Το σακί με τις πατάτες

Ο μανάβης τα κουτσοκατάφερνε. Σπίτι, φαμίλια, υποχρεώσεις με αξιοπρέπεια. Εφορίες, τράπεζα με συνέπεια. Ζούσε χωρίς πολλά πολλά και φανταχτερά. Ένα ωραίο πρωί του ήρθε φάκελος τραπεζικός και μέσα μια ωραία γυαλιστερή πιστωτική κάρτα που δεν είχε διανοηθεί να ζητήσει. Παίρνει την τράπεζα τηλέφωνο και λέει δεν τη θέλω. Αμ δε γίνεται έτσι, του απαντούν. Πρέπει νά 'ρθετε από δω να συμπληρώσετε χαρτιά κι άλλα τέτοια σοβαρά και τυπικά. Τρελαίνεται ο μανάβης. Μα εγώ ξυπνάω στις πέντε το πρωί. Κλείνω μετά τις τρεις το μεσημέρι. Εσείς έχετε κλείσει ως εκείνη την ώρα κλπ. κλπ. Ανένδοτη η τράπεζα στην αρνημένη προσφορά. Κλείνει το μανάβικο ένα πρωί. Παίρνει κι ένα σακί πατάτες στον ώμο και το κόβει για το γνωστό του υποκατάστημα τραπέζης. Κάθεται στην καρέκλα, περιμένει το διευθυντή. Υπογράφει τη χαρτούρα και ξαλαφρώνει. Σηκώνεται να φύγει ώσπου τον φωνάζει ο διευθυντής. Ξεχάσατε το σακί με τις πατάτες, λέει ευγενικά για να μη ρεζιλευτεί ότι... δωροδοκήθηκε και μ' ένα σακί πατάτες. Απτόητος κι ευγενικός κι ο μανάβης του απαντά. Δεν το θέλετε;.. Ωραία, λοιπόν, πάρτε το αυτοκίνητό σας, φορτώστε το και φέρτε τό μου αύριο το πρωί στο μανάβικο!

Η ιστορία είναι πραγματική και πάει πίσω λίγα χρόνια. Τότε που οι κάρτες έπεφταν βροχή κι έφτιαχναν το άλλοθι της σημερινής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, υποθήκευαν κατασκευασμένες επιθυμίες και εδραίωναν την καταναλωτική αστική δημοκρατία ως μονοδρομικό παράδεισο χειραγώγησης των μαζών. Ο τσαμπουκάς της τράπεζας, η γραφική αντίστιξη, χαριτωμένη εν πολλοίς, του μανάβη, συνέθεσαν ακόμα κι ως εξαίρεση στον κανόνα, τη συνομωσία της διαφθοράς των μαζών, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της δύναμης του χρήματος ως κοινού αγαθού. Εκατομμύρια εργαζομένων ομογενοποιήθηκαν ως μάζα που διαθέτει μια σχετικά εύκολη πρόσβαση στο χρήμα. Τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του ευρώ, 2001, στα μηχανήματα ανάληψης σχηματίζονταν ουρές τα ξημερώματα, ώστε τα πολύχρωμα χαρτονομίσματα στην παλάμη να ξορκίζουν όλους του άλλους τρόπους δημιουργίας κοινής ταξικής, κοινωνικής κι εν τέλει πολιτικής συνείδησης. Δεν ήταν ο διάβολος αλλά ο φτωχοδιάβολος που φορούσε «πράντα»...

Στη δεκαετία που ακολούθησε η εξαθλίωση γιγάντιων μαζών εργαζομένων ορατή τε και αόρατη - μιά ολόκληρη Ελλάδα, πάνω από δώδεκα εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι, φυτοζωούν με μικροδουλειές των τετρακοσίων ευρώ και απόλυτα εξαρτημένοι από επιδοματικές προνοιακές πολιτικές του θηριώδους κυβερνώντος κεφαλαίου - έγινε με ταχύτητες αστρονομικές, που μόνο σε πόλεμο αντιστοιχούν. Κυρίως όμως με την εκλογική νομιμοποίηση και τα αλλαλάζοντα κύμβαλα των μαζικών Μέσων. Κι ήταν αυτά κυρίως που ξαναθυμήθηκαν το σοσιαλδημοκρατικό ψευδοκράτος πρόνοιας, το βάφτισαν κίνημα αριστεράς και παγίδευσαν μάζες στην ψευδαίσθηση της οργανωμένης δράσης. Η κρίσιμη μάζα, το ζητούμενο σ' εκείνο το συσχετισμό δύναμης που θα επέτρεπε την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, διασπάστηκε σε λουμπενοποιημένες εξεγέρσεις, κινήματα σαν της πατάτας, και πολιτικές αναζητήσεις της έννοιας του πολύτεκνου ως τρίτεκνου, τετράτεκνου... στα ψηλαλώνια των αγανακτισμένων όπου κούρνιασαν και πάχυναν τα μαύρα φίδια. Μέσα σε πέντε χρόνια εφαρμόστηκε το μααστριχτικό καθεστώς εργασίας ως πατριωτικό «μέτωπο» δύο εκατομμυρίων ανέργων, που ξεσπούν σε γκλαμουράτα λαμόγια, βλέπουν με κατανόηση το σωματείο μη τυφλών που φτιάχτηκε για να επιστρέψει με δόσεις τα αχρεωστήτως καταβληθέντα επιδόματα τυφλότητας και ψευδοσοκάρονται με τις αγριότητες σε βάρος μεταναστών μόνον όταν δημοσιοποιηθούν. Όταν οι μάζες πιστέψουν ότι αιχμαλώτισαν τον καπιταλισμό όλον σε μια λίστα λαγκαρντιανή, ότι κατοχύρωσαν την κοινωνική συνοχή στη φιλανθρωπία του ΣΚΑΙ ο ουρανός, και ότι η αλληλεγγύη κρεμιέται στο ικρίωμα του δημάρχου που δίνει αποθήκες για τα μεγκάλα φορτηγά, τότε ανενόχλητο το κεφάλαιο θα αυγατίζει ποντάροντας. Όχι στα γκανιάν - αουτσάιντερ, Παπαδημούλης - Λαφαζάνης, αλλά στο ευεργετικό χάος της ανασφάλειας και του τρόμου με ρήτρα ευρώ.

Η κρίσιμη μάζα άμα χωράει σ' ένα σακί πατάτες, αφήνει την τράπεζα αλώβητη, την αξιοπιστία του αστικού κράτους ακέραιη, τη δε εργατική τάξη εμβρόντητη όταν μαθαίνει ότι ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν απλώς τρομοκράτης. Έκανε κάτι φριχτότερον. Λάδωνε την πολεοδομία του Πακιστάν για να χτίσει φρούριο-σπίτι. Σαν το Μήτσο απέναντι, ένα πράμα! Αυτή είναι η καυτή πατάτα. Όχι να σ' απασχολεί το κλείσιμο της σχολής τυφλών και τα φιλότιμα παιδιά που ζητάνε δουλειά για τον μπαμπά και τη μαμά από τον Αϊ-Βασίλη και δε βγήκαν για τα κάλαντα πολλά, για να μην τα ληστέψουν τα μεγαλύτερα... Φιλότιμα; Σεις πείτε.

Υ.Γ.: Εμπάργκο στις ευχές φέτος. Μήπως πιάσουν. Και τα παιδιά μπερδέψουν τον «άγιο» - αφεντικό που φέρνει τη δουλειά, με το φουσκωτό της μαύρης μπλούζας με τα χρυσάσπρα γράμματα. Κι άντε ύστερα να τα πείσεις ότι η Καισάρεια δεν παράγει καίσαρες...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  30-12-2012

Ποίημα της εβδομάδας 313

Τούτη την ύστερη ώρα
σε δυναστεύουν ακόμα
οι γραφιάδες, οι πόρνες
οι ιεροκήρυκες
και συ ονειρεύεσαι πάντα
μια επική συνθηκολόγηση
στις διαστάσεις του Δούρειου Ίππου.

Τζένη Μαστοράκη

H ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Tου ΚΙΜΠΙ*

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος.

Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος.

Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας.

Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής.

Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη.

Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς, άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν.

Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.

Αλλά αυτό προϋποθέτει, πρώτον, να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεύτερον, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε μια κατάσταση ισότητας με τον πλησίον. Τρίτον, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια ενότητα με τον πλησίον. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση σου, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν ο Hobbes στον «Λεβιάθαν» του: «Η φύση έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, ώστε (…) η διαφορά των ανθρώπων δεν είναι τόσο αξιοσημείωτη που να μπορεί κανείς να αξιώνει για τον εαυτό του οποιοδήποτε ωφέλημα το οποίο κάποιος άλλος να μη μπορεί εξίσου καλά να το αξιώσει».

Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει. Με την απληστία μας, την ανοχή μας ή τη σιωπή μας.

Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.

Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».

Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;

Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.

Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.

Να μια ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας: ο Τζορτζ Σόρος, από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο, άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με τη φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα.

Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η όπερα της πεντάρας.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Επενδυτής" και το ιστολόγιο kibi-blog.blogspot.gr την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου.

ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ Θεράπων της γλώσσας και της ψυχής

ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ

Θεράπων της γλώσσας και της ψυχής

«Έφυγε» στα 63 του χρόνια ένας από τους πιο εμπνευσμένους ποιητές - στιχουργούς της νεότερης γενιάς

Αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης, απόμακρος από τα φώτα της δημοσιότητας o Αλκης Αλκαίος, κατά κόσμο Βαγγέλης Λιάρος, στράφηκε προς το σκοτάδι την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 63 χρόνων. Ανθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, που διακρινόταν για το ταλέντο αλλά και τη μεγάλη του ευγένεια, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι, καταφέρνοντας να τυλίξει τη δημιουργική ζωή του - έως την τελευταία στιγμή - με τα πολύτιμα νήματα της ποίησής του. Με όλες τις δυσκολίες της ζωής επέμενε να μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες, σε στίχους, μετρώντας - σμιλεμένα με το πηγαίο ταλέντο του και την ανεξάντλητη ευαισθησία του - περισσότερα από 150 τραγούδια.

«Μανουέλ Ντουάρντε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι/ ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου/ ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου/ θα πρέπει να 'ναι γιομάτο από λιοπύρι. Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου/ ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου /ωστόσο ασίγαστη θε να 'ναι σαν τη γη σου/ αν κρίνω απ' τα μηνύματα του ανέμου.
Ναϊμ Ασχάμπ απ' τις όχθες του Ιορδάνη/ ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι/ ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι /που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει.

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας/ σ' έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό/ ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο/ οι σελίδες απ΄ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο» (Φλεβάρης 1848). Στίχοι: Αλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη.

Αυτοί οι στίχοι - δημοσιευμένοι στο «Ρ» στο τέλος της δεκαετίας του '70 στάθηκαν η αφορμή της γνωριμίας του Αλκη Αλκαίου, με τον Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος διαβάζοντάς τους τους μελοποίησε δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη. Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).
Ο Αλκης Αλκαίος, που με την παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του, έχοντας σαν «δάσκαλό του» την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη.
Το όνομά του το πήρε από το θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.
Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤΝΕΜ (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».

Ζώσα ποίηση δεμένη με τη ζωή και τους αγώνες του λαού

Οι στίχοι του - ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Τόκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σταμάτης Μεσημέρης, Χριστόφορος Κροκίδης, Δημήτρης Ψαρράς. Εκτός από τις ερμηνείες των τραγουδοποιών χαρακτηριστικές είναι και οι ερμηνείες των Δημήτρη Μητροπάνου, Μαρίας Δημητριάδη, Μανώλη Μητσιά, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Νταλάρα, Μελίνας Κανά, Ελευθερίας Αρβανιτάκη, κ.ά.
Ποιος δεν τραγούδησε την Πιρόγα«Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή σου κυνηγάει σκιά πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη. Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιο γαλαξία να σε βρω εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»...
Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε, διαβάζοντας ξανά τους στίχους του, μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά των στίχων του ο Αλκαίου έκανε τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου... «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία/ πώς η ιστορία γίνεται σιωπή/ τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο/ συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω/ τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»... «Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτήν την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους».
«Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες / δέκα ρεπόρτερ καταγράφαν τα συμβάντα /πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες/ οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα. Πού πας χλομός καλέ μου Μιγκέλ/ γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες /και στην πλατεία Χόρχε ντ΄ Αλβαράδο/ περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες. Ο σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ/ τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Αννα/ φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ /κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα. Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ/ γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας/ τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά/ και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας» (Στίχοι: Αλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνευτές 1.Μαρία Δημητριάδη - 2.Υπόγεια Ρεύματα).
Η ποίηση έχει την ανάγκη και τη δύναμη να χτυπάει την πόρτα του παρόντος κυοφορώντας πάντα τα σημάδια μελλοντικών εικόνων.
«Όλα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο, κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω. Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή, κάτι θα βρούμε σαν ταξί μεσ΄ τη βροχή. Μου 'πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή; Περνώ στ΄ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή» μελοποίησε και τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής με την Ασπασία Στρατηγού.
Ήταν το 1999, τότε που τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες - απόντες σήμερα και οι τρεις - ένωσαν τη φωνή τους και μας έδωσαν τραγούδια λαϊκά, του κεφιού και της παρέας, σμιλεμένα με το λόγο του Αλκη Αλκαίου, τις νότες του Μάριου Τόκα και την ανόθευτη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο λόγος για το δίσκο «Εντελβάις», μια δουλειά που δημιουργήθηκε «με πολλή αγάπη», όπως είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγούδια με έντονη τη σφραγίδα του ζεϊμπέκικου, όπως το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο», αλλά και άλλων λαϊκών ρυθμών, συνέθεσαν αυτήν την τριμερή, ατμοσφαιρική συνεργασία. Μια συνεργασία, που όπως είχε πει τότε ο Μ. Τόκας «με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν αντικριστά με τον Αλκη Αλκαίο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πήρα πολλά από τον Αλκη. Ο Μητροπάνος μας έδωσε την ψυχή του. Του είμαστε ευγνώμονες».
Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που ενέπνευσαν, που επηρέασαν τους φορείς, τους οραματιστές της ζωής, τους ποιητές των τραγουδιών.
«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι/με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι/ με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι».
Αυτός ήταν ο Αλκης Αλκαίος όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τους στίχους του. Ας τον αποχαιρετήσουμε με έναν δικό του πάλι στίχο:
«Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια/ τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια/ θα 'φευγαν τα σύννεφα φαντάσου/ αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου. Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει/ αυτός που όλα τα 'χασε ματώνει μα δεν κλαίει/ αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει/ αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει».

Σ.Α

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  16-12-2012

Αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο

Ένα μικρό αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο για να μην ξεχνάμε ...

Οι 265 «ωραίοι ως Έλληνες» μετανάστες!

Όχι, δεν έπαθα κρίση μανιχαϊσμού. Δε γλιστράω στη γλίτσα της επικοινωνιακής φιλανθρωπίας των ημερών οπότε, κοντά σαράντα χρόνια δημοσιογράφος τώρα, κουράστηκα κι αηδίασα να βλέπω τη φτώχεια και την ανημπόρια στις δόξες τους. Αυτή η εμπορευματοποιημένη κακοήθης σχεδόν αλληλεγγύη, ο... πόνος των θυτών για τα θύματα (όσοι προσφέρουν εντός εκτός εορτών και συνήθως απ' το καθόλου περίσσευμά τους, δε βγάζουν μήτε δελτία Τύπου, μήτε εικόνα επίσκεψης στη διπλανή κόλαση, μήτε συχαρίκια δέχονται, που πατάνε στη λάσπη της καταρρακωμένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας) περισσεύει στο χώρο του καθημερινού θεάματος. Όμως, πήρα ένα δώρο αυτές τις μέρες τόσο φρέσκο, τόσο ωραίο, από τόσο γενναία και σκεπτόμενα παιδιά, που δεν αντέχω να μην τους γυρίσω πίσω το χώρο της στήλης μου. Ήρθε ως επιστολή. Δημόσια. Πρωτοσέλιδη στον «Ριζοσπάστη». Όχι απ' αυτές που ως αθώες παιδικές ευχές φτάνουν στον Αϊ - Βασίλη. Ήρθε ως ετυμηγορία. Ως καταδίκη αν τολμήσεις να την αγνοήσεις. Ως εντολή και προτροπή σε εκπλήρωση καθήκοντος. Κι όταν τα παιδιά στέλνουν τέτοια γράμματα, τότε το σχολείο της ζωής και το ικρίωμα της πολιτικής δε συγχωρνάνε λάθος στην ανάγνωση. Δεν παίρνει σαρδάμ το γράμμα των 265 Ελληνόπουλων μαθητών μεταναστών από τη Γερμανία, με περιεχόμενο την αντίσταση στο ολοζώντανο βαμπίρ της χρυσαυγίτικης αναίρεσης του ανθρώπου. Γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα του φασιστοναζισμού, να κατεβάζει τον άνθρωπο απ' το ύψος του πολιτικού ζώου στο επίπεδο του κτήνους, αναιρώντας τον ολοκληρωτικά ως έλλογο ον. Ψάξτε την επιστολή. Διαδώστε την. Σκορπίστε πραγματική ανακούφιση και παρηγορία, ουσιαστική χαρά κι αισιοδοξία, μήνυμα έμπρακτης ελπίδας για το αύριο. Γιατί αυτό το μήνυμα, που στο τέλος της κάθε ημερολογιακής χρονιάς εκφράζεται ως τελετουργική ανάγκη, η καπιταλιστική αγορά το μετατρέπει δυστυχώς σε αγοραστικό πογκρόμ.

Αυτά τα μειράκια, τα κοριτσόπουλα και τα παλικαρόπουλα, που βλέπουν τους γονείς τους να σκύβουν και να κοπιάζουν, να μοχθούν και να διαθέτουν την ικμάδα τους στις φάμπρικες και στα εστιατόρια, στα μικρομάγαζα και τις οικογενειακές επιχειρήσεις της γειτονιάς στη Γερμανία, τα «γκασταρμπαϊτεράκια», ξέρουν. Ξέρουν και γιατί εκπατρίστηκαν και πώς τους απειλεί κι εκεί, όπως τώρα εδώ τους «άλλους», τους «ξένους», ο φασισμός. Γιατί πρέπει να έχουν διπλό μπόι, ανάστημα γίγαντα ενήλικα, για να βρίσκονται αντιμέτωπα με τα κτήνη εκεί, που τώρα εφορμούν εναντίον τους με τον αέρα στα πανιά της... αδελφικής ελληνικής χρυσαυγίτικης φονικής ασχήμιας. Είναι πικρό και σύνηθες στον πολιτισμένο καπιταλιστικό κόσμο μας να λαμβάνει θηριώδη δημοσιότητα η επιστολή του κυρίου χ ψ βουλευτή - πολιτευτή, που αλλάζει κόμμα και γνώμη και ξεφουρνίζει σε μερικές αράδες τα λερωμένα τ' άπλυτα πρότερων επιλογών. Είναι ντροπή όμως για κάθε κομμουνιστή, αριστερό, δημοκράτη, άνθρωπο με τσίπα έστω, να καταπιεί και να καταχωνιάσει, να αδιαφορήσει ή να ξεχάσει πως υπάρχουν παιδιά στο στόμα του λύκου που τα βάζουν με το λύκο. Είναι η γερή καλή σπορά που θεριεύει ανάμεσα σε ζιζανοχώραφα των καιρών, σε δηλητηριασμένα από πολιτικά φυτοφάρμακα εδάφη της λυκοσυμμαχίας τα 265 άγουρα. Δεν πάνε σχολείο απλώς, αυτά τα παιδιά των μεταναστών στη Γερμανία του 21ου αιώνα. Ε ί ν α ι σχολείο. Καθόλου κρυφό. Λαμπερό και δύσκολο. Που αντριεύει και θεριεύει με το χνότο του φασίστα, με το ρατσιστικό μαχαίρι στο λαιμό και τη ναζιστική απειλή του εμπρησμού των γονεϊκών μόχθων. Έχουν μάθει και διδάσκουν συνάμα, πως το εργαλείο - μόρφωμα, εδώ χρυσαυγή, εκεί όπως και να ειπωθεί το ίδιο πάντα και παντού είναι, γίνεται ταξικό όπλο εναντίον τους με άλλοθι τη φυλή, το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία, τη μίζερη ζωή.

Οποιος θέλει να αισθανθεί πλούσιος και σίγουρος γιατί δανείστηκε η χώρα με δόσεις καμιά πενηνταριά δισ., με γεια του με χαρά του. Οποιος όμως είναι πράγματι κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά περιούσιος, κοιτάει το γράμμα των παιδιών και γίνεται πιο δυνατός, ικανός να γράφει, κι όχι να υφίσταται, Ιστορία. Ευχαριστούμε που υπάρχετε, νέοι και νέες μας.

ΥΓ: Λυπάμαι βαθιά που το γράμμα σας, παιδιά από τη Γερμανία, δεν έφτασε εγκαίρως στα μάτια των ηλικιωμένων κάπου στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εκείνος 92, εκείνη στα 80. Άρρωστοι και φτωχοί, εξαρτημένοι απ' τα παιδιά τους. Πήρε ο παππούς ένα πιστόλι απομεινάρι του πολέμου του '40, τη σκότωσε κι αυτοκτόνησε. Για να μη βαραίνουν άλλο τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε δύσκολους καιρούς. Σ' αυτήν την ηλικία, σ' αυτήν τη συγκυρία, μ' αυτήν την περηφάνια, αν σας είχαν διαβάσει θα είχαν ζήσει θέλω να θαρρώ. Θα ήξεραν ότι τα παιδιά τους αντέχουν να παλεύουν. Γιατί αξιοθαύμαστη νιότη δεν πάει μαζί με αξιολύπητα γηρατειά.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 16-12-2012

Έλληνες μαθητές και μαθήτριες της Γερμανίας καταδικάζουν τη δράση της Χρυσής Αυγής

Την καταδίκη της δράσης της χιτλερικής Χρυσής Αυγής και των ομοϊδεατών τους στη Γερμανία, εκφράζουν με ανοικτή τους επιστολή 265 Έλληνες μαθητές και μαθήτριες από το Μόναχο, τη Στουτγάρδη, τη Φρανκφούρτη, το Ντύσελντορφ, τη Κολώνια, το Λεβερκούζεν, το Μπόχουμ, την Έσση και το Γκέτερσλο.

Όπως τονίζουν: «Είμαστε Έλληνες μαθητές και μαθήτριες στη Γερμανία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γεννηθεί εδώ. Οι οικογένειές μας αναγκάστηκαν εξαιτίας των δυσκολιών να μεταναστεύσουν τις προηγούμενες δεκαετίες στη Γερμανία, αλλά και τώρα εξαιτίας της κρίσης στην Ελλάδα. Με αυτό μας το γράμμα θέλουμε να εκφράσουμε την οργή μας και την καταδίκη μας για τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, εργαζομένων και συμμαθητών μας στην Ελλάδα από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Σαν παιδιά μεταναστών στην Γερμανία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τη δράση ναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία σαν τη Χρυσή Αυγή, που επιτίθενται στους ξένους εργάτες που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Η ρατσιστική βία δεν ξεχωρίζει νόμιμους και παράνομους μετανάστες, έχει ένα και μόνο στόχο. Να διχάσει τους λαούς, τους εργαζόμενους, τους νέους για να μην βλέπουν τον πραγματικό υπεύθυνο για τα προβλήματά τους.

Θέλουμε να γνωρίζετε ότι κάθε φορά που η ναζιστική Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα κυνηγά μετανάστες και χτυπά μαθητές που αγωνίζονται, δίνει πάτημα σε αντίστοιχες φασιστικές οργανώσεις στην Γερμανία να επιτεθούν με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο σε εμάς και τους γονείς μας.

Εμείς που βλέπουμε κάθε μέρα τους γονείς μας να ιδρώνουν για την επιβίωσή μας στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας, να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα εστιατόριο ή μια μικρή επιχείρηση, εμείς που σαν μαθητές πολλές φορές δουλεύουμε για να βοηθήσουμε τους γονείς μας, γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα.

Η φασιστική Χρυσή Αυγή και οι αδελφές της ναζιστικές οργανώσεις στην Γερμανία με τα ψέματά τους και τους τραμπουκισμούς τους έχουν ένα στόχο: Να τρομοκρατήσουν εμάς και τους γονείς μας για να μην αντιδράσουμε με τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση που κάθε μέρα νιώθουμε, να μείνουν στο απυρόβλητο οι πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και τους νέους στην Ελλάδα και τη Γερμανία».

www.902.gr

Η τρέλα του Ιώβ

Ο Νεοέλληνας βουλιάζει μέσα στα ελαττώματά του. Αδυνατώντας να τα ελέγξει, ξεπέφτει σε εύκολους ρόλους. Αυτήν την εποχή διάλεξε να «παίξει» τη ζωή του Ιώβ. Από τη στιγμή που επέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του αυτήν την ποινή σαν θεϊκή τιμωρία, δημιούργησε ένα επικίνδυνο προηγούμενο και μια διαίρεση που εκμεταλλεύεται ο επικεφαλής της κυβερνητικής τυραννίας. Η λύση μέσω των σκληρών μεθόδων εις βάρος μας, η διάχυτη ανησυχία και τα προσβλητικά λόγια των Ευρωπαίων τείνουν να γίνουν η μοίρα μας. Η δημοκρατία των τραπεζιτών, οι οποίοι είναι κατώτεροι και αυτών των χρημάτων, χρειάζεται έναν Ιώβ. Η διαφθορά τους παρέσυρε και τη Δικαιοσύνη, καθιστώντας την μιαν ανύπαρκτη δεισιδαιμονία. Από τη μια φουρτούνα στην άλλη, το πλήρωμα κλονίζεται και πέφτει διαρκώς σ' ένα δημόσιο παραλήρημα - αρκεί να ρίξεις μια ματιά στον διπλανό σου για να το διαπιστώσεις.

Πρόθεσή μου, μιλώντας για τον Ιώβ, είναι να υπερασπιστώ τη μορφή του ήρωα, που τείνει να εξαφανιστεί από τις μέρες, επειδή τον έχει θέσει εκτός νόμου η δημοκρατία.

Ο Ελληνας Ιώβ δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας εξάρτησης από τη Δύση. Αυτό επιταχύνει τη συντριβή των λαϊκών στρωμάτων. Η σωτηρία του Ιώβ, που δεν παραπονιέται και δε θέλει να αλλάξει τίποτα μέσα στην ωμότητα της ζωής, δεν εναπόκειται σ' εμάς. Δική μας φροντίδα είναι η καταστροφή του. Αν δεν κάψουμε αυτό το θεόσταλτο κούτσουρο, που δεν υπάρχει όμοιό του, μας αξίζουν όλοι οι πόνοι που μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι καιρός να ζεσταθούμε από τη φωτιά του Ιώβ και επιτέλους να μιλήσουμε μεταξύ μας δίχως παράπονα και νιαουρητά, να μιλήσουμε με τη λογική της καρδιάς, όπως την αποκαλούσε ο Πασκάλ.

Κλεπταποδόχοι και μεταπωλητές παίζουν όπως θέλουν με τον Ιώβ, γιατί είναι στιγματισμένος, υπόδικος και γελοίος. Πίνοντας το κατακάθι των Ευρωπαίων, ο Ιώβ ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τη ζωή του μέχρι να εξιλεωθεί. Θα χρειαστούν όλες οι σχολές της ψυχολογίας για ν' αναλύσουν πώς ένας κατεστραμμένος άνθρωπος όπως ο Νεοέλληνας διάλεξε έναν άλλον κατεστραμμένο όπως ο Ιώβ, πιστεύοντας ότι έτσι μπορεί και να σωθεί.

«Τυφλά λάθη, άπληστος χρόνος, σκληρό πεπρωμένο, απρόσεκτος φθόνος, δουλική μανία, πονηρός ζήλος, ασυνήθιστο θράσος, ασεβές μυαλό και καρδιά με μίσος δεν αρκούν για να σκοτεινιάσουν την ατμόσφαιρα και τον ουρανό. Αρκούν για να ρίξουν μπροστά στα μάτια μου ένα πέπλο ή να τα αποκόψουν από τον ωραίο ήλιο ψηλά στον ουρανό». Αυτά τα λόγια του Τζορντάνο Μπρούνο μού ήρθαν στο νου μόλις έμαθα για το θάνατο του ποιητή Άλκη Αλκαίου. Εύχομαι η Πάργα να υποδεχτεί τον ήρωά της όπως του αξίζει, σιωπηλά και με το κεφάλι ψηλά. Όσο για μας, τις δύσκολες κυρίως μέρες μας, ας θυμηθούμε: «Δεν έπρεπε να 'σουν βροχή / μόνο της φυλακής μου ο τοίχος / κι είναι παράταιρη εποχή / να βρει το δίκιο του ένας στίχος».

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  16-12-2012

Ο πόλεμος δύο λέξεων και η ψευδοροφή...

Το λεξικό θωρείται εκ των εγκυροτέρων στον κόσμο (Merriam - Webster). Εχει βεβαίως και ιστότοπο. Κατέγραψε τις δύο πλέον αναζητούμενες λέξεις στο διαδίκτυο για το 2012. Η βαθιά και στοχευμένη υποτίμηση της ανθρώπινης σκέψης, εντός εκτός διαδραστικών μέσων επικοινωνίας, οδηγεί, πάω στοίχημα, πολλούς στο να απαντήσουν αυθόρμητα πως μάλλον η λέξη σεξ θα είναι η πρώτη. Άντε και χρήμα η δεύτερη, σε όλες του τις μορφές. Αμ δε! Αποκάλυψη. Τώρα. Πριν εκπνεύσει το 2012, χρονιά μαύρη για εκατομμύρια των εκατομμυρίων όπου Γης, εργαζόμενων κι αδύναμων, παγιδευμένων στη μετάφραση της κρίσης σε κόλαση. Οι δύο πολυαναζητούμενες, μεταξύ δισεκατομμυρίων, λέξεις είναι αυτές που εξηγούν αυτόν καθαυτόν τον πόλεμο που ζούμε: «Καπιταλισμός» και «σοσιαλισμός» !!! Αυτές είναι οι δύο λέξεις, τα ποσοστά αναζήτησης των οποίων στον παγκόσμιο ιστό διπλασιάστηκαν μέσα στη χρονιά σε ωριαία, εβδομαδιαία, μηνιαία βάση. Και πιο συγκεκριμένα, η λέξη σοσιαλισμός αναζητήθηκε πιο συχνά κι απ' τη λέξη καπιταλισμός... Στη συνέχεια της λίστας των πλέον αναζητηθέντων όρων - λέξεων βρίσκονται οι λέξεις «δημοκρατία», «παγκοσμιοποίηση» και «γάμος»...

Όχι, σύντροφοι, δεν πρόκειται εδώ για μια ακόμη γραφική στατιστική διαδικτυακής δημοσκόπησης, απ' αυτές που κατασκευάζουν ειδήσεις και φέρνουν χρήμα μπόλικο στους εκμεταλλευτές - ιδιοκτήτες των «κατάλληλων» ερωτήσεων. Είναι μια συγκλονιστική αποτύπωση στο παγκόσμιο ηλεκτρονικό δέρμα των σημαδιών της αγωνίας που χαράσσει κάθε μέρα ο, ανηλεής και συνάμα άνισος για την ώρα, ο προαιώνιος, όσο και συνεχώς σημερινός, ο βρώμικος απ' τη μια και συνάμα ηρωικός απ' την άλλη, ταξικός πόλεμος. Είναι η φωνή που βγαίνει απ' τα σύγχρονα κρεματόρια της ζωής και της σκέψης. Απ' τα ύπουλα κελιά, όπου σαπίζουν άνθρωποι μιλιούνια με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να αποδράσουν μέσω οθόνης. Είναι η κραυγή που καμιά προπαγάνδα, καμιά τεχνητή πραγματικότητα δεν μπορεί να αναιρέσει ως δίλημμα ζωής: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Μες στη μαυρίλα της περιστρεφόμενης υστερικής φλυαρίας των κοινωνικών διχτυών κι όχι δικτύων. Μες στην αναμασώμενη επάλειψη της ζωντανής σκέψης, που μένει ζωντανή μόνον όταν μετουσιώνεται σε δράση και τέχνη και σκυταλοδρομείται αενάως, με την πίσσα της φτώχειας και της κατατρομοκράτησης των μαζών, η λεξικογραφική έστω είδηση ότι οι...ψηφιακοί άνθρωποι των οθονών όπου Γης, παραμένουν πολιτικά ζώα, είναι βάλσαμο. Αναζητούν λέξεις - θέσεις, που τους συγκαθορίζουν και συντοποθετούν στις δύο όχθες της αβυσσαλέας ταξικής μάχης, προσφέροντας το καλύτερο αντεπιχείρημα στους διαβρωτές, σκυλευτές και φονιάδες της γραμμένης, με αίμα και δάκρυα, με πόνο και θυσίες, ιστορίας των λαών που δίνουν νόημα στις λέξεις με τις επιλογές, τις ήττες και τις νίκες τους.

Το ειδησάριον, αυτό το μικρό και θεόρατο, κατά την ταπεινή ελεύθερή μου γνώμη, ήρθε και μου συρρίκνωσε την οργή και τον πόνο για το χαμό της δασκάλας που σκοτώθηκε, προσπαθώντας να στολίσει τη στέγη του σχολείου χριστουγεννιάτικα. Πάτησε σε μια ψευδοροφή και βρέθηκε στο κενό. Όχι δε θα αναλωθώ σε ύμνους για το αναμφισβήτητο παιδαγωγικό της φιλότιμο. Γιατί σπανίζει κι είναι έγκλημα να ξεμπερδεύεις από ευθύνες μ' έναν σπαραξικάρδιο επικήδειο περί «ατυχήματος ηρωικού». Σ' ένα σύστημα πραγματικής λαϊκής παιδείας, ο στολισμός του σχολικού κτιρίου δεν είναι δουλειά της δασκάλας, αλλά του τεχνίτη που ξέρει και πώς φτιάχνονται τα σχολεία, και πώς στολίζονται, πώς ν' ανεβεί στη στέγη, πού και γιατί χωράει η ψευδοροφή κ.λπ. Είναι προγραμματισμένη και επιμερισμένη χειρωνακτική και πνευματική εργασία σε τόπο και πλούτο κοινό. Η παιδεία και η εκπαίδευση είναι συλλογική, κοινωνική, και πολιτική, και οικονομική, και ανθρώπινη επένδυση στο μέλλον. Δεν έχει τύχη όταν εναποτίθεται στο φιλότιμο, στην κουζουλάδα και στην αγάπη μοναχικών εξιλαστήριων θυμάτων της ίδιας τους της ανθρωπιάς. Δεν είναι χορηγία των καλών τέτοια απώλεια. Αλήθεια, μωρέ, μέρες που είναι, το να χαθεί μια δασκάλα από μια ψευδοροφή στην απόπειρα εορταστικού στολισμού, κι αντί να ζεσταθούν οι ψυχές των παιδιών να παγώσουν απ' την απώλεια, (η τραγωδία περιλαμβάνει και τα παιδιά της ανάμεσα στους μαθητές...) είναι ή όχι εργατικό ατύχημα; Ποια λέξη να βάλω στο ψαχτήρι, να... γκουγκλάρω;

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 9-12-2012

Ποίημα της εβδομάδας 312

Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή

η γροθιά σου δίπλα φίλε στάσου

η πείνα είναι ντροπή.

Όταν σφίξουμε τα χέρια οι λαοί αυτής της Γης

θα γενεί παράδεισός μας κι αφεντάδες της εμείς.

... Μπροστά!  Χωρίς να ξεχνάμε ποιος είναι ο δρόμος μας! Μπροστά, χωρίς να ξεχνάμε:  σε ποιον ανήκει ο δρόμος;  Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΩΝ ΚΟΡΟΙΔΩΝ» ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ

Πρώτο θέμα χτες η Ελλάδα στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Με όχι όμως και τόσο κολακευτικό τρόπο. Κάτι σαν τη λαϊκή ρήση... «Εις υγείαν των κορόιδων!». Η εντυπωσιακή είδηση ήταν ότι ένας από τους μεγαλύτερους κερδοσκοπικούς οίκους του κόσμου ονόματι «Θερντ Πόιντ» του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Νταν Λόιμπ κέρδισε από την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων... 500 εκατομμύρια δολάρια!

Ο αμερικανικός κερδοσκοπικός οίκος που διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 10 δισ. δολαρίων ξόδεψε ένα σοβαρό τμήμα αυτών των κεφαλαίων, 1 δισ. δολάρια για την ακρίβεια, και αγόρασε «ξεφτιλισμένα» ελληνικά ομόλογα του Δημοσίου στην τιμή των μόλις 17 λεπτών για ονομαστική αξία 1 ευρώ. Μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες, με την επαναγορά τα πούλησε στην τιμή των 34 λεπτών ανά ευρώ - με κέρδος δηλαδή... 100%!

Πούλησε μάλιστα μόνο τα μισά ομόλογα που είχε στην κατοχή του, αξίας 500 εκατ. δολαρίων, και έτσι έβγαλε κέρδος 500 εκατομμύρια δολάρια. Τα άλλα μισά ομόλογα τα κράτησε για να τα πουλήσει σε ακόμη υψηλότερη τιμή που βάσιμα ελπίζει ότι θα ξεπεράσει τα 40 λεπτά ανά ευρώ, αποκομίζοντας έτσι υψηλότερα κέρδη.

Καθώς μάλιστα το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετά την επαναγορά ομολόγων, που βρίσκεται πλέον σε χέρια ιδιωτών, ανέρχεται σε περίπου 30 δισ. ευρώ όλα κι όλα και μεγάλο μέρος αυτών σε ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, είναι προφανές ότι ο αμερικανικός κερδοσκοπικός οίκος, κατέχοντας ελληνικά ομόλογα αξίας τουλάχιστον 3 δισ. δολαρίων σε ονομαστική αξία, ενδέχεται να είναι ο σοβαρότερος ξένος κάτοχος ελληνικών ομολόγων.

Αυτό σημαίνει ότι σε ικανό βαθμό θα επιβάλει και τους όρους του σε ενδεχόμενη επόμενη επαναγορά ελληνικών ομολόγων ή θα τα διοχετεύσει εν καιρώ στη δευτερογενή αγορά με μεγάλο κέρδος.

«Για ποιον ήταν επιτυχία η ελληνική επαναγορά χρέους;» ήταν ο τίτλος ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου του Γερμανού καθηγητή Οικονομίας Φρανκ Βέστερμαν. «Οι πιστωτές κερδίζουν, το κράτος και οι φορολογούμενοι όμως δεν κερδίζουν τίποτα από αυτήν» έδινε την απάντηση στον υπότιτλο. Ο Γερμανός καθηγητής έχει απόλυτο δίκιο, όπως αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας η προαναφερθείσα υπόθεση του αμερικανικού κερδοσκοπικού οίκου που κέρδισε ήδη μισό δισεκατομμύριο δολάρια αποκομίζοντας κέρδος 100% και προσδοκά να κερδίσει τουλάχιστον μισό δισ. δολάρια ακόμη, με κέρδος που ενδέχεται να ξεπεράσει το 150%! Αυτή είναι η μία πλευρά, αυτή των μυθικών ποσών που αποκομίζουν οι διεθνείς κερδοσκόποι εις βάρος των Ελλήνων.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ωραία, οι κερδοσκόποι κάνουν πάρτι «εις υγείαν των κορόιδων». Τουλάχιστον όμως κερδίζουν τίποτα το ελληνικό κράτος και οι Ελληνες φορολογούμενοι πολίτες; Απολύτως τίποτα, δηλώνει κατηγορηματικά ο Φρανκ Βέστερμαν, ο οποίος κάνει μερικές εύστοχες και οξυδερκείς παρατηρήσεις.

Πρώτα πρώτα, λέει, μέσω της επαναγοράς η Ελλάδα και οι Ελληνες υποχρεώνονται να πληρώσουν τώρα -και να υποστούν θυσίες γι' αυτό- το μοναδικό τμήμα του χρέους το οποίο δεν υπήρχε απολύτως καμιά ανάγκη να πληρώσουν σήμερα αφού αφορά υποχρεώσεις του μέλλοντος, ακόμη και του απώτερου! Εχει απόλυτο δίκιο. Βεβαίως και μειώνεται στα χαρτιά η αξία του ελληνικού δημόσιου χρέους με την επαναγορά, αλλά γιατί να πληρώσουμε (έστω και σε μειωμένη τιμή) σήμερα ομόλογα που λήγουν μετά από... δέκα έως και μετά από τριάντα χρόνια;

Γιατί να πρέπει να κόβονται σήμερα οι μισθοί και οι συντάξεις μας και να μας γδέρνει η εφορία για να πληρώσουμε ομόλογα που λήγουν το νωρίτερο το... 2023 και το αργότερο το 2042; Αν αυτό δεν είναι πράξη πολιτικής ηλιθιότητας, είναι πράξη συνειδητής εξυπηρέτησης των κερδοσκόπων και των επικυρίαρχων της πατρίδας μας μέσω της εξαθλίωσης του λαού μας - πράξη που δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη. Υπάρχει και μια δεύτερη πτυχή που βάζει ο Γερμανός καθηγητής. Εστω και αν το δημόσιο χρέος μειώθηκε διά της επαναγοράς ομολόγων, αυτό δεν σημαίνει καμιά ελάφρυνση για τον Ελληνα πολίτη. Για την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου χρέους θα συνεχίσουν να πηγαίνουν για την αποπληρωμή του όλα τα μελλοντικά πρωτογενή πλεονάσματα του ελληνικού προϋπολογισμού. Τίποτα από αυτά δεν θα πηγαίνει για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των Ελλήνων! Ολα θα πηγαίνουν για το χρέος. Οι πολίτες της χώρας μας δηλαδή δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα όσο παραμένουμε υπό το μνημονιακό καθεστώς που πέταξε όλους τους Ελληνες στον μνημονιακό Καιάδα.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012.

Ποίημα της εβδομάδας 311

Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας.

Κι αυτός ο περήφανος, γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν.

Eγράψαν υποθήκες πάνω του, πήραν δικαιώματα, αξιώνουν,

μιλάνε για λογαριασμό του, του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα,

τον ελεούν, τον ντύνουν μ' άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα,

του σφίγγουν μ' ένα καραβόσκοινο τη μέση.

Εκείνος, μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει

μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου)

σφιχτά-σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, (μόνο τώρα βιός του)

γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του.

Γιάννης Ρίτσος, Κιγκλίδωμα

Δημοκρατία...

Δημοκρατία...

Η ιστορία με το χαράτσι της ΔΕΗ είναι αποκαλυπτική πολλών πραγμάτων όσον αφορά τη Δημοκρατία τους.
Ας δούμε τρεις πλευρές:

α) Απύθμενη υποκρισία, αβυσσαλέο ψεύδος

Στις 23/6/2011 ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος, δήλωνε τα εξής:
«Σε σχέση με τα ακίνητα, η εκτίμησή μας είναι ότι (...) δε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση και κυρίωςδε χρειάζεται να γίνει άλλη παρέμβαση μέσα στο λογαριασμό της ΔΕΗ.Δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους και ιδίως φόρους, διότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι ένα κοινωνικό αγαθό θεμελιώδες και δεν μπορείς να συνδέεις την εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων, πέραν των δημοτικών εν πάση περιπτώσει των συνδεδεμένων απόλυτα με τον τόπο κατοικίας ή εγκατάστασης, με τους μηχανισμούς αυτούς οι οποίοι έχουν άλλο σκοπό και γιατί εν πάση περιπτώσει πρέπει να αναζητήσουμε κίνητρα για την οικοδομή και γιατί είναι ήδη πολύ επιβαρυμένο το ακίνητο».
*
Ομως, ο ίδιος άνθρωπος, ο Βενιζέλος, που τον Ιούνη έλεγε τα παραπάνω, ότι δηλαδή,
πρώτον, δεν θα επιβληθεί χαράτσι, και
δεύτερον, ότι δεν θα επιβληθεί χαράτσι με μοχλό τη ΔΕΗ,
τρεις μόλις μήνες αργότερα, στις 11/09/2011, δήλωνε και διέπραττε τα ακριβώς αντίθετα!
Ενώ τον Ιούνη έβγαζε παθιασμένους λόγους ενάντια στο χαράτσι και ενάντια στη χρησιμοποίηση του λογαριασμού της ΔΕΗ ως φοροεισπρακτικού μηχανισμού, το Σεπτέμβρη με το ίδιο πάθος υποστήριζε ότι η επιβολή χαρατσιού και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ αποτελεί μέτρο «δίκαιο» και «κοινωνικά αποδεκτό»!
Θαυμάστε:

*

«Πρέπει να βρούμε κάτι που να είναι δίκαιο, κάτι που να είναι κοινωνικά αποδεκτό, κάτι που να διαφοροποιεί τον πλούσιο από το μεσαίο και από το φτωχό, κάτι το οποίο να μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα, να αποδώσει γρήγορα, να μην εξαρτάται από το μηχανισμό της φορολογικής διοίκησης. Το μόνο μέτρο που έχει όλα αυτά τα προσόντα, που είναι μέτρο άμεσης καθολικής εφαρμογής, αλλά κλιμακωμένο δίκαια με κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι ένα ειδικό τέλος στην χτισμένη επιφάνεια, στην ακίνητη περιουσία, που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ...»!

β) Αντιλαϊκός παροξυσμός

Ας δούμε τώρα ποιο είναι το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο εφαρμόζεται η πολιτική των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη:
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της εταιρείας, μέσα στο 2010, η ΔΕΗ εξέδωσε 1.160.000 εντολές για διακοπή ρεύματος!
Δηλαδή, πριν ακόμα έρθουν το δεύτερο και το τρίτο Μνημόνιο. Πριν έρθουν οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Πριν η ανεργία εκτιναχτεί στο 30%. Πριν ο ΦΠΑ πάει στο 23%. Πριν ακόμα από την «εργασιακή εφεδρεία». Πριν δηλαδή συντελεστεί το κοινωνικό ολοκαύτωμα του 2011 και του 2012, ήδη από το 2010, πάνω από 1 εκατομμύριο λαϊκά νοικοκυριά και μικρομάγαζα είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό εισοδηματικής καχεξίας που αδυνατούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα το ρεύμα!
Κι όμως! Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ενώ η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο λαός είχε ως συνέπεια, ήδη από το 2010, πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες (με δυο, τρία ή περισσότερα μέλη) να μην έχουν τα λεφτά για να πληρώσουν το ρεύμα στην ώρα του, αυτοί τι έκαναν;
Πάνω στην πλάτη αυτού του χρεοκοπημένου λαού, ήρθαν οι «σωτήρες» και του πρόσθεσαν και το χαράτσι! Το οποίο το συνέδεσαν με το λογαριασμό του ρεύματος! Δηλαδή με ένα «θεμελιώδες κοινωνικό αγαθό» - καθ' ομολογία του Βενιζέλου - που όμως ο λαός, ήδη από το 2010, μετρούσε ευρώ το ευρώ για να καταφέρει να το πληρώσει!

*

Ποια είναι η συνέπεια;
Μα η αναμενόμενη. Πώς να εισπράξεις από αυτόν που του τα πήρες όλα; Πώς να είναι «συνεπής» αυτός που εσύ ο ίδιος τον οδήγησες με την πολιτική σου στην εξαθλίωση; Πώς να σε πληρώσει αυτός που ενώ τον έχεις καταληστέψει του επιβάλλεις από πάνω και χαράτσι!
Τη συνέπεια την ομολόγησε πριν μερικές βδομάδες η διοίκηση της ΔΕΗ:
Στην Ελλάδα των «φώτων του πολιτισμού», μετά το χαράτσι, η ΔΕΗ, κάθε μέρα που περνάει, κόβει το ρεύμα σε 1.000 οικογένειες και επιχειρήσεις!

γ) «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»!

Εδώ ακριβώς, σε αυτόν το ρυθμό, στο ρυθμό τού «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είναι που χτυπά η καρδιά της Δημοκρατίας τους. Και δε θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς σε μια Δημοκρατία όπως αυτή που ήδη περιγράφηκε: Δημοκρατία της απύθμενης υποκρισίας, του αβυσσαλέου ψεύδους και του αντιλαϊκού αγριανθρωπισμού.
Στη Δημοκρατίας τους, λένε, υπάρχουν κανόνες. Ενας από τους κανόνες, λένε, είναι ο σεβασμός των δικαστικών αποφάσεων. Και πράγματι. Δεν υπάρχει απεργία, κοινωνική διεκδίκηση, λαϊκή διαμαρτυρία που να μη βγήκε «παράνομη» ή «καταχρηστική» από τα δικαστήρια. Και που - στο όνομα του «σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων» - να μην τη χτύπησαν αλύπητα! Με εισαγγελείς, με ΜΑΤ, με διατεταγμένη προπαγάνδα σπίλωσης.
Αλλά, οι κανόνες έχουν και... εξαιρέσεις. Ως εκ τούτου, παρότι δέησε και βγήκε μια δικαστική απόφαση που λέει ότι το χαράτσι και η είσπραξή του μέσω της ΔΕΗ είναι παράνομα πράγματα, εντούτοις οι ταγοί περί την εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων - κρατώντας ανά χείρας το φύλλο συκής τους - αποφάσισαν, διέταξαν και ανακοίνωσαν:
Η δικαστική απόφαση δεν ισχύει... Δεν εφαρμόζεται... Το χαράτσι θα συνεχίσει να επιβάλλεται και να εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ κι ας λένε τα δικαστήρια ό,τι θένε...
Γιατί; Ενεκα, όπως απαντούν, «το υπέρτατον καθήκον», «η σωτηρία της χώρας», «η δημοσιονομική πειθαρχία», μπλα, μπλα, μπλα...

*

Βέβαια, τον πραγματικό λόγο που δεν εφαρμόζεται η δικαστική απόφαση, η πραγματική αιτία που ακόμα κι αν εφαρμοστεί η συγκεκριμένη απόφαση θα βρουν άλλη μεθόδευση για να την ακυρώσουν, είναι ότι στη Δημοκρατία τους ο «υπέρτατος» νόμος, στον οποίο υποτάσσονται τα πάντα, είναι ένας και μοναδικός:
Ο νόμος του ταξικού κανιβαλισμού!
Αυτός είναι ο νόμος. Αυτή είναι η αιτία. Αυτός είναι και ο λόγος. Και φυσικά αυτός ο λόγος, ο λόγος που κάνουν ό,τι γουστάρουν, δεν είναι ούτε νομικός, ούτε συνταγματικός. Είναι πολιτικός. Βαθύτατα πολιτικός. Και μόνο έτσι, πολιτικά, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 11-12-2012

Ποίημα της εβδομάδας 310

Χειμώνας 1942

Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή.

Εφτά μέρες
Η μια πάνω από την άλλη
Δεμένες
Ολόιδιες
Σα χάντρες κατάμαυρες
Κομπολογιών του Σεμιναρίου.

Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
Έξι μέρες ολες για μία
Έξι μέρες αναμονή
Έξι μέρες σκέψη
Για μία μέρα
Μόνο για μία μέρα
Μόνο για μίαν ώρα
Απόγευμα κι ήλιος.

Ώρες
Ταυτισμένες
Χωρίς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σε φόντο σελίδων
Με πένθιμο χρώμα

Μια μέρα αμφίβολης χαράς
Ίσως μόνο μίαν ώρα
Λίγες στιγμές
Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή
Πάλι μίαν εβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει από το πρωί.
Ένα κίτρινο χιονόνερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ την Τετάρτη, 5 Δεκεμβρίου, 2012, στις 3.30 μετά το μεσημέρι
Η ΠΟΕΔ καλεί τα μέλη της, συμβασιούχους, αντικαταστάτες, αδιόριστους και λοιπούς εκπαιδευτικούς Δημοτικής Εκπαίδευσης σε κοινή με τους εκπαιδευτικούς των άλλων βαθμίδων της Εκπαίδευσης συγκέντρωση διαμαρτυρίας που θα λάβει χώρα έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, την Τετάρτη, 5 Δεκεμβρίου, 2012, στις 3.30 μετά το μεσημέρι.
Η συμμετοχή όλων είναι απαραίτητη, ώστε να δοθεί το καθολικό μήνυμα αντίδρασης στην κατ’ αρχήν συμφωνία για την υπογραφή Μνημονίου για την Οικονομία και τις συγκεκριμένες πρόνοιές της που πλήττουν την Παιδεία και οδηγούν στην αύξηση της ανεργίας.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΕΔ

Αγώνες και γιορτή, απάντηση στην απειλή

Αργά ή γρήγορα θα άνοιγε η αβυσσαλέα τάφρος ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι τούτης εδώ της μικρής τεράστιας χώρας. Απ' τη μια οι διαχειριστές του χρέους, το οποίο ήταν ανέκαθεν εργαλείο χειραγώγησης και υποταγής των λαών, όπλο στα χέρια του κεφαλαίου. Μαζί κι απόκοντα με φρέσκους Χίτες, μεγαλέμπορους του χάους και υπασπιστές του χάροντα που βγαίνει παγανιά πόρτα πόρτα κι αφήνει το σημάδι της ανεργίας, της αρρώστιας, της απογοήτευσης κι ύστερα περνάει για τη συγκομιδή ανθρώπινων σκουπιδιών. Το καπιταλιστικό Είναι σ' όλο του το κρίσιμο φρικώδες μεγαλείο. Απ' την άλλη το Φαίνεσθαι μιας χώρας ισοπεδωμένης, με συλλογικό κουράγιο χώμα, σε μια τροχιά χαμού αιμάτινων κεκτημένων. Η πλειονότητα των εργαζομένων στραγγαλίζεται με περασμένο στο λαρύγγι το χαλκά της ευρωενωσιακής πείνας των μονοπωλιακών λύκων για κέρδη. Μπροστά σ' αυτόν τον πυροβολισμό κατά ριπάς, η κύρια μάζα των εργαζομένων μοιάζει να παγιδεύεται στην αγωνία της επιβίωσης και να εκτροχιάζεται απ' τη φύση της τάξης της, που είναι η συλλογικότητα και η επαναστατική σκέψη και βούληση για ανατροπή με περηφάνια κι αυτοπεποίθηση.

Ο μιντιακός αυτοματισμός προσπαθεί κι εν μέρει επιτυγχάνει να...γεφυρώνει το χάσμα. Με το αζημίωτο. Φωτίζοντας εκτυφλωτικά κι επαναλαμβάνοντας βασανιστικά κάθε κελάηδημα, απ' τα οιηματικά παραληρήματα του φερόμενου ως πολιτικού λόγου ως τον θεαματικό ακτιβισμό μικροαστικών εκτονώσεων. Μεταξύ ταγμάτων εφόδου και ταγμάτων γελοιότητας δε χάνονται απλώς ζωές αλλά υπονομεύεται και αυτή καθαυτή η δυνατότητα να τις υπερασπιστεί κανείς μ' εκείνο το αίσθημα δικαίου που έχουν οι λαοί οδηγό όταν λειτουργούν ως ιστορικό υποκείμενο. Το επιβιωτικό κενό προξενεί φυσικό τρόμο. Το ιδεολογικό κενό ωθεί τεχνητά μάζες στην κατάσταση του αντικειμένου. Η πραγματική τάφρος που διανοίγεται στις μέρες μας είναι η αποκοπή του πολίτη απ' την πολιτική και δι' αυτής από την εξουσία που δικαιούται κι απαιτεί ως εργαζόμενος. Παλιό το κόλπο, νέες κάμποσες μέθοδοι και μέσα και κυρίως καινοφανής η ταχύτητα εφαρμογής τους.

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός του 21ου αιώνα παράγει βόμβες μεγατόνων για τη διεξαγωγή του μέγιστου των πολέμων ως τώρα με υλικά άλλου τύπου. Καταρχήν εκφυλίζει τη διεθνή εμπειρία από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προηγήθηκαν. Πουλάει την ιστορία σε χάπια παραισθησιογόνα ακυρώνοντας τη δυνατότητα ερμηνείας της, τόσο επιστημονικώς όσο και πολιτικά διαλεκτικώς. Και χρησιμοποιεί δικτατορικά την κατοχή, νομή και διάθεση των επιστημονικών επιτευγμάτων. Βάζει χέρι δηλαδή στα εργαλεία παραγωγής όχι μόνον του πλούτου αλλά και της ζωής αυτής καθαυτής ως μέλλοντος. Γιατί όταν στο καθημερινό πολιτικό επίπεδο το προσδόκιμο ζωής αποφασίζεται να καθορίζει συνταξιοδοτικά και προνοιακά δικαιώματα, ας σκεφτούμε τι δύναμη νομιμοποίησης και επιβολής αποκτά το κεφάλαιο όταν μπορεί να προβλέπει με μια απλή εξέταση αίματος και με ακρίβεια το χρόνο γήρανσης και θανάτου των πολιτών! Απασφαλισμένο ασφάλιστρο!... Αν χονδροειδώς ισχύει η έγκυρη ρήση ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και τόξα κι ό,τι σημαίνον και σημαινόμενο θέτει επί τάπητος, τότε ως το... ορόσημο του 2020 που θέτουν φονιάδες, λογιστές και τεχνοκράτες, διαδικτυακά φρικιά και πρόθυμοι νταβατζήδες στις γειτονιές του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, οι κομμουνιστές του τώρα και του αύριο κι οι ριζοσπάστες δημοκράτες ταξικοί σύμμαχοί τους έχουν εξ ορισμού το καθήκον της πρωτοπορίας. Οι καλύτεροι στο τόξο και την πέτρα. Οι καλύτεροι στη δουλειά για πραγματική και πνευματική τροφή. Μαζικά, συλλογικά κι αταλάντευτα και στη γιορτή και τη χαρά και ανάδειξη του πολιτισμού σε νικηφόρο υπερόπλο. Στον πόλεμο που γίνεται, οι κόκκινοι πάνε και τώρα όπως τότε, όπως δηλαδή στη γιορτή του δίκιου του ανθρώπου εργάτη. Τραγουδώντας. Στα δύσκολα. Και στα χειρότερα. Ενενήντα και τέσσερα χρόνια μετά. Χρόνια πολλά, σύντροφοι.

ΥΓ: Με τόσα τιτιβίσματα, άσε καλύτερα από τη στήλη εδώ να πω πως δε λογίζομαι απούσα. Θα λείπω για κομματική κοινοβουλευτική δουλειά στη συνεδρίαση της επιτροπής μεταναστών - προσφύγων του Συμβουλίου της Ευρώπης...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-11-2012

Ποίημα της εβδομάδας 309

Ψάξε...

Άσε το σώμα σου να ψάξει την ψυχή σου

Να βρει εκείνο που σημαίνει αλήθεια στη ζωή σου.

Μην βιαστείς για να τη βρεις, μπορεί να πάρει χρόνια

Μπορεί και να σου κρύβεται, να ξέρεις όμως ζει αιώνια.

Εύκολα δεν χαρίζεται κι εσένα περιμένει.

Μόλις τη βρεις ψιθύρισέ της

«είσαι γλυκιά σαν μέλι»

Και αυτή την όμορφη σου τη ζωή

Κλωστή κλωστή θα υφαίνει...

"ΝΕΦΕΛΗ"

(συναδέλφισσα που προτιμά το ... φιλολογικό ψευδώνυμο, την ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συνεισφορά της)

Βιώσιμον κι ο Βίος Αβίωτος

Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση, πάνε κοντά σαράντα χρόνια και οι πληγές ορθάνοιχτες για ένα λαό κι έναν αγωνιστικό πολιτισμό σαν τον ελληνικό, που δημιούργησε ένα τεράστιο ιστορικό κεφάλαιο, αλλά η κυρίαρχη αστική τάξη το ρούφηξε κυριολεκτικά για πάρτη της. Αν δεν υπήρχε το ποιητικό αξίωμα «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί...» , η εξέγερση μιας νιότης, έμπνευση και παρακαταθήκη αντίστασης, θα πνιγόταν ολοκληρωτικά στην ταύτισή της με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Το έγκλημα συντελέστηκε νωρίς. Στην υφαρπαγή του νοήματος και την κεφαλαιοποίησή του από τους εκμεταλλευτές. Κύριος μοχλός το εκπαιδευτικό σύστημα. Που τυποποίησε τη διαδικασία μνήμης, τη μετέτρεψε, καθόλου αθώα, σε ημερολογιακή απομνημόνευση, εξήρε πρόσωπα ως καρριέρες και ανέδειξε αστικοδημοκρατικές άριες έτσι και τόσο όσο χρειαζόταν για να πνιγεί η μουσική των λαοκρατικών προσδοκιών.

Η επωφελής ενσωμάτωση πραγματικών και μη πρωταγωνιστών, άμβλυνε έκτοτε ύπουλα την ταξική θεώρηση των αγώνων, φόρτωσε την πολιτική ιδεολογία στους ώμους των νέων ως βαρίδι, άφησε χώρο στην ανελέητη φαιά προπαγάνδα και έκλεισε το λαό ως ιστορικό υποκείμενο, «ανεπαισθήτως έξω...» από τα τείχη. Σαρανταρίζει πλέον και η, πετυχημένη είναι η αλήθεια, κάλυψη της αστικής ταξικής ενοχής για την απώλεια του υπεσχημένου καπιταλιστικού παραδείσου, από την προβοκατόρικη χρήση του όρου βιώσιμος-η-ο . Συνταγή παρελκυστικής πειθούς άκρως αποτελεσματική για χειραγώγηση των μαζών. Παγίδα στην οποία έπεσε μέσα εκόν άκον όλο το πολιτικό φάσμα κατά περιόδους.

Από τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που κατάπιε κάθε έννοια δικαιοσύνης και άμβλυνε τη φριχτή και δυσώδη πραγματικότητα της εισβολής και κατοχής, φτάσαμε στη βιωσιμότητα του χρέους που καταπίνει την ουσία της ανυπαρξίας του. Γιατί ούτε η ντόπια, ούτε η ευρωπαϊκή, ούτε η παγκόσμια πλειοψηφούσα εργατική τάξη, επέλεξε και νομιμοποίησε συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως, το δανεισμό από το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, ως βιώσιμο βίο.

Η δε ευρωπαΐζουσα αριστερά τριαντατόσα χρόνια μετά το Μπρέτον Γουντς, μισόν σχεδόν αιώνα μετά το Μάη και τις «φράουλες και αίμα» του Μπέρκλεϊ', έχει επιλέξει ως αντίπαλο το νεοφιλευθερισμό αντί του κεφαλαίου κι έχει ανοιχτές βιωσιμότητες... Όπως το Παλαιστινιακό ή η πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, που κάμποσοι μαθητές μπορεί και να αναφέρουν ως οικολογικό πρότυπο, μπερδεύοντας τη Γάζα με τη γάζα και το αίμα στις φράουλες ως κέρδος των βασανιστών μεταναστών στη Μανωλάδα...

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Για να τεθούν επί τάπητος ως άμεσα απαιτητέα λαϊκά δικαιώματα σήμερα, πρέπει να ενταχθούν στο πλαίσιο της βιωσιμότητας, ως προβλήματα. Το κοινωνικό κράτος είναι σοσιαλδημοκρατική παροχή που υποχωρεί μπροστά στις δημοσιονομικές σκοπιμότητες. Το ευρωενωσιακό ευρω-ζωνικό κάστρο των μονοπωλίων έχει ήδη αποφανθεί πως η σύγχρονη πολιτική παίζεται με όρους κοινωνικών εταίρων. Γιατί το συνοδευτικό της βιωσιμότητας είναι πια ο υποβιβασμός της κοινωνίας σε εταιρικά μερίδια και του λαού σε καταναλωτικό ανώνυμο τίτλο.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αυτό το άθλιο ιδεολογικό στερεότυπο που επιστρατεύεται για να φαίνονται ελπιδοφόρες οι δραστικές αλλαγές σε πρόσωπα και οι εμμονές σε αντιλαίκές πολιτικές, τείνει να κλείσει λόγω... «μη βιώσιμης» αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτό θέλουν οι διαφεντεύοντες το βίο τον αβίωτο της εργατικής τάξης για τη βιωσιμότητα τη δική τους. Ας μείνει ανοιχτός. Ορθάνοιχτος μεταπολιτευτικός λογαριασμός. Που σφίγγει σαν ατέρμονη αλυσίδα το λαιμό των λαών. Νομοτελειακά θα τον σπάσουμε, πριν προλάβει να εντάξει στη βιωσιμότητα το δίλημμα ναζί κανείς ή να μη ζει!!!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 18-11-2012