Ποίημα της εβδομάδας 343

Εκεί όπου η μοίρα χορεύει με τις αρχαίες πέτρες,
βλέπω τ' αγάλματα να στέκουν λυπημένα
μες στους καπνούς κοιτάνε απορημένα.
Κάπνιζε ο τόπος λύπη.
Όλα πεθαίνουν, ακόμη και τ' αγάλματα.
Βλέπω ν' ανατριχιάζουν αρχαίες κολόνες,
να στάζουν αίμα τ' αγάλματα,
γυναικείες θεότητες, σκιές βασιλιάδων,
αθλητές και θεατές να τρέχουν αλαφιασμένοι.
Δρυάδες πεθαίνουν κλαίγοντας
κι ο ποιητής συλλογισμένος,
κρατάει στα χέρια του μαρμάρινο κεφάλι.
Κλείσαν όλοι οι δρόμοι.
Λαθρεπιβάτες του χρόνουν ανήμποροι
Μέτριοι
Δουλοπρεπείς
παίζουμε στις τσέπες μας
κίβδηλα νομίσματα.

Γιάννης Η. Παππάς, Το ανεκτίμητο τίποτα, 2011

Ποίημα της εβδομάδας 342

Είμαι όσα μου δόθηκαν,
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε,
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα.
ήχους του κάποτε στον άνεμο σκορπίζω,
με το δικό μου όνομα
γράφω για τον δικό σας πόνο,
που ούτε δικός μου είναι ούτε δικός σας.
δεν είμαι εγώ λοιπόν που σας μιλώ,
γιατί εγώ είμαι όσα μου δόθηκαν,
γιατί εγώ δεν ξέρω καν ποιος είμαι.
τώρα απομένει να επιστρέψω
εκεί που κάποτε ξεκίνησα,
να επιστρέψω εκεί που οφείλω
το εγώ που είμαι
και που ποτέ δεν γνώρισα

 Τόλης Νικηφόρου, Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999

Ακόμα μία καραμελίτσα

Ακόμα μία καραμελίτσα

Όταν κάποιος πέφτει στα χέρια του Φόρου Εισοδήματος, όπως για παράδειγμα ένας αυτοεργοδότουμενος, ο Φόρος θέλει να μάθει τα περιουσιακά στοιχεία όχι μόνο αυτού αλλά και της συζύγου και των παιδιών του. Οι υπουργοί, στα πλαίσια της χρηστής διοίκησης που ευαγγελίζεται η παρούσα κυβέρνηση, αποφάσισαν να δώσουν στη δημοσιότητα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Και κάποιοι μοιάζει να είναι σώγαμπροι και να ζουν στο σπίτι του πεθερού ή σε κάποιο από τα χωράφια που διαθέτουν, αφού σπίτι δεν φαίνεται πουθενά στη δήλωση. Και κάποιοι άλλοι, που δεν τους φαίνεται από το κοινωνικό προφίλ, μάλλον έχουν επιπλώσει το σπίτι από το ΙΚΕΑ ή απλά δεν διαθέτουν παρά ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι κι ένα ψυγείο. Γιατί με οκτώ – εννιά χιλιάδες που δηλώνουν ως οικιακό εξοπλισμό, κομματάκι δύσκολο να διαθέτουν τίποτα περισσότερο.

Αν μη τι άλλο, με τις δηλώσεις των υπουργών, ανακουφιστήκαμε. Στη θέση του υπουργού Οικονομικών έχει τοποθετηθεί ο σωστός άνθρωπος. Ο Χάρης Γεωργιάδης, είναι ο μόνος από όλο το υπουργικό που δεν χρωστά τίποτα και σε κανένα. Τώρα δικαιούμαστε να ελπίζουμε πως η οικονομία του τόπου είναι σε καλά χέρια.  Οι υπόλοιποι, όπως και η πλειοψηφία του πληθυσμού, όπως και το κράτος, έχουν κάποιες καταθέσεις, άλλοι λιγότερες, άλλοι περισσότερες και διπλάσια, τριπλάσια, τετραπλάσια δάνεια και παρατραβήγματα πλην των Ιωάννη Κασουλίδη και Ιωνά Νικολάου, που έχουν πολύ περισσότερες καταθέσεις απ’ ότι δάνεια και παρατραβήγματα. Κι ευτυχώς που ο Κυριάκος Κενεβέζος δεν έγινε υπουργός Οικονομικών. Γιατί ναι μεν οι συνάδελφοι του έχουν λιγότερες καταθέσεις απ’ ότι δάνεια, έχουν ωστόσο άλλα περιουσιακά στοιχεία που παρά τα δάνεια εξακολουθούν να έχουν σημαντική περιουσία. Ενώ αυτός, πλην τετρακόσιες χιλιάδες.  

Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι και για να παίρνουμε στα σοβαρά τα πράγματα. Μία καραμελίτσα είναι το πόθεν έσχες όπως και οι δηλώσεις περιουσιακών στοιχείων όπου ο καθένας ότι θέλει δηλώνει. Μία ακόμα καραμελίτσα ως επίφαση διαφάνειας και ειλικρίνειας, για να θυμηθούμε γιατί ψηφίσαμε αυτή την κυβέρνηση. Μπας και ο διορισμός του Ρίκκκου Ερωτοκρίτου και η τοποθέτηση δύο φρουρών να τον φυλάνε μας κάνει να αμφιταλαντευόμαστε. Μπας και το ότι άλλοι ωρομίσθιοι απολύθηκαν και άλλοι προσλήφθηκαν μας κάνει να αμφιβάλλουμε για την εντιμότητα της κυβέρνησης. Μπας και η επιμονή του προέδρου για το γρι γρι αφήνει ερωτηματικά. Μπας και η πρόθεση να καταργηθούν οι προσφορές για έργα του δημοσίου κάτω του μισού εκατομμυρίου αφήνουν υπόνοιες. Μια καραμελίτσα διαφάνειας εξαφανίζει κάθε υπόνοια.

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 16-7-2013

Ας συνεχίσει η μουσική

Τον Ελλαδίτη επικοινωνιολόγο Στράτο Φαναρά καλεί στην Κύπρο ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πολίτης» θα συνεργαστεί με το κυπριακό γραφείο Γνώρα για βελτίωση της εικόνας της κυβέρνησης και του ίδιου του πρόεδρου. Είναι η ίδια τακτική που ακολούθησε κι ο καπετάνιος του Τιτανικού. Όταν η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, έδωσε οδηγίες στην ορχήστρα να παίζει σε χαρούμενους ρυθμούς ώστε να δημιουργήσει στους επιβάτες την ψευδαίσθηση πως όλα κυλάνε πρίμα. Και μέσα στην τρελή χαρά ήρθε και το μεγάλο μπαμ.

Το καλό στην όλη ιστορία είναι ότι ο πρόεδρος έχει επίγνωση της εικόνας που εκπέμπει ο ίδιος και η κυβέρνηση του. Είναι ωστόσο απορίας άξιο: Αυτό που προέχει τούτη την ώρα είναι η βελτίωση της εικόνας ή η βελτίωση της πραγματικότητας; Προεκλογικά είχε νόημα να πειστούν οι ψηφοφόροι πως ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν ο άνθρωπος που θα έφερνε την αλλαγή. Ήταν ο δυναμικός πολιτικός, με τις κατάλληλες διεθνείς σχέσεις, ικανός να χειριστεί την κρίση. Ο άνθρωπος που μετανόησε και σαν αναγεννημένος χριστιανός ήταν έτοιμος να πει όσα mea culpa του ζητείτο να πει. Μετεκλογικά τι νόημα έχει να πειστούν οι πολίτες όταν πια ζουν την πραγματικότητα και βλέπουν πως αυτό που πίστεψαν δεν ήταν παρά μια εικόνα που μαεστρικά έφτιαξαν κάποιοι επικοινωνιολόγοι και η οποία εικόνα δεν χρειάστηκε περισσότερο από ένα μήνα για να αποδειχτεί κάλπικη;

Ακόμα και τώρα, κάποιοι απελπισμένοι ίσως να θέλουν να πιαστούν από κάπου κι έτσι να την πατήσουν με χαρούμενες ειδήσεις που θα τους πλασάρονται κάθε μέρα ώστε να παραμυθιάζονται πως όλα πάνε καλά και έτσι να ονειρεύονται το αύριο ξεχνώντας το σήμερα. «Αύριο θα είμαστε όλοι πλούσιοι αεριτζήδες και θα ζούμε και πάλι μέρες και νύχτες λαμπρές, όπως και πριν λίγα χρόνια». Ένα λαό που ψάχνει από κάπου να πιαστεί είναι εύκολο να τον παραμυθιάσεις, πως στο τέλος της ιστορίας, αφού ζήσουμε χρόνια με κακές μητριές και κακές μάγισσες, θα έρθει η καλή νεράιδα και θα μας σώσει αγγίζοντας απλά το ραβδί της στα θαλάσσια οικόπεδα. Είναι όμως πολύ νωρίς όταν τον Φεβράρη κοιμηθήκαμε με άλλο παραμύθι και ξυπνήσαμε ξαφνιασμένοι, έντρομοι και φτωχοί σε άλλο παραμύθι, να πιστέψουμε ξανά στις μεταλλάξεις των πρωταγωνιστών. Μόνο με πράξεις μπορούμε πια να πιστέψουμε κι όχι με εφφέ.

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 9-7-2013

ΑΟΖ: Άθλιο Όραμα Ζωής

Μέρες Ιουλίου. Μεγάλωσα για να μην ξεχνάω κι όχι το αντίθετο. Αν γυρίσω το ρολόι του αναμνησιακού χρόνου στα νιάτα μου, εκτός από Πολυτεχνείο, έχει και μυρίζει Κύπρο. Έχει ονόματα βαριά που έπεσαν μες τη Μεσόγειο και σήμερα ξεκλειδώνουν και για τους νεότερους, άμα θέλουν να σηκώσουν το μυαλό τους πάνω από τα ζοφερά τρέχοντα, το μυστήριο τάχα μου δήθεν της συμφοράς.

Τάσκα, Αβέρωφ, Ιωαννίδης, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Χούντα, πραξικόπημα, εισβολή, «Αττίλας» Ένα και Δύο, κι ύστερα υστερικά ...γιορτή της Δημοκρατίας. Στις 9 Ιουλίου αποφασίστηκε, νύχτα 14 προς 15 εκτελέστηκε. Σήμερα, παρά κάτι σαράντα χρόνια μετά, την Κύπρο τη θυμήθηκε μονάχα ο κ. Στρος Καν, στην πρώτη συνέντευξή του στο CNN, μετά την καμαριέρα που αποζημιώθηκε για την πετυχημένη απόπειρα να χρησιμοποιήσει, κλασικά, το κάτω κεφάλι για να πάρει το πάνω του ...Ντομινίκ.

Μίλησε για έγκλημα, χρηματοπιστωτικό, του ΔΝΤ και των συν αυτώ καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών σε βάρος του «χρυσοπράσινου φύλλου του ριγμένου στο πέλαγο», μιας Κύπρου προσδιορισμένης έτσι από τον ποιητή, ο οποίος βασίμως υποθέτουμε ότι δεν ξάπλωνε σε αμμουδιές από λίρες και δε σκιαζόταν από φύλλοδεντρα δολαρίων.

Λαός που μετατρέπει την ιστορική του μνήμη σε αυτοκόλλητο -θυμάστε εκείνο το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ- με τη μισή Κύπρο μπλε κι άλλη μισή κόκκινη, το κοτσάρει στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, στη βιτρίνα του μανάβικου και περιμένει απ' τη φθορά, τη σκόνη και τη βροχή ν' αντέξει όσο μια πατρίδα, ξεχνάει το ζυγό στον τράχηλο στα πλαίσια της καταναλωτικής πίστης. Φυσικά πράματα. Υπεράνω πολιτικής χειραγωγημένοι πατριωτισμοί σε κονσερβούλες κρίσης. Κάτι σα γαλέτα σε γυλιό έγινε η Κύπρος. Την ανασύρουν κατά αραιούς καιρούς κάτι δομινικανοί μοναχοί του ξεφτυλισμένου αστικού κράτους, που πετυχαίνει ακόμα να βάζει τους λαούς να του πληρώνουν τα σωληνάκια στην εντατική του υπερσυσσωρευμένου πλούτου, με νοσοκόμα την ...αειφόρο ανάπτυξη.

Απ' την πολλήν συριζαίικη αντιμνημονιάδα, πάει η μνήμη περίπατο. Και σε λίγο θα 'ρθουν γενιές που θα διατείνονται ότι η Τροία έπεσε λόγω τρόικας και μνημονίου, ότι η φτέρνα του Τσίπρα είναι θωρακισμένη με σοσιαλδημοκρατικό τιτάνιο, φτιαγμένο από το καλό βαθύ ΠΑΣΟΚ των κρατικών ορυχείων εξουσίας κι ότι η ωραία Ελένη είναι κλεισμένη αιώνες τώρα στον Κορυδαλλό για χρέη και όλο και την κλέβει ο Πάρις ο Κουκουλόπουλος.

Η Κύπρος είναι το πιο ματωμένο, το πιο ζωντανό κι ακριβοπληρωμένο θυμιατήρι των πολιτικών λαθών μας, ημών των Ελλήνων πολιτών, που ξεχάσαμε αλλεπάλληλα σε κάλπες και εκτός αυτών. Τόσο όσο να μιλάμε με όρους νομιμότητας για τα χρυσαυγίτικα ναζιστοειδή, τους ταγματασφαλίτες της ασφάλτου, που μιλάνε για τοκογλύφους, αυτοί οι εισπράκτορες και καλλιεργητές της λήθης περί την χούντα.

Μέρες που είναι, η διαβόητη μήτρα των ναζί η ΕΕ, θύμισε έμμεσα την Κύπρο, το ...αεροπλανοφόρο της Μεσογείου μαζί με την Κρήτη (πόσες μπούρδες ποτίστηκαν γενιές πολιτικής πασοκοπαιδείας) δηλώνοντας πως είναι υπέρ του καθορισμού ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Ήρθαν τα μονοπωλιακά θεριά να μοιράσουν τη λεία τους. Όποιος θέλει να θυμάται και να γνωρίζει τι του μέλλουν οι πάλαι ποτέ αποφάσεις του μαζί με τις τωρινές, ας διαβάζει σήμερα 15 Ιουλίου, 39 χρόνια μετά το ...κυπριακό δράμα, όπου ΑΟΖ, Άθλιο Όραμα Ζωής. Γιατί οι πολυεθνικές του πετρελαίου δεν είναι αδερφές του ελέους. Αλλά και γιατί το αίμα δε βάφεται κόκκινο. Είναι.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-7-2013

Σατανική τύχη οι... στίχοι

Πριν από μόλις μερικά χρόνια, αν άνοιγε διεθνής και μάλιστα θυελλώδης συζήτηση για «μεγάλους αδερφούς», παρακολουθήσεις επικοινωνίας, δηλαδή πολιτών τε και πολιτικών, επιστημόνων ή καλλιτεχνών, θα έβγαινε κόσμος στο δρόμο. Και στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες ακόμη με περισσότερη ή και σχεδόν καθόλου τεχνολογική δυνατότητα μεταφοράς πληροφοριών. Με θυμάμαι στη Βουλή στην πρώτη μεγάλη συζήτηση για το σκάνδαλο των υποκλοπών, με τρεις αρμόδιους κι υπεύθυνους υπουργούς παρόντες να εκστομίζω τη λέξη Μέριλαντ (έδρα της αμερικανικής πανεποπτικής υπηρεσίας) και να απλώνεται τρόμος και φασαρία επαρκής για να μη δοθεί η δέουσα σημασία στην πηγή του... κακού. Ύστερα ήρθε η «φυσική» εξέλιξη των καπιταλιστικών ενοχών της Αγοράς. Ο υπεύθυνος πήρε προαγωγή και μετάθεση στο εξωτερικό, ο πρωθυπουργός πήγε σπίτι του, η εταιρεία (η μία απ' τις δύο, αφού η άλλη προμηθεύει στρατιωτικό υλικό επικοινωνίας σε 180 χώρες) έμεινε ανέγγιχτη απ' το σκάνδαλο, το θεόρατο πρόστιμο των 48 εκατομμυρίων ευρώ μειώθηκε στο ελάχιστο και η πρωταγωνίστρια εταιρεία μπούκωσε με 50 εκατομμύρια ευρώ σε διαφημίσεις τα ΜΜΕ!... Άλλωστε, ήταν και χορηγός της χρυσής Εθνικής ομάδας του ...Γιούρο. Το τελικό ευχαριστώ που μας παρακολουθούσαν ως χώρα ήρθε με τη συγχώνευση Βόνταφον - Γουίντ που αρραβωνιάστηκαν στο Μαξίμου.

Μετά ήρθαν τα «γουίκιλικς» και η εμπόρευσή τους από τα διεθνή ΜΜΕ που πλούτισαν δημοσιεύοντας «κρατικά» μυστικά με την ίδια ένταση που ασχολήθηκαν με την καταδίωξη του ιδιοκτήτη τους πρωταγωνιστή ως βιαστή. Και τώρα ήρθε κι ο μετανοημένος κατάσκοπος που μένει τράνζιτ, δέχεται προτάσεις από δίμετρες γκόμενες κατασκόπους για γάμο-βίζα, κι έδεσε η σάλτσα της εξοικείωσης με το τέρας που έφεραν μαζί με την υπέροχη τεχνολογική εξέλιξη και την ευλογία της, το ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν δεν ανοίξουμε τώρα μια ντόπια και παγκόσμια συζήτηση για την αλλαγή της πολιτικής δράσης, της επαναστατικής διαδικασίας και την όσμωση του πολιτικού ζώου-άνθρωπος με το απολίτιστο, καλά εξοπλισμένο κτήνος μέσα του, τότε, σύντροφοι, αλλά και ταξικοί εχθροί αντάμα, θα βρεθούμε μπροστά σε άλυτες εξισώσεις αλλοίωσης εννοιών και κοινωνιών.

Η εξολόθρευση των κεκτημένων δικαιωμάτων λαών, πολιτών, εργατών όπου Γης, κι όπου καίει τα σπαρτά αιώνων πολιτισμού κι εξέλιξης κι αγώνων η ανάσα του ιμπεριαλισμού σε φάση καπιταλιστικής κρίσης, περνάει μέσα από τη θεσμοθετημένη ως φυσική και αναπόφευκτη, αποδοχή της δύναμης των μέσων πάνω στον άνθρωπο. Όχι, δεν απαντώ με μανιχαϊστική προσέγγιση στην εξαιρετικά περίπλοκη και επιστημονικά εξελιγμένη χειραγώγηση των μαζών, που επιχειρείται και προσωρινά επιτυγχάνει στο διαδίκτυο και τα παραφερνάλια του.

Θυμίζω, απλώς, για να ανοίξει εδώ και τώρα η θεματολογία, πως ο φετφάς για τους σατανικούς στίχους του Σαλμάν Ρουσντί πριν από δυο δεκαετίες, γέννησε ένα κίνημα προστασίας της ελεύθερης έκφρασης κι απομείωσε απολίτικες θεωρήσεις των διεθνών αλλαγών. Στις μέρες μας η απαγόρευση υπέρπτησης του προεδρικού αεροπλάνου του Μοράλες πάνω από ευρωπαϊκές χώρες, η άτυπη κράτησή του στη Βιέννη κ.λπ. με άλλοθι την... πρωτοβουλία Σνόουντεν, αφενός δεν συγκινεί τις μάζες ως θα όφειλε. Αφετέρου μετατρέπει έναν εκλεγμένο ηγέτη κυρίαρχης χώρας σε φιγούρα live διεθνούς διαδικτυακού παιχνιδιού στρατηγικής με καταλυτικές πολιτικές επιδράσεις στο μυαλό των πολιτών - χρηστών. Άμα παίζεις τέτοια παιχνίδια χρόνια ολόκληρα στο επίπεδο του ίντερνετ για... ξεκούραση ή ψυχαγωγία, τότε η πραγματικότητα έρχεται να κουμπώσει με την τεχνητή πραγματικότητα. Ποιος θα διαδηλώσει για το αγαθό που δηλητηριάζεται, όταν ασφαλής δηλητηριαστής είναι ο ίδιος εθισμένος παίκτης που πίστεψε ότι είναι και κυρίαρχος κι ελεύθερος κι ατιμώρητα φονιάς για πλάκα, πολίτης του κόσμου μιας οθόνης; Σατανική τύχη κι όχι στίχοι.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 7-7-2013

Διά πάσαν νόσον και πάσαν...

Έστησαν ένα πανηγύρι Έλληνες κι Αζέροι αντάμα κι έψηναν αρνιά κι έτρωγαν κι έπιναν καταμεσίς στην πυρωμένη άσφαλτο των ημερών. Ο πρώτος λαχνός, ο διαβόητος «δυτικός» αγωγός φυσικού αερίου τους έπεσε κατακούτελα. Πλούτισαν με μιας. Ο ένας στους δύο Αζέρους που ως προχτές ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας μαζί με τον έναν στους τρεισήμισι Έλληνες της ίδιας μοίρας αισθάνθηκαν Ωνάσηδες. Άλλωστε βοούσαν τα κανάλια και οι τηλεοράσεις που είχαν συγκεντρωθεί στην κινέζικη επικράτεια του Πειραιά, να δουν την αναγγελία του σινικού παραδείσου με τους ευτυχισμένους χαμογελαστούς δούλους. Στο όνομα των οποίων άλλωστε, ο κοτζάμ πρόεδρος δημοκρατίας απένειμε το παράσημο του Φοίνικα στο αφεντικό - πλοίαρχο. Από τον Κοσκωτά στην «Κόσκο», μια μεταπολιτευτική ανάπτυξη δρόμος. Σπαρμένη με μαραμένα γιούλια και βιόλες, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Την ίδια ώρα ούτε μια κάμερα, ούτε μισός δημοσιογράφος στη συνέντευξη τύπου δεκατριών σωματείων του εργατικού κέντρου Πειραιά για την τύχη της δύσμοιρης Ναυπηγοεπισκευαστικής. Πλην του Λακεδαιμονίου «Ριζοσπάστη»... Ποιος δίνει φράγκο για τους πεινασμένους παραγωγούς του πλούτου, που έχουν οικειοθελώς πέσει σε κατάθλιψη και δεν μπορούν να χαρούν με τη χαρά των άλλων, των αφεντικών.

Την ίδια ώρα ο Βαρουφάκης δήλωνε πως μόνον ο Σύριζα σώζει τη χώρα κι οι χρυσαυγίτες, πως η εναπομείνασα ελληνική αμυντική βιομηχανία πρέπει να κλείσει σαν την ΕΡΤ ένα πράμα, πατριωτικό μαύρο, πίσσα, με το κόκκινο να είναι αποδεκτό μόνο ως αίμα εργαζομένων που απολύονται με το τσουβάλι. Εθνική Σφαγή και πώς να μη γιορτάσουν τα μονοπώλια...

Στους σινεμάδες παίζει φρέσκα Ζόμπι. Στα κοινωνικά δίκτυα ο Αδωνις - γιατρός. Θέαμα διά πάσαν νόσον και πάσαν καπιταλιστικήν μαλακίαν. Κι από κοντά, στα ψιλά των ψιλών, ανάμεσα στα στατιστικά των πανελλαδικών, η αποψίλωση της χώρας από τα νιάτα της και τα θάρρητά τους, τα κουράγια και τα όνειρά τους. «Σπασμένο καράβι έτσι πέρα μακριά, έτσι να 'μαι, με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά να... κοιμάμαι»...

Φέτος λοιπόν συντρόφια μου, έδωσαν εξετάσεις σχεδόν πέντε χιλιάδες λιγότερα παιδιά. Κι άρχισα να ρωτάω κι άκρη δε βρίσκω. Κανείς δεν τα θεώρησε αγνοούμενα από τη σάρκα του τόπου. Με μισόλογα και μισοπληροφορίες ειδικών κι ευαισθήτων, μένει η πιθανολόγηση της απορίας: Δημογραφικό το πρόβλημα; Εν μέρει. Οι μισοί απελπίστηκαν από την ταξική αδυναμία, τη φτώχεια που αθροίζει στο σβερκάκι των παιδιών βάσανα που ούτε Άτλαντας δε σηκώνει και τα παράτησαν; Ναι. Παίζει κι αυτό. Κάμποσα πήραν το δρόμο κατ' ευθείαν για το εξωτερικό; Είτε επειδή μπορούσαν τα δίδακτρα στα χαρβάρδια ιδρύματα είτε επειδή οι γονείς έγιναν ήδη μετανάστες κι οι παππούδες εδώ πέθαναν νωρίς χάριν εθνικής οικονομίας στην κατάχρηση υγείας και μακροζωίας που κατέστρεψε τη χώρα; Ναι, εν μέρει, παίζει κι αυτό.

Όταν αναζητούσα απαντήσεις για τα χαμένα από το... σύστριγγλο σύστημα παιδιά, αυτό απτόητο, αλλά και που να πάρει ανενόχλητο κυριολεκτικά, διατυμπάνιζε πως κλείνει διά συγχωνεύσεως 200 σχολεία, απολύει καμιά δεκαριά χιλιάδες «περιττούς» εκπαιδευτικούς, σφραγίζει καμιά δεκαπενταριά νοσοκομεία και... μας σώζει.

Η απάντηση μία είναι σε τούτο το νομιμοποιημένο σφαγείο. Α ν ε λ έ η τ η !

Υ.Γ. Οι... δήθεν πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις τείνουν σε μια σαρκαστικά χορταστική διαπίστωση: Ο σοβαρός κύριος Λιακόπουλος, που μέχρι στιγμής, παρά τις εξωφρενικές τηλεπωλήσεις του ευαγγελίου "Ζουν ανάμεσά μας", δεν εξελέγη βουλευτής και δεν πήρε ακόμη υπουργείο, είναι ο μόνος πιθανός σοβαρός σωτήρ. Τους ξέρει και δεν θέλει να ζει ανάμεσά τους.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  31-6-2013

Ποίημα της εβδομάδας 341

ΜΑΝΑ

Υπάρχω γιατί πρώτη εσύ ένιωσες την αναγκαιότητα της

 ύπαρξής μου.

Υπάρχω γιατί με το κορμί σου,  έκανες την αναγκαιότητα αυτή πράξη.

Υπάρχω γιατί από την αρχή, πήρες την απόφαση να αφήσεις για πάντα τα θέλω σου στην άκρη

και να βάλεις μόνο τα δικά μου μπροστά.

Υπάρχω γιατί παραχώρησες αβίαστα τον εαυτό σου,

 μόνο σε μένα.

Υπάρχω γιατί με το χνώτο σου, ζέστανες τα όνειρά μου.

Υπάρχω γιατί με τα φτερά σου διάπλατα αγκάλιασες κάθε ελάττωμά μου,

και σκέπασες κάθε ανασφάλειά μου.

Υπάρχω γιατί σαν Άτλας σήκωσες στους ώμους σου,

απίστευτα βάρη και αμέτρητες ευθύνες.

Υπάρχω γιατί μου έδωσες τον ώμο σου να γείρω,

και την καρδιά σου για να κλάψω.

Πώς να μην υπάρχω, και πώς να μην είμαι ότι είμαι

 όταν τα πάντα για σένα είμαι γω;

Αρετούσα

Συναδέλφισσα που προτιμά ... το φιλολογικό της ψευδώνυμο.  Την ευχαριστώ ιδιαίτερα.

Ποίημα της εβδομάδας 340

ΒΟΥΒΕΣ ΦΩΝΕΣ

Βουβές φωνές, μια απέραντη σιωπή απλώνεται παντού!

Λες και σταμάτησε ο χρόνος σε μια μόνο στιγμή,

και μείναν όλα στάσιμα, νεκρική σιγή ......

Πώς είναι δυνατόν το λίγο, να ‘ναι τόσο πολύ;

Λες και ο άνεμος που λυσσομανούσε μέσα από τις χαραμάδες,

δεν έχει πια αναπνοή.

Λες και ο ήλιος που με τη ζεστασιά του δυσχέραινε το κορμί μας,

να έχει στερέψει ξαφνικά από φως!

Μην ξεχάσεις τη βροχή, που χτυπούσε ανελέητα,

κάθε ζωντανό ή άψυχο ον,

είναι σαν να ‘χει κλειδωθεί τώρα, μέσα σε πυκνές νεφέλες,

αρνούμενη πεισματικά να ρίξει το βλέμμα  της κατά δω!

Ακόμα και οι εποχές μπερδεύτηκαν, έχασαν κάθε λογική,

κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, μονοτονία επικρατεί.

Σαν να ‘ναι όλα ίδια, περνούν οι μέρες ,

χωρίς σταματημό, σαν σε μαραθώνιο δρόμο,

τρέχουν να προλάβουν, τι;

Να βρουν νέο σκοπό;

Κι αν τον βρουν, θα ‘ναι καλύτερος απ’ αυτόν εδώ;

Αναρωτιέμαι ..............

Πώς είναι δυνατόν το λίγο, να΄ναι τόσο πολύ;

Αρετούσα

Συναδέλφισσα που προτιμά ... το φιλολογικό της ψευδώνυμο.  Την ευχαριστώ ιδιαίτερα.

«Το παράδοξο της αφθονίας»

Φυσικά, η θηριώδης προπαγάνδα που θέλει τα συμφέροντα των ρωσικών, των αμερικανικών, των ελβετικών, των αζέρικων, των ελληνικών και κάθε λογής κεφαλαίων να «συγχρωτίζονται» με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού (ενός λαού που λόγω της φτωχοποίησής του σε ποσοστό 80% ζει το χειμώνα χωρίς θέρμανση...) θα συνεχιστεί ακάθεκτη.
Συμβαίνει συχνά: Τα ιδιοτελή, ιδιωτικά και ατομικά τους συμφέροντα, τα ταξικά τους συμφέροντα, να τα βαφτίζουν «εθνικό συμφέρον».
Το είχαμε βιώσει και τότε, με την υπογραφή της (ατυχήσασας στην πορεία...) συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Οπως τώρα με τον «ΤΑP» και με το φυσικό αέριο, έτσι και τότε κάποιοι φέρονταν ωσάν να άρχισε να ρέει το πετρέλαιο από τα ...μπατζάκια τους. Στα δελτία ειδήσεων της εποχής ακούγαμε μάλιστα ότι η υπογραφή εκείνης της συμφωνίας από τους Καραμανλή - Πούτιν ήταν τόσο ιστορική στιγμή που κάποτε δεν απεκλείετο να διδάσκεται από τα βιβλία Ιστορίας...
Τις ίδιες ιστορικές «καλλιγραφίες» παρακολουθούμε από προχτές και με αφορμή τον «TAP».
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια προσπάθεια «προσγείωσης» στην πραγματικότητα.

*

Η ευλογία του φυσικού πλούτου μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική πολεμική κατάρα σε μια σειρά από χώρες και περιοχές του πλανήτη (τρανό παράδειγμα η Μέση Ανατολή).

Ακόμα και στις περιοχές όπου το κυρίαρχο ακόμα στοιχείο δεν είναι ο στρατιωτικός τους στραγγαλισμός από τις «μεγάλες δυνάμεις» και η απόβαση πεζοναυτών (χωρίς να σημαίνει ότι έχουν απαλλαγεί αυτές οι περιφέρειες από θερμές συγκρούσεις), εκείνο που καθορίζει την κατάσταση στο εσωτερικό τους είναι η απόβαση των πολυεθνικών στα εδάφη τους με όρους οικονομικής λεηλασίας.
Ενδεικτικά:

• Σε μια περιοχή που παράγει 300.000 βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως και έχει υπολογιστεί πως η παραγωγή του θα μπορούσε να φθάσει το 1.000.000 βαρέλια, όλος αυτός ο πλούτος δε φαίνεται να διευκολύνει τη ζωή των ανθρώπων. Ο λαός, οι άνθρωποι του Νταρφούρ - για το Νταρφούρ πρόκειται - το μόνο που εισπράττουν είναι δυστυχία, πόνο, φτώχεια και πόλεμο. Η αιτία είναι απλή: Οι πολυεθνικές έχουν εντοπίσει στο Νταρφούρ κοιτάσματα πετρελαίου, αλλά και χαλκού και ουρανίου και χρυσού. Αλλωστε, οι τελευταίες εμφύλιες συγκρούσεις, που έχουν ξεσπάσει από το 2003, αφορούσαν στον έλεγχο του χρυσωρυχείου στο Τζέμπελ Αμερ στο βόρειο Νταρφούρ. Οι πολυεθνικές, όμως, δεν βιάζονται. Περιμένουν πρώτα να σφαχτούν έως τέλους οι φυλές μεταξύ τους. Τότε, η συμφωνία για τις πολυεθνικές θα είναι πολύ πιο συμφέρουσα. Μέχρι τότε, δίπλα στους πετρελαιαγωγούς και στα κοιτάσματα χρυσού, πάνω από 1.500.000 ψυχές πεθαίνουν χωρίς φάρμακα και τρόφιμα.
• Το πετρέλαιο είναι χρυσάφι. Οχι πάντα. Οχι για όλους. Για την Αφρική, η ύπαρξη πετρελαίου είναι μια τραγωδία. Ισοδυναμεί με τη συσσώρευση αμύθητου πλούτου για την ολιγαρχία και ταυτόχρονα είναι αιτία τρόμου και αφανισμού για το λαό, που αποτελεί εξάρτημα εκμετάλλευσης, τόσο των πολυεθνικών όσο και των εκεί κυβερνήσεων και θύμα των ανώμαλων πολιτικών καταστάσεων που υπαγορεύονται από το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο πετρέλαιο. Το παράδειγμα της Νιγηρίας είναι εκκωφαντικό. Μια χώρα πλημμυρισμένη στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, η έκτη μεγαλύτερη παραγωγός πετρελαίου και όγδοη παραγωγός φυσικού αερίου του κόσμου, που το 2010 εξήγε 2,5 εκατομμύρια βαρέλια ακατέργαστο πετρέλαιο τη μέρα, έχει 100 εκατομμύρια φτωχούς πολίτες...

*

Τα μονοπώλια στο χώρο της Ενέργειας λειτουργούν σαν ύαινες που είναι εξοπλισμένες με την επίσημη κρατική πολιτική της χώρας - έδρας τους και ενεργούν σε απόλυτη συμμαχία με τις κυβερνήσεις της ντόπιας πλουτοκρατίας σε κάθε χώρα όπου «επενδύουν». Το ξέρουν καλά οι λαοί της Αφρικής που ακούνε ότι «τα ενεργειακά κοιτάσματα φέρνουν ευημερία»...

Ξέρουν ότι η ευημερία και τα κέρδη από τα κοιτάσματα σίγουρα αφορούν στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Αλλά πόσο βοηθήθηκαν οι λαοί των χωρών που τα «φιλοξενούν»; Αρκεί να κοιτάξει κανείς την εικόνα της φτώχειας σε αυτές τις χώρες.
Οπως έχει σημειωθεί από μελετητές, «για δύο δεκαετίες η Αγκόλα, η Νιγηρία και η Γκαμπόν έχουν αντλήσει δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου με κυριότερα αποτελέσματα τη γενικευμένη διαφθορά και τη φτώχεια, φαινόμενο που είναι γνωστό ως "το παράδοξο της αφθονίας". Είναι χαρακτηριστικό πως στη Νιγηρία, η οποία έχει εισπράξει πάνω από 300 δισ. δολάρια από το πετρέλαιο τα τελευταία 25 χρόνια, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα!».

*

Θα μπορούσε κανείς να φέρει πολλά παραδείγματα για το πώς ο φυσικός πλούτος σε μια σειρά χώρες μετατρέπεται, στο πλαίσιο της οικοδόμησης και λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου, σε τραγωδία.

• Στο Αζερμπαϊτζάν, που δεν είναι απλώς χώρα διέλευσης όπως «φιλοδοξεί» να γίνει η Ελλάδα, αλλά χώρα παραγωγής του φυσικού αερίου, τα 10 εκατομμύρια των κατοίκων του ζουν στην ανέχεια, το 52% του πληθυσμού του ζει επισήμως κάτω από το όριο της φτώχειας, την ώρα που η διαφθορά βασιλεύει μεταξύ εκείνων που λυμαίνονται το φυσικό αέριο.
• Στη Ρωσία, που είναι η πρώτη παγκοσμίως χώρα παραγωγής φυσικού αερίου, όσο αυξάνονται τα κέρδη των μονοπωλίων, όσο γιγαντώνονται μεγαθήρια τύπου «Γκάζπρομ» που το λυμαίνονται, τόσο αυξάνονται και οι φτωχοί, που επισήμως έχουν εκτιναχτεί στα 25 εκατομμύρια ανθρώπους.
• Στο Τουρκμενιστάν, τέταρτη χώρα παγκοσμίως σε αποθέματα φυσικού αερίου, τα 5 εκατομμύρια των κατοίκων του ζουν με ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάτω από 6.000 δολάρια το χρόνο, δηλαδή κατά μέσο όρο με 500 δολάρια το μήνα.
• Στις ΗΠΑ, που είναι η έκτη χώρα παραγωγής φυσικού αερίου στον κόσμο, πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώνουν αναζητώντας τροφή στις ουρές των συσσιτίων.
• Στην Αλγερία, που είναι η δέκατη χώρα σε αποθέματα φυσικού αερίου, το ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ των 34 εκατομμυρίων κατοίκων της δεν ξεπερνά καν τα 4.000 δολάρια το χρόνο, δηλαδή ζουν με λιγότερα από 350 δολάρια το μήνα.
• Στο Ιράκ που επί Σαντάμ παρήγε 2.500.000 βαρέλια ημερησίως, αυτός είναι ο λόγος που επί δέκα χρόνια τώρα «παράγονται» καθημερινά εκατόμβες.
• Στη Σαουδική Αραβία, που παράγει 10.000.000 βαρέλια ακαθάριστο πετρέλαιο ημερησίως, αυτός είναι ο λόγος που εδώ και έναν αιώνα η χώρα τελεί υπό το καθεστώς μιας πλουτοκρατικής δεσποτείας με το 1/3 του πληθυσμού της που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία, δηλαδή πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι, να είναι άνεργοι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα στον κόσμο που επικρατεί «το (καθόλου) παράδοξο της αφθονίας». Αυτή είναι η πραγματικότητα στον κόσμο που τον πλούτο και την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί, αλλά τα μονοπώλια. Ουδεμία σχέση, δηλαδή, με τα «Αρλεκιν» του κυβερνητικού «success story».

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»  29-6-2013

Ποίημα της εβδομάδας 339

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,...

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα,

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!

Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα

κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,

σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.

Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου

κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και φοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

Κώστας Βάρναλης - "Ελεύθερος Κόσμος"