Δυο όρκοι ... για να μην ξεχνάμε

Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”,

(καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ ,Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:

“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.

Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού”.

Ο επίσημος όρκος του ταγματασφαλίτη,

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ.

Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.

Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

ΥΓ 1. Η γνώση και  η μνήμη  είναι όπλα κατά του φασισμού.

ΥΓ 2. Όλες οι επιλογές είναι επιτρεπτές και  ελεύθερες. Η επιλογή του φασισμού, με όποιον προσωρινό και παραπλανητικό  μανδύα φοράει, είναι επιλογή βίας, αίματος και θανάτου.

 Από το www.ellinofreneia.gr

Ποίημα της εβδομάδας 304

Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο

Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;

Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο να ιδούμε πως έρχεται τάχατε η μάνα μας

βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο

με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας.

Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού: ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.

Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ' τα υψώματα του Μοράβα,

ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.

Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο, διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου

δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης,

δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,

γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος,

αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν

αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα

μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ' το χέρι του θεού

να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.

Η νύχτα μας βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ' αμπριά.

εκεί μέσα μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ' ασπαζόμαστε

μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας το κλουβί στο παράθυρο,

τα μάτια των κοριτσιών, το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορα μας, την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα, που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ' το χιόνι,

που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ' το θάνατο.

Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.

Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας αμέτρητοι,

Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.

Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,

με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.

Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.

Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά, σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου

δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

Nικηφόρος Βρεττάκος

Ο Κανένας κι ο Καθένας

Ναυτεργάτης. ΠΑΜΕ. Διαδηλωτής. Ετών 67. Άνεργος από το 2006. Ανακοπή. Μέρα μεσημέρι. Φθινόπωρο ζεστό για μετεωρολόγους. Πύρινο για της Γης τους κολασμένους. ΠΑΜΕ. Και πάμε λοιπόν μια... «κρουαζιέρα» απ' αυτές που τυχόν διετάραξε ο ωραίος νεκρός στη μνήμη του. Δηλαδή στην κηδεία. Στην εξόδιο ακολουθία, όχι μόνον των συνομιλήκων του, που δεν θα στέρξουν να δούνε σύνταξη, αλλά και των πιτσιρικάδων, των ανήλικων όπου Γης, Χασάν, Αλί, Τσιν και Τσαν και Γιάχια και Μήτσου και Μαρίας και Φατμέ και Χανς και Μάιμπο και... Στους άγγελους εργάτες που τσακίζονται να φτιάξουν το μηχάνημα που κοπανάω και πληκτρολογώ, στα παιδιά των σύγχρονων πολυεθνικών και ντόπιων κάτεργων, σ' αυτά που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε με δέκα μηνών μισθούς την μπάλα της Φίφα, ο νεκρός διαδηλωτής θα έχει να πει μιαν άλλη σύγχρονη Οδύσσεια. Της εργατικής τάξης έπος με καπιτάλες λαιστρυγόνες και τραπεζίτες κύκλωπες, με πολιτικές Κίρκες και πολίτες - ψηφοφόρους λωτοφάγους, με αστούς μνηστήρες και έναν πόλεμο σ' ένα πέλαγο ταξικό κι ανήμερο που κοπανάει στις ακτές, συνθλίβει και αλλάζει σε άμμο χρυσή τα κόκαλα των θαλασσινών...

Ξέρω πως θα φάω και κριτική για υπερβολικό συναισθηματισμό από διανοούμενους «γουικιπίντια», που πατάνε ένα προγραμματάκι και κατεβάζουνε τσιτάτα αριστεροφροσυνάτα, που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν με μαρξιστόμετρα και δεν γνωρίζουν το κόκκινο στα μάγουλα. Εκείνο το αιφνίδιο και γνήσιο της αιδούς. Ας είναι. Ντολορόμετρο, πονόμετρο δηλαδή, δεν μπορεί να βάλει κανείς σε κανέναν, για θάνατο αξιοσέβαστο, αφού τον απεργό άνεργο τον βρήκε να βαδίζει ενάντια σε αφεντικά της μοίρας του. Αν είχε δολοφονηθεί άμεσα κι επί τόπου, αν είχε αυτοκτονήσει άμεσα κι επί τόπου, υπό τα όμματα των καμερών, εν μέσω θεωρητικών ολοφυρμών, θα ετύγχανε της δόξας των οχτώ, συμβάν σε καρεδάκι εμετικό. Θάνατος υιοθετημένος πάραυτα από τη χρησιμοθηρία της στιγμιαίας τηλεθέασης είναι εξ ορισμού πιο... πένθιμος κι ηρωικός.

Δε θέλω να πω παρά εκείνο το μοιρολόι της εργατικής κοινοτοπίας των άγριων ημερών της κρίσης. Ψιθυριστά κι απ' την εδώ γωνιά μου. Σ' αυτήν μ' έφερε η εμπειρία, η παιδεία κι η καρδιά μου. Και δεν αντέχω να μη βλέπω πως αυτός ο θάνατος, έτσι εδώ και τώρα, στην Ευρωελλάδα του 2012, έχει πλοκή και βάσανα ανείπωτα κι ατραγούδιστα κι όμως αξιομνημόνευτα εις τους αιώνας των αιώνων των εργατικών αγώνων. Την ώρα που η δίφυλλη χουντοντουλάπα ξέρναγε εμφύλιες άρπυιες κι ανατρίχιαζαν τα φίδια στο κεφάλι της συζυγικής μέδουσας, πιστεύοντας πως άμα συναντήσεις σε φανάρι αλλόχρωμο, κολλάς εν τω άμα κι αφροδίσιον τι νόσημα, η καρδιά του ναυτεργάτη έπαψε να μετράει τον κοινό χρόνο. Πεσμένος στο συντροφικό χείμαρρο, ο ναυτεργάτης προβαίνει εκών άκων σε δήλωση. Προμετωπίδα για κάθε γνήσια εργατική εκδήλωση, δράση και διαδήλωση. Δηλώνει πως είναι ο Καθένας. Δεν γλιτώνει δηλώνοντας πως είναι ο Κανένας.

Δεν θέλω παρά να πω, πως ένας τέτοιος θάνατος «εκ φυσικών αιτίων», που θα 'λεγε και ένα επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν κάποιου διάσημου Κανενός, του ναυτεργάτη σε πορεία του ΠΑΜΕ, στις μέρες μας στέλνει ένα μήνυμα - υπόδειγμα ζωής σε αποθαρρυμένους. Μια σκουντιά συντροφική κι αλληλέγγυα στις πλάτες των απελπισμένων που αδράνησαν. Μια σπαρακτική προτροπή στους βολεμένους. Μια ριπή τύψεων στους έντεχνα ανίδεους κι αδιάφορους. Ορθοβάδιστος αυτός ο θάνατος. Είναι το κύμα που σκάει στο βράχο. Τον τρώει και τον αναγκάζει να μεριάσει. Όχι συμβολικά. Πραγματικά και τελεσίδικα το κύμα θα διαβεί...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 21-10-2012

Όποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται

Το μόνο εκπαιδευτικό, εντατικό και συνάμα πολυετές πρόγραμμα για το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού που έπιασε και ρίζωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε, είναι η εδραίωση της χουλιγκάνικης βρισολαλιάς. Λόγω και έργω. Αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ποδοσφαιροποίησης του πολιτικού λόγου. Στόχο είχε την αφαίρεση από τον εν γένει δημόσιο λόγο κάθε ιδεολογικής, όχι απλώς θέσης, αλλά και χροιάς ακόμη. Με βασικό κατηγορητήριο την πληκτικότητα, την επανάληψη περί ξύλινου, τη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ πλαστικότητας λόγου και του εύπλαστου ψευδολόγου που εμφανίζει εντυπωσιακή αντοχή ακόμη και στις λογικές κι όχι απλώς ιδεολογικές κωλοτούμπες. Μαγκιά - Κλανιά: 1-1...

Τα υπερεντατικά μαθήματα έγιναν τα τελευταία δυο τρία χρόνια. Οπότε και είχαμε την ανερυθρίαστη φραστική ύβρη των «δεκεμβριανών» πάνω στον άδικο τάφο του Αλέξη χτισμένων σε ανιστόρητη πομπώδη ισοπαλία με τα Δεκεμβριανά... Σκόμπι - Σκούμπι Ντου: 1-1... Και τώρα οι πετυχημένοι μαθητές που έγιναν καθηγητές εσχολίασαν εμβριθώς την επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου έτσι ώστε το εμβρόντητο από τα καπιταλιστικά χαστούκια πόπολο να έχει την ευχέρεια να διαλέξει μεταξύ «πατημένου από μπότα της Βέρμαχτ στρούντελ» (Τράγκας) και «εκπροσώπου του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου» («Χρυσή Αυγή»). Έτσι, κάπως, κάπου, κάποτε, μπορεί να γινόταν πάντα μεταξύ ρητόρων και δημαγωγών, δικηγόρων και δικολάβων, στρατιωτικών παραστρατιωτικών μορφωμάτων και δομών. Όμως εδώ και τώρα, που η ενσωματωμένη αριστερά κρεμιέται από τους κρίκους των «λιστών» των τρανταχτών, γνωστών και μη εξαιρεταίων, μοχθοκλεφτών, για ένα χρυσό στην αστική κυβερνητική ενόργανη γυμναστική ρε γαμώτο, και η ναζιστική, νόμιμη ως βολική συμμορία, αυτοπροβάλλεται ως κάτοχος του τίτλου «εθνικός τραμπούκος της γειτονιάς σας», με μόνον πενήντα αντί πεντακόσιες χιλιάδες στους δρόμους ανειρήνευτα αντιστεκόμενους, το πράγμα και αλλάζει και φωνάζει. Μόνο στις κατά Γκαίμπελς ηλίθιες δημοκρατίες μπορείς να συνάψεις συνειρμούς μεταξύ του Αρη (ιστορική αθλητική ένωση και θεσσαλονικιώτικη ΠΑΕ) και του Αρη Βελουχιώτη. Κι επειδή η ζωή έχει και το δικό της μαύρο χιούμορ για έκτακτες ανάγκες, ενίοτε ακούσιας αριστοφανικής καταβολής, μια ποδοσφαιρική ομάδα της ελληνικής ενδοχώρας, ο Βουκεφάλας, καταφέρνει να αποκτήσει φανέλες χάρη στην ευγενική χορηγία του μπορδέλου Σούλα, οπότε το πολιτικό σημαίνον απέκτησε και το κοινωνικόν του σημαινόμενον.

Με διάθεση χρήσης διπλού πέλεκυ, ως προειδοποίηση, προς το δήθεν αθώο πλαγκτόν της κεντροαριστερής και κεντροδεξιάς κεντροτίποτα ψευδοϊεδολογίας της αντιμετώπισης των... άκρων (μαύρο - κόκκινο της ρουλέτας όμως, σε φόντο πράσινο του χρήματος σε μάρκες) παραθέτω το γκαιμπελικό πόνημα αποποιούμενη πάσης ευθύνης με ομοιότητες της ντόπιας πραγματικότητας.

«Είμαστε κόμμα αντικοινοβουλευτικό. Μπαίνουμε στη Βουλή για να μας εφοδιάσει το οπλοστάσιο της δημοκρατίας με τα δικά του όπλα. Αν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια που γι' αυτή τη δουλειά να μας δώσει κάρτες δωρεάν μετακίνησης και μισθούς, δικό της πρόβλημα. Αν πετύχουμε να εκλεγούν στα διάφορα κοινοβούλια 60 ως 70 υποκινητές και οργανωτές από το κόμμα μας, θα πληρώνει για την αγωνιστική μας οργάνωση η ίδια η πολιτεία. Κι ο Μουσολίνι μπήκε στη Βουλή. Λίγο αργότερα όμως, παρήλαυνε στη Ρώμη με τους μελανοχίτωνές του. Αν δεν πετύχουμε να έχουν ασυλία οι πιο επικίνδυνοι άντρες μας, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν όλοι πίσω από τα σίδερα. Θα συμβεί αυτό αν έχουν ασυλία; Βεβαίως. Αλλά μέχρι τότε θα έχει περάσει αρκετό διάστημα, και εν τω μεταξύ οι προστατευμένοι από την ασυλία πρόμαχοι της πίστης μας, θα έχουν βρει το χρόνο και την ευκαιρία να διευρύνουν το αγωνιστικό μας μέτωπο έτσι που ο περιορισμός τους και το φίμωμα του δημόσιου κηρύγματός τους να μην μπορεί να γίνει όπως θα ευχόταν η δημοκρατία. Δεν ερχόμαστε ούτε ως φίλοι ούτε και ως ουδέτεροι. Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως επιτίθεται ο λύκος στα πρόβατα, έτσι ερχόμαστε.»

(Γκαίμπελς, εφημερίδα «Doer Angriff», 30-4-1928).

Όποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται λέω εγώ. Ραντεβού στους παιδικούς σταθμούς. Και για τα παιδιά στις 18 του Οχτώβρη στο δρόμο! Για να μην τολμάνε να ρωτάνε και να μην τολμάνε ν' απαντάνε.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-0-2012

Πώς έχασα έναν φίλο και κέρδισα έναν φασίστα

Ένα κείμενο -γροθιά έφτιαξαν έφηβοι που μετέχουν στο Αντιφαστιστικό Μέτωπο Μαθητών Ηλιούπολης, που είδαν την καθημερινότητά τους να αλλάζει δραστικά.

Οι μαθητές καταγγέλλουν τη δράση των φασιστών στην χώρα μας αλλά και τη στάση που κρατάνε απέναντι στους μετανάστες, στοχοποιώντας κυρίως αυτούς που είναι φτωχοί, κατατρεγμένοι και ανυπεράσπιστοι.

Περιγράφουν ακόμα πώς οι φασίστες μπολιάζουν με βία την καθημερινότητά μας και πώς η σιωπή μας ισούται με συνενοχή στην αθλιότητα και στο σκοτάδι.

Πώς έχασα έναν φίλο και κέρδισα έναν φασίστα

«Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί.
Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ.
Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απʼ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απʼαυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.
Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν.
Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί.
Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.
Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία.
Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.

Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό.
Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απʼτα έργα των αρχαίων Ελλήνων.
Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις.
Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα,
οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.

Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.

Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.

Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο.
Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα «χώνει», η μάνα της είναι αριστερή.

Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).
Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.

Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.
Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική.
Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.

Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.
Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους.
Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.
Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.
Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μʼέχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠʼΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠʼΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!
Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Ποίημα της εβδομάδας 303

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Κύμα θανάτου ξαπολύοντας οι Γερμανοί

τ' άρματα ζώνεσαι μ' αρχαία κραυγή πολέμου.

Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σχοινί,

οι κρεμασμένοι στα δέντρα μπαίγνιο του ανέμου.

Κι απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και φωτιά

τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

λικνίζει κάτω από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

Νίκος Καββαδίας

Τα σκαραμάγκια κι οι εξαθλιωμένοι του Σκαραμαγκά...

Τα σκαραμάγκια (και σκαραμάγγια ως γραφή) ήταν πολυτελή βυζαντινά ενδύματα από πανάκριβα υφάσματα εξ ανατολών με σύρμα στην ύφανση και τα έφεραν βεβαίως οι πάμπλουτοι αξιωματούχοι. Οι φέροντές τα ή και οι τεχνίτες που τα έραβαν έφεραν με τον καιρό και το επίθετο Σκαραμαγκάς. Η πρώτη ένδειξη οικογένειας προυχόντων Σκαραμαγκάδων πάει πίσω στο 12ο αιώνα. Ύστερα η φαμίλια που καταγράφεται ως χιώτικο κεφάλαιο με άπειρες εφοπλιστικές και εμπορικές οικογενειακές διακλαδώσεις, απ' το Ροστόφ και την Αζοφική ως τη Μασσαλία και το Λονδίνο, είναι προφανές ότι έδωσε στη λωρίδα γης που εμφανίζεται να ενώνεται με το Χαϊδάρι μόλις στο ΦΕΚ του 1935, το ναυπηγικό της τοπωνύμιο. Η λωρίδα γης που σήμερα είναι συνώνυμη της αποβιομηχάνισης της χώρας, της μάστιγας της ανεργίας, της εξάρθρωσης κάθε εργασιακού δικαιώματος στην πράξη, της ανταγωνιστικής αθλιότητας του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου με γκρουπιέρη το ταξικό, ανήκον σε καμιά τρακοσαριά φαμίλιες, κράτος, φέρει και την... ιστορική σφραγίδα που αιτιολογεί πως απαιτείται βυζαντινού επιπέδου μηχανορραφία για να κρίνονται οι επί έξι μήνες απλήρωτοι εργαζόμενοι των ναυπηγείων ως μάγκες και τραμπούκοι, από τους και σήμερα φέροντες σαραμάγκια ενδύματα της εποχής.

Όχι, σύντροφοι, δε μ' έπιασε καμιά ιστοριολαγνεία. Αλλά είναι που οι πιο απλές λέξεις, όπως δουλειά, δικαίωμα, διεκδίκηση, απελπισία, εκμετάλλευση, μόχθος, αιδώς, ολόκληρο το ελληνικό λεξικό έχει χάσει το νόημά του. Μια Βαϊμάρη σέρνεται μαζί με μιαν Αργεντινή σε κάτι πρόχειρους ψευδοακαδημαϊκούς λαϊκισμούς στο δημόσιο λόγο, για να φοβούνται τη σκιά τους της Γης οι κολασμένοι. Να το βουλώνουν και να διαπραγματεύονται το πέρασμα στον ταξικό Άδη με τους κέρβερους των αφεντικών και ζητιανεύοντας λάδι για τις ανοιχτές πληγές της εργατικής τάξης. Έτσι την έψαξα τη λέξη και τη βρήκα να ανήκει σε έχοντες και κατέχοντες εδώ και αιώνες. Το σόι των Σκαραμαγκάδων έχασε μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση τα τεράστια πλούτη του, στην Ανατολή τουλάχιστον. Μόνον ένας Σκαραμαγκάς «κοκκίνισε» κι ο Λένιν το 1922 του ανέθεσε την εποπτεία της εμπορίας σιτηρών, της οποίας ήταν γνώστης...

Παίζει κάτι παιχνίδια η γλώσσα μας με την ιστορία. Λες και είναι ένα... αόρατο στικάκι - λόγω των ημερών και των λιστών - που έχει καταγράψει την κοινωνική και οικονομική εξέλιξη στα κατάστιχα των αιώνων. Ανάμεσα στους φερώνυμους Σκαραμαγκάδες υπήρξαν και ενισχυτές (αλλά και... επενδυτές) του αγώνα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού. Εξαιρέσεις στους επήλυδες που διαφέντεψαν νησιά και θάλασσες, με την Πύλη απλώς να εποπτεύει τη συγκέντρωση του γιγάντιου κεφαλαίου τους από και με τη δουλειά των δούλων.

Τίνος είναι λοιπόν ο... Σκαραμαγκάς του σήμερα; Πόσο κάνει και ποιος τον έθαψε και τον θάβει χρόνια τώρα ωσάν τσιφλικάς, που πετάει μαζί με την υποτιθέμενη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη χιλιάδες ζωές και τη λαϊκή περιουσία της εξειδικευμένης εργασίας και τεχνογνωσίας, το μεράκι και τη δύναμη εργατών που πρέπει να επιζήσουν με πενήντα μεροκάματα ως και κανένα, το χρόνο; Αυτά δεν άνοιξαν μαζί με την πύλη του στρατοπέδου του Πενταγώνου ή την αυτόφωρη διαδικασία της απέραντης υποκρισίας των καθωσπρεπιστών. Είναι χαίνουσες κακοφορμισμένες πληγές στο σώμα της εργατικής τάξης της χώρας και δε γιαίνουν με κραυγές και ψιθύρους τηλεταινιών μιας χρήσης... Τα ναυπηγεία μας, αυτόν τον τομέα της οικονομίας που θα μπορούσε να είναι εμπροσθοφυλακή λαϊκής ευημερίας στα πλαίσια λαϊκής οικονομίας, τα σφράγισε, ως εργασιακό τάφο, η πολιτική επιλογή της πάση θυσία παραμονής μας στην ΕΕ κ.λπ. κ.λπ. που λέει και το αστικό παραμύθι, όταν βαριέται να πουλάει δημοκρατία και εφαρμόζει το νόμο της σφαγής δικαιωμάτων και την τάξη της σιωπής των απελπισμένων απλήρωτων και άνεργων εργατών.

Στο όνομα των αταλάντευτων αγώνων της εργατικής τάξης, ας μου επιτρέψετε, σύντροφοι, το σημερινό πατριδογνωμόνιό μου να το αφιερώσω στη μνήμη του μπαρμπα - Ανέστη Αναστασιάδη. Πρόσφυγα απ' το Αϊβαλί, κομμουνιστή καταδικασμένου, που επέζησε χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας, που σώθηκε απ' την πείνα ψαρεύοντας στην Ελευσίνα και μ' έμαθε να ψαρεύω στη θάλασσα με πετονιά και στο νου των ανθρώπων με την καρδιά, ώστε να ξέρω πια και τα σκαραμάγκια και τον - των εξαθλιωμένων πραγματική ιδιοκτησία - ολοζώντανο σημερινό Σκαραμαγκά.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 7-10-2012

Θυροκόλληση Γ ε ν ο κ τ ο ν ί α ς...

 Ένα γιγάντιο αντί. Ένα γιγάντιο όχι. Μια κολοσσιαία προσπάθεια να υψωθεί τείχος γρανιτένιο παντού, σε κάθε εργοστάσιο, γραφείο, χωράφι, σχολείο, ακόμη και στα κοιμητήρια, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε κλαδικό ταξικό επίπεδο, απαιτείται εδώ και τώρα. Για να μην περάσουν και προπάντων για να μην εφαρμοστούν τα γενοκτονικά μέτρα. Το χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου ολοκληρώνεται. Εν μέσω μιας σαπισμένης και με εκβιαζόμενους θεατές παράστασης κάθαρσης. Το ενοχικό και πανικόβλητο χοιροστάσιο των ολίγων νομέων του παραγόμενου πλούτου, λάμπει από την αγωνία και τρέμει σαν το φλοιό της γης όταν το μάγμα της λαϊκής αγανάκτησης βρυχάται προειδοποιώντας πως το ηφαίστειο θα εκραγεί.

Θα χρειαστεί πολύς κόπος απ' αυτόν που οι κομμουνιστές δε φείδονται, για να αντιπαρατεθούμε στη Βουλή πολιτικά, ιδεολογικά αλλά ακόμα και στο επίπεδο της απλής κοινής λογικής με το μέτωπο της μαύρης αντίδρασης που επιτίθεται στον καθένα και την καθεμία εργαζόμενους. Όσοι επιζήσουν αυτής της λαίλαπας, όσοι δεν εκτελεστούν από την ανεργία, την πείνα, την απουσία περίθαλψης, το κρύο, την απομόνωση από την κοινωνία, τη συστηματική ενίσχυση της αποκτηνωμένης ανώτερης φυλής, που σέρνεται σα μαύρο φίδι ανάμεσα στους αγρούς των ανθρώπινων σπαρτών, τώρα που λυγίζουν από τις θυελλώδεις ριπές της ανασφάλειας και του εμπορευματοποιημένου τρόμου, προορίζονται για δούλοι. Φθηνό κρέας στη δούλεψη των αγορών, των ορατών τε και αοράτων αφεντικών σε μια υφεσιακή κόλαση. Σ' ένα παγκοσμιοποιημένο πυρ το εξώτερον, ρίχνονται όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμένου ανθρώπου σαν σε αρένα. Κι ο κόσμος της δουλειάς θα πρέπει να κοιτάει το διπλανό του όπως τους μονομάχους στο κολοσσαίο των κερδών.

Τι να πεις πια και σε ποιους. Σα να περιττεύουν τα λόγια την ώρα ακριβώς που η διαλεκτική είναι ο μόνος τρόπος αναίμακτης διατήρησης της ζωής στο επίπεδο του έλλογου όντος. Τι να διαπραγματευτείς δηλαδή; Το θάνατο σε δόσεις; Τη ζωή ως μερική παροχή; Το μέλλον ως προεξοφλημένο θηριώδες γραμμάτιο; Τον τρόμο σε κονσέρβα που κρύβεται πίσω από την εξοντωτική απειλητική εξομολόγηση της άρχουσας τάξης «Ξέρουμε ότι τα μέτρα είναι άδικα κι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει αλλά υπάρχουν και χειρότερα»; Δηλαδή σα να σου λένε κατάμουτρα πως οφείλεις να αυτοκτονήσεις προκειμένου να μην αγωνιστείς εναντίον τους κι αυτό ...σώζει αυτούς και ποτέ αλλήλους.

Όπως σε κάθε πόλεμο, έρχεται κάποια στιγμή, μοιραία για τη νίκη ή την ήττα ακόμα, κι είναι εκείνη που δεν μετράνε ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου, ούτε τα επιτελικά σχέδια, ούτε ο καιρός, κι ο θεός του καθενός. Στιγμή μακρά και σκοτεινή σαν κενό στο χρόνο που τ' αφουγκράζεσαι με το πετσί σου. Δεν είναι ειρήνη, δεν είναι ανακωχή, δεν είναι κατάπαυση του πυρός. Είναι το χρονικό εσωτερικό σημείο που διαμορφώνεται η βούληση κι η συνείδηση πως θα ορμήσεις μπροστά και θ' αντεπιτεθείς γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλεις κι έτσι μόνον μπορείς να υπάρξεις. Γιατί δε μοιάζεις στο απέναντί σου κτήνος και γιατί δεν είσαι φονιάς αλλά δε θα το αποδείξεις γινόμενος θύμα. Είναι η στιγμή του χθόνιου κι όχι του καταχθόνιου δίκιου που φωτίζει και δυναμώνει την αντίδραση στη δράση που οργανώνεται καταπάνω σου και στοχεύει τα παιδιά και τους γέρους σου, στα όνειρα και στα μελλούμενά σου. Είναι η στιγμή που ξεπαγώνει το αίμα και ρέει μέσα στις φλέβες σου κι ορθώνεις ανάστημα στον εχθρό.

Δεν έχει λόγια αυτή η στιγμή. Έχει έργα. Έχει κοινό τόπο, στόχο, τροχιά και δύναμη σ' ένα συστρατευμένο πλήθος που το νιώθεις πριν το δεις. Θυροκόλλησαν την απόφαση γενοκτονίας και την είπαν μέτρα, μνημόνια, πακέτα κι άλλα τέτοια αφασικά. Η στιγμή δε σηκώνει ερωτήσεις, αναλύσεις και απαντήσεις δε ζητάς. Δεν επαιτείς. Δεν τιμολογείς τη στάση σου στον πόλεμο παγιδευμένος σ' ένα επαναλαμβανόμενο «γιατί» που στο υπαγορεύουν για να το απαντήσουν όπως θέλουν. Πολεμάς. Αυτοί κι Εμείς; Όχι! `Η αυτοί ή εμείς.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-9-2012

Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης...

 Πέρυσι τέτοιες μέρες τολμούσα να σηκώσω στο «ιερό» βήμα της Βουλής των Ελλήνων μια φραντζόλα ψωμί κι ένα μπουκάλι γάλα. Αυτοί που δάγκωσαν το βυζί της μάνας τους για να συλλέξουν τρομοκρατημένα ψηφαλάκια, κάτι προοδευτικάριοι που πήγαν μάλιστα και καλά στις εκλογές, θυμάμαι να γράφουν στην εφημερίδα τους πως δεν ξέρουν πού βρήκα φραντζόλα με 0,60!... Οι τιμολογητές των βασικών ειδών διατροφής, για τους οποίους ως κεφάλαιο τα σύνορα είναι παγκοσμίως ορθάνοιχτα και τα λεφτουδάκια τους θηριωδώς μεταναστεύουν όπου οι τόκοι είναι μεγαλύτεροι, τώρα κάνουν εράνους και χρηματοδοτούν καμπάνιες «αλληλεγγύης». Τα φασισταριά καραδοκούσαν την ώρα και τη στιγμή που θα σταματάνε τις απεργίες στις γαλακτοβιομηχανίες, αντικαθιστώντας τους τυχόν αλλοδαπούς εργάτες με Έλληνες, αλλά εκβιάζοντας το μεροκάματο να παραμένει στην πακιστανική του τιμή για την τιμή της πατρίδας των επιχειρηματιών και με την ευλογία της μητροπολιτικώς ιδιόκτητης Παναγιάς τους. Νομιμοποίηση ψήφου...

Ύστερα ήρθε το υστερικό υπόδικο ανθρωποειδές, με διαβατήριο το χαστούκι, να ανεβαίνει στο ίδιο «ιερό» βήμα και να ξερνάει άρτο και θεάματα, συγκρουόμενο αυτοκινητάκι στο τροϊκάνικο λούνα παρκ όπου σωφάρει με μαεστρία ο ωραίος που αφίππευσε του αγιωργήτικου αλόγου και τώρα βολεύεται μ΄ένα σαμάρι κι ένα λαό με δήθεν υπομονή γαϊδάρου... Στα έδρανα ο μαρμαρωμένος ώριμος της δεξιάς προκοπής, απολαμβάνει υπομειδιών το χειροκρότημα που σύριζα τον αποκατέστησε στη συνείδηση των πολιτών ως ακίνητο ήρωα της ψυχραιμίας. Φαληρημένες πένες και τηλεμούρες, φασκιωμένες στο φόβο τους, νιανιαρίζουν και νιαουρίζουν πως τάχαμου φοβούνται τους άντρες με τα μαύρα τους έτοιμους για όλα, οπότε τους βάζουν απέναντι κάτι «ερυθρά σκουπίδια κι ορφανά του Στάλιν» για να μην τους πάρει και τους καταπιεί η κινούμενη άμμος των συμφερόντων των αφεντικών τους. Και προαναγγέλλουν συγκρούσεις εμφυλιοπολεμικές των ...«άκρων». Νομιμοποίηση ψήφου.. Οι Τούρκοι θέλουν την κυριαρχία μιας ντουζίνας νησιών, απ΄το Αγαθονήσι ως τη Γαύδο. Δεν τους φτάνουν τόσες ώρες τηλεπροβολής των ιστορικών τους, αλλά και σημερινών, αρχών και αξιών στην απέναντι του Αιγαίου ευρωμπανανία. Στην Κύπρο βρίσκουν ομαδικούς τάφους απ' την εποχή της εισβολής, αλλά όχι λεφτά για να σταθούν στην ευρωστρούγκα. Καμένη σάρκα έρχεται απ' τους παρακείμενους των αγίων τόπους. Τα Ίμια μεταφέρθηκαν ανάμεσα Κίνα και Ιαπωνία. Οι σατανικοί στίχοι έγιναν «ταινία» από την αειθαλή μυστική υπηρεσία. Η Αργεντινή έγινε αθηναϊκή επιθεώρηση για ερασιτέχνες οικονομολόγους που μεγάλωσαν χειροκροτώντας την Εβίτα μιούζικαλ και το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι το έβλεπαν ως ντρίπλα του Μαραντόνα... Η Μόνικα βγάζει βιβλίο για το πλανηταρχιδοσέξ. Οι μουσουλμάνοι βγάζουν θυμό εικονοκλαστών στο ενεργειακό ιπποδρόμιο του νυν μεσαίωνα. Οι ζηλωτές άφωνοι μαθαίνουν πως ο Χριστός παντρεύτηκε σ΄έναν πάπυρο ιδιωτικό, είπε το Χάρβαρντ, όπου επιμορφώνει περί κρίσεων ο εκλεκτός υιός ο γ'. Στην Αθήνα έφτασε και ρίχτηκε στην πιάτσα κρυσταλλική μεθαδόνη. Φθηνό χημικό ναρκωτικό που κάνει τους χρήστες να τους βλέπει ο Καιάδας και να τρέμει, δυο ευρώ η δόση για να προσαρμοστεί κι αυτή ελεύθερη ναρκαγορά στην ...κρίση. Κι αυτή είναι η τρομαχτική είδηση για λίγους με επίπτωση σε όλους.

Ανάμεσα και μετά από δυο μνημόνια και δυο εκλογικές αναμετρήσεις, με την ψήφο των πολλών, την απογοήτευση περισσότερων, τον αναστεναγμό όλων σχεδόν, επιβάλλεται μια οριζόντια περικοπή πολιτικής, επικοινωνιακής και πολιτιστικής νοημοσύνης. Ποινή προληπτική κάθε αντίδρασης συλλογικής, κάθε ιδεολογικής διαλεκτικής πάλης, κάθε δράσης που θα επιτρέψει στη λαϊκή συνείδηση να δραπετεύσει από το παγκοσμιοποιημένο Γκουαντάναμο με δεσμοφύλακα το 1% του πληθυσμού που κατέχει το 99% του παραγόμενου πλούτου. Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης. Λοβοτομημένοι αγανακτισμένοι θα χαίρονται που το περιβάλλον θα σωθεί αν αντί για χημικά, υδραντλίες θα σαρώνουνε τις γκρίνιες. Πεινασμένοι αστυνομικοί λεκιασμένοι από τραμπουκονταβάδες, απαξιωμένοι δάσκαλοι, πιασμένοι στον εύκολο διαδικτυακό ιστό διανοούμενοι, γαλονάδες με την ανέχεια στο πηλήκιο, γέροι στοχοποιημένοι, ανάπηροι με πιο ανάπηρα επιδόματα, παιδιά υποσιτισμένα, νέοι με φαλακρά όνειρα επιβίωσης και αρθριτικά στην αποκοτιά... Όσο μένουμε θεατές στο έργο, αυτό θα παίζεται για μας χωρίς εμάς. Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης θέλει τ' αφεντικό για να κορδώνεται ο λαός-κομπάρσος επειδή του πούλησαν πως «πρωταγωνιστεί» στο ταξικό σενάριο. Νομιμοποίηση ψήφου. Και ...Χασάπη γράμματαααααααααααααααα!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 23-9-2012

Κόλαση ... όχι Χόλιγουντ!

 Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τέλειωσε. Η όποια Δημοκρατία, μας τέλειωσε και αυτοακυρώνεται ακόμη και ως λέξη. Απ΄ την ώρα που σε ρούγες και γυάλινα πορτοπαράθυρα στενά, ψηφισμένες και μη φωνές, παραδέχονται ότι η τελική μορφή εκτέλεσης του λαού και της χώρας, της πατρίδας βρε αδερφέ, θα καθοριστεί από τις αμερικανικές εκλογές! Και δεν σηκώνονται κι οι πέτρες. Όχι γιατί δεν είναι αληθής η ανάλυση στην καπιταλιστική δυτική κόλαση που αυτοφυλακιστήκαμε. Αλλά γιατί δεν θέλουμε να συναινέσουμε στην αποδοχή της. Έτσι θα 'πρεπε, αλλά έτσι δε γίνεται. Όταν μάλιστα η... αξιωματική αριστερά ζητιανεύει ραντεβού με τους Ευρωπαίους μανδαρίνους. Η λογική τελείωσε απ΄ την ώρα που συζητιέται η περικοπή τροφής των νηπίων στους παιδικούς σταθμούς και η συζήτηση διεξάγεται παράλληλα και με τους ίδιους συνομιλητές, για τη φορολογική σύλληψη μέρους των 23 δισ. που έβγαλαν από τη χώρα χίλιοι εφτακόσιοι νοματαίοι. Νομίμως θα αποδειχτεί - καπιταλιστικό και με ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων θεσμοθετημένη, είναι το οικονομικό ευρωσύστημα - οι περισσότεροι. Απ΄ τις περικοπές των παιδικών σταθμών θα εξοικονομήσει το ληστρικό ιδιωτικοποιημένο κρατίδιόν μας, τσιφλίκι από ιδρύσεώς του, μιας χούφτας κοτζαμπάσηδων, καμιά τριανταριά εκατομμύρια. Την παρωνυχίδα της μεγάλης, νόμιμης ξαναλέω, μπάζας.

Στην Ευρώπη, που εξελίσσεται σε μια ομολογουμένως ευρεία και κατάμαυρη οπή, μια τρύπα που καταβροχθίζει εκατομμύρια ανθρώπους, η Ελλάδα πεθαίνει από πείνα, έλλειψη φαρμάκων και περίθαλψης, ανασφάλεια και θλίψη, κατάργηση κάθε έννοιας αυτοσεβασμού. Με επιχορηγούμενη από δημίους, μια προσωρινή επιβιωτική διαδικασία υπέρ της μικρής μερίδας που θα προσκυνάει γενεές επί γενεών μνημονιολόγους και το σινάφι τους, δεν σώζεται ούτε η εργατική τάξη επομένως ούτε και η πατρίδα της. Όσο στο λεξιλόγιο δεν εγκαθίσταται και δεν γίνεται πρώτη, μήτε καν δεύτερη φύση, η ταξικότητα των μέτρων, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική, η διαφορετική κατά τάξη αντίληψη περί πατρίδας, οι λέξεις δεν θα χάνουν απλώς το νόημά τους. Θα γίνονται καθημερινά ολοένα και πιο επικίνδυνες. Θα καταστέλλουν κάθε νοητική επεξεργασία όσων εκτοξεύονται εναντίον μας στη λογικοφανή σωτηριολογία των μαύρων ημερών.

Στους σύγχρονους πολέμους κάθε φύσης και μορφής, η πλειονότητα των θυμάτων είναι άμαχος πληθυσμός, γυναικόπαιδα και γέροι. Aλλά ο εχθρός είναι ούτως ή άλλως πάντα εντός. Στις μέρες μας δε, κυνικός, βάρβαρος και χωρίς προσχήματα, ο εγχώριος καπιταλισμός παράγει ένα λεξιλόγιο για ιθαγενείς μελλοθανάτους που θέλει εξαιρετική προσοχή. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται από συριζαίους εντός - εκτός κοινοβουλίου για να παρουσιάζεται η διαχείριση ως επανάσταση και η ταξική αστική δημοκρατία ως λαϊκό κεκτημένο. Γιατί πώς αλλιώς να εκλάβεις την ρεβερέντζα προς τους χειμαζόμενους από τα μέτρα εργαζόμενους αστυνομικούς, πυροσβέστες, λιμενικούς, ένστολους, ότι αποτελούν «τμήμα του λαϊκού κινήματος». Τι νόημα έχει η λέξη κίνημα και το επίθετο λαϊκό, όταν προαπαιτούμενο είναι «η πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ» και η μετάθεση κάθε ελπίδας στην...άλλη ζωή, οπότε και θα αλλάξει φύση η λυκοφωλιά των μονοπωλίων και θα γίνει από κόλαση, παράδεισος με ρύζι και ουρί του παραδείσου; Και γιατί να μην θέλουν οι σύγχρονοι χρυσοσκονάτοι μελανοχίτωνες να καταθέτουν στεφάνια στους τόπους εκτέλεσης Ελλήνων από ομοϊδεάτες τους, με ερμηνευτικό λεξικό την ψήφο του πρώτου απελπισμένου;

Η εργασία είναι κόστος. Η υγεία είναι κόστος. Η παιδεία είναι κόστος. Το γήρας είναι κόστος. Ο πολιτισμός, η αγωγή της ψυχής, είναι κόστος. Η χρήση της τεχνολογίας απ΄ το ηλεκτρικό ως το διαδίκτυο, είναι κόστος. Οι διακοπές είναι κόστος. Όταν ο κεφαλαιοκράτης ανοίγει «διάλογο» με τους κοινωνικούς εταίρους, τις κοινωνικές ομάδες, τις επαγγελματικές ενώσεις, τους νέους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, τους άρρωστους, τους δικαιούχους, τους των ειδικών μισθολογίων, τα ΑμεΑ, τη λερναία ύδρα δηλαδή, έτσι τη βλέπει, που λέγεται λαός, λαός, λαός και τίποτ΄ άλλο, τότε γίνεται Ηρακλής και κόβει κεφάλια κι ο λαός πρέπει να συναινεί και να φχαριστιέται που δεν έγινε και κόπρος του Αυγείου. Σκατά δηλαδή καθαρισμένα από ντόπιους ημίθεους, εντολείς θεών του κεφαλαίου που στρογγυλοκάθονται στον Όλυμπο της Αγοράς... Δεν είναι διάλογος. Είναι εξαγγελία θανατικής καταδίκης. Είναι μετατροπή του κόσμου ολόκληρου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της πλειοψηφίας των λαών. Επισιτιστική κρίση, λόγου χάριν, λένε οι παίκτες του χρηματιστηρίου τροφίμων και γης, το αποτέλεσμα των κερδών τους. Η λέξη είναι πείνα. Κι είναι όπλο μαζικής καταστροφής πιο ανθρωποβόρο και βασανιστικό απ΄ όλα τ΄ άλλα. Η αναγούλα, ο θυμός, η θλίψη, η αγανάκτηση, η τάση παραίτησης, η σταδιακή αποκτήνωση, η αξιακή ευκαμψία, είναι μερικά από τα συμπτώματα του εφαρμοσμένου υπαρκτού καπιταλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και δεν θεραπεύονται με την αποδοχή του μοιραίου, γενικευμένου και αναπόδραστου της καταχρηστικής σημασίας της λέξης κρίση. Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τελειώνει όταν ο λαός αποφασίσει να κρατήσει την επανάσταση για τους ανθρώπους κι αφήσει την ανάσταση για τους θεούς των αγορών. Τα απωλεσθέντα, κεκτημένα με αίμα δικαιώματα, δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει το κεφάλαιο νεκρανασταίνοντας το Λάζαρο-εργάτη. Ούτε στο Χόλιγουντ. Που σημαίνει άλλωστε κι Αγιόξυλο.(χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 9-9-2012

Ποίημα της εβδομάδας 302

Mια ζωή είναι αρκετή;

Ακροβάτες ονείρων
Χαμόγελα αληθινά, ψεύτικα.
Μια ζωή που ψάχνεται για μια ευθεία άσπρη γραμμή.
Μια ζωή που βλέπει ή ονειρεύεται. Όνειρα που αρχίζουν, όνειρα που σταματούν. Ή και συνεχίζουν.

Η θάλασσα φωνάζει, το ποτάμι μιλά, ο άνεμος τραγουδά.
Η καταιγίδα γίνεται μαέστρος και ο ήλιος καβαλιέρος σ'ένα χορό με ντάμα τη θάλασσα..
Λουλούδια αγκαλιάζονται, η γιαγιά χαμογελά, ζώα σου φωνάζουν στη ψυχή...
Εσύ ακούς; Εσύ βλέπεις; προσπαθείς;
Μια ζωή είναι αρκετή;

Μικρά που φαίνονται μεγάλα,
επικάλυμμα χωρίς ουσία. Πικρός καφές.
Μια ζωή είναι αρκετή για να κοιτάξεις λίγο έξω από το παράθυρο;
Να δεις ότι οδηγείς με άτροχο αυτοκίνητο;

Προσπαθώ...το βρίσκω, χάνομαι, ψάχνω, ψάχνομαι, με ψάχνει, ψάχνω κάτι.
Τί είναι αλήθεια αυτό;
Μια ζωή είναι αρκετή;

"ΝΕΦΕΛΗ"

(συναδέλφισσα που προτιμά το ... φιλολογικό ψευδώνυμο, την ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συνεισφορά της)

Ποίημα της εβδομάδας 301

Ταξίδι

Κάτω από ένα πεύκο

Ο αγέρας δε φυσούσε

Τραγούδαγε τον ύπνο

Μια κοπέλα

Κάτω από τον ύπνο

Η αναπνοή μας φύλαγε

Η αυγή

Να περάσει το ρέμα

Ήταν νύχτα

Ποιος ξέρει

Αν δε γεννηθήκαμε

Τότε

Σαν κλείνουμε τα μάτια

Φοβούμαστε και τώρα

Μήπως γίνουμε ξένοι

Ο ένας στον άλλο

Αλλά τότε δεν έφταιγε

Παρεκτός η καρδιά μας

Μας αγαπούσε η θάλασσα

Μας αγαπούσε ο ύπνος

Σήμερα η μπόρα πέρασε

Θα μας σηκώσει ο Θεός

Θα μας φιλήσει

Θα γίνουμε παιδιά του

Πάνω στη χλόη

Ο στοχασμός μας τρέχει

Μελαγχολεί σα μέλισσα

Μελαγχολεί και πάει

Και καβαλάρης ο άνεμος

Μπροστά του περπατάει

Και χαιρετάει τα σύννεφα

Και αψηφά τη γη

Γιώργος Σαραντάρης