Ποίημα της εβδομάδας 352

Δεν είδα εγώ,

το κρεμασμένο από το συρματόπλεγμα σώμα.

Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.

Δεν είδα εγώ,

το παιδί που έψαχνε στους κάδους

το μισοφαγωμένο τοστ.

Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.

Δεν είδα εγώ,

φωτιά από εφημερίδες

να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.

Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.

Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.

Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια

που ζητούσαν το ευρώ.

Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.

Εμείς γεννιόμαστε δυτικά

η ανάγκη μας είναι προϊόντα.

Δεν είδα εγώ,

λαθραία ζω εδώ

ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.

Μαρία Τσιράκου, Επιστροφή από την απόσταση, 2012

Ποίημα της εβδομάδας 351

Δεν θα αφήσω

να πέσει αυτό το δάκρυ.

Δεν πρέπει

να πέσει αυτό το δάκρυ.

Θα το κανακέψω

θα του τάξω λαγούς με πετραχήλια

θα του υποσχεθώ τα μύρια όσα

φτάνει να συγκρατηθεί

να αφήσει τους παραλογισμούς

και τις υστερίες.

Μα τέλος πάντων

ένα δάκρυ θα πρέπει να έχει

και λίγη αξιοπρέπεια.

Ντίνα Κατσούρη, περιοδικό η λέξη, τεύχ. 203 - 204

Φεγγαράκι μου λαμπρό, μου διαλύσαν το σχολειό!

Από την ώρα που ξεκίνησε η πολιτική της «σωτηρίας» της χώρας (και της Παιδείας...) μπήκε λουκέτο σε 1.000 σχολεία. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Την περσινή χρονιά χάθηκαν πάνω από 32.000 διδακτικές ώρες λόγω ελλείψεων σε καθηγητές. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Μετά το 2009 οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία ανήλθαν αθροιστικά στο 47%. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Το ποσοστό της αύξησης των νέων που από το 2008 μέχρι το 2011 έχουν βρεθεί εκτός εκπαίδευσης έχει εκτιναχθεί κατά 55% με την Ελλάδα να είναι η χώρα της ΕΕ με το μεγαλύτερο ρυθμό μαθητικής διαρροής. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Στα σχολεία της χώρας τα παιδιά λιποθυμούν λόγω της ασιτίας. Οι καθηγητές πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημά τους σε συνθήκες φτωχοποίησής τους (σσ: ο μισθός του νέου εκπαιδευτικού ισοδυναμεί πλέον με το 56% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης). Οι γονείς πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους τα οποία από τα απανωτά «κουρέματα» και τα χαράτσια πλέον δεν υφίστανται. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Εδώ και 40 χρόνια, σχεδόν κάθε χρόνο, φέρνουν κι από μια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», η οποία μετατρέπει το προηγούμενο «μεταρρυθμιστικό» μπάχαλο σε μπάχαλο στο τετράγωνο. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός τους ομολογούσε ότι έχουν καταντήσει τη «δημόσια Παιδεία» στο πιο σύντομο ανέκδοτο της χώρας, και τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε προθάλαμο του φροντιστηρίου. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Γι' αυτή την τάχα «δημόσια» και την τάχα «Παιδεία» τους, για το σχολείο της «φωτοτυπίας», της παπαγαλίας, και για το υπό πλήρη πολιτική ασυλία σύστημα της παραπαιδείας, οι Ελληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν...

Στα σχολεία δεν καλύπτονται στοιχειώδεις ανάγκες, από τη στέγαση και τη θέρμανση, μέχρι τις καθαρίστριες και τους φύλακες. Ποιος φταίει; Μα φυσικά οι δάσκαλοι, απαντά το Μαξίμου (η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και οι λοιποί). Γιατί απεργούν. Και γιατί - επιπλέον - δεν δηλώνουν «διαθέσιμοι» να απολυθούν...

Και μετά από όλα αυτά,

οι κύριοι που διαλύσανε τα πάντα, που την πολιτική για την Παιδεία από ταξικό κόσκινο την «αναβάθμισαν» σε ταξικό πέλεκυ για τα παιδιά του λαού, οι ταγοί μας που στα Χάρβαρντ που σπούδασαν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη έφεση στα μαθήματα της υποκρισίας, του θράσους και του «μαυρογιαλουρισμού», αυτοί που εξοντώνουν τους γονείς των μαθητών, αυτοί που εξαθλιώνουν τους δασκάλους των μαθητών, έχουν τώρα και το «ανάστημα» να παριστάνουν τους προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών...

Ριζοσπάστης 18/9/2013

Ποίημα της εβδομάδας 350

Τι θα γινόμαστε
αν δεν ξαναγεννιόταν συνεχώς το τίποτα;
Πώς θα χαράζαμε τα περιγράμματα
του εναλλασσόμενου εαυτού μας,
πώς θα επινοούσαμε την αφή
ν' αγγίξουμε τους άλλους,
πώς θα 'χαμε να γεμίσουμε
τον κόσμο μας που αδειάζει;
Τι θα γινόμαστε
χωρίς την αναβίωση του τίποτα
χωρίς την επιβίωση του κενού;
Με το κενό φτιάχνουμε περίτεχνους λαβυρίνθους
όπως ο Δαίδαλος έφτιαχνε τον δικό του
μήπως και λευτερώσουμε απ' τα βάθη τους
έναν αθέατο Μινώταυρο.

Τίτος Πατρίκιος,  Εντευκτήριο, τεύχ. 78, Σεπτέμβριος 2007

Ποίημα της εβδομάδας 349

Ξεριζώνω τις λέξεις μία - μία
απ' το λαρύγγι μου.
Αν στάζουν αίμα
τύλιξ' τες στο μαντίλι σου
τύλιξ' τες με μπαμπάκι
ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα
και πες :
«Έτσι τα λέει,
για εντύπωση».
Κάνε επί τέλους ό,τι θες.
Όμως δε φτάνει πια η σιωπή
δε φτάνουν πια τα λόγια.
Ξεριζώνω μία - μία σκέτες λέξεις
και σου τις στέλνω.

Τίτος Πατρίκιος,  Ποιήματα Ι, 1948-1954, 1978

Λευτεριάς λίπασμα

«Τι όμορφη μέρα,/ όμορφη, πιο όμορφη,
προστατεύοντας πάλι,/ με καθυστέρηση,
κάποιο δικό μας δικαίωμα στο
θαυμασμό,/ κάποιο δικό μας δικαίωμα
στην αιώνια νεότητα του κόσμου»
(Γιάννης Ρίτσος)

Θυσία στο βωμό της ελευθερίας έπεφτε η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκείνη τη μέρα της εκτέλεσης στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 από τους χιτλερικούς φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Κι ήταν στο άνθος της ηλικίας της, 17 χρόνων: «Ενα μικρό κορίτσι,/ ανύποπτα, νυχτώθηκε έξαφνα μέσα στη λύπη./ Τι ήταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;». Γεννημένη στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1927, από Σπαρτιάτες γονείς, έζησε με την ελευθερία «ταχυτήτων». Οσα δεν προσφέρουν άλλοι σε μια ζωή, τα προσέφερε αυτή, αφειδώς, κάνοντας το χρέος προς την πατρίδα με συνέπεια, ήθος. Στα δεκαπέντε της χρόνια η Ηρώ οργανώνεται στις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πάλεψε με θέρμη για τη λευτεριά, εναντίον της χιτλεροφασιστικής σκλαβιάς. Με την πολύπλευρη δράση στα γράμματα (μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά) έπαιρνε μέρος σ' όλες τις εκδηλώσεις, πάντοτε στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, της πάλης. Αναδείχτηκε συντόμως ένα από τα κορυφαία μέλη της ΕΠΟΝ. Κι ήταν μοναχοκόρη. Πρώτη στα γράμματα, πρώτη στους αγώνες!

Οργάνωνε το σχολείο της μέσα απ' τις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πιάστηκε γι' αυτό αρκετές φορές, για τη νεανική δραστηριότητά της, από τους ντόπιους, ξένους κατακτητές. Στις 16 Ιουλίου του 1944 (γενέθλιά της) για πρώτη φορά. Ντόπια καθάρματα σε συνεργασία με τους χιτλερικούς (έδρα στην οδό Παπαρρηγοπούλου) έκαναν έφοδο το πρωί στο φτωχικό της σπίτι (οδός Βεΐκου 57). Πυροβολώντας, ουρλιάζοντας, οπλισμένοι σαν αστακοί, χτυπούσαν αδιακρίτως το τετράγωνο. Σπάζοντας την πόρτα, έπιασαν την Ηρώ. Την χτύπησαν αγρίως. Εκαναν άνω - κάτω το σπίτι, ψάχνοντας για «παράνομες» προκηρύξεις. Απείλησαν τη μητέρα της. Εκεί στο κολαστήριο του χιτλερικού διαβόητου Αγήνορα την βασάνισαν αλύπητα. Μετά από λίγες μέρες την άφησαν. Ξανάρχισε τη δράση της, με περισσότερη προσοχή.

Στις 31 Ιουλίου τα γερμανικά Ες Ες τη συλλαμβάνουν. (Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο). Την οδηγούν στο άντρο της οδού Μέρλιν. Τη βασανίζουν για να μαρτυρήσει με ποιους συνεργάζεται. Μα, αυτή δε λυγίζει. Τους φτύνει κατάμουτρα. Τη στέλνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Στο θάλαμο κρατουμένων - μελλοθανάτων. Η Ηρώ μ' άλλους 49 αντιστασιακούς πατριώτες οδηγείται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τους εκτελούν ανά πεντάδες. Οι ριπές απ' τις κάννες τους συναντιούνται με το υπερήφανο βλέμμα της. Δεκαεφτά σφαίρες σ' ένα κορίτσι 17 χρόνων, για «παραδειγματισμό». Επεσε, για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, ηρωική, υπερήφανη για τους αγώνες της. Την ελευθερία: «Ενα μπουκέτο πυρκαγιάς, ένα μπουκέτο χείλι,/ ένα μπουκέτο ροδακινιές, σε τροπικό ένα δείλι!/ Και στο κελί τον φτάνουνε σπαρακτικές κραυγές./ Κι οι παπαρούνες έγιναν ένα μπουκέτο από πληγές/ και στάζουν αίμα» (Φώτης Αγγουλές).

Εκτελέστηκε η Ηρώ, λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Εγινε «Λευτεριάς Λίπασμα».

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 5-9-2013

Ένας μαθητής γράφει για τη νέα Σχολική Χρονιά

Γράμμα από ένα μαθητή για τη νέα σχολική χρονιά.

Αγαπητοί υπεύθυνοι για τα σχολεία μας.

Δεν ξέρω σε ποιον/ποιους να απευθυνθώ για τα θέματα που απασχολούν εμάς τους μαθητές με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.  Υπουργός, βουλευτές, κόμματα, κυβέρνηση, δάσκαλοι, γονείς και όποιοι νομίζετε ότι μπορείτε να βοηθήσετε ακούστε μας.

Από την αρχή του καλοκαιριού ακούω συνέχεια στα Μ.Μ.Ε. για τους συμβασιούχους δασκάλους μας.  Παίζεται το παιχνίδι «της κολοκυθιάς»:  ... θα διοριστούν ... δε θα διοριστούν.  Έκαναν περικοπές στους μισθούς των υπαλλήλων για να τους διορίσουν ΟΛΟΥΣ.  Έτσι είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλοι οι υπεύθυνοι.  Τώρα λένε ότι ίσως δεν διοριστούν όλοι.  Μα αυτό δεν είναι ψευτιά και κλεψιά;  Πώς είναι δυνατό να μη ξεσηκώνονται οι οργανωμένοι δάσκαλοι;  Άκουσα ότι στη συνέλευσή τους, τον Ιούνη, είχαν αποφασίσει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν κάτι τέτοιο.  Τώρα καταπίνουν τις όποιες φτηνές δικαιολογίες;  Οι οργανωμένοι γονείς της Συνομοσπονδίας Γονέων γιατί σιωπούν;  Πότε θα μιλήσουν;  Όταν έρθουν ... τα Χριστούγεννα;  Δεν τους ενδιαφέρει η σωστή μόρφωσή μας σε τούτες τις δύσκολες στιγμές για όλους μας; 

Οι υπεύθυνοι μετράνε(;) μόνο αριθμό μαθητών και λένε πως δεν χρειάζονται άλλοι δάσκαλοι.  Μα εμείς ξέρουμε καλά πως χρειαζόμαστε περισσότερους δασκάλους για ενίσχυση – βοήθεια σε συμμαθητές μας, σε προγράμματα για τους αλλόγλωσσους συμμαθητές μας, σε πολιτιστικά και περιβαλλοντικά προγράμματα, σε διαχωρισμό μεγάλων τμημάτων, σε ώρες για τους υπεύθυνους δασκάλους των τμημάτων κ.λ.π.  Γιατί η κυβέρνηση, αφού πήρε τα χρήματα από τους εργαζόμενους για να διορίσει ΟΛΟΥΣ τους δασκάλους μας, δεν τους διορίζει;  Αυτά τα χρήματα τι θα τα κάνει;   Αυτά τα χρήματα είναι για τους δασκάλους των σχολείων μας.

Ακούω τις τελευταίες μέρες κάθε καλοκαιριού, κυρίως, για το ενδιαφέρον σας να ξεκινήσει ομαλά η νέα σχολική χρονιά.  Επιτρέψτε μου να σας πω ότι εμάς τους μαθητές ελάχιστα μας αγγίζουν όλα αυτά για τα οποία συζητάτε.  Αλλά ας ξεκινήσουμε απ’ αυτά για τα οποία εσείς ενδιαφέρεστε.  Ακούω ότι θέλετε και προσπαθείτε να είναι όλοι οι δάσκαλοι στα σχολεία τους με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.  Για εμάς τα παιδιά δεν αρκεί αυτό.  Δεν μας ενδιαφέρει να βρίσκονται αριθμητικά, μόνο, οι απαραίτητοι δάσκαλοι στα σχολεία. (Ούτε αυτό το καταφέρατε τόσα χρόνια).  Εμείς θέλουμε να μην αλλάζουν κάθε χρόνο οι δάσκαλοι των σχολείων.  Κάθε χρόνο νομίζουμε πως γίνεται νέος αποικισμός.  Πηγαίνουμε στο σχολείο και τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε ελάχιστους δασκάλους.  Είναι τόσο δύσκολο να είναι μόνιμα σε κάθε σχολείο οι δάσκαλοι και να αλλάζουν σχολείο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μόνο μετά από αίτησή τους;  Φανταστείτε ότι, μερικές φορές, ακόμη και ο διευθυντής αλλάζει κάθε χρόνο και έχουμε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές νοοτροπίες και …παραξενιές.

Εσείς λέτε επίσης, ότι επιδιώκετε όλα τα βιβλία να είναι έγκαιρα στα σχολεία.  (Ούτε αυτό το έχετε καταφέρει τόσα χρόνια).  Εμάς δεν μας αρκεί αυτό.  Εμείς δεν θέλουμε οποιαδήποτε βιβλία.  Εμείς θέλουμε διδάξιμα και κατανοητά βιβλία για την ηλικία μας που να ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά μας και τις ανάγκες μας.  Λυπούμαι να σας ενημερώσω ότι τα περισσότερα βιβλία είναι προχειρογραμμένα, δυσνόητα και καθόλου ενδιαφέροντα.  Ακόμα και το μέγεθος των γραμμάτων είναι τόσο μικρό που χρειαζόμαστε μεγεθυντικό φακό για να το διαβάσουμε.  Άκουσα πως εκείνα που έρχονται από την Ελλάδα γράφτηκαν γρήγορα γρήγορα για να πάρουν τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα πολλοί «συγγραφείς» έβγαλαν πρώτα τα «βοηθήματα» και μετά τα βιβλία.  Όλα για το κέρδος λοιπόν;  Μη μας στέλνετε ένα τόνο βιβλία που δεν μπορούμε ούτε να τα μεταφέρουμε.  Στείλτε μας λίγα και καλής ποιότητας.

Τώρα επιτρέψτε μου να σας γράψω και για μερικά άλλα θέματα που απασχολούν εμάς τα παιδιά στο σχολείο.  Τα θρανία που καθόμαστε είναι βαριά και άβολα.  Όλα μέσα στην τάξη έχουν το ίδιο μέγεθος ανεξάρτητα από τη σωματική μας ανάπτυξη.  Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να καθόμαστε τόσες ώρες σε τέτοια θρανία.  Σας προκαλώ να έρθετε να μείνετε έστω και για μια ώρα.  Τα μικρότερα παιδιά είναι δύσκολο να τα μετακινήσουν και πολλές φορές μαλώνουμε με τους διπλανούς μας για τη χρήση τους.  Γνωρίζω ότι σε άλλες χώρες έχουν όμορφα ατομικά, ελαφρά θρανία και καθίσματα που προσαρμόζονται ανάλογα με το ύψος του κάθε παιδιού.  Γίνεται σας παρακαλώ να μας φέρετε και εμάς τέτοια θρανία και καθίσματα;

Πολλές φορές όταν μετακινούμε τα θρανία και τις καρέκλες για να αλλάξουμε τη διαρρύθμιση του χώρου ή απλά για να κινηθούμε γίνεται πανζουρλισμός από το θόρυβο πάνω στο δάπεδο.  Ιδιαίτερα παραπονιούνται δυο συμμαθητές μου με προβλήματα ακοής.  Η δασκάλα μας εκνευρίζεται, με το δίκιο της, για το θόρυβο και συχνά το μάθημα δεν μπορεί να γίνει σωστά γιατί διακόπτεται από ενοχλητικούς θορύβους.  Τα ξαδερφάκια μου που ζουν σε άλλη χώρα μου έλεγαν πως στο σχολείο τους έχουν ειδικό δάπεδο που δεν ακούγεται θόρυβος και μάλιστα μέσα στους χώρους του σχολείου κυκλοφορούν με τις κάλτσες τους.  Θα θέλαμε κι εμείς τέτοιες πρακτικές λύσεις.  Τι λέτε;

Στο σχολείο μας στείλατε δυο Η/Υ σε κάθε τάξη, ένα μεγάλο εκτυπωτή και ένα σαρωτή.  Οι αίθουσές μας είναι μικρές και με τα έπιπλα για όλα αυτά δεν μας χωράει καλά καλά.  Άκουσα ότι θέλετε να βάλετε και άλλα.  Εμείς θα βγούμε έξω;  Κάθε μέρα μαλώνουμε με τους συμμαθητές μας για το χώρο που δεν έχουμε στην τάξη.  Η δασκάλα μας προσπαθεί να μας ηρεμήσει αλλά όταν είμαστε σαν τις σαρδέλες χωρίς χώρο να κινηθούμε φταίμε εμείς;  Ξέρω ότι σ’ άλλα σχολεία έχουν εργαστήρια Η/Υ.  Το δικό μας δεν έχει.  Ούτε ώρες για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τους Η/Υ υπάρχουν στο πρόγραμμα.  Οι γνώσεις μας είναι διαφορετικές μέσα στην τάξη και δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική δουλειά με τους δυο Η/Υ.  Κάποια παιδιά πηγαίνουν σε ιδιωτικά φροντιστήρια και ξέρουν μερικά πράγματα.  Αυτή είναι η λύση που μας προτείνετε;  Δεν έχουν όλοι οι γονείς να πληρώνουν.  Γιατί φτιάχνετε λίγα σχολεία για βιτρίνα και τα περισσότερα τα αφήνετε χωρίς να έχουν τα βασικά;  Το σχολείο μας δεν έχει ούτε αίθουσες για ειδικά μαθήματα, ούτε αίθουσα πολλαπλής χρήσης, ούτε ένα απλό στέγαστρο για γυμναστική.

Κάθε πρωί όταν ακούω το ξυπνητήρι για το σχολείο, και ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει, νευριάζω.  Είναι ανάγκη να σηκωνόμαστε από τα χαράματα και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε μαθήματα ενώ δεν έχουμε ξυπνήσει καλά καλά;  Σας προτείνω λοιπόν, εκ μέρους όλων των συμμαθητών μου, να ξεκινούν τα μαθήματα τουλάχιστον από τις 8:30.  Σκεφτείτε ότι έτσι μπορείτε να λύσετε, με λίγη φαντασία, και το κυκλοφοριακό πρόβλημα του πρωινού.  Ο μπαμπάς μου κάθε πρωί ταλαιπωρείται όπως και πολλοί άλλοι.

Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς μας μοιράζετε τετράδια, σβηστήρια, ρίγες, μολύβια κ.λ.π.  Αυτά είναι η δωρεάν παιδεία;  (Μεταξύ μας τα μολύβια είναι τελείως άχρηστα, δεν ξύνονται με τίποτα).  Όλη τη χρονιά οι γονείς μας πληρώνουν για πάρα πολλά πράγματα και δεν κάνετε τίποτα.  Τα εισιτήρια των λεωφορείων για τις εκπαιδευτικές μας επισκέψεις είναι πολύ ακριβά και πολλά παιδιά δυσκολεύονται να τα πληρώσουν.  Εμείς διαμαρτυρόμαστε στη δασκάλα, τη βλέπουμε που στενοχωριέται και ξέρουμε πως δεν φταίει.  Άρχισαν και οι δάσκαλοι να μας κόβουν ακόμη και τις τελείως απαραίτητες επισκέψεις.  Εμείς θέλουμε να είναι δωρεάν 5- 10 εκπαιδευτικές επισκέψεις το χρόνο. 

Η μαμά του συμμαθητή μου του Γιώργου γέννησε το δεύτερο αδερφάκι του.  Πήρε μόνο 4 μήνες άδεια μητρότητας.  Τώρα δεν ξέρει τι να κάνει.  Οι παππούδες του είναι στο χωριό, οι άλλοι έχουν πεθάνει.  Κρατικός παιδικός σταθμός δεν υπάρχει.  Οι ιδιωτικοί ζητούν πολλά χρήματα και είναι κακής ποιότητας.  Πού να αφήσουν ένα βρεφάκι τεσσάρων μηνών;  Πέρσι ήρθε μια κυρία από το Υπουργείο Υγείας και μίλησε στους γονείς μας για το πόσο σημαντικό είναι τον πρώτο χρόνο της ζωής του το παιδί να μεγαλώνει με τη μητέρα του και τον πατέρα του.  Χορτάσαμε από λόγια.  Σ’ άλλες χώρες έχουν οι γονείς πληρωμένες άδειες πάνω από ένα χρόνο για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.  Θέλουμε και εμείς για τους γονείς του Γιώργου και όλους τους γονείς μας.

Έχουμε στις τάξεις μας κάποια βιβλία για δανεισμό και αυτό το ονομάζουμε «μαθητική βιβλιοθήκη».  Εμάς δεν μας αρέσει καθόλου αυτό.  Θέλουμε ένα ειδικό χώρο αποκλειστικά για βιβλιοθήκη, άνετο και όμορφο για να δημιουργούμε σε σχέση με το βιβλίο.  Έχω δει κάποια ντοκιμαντέρ για παιδικές βιβλιοθήκες σε άλλες χώρες και ζήλεψα.  Ακόμα και η Δημοτική βιβλιοθήκη  που πηγαίνω με τους γονείς μου μού φάνηκε μικρή και ασήμαντη.

Στο σχολείο μας έχουμε πολλά παιδιά από άλλες χώρες.  Παίζουμε μαζί τους και είμαστε φίλοι.  Πολλές φορές γίνονται και παρεξηγήσεις γιατί δεν κατανοούμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου.  Εμείς βλέπουμε ότι οι συμμαθητές μας δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν.  Δεν υπάρχει η δυνατότητα να εκφραστούν και στη δική τους γλώσσα.  Γιατί δεν παίρνετε μέτρα ώστε να διδάσκονται κάποιες ώρες και στη γλώσσα τους;  Είναι κρίμα να απομονώνονται από τη μητρική τους γλώσσα.  Θα μας άρεσε και εμάς να μαθαίνουμε για τη χώρα τους.

Έχουμε και άλλα πολλά προβλήματα που όλοι εσείς οι υπεύθυνοι δεν βλέπουμε να ασχολείστε σοβαρά για τη λύση τους.  Ας μείνουμε όμως ως εδώ για την ώρα.  Θέλω μόνο να σας πω μερικά πράγματα που ακούσαμε τυχαία στο διάλειμμα που κουβέντιαζαν οι δάσκαλοι που είχαν παιδονομία.  Φαίνονταν εκνευρισμένοι και θυμωμένοι.  Έλεγαν για ρουσφέτια στις προαγωγές και αδιαφάνεια στις αποσπάσεις, δεν ήξεραν σε ποιο σχολείο θα βρεθούν του χρόνου και ποια τάξη θα έχουν, ότι δεν μπορούν να κάνουν σοβαρή προετοιμασία με τέτοιες καταστάσεις, ότι κάθε χρόνο μεγαλώνει ο φόρτος εργασίας με ένα σωρό εγκυκλίους, ότι το διδακτικό ωράριο είναι δυσβάσταχτο, ότι δεν υπάρχει ποιοτική μόρφωση σε πανεπιστημιακές παιδαγωγικές σχολές ούτε συνεχής στοχευμένη επιμόρφωση, ότι πρέπει να καταργηθεί ο επιθεωρητισμός, να υπάρχουν εκπαιδευτικές άδειες, δίχρονη δωρεάν προσχολική αγωγή και δωδεκάχρονο, ενιαίο, βασικό, δωρεάν, δημόσιο σχολείο.

Εμείς δεν τα πολυκαταλάβαμε όλα αυτά.  Εσείς όμως πρέπει σίγουρα να τα καταλάβατε.  Επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στους δασκάλους μας θέλουμε να κάνετε κάτι και για όλα αυτά.

Ένας μαθητής του δημοτικού σχολείου.

Για την αντιγραφή

Μανόλης Σόβολος

Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου

Γενικός Αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ με τη

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ» - «ΡΙ.Α.ΚΙ.»

Δημοσιευμένο και στο www.paideia-news.com
 

Ποίημα της εβδομάδας 348

Οι παλιοί μας φίλοι

Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το 'μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ

όμορφη να σας μιλήσω

βλέπω πυρκαγιές

πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς

κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται

όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται

εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω

τις μέρες τις παλιές.

Διονύσης Σαββόπουλος

Όαση για γκαμήλες...

«Camel is a horse drawn by a committee», λένε οι Αγγλοσάξονες. Που σημαίνει «η γκαμήλα είναι άλογο σχεδιασμένο από επιτροπή». Σαρκασμός της συλλογικής δουλειάς καρεκλοκένταυρων. Ειρωνική αντιμετώπιση της σύνθεσης γνωμών και αντιτιθέμενων απόψεων και συμφερόντων. Ενίσχυση της «αποτελεσματικότητας» όταν την απόφαση λαμβάνει ένας ώστε να αποφεύγονται διαστρεβλώσεις. Άμα, λοιπόν, την προσέξει κανείς τη φράση, θα διακρίνει σχετικά εύκολα και την ταξική αισθητική «υπεροχή» των Άγγλων έναντι των Αράβων και άλλων «εξωτικών υπανάπτυκτων». Καθώς το τελικό αποτέλεσμα υποβιβάζει την καλλονή κι ευγένεια του ίππου σε κείνο το μαλλιαρό και βάρβαρο, φευ αναγκαστικώς χρήσιμο, τετράποδο ζώο που είναι η γκαμήλα, όπως προφέρεται συνήθως η καμήλα. Άλλο ιπποδρομίες στο Ασκοτ κι άλλο καμηλοδρομίες στις ερήμους που χάραξε ο ωραίος Λόρενς...

Αυτές τις ώρες, πετρελαιάδες, χρηματιστές, βρωμεροί πλουτοκράτες και τα εκλεγμένα τσιράκια τους «ηγέτες» στη Δύση - άθλιος όρος που αναμασιέται για να προσδιορίζει τα καπιταλιστικά συμφέροντα σε βάρος της γεωγραφίας αυτής καθαυτής - μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι θηριωδών συμφερόντων. Σχεδιάζουν μιαν ιπποτική παρέμβαση ανθρωπιστικού κινήτρου σε μια από τις αρχαιότερες πολιτισμικές μήτρες του κόσμου, έναν συναινετικό βιασμό της κοινής λογικής των ανθρώπων όπου Γης, όπως έκαναν και στη Γιουγκοσλαβία, και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στο Σουδάν στο πιο μουγγό, μέχρι τώρα οι εμπνευστές και δράστες του «πορτοκαλί παράγοντα» στο Βιετνάμ, των αερίων του Α' κι ύστερα των στρατοπέδων του Β' Παγκόσμιων Πολέμων. Στο χρηματιστηριακό Κάμελοτ της ιμπεριαλιστικής πυγμής, με τους εργάτες - πολίτες των τσιφλικιών τους στα πεζοδρόμια να παλεύουν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, υγεία, το άλογο που πωλείται ως δημοκρατική παρέμβαση αυτοανακηρυχθέντων τιμωρών και... σωτήρων της τσέπης τους, θα βγει όπως πάντα. Μια γκαμήλα με δυο καμπούρες γεμάτες φόνο, πόνο, λιωμένα παιδικά κορμιά, χαλασμένα κτίσματα χιλιετιών, μίσος σα πακτωμένο λίπος στα μυαλά ανθρώπων, θεούς και θρησκείες φυτεμένους σε ξεκοιλιασμένα πτώματα, μυρμηγκιές προσφύγων, μια Χαλιμά λάφυρο σε δυτικά σαλόνια - μπορντέλα... Συρία 2013!

Κι από κοντά στους καβαλημένους καβαλάρηδες με τις πριγκιπικές ορντινάντσες τους, όπως μερικοί άθλιοι φεουδάρχες του πετρελαίου, η Ελλάδα αυτοανακηρύσσεται «όαση». Για άλογα - γκαμήλες. Εφαλτήριο φονιάδων. Αφοδευτήριο πάμπλουτων κατσαπλιάδων. Επενδυτήριο εμποράκων των εθνών. Αναπαυτήριο θλιβερών μισθοφόρων. Κοιμητήριο ιδεών ιδεώδες. Αφού η δημοκρατία θάβεται καλύτερα, φθηνότερα και εντυπωσιακότερα στο «λίκνο» της. Συμμαχική ύαινα να μη γίνουμε ποτέ πια και ποτέ ξανά. Το έπος του ...«success» δεν θα το γράψουμε για να διαβάζεται στα Γκουαντάναμο είτε της Δύσης είτε της Ανατολής.

ΥΓ: Μια συγνώμη τη χρωστάω εδώ σε άλογα και καμήλες που φόρτωσα πάνω τους την αθλιότητα του κυρίαρχου ταξικού υποκριτικού λεξιλογίου, πολύ μακράν του Αισώπου και του Χότζα...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 1-9-2013

Η Πλατεία blockbuster !

Όταν ο Λάκης μάζευε πίσω το λαδωμένο μαλλί και το βυσσινί αλογάκι κάλπαζε, το σύνθημα «πάμ' πλατεία» κυριαρχούσε στο σαρκασμό αλλά κι όχι μόνον μιας νεόπλουτης λαμογιο-μικροαστικής τάξης που κατήγαγε περηφανή καταναλωτική νίκη επί της μεταπολίτευσης. Τότε η πλατεία ήταν φραπεδιά και τσίπουρα, εντός εκτός κλεινού άστεως. Μόστρα και μπουρδολογία περί τέλους των κομμάτων και της πολιτικής. Και διδασκαλία γεωγραφίας κατά τα συμφέροντα των πετρελαιάδων που βάφτιζαν νοτιοανατολική Μεσόγειο τον Καύκασο.

Ύστερα από λίγα χρόνια αυτή η... «πλατεία» αδράνησε λόγω πήχτρας. Έγινε σχεδόν συνώνυμη των απολίτικων προβάτων. Κι ύστερα ήρθε η ενσωματωμένη διανόηση, που βάφτισε «αραβική άνοιξη» την, διά της διάλυσης και της καλλιέργειας του θρησκευτικού φονταμενταλισμού με πολιτικό μανδύα, χειραγώγηση του αραβικού κόσμου-αγοράς, και θεοποίησε τις... χύμα «κινηματικές» πλατείες.

Έτσι απλά κι ωραία, το γιγάντιο παγκόσμιο προπαγανδιστικό δίκτυο, με ακονισμένο το υπερφωτισμένο όπλο του (την κοινωνική δικτύωση κ.λπ. κ.λπ.) εμφάνισε ως επανάσταση το μάντρωμα όλων των αντιτιθέμενων ομάδων σε πλατείες - θηριοτροφεία. Εκεί πλασάρονταν ήρωες των κοκορομαχιών σαν τον νεαρό Αιγύπτιο «ηγέτη» του φέισμπουκ, που συνελήφθη, αφέθηκε ελεύθερος μετά από δέκα μέρες κι έδινε συνεντεύξεις μετά δακρύων στα διεθνή προβοκατοροκάναλα. Στην «Πλατεία best seller» στήθηκε το ξεφτίλισμα της ομάδας που μετατρέπεται σε αγέλη. Εξασκημένοι στη μουτζούρα της γραφικότητας, οι επικοινωνιακοί προπαγανδιστές, έκαναν τις πλατείες κλουβιά, υπερπρόβαλαν κάθε καρυδιάς καρύδι μαζί με βιασμούς κι άλλα βαριά εγκλήματα, εκσυγχρονίζοντας το πρότυπο της αστικοδημοκρατικής Βαστίλλης χωρίς Αντουανέττες και παντεσπάνια αλλά πάντα με την επικείμενη Τρομοκρατία. Των ωφελημένων καθεστωτικών τάξεων.

Ενώ, λοιπόν, οι διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές και τα βιβλία πλασάρουν ιδέες περί νομιμοποιημένης μαζικής εξόντωσης πληθυσμών με την ουσιαστική κατάργηση κάθε υγειονομικής, φαρμακευτικής και νοσοκομειακής πρόνοιας για τις μάζες των εργατών, που πρέπει να βλέπουν την περίθαλψη ως ...παντεσπάνι, η έντεχνη ενιαία «ενημέρωση» εφηύρε την Ιλιάδα - Αινειάδα των καιρών μας. Την Πλατειάδα.

Εδώ οι ραψωδίες της διεθνούς καπιταλιστικής προπαγάνδας γράφονται με οποιοδήποτε πρόσημο, ρατσιστικό, εθνολογικό, θρησκευτικό, σεχταριστικό, αλλά ποτέ ταξικό και σχεδόν πάντα απλοποιημένα και απολίτικα δήθεν πολιτικό. Η Πλατεία άλλωστε επιλέχτηκε ως το υπαίθριο εργαστήριο των πολιτικών διεργασιών, στο οποίο οι Μένγκελε δημιουργοί ελεγχόμενων ή εξουδετερώσιμων κομμάτων - κινημάτων - σχηματισμών, θα επιλέγουν και θα κατασκευάζουν εκείνες τις προσωπικότητες τις ικανές να δουλεύουν για λογαριασμό τους. Νέοι, παλαιάς κοπής ηγετίσκοι και «μούσες» θα εμφανίζονται ως πυροτεχνήματα. Ως το επόμενο best seller επιβίωσης με θέαμα την πείνα και άρτο την προσωρινή παραχώρηση εξουσιαστικής δημοσιότητας. Όσοι μας λοιδόρησαν που βλέπαμε πολικό χειμώνα να εξοντώνει λαϊκές μάζες εκεί που οι αναλυτές της... ευαίσθητης αριστεράς, ομού μετά της πεφωτισμένης δεξιάς, έβλεπαν μπουμπούκια της άνοιξης, ίσως δικαιούνται δωρεάν εισιτήρια για την Τρίτη Παρουσία, αφού στη Δεύτερη είχαμε εδώ και τώρα, δυστυχώς, δίκιο. To blockbuster Πλατεία έκοψε πολλά εισιτήρια αλλά μαζί και πόδια και κυρίως μυαλά...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 25-8-2013