Νίκος Μπελογιάννης: "Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα"

  Την Κυριακή συμπληρώνονται 62 χρόνια. Ήταν – και τότε - ημέρα Κυριακή. Μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί εισβολείς τη σεβάστηκαν. Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, γράφει στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».

   Στις 30 του Μάρτη 1952, μέρα Κυριακή, μέρα που ούτε κι αυτοί οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
   Το παράγγελμα γι' αυτή την πολιτική δολοφονία θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα. Το «πυρ» για τη διάπραξη αυτού του στυγερού εγκλήματος διατάχτηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, πριν από ακριβώς 62 χρόνια, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη.

 «Το σκότωσαν το παλικάρι, πάει. Μαζί του εκτελέσανε και τον Μπάτση, τον Καλούμενο και τον Αργυριάδη… Το έγκλημα έγινε στην Αθήνα στο ‘‘συνήθη τόπο’’, ξημερώνοντας η 30 του Μάρτη, σε μέρα και ώρα απαγορευμένα που ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί κατακτητές τα σεβάστηκαν. Κυριακή 4 και 10’ μέσα σε πηχτό σκοτάδι, υπό το φως των προβολέων, μήπως και φρίξει η μέρα.

Κι ούτε ένας αρμόδιος δε βρέθηκε να παραδεχτεί πως αυτός έδωσε την εντολή. Όλοι ανεύθυνοι. ‘‘Αθώος ειμί του αίματος τούτου…’’. Κι ως το ‘μαθε ο κόσμος πήρε τους δρόμους, έτρεχε με γαρίφαλα και μύρα να πλύνει το νωπό αίμα εκείνου που τους ξανάδωσε την ελπίδα.

‘‘Σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη! Σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη!’’

‘‘Σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος;’’

Δάκρυα, τριγμοί, και σεισμοί και όρκοι. ‘‘Κοιμήσου ήσυχος, Νίκο εμείς αγρυπνούμε…’’.

Εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλη την υφήλιο υψώνουν τις γροθιές τους. Εκατομμύρια κάνουν ευλαβικά το σταυρό τους. Κι η γροθιά με το σταυρό ανταμώνουν εκεί που η καταλύτρα βία γκρεμίζει τα θεμέλια της ανθρωπιάς. Σκότωσαν έναν άνθρωπο κι ανάστησαν μια ιδέα. Θάνατος δεν υπάρχει όταν η ζωή σου γίνεται ένα μ’ εκατομμύρια ζωές που μάχονται για την ανθρώπινη ανάσταση (…).

…Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους/ το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη./ Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω απ΄ τα μαχαίρια τους/ Τραβηχτείτε πέρα, δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα./ Σάλεψε η γη. Σάλεψαν τα’ αγκωνάρια του ουρανού./ Σάλεψε το δοκάρι του σπιτιού./ Σάλεψε η κρεμασμένη λάμπα./ Τι ώρα νάναι λοιπόν;/ Τι ώρα νάναι… παιδί μου να θυμάσαι.

Οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου ανταμώνονται στους αιθέρες με τους στίχους όλων των μεγάλων βάρδων της γης. Κι ο Πωλ Ελυάρ λέει μπρος σ’ εκατομμύρια Γάλλους, που κλαίνε από οργή και συγκίνηση:

‘‘Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε’’…»

(Από το βιβλίο της Διδούς Σωτηρίου, η «Εντολή», εκδόσεις «Κεδρος», που πρόσφερε πριν λίγες βδομάδες η «Real News»)

   Σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης, ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

"Πάμε για καθαρό αέρα;"

"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»

   Οι δολοφόνοι είχαν πολλούς λόγους να εκτελέσουν τον Μπελογιάννη. Ο Μπελογιάννης, βλέπετε, αποκάλυπτε το «εθνοφελές» έργο των «σωτήρων». Έγραφε:  

«...ο λαός υπόφερνε (...). Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: "Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού" (...). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές - τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους - εκτελούσαν το ίδιο "εθνοφελές" έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».

 (Από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη, «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»)

   Ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε δώσει το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.

• «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».
• «Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης- φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

   Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Τους έλεγε τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο:

• «Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
• «... αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες,  χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας». 

   Νόμιζαν πως σκοτώνοντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Πως τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Οι ανόητοι…

   Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ενδεικτικός ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο:

 «ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

   Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του. Λόγια ποτισμένα μέσα στο καμίνι της πράξης, ειπωμένα με «όπλο» ένα γαρύφαλλο απέναντι στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λόγια και πράξη, που θα αποτελούν πάντα σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή.

Νίκος Μπογιόπουλος
στο www.enikos.gr  27-3-2014

Ποίημα της εβδομάδας 378

Το κέρδος της απώλειας

Κάτι, για να το χάσεις
πρέπει κάποτε να το είχες.
Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια
πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις
αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κερδισμένο.

Αλλοίμονο από κείνους που ποτέ
δεν έχουν χάσει τίποτε
που τίποτε να χάσουνε δεν έχουνε
σ’ αυτόν τον κόσμο.

Λένα Παππά

Ποίημα της εβδομάδας 377

Δύσκολη ισορροπία

Υπάρχουν εκείνοι που στα γράμματά τους

δεν έχω ακόμα απαντήσει

κι εκείνοι που δεν περιμένουν από μένα

καμιά λύση.

Υπάρχουνε κι άλλοι, που σαν τις αράχνες

παραμονεύουνε στα σκοτεινά

πότε το εντομάκι της χαράς μου θα φανεί

για να το θανατώσουν

κι εκείνοι που επίτηδες αργοπορούν

να ‘ρθουν κοντά μου

για να με αποκαρδιώσουν.

Ανάμεσά τους πρέπει, Θέ μου, για να ζήσω

στου ξυραφιού την κόψη τους το μίσος

με την αγάπη να ισορροπήσω.

Μ’ εγκαρδιώνει η ελπίδα μου

να το τολμήσω

κι εγώ, όσο κι αν φαίνεται τρελό

όσο κι αν είμαι τρομαγμένη προσπαθώ

δε θέλω να παραδοθώ

δίχως να πολεμήσω.

Λένα Παππά

Από ποιον να εμπνευστεί κανείς;

ΚΑΘΕ φορά που βλέπω βουλευτές να μοστράρουν στα κανάλια (σχεδόν πάντα τα ίδια πρόσωπα) και ενδεδυμένοι τον μανδύα του πολιτικού να έχουν άποψη επί παντός επιστητού (ενώ είναι παντελώς άσχετοι) και μάλιστα με το έτσι θέλω να πασχίζουν να επιβάλουν αυτή την άποψη ως την πιο ορθή, «μου ανάβουν τα λαμπάκια» ή «τα παίρνω στο κρανίο», για να χρησιμοποιήσω κάποιες προσφιλείς φράσεις της σημερινής, αγανακτισμένης -και όχι άδικα- νεολαίας μας.

«Εμείς», «το κόμμα μας», «η παράταξή μας», οι φράσεις-κλισέ των πλείστων βουλευτών οι οποίοι σε κάθε εμφάνισή τους, με το ύφος και τα λεγόμενά τους, επιβεβαιώνουν κάθε φορά την ανεπάρκειά τους, την ακαταλληλότητά τους για το πόστο του βουλευτή, του εκπροσώπου του λαού στη θέση την οποία κατέχουν.

Καλούνται να εκφράσουν απόψεις και θέσεις, να προτείνουν τρόπους (συγκεκριμένους και εφαρμόσιμους) για να απαλλαγεί ο κόσμος από τα αδιέξοδά του στα οποία τον οδήγησαν οι πολιτικές των κομμάτων τους, και αντ' αυτού, περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι και παπαγαλίζουν, πιπιλίζουν την ίδια πάντα καραμέλα η οποία κατάντησε όσο ποτέ άλλοτε ξινή. Και βέβαια το μόνο που εκπέμπουν, το μόνο που αφήνουν να εισπράξει ο κόσμος, είναι… η ενισχυμένη απέχθεια, η διευρυμένη αποστασιοποίηση, όχι από την πολιτική αλλά από αυτούς που αρέσκονται να αποκαλούν εαυτούς πολιτικούς.

Ο κόσμος έχει πλέον αντιληφθεί, το διαπιστώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, ότι οι πολιτικοί έχουν εκλείψει. Κάποτε υπήρχαν και ενέπνεαν τον λαό, τους αναγνώριζε αυτή την ιδιότητα ο κόσμος, ανεξάρτητα αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε μαζί τους. Σήμερα όμως ποιος από αυτούς μπορεί εμπνεύσει τον κόσμο; Ποιος να επενδύσει σε αυτούς τους «πολιτικούς»; Και μάλιστα ξέροντας πώς οι βουλευτές μας, σκαρφάλωσαν στις θέσεις που κατέχουν… Με βάση τις προσωπικές γνωριμίες, τα προεκλογικά τραπεζώματα, τη «λάμψη» στην επαγγελματική τους δραστηριότητα και σίγουρα όχι λόγω ακαδημαϊκών γνώσεων και άλλων ικανοτήτων.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ελάχιστες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, αλλά υπάρχουν. Όμως ο κανόνας, δυστυχώς, είναι αυτός που κυριαρχεί.

Χρήστος Χαραλάμπους
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»  17-3-2014

Ποίημα της εβδομάδας 376

Αυτό που νιώσαμε

Αυτό που νιώσαμε και όχι
αυτό που ζήσαμε
που επιδιώξαμε και γράψαμε
με γράμματα χρυσά επάνω στις ταμπέλες μας
μονάχα αυτό που νιώσαμε θυμόμαστε
και νοσταλγούμε και φοβόμαστε.
Αυτό μονάχα
είναι η αλουργίδα μας, ο πλούτος μας
το παραμύθι και η παραμυθία
η ευτυχία μας και η δικαίωση
σ’ αυτόν τον κόσμο.

Λένα Παππά

Βλέπουμε απέναντι, κι όχι δίπλα μας

ΤΕΛΙΚΑ, είναι πιο εύκολο να κοιτάς μακριά, σε πράγματα που δεν έχεις την απόλυτη ευθύνη για την καταστροφή τους. Που ό,τι κι αν γίνει, μπορείς να νίψεις τας χείρας και να δακτυλοδείξεις άλλους.

Η εικόνα του φαγωμένου από τις λατομεύσεις Πενταδάκτυλου προκαλεί θλίψη, θυμό, πόνο. Ειδικά σε όσους σκαρφάλωσαν κάποτε το βουνό, σε όσους έζησαν κάτω από τη σκιά του. Η καταστροφή που έχει γίνει είναι μη αναστρέψιμη. Πέρα από την ευθύνη εμάς των Ελληνοκυπρίων, γιατί οι καλύτεροι πελάτες των υλικών από τον Πενταδάκτυλο είμαστε εμείς, η άλλη μας υποκρισία είναι η κινητοποίηση για να καταγγείλουμε την καταστροφή και να ζητήσουμε (από άλλους) μέτρα προστασίας για ό,τι απέμεινε. Κι αυτό συμβαίνει, την ίδια στιγμή που λίγο πέρα από τη μύτη μας, με δική μας απόλυτα ευθύνη γίνονται παρόμοιες καταστροφές.

Στο φράγμα του Κούρη στην Άλασσα δόθηκε άδεια για την κατασκευή πολιτείας με 1.010 διαμερίσματα, γραφεία, καταστήματα, εστιατόρια, υπεραγορά. Για να μπορέσει να δοθεί η άδεια άλλαξαν με υπουργική απόφαση οι ζώνες ανάπτυξης, ενώ το Τμήμα Υδάτων είχε σοβαρές αντιρρήσεις, αφού εμπεριέχονται διάφοροι κίνδυνοι για το φράγμα που αποτελεί την κύρια πηγή ύδρευσης του νησιού.

Το Υπουργικό Συμβούλιο, το δικό μας όχι το κατοχικό, έδωσε άδεια για να κατασκευαστεί στο Κάβο Γκρέκο, σε προστατευομένη περιοχή, γήπεδο γκολφ. Κι οι Αρχές της περιοχές εκφράζουν την ευχαρίστησή τους.

Ο υπουργός Γεωργίας δηλώνει πως στον Ακάμα μπορούν να γίνουν αναπτύξεις εντός της περιοχής Natura, αφού υπάρχουν και περιοχές που η οικολογική αξία είναι φτωχή. Μιλά για αναπτύξεις ήπιας μορφής. Όπως ήπιας μορφής ξεκίνησε και στις γειτονικές περιοχές, Νέο Χωριό και Λατσί και φτάσαμε σήμερα να μην διαφέρει και πολύ από την Αγία Νάπα. Λίγο πιο πέρα, στην Τσάδα, σε επίσης περιοχή Natura, κτίζεται κι εκεί μια πολιτεία με γήπεδα γκολφ. Λίγο πιο κάτω, στην πόλη της Πάφου κτίστηκε πάνω σε αρχαιότητες ένα mall.

Στη Γεροσκήπου εξαγγέλλεται τεράστια ανάπτυξη σε όλο το παραλιακό μέτωπο απ' άκρη σ' άκρη.

Για όλα αυτά η Επίτροπος Περιβάλλοντος και οι υπόλοιποι με οικολογικές ευαισθησίες δεν έχουν τίποτα να πουν; Δεν κινδυνεύει η πανίδα, η χλωρίδα, οι άνθρωποι, η φυσιογνωμία του τόπου; Δεν τους προκαλεί θλίψη, πόνο, ανησυχία όταν βλέπουν τον τόπο όπου ζουν να καταστρέφεται χάριν της ανάπτυξης; Μόνο απέναντι κοιτάνε; Το οπτικό πεδίο είναι θολό στα κοντινά;

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 11-3-2014

Ποίημα της εβδομάδας 375

Αφιερωμένο σε όλες τις συναδέλφισσες δασκάλες με την ευκαιρία της  "Ημέρας της γυναίκας".  (Μου το έστειλε συναδέλφισσα και την ευχαριστώ ιδιαίτερα) 

Η προσευχή της δασκάλας

Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη. Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ” όλες τις στιγμές. Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν. Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν” αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ” τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια. Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό. Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών. Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου. Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ” αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής. Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ” το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα. Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου. Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν” αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Gabriela Mistral
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Ποίημα της εβδομάδας 374

Γραφή μου πένθιμη

Λυμφατική

Κενοτάφιο

Μιας παιδικής ηλικίας

Λησμονημένης

Απ' όπου ανασύρονται

Λάμψεις καταχωνιασμένες

Γραφή μου κατακερματισμένη

Οστεοφυλάκιο ενός αλφαβήτου

Που κάθε γράμμα του

Ψιθυρίζει

Το άρρητο

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Υδατόσημα, 2010