Ποίημα της εβδομάδας 291

Άλλοτε η θάλασσα...

Άλλοτε η θάλασσα μας είχε σηκώσει στα φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα

Τις ημέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές και τα χρώματα

Τα βράδια ξαπλώναμε κάτω απ᾿ τα δέντρα και τα σύννεφα

Τις νύχτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε

Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου

Και μονάχα ύστερα ησυχία

Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς

Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά

Από τους βράχους ως τα βουνὰ μας οδηγούσε ο Γαλαξίας

Και όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

Ποίημα της εβδομάδας 290

Έχω δει τον ουρανό...

Έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου

Με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του

Με τη γλώσσα μου μίλησε

Γίναμε αδελφοί και κουβεντιάσαμε

Στρώσαμε τραπέζι και δειπνήσαμε

Σαν να ήταν ο καιρός όλος μπροστά μας

Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε

Που γελούσε και δάκρυζε θυμάμαι

Γιώργος Σαραντάρης

Καλοκαιρινή συντροφιά … με ένα καλό βιβλίο, 21 – 28 Ιουλίου 2012

Μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση που μπορεί να αφορά όλους μας

Ένα καλό βιβλίο είναι η ιδανική καλοκαιρινή συντροφιά. Ευκαιρία λοιπόν να πάρετε ένα με ένα ευρώ και ταυτόχρονα να κάνετε μια καλή πράξη.

Ο Σύνδεσμος για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις «Ένα Όνειρο Μια Ευχή», σε συνεργασία με το Public, διοργανώνει μια πρωτότυπη εκδήλωση με αντικείμενο το βιβλίο.

Μόλις με ένα ευρώ παίρνετε ένα βιβλίο και αφήνετε ένα παλιό δικό σας, που δεν το χρειάζεστε πια, για κάποιον άλλον που θέλει να το διαβάσει.

Το συμβολικό αντίτιμο του ενός ευρώ πηγαίνει στα ταμεία του συνδέσμου «Ένα Όνειρο Μια Ευχή» για να κάνει το όνειρο ενός παιδιού πραγματικότητα.

Η φιλανθρωπική εκδήλωση, που δίνει στα βιβλία διπλή αξία, ξεκινά στις 21 Ιουλίου και διαρκεί έως τις 28 Ιουλίου, στο Mall of Cyprus στη Λευκωσία και στο My Mall στη Λεμεσό.

Την εκδήλωση στηρίζουν τα Public, ο απόλυτος προορισμός του βιβλίου. Χορηγοί επικοινωνίας είναι η τηλεόραση ΣΙΓΜΑ και Το Περιοδικό.

Μην το χάσετε. Όλοι έχουμε βιβλία που δεν τα θέλουμε και όλοι θέλουμε ο Σύνδεσμος «Ένα Όνειρο Μια Ευχή» να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για τα παιδιά, να κάνει πράξη όλο και περισσότερες ευχές. Τα παλιά μας βιβλία έχουν αξία. Από εμάς εξαρτάται.

Εμείς θα είμαστε εκεί γιατί αξίζει και σας περιμένουμε όλους.

Ποίημα της εβδομάδας 289

Επάνω στα ίχνη

Περπατώ και θυμούμαι

Κάτι ξέχασα

Κάτι είχα να κάμω

Πουθενά δεν είναι ο κόσμος

Κλεισμένοι ο ένας στον άλλο

Γνωρίσαμε τη νύχτα που ομιλεί

Κάθε πρωί γίνεται φως

Καινούργιος ουρανός

Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,

Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο

Χέρια ξεχασμένα μέσα στη σάρκα

Περπατώ και θυμούμαι

Γυμνή στιγμή απέραντη διάρκεια

Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,

Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο

Διπλό κορμί ακέραια μοναξιά

Να κοιμηθώ να γνωρίσω ατέλειωτα.

Γιώργος Θέμελης

Ακραία μοναξιά

1. Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα ηλιθιότητας ο καθένας υποτάσσεται στη μοναξιά του.

2. Μετριότητες παντός είδους παραμορφώνουν το καθετί, πηγαινοέρχονται στη ζωή μας με τη σοβαροφάνεια που τους δίνει η τηλεόραση, ενώ έξω από το σκηνικό της μια φράση ακούγεται από κάθε πολίτη: «Δε νιώθω καλά».

3. Ο πολίτης βυθίζεται μέσα στην ψήφο του. Από τη στιγμή που αρνήθηκε τον εαυτό του, θα συναντηθεί με την αφόρητη πραγματικότητα που απλόχερα θα του χαρίσουν τα πάσης φύσεως φασισταριά.

4. Από τη στιγμή που δεν καταφέραμε ν' αναχαιτίσουμε τον μικροαστισμό στην καθημερινή μας ζωή, ήρθε η ώρα να τον υποστούμε σαν ιδεολόγημα. Θα φροντίσει η «Χρυσή Αυγή» γι' αυτό.

5. Στην προσπάθειά του να συμμορφωθεί πιστεύοντας πως έτσι θα προκαλέσει τον οίκτο των Ευρωπαίων, ο πολίτης έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε. Πρόκειται για μια δυστυχία χωρίς προηγούμενο, για μια άσκηση αυτοχειρίας, για μια παγωνιά δίχως τέλος.

6. Η Ιστορία είναι σίγουρο πως δεν θα σκύψει πάνω στη μοναξιά μας. Η αναπόφευκτη ευρωπαϊκή σύρραξη προετοιμάζεται από τους συγγενείς εξ αίματος τραπεζίτες. Αυτοί θα ξετρυπώσουν και τον τελευταίο μοναχικό που ελπίζει πως, αγγίζοντας την καρδιά του με ευλάβεια, το ίδιο θα πράξουν και οι αντίπαλοί του. Ο αφελής πιστεύει ακόμα και τώρα πως μέσα από μια κατάσταση βαθιάς περισυλλογής θα αναχαιτίσει την πραγματικότητα.

7. Τώρα τι γίνεται; Οταν ακούω αυτή τη φράση, αηδιάζω. Προλαβαίνουμε να πάρουμε τώρα στα χέρια μας την πολιτική αλφάβητο και ν' αρχίσουμε να συλλαβίζουμε, ενώ έξω από το σπίτι μας θα πολλαπλασιάζεται το κακό; Θυσιάσαμε την ελευθερία μας και τώρα προσπαθούμε να κρυφτούμε αδέξια πίσω από τις φροντίδες μιας ανύπαρκτης κυβέρνησης σ' ένα ανύπαρκτο κράτος.

8. Υπάρχει μια αρχή που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει: Πληρώνεις πάντα για τις επιλογές σου. Είναι η στιγμή να κάνουμε ταμείο. Δεν θα πληρώσουμε για τις κακές κλίσεις μας, αλλά για τον εαυτό μας, που περιφρονήσαμε ενδίδοντας.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 1-7-2012

Ποίημα της εβδομάδας 288

Ερημία

Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Απ΄ όπου να περάσεις νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνει από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφτηκες,

Από τα παράθυρα που δεν άνοιξες,

Από τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιης νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά - σιγά από εγκατάλειψη.

Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.

Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίξαμε από μοναξιά.

Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

Γιώργος Θέμελης

«Φωστήρες» και «φον φούφουτοι»

Εδώ και τρία χρόνια, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με ρυθμούς πολυβόλου, επαναλαμβάνεται η ίδια ανοησία: «Για την κρίση, για τα χρέη, για τα ελλείμματα, φταίει το Δημόσιο»...

Το ύφος, δε, που χρησιμοποιούν οι διάκονοι της παραπάνω «μπαρούφας», από τους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αστέρες μέχρι τους κάθε λογής ειδικούς... πανεπιστήμονες, καθιστά δυσδιάκριτο αν πρόκειται απλώς για ηλίθιους, αστοιχείωτους, άσχετους και αμόρφωτους ή για το ακόμα χειρότερο και πιο επικίνδυνο είδος:

Εκείνο του μορφωμένου ηλίθιου...

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν, προδήλως, οι σε διατεταγμένη προπαγανδιστική υπηρεσία ινστρούκτορες της πλουτοκρατίας. Ολοι εκείνοι οι «ξύπνιοι», δηλαδή, που όσο πιο αντιλαϊκές είναι οι επιδιώξεις των αφεντικών τους (σ.σ.: τέτοια επιδίωξη είναι το γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου), τόσο περισσότερο μετέρχονται την ηλιθιότητα ως «ασφυξιογόνο» για την παράλυση της αντίστασης των υπολοίπων διά της αποβλάκωσης.

***

Τρεις παρατηρήσεις, λοιπόν, όσον αφορά την «αξία» των «επιχειρημάτων» τους:

*

Πρώτον, αυτοί που αναφέρονται στον κακό δημόσιο τομέα, που ευθύνεται - όπως λένε - για τα χρέη και τα ελλείμματα, πέραν ότι είναι οι ίδιοι που κόβουν μισθούς στον ιδιωτικό τομέα (σ.σ.: αλήθεια, τι σχέση έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα με τα δημόσια χρέη, «φωστήρες»;...), προφανώς αναφέρονται στον δικό τους, στον κατ' όνομα «δημόσιο» τομέα.

Αναφέρονται, από τη μια μεριά, στον «δημόσιο» τομέα

της κομματοκρατίας,

της αναξιοκρατίας,

της ρουσφετοκρατίας και

των «δικών τους παιδιών».

Δηλαδή στο «δημόσιο» τομέα που κατασκευάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της σαπίλας τους.

Αναφέρονται, από την άλλη μεριά, σε έναν «δημόσιο τομέα» - δυνάστη για το λαό και για την πλειοψηφία των εργαζόμενων σε αυτόν, αλλά ταυτόχρονα πρόθυμο υπηρέτη των συμφερόντων των ισχυρών.

*

Επομένως οτιδήποτε αποκαλούν «Δημόσιο» δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικά Δημόσιο, με το πραγματικά κοινωνικό, με το πραγματικά συλλογικό, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει μια και μόνο ματιά στην κατ' όνομα «δημόσια» Υγεία και στην κατ' όνομα «δημόσια» Παιδεία τους.

Το γνωρίζουν.

Ωστόσο επιλέγουν μεθοδευμένα και συστηματικά τη συκοφάντηση της έννοιας του πραγματικά Δημόσιου, του πραγματικά κοινωνικού και του πραγματικά συλλογικού, χρησιμοποιώντας ως απόδειξη της «αποτυχίας» του Δημόσιου, εκείνο το «Δημόσιο» - καρικατούρα, εκείνο το «Δημόσιο» - Φρανκενστάιν που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ένα «Δημόσιο» - Φρανκενστάιν που, φυσικά, το κατασκεύασαν έχοντας ως προδιαγραφές ό,τι συμφέρει και εξυπηρετεί την λεγόμενη «οικονομία της αγοράς», δηλαδή ό,τι συμφέρει και εξυπηρετεί τους κεφαλαιοκράτες.

***

Δεύτερον, οι «φωστήρες» του ανορθολογισμού και της αντιεπιστημονικότητας, που αποδίδουν την αιτία της κρίσης στην Ελλάδα και στον κόσμο, στον «δημόσιο» τομέα, στον «δημόσιο» χώρο, στην «δημόσια» οικονομία, θα πρέπει να μας πουν:

*

α) Στις ΗΠΑ, η Lehman Brothers, που κατέρρευσε αποτελώντας την αφετηρία εκδήλωσης της παγκόσμιας κρίσης, τι ήταν; «Δημόσια» ή ιδιωτική;

Η AIG, που κατέρρευσε, συμπαρασύροντας τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, τι ήταν; «Δημόσια» ή ιδιωτική;

Τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές της «Γουόλ Στριτ», που από το αμερικανικό «Δημόσιο» - δηλαδή με λεφτά του αμερικανικού λαού - έχουν «μπουκωθεί» με πάνω από 7 τρισ. δολάρια (!) από το 2008 ώστε να μην καταρρεύσουν, τι είναι; «Δημόσια» ή ιδιωτικά;

*

β) Οι τράπεζες της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας (σ.σ.: εδώ οι ενισχύσεις που έχουν λάβει οι τραπεζίτες από το 2008 ανέρχονται στα 200 δισ. ευρώ), οι τράπεζες όλης της ΕΕ, που από την έναρξη της κρίσης έχουν λάβει το αστρονομικό ποσό των 5 τρισ. ευρώ (!) σε ενισχύσεις ώστε να μην καταρρεύσουν, με συνέπεια τον εκτροχιασμό των δημόσιων ταμείων των κρατών - μελών της ΕΕ και την επιβολή βάρβαρης λιτότητας στους λαούς, τι είναι: «Δημόσιες» ή ιδιωτικές;

***

Τρίτον, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, το παγκόσμιο χρέος ανερχόταν το 2010 στα 158 τρισ. δολάρια.

Όμως από αυτά

    τα 43 τρισ. ήταν χρέη από χρηματοπιστωτικά ομόλογα,

    τα 11 τρισ. ήταν χρέη εταιρειών,

    τα 64 τρισ. ήταν χρέη νοικοκυριών και μόνο

    τα 40 τρισ. ήταν κρατικά χρέη.

*

Θα κάνουμε, λοιπόν, την αφαίρεση (ασύγγνωστη ενέργεια εφόσον κουβεντιάζουμε με σοβαρούς ανθρώπους, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο...), ότι το λεγόμενο «Δημόσιο» στον καπιταλισμό δεν συνιστά και πάλι κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή κεφαλαιοκρατική οικονομία.

Και θα κάνουμε αυτή την (αντιεπιστημονική) αφαίρεση ώστε να θέσουμε στους εγχώριους «φωστήρες» και στους «φον φούφουτους» της τρόικας, την ακόλουθη ερώτηση, ακολουθώντας τους κανόνες της δικής τους «λογικής» και για να δείξουμε ακριβώς πόσο χυδαία είναι η «λογική» και η προπαγάνδα τους:

Όταν στο σύνολο του παγκόσμιου χρέους μόλις το 25% αποτελεί αυτό που αποκαλείται «δημόσιο χρέος», τότε πώς γίνεται την ευθύνη για την κρίση, για τα χρέη και για τα ελλείμματα να την έχει το «Δημόσιο» που συμμετέχει στο πρόβλημα κατά το 1/4, και να μην έχει την ευθύνη το υπόλοιπο 75% που συνιστά το λεγόμενο «ιδιωτικό χρέος»; Πώς γίνεται, δηλαδή, να μην φταίνε για την κρίση αυτοί που συνθέτουν τα 3/4 του προβλήματος και που αποτελούν την ακραιφνώς «ιδιωτική», δηλαδή την χωρίς κρατικομονοπωλιακές διαθλάσεις, κεφαλαιοκρατική οικονομία;

Ε;

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 5-7-2012

Ποίημα της εβδομάδας 287

Πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.

Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —

που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)

που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί

απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό

δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί

Κωνσταντίνος Καβάφης