Ο εξάντας μέσα μας...

Μέσα σε λίγες μέρες διακοπών έρχεται για μια ακόμη χρονιά και με πνίγει η εγκαταληφθείσα πατρίδα.

Τόση ομορφιά παρατημένη στην τύχη της και υποχρεωμένη να καταβάλλει ένα πανάκριβο τίμημα στην άγνοια, την απαιδευσιά, την ταξική εκμετάλλευση, την εμπορευματοποίηση αυτών καθαυτών των αισθημάτων που γεννάει εκ φύσεως.

Ζούμε σ' όμορφο και προικισμένο τόπο. Αρωματισμένο από την ιστορία και πλούσιο. Πάμπλουτο, αν αντιμετωπιζόταν στη σύγχρονη εκδοχή του, ως ικανός να θρέψει, ν' αναστήσει, να αξιοποιήσει, πολύ περισσότερους από 10 εκατομμύρια ψυχές. Θάλασσες, βουνά, κάμποι, ποτάμια, χλωρίδα και πανίδα εξαίσιου κλίματος, γεωγραφική θέση μοιραία σπουδαία, πέρασμα και σταυροδρόμι, με τα έγκατα της γης ενεργειακά και ορυκτά θησαυροφυλάκια. Αυτή είναι η φτωχοποιημένη Ελλάδα που ζει και αντιμετωπίζεται σαν ξεφτισμένο φέουδο μιας άθλιας μεταπρατικής μειονότητας ξιπασμένων ευρωπαϊστών και αλλοτριωμένων μικρομεγαλοαστών που συγκλίνουν ιδεολογικώς μόνον στο φραπέ και στο σινιέ σ' έναν ιδιότυπο σύγχρονο καταναλωτικό κουτσαβακισμό...

Η μεταπολίτευση φρέναρε κυριολεκτικώς κάθε εξέλιξη στον τόπο. Τόνωσε περιστασιακές ψευδοεθνικές «επιτυχίες» με μια φθηνή επιχειρηματολογία κατώτερη κι από τα γυαλάκια, που στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές φαίνονταν να συγκινούν ιθαγενείς προσκυνούντες βάρβαρους αποικιοκράτες. Κι έτσι φτάσαμε ν' ακούμε πως «ανακουφίστηκε» για λίγο ο πόνος των Ελλήνων από τα μέτρα επειδή τα κορίτσια του πόλο κέρδισαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα απέναντι στην Κίνα. Μπράβο στις αθλήτριες. Απλά υποβιβάζει τις ίδιες η αναγωγή τους σε τοπικό αναλγητικό σιροπάκι για βάσανα μακροπρόθεσμα, και συνάμα άμεσα, ενός ολόκληρου λαού...

Είναι αφόρητη η κατάντια του κοινού δημόσιου λόγου περί ημών των ιδίων. Σα να καλλιεργείται στο περιβόλι των ταξικών σκοπιμοτήτων μια νηπιακή αντίληψη για την οικονομία, την πολιτική, τους νόμους, την κοινωνία, τις ιδέες, το πνεύμα των ανθρώπων. Αυτό το κακοφορμισμένο και ψευδοκομφορμίστικο μοντελάκι ζωής «μαμ, κακά και νάνι» που έβριζαν και περιφρονούσαν ακόμη και τα μειράκια του παρισινού Μάη του '68, έγινε κυρίαρχο τέρας που του μοιάζει ο καθένας και η καθεμιά ολοένα κι ευκολότερα, ολοένα και πιο ασυνείδητα.

Το βλέπεις, το νιώθεις, στα χωριά, στις παραλίες, στους κολπίσκους και τις βάρκες, στα χωράφια και τα μικρομάγαζα, πως η απώλεια της κουλτούρας της εργασίας, η απώλεια της... μαστοριάς, της λαϊκής ευφυίας, της εφευρετικότητας, η ουσία της παράδοσης τελικώς, είναι η μεγαλύτερη απώλειά μας στην αγορά του κόσμου.

Δεν είναι που δεν μπορούμε να δανειστούμε, σύντροφοι. Είναι που ξεχνάμε πώς επιβιώνουν και μεγαλουργούν οι λαοί με τον εξάντα μέσα τους όταν τις ασέληνες νύχτες, τις κατάμαυρες του κόσμου, η συλλογική ζωή δεν υποχωρεί στην ατομική επιβίωση. Χάσαμε την αξία του ψίχουλου που δεν περισσεύει αν δε θες να ψοφήσει το πετεινάρι τ' ουρανού να τ' ακούς όταν δε βλέπεις και να μη χάνεσαι. Αυτό το... «χρηματιστήριο» το λαϊκό και γνήσιο πρέπει να σηκωθεί. Αλλιώς δε θα σκεφτούμε ποτέ, πώς θα γεράσουν, αφού προηγουμένως ζήσουν, 13 χρυσά κορίτσια του πόλο, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς... όταν δε θα κολυμπούν για μετάλλια.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 31-7-2011

Ποίημα της εβδομάδας 239

Στάσεις

Από τη στάση μου

προς τη ζωή

βγαίνουν

τα ποιήματά μου.

Μόλις υπάρξουν

τα ποιήματά μου

μια στάση μου επιβάλλουν

αντίκρυ στη ζωή.

Τίτος Πατρίκιος

Ποίημα της εβδομάδας 238

Μην αγγίζετε!

Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται

ανακυκλώνοντας το αύριο μες στις πηγές του όπως

τον καιρό που γεννήθηκα ως ν᾿ αναδύεται,

κάθε πρωί, για πρώτη φορά, μες

απ᾿ τις ρόδινες γάζες της γέννας του.

Σβήστε στον ήλιο την κακή φωτιά.

Μη μας σκοτώνετε!

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μεταθέσεις, τοποθετήσεις και διορισμοί Δασκάλων και Νηπιαγωγών

Ανακοινώθηκαν στις 21-7-2011 από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας:

Μεταθέσεις, τοποθετήσεις και διορισμοί Δημοτικής Εκπαίδευσης

Μεταθέσεις, τοποθετήσεις και διορισμοί Προδημοτικής Εκπαίδευσης

Ποίημα της εβδομάδας 237

Κυριακή

Κύματα Κυριακής τα μάτια μου

κύματα μοναξιάς τα χέρια μου

τρίζουν από ύπνο αθώο

τα δόντια μέσα στην καρδιά μου

το πεθαμένο το παιδί

δεν ξενιτεύεται

πάει κρατώντας ένα

κόκκινο σκυλάκι

μέσα στο μαντίλι

τέρατα περπατούν

ανάποδα στα όνειρα

φυσάει ένας άγριος αέρας

πάνω από τις λεμονάδες

πετάει μια νυχτερίδα

σαν πικραμένο ευαγγέλιο

με ένα μαύρο πανί

μία γυναίκα

σκεπάζει το φεγγάρι

Μίλτος Σαχτούρης

Δεν ήταν ατύχημα, έγκλημα ήταν

ΤΟ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ το παιδί σου στην πύλη ενός στρατοπέδου ενώ την ίδια ώρα λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω περισυλλέγουν νεκρούς, σε καιρό ειρήνης, σου στερεί κάθε δικαίωμα να του πεις «μην ανησυχείς κι όλα θα πάνε καλά». Σ’ όλη τη διαδρομή από τη Λευκωσία στη Λάρνακα κι ενώ ακόμα μεταδίδονται συγκεχυμένες οι πληροφορίες, νιώθεις ένα απέραντο θυμό. Τον οποίο πνίγεις κι αυτόν για να μην κλονίσεις το αίσθημα περί ευθύνης που για χρόνια προσπάθησες να καλλιεργήσεις. Ακούς για μαύρους Ιούληδες και για κατάρες εναντίον αυτού του τόπου και θέλεις να ουρλιάξεις. Οι μήνες δεν έχουν χρώμα. Κανείς δεν μας καταράστηκε. Μόνοι μας σαμποτάρουμε τους εαυτούς μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Ούτε οι Τούρκοι πια, ούτε ο ιμπεριαλισμός, ούτε άλλα φαντάσματα. Εμείς είμαστε. Δεν μπορείς καν να πεις πως ήταν ένα τραγικό ατύχημα. Ήταν ένα φρικτό έγκλημα. Πόσο μυαλό, πόσες επιστημονικές γνώσεις χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να μη στοιβάσει 98 κοντέινερ γεμάτα εκρηκτικά, απροστάτευτα μέσα στον ήλιο, μέσα σε στρατιωτική βάση, δίπλα από τον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγό σταθμό μιας χώρας, σε κατοικημένη περιοχή, δίπλα στη θάλασσα;

Πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι κάποιος για να παίρνει μηνύματα πως πρέπει να μετακινηθούν και να μην κάνει τίποτα; Πόσα χρόνια πιστεύαμε πως μπορεί να μείνει εκτεθειμένο ένα τέτοιο φορτίο, το οποίο δεν μας ανήκε καν; Τι είχαμε πρόθεση να το κάνουμε; Ποιον από μηχανής θεό περιμέναμε πάλι να δράσει δίνοντας τη λύση; Μιλούμε για 12 (μέχρι αυτή την ώρα) νεκρούς και ευγνωμονούμε τη μοίρα μας που δεν έγινε η έκρηξη λίγη ώρα μετά, όταν όλα θα ήταν σε κινητικότητα κι οι άνθρωποι στα πόστα τους.

ο υπουργός Άμυνας και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς παραιτήθηκαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Δώδεκα άνθρωποι όμως έχασαν τη ζωή τους. Όχι από ερασιτεχνισμούς. Από εγκληματικούς χειρισμούς. Από επικίνδυνη ανικανότητα.

Κι ας θυμηθούμε και πώς βρέθηκε το φορτίο στα μέρη μας, πώς το διαχειριστήκαμε και μέχρι πού φθάνουν οι ευθύνες. Και σίγουρα αυτός που φταίει δεν είναι ο Ιούλιος.

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 12-7-2011

Ποίημα της εβδομάδας 236

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε...

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε

Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους

Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες

Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.

Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επίγονοι

Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ’ ομοιώματα,

Είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα

Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους

Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες

Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου

Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν προσεγγίζει

Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου·

Εκεί δε θα σε βρουν. Γιατί αν σ’ αφορίσουν

Κάποιοι –αναπόφευκτα– στα χείλη τους θα σε προφέρουν

Οι σκέψεις σου θ’ αλλοιωθούν, θα σου αποδώσουν

Ψιθυριστά προθέσεις, θα σε υμνήσουν.

Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς.

Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου την πανοπλία

Κάθε εξωτερικό περίβλημά σου περιττό

Και της Σιωπής το μέγα διάστημα, έτσι,

Τεντώσου να πληρώσεις συμπαγής.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Το προφίλ των προαχθέντων εκπαιδευτικών

Πιο νεαροί οι δάσκαλοι από τους καθηγητές και με περισσότερα προσόντα

Γυναίκες και άνδρες εκπαιδευτικοί έχουν τις ίδιες περίπου πιθανότητες ν' ανέβουν τα σκαλιά της ιεραρχίας. Σε μικρότερη ηλικία προάγονται οι δάσκαλοι παρά οι καθηγητές, ενώ οι τελευταίοι έχουν λιγότερα προσόντα από τους συναδέλφους τους στα Δημοτικά. Όσο για τις επιδόσεις τους στις συνεντεύξεις, κανένας υποψήφιος διδάσκοντας δεν κρίθηκε ως εξαίρετος από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, αρκετοί όμως, πήραν τον χαμηλότερο βαθμό. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το προφίλ των προαχθέντων εκπαιδευτικών περιλαμβάνονται στην Ετήσια Έκθεση της ΕΕΥ για το 2010.
Τη συγκεκριμένη χρονιά διενεργήθηκαν 490 προαγωγές από τις οποίες οι 147 αφορούσαν τη Δημοτική και οι 343 τη Μέση Εκπαίδευση. Για προσωπικές συνεντεύξεις κλήθηκαν συνολικά 771 υποψήφιοι και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Επιτροπή, «με την ισοπέδωση των βαθμολογιών για την οποία έγινε επανειλημμένα λόγος, η συνέντευξη απέκτησε ιδιαίτερη βαρύτητα». Προσθέτει, ακόμα, πως μια βαθύτερη μελέτη των προαγωγών της υπό ανασκόπηση περιόδου, επιβεβαιώνει παρατηρήσεις που έγιναν σε προηγούμενες εκθέσεις και ταυτόχρονα, φέρνει στην επιφάνεια χρήσιμες πληροφορίες:

Ίσες ευκαιρίες δύο φύλων

Το 2010 προάχθηκαν περισσότερες γυναίκες παρά άντρες. Τα αντίστοιχα ποσοστά για το διευθυντικό προσωπικό των σχολείων είναι 59% και 41%. Ωστόσο, για ακριβέστερη μελέτη της αναλογίας προαγωγών με βάση το φύλο πρέπει να εξεταστούν και οι αντίστοιχες αναλογίες στον πληθυσμό των υποψηφίων. Ειδικότερα, οι υποψήφιοι άντρες ήταν 289 από τους οποίους προάχθηκαν 190, ενώ οι υποψήφιες γυναίκες ήταν 482 από τις οποίες προάχθηκαν οι 278. Ως εκ τούτου άντρες και γυναίκες είχαν ίσες περίπου πιθανότητες προαγωγής.

Μεγαλύτεροι οι καθηγητές

Οι εκπαιδευτικοί της Δημοτικής προάγονται σε νεαρότερη ηλικία από τους συναδέλφους τους της Μέσης. Αυτό ισχύει τόσο στην περίπτωση των βοηθών διευθυντών όσο και των διευθυντών σχολείων. Συγκεκριμένα, ενώ οι προαχθέντες βοηθοί διευθυντές Δημοτικής είχαν κατά μέσο όρο ηλικία τα 41 χρόνια, οι προαχθέντες βοηθοί διευθυντές Μέσης είχαν ηλικία κατά μέσο όρο τα 53 χρόνια. Επίσης, ενώ οι προαχθέντες διευθυντές Δημοτικής ήταν κατά μέσο όρο 49 ετών, οι συνάδελφοι τους στη Μέση ήταν κατά μέσο όρο 57 χρονών. Αυτό σημαίνει ότι οι διευθυντές των σχολείων Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης θα υπηρετήσουν στη θέση κατά μέσο όρο μόνο έξι χρόνια. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι σε όλες τις διευθυντικές θέσεις της Μέσης Εκπαίδευσης υπήρχαν και εκπαιδευτικοί οι οποίοι προάχθηκαν στην ηλικία των 59 ετών.

Υπερισχύουν οι δάσκαλοι σε προσόντα

Η ΕΕΥ αναφέρει ότι είναι, επίσης, ενδιαφέρον να εξετάσουμε πόσοι από τους προαχθέντες διευθυντές, βοηθούς διευθυντές Α' και βοηθούς διευθυντές είχαν προσόντα πέραν αυτών που απαιτούνται από το οικείο σχέδιο υπηρεσίας. Όπως σημειώνει, είναι αξιοσημείωτο ότι ποσοστό 43,4% από τους προαχθέντες δεν είχαν κανένα πρόσθετο προσόν πέρα της [ αρχικής βασικής κατάρτισης. Το ποσοστό 18,8% που αναφέρεται ως άλλο προσόν αφορά κυρίως το πρόγραμμα της εξομοίωσης, το οποίο είχε καθαρά συνδικαλιστικό χαρακτήρα και έγινε με ειδικό καθεστώς για να συμπληρώσει τη βασική κατάρτιση των εκπαιδευτικών Δημοτικής. Στην πραγματικότητα, πρόσθετα προσόντα είχε το 66,4% των υποψηφίων της Δημοτικής και το 25,3% των υποψηφίων της Μέσης Εκπαίδευσης γιατί αυτοί επιδίωξαν είτε ουσιαστική μετεκπαίδευση διάρκειας ενός τουλάχιστον έτους, είτε ουσιαστικά ακαδημαϊκά προσόντα. Συνεπώς, ουσιαστικά ακαδημαϊκά προσόντα είχε περίπου ένας στους τέσσερις προαχθέντες της Μέσης και εφτά στους δέκα της Δημοτικής.
Σημειώνεται, ακόμα, ότι οι προαχθέντες σε διευθυντικές θέσεις εκπαιδευτικοί της Δημοτικής είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών προσόντων μάστερ σε υψηλότερο ποσοστό από ό,τι οι συνάδελφοι τους της Μέσης (58% και 22%). Αντίστοιχα, οι προαχθέντες δάσκαλοι είναι κάτοχοι διδακτορικού τίτλου σε υψηλότερο ποσοστό από ό,τι οι καθηγητές (5,6% και 2,2%).

Ουδείς εξαίρετος

Η αξιολόγηση της απόδοσης των υποψηφίων στη συνέντευξη γίνεται με κλίμακα 0,5 - 5,0 μονάδων. Με βάση τα στοιχεία που παραθέτει η ΕΕΥ προκύπτει ότι ουδείς εκπαιδευτικός είχε «εξαιρετική απόδοση». Μόνο δυο καθηγητές και κανένας δάσκαλος βαθμολογήθηκαν με «σχεδόν εξαίρετη απόδοση» και μόλις 13 συνολικά διδάσκοντες με «πάρα πολύ καλή απόδοση». Στη συντριπτική πλειοψηφία η Επιτροπή βαθμολόγησε τους εκπαιδευτικούς με 1,5 - 3,0 μονάδες, δηλαδή από «σχεδόν καλή απόδοση» μέχρι «πολύ καλή απόδοση». Σημειώνεται ότι 32 δάσκαλοι και 26 καθηγητές πήραν τη μικρότερη βαθμολογία (0,5 μονάδα) που μεταφράζεται σε «σχεδόν μέτρια απόδοση».

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 4-7-2011

Ποίημα της εβδομάδας 235

Αφιέρωση

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι που χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.

Μανόλης Αναγνωστάκης