. Η φύση και ο σκοπός του θεάματος επιβίωσης που παρήγαν, η απομείωση του αριθμού τους, η συναίσθηση του αναλώσιμου δεν αντέχει συλλογικότητες. Οταν εμφανίστηκαν τα πρώτα «συνδικάτα», οι συντεχνίες των μονομάχων, με επανιεράρχηση του σκοπού και συνειδητοποίηση της δύναμής τους, το θέαμα έφθινε ώσπου εξέλιπε και οι καλά εκπαιδευμένοι άνδρες έγιναν ουκ ολίγες φορές μαγιά ένοπλων εξεγέρσεων και ομάδες στήριξης απελευθερωτικών κινημάτων.

Μ' ένα απλό και καθόλου απλοϊκό νοητικό άλμα, το Κολοσσαίο στις μέρες μας είναι η επιλεγμένη μέθοδος παρέλκυσης κι εν τέλει χειραγώγησης των μαζών στο επίπεδο της εργασίας. Το ευρωενωσίτικο imperium, αυτή η δήθεν ενωτική ανταγωνιστική σφηκοφωλιά των πολυεθνικών ομίλων κεφαλαιοκρατών, προσάρμοσε στην εποχή και τις ταξικές της ανάγκες την εργασία. Εγινε μερική, προσωρινή, απασχολησιμότητα, ρουλέτα ρώσικη, στοίχημα. Εξατομικεύτηκε και εντάχθηκε σε παιδαγωγικό σύστημα παραγωγής εργαζομένων - μονομάχων, με το ιδεολόγημα της επιβίωσης παντί τιμήματι, έναντι ομοίων.

Οι επιχειρηματικές συμβάσεις κατεβάζουν στην αρένα της αγοράς τους ενοικιαζόμενους μονομάχους τους μπροστά στα μάτια των αέργων της τηλεοπτικής και μη κερκίδας. Διέβαλαν, εξαγόρασαν, εξευτέλισαν συντεχνίες και συνδικάτα, άθροισαν δούλους εξηρτημένης απασχόλησης και στα κράτη - Κολοσσαία, σε καιρό κρίσης, μοιράζουν λιγότερα καρβέλια στο κοινό, το οποίο συνηθίζει ακόμη να πληρώνει και εισιτήριο, εμμέσως επιχορηγώντας την παραγωγή του θεάματος συσσώρευσης πλούτου και ισχύος!...

Η εργασία στον 21ο αιώνα μετατράπηκε συστηματικά, μεθοδευμένα και με συνενοχή της διανόησης του δυτικού πολιτισμού σε μονομαχική δραστηριότητα. Το χτύπημα αυτό είναι κάτω από την πολιτική ζώνη αντιπαράθεσης. Είναι η παραγωγή βιωμάτων, η συγκρότηση μιας βιοθεωρίας που στόχο τελικό έχει να εξαλείψει απ' τον πολιτισμικό χάρτη του μεταμαρξικού κόσμου, ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, την εργασία ως δικαίωμα του ελεύθερου ανθρώπου. Η επικίνδυνη συλλογικότητα εξαλείφεται και το κοινό στην αρένα της ελεύθερης αγοράς συναινεί μόνο στον αντίχειρα.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 7-10/4/2011

Η παρακμή των ερωτήσεων

Διανύουμε μια ιστορική περίοδο που περιγράφεται με τον επιστημονικώς αποδεκτό όρο παρακμή. Κοινωνίες, έθνη, κράτη, απ' όποια οργανωμένη μορφή συμβίωσης κι αν το εξετάσει κανείς, αναδύουν μια μορφή σύγχρονης παρακμής, που όμοιά της, σε παγκοσμιοποιημένη μορφή, δεν έχει ζήσει ο πλανήτης Γη. Είναι βέβαιο ότι την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί και συχνά τη συγγράφουν οι δυνάστες τους. Οχι, όμως, οριστικά κι αμετάκλητα.

Το τεχνολογικό εξελικτικό προτσές δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αντίδοτο στην παρακμή, είτε αυτό καθαυτό ωστικό κύμα προόδου, όσο δεν ελέγχεται πολιτικά και σε λαϊκή, μάλιστα, βάση. Οι αεροφιλοσοφίες περί διαδικτυακής «επανάστασης» γίνονται με το αζημίωτο από προχειρολόγους που δεν μελέτησαν και δεν διδάχτηκαν από την τροπή που πήρε ο κόσμος ως πολιτισμός μετά τον Γουτεμβέργιο.

Το βιβλίο το τυπογραφημένο απελευθέρωσε γνώση και γνώμη και τη διέδωσε, αφαιρώντας ισχύ κι εξουσία από την οικονομική αυτοκρατορική κι εκκλησιαστική δικτατορία που την κατείχε μονοπωλιακώς. Μακρά κι επίπονη διαδικασία η διασπορά του Μέσου με μοχλό το Μήνυμα, αλλά και πρόσχημα συνάμα. Ο Γουτεμβέργιος άρχισε τυπώνοντας τη Βίβλο, χωρίς να εμποδίσει, αν δεν ενίσχυσε εκών άκων και την Ιερά Εξέταση και τα μαζικά τυπωμένα συγχωροχάρτια...

Η πολιτική ισχύς του μεγάλου κεφαλαίου τύπωνε χρεόγραφα και μετοχές, άυλους τίτλους για την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, τη Χάλιφαξ, νομιμοποιούσε ως σήμερα γραπτώς το συσσωρευμένο πλούτο. Κοντολογίς, το τυπογραφημένο υλικό, τρόπον τινά, ως εργαλείο, μέσο και βιομηχανία, ξαναγύρισε παραγωγικότατα στα χέρια της άρχουσας αστικής τάξης που εμπορευματοποίησε τη γνώση, έλεγξε την πληροφορία και στρογγυλοκάθισε, μετά τις τρεις, και στην τέταρτη εξουσία.

Η βαριά βιομηχανία της παραγωγής και μεταφοράς πληροφορίας, συχνά με το ένδυμα της κουλτούρας - ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο στις μέρες μας και μαζί δισκογραφία, σινεμά, τηλεοπτικός αθλητισμός - έγινε ένα απέραντο καζίνο - χρηματιστήριο, που ανεβοκατεβάζει την αξία της ανθρώπινης ζωής κατά τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων.

Η δημοκρατία στη δικτατορία της χαοτικής επικοινωνίας τείνει παρακμιακώς να θεωρείται ως η κατά ριπάς καταγγελτική διατύπωση χύδην ερωτήσεων. Μάζες γιγαντιαίες χειραγωγούνται σε «ρεύματα», «κινήματα» κ.λπ. χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ελλείψει παιδείας, που καλλιεργεί τη σκέψη κι όχι το ένστικτο της επιβίωσης. Κι η εξουσία των ...επενδυτών στις νέες τεχνολογίες στέλνει τις ίδιες τις μάζες στα πεδία των μαχών, σε εμφυλίους, σε γκέτο, σε συμμορίες, σε αειφόρο φτώχεια, να βρουν τις απαιτήσεις μόνοι τους οι δήθεν πρωταγωνιστές μιας απίστευτα καλά οργανωμένης και σκηνοθετημένης παράστασης.

Το επαναστατικό πολιτικό πνεύμα, όσο κι αν διαχυθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες, χωρίς πολιτικό κι ιδεολογικό περιεχόμενο, παιδεία και εκπαίδευση, ενσωματώνεται στα γεωπολιτικά συμφέροντα ως διαδικτυακό κοπάδι προσημειωμένων ψευδαισθήσεων.

Το όπλο της επικοινωνίας είναι πυρηνικής ισχύος. Ίσως και ορθολογικώς ισχυρότερο ως άθροισμα ενέργειας του ανθρώπινου νου. Αλλά στα χέρια μιας πολυεθνικής σαν αυτήν της Φουκουσίμα, έχει ολέθρια αποτελέσματα όταν σκοτώνει με την πειθαρχία ενός παιχνιδιού τύπου Πόκεμον ή Τέκεν μάζες ολόκληρες συναινούντων ανθρώπων - πιονιών.

Ο εμφύλιος είναι ο πικρότερος των πολέμων. Ετσι ιεραρχούνταν ως τώρα. Σ' όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς. Γι' αυτούς που τον θεώνται διαδικτυακώς, σήμερα στη Λιβύη και την ταξική αυτοκρατορία του ανατέλλοντος ηλίου, στην ακτή του Ελεφαντοστού, κι όπου Γης των «επαναστατικών» ερωτήσεων των πληκτρολογίων μια υπενθύμιση: Η παρακμή, λίγο πριν την καταστροφή, λάμπει τόσο που το αίμα γοητεύει άλικο κι αχνιστό. Όταν μαυρίσει στη σήψη την εκτός σώματος του ανθρώπου, τότε θυμάται ο γελασμένος πολεμιστής πως πρέπει ν' αναρωτηθεί κι όχι να ρωτήσει την αιτία θυσίας, το σκοπό θανάτου, έξω απ' το εμπόριο ελπίδας. Η επανάσταση είναι η δόση απαντήσεων...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 3/4/2011

"Μουσικές Διαδρομές" στην Πάφο

Σας κοινοποιώ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση.


Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Η ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ έχει τη μεγάλη χαρά και τιμή να σας προσκαλεί στο ΑΡΧΑΙΟ ΩΔΕΙΟ ΠΑΦΟΥ
όπου θα πραγματοποιηθεί μια εξαιρετική μουσική εκδήλωση!
Η Επαρχιακή Ορχήστρα Σχολείων Λευκωσίας παρουσιάζει το πρόγραμμά της ''ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ'',
την ΚΥΡΙΑΚH 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011 στις 11:30 πρωί, με μαέστρους τον κ.Ευαγόρα Καραγιώργη και τον κ.Νίκο Κοιλιαρή.

Η είσοδος είναι ΔΩΡΕΑΝ.

Οι μαθητές με το εξαίρετο ταλέντο τους μας κάνουν τη μέγιστη τιμή να κοπιάσουν στην πόλη μας, Πάφο,
κάνοντας ένα σταθμό, για να μοιραστούν μαζί μας το πρόγραμμα των Μουσικών Διαδρομών τους.

Ας τους τιμήσουμε κι εμείς με την παρουσία μας, ως ένδειξη εκτίμησης προς το έργο τους και στήριξης της παρουσίας τους στην Πάφο!
Αυτό αποτελεί το ελάχιστο 'ευχαριστώ' προς αυτούς και τους υπευθύνους τους που έβαλαν την Πάφο στο πρόγραμμά τους!

Η Κινούμενη Πολιτεία στηρίζει την εκδήλωση με στόχο να δώσουμε όλοι ζωή στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου από τώρα την άνοιξη... προσδοκώντας
να φτάσει και το καλοκαίρι με το υπόλοιπο πολιτιστικό του πρόγραμμα!

Η ομάδα της ΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ θα σας περιμένει εκεί! Κοπιάστε με τα παιδιά σας, τους γονείς σας, τους μαθητές σας ... παρέα με όλους τους μουσικόφιλους και λάτρεις της ΜΟΥΣΙΚΗΣ!

Αγάπη να έχετε... πάντα σε διαδρομές μουσικές!

Καλώς ν' ανταμώσουμε!

Με εκτίμηση,
Δήμητρα Σωκράτους
εκ μέρους της ΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ


-------------------------------------------------------------------------------------------------
Dear friends,

The cultural group ''KINUMENH POLITIA'' would like to invite you to the Nicosia Schools Orchestra concert at Pafos Ancient Odeon on Sunday, 17th April 2011 at 11:30 am. Maestros of these talented students are Mr. Evagoras Karageorgis and Mr. Nikos Kiliaris. Entrance is free.

It's a great honor for our city, Pafos, to be included in the music tour of Nicosia Schools Orchestra. It's also an excellent opportunity to bring life to Pafos Ancient Odeon in Spring, looking forward for the summer cultural program.

Our group, Kinumeni Politia, supports this event, really looking forward to meet everybody at the Ancient Odeon, creating the best Pafos audience in favor of these talented students! Bring your children, parents, students and every person who loves music!

Best wishes to all,
Demetra Socratous
KINUMENH POLITIA

"Είναι ανήθικο να πληρώνεις ένα ανήθικο χρέος"

Δείτε το, αξίζει τον κόπο.  Ευχαριστώ τη συναδέλφισσα που μου το έστειλε.  Για προβληματισμό ...(τουλάχιστον)

http://debtocracy.gr/index.html

«Κούρεμα» στου ... κασίδη το κεφάλι

110-108 ... «πατσίσαμε»!

Οταν μιλάμε για τις τράπεζες, πρέπει να είναι σαφές ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί το προμονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και μαζί του η εποχή (αν υπήρξε ποτέ τέτοια) που οι τραπεζίτες εμφανίζονταν σαν κάποιοι «απλοί μεσολαβητές» χρήματος.
Με το πέρασμα στο μονοπωλιακό καπιταλισμό έχουμε τη γέννηση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Τι είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο; «Η συγκέντρωση της παραγωγής, τα μονοπώλια που ξεπηδούν απ' αυτήν, η συγχώνευση και η σύμφυση των τραπεζών με τη βιομηχανία - να η ιστορία γέννησης του χρηματιστικού κεφαλαίου και το περιεχόμενο αυτής της έννοιας»(Λένιν, «Απαντα», τ. 27, σελ. 350).

*

Δεν είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά τα παραπάνω. Μια ματιά γύρω μας αρκεί:
Οταν μιλάμε για τις τράπεζες, δεν μιλάμε παρά για τους πετρελαιάδες, για τους βιομήχανους, για τους εφοπλιστές, για τους καναλάρχες. Αυτοί έχουν (και) τις τράπεζες. Οταν μιλάμε για μονοπωλιακούς ομίλους, για βιομηχανίες, για πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι βασικοί τους μέτοχοι, τα μέλη των διοικητικών τους συμβουλίων, οι διαχειριστές των υποθέσεών τους είναι οι τράπεζες.
Πρόκειται για την απόλυτη σύμφυση. Από τη σύμφυση αυτή απορρέει το γεγονός ότι «οι τράπεζες αποτελούν τα κέντρα της σύγχρονης οικονομικής ζωής, τους βασικούς νευραλγικούς κόμβους όλου του καπιταλιστικού συστήματος»(Λένιν, «Απαντα», τόμος 34, σελ. 161, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

*

Μέσω, λοιπόν, της ενίσχυσης των τραπεζών, διενεργείται η ενίσχυση όλων των κεφαλαιοκρατών ως τάξης.
Ο πακτωλός που χορηγείται μέσω δανείων - και άρα μέσω του δημοσίου χρέους που συνεχίζει να αυξάνεται - είναι εκείνος ακριβώς ο δημόσιος πλούτος που έχει αφαιρεθεί από το λαό και διά μέσου του «τραπεζίτη» τον σφετερίζεται συνολικά το χρηματιστικό κεφάλαιο.

*

Ιδού τι σημαίνουν όλα αυτά εν έτει 2011:

• Μέχρι αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία έχουν διατεθεί 46 δισ. ευρώ για τη «σωτηρία των τραπεζών». Το αμέσως επόμενο διάστημα προβλέπεται περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών με ακόμα 24 δισ. ευρώ. Σημειωτέον ότι η ένταξη της Ιρλανδίας στο «μηχανισμό» συνεπάγεται το δανεισμό της με 80 δισ. Από αυτά, τα 70 έχουν ήδη πάει στις τράπεζες, τα έχουν δηλαδή αρπάξει όλες οι μερίδες που απαρτίζουν το χρηματιστικό κεφάλαιο.
• Στην Ελλάδα το «πακέτο βοήθειας» ανέρχεται σε 110 δισ. ευρώ. Χωρίς να έχει εκταμιευτεί ούτε το μισό του παραπάνω ποσού, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τη μορφή ρευστού χρήματος και εγγυήσεων φρόντισαν από τα 110 δισ. να έχουν χορηγήσει στις τράπεζες - ήδη - ποσό ύψους 108 δισ. ευρώ!

*

Η κατεστημένη προπαγάνδα, επομένως, που διατείνεται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιρλανδία, ότι τα δάνεια από την «τρόικα» πάνε σε μισθούς και συντάξεις, δεν είναι παρά ένα παραμύθι. Τα δάνεια έχουν πάει - πριν εκταμιευτούν (!) - στις τράπεζες, δηλαδή στους κεφαλαιοκράτες.
Τα δάνεια δεν πάνε για τους μισθούς και τις συντάξεις των λαών. Αντίθετα, οι μισθοί και οι συντάξεις των λαών πάνε για να πληρωθούν τα νέα δάνεια και τα νέα χρέη της πλουτοκρατίας.
Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, και παντού. Αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο την εξουσία θα κατέχουν οι καπιταλιστές.

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  6-4-2011

Ποίημα της εβδομάδας 223

Όπως τα τριαντάφυλλα

Δύσκολα χρόνια

τρομαγμένα παιδιά

σιάχνουν με χαρτί κοκοράκια

τα βάφουν μαύρα

σα σβησμένα κεριά

τα βάφουν κόκκινα

σα ματωμένα λουλούδια

κι απορούν οι μανάδες

που ύστερα έρχεται

ο μεγάλος φίλος

ο κατάμαυρος φίλος

με τα χρυσά χέρια

και τα παίρνει

Μίλτος Σαχτούρης

Η μετανάστευση απειλεί το φινλανδικό θαύμα

Υπονομεύουν το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα

Οι γονείς συχνά αναρωτιούνται σε ποιο σχολείο να στείλουν το παιδί τους και τι απαιτείται για να μπουν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα με κύρος. Στη Φινλανδία όμως (μια χώρα που παραμένει πάντα στις πρώτες θέσεις του διεθνούς προγράμματος αξιολόγησης μαθητών ΡΙSΑ του ΟΟΣΑ), οι γονείς δεν έχουν καμία τέτοια ανησυχία, απλά πηγαίνουν το παιδί τους στο κοντινότερο σχολείο. Πρώτον, διότι υπάρχουν μόνο δημόσια σχολεία αλλά και επειδή έχουν εμπιστοσύνη ότι όλα τα σχολεία είναι υψηλής ποιότητας.

Τα σχολεία της Φινλανδίας εμφανίζουν τις μικρότερες διαφορές αποτελεσμάτων σε σύγκριση με τις 65 χώρες που συμμετέχουν στην έρευνα ΡΙSΑ. Βέβαια μιλάμε για έναν μικρό πληθυσμό (5,4 εκατ.) και για μαθητές με οικονομική και πολιτιστική ομοιογένεια που φθάνουν το μισό εκατομμύριο στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Οι καθηγητές δεν αισθάνονται την ανάγκη να ελέγξουν εάν οι μαθητές έχουν διαβάσει. Η εμπιστοσύνη ότι ο καθένας τους θα κάνει ό,τι χρειάζεται αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση ενός συστήματος που αποτελεί υπόδειγμα.

Ειδικά όταν πρόκειται για ένα σύστημα για το οποίο δεν ξοδεύονται πολλά (6% του ΑΕΠ), όπου τα παιδιά αρχίζουν το σχολείο σε ηλικία 7 ετών, οι ώρες διδασκαλίας είναι μεταξύ 600 και 680 ανά έτος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και δεν υπάρχει καν Εκπαιδευτική Επιθεώρηση. Πριν από 30 χρόνια, η Φινλανδία αποφάσισε να επενδύσει στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες, οι οποίες επικεντρώνονται στη Δευτεροβάθμια. Τα σχολεία έχουν μεγάλη αυτονομία: στα Δημοτικά, για παράδειγμα, αποφασίζουν οι δάσκαλοι ποιοι μαθητές έχουν ανάγκη περαιτέρω στήριξης, ενώ στα Γυμνάσια και τα Λύκεια αποφασίζουν τις αλλαγές στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών.

Όμως τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Με την παγκοσμιοποίηση, την αύξηση της μετανάστευσης και την οικονομική κρίση, τα ζητήματα που τίθενται για το πιο αξιοθαύμαστο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου είναι πολλά. Οι γονείς σε περιοχές όπου συγκεντρώνονται πολλοί μετανάστες προσπάθησαν να πάρουν τα παιδιά τους από σχολεία όπου οι αλλοδαποί μαθητές είναι 40%-50%.

Το πρόβλημα δεν έχει πάρει διαστάσεις καθώς ακόμα οι μετανάστες μαθητές αποτελούν το 4,3%, όμως οι καθηγητές ανησυχούν για το ότι εάν οι γονείς αρχίσουν να επιλέγουν ένα σχολείο βάσει των προκαταλήψεών τους, όλο το σύστημα μπορεί να αποσταθεροποιηθεί.

Το φινλανδικό μοντέλο προβλέπει ότι όλοι οι μαθητές προχωρούν μαζί έως τα 16 και μέσω συνεχούς υποστήριξης εξισώνονται οι διαφορές μεταξύ καλών και κακών μαθητών. Λίγο πριν από την πρώτη έκθεση της ΡΙSΑ στα τέλη του 2001, στη χώρα διεξαγόταν μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με την ανάγκη βαθιάς μεταρρύθμισης και για το εάν η υπερβολική ισότητα «έριχνε το επίπεδο».

Όμως η ΡΙSΑ έδειξε ότι οι 15χρονοι Φινλανδοί είχαν περισσότερες ικανότητες στη γλώσσα, τα μαθηματικά και την επιστήμη απ’ ό,τι οι συνομίληκοί τους σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ.

Ζηλευτό επάγγελμα

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ στη Φινλανδία θεωρείται το πιο αξιοζήλευτο επάγγελμα. Οι καλύτεροι μαθητές με τις υψηλότερες βαθμολογίες γίνονται δεκτοί στις παιδαγωγικές σχολές, ενώ για να αποκτήσει κάποιος το δικαίωμα να διδάσκει πρέπει να είναι κάτοχος μάστερ. Ωστόσο, η αγάπη και ο σεβασμός που τρέφουν οι Φινλανδοί για το εκπαιδευτικό λειτούργημα δεν φαίνεται να συνδυάζεται με τα χρήματα. Η Παιδεία αποτελεί ζήτημα εθνικής σημασίας για τη χώρα. Οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι συμβολίζουν την εξέλιξη, την πορεία προς τα μπρος.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 8-4-2011

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.

Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People - ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης, και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.

Το 2011 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Εσθονίας. Το μήνυμα το έγραψε η πολυβραβευμένη Εσθονή συγγραφέας Aino Pervik, που γεννήθηκε στην Εσθονία το 1932. Έχει γράψει 47 βιβλία για παιδιά, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι τα: Arabella – mereroovlitutar (Αραμπέλα, η κόρη του πειρατή, 1982), Kallisharra Q (Αγαπητέ Κύριε Q, 1992) Presidendilood (Ιστορίες για τον πρόεδρο, 2009). Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ιαπωνικά, λιθουανικά και ρωσικά.

Την αφίσα τη φιλοτέχνησε ο Εσθονός εικονογράφος Juri Mildeberg, που γεννήθηκε στο Ταλίν το 1965. Έχει εικονογραφήσει ως τώρα 20 βιβλία κι έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις. Οι εικονογραφήσεις του εκπέμπουν ζεστασιά, χιούμορ και μυστήριο.

Σε όλες τις χώρες, τα παιδιά, οι συγγραφείς, οι εικονογράφοι, οι μεταφραστές, οι βιβλιοθηκάριοι, οι εκδότες και οι εκπαιδευτικοί γιορτάζουν την παγκόσμια αυτή ημέρα με διάφορες εκδηλώσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, πλατείες και άλλους χώρους, δείχνοντας έτσι την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία και το διάβασμα.

Το βιβλίο θυμάται, της Aino Pervik (Εσθονία)

“Όταν ο Αρνο και ο πατέρας του έφτασαν στο σχολείο, τα μαθήματα είχαν ήδη αρχίσει.”

Στην πατρίδα μου την Εσθονία όλοι σχεδόν ξέρουν απ’ έξω αυτή τη φράση. Είναι η πρώτη γραμμή από ένα βιβλίο με τίτλο Η Άνοιξη. Κυκλοφόρησε το 1912 και ήταν γραμμένο από τον Εσθονό συγγραφέα Oskar Luts (1887 – 1953).

Η Άνοιξη μιλάει για τη ζωή των μαθητών ενός ενοριακού σχολείου στην Εσθονία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Oskar Luts έγραφε για τη δική του παιδική ηλικία. Ο Arno του βιβλίου είναι στην πραγματικότητα ο Oskar Luts όταν ήταν παιδί.

Οι ερευνητές μελετούν παλιά ντοκουμέντα και με βάση αυτά γράφουν την ιστορία των βιβλίων. Τα ιστορικά βιβλία μιλούν για περιστατικά που έχουν συμβεί, αλλά σ’ αυτά τα βιβλία δεν είναι πάντα ξεκάθαρο πώς ήταν η ζωή των κοινών ανθρώπων.

Τα βιβλία με διηγήματα θυμούνται πράγματα που δεν μπορεί να βρει κανείς σε παλιά ντοκουμέντα. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να μας πουν πώς σκεφτόταν ένα παιδί σαν τον Αρνο όταν πήγαινε σχολείο πριν από εκατό χρόνια, ή τι ονειρεύονταν τα παιδιά εκείνο τον καιρό, τι τα φόβιζε ή τι τα έκανε να νιώθουν ευτυχισμένα. Το βιβλίο θυμάται επίσης τους γονείς των παιδιών, θυμάται σε ποιους ήθελαν να μοιάσουν τα παιδιά τους και τι μέλλον προσδοκούσαν γι’ αυτά.

Μπορούμε βέβαια και σήμερα να γράψουμε βιβλία για παιδιά μιας παλιάς εποχής και συχνά τέτοια βιβλία είναι συναρπαστικά. Ωστόσο ένας σύγχρονος συγγραφέας δεν μπορεί να ξέρει πραγματικά τις μυρωδιές και τις γεύσεις, τους φόβους και τις χαρές του μακρινού παρελθόντος. Ο σύγχρονος συγγραφέας γνωρίζει ήδη τι επακολούθησε και πώς εξελίχθηκε το μέλλον των ανθρώπων.

Το βιβλίο θυμάται το χρόνο που γράφτηκε.

Από τα βιβλία του Καρόλου Ντίκενς μπορούμε να καταλάβουμε πώς ήταν πραγματικά η ζωή ενός αγοριού στους δρόμους του Λονδίνου στα μέσα του 19ου αιώνα – τον καιρό του Ολιβερ Τουίστ. Με τα μάτια του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (τα μάτια του Ντίκενς εκείνη την εποχή) βλέπουμε όλων των ειδών τους χαρακτήρες που ζούσαν στην Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα – πώς ήταν οι σχέσεις τους και πώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους επηρέαζαν τις σχέσεις αυτές. Επειδή ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ήταν σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος ο Κάρολος Ντίκενς, δεν είχε ανάγκη ο Ντίκενς να φαν ταστεί αυτά που έγραφε, τα ήξερε ήδη. Κι ακόμα, από ένα βιβλίο είναι που ξέρουμε πώς ήταν για τον Τομ Σόγιερ, τον Χάκερλμπερι Φιν και το φίλο τους τον Τζιμ να ταξιδεύουν στον ποταμό Μισισιπή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Μαρκ Τουέιν έγραψε για τις περιπέτειές τους. Γνώριζε πολύ καλά τι σκέφτονταν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης για τους άλλους, γιατί ζούσε ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ήταν ένας από εκείνους.

Στα έργα τα λογοτεχνικά, οι πιο ακριβείς περιγραφές προσώπων του παρελθόντος είναι εκείνες που γράφτηκαν την εποχή που ζούσαν οι παλιοί εκείνοι άνθρωποι.

Το βιβλίο θυμάται.

Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Ένας υπερσύχρονος Παπαδιαμάντης

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ναυτεμπορική». Πρόκειται για αποσπάσματα άρθρου του Παπαδιαμάντη στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στα τέλη του 19ου αιώνα. Έχει ως εξής:

Οι πιο πρόσφατες εικόνες που έχω από την πολιτική ζωή του τόπου ήταν εκείνες από τη συζήτηση των αρχηγών το πρωί της Τετάρτης στη Βουλή. Καθώς φυλλομετρούσα λοιπόν την έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ με τον τίτλο «Ο Παπαδιαμάντης μας» έφθασα σε μια σελίδα με τον παραπάνω τίτλο.

Ήταν ένα άρθρο του πρωτοπόρου δημοσιογράφου και συγγραφέα στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στα τέλη του 19ου αιώνα. Ανάμεσα σε άλλα έγραφε: «Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος». Και συνεχίζει παρακάτω με την ίδια αιχμηρή γλώσσα:

«Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους»! Περίεργες απόψεις. Όμως επιμένει: «Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι “γυφτοχαρατζήδες”, τώρα σε “αθεώνουν” οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι».

Μάλιστα όπως υποστηρίζει: «Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν “φούρνους με καρβέλια”, δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ’ τη σακούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν».

Απίστευτο το τι έγραφε ο άνθρωπος: «Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού...».

Προσθέτει δε στη συνέχεια ότι: «Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον».

Ολοκληρώνοντας τη συγκομιδή από το νέκταρ του Σκιαθίτη συγγραφέα κλείνω με την απάντηση που ο ίδιος έδωσε στο δικό του ερώτημα: «Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας».

Βέβαια όλα τα παραπάνω τα έγραφε ο Αγιος της λογοτεχνίας μας, για την εποχή του. Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα σημερινά είναι απολύτως συμπτωματική. Απλά ο Παπαδιαμάντης είχε καλπάζουσα φαντασία...

Το άρθρο υπέγραφε στην αθηναϊκή εφημερίδα ο Παναγιώτης Μηλάς.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 27-3-2011

Ποίημα της εβδομάδας 222

Λογαριάσατε λάθος...

Άσε πλέον φωνή μου τον ανέμελο στίχο

το μεθύσι σου δέσε και τη φλόγα σου κράτα

σφίξε τώρα ζευγάρια την ηχώ με τον ήχο

στρώσε στέρεο το βήμα στράταν ίσια περπάτα

μεγαλόφωνος ύμνος στο φαρί του ας σε πάρει

που ζητά δεξιοσύνη και καλό χαλινάρι.

Κι ας μην πουν πως τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει

τέτοια σκότεινη ώρα που τα στήθια σου πνίγει

λέω εκείνο που μένει και που μόνο θ' αλλάζει

στο καλύτερο πάντα σαν η αγκούσα θα φύγει

γιατί αυτοί θε να φύγουν πες πως κιόλας κινάνε

μα όλα τ' άλλα θα μείνουν και δικά μας θε να 'ναι.

Όχι εσάς δε σας θέλει τούτη η γη δε σας ξέρει

όλα εδώ είναι δικά μας τι απ' το κάθε λιθάρι

απ' το χώμα απ' το δέντρο το νερό και τ' αγέρι

το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει

η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ' το καθένα

όλα εδώ είναι δικά μας μα για σας όλα ξένα.

Γιατί εσείς είστε ξένοι κι όσα βάγια αν κρατάτε

τούτη η γη δεν πουλιέται δεν της γίνεστε φίλοι

η πατρίδα είναι μάνα έχει μνήμη θυμάται

απ' τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη

κι η γλυκειά μας η Κύπρος ήταν είναι θα μένει

για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη.

Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι...

Θεοδόσης Πιερίδης