Ποίημα της εβδομάδας 286

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου

       στίχοι :  Φώντας Λάδης

Πρώτη Εκτέλεση :  Μαρία Δημητριάδη

       Μουσική : Θ. Μικρούτσικος

Ποίημα της εβδομάδας 285

Συνοδεία

Αυτό που περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή,

(Κάτι σα νάχουμε ξεχάσει – κάτι γυρίζει μες στο νου.

Κοιτάζουμε παντού, παιδεύουμε την ανάμνηση,

ανάβουμε φως να βλέπουμε και να βλεπόμαστε).

Αυτό που περιμένουμε μέσα στο αύριο,

στο κάθε επόμενο άνθισμα των αριθμών,

μπορεί νάναι μια χειρονομία ή ένα χαμόγελο,

που έρχεται κ' είναι παρόν στο δρόμο που πηγαίνουμε,

όταν κινούμε πρωί απ' το σπίτι μας μέσα στη μέρα,

όταν γυρίζουμε πίσω κυρτοί απ' τον άνεμο.

Μπορεί νάναι σε κάθε στάση που στεκόμαστε,

στην κάθε πόρτα που χτυπάμε να μας ανοίξουν.

Στο ποτήρι που πίνουμε, στο κάθισμα που καθόμαστε.

Χαμογελάτε καθώς διαβαίνετε ανάμεσα στα πράγματα.

Μπορεί να είστε ο ήλιος που περιμένουν ή ένας ενάλιος θεός

που έρχεται μες απ' την πάχνη να τα κυλήση

σε νέες κοίτες, σε καινούργιους αριθμούς.

Μπορεί να πηγαίνετε και να γυρίζετε μέσα στην μνήμη τους.

Χαμογελάτε ο ένας στον άλλο, χαμογελάτε στον εαυτό σας.

Όταν συναπαντιέστε μονάχοι, όταν σωπαίνετε,

όταν προσεύχεστε, θυμάστε, ή αφουγκράζεστε.

Χαμογελάτε στον ξενητεμένο και στον άγνωστο,

χαμογελάτε στους νεκρούς που προπορεύονται.

Γιώργος Θέμελης

Κραυγή απόγνωσης μιας δασκάλας λόγω εξωσχολικών

Από δασκάλα που εργάζεται σε δημοτικό σχολείο της Λεμεσού πήραμε την ενυπόγραφη επιστολή που ακολουθεί με την παράκληση να μη δημοσιευτεί, αλλά το περιεχόμενό της να φτάσει στα αυτιά των αρμοδίων. Η ηλεκτρονική μας εφημερίδα www.paideia-news.com έκρινε ορθό να αφαιρέσει το όνομα της δασκάλας και να δημοσιεύσει την επιστολή, γιατί με αυτό τον τρόπο θα φθάσει στους αρμοδίους του υπουργείου Παιδείας. Εξάλλου το πρόβλημα των εξωσχολικών ταλανίζει την παιδεία μας εδώ και δεκαετίες, χωρίς να υπάρξει ριζική αντιμετώπισή του.

«Αξιότιμοι κύριοι,
Ονομάζομαι ……………………. είμαι εκπαιδευτικός και εργάζομαι στο …………………….. Λεμεσού. Η μεγάλη απογοήτευση που νιώθω για το επάγγελμα του δασκάλου με υποκίνησε να επικοινωνήσω μαζί σας. Τις τελευταίες μέρες όλα τα δημοτικά σχολεία δέχονται «επισκέψεις» από μαθητές γειτονικών γυμνασίων κυρίως, οι οποίοι είτε έχουν τελειώσει την εξέταση ή βαριούνται να διαβάσουν και έρχονται με σκοπό να ενοχλήσουν. Μερικές ενέργειες, στις οποίες καταφεύγουν είναι: μπαίνουν στις τάξεις και ειρωνεύονται δασκάλους και μαθητές, πετούν πέτρες και νερά την ώρα που κάνεις μάθημα, φέρνουν τα κατοικίδιά τους στην αυλή του σχολείου, με θράσος μπαίνουν στην αίθουσα και σου λένε «θα παρακολουθήσω μάθημα, ενοχλώ;».
Το τραγικό της υπόθεσης είναι να τολμήσεις να τους πεις ότι ενοχλούν. Τότε ξεκινά το προσωπικό σου δράμα: ξεκινούν οι κάθε είδους βρισιές, οι ειρωνείες, η θρασύτητα στο όλο της μεγαλείο και ο φόβος του τι θα σου κάνουν οι ίδιοι ή οι γονείς τους.
Το δικό μου ερώτημα είναι: οι εκπαιδευτικοί έχουν δικαιώματα στο χώρο εργασίας, του τύπου δικαίωμα  νομικής προστασίας, αξιοπρέπειας, προσωπικής ασφάλειας και το δικαίωμα για την προστασία των δικαιωμάτων τους ή έχουν μόνο υποχρεώσεις και είναι ανυπεράσπιστοι μπροστά στον οποιονδήποτε, που τους καταπατεί  το δικαίωμα να εργαστούν με αξιοπρέπεια; Πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Πιστεύω ότι είναι καιρός οι αρμόδιοι να κοιτάξουν και χαμηλά στην πρώτη γραμμή, στους μάχιμους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ξεκίνησαν με όνειρα και όρεξη, πριν το όνειρο γίνει εφιάλτης και οι εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι επωμιστούν με το βάρος ενός ακόμη καθήκοντος, του καθήκοντος της διαχείρισης του πένθους γιατί τα μακριά κοντά έγιναν.
Ελπίζω η ηλεκτρονική επιστολή μου, να διαβαστεί από κάποιον και να μεταφέρει τους προβληματισμούς μου σε κάποιον αρμόδιο και να μη διαγραφεί απλώς».   


Δημοσιευμένο στο www.paideia-news.com 10-6-2012

Ποίημα της εβδομάδας 284

Επιμνημόσυνη γονυκλισία

Στους εκτελεσμένους του Διστόμου

Δεν σας ξεχάσαμε

Είναι η καρδιά μας ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.

Δεν σας αφήσαμε άνιφτους και άντυτους,

όλο αίματα, τρύπες και χώματα.

Μάρτυς ο ήλιος μας δεν σας ξεχάσαμε !

Η καρδιά μας μεγάλωσε, απόχτησε ουρανό

με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,

για τους ήρωες, τους μάρτυρες τους αγίους της.

Σκηνώσατε μέσα της κι υπάρχει απ’ όταν

χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.

Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας, στα δέντρα

που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπησαν

μόνα τους, δίχως εσάς. Δεν σας ξεχάσαμε !...

Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι

δεν φταίμε εμείς. Σε τούτο τον τόπο

είναι πολλά αυτά που το ύψος τους

φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα

πλατύγυρο φως καμωμένο από διάφανο αίμα

οι μορφές σας, στέκουν πάνω απ’ την ποίηση.

Δε χωράνε στη μουσική. Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις

δεν φτάνουν να φτιάξουμε, ωραίο – ωραίο, καθώς

θα της ταίριαζε, ένα ένδυμα στη θυσία σας.

Αν μπορείτε ν’ ακούσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη

αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!

Νικηφόρος Βρεττάκος

Έκθεση Ανέκδοτης Φωτογραφίας και παρουσίαση βιβλίου στην Πάφο

Ενημέρωση για αξιόλογη εκδήλωση στην Πάφο.

Ποίημα της εβδομάδας 283

Αναζήτηση

Δεν θ' ακουστούν τα βήματά μας σε συνάντηση.

Σα νάχουμε χάσει τον εαυτό μας και τον γυρεύουμε

Σε δρόμους που περάσαμε, σε κατοικίες που διανυκτερεύσαμε.

Σα να γυρίζουμε απ' έξω κι ανάβουμε το φως

Και μιλούμε, όπως μιλούσαμε, βηματίζουμε,

Ή στεκόμαστε ν' αφουγκραστούμε κάποιο θόρυβο.

Είμαστε θόρυβοι και θορυβούμε.

Είμαστε μικρά φτερά και χτυπούμε στον άνεμο.

Αγγίζουμε ο ένας τον άλλο και σωπαίνουμε ώρα πολλή

Σκύβοντας μέσα στα πρόσωπά μας να γνωριστούμε.

Η γνωριμία μας είναι μια μυστική υπόθεση που δεν τελειώνει.

Έρχεται σιγά σιγά ο ύπνος και μας τυλίγει.

Τα πρόσωπα που γνωρίσαμε, τα πράγματα που αγγίξαμε,

Φυσιογνωμίες, συναπαντήματα, χαμένες αστραπές,

Η γη που σπιθοβολούσε στην καρδιά μας,

Μπαίνουν μες στη γυμνή ψυχή μας, τη μοιράζονται.

Δεν ξέρω, αν είναι ο άνεμος που σηκώσαμε,

Που τον γεμίσαμε με τη μικρή βοή μας και μας θρηνεί

Στους δρόμους που περάσαμε, στις κατοικίες που διανυκτερεύσαμε.

Δεν ξέρω αν είναι χιόνι που έρχεται να μας σκεπάση.

(Πού θα βρεθούμε το πρωί, σαν θα σημάνουν οι καμπάνες).

Γιώργος Θέμελης

Οι γονείς της Ελλάδας απαντούν στην Λαγκάρντ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σε Συνέντευξη που έδωσε η Διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, στον Guardian λέει ότι έχει μεγαλύτερη συμπάθεια για τα παιδιά που στερούνται αξιοπρεπούς εκπαίδευσης στην υποσαχάρια Αφρική από ό, τι για πολλούς από εκείνους που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια στην Αθήνα. “Σκέπτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά σε ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό στο Νίγηρα, που έχουν δάσκαλο  μόνο δύο ώρες την ημέρα, και μοιράζονται τρία από αυτά την ίδια καρέκλα και είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν γράμματα. Τους έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Πιστεύω  ότι αυτοί χρειάζονται ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα” είπε χαρακτηριστικά.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με την κυρία αυτή “Οι γονείς στην Ελλάδα πρέπει να πληρώνουν τους φόρους τους” και να τηρείται η δημοσιονομική πολιτική αν θέλουμε να συνεχίσουμε τη δανειοδότησή που μας παρέχουν. Δεν αισθάνεται συμπόνια για τους Έλληνες και έφθασε η ώρα της πληρωμής και της εξόφλησης των ελληνικών χρεών … It’s pay day. (Από δημοσιεύματα)

«Κυρία Λαγκαρντ,

Πιστέψτε μας, καμία συμπόνια δεν αποζητούμε και δεν περιμένουμε από πολιτικούς της δικής σας Αποστολής. Εσείς, και οι όμοιοί σας, μέσα και έξω από την Ελλάδα (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ), γυρεύετε πώς πιο γρήγορα και πιο σταθερά θα κλέψετε και το τελευταίο ψίχουλο που παράγει ο εργαζόμενος στην Ελλάδα και μαζί ό,τι τούτος ο λαός κέρδισε με αγώνα, όχι σε λουξ διαπραγματευτικά γραφεία, αλλά στα εργοστάσια, τις πλατείες και …τα ξερονήσια.

θα ήταν αφελές από μέρους μας, γονείς εμείς εργαζόμενοι – άνεργοι – μικροεπαγγελματίες – αυτοαπασχολούμενοι, και πάντως όχι παράσιτα, να σας θεωρούμε συνομιλητή, όπως είναι ηλίθιο και πάντως μοιραίο να μιλά το θύμα με τον θύτη του για να τα βρουν.

Τι μας ζητάτε επικαλούμενοι την ιδιότητα του γονιού; «Nα λυπηθούμε τη μοίρα των παιδιών μας που θα πεινάσουν, θα κρυώσουν …» και να κάτσουμε «καλά». Αυτά τα παιδιά κοιτάμε στα μάτια, κάθε μέρα που περνά και διαλέγουμε την σύγκρουση μαζί σας, γιατί εμείς οι έλληνες εργαζόμενοι γονείς «δεν θα παραδώσουμε τα παιδιά μας δούλους του 21^ου αιώνα», για να αυγατίζουν τα κέρδη σας. Εμείς θα πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας και σεις κάνετε ήδη το δικό σας.

Στο πρόσωπό σας βλέπουμε τη συμμαχία των μονοπωλίων που σφίγγει τη θηλιά στους λαούς όλου του πλανήτη, είτε σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη είτε σε κάποια άλλη της Αφρικής. Τους έχουμε στο μυαλό μας όλη την ώρα.

Αν σε κάτι μας είναι χρήσιμος ο λόγος σας, δεν είναι για νουθεσία ούτε για φόβο … Είναι για να πεισμώνουμε. Είναι για να αποκαλύπτουμε πιο είναι το όραμα σας για τον ελληνικό λαό. Έτσι, αν μέχρι σήμερα λέγαμε μας φέρνουν μισθούς Κίνας και Βουλγαρίας, τώρα θα λέμε και για σχολεία Αφρικής.

Μια υπόσχεση δίνουμε:

Οι αγώνες μας εφιάλτες σας! “It’s pay day”»

Γρ. Τύπου ΑΣΓΜΕ, 28-05-2012