Ποίημα της εβδομάδας 326

Κυλισμένη στο χώμα

Κυλισμένη στο χώμα του κάμπου

Χαϊδεύεις προκλητικά το κορμί

Λουλούδια στολίζουν κέρατα ταύρου

Και συ τραβάς για αλλού τη ψυχή

Χάθηκε το σταυρόσχημο λαιμού το φυλαχτό

Γυμνά τα στήθη σου προβάλεις

Σκληροί φαλοί να σκίζουν αιδοίο κι ουρανό

Ηδονικά εσύ να αναστενάζεις

Ο ταύρος θεός που σου στήνει παγίδα

Στη πλάτη κουβαλώντας προσφυγιά

Την ερεθισμένη σου ρώγα την είδα

Με μια τελευταία φευγαλέα ματιά

Κάνω ένα βήμα κοντά

Το κουτσό μου ποδάρι να σύρω

Την απουσία σου νιώθω ξανά

Και εις υγεία στο θάνατο πίνω

γιώργος Α. Κωνσταντίνου

 (Φίλος και συνάδελφος τον οποίο ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη συνεισφορά του)

Ποίημα της εβδομάδας 325

Απ' τα χαμένα, τίποτε δε χάνεται.

Απ' τα χαμένα, τίποτε δε χάνεται.

Κάποιες φορές γυρνούν επίμονα γυρεύοντας

το δίκιο, την πραγμάτωσή τους

άλλοτε σαν παραπονιάρικα πουλιά

κι άλλοτε λύκοι πεινασμένοι που χυμούν

να μας κατασπαράξουν.

Δρόμοι γυρεύουνε τα βήματά μας

αγέννητα παιδιά να γεννηθούν

μπουμπούκια όνειρα έναν ήλιο για ν' ανθίσουν.

Ποιος είπε πώς δεν έχουνε οι μνήμες μέλλον;

Λένα Παππά, Εκδοχή

Ποίημα της εβδομάδας 324

Αυτά που δε συμβαίνουν

Αυτά που δε συμβαίνουν

είναι πιο πολλά

και ασύγκριτα πιο ενδιαφέροντα

απ’ όλα όσα συμβαίνουν.

Επιθυμίες που κοντοστέκονται

κι άλλες που φεύγουνε στις μύτες των ποδιών

είναι το σκηνικό τους.

Αυτά που δε συμβαίνουν

μένουνε χαραγμένα πιο βαθιά

μες στην ψυχή μας

και είναι πιο γλυκά κι αγαπημένα

όπως κάθε απραγματοποίητο.

Λίγο και μόλις η πραγματικότητα τ’ αγγίξει

χάνουν την αίγλη τους

κουράζουν και κουράζονται.

Αυτά που δε συμβαίνουν

κι όμως θα ευχόμασταν

μια μέρα να συμβούν

τα παίρνει η φαντασία μας και τα στιλβώνει

με του Ανέφικτου τη λάμψη

τη μαγεμένη σαν της λαμπηδόνας:

όσο την πλησιάζεις τόσο χάνεται,

κι εσύ μαζί της.

Λένα Παππά

Περί φόβου

1. Στη ζωή μας το μόνο αληθινό που υπάρχει και διαχέεται παντού είναι ο φόβος. Τα κατάφεραν! Οι ανυπόφορες συνθήκες δεν είναι πλέον αποσπασματικές και μόνες τους, έχουν ενωθεί και σχηματίσει μέσα και έξω από τον πολίτη το φόβο. Αυτός ο κακοήθης όγκος παρουσιάζεται από το κράτος σαν φυσική κατάσταση.

2. Ο φόβος είναι η αρχή της προσωπικής διάλυσης και συνδέεται άμεσα με την αποσύνθεση που ζούμε. Ο φόβος μπροστά στη βία και στον εξευτελισμό που ακολουθεί δημιουργεί εκείνες τις συναισθηματικές αποχρώσεις που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να ζήσει με την ευπρέπεια που του αξίζει.

3. Παρατηρώντας τις λεπτομέρειες που απαρτίζουν την καθημερινή μας ζωή διαπιστώνει κανείς πως η πρώτη μας ύλη μέσω της οποίας ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο είναι ο φόβος. Εξαιτίας του φόβου, υπομένουμε αδιαμαρτύρητα κάθε αδικία, και οι διώκτες μας το εκμεταλλεύονται για να μας υποβάλουν σε μια κατάσταση μόνιμης καταστολής. Τι ευοίωνη προοπτική, κυρίως για τη νεότητα!

4. Δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για κράτος αλλά για ένα ποινικό σύστημα που έχει ως κέντρο του την τριάδα που μας κυβερνά. Και οι τρεις επιβάλλουν το φόβο ως ένα καταναλωτικό αγαθό που οφείλουμε να δοκιμάσουμε: «Πληρώνω για να τρέφομαι από το φόβο μου». Ομολογώ πως αυτό ούτε ο Κάφκα δε θα μπορούσε να το φανταστεί.

5. Ο φόβος δεν κάνει παραχώρηση σε κανέναν και ως εκ τούτου ούτε στους καλλιτέχνες. Τους εκθέτει. Σε κάθε έκφραση τέχνης μπορεί κανείς να θαυμάσει πόσα είδη συμβιβασμού υπάρχουν, πόση συσσώρευση φόβου. Αντί για δημιουργία οι καλλιτέχνες ξεπέφτουν σε φτηνά δράματα αντάξια της παρακμιακής μας εποχής.

6. Από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού είναι οι δημοσιογράφοι, ησυχάσαμε. Δεν υπάρχει πλέον φόβος χωρίς να συνοδεύεται από το ναρκωτικό των δημοσιογράφων, οι οποίοι προσπαθούν να μας κοιμίσουν μέσω της απομυθοποίησης όλων όσα μας βαραίνουν. Μεγάλο άλμα: Αυτό που δεν κατάφεραν όλες οι εκκλησίες μαζί, το κατάφερε η δημοσιογραφία. Αυτοί οι εξολοθρευτές οραμάτων και επιθυμιών, ακούραστοι, διαιρούν το καθετί λερώνοντας τα χέρια τους με μελάνι, αφήνοντας το αίμα όσων αντιστέκονται στα χέρια των μπάτσων. Ταυτόχρονα εγκωμιάζουν την ελευθερία της έκφρασης καθισμένοι στα αυγά τους, όταν γύρω τους όλα χάνονται.

7. Ο φόβος δε σου κόβει μόνο τα πόδια αλλά και κάθε επιθυμία να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Γυρνάς στον κήπο της νοσταλγίας και θυμάσαι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θυμάσαι.

8. Ο φόβος μας εκπορεύεται από το γεγονός ότι δεν έχουμε πια δικαιώματα. Η λίστα των δικαιωμάτων μας που κρατά στο χέρι της αυτή η σκιά που κορδώνεται ότι είναι πολιτισμένο κράτος δεν επιτρέπει τίποτα.

9. Οι τεχνικοί της εξουσίας ψάχνουν να βρουν ένα όνομα που θα αντικαταστήσει αυτό της απεργίας. Βρισκόμαστε μπροστά στην αρχή αντικατάστασης όλων των ονομάτων στη βάση της γελοίας άποψης ότι ο νόμος κάνει το όνομα.

10. Ο Χέγκελ είχε δίκιο όταν έγραφε: «Καμία δύναμη δεν μπορεί να καταστρέψει το πνεύμα ενός λαού είτε απέξω είτε από μέσα αν δεν είναι ήδη δίχως ζωή, αν δεν έχει ήδη πεθάνει». Θεωρώ δικό μας πλεονέκτημα το γεγονός ότι το κράτος εκφράζεται ξεκάθαρα πάνω στο καθετί χωρίς να κρατάει τα προσχήματα. Πρόκειται για μια οικογένεια της οποίας ο κωδικός μάς είναι γνωστός. Η ίδια πιστεύει ότι μπορεί να μας χειραγωγεί, γι' αυτό και μας απεχθάνεται. Οι συνήθειές της ωστόσο την προδίδουν και αναδεικνύουν την κούρασή της, την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσουμε εναντίον της.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  24-2-2013

«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

...μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού/και στ' αγεριού το πόδι...». Όχι σύντροφοι, αυτή η εκδοχή δεν έπαιξε πουθενά. Κι όμως, είναι η ποιητική επιτομή της φυσικής και πολιτισμικής συνάμα καλλονής της Χαλκιδικής. Εκεί απάνω και γύρω από τις Σκουριές. Κι όπου χρυσάφι μέταλλο στα σπλάχνα της γης μας, απάνωθέ του άλλο χρυσάφι, από δάση και θάλασσες, από πανάκριβη φύση και τρυφερή όσο και άγρια τρυφηλή πραγματική ζωή. Κανείς δεν μπόρεσε ως τώρα, έξω από τους μεγάλους ποιητές σαν τον Ρίτσο, να κοστολογήσει το φως. .. «...Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός, -χρυσές γαλάζιες γλώσσες/ στα βράχια ελάφια πελεκάν, τα σίδερα μασάνε...».

Στα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», ο ποιητής είδε όσα δεν είδαν τα φαντάσματα των ρεπορτάζ. Την πατρίδα ως έχει και είναι. Όχι ως επένδυση. Πικρή. Το Ρωμιό ως δύναται να είναι. Αγέρι. Ελάφι που πελεκάει τα βράχια και μασάει τα σίδερα. Όχι σαν μια μαύρη προβοκατόρικη παραστρατιωτική ομαδούλα, που καίει καλά ασφαλισμένα φορτηγά, παραφερνάλια των μέσων παραγωγής του αδηφάγου αφεντικού που αυγατίζει εν μια νυκτί το κεφάλαιό του.

Γιατί, άμα ξεπεζέψεις συνειδητά από το στίχο, προσγειωθείς στο ανώμαλο έδαφος της υπόδουλης ανάλυσης των πραγματικών περιστατικών, και κλείσεις τ' αυτιά στις οιμωγές των «καταδιωγμένων» επενδυτών και των «στοχοποιημένων» δραστών, τότε το αμείλικτο πολιτικό ερώτημα «τις ωφελείται» από το δρώμενο Σκουριές, ορθώνεται και απαντιέται πάραυτα. Ο πρωθυπουργός Σαμαράς, στο πιτς φιτίλι, ανακοινώνει βλοσυρός κι αποφασιστικός πως... οι ξένες επενδύσεις θα προστατευθούν με κάθε μέσο. Και πως η «Καναδικός Χρυσός», που έχει τέσσερα χρυσωρυχεία εξασφαλίσει στη φτωχή Ελλάδα, θα τακτοποιηθεί άμεσα με την προώθηση της κολλημένης στη Θράκη, αντίστοιχης με τις Σκουριές, επένδυσής της. Τα μολοτοφάκια και τα στρατιωτικά παντελονάκια, καταγεγραμμένα στην κάμερα της εταιρείας, έφτιαξαν μια ωραία ατμόσφαιρα! Για τις ...εθνοσωτήριες επενδύσεις που επισπεύδονται. Ετσι ό,τι δεν κατάφερε από μόνη της η πολυεθνική, το πέτυχαν μια χούφτα προβοκάτορες που μοιάζει να τους περίμεναν ως κι οι κακοπληρωμένοι δυστυχείς ιδιωτικοί φρουροί, αφού οι βάρβαροι επιτέλους θα διαβούνε.

Τα παράπλευρα ωφελήματα της «Επιχείρησης Σκουριές», κάτι σαν εγχώρια τάγματα εγκεκριμένης εφόδου, δε θα απασχολήσουν κανέναν. Γιατί δεν έχουν μήτε εικόνας κάλυψη, μήτε εντυπωσιακά αποκαΐδια, μήτε ευαίσθητο σχολιασμό: Θα φακελωθούν νομίμως όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Θα εξευτελιστούν περισσότεροι. Θα εκβιαστούν με υποψίες και ενδείξεις απελπισμένοι εργαζόμενοι στην έρημο της ανεργίας, εκεί όπου το ελάφι τυφλώνεται κι αντί να μασάει σίδερα μασάει το διπλανό του. Η φρουρά θα πολλαπλασιαστεί στα εργοτάξια και δε θα είναι ιδιωτική, να μην κοστίζει και στ' αφεντικά, αλλά κρατική να την πληρώνει ο λαός χρυσάφι προ και μετά εξορύξεως.

Είναι τόσο κραυγαλέα η διαφορά ανάμεσα στο «εδώ το φως» του κόκκινου Ρίτσου και στο πυροτεχνηματικό μπουκάλι με μπενζίνα σε πρόθυμο να τη δεχτεί στόχο, που δεν απορείς πια. Στα μάρμαρα δεν πιάνει η σκουριά. Στα μυαλά κάτω από το σκοτεινό το σκούφο όμως, πιάνει και παραπιάνει. Και τότε ο ποιητής δικαιώνεται, όταν γράφει και προφητεύει το 1943, («Σαββατόβραδο στη συνοικία του φθινοπώρου») ...«Το κέρδος είναι αμφίβολο πάντα μα η ζημιά βέβαιη».

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  24-2-2013

Ποίημα της εβδομάδας 323

Ακόμα δεν μπόρεσα

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ 

πάνω στην καταστροφή

δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,

δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε

από τη συντροφιά μου,

πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω

και πως η μουσική των λουλουδιών,

ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα

δεν έρχεται στ' αυτιά τους·

ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ' άλογα

που θα με φέρουν πλάι τους.

Να τους μιλήσω,

να κλάψω μαζί τους

και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους·

όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,

σαν τίποτα να μην είχε γίνει

σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.

Γιώργος Σαραντάρης

Ποίημα της εβδομάδας 322

Αναβοσβήνοντας το φως

Όπως σε μιαν επίσημη τελετή τους θυμάμαι

έναν-έναν

που παρακολουθούσαν απ' την ακτή το θέαμα,

χωρίς κανείς να κουνηθεί απ' τη θέση του.

Τους θυμάμαι όλους- κι εσένα φυσικά!-

σχεδόν σε στάση προσοχής

που μ' έβλεπαν απ' την ακτή

να πνίγομαι.

Κώστας Στεργιόπουλος

«... ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΥΑΙΝΕΣ ΠΟΥ ΓΡΥΛΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ... »

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
«Μαθήματα» ναζισμού και φασιστικής προπαγάνδας περί πολιτισμού, ιστορίας και θρησκείας, σε 6χρονα και 10χρονα παιδιά από την Χρυσή Αυγή.
Αλλά η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά και τη νεολαία είναι καταγεγραμμένη στις λίστες των εκατομμυρίων νεκρών παιδιών και νεολαίων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά της Ελλάδας είναι καταγεγραμμένη στο Δίστομο. Ηταν σε εκείνο το ελληνικό ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι χιτλερικές ορδές για το οποίο ο ιστορικός Τάκης Λάππας, στο βιβλίο του «Η σφαγή του Διστόμου», περιγράφει:
«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε... Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους...».
Για την ίδια σφαγή ο Δημήτρης Γατόπουλος στο βιβλίο του «Ιστορία της Κατοχής», σημειώνει:
«Ιδού τώρα και τα επισημότερα στοιχεία της μεγάλης τραγωδίας, η έκθεσις του κατοχικού νομάρχου Βοιωτίας Ιωάννου, η έκθεσις του τότε νομάρχου Ιω. Γεωργόπουλου. Στην "έκθεσή" του στο υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνει και τα εξής. "Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς... Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων"».
Η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά της Ελλάδας είναι καταγεγραμμένη στα Καλάβρυτα.
Στην έκτακτη έκδοσή του για τη σφαγή, στις 24 Δεκέμβρη του 1943, ο «Ριζοσπάστης» στο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Η τραγωδία των Καλαβρύτων - Οι Ούννοι κολυμπάν στο αίμα», γράφει:
«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη από την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά. Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ' τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Εκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ' τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ' τα παράθυρα για να σωθούν. Εσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα. Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος. Οι Ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα. Οι Ούννοι, αυτές οι ύαινες που γρυλίζουν για πολιτισμό και για θρησκεία, έκαναν επιδρομή και στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λεηλάτησαν αυτό το εθνικό μνημείο και σκότωσαν όλους τους καλόγερους γκρεμίζοντάς τους στους βράχους».
Η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά της Ελλάδας είναι καταγεγραμμένη σε Κοφτερή, Κούρνοβο, Δοξάτο, Χορτιάτη, Καισαριανή, Κομμένο, Βιάνο, Κάνδανο. Είναι καταγεγραμμένη στο μπλόκο της Κοκκινιάς.
Τα όσα συνέβησαν στις 2.30 τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944 περιγράφονται σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που κυκλοφορεί την επόμενη ακριβώς μέρα του μπλόκου.
Οι Ούνοι και οι συνεργάτες τους κάνουν κάθε είδους ασχήμια. Ομαδικά βασανιστήρια. Ατιμάσματα, εκτελέσεις. Ορμούν στα σπίτια και τα λεηλατούν αφού σφάζουν όσους βρίσκουν εκεί, ακόμα και μικρά παιδιά στην αγκαλιά των μανάδων τους, σαν νέοι Ηρώδηδες.
Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με τα παιδιά. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού στον κόσμο.
Από τις πρώτες «ηρωικές» πράξεις των ναζί μόλις μπήκαν στην Τσεχοσλοβακία ήταν το 1939 η εκτέλεση 120 παιδιών με την κατηγορία της...«αντιναζιστικής συνομωσίας».
Ηταν στην ίδια χώρα, στην Τσεχοσλοβακία, που τα παιδιά ενός μικρού χωριού, του Λίντιτσε (Lidice), χρησιμοποιήθηκαν ως «πρώτη ύλη» για να εξελιχθούν ως μηχανισμοί εξόντωσης οι ναζιστικοί θάλαμοι αερίων...
Στις 2 Ιουλίου του 1942 τα 105 παιδιά του χωριού συγκεντρώθηκαν στο σχολείο. Από εκεί τα πήγαν στην πόλη Kladno. Μεταξύ του ενήλικου πληθυσμού υπήρχαν και 4 έγκυες γυναίκες. Οι ναζί τις μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου τους έγινε αφαίρεση των βρεφών από την κοιλιά τους...
Από τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να πέσουν στα χέρια των ναζί, τα 82 παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Τα υπόλοιπα, όσα είχαν χαρακτηριστικά «άρειας φυλής» αρπάχτηκαν από τους ναζί για να... διαπλαθούν σύμφωνα με τα ναζιστικά ιδεώδη (σσ: σας θυμίζει κάτι;...).
Τα 82 παιδιά μεταφέρθηκαν από την Γκεστάπο στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια.
Από τα 105 παιδιά του Λίντιστε, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους.
Το γλυπτό της Marie Uchytilov που πριν λίγο καιρό στήθηκε στο Λίντιτσε, αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα 82 παιδιά. Στα παιδιά που δολοφονήθηκαν από τους ναζί.
Τα 82 χάλκινα αγάλματα στο Λίντιστε, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, στέκονται εκεί για να συμβολίζουν τη «σχέση» του ναζισμού με τα παιδιά.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013