Καταραμένη Κανονικότητα

Εξίσου επικίνδυνη με τον κορονοϊό τείνει να εξελιχθεί και να είναι η αντιμετώπισή του ως ευκαιρίας για μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με ένα γαϊτανάκι που πλέκεται γύρω από την κλιματική αλλαγή, και τη... δημοκρατία. Δύο πεδία για άγρια κερδοφορία το ένα, και εξίσου άγριο οπορτουνισμό το άλλο. Ετσι, άνοιξε η βεντάλια εκβιαστικά κι απότομα μεταξύ συνωμοσιολόγων της απαισιοδοξίας κι ευκαιριολάγνων της αισιοδοξίας. Η απόσταση και η αποφυγή του συγχρωτισμού αρχίζει τώρα να εμφανίζεται ως ωμή πραγματικότητα του αβυσσαλέου χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Στις μεγαλουπόλεις της Γης, με οικογένειες εργαζομένων στοιβαγμένους σε πολυκατοικίες και ουρανοξύστες, η ατμόσφαιρα λένε πως καθάρισε λόγω εγκλεισμού. Την ίδια στιγμή, πλάκωσαν πεινασμένοι αρουραίοι σε αναζήτηση τροφής, και καπάκι οι επενδυτές των χρηματιστηρίων, που βρήκαν ευκαιρία να πλασάρουν οράματα για έναν πλανήτη στα μέτρα τους, δήθεν αγαθοεργώντας για ένα περιβάλλον καθαρό από ανθρώπους, και κατά περίσταση γεμάτο από χρήσιμους καταναλωτές. Είτε ανθρώπους είτε ποντίκια.

Στη δε καινούργια συζήτηση περί της επιστροφής στην αντιλαϊκή καταραμένη κανονικότητα της αστικής δημοκρατίας, για αρκετό καιρό θα παίζει το παραμύθι ότι η αγορά θα γεμίσει λεφτά με το τσουβάλι, και οι λαοί ξανά με χρέη από δανεικά, πάλι με το τσουβάλι.

Καθώς ο κορονοϊός λόγω ευκολίας μετάδοσής του μετατράπηκε σε χειραγωγημένο φόβο και μεγάλες μάζες αμύνθηκαν πειθαρχώντας, αυτοί που νοιάζονται για τη δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς εκμεταλλεύονται την κατεύθυνση αυτής της πειθαρχίας στο επίπεδο της υπακοής στα κελεύσματα των αφεντικών. Μεγάλοι κερδισμένοι είναι αυτοί που πρόσφεραν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να είσαι ελεύθερος και έγκλειστος μαζί. Τα κέρδη πέρα από οικονομικά είναι πρωτίστως εξουσιαστικά και πολιτικά, καθώς ο κορονοϊός εργαλειοποιήθηκε ως ένα είδος μαγικού αυλού, που μπορεί να οδηγήσει σ' έναν τεχνητό παράδεισο.

Ακούγεται παράξενο πως για την αποδοχή της άθλιας υπερεκμεταλλευτικής τηλεργασίας, τηλεκπαίδευσης, τηλε γενικώς, αξιοποιούνται ειδήσεις σαν κι αυτές: Νέα εστία μόλυνσης με δεκάδες κρούσματα βρέθηκε σε αποθήκη, εργοστάσιο, βιοτεχνία κ.λπ., εκεί δηλαδή που η αναγκαία χειρωνακτική μάζα εργαζομένων βρίσκεται αντιμέτωπη με τις τεράστιες ελλείψεις σε μέτρα ασφάλειας και υγιεινής. Αλλωστε, όση και διά βίου τηλεκπαίδευση να προσφερθεί, κανείς από αυτούς, τους ατομικώς υπεύθυνα άτυχους, δεν θα μπορούσε να μετατραπεί σε χρηματιστή, που εμπορεύεται άυλα αγαθά στα μικρά και μεγάλα χρηματιστήρια.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη προοπτική καινούργιας εργασίας για μακροχρόνια άνεργους, που μπορούν να δουλεύουν για το επίδομά τους, δήθεν εποπτεύοντας διπλανούς και γειτόνους σε πάρκα, δρόμους και μαγαζιά, που δεν τηρούν τα μέτρα. Η καταραμένη κανονικότητα δεν είναι επιστροφή στην αστική ρουτίνα. Είναι επιστροφή στην καταπίεση συνολικότερα του κόσμου της εργασίας, έως ότου οι διαφεντευτές της τεχνητής νοημοσύνης καταφέρουν να αυτοματοποιήσουν την κοινή νοημοσύνη, πριν ξοδέψουν για ρομπότ.

Η επόμενη μέρα του κορονοϊού είναι στο βάθος της η χτεσινή. Προετοιμάζει το μεγάλο πόλεμο, κυριολεκτικά προληπτικό, για να αποφευχθεί η μεγάλη επανάσταση των λαών, καθώς συνειδητοποιούν ότι εκβιάζονται να ζουν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι μιας νέας πλουτοκρατίας, ικανής να πουλάει, λόγω κρίσης, αρουραίους για μεζέ.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 31-05-2020

“Δεν μπορώ να αναπνεύσω”

Μια λαοθάλασσα οργής ξεχύθηκε αυτές τις μέρες στους δρόμους της Μινεάπολης των ΗΠΑ μετά τη δολοφονία από την αστυνομία, το απόγευμα της Δευτέρας 25/5, του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, που το βίντεο τον έχει καταγράψει τα τελευταία 9 λεπτά της ζωής του να παρακαλά τους αστυνομικούς να τον αφήσουν να αναπνεύσει… 
Οι εικόνες από την Μινεάπολη μοιάζουν σαν η συνέχεια των γεγονότων του 2014 που ξέσπασαν με σύνθημα «Hands up – don‘t shoot» («Χέρια ψηλά – Μην πυροβολείτε») μετά την δολοφονία του 18χρονου μαύρου στο Μιζούρι, ο οποίος λίγο πριν πέσει νεκρός από τα πυρά του λευκού αστυνομικού εκτελεστή του, έχοντας τα χέρια ψηλά φώναζε: «Είμαι άοπλος, μην πυροβολείτε». Οσο για τις εικόνες από την δολοφονία του Φλόιντ είναι “ριμέικ” της δολοφονίας στη Νέα Υόρκη προ εξαετίας του Ερικ Γκάρνερ, από στραγγαλισμό από έναν αστυνομικό. 
 Χιλιάδες Αμερικανοί στέκονται και πάλι απέναντι στις «κάνες» ενός συστήματος εξουσίας και δικαιοσύνης που μετρά δεκάδες περιπτώσεις άγριας και αναίτιας δολοφονίας μαύρων πολιτών με αντίστοιχη ατιμωρησία ή με δήθεν “τιμωρία” των οργάνων της τάξης που ευθύνονται για αυτές τις δολοφονίες.
Ηδη από μέσον σχεδόν της δεύτερης θητείας του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, που “θα άλλαζε τα πράγματα”, οι δημοσκοπήσεις ήταν αποκαλυπτικές: Το 53% των πολιτών απαντούσαν ότι οι φυλετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν από τότε που στα ηνία του Λευκού Οίκου πέρασαν στα χέρια του Ομπάμα…
 Η εκλογή του Ομπάμα είχε πανηγυριστεί το 2008 ως επιστέγασμα του τέλους μιας εποχής. Αναπτύχθηκε η θεωρία πως ο ρατσισμός, αυτό το «ιδεολογικό υπόβαθρο» του ιμπεριαλισμού της αποικιοκρατίας, η  «θεωρητική δικαίωση» της υπερπόντιας ληστείας και φυσικά το συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλισμού, που στηρίζεται στην (ανεξαρτήτως χρώματος) προλεταριοποίηση της «μαύρης» εργασίας και στο εργασιακό δουλεμπόριο εντός των συνόρων των αποικιοκρατών, εξέλειπε…
Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί ένας μαύρος Πρόεδρος για να μπει τέλος σε όλα αυτά. Γιατί πολύ απλά δεν άλλαξε τίποτα από τους υλικούς όρους που τα γεννούν. Ισα – ίσα: Επιδεινώθηκαν. Με δυο λόγια η Αμερική του Τραμπ είναι το κληροδότημα του Ομπάμα. 
Βέβαια, οι θιασώτες του «αμερικανικού (και του εν γένει καπιταλιστικού) ονείρου» όταν ακούν για «υλικούς όρους» που διαμορφώνουν το κοινωνικό εποικοδόμημα σουφρώνουν τη μυτούλα τους από απέχθεια για τον «δογματισμό» που εκπέμπει μια τέτοια προσέγγιση.
Απαντάμε: Δεν υπάρχει απανθρωπιά που να εκδηλώνεται ως κοινωνικό φαινόμενο η οποία να μην έχει τη βάση της στους υλικούς όρους που καθορίζουν τη λειτουργία της εκάστοτε κοινωνίας. Εδώ, λοιπόν, όταν μιλάμε για τον ρατσισμό στην αμερικανική κοινωνία – της πάντα παρούσας Κου Κλουξ Κλαν και των ποικιλοτρόπως προστατευμένων «μπάτσων» που δολοφονούν με τόση ευκολία μαύρους – δεν πρόκειται για φαινόμενο που ερμηνεύεται με βάση τα εξατομικευμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ενός εκάστου εκ των «μπάτσων» ή των δικαστών. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο.
Αυτό το «κάτι πολύ περισσότερο» ήταν που προφανώς οδήγησε το αμερικανικό περιοδικό «The Nation», από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας του 18χρονου μαύρου στο Φέργκιουσον, να γράφει: «Κανένας από όσους  μιλήσαμε δεν πίστευε ότι ο αστυνομικός θα παραπεμφθεί. Κανένας δεν πίστεψε ότι το σύστημα που σκότωσε τον Michael Brown θα νοιαζόταν εκ των υστέρων για την αξία της ζωής του» (Κώστας Φουρίκος, www.toperiodiko.gr).
Το σύστημα «που σκότωσε τον Michael Brown» το 2014 και που παρείχε στο «The Nation» τη βεβαιότητα ότι δεν νοιάζεται για την αξία της ζωής των δολοφονημένων μαύρων, σύμφωνα με την έκθεση του «Pew Center», είναι αυτό:

• Στις ΗΠΑ υπάρχουν πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, το 50%  εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.
• Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Όσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ’ ό,τι αν ήσουν λευκός.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 – 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.
• Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.
• Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ’ ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.
• Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.
• Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.
• Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά – ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Στον 21^οαιώνα (State of working America 2000-01, «Economic Policy Institute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.
• Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.

Οσον αφορά τις συνθήκες σε περίοδο πανδημίας, τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: Ενώ το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού των ΗΠΑ κινείται στο 13%, στα θύματα λόγω του κορωνοιού το 60% και πλέον είναι Αφροαμερικανοί. Στα μέσα της πανδημίας είχε υπολογιστεί ότι στο Σικάγο οι Αφροαμερικανοί αποτελούν το 30% του πληθυσμού, αλλά τα θύματα στην μεγαλούπολη λόγω της πανδημίας ήταν Αφροαμερικανοί κατά 70%, στο Ιλινόι ο μαύρος πληθυσμός είναι το 14%, οι θάνατοι, όμως, Αφροαμερικανών ανέρχονταν στο 41% του συνόλου, στο Μιλγουόκι οι μαύροι αποτελούν το 26% του πληθυσμού, στα θύματα, όμως, ξεπερνούσαν το 80%.
 Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές, λοιπόν: Στις ΗΠΑ υπάρχει ένα… μικρό προβληματάκι φυλετικών διακρίσεων. Αλλά οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ – και παντού – δεν είναι αυτοφυείς. Δεν προκύπτουν γενικώς και αορίστως. Δεν είναι ανεξάρτητες από το συνολικό οικονομικό και κοινωνικό κάδρο. Έχει σημασία αν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται είναι ευεπίφορο να τις καλλιεργήσει και τι το κάνει ευεπίφορο. 
Σε παλιότερο σημείωμα για το ίδιο θέμα είχαμε αναφερθεί στον τρόπο που τοποθετήθηκε στο ζήτημα της δολοφονίας του Μπράουν το 2014 ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο στάδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Είχε γράψει:

 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».

Υπάρχει τέτοιος «ταξικός πόλεμος» στις ΗΠΑ ή είναι αποκύημα της φαντασίας του Τζαμπάρ; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την ίδια στιγμή που την περίοδο της πανδημίας οι άνεργοι στις ΗΠΑ ανήλθαν στο αστρονομικό αριθμό των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, την ίδια στιγμή, την ίδια περίοδο, μέσα στην πανδημία, οι 600 δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής έγιναν κατά 434 δισ. δολάρια πλουσιότεροι;;; Υπάρχει “ταξικός πόλεμος” όταν την περίοδο του λοκντάουν που χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, την ίδιο αυτό διάστημα οι Μπέζος, Γκέιτς, Ζούκεμπεργκ, Μπάφετ και Ελισον αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 76 δις;
Οσα ακολουθούν είναι μερικές μόνο εκφάνσεις, προ πανδημίας, του «ταξικού πολέμου» για τον οποίο μιλούσε ο Τζαμπάρ και οι συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:

• Μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά… 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί.
• Κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.
• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.
• Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας.
• Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.
• Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. ‘Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.
• Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
• Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
• Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.
• Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.
• Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη.
• Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεται στο 27%

Αυτός είναι ο ταξικός πόλεμος για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ. Και είναι μονομερής και αμείλικτος.                                                                              
Να, λοιπόν, γιατί επιμένουμε: Εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.
Να γιατί επιμένουμε: Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις», όπως έγραφε ο Λένιν, είναι που η Αστυνομία, ο Στρατός, η Εθνοφρουρά και η Δικαιοσύνη επιβάλλουν την «τάξη» εκείνης της τάξης που κατέχει την εξουσία.
Να γιατί επιμένουμε: Είναι οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που έχουν ακριβώς την ιδιότητα να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο.
Να γιατί επιμένουμε: Οι «από πάνω» για να συντηρούν την κοινωνική και ταξική ανισότητα πάντα θα προσπαθούν να κρατούν τους «από κάτω» όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, αφού έτσι – μέσω της διάσπασης των «από κάτω» – συντηρείται και διαιωνίζεται η καταπιεστική κυριαρχία των «από πάνω».  
Να γιατί επιμένουμε: Στα κηρύγματα και τις νουθεσίες των «από πάνω» για “εθνική ενότητα”, ειδικά όταν έπονται των απροσχημάτιστων εγκλημάτων της τάξης τους, μια ενδιαφέρουσα απάντηση θα ήταν:

Δουλειά και αξιοπρέπεια, ελευθερία και φαγητό, εργασία και ελεύθερος χρόνος, στέγη και δικαιοσύνη, μόρφωση και έρωτας για την ομορφιά της ζωής.

Τι πιο ανθρώπινο όραμα, τι πιο «απλή» διεκδίκηση για την οποία θα άξιζε οι «από κάτω» να φτιάξουν τη δική τους κοινωνική συμμαχία, πέρα από φυλή, χρώμα ή θρησκεία, απειθαρχώντας στη συμμαχία των ανά τη Γη λευκών, μαύρων και κίτρινων ταξικών τους δολοφόνων, αδιαφορώντας για τις νουθεσίες τους;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  29 Μαΐου 2020

 

Πηγή:   https://www.imerodromos.gr/quot-den-mporo-na-anapneyso-quot-toy-nikoy-mpogiopoyloy/
 

Η Kay Sara από τον Αμαζόνιο: «Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη»

Η αναγνώστρια του Ημεροδρόμου, ηθοποιός Κατερίνα Παπανδρέου, μας έστειλε το πολύ ενδιαφέρον μήνυμα της ηθοποιού και ακτιβίστριας Kay Sara, αυτόχθονα του Αμαζονίου. Στο εισαγωγικό της σχόλιο η Κατερίνα σημειώνει:

H Kay Sara είναι αυτόχθονας του Αμαζονίου, ακτιβίστρια και ηθοποιός.

Το Σάββατο 16.5.20 θα έκανε πρεμιέρα ως Αντιγόνη, στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Milo Rau στο φεστιβάλ της Βιέννης Wiener Festwochen.

Aντ’ αυτού έστειλε μέσω video το δικό της μήνυμα από την καρδιά του Αμαζονίου.

Το μετέφρασα γιατί πιστεύω βαθιά ότι, ειδικά σε τέτοιες στιγμές, οφείλουμε να στρέφουμε το βλέμμα μας πέρα από μας. Είναι μεγάλο αλλά αξίζει να φτάσετε ως το τέλος.

«Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι».

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση το δημοσιεύουμε, σε μετάφραση από τα γερμανικά της Κατερίνας Παπανδρέου:

«Αυτή η ομιλία ξεκινάει με πολλές υποθέσεις. Σήμερα θα έπρεπε να στέκομαι επάνω στη σκηνή του Burgtheater και να «ανοίγω» το Wiener Festwochen. Θα ήμουν η πρώτη αυτόχθονας που θα έβγαζε ποτέ λόγο σε αυτό το θέατρο, το πιο μεγάλο και πλούσιο στον κόσμο, όπως μου είπαν. Θα ξεκινούσα με μια φράση ενός ευρωπαϊκού κλασικού έργου, της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή:

«Πολλά είναι τα φοβερά, πιο φοβερό απ’ όλα ο άνθρωπος».

Θα ερχόμουν απευθείας από τις πρόβες μας στον Αμαζόνιο για την ευρωπαϊκή-βραζιλιάνικη νέα παραγωγή της «Αντιγόνης». Θα έπαιζα την Αντιγόνη, που επαναστατεί ενάντια στον άρχοντα Κρέοντα, ο οποίος αρνείται να θάψει το νεκρό αδερφό της, γιατί θεωρείται εχθρός του κράτους. O Xορός θα αποτελούνταν από αυτόχθονες, επιζήσαντες μιας σφαγής οργανωμένης από την κυβέρνηση της Βραζιλίας. Θα παίζαμε αυτή τη νέα «Αντιγόνη» σε ένα δρόμο του Αμαζονίου, τα δάση του οποίου αυτή τη στιγμή τυλίγονται στις φλόγες. Δε θα ήταν κάποιο θεατρικό έργο, αλλά μία δράση. Όχι μία πράξη τέχνης, αλλά μία πράξη αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική δύναμη που καταστρέφει τον Αμαζόνιο.

Αλλά τίποτα από αυτά δε συνέβη. Ο δρόμος του Αμαζονίου έμεινε άδειος, εγώ δεν έπαιξα την Αντιγόνη. Είμαστε διασκορπισμένοι στην υφήλιο και βλεπόμαστε μέσα από τις οθόνες μας – όπως τώρα. Οι φίλοι μου από την Ευρώπη με ρώτησαν πως είμαι. Είμαι καλά. Βρίσκομαι στο δάσος με τους δικούς μου ανθρώπους, στο βραζιλιάνικο βορρά, στις όχθες του ποταμού Oiapoque. H φύση με περιβάλλει, με προστατεύει και με θρέφει. Ζω με το ρυθμό του τραγουδίσματος των πουλιών, της βροχής και τις τελετουργίες που με κρατούν σε επαφή με τους προγόνους μου. Για πρώτη φορά μετά από 500 χρόνια, η Ευρώπη και η Αμερική έχουν χωριστεί.

Ανήκω στην τρίτη φυλή του λαού των Tariano, της Φυλής της Βροντής. Είμαι μια κόρη του Θεού της Βροντής, μια κόρη βασιλιά, όπως η Αντιγόνη. Ο μύθος λέει ότι παλιότερα, εμείς οι Tariano, ήμασταν άνθρωποι από πέτρα. Αλλά αργότερα αποκτήσαμε ανθρώπινη σάρκα και μορφή για να μπορούμε να επικοινωνούμε με αυτούς που έρχονταν σε επαφή μαζί μας. Η μητέρα μου, μία Tucana, μου έδωσε το όνομα Kay Sara. Σημαίνει «αυτή που νοιάζεται για τους άλλους». Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι, λοιπόν, μια Tariana. Mιλάω όμως μαζί τους στη μητρική μου γλώσσα, στα Tucano. Όπως όλοι μας είμαι μια μίξη πολλών πραγμάτων: είμαι Tucana και Tariana, γυναίκα, ακτιβίστρια και καλλιτέχνης. Σας μιλάω σήμερα με όλες αυτές τις ιδιότητες.

Εμάς τους Tucano μας αποκαλούν Ινδιάνους. Εγώ όμως επιμένω να μας αποκαλούν αυτόχθονες. Γιατί αυτόχθονας θα πει ντόπιος.

Έγινα ηθοποιός για να μπορώ να μιλάω για εμάς, τους αυτόχθονες. Για πολύ καιρό η ιστορία μας λεγόταν από τους ετερόχθονες. Τώρα είναι η ώρα να πούμε πάλι εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας.

Η δυστυχία μας ξεκίνησε όταν ήρθαν στα μέρη μας οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι. Στην αρχή ήρθαν οι στρατιώτες κι έπειτα οι κληρικοί. Μαζί με τους Ευρωπαίους ήρθαν σε εμάς και οι αρρώστιες. Εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Και πόσοι ακόμη εκατομμύρια πέθαναν από τα χέρια των στρατιωτών και των κληρικών, στο όνομα του ενός Θεού, του ενός πολιτισμού, στο όνομα της προόδου και του κέρδους.

Κάποιοι εγκατέλειψαν τα δάση για να δουλέψουν στα χωράφια. Όμως μετά το τέλος της δουλειάς, τούς σκότωναν για να μην τους πληρώσουν. Σήμερα έχουμε απομείνει ελάχιστοι. Είμαι μία από τις τελευταίες Tariano.

Και όμως πριν μερικές εβδομάδες ήρθε σε εμάς μια καινούργια αρρώστια από την Ευρώπη: ο κορονοϊός. Μπορεί να έχετε ακούσει ότι στο Manaus, την πρωτεύουσα του Αμαζονίου, η αρρώστια εξαπλώνεται ραγδαία. Δεν υπάρχει καιρός για κανονικές κηδείες, οι νεκροί ρίχνονται σε μαζικούς τάφους, τους οποίους κλείνουν τα τρακτέρ. Άλλοι κείτονται στο δρόμο άθαφτοι, όπως ο αδερφός της Αντιγόνης.

Οι λευκοί εκμεταλλεύονται το χάος για να εισβάλουν ακόμα πιο βαθιά στα δάση. Οι φωτιές δε σβήνονται πλέον. Και ποιος να τις σβήσει; Όποιος πέσει στα χέρια των υλοτόμων θα θανατωθεί. Και τι κάνει ο Μπολσονάρο; Αυτό που έκανε πάντα: συγχαίρει τους υποστηρικτές του και χλευάζει τους νεκρούς. Έβαλε τους συνεργάτες του, απλώς να μας ενημερώσουν ότι έχει ξεσπάσει μια αρρώστια. Μας αφήνει να πεθάνουμε. Ο Μπολσονάρο θέλει να αποτελειώσει τη γενοκτονία των αυτοχθόνων που ξεκίνησε πριν 500 χρόνια.

Ξέρω ότι είστε συνηθισμένοι σε λόγους σαν αυτόν. Πάντα, όταν είναι πια πολύ αργά, έρχεται κάποιος προφήτης σε εσάς. Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες όταν εμφανίζεται η Κασσάνδρα ή ο Τειρεσίας, ξέρουμε ότι η συμφορά έχει ήδη πάρει το δρόμο της.

Σας αρέσει να μας ακούτε να τραγουδάμε, αλλά δε σας αρέσει να μας ακούτε να μιλάμε. Και όταν μας ακούτε, δε μας καταλαβαίνετε.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δε γνωρίζετε ότι τα δάση μας καίγονται και οι άνθρωποί μας πεθαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι έχετε εξοικειωθεί πια με αυτή την πληροφορία.

Θα σας πω, λοιπόν, αυτό που όλοι ξέρετε. Πριν μερικά χρόνια στέρεψαν οι παραπόταμοι του Αμαζονίου, για πρώτη φορά από τότε που υπάρχει ανθρώπινη μνήμη. Σε δέκα χρόνια από τώρα το οικοσύστημα του Αμαζονίου θα καταρρεύσει, αν δε δράσουμε άμεσα. Η καρδιά αυτού του πλανήτη θα σταματήσει να χτυπάει. Αυτό το λένε τόσο οι δικοί μας, όσο και οι δικοί σας επιστήμονες, και ίσως είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν. Θα αφανιστούμε, αν δε δράσουμε.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε λάβει πολλά κείμενα διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένα από διάφορες διασημότητες. Επιθυμείτε λιγότερους ρύπους, λιγότερες κλοπές, λιγότερους θανάτους. Μα πώς πιστεύετε ότι έπειτα από 500 χρόνια αποικιοκρατίας και χιλιάδες χρόνια υποδούλωσης του κόσμου, θα μπορούσατε να σκεφτείτε κάτι, χωρίς αυτό να περιέχει περαιτέρω καταστροφή; Αν ακούσετε τους εαυτούς σας, θα βρείτε μόνο τις ενοχές σας. Και όταν ταξιδεύετε ανά τον κόσμο, θα βρίσκετε μόνο τη βρομιά με την οποία εσείς το λερώσατε. Για εσάς δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής. Δε φοβάμαι για εμένα. Φοβάμαι για εσάς.

Οι παραστάσεις του θεατρικού έργου «Η Αντιγόνη στον Αμαζόνιο» του Μίλο Ράου, που θα ξεκινούσαν τον Μάρτη, δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω του κορονοϊού. Foto: Armin Smailovic

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να σωπάσετε. Ήρθε η ώρα να ακούσετε. Μας χρειάζεστε, εμάς τους φυλακισμένους αυτού του κόσμου, για να κατανοήσετε τους εαυτούς σας. Γιατί το πράγμα είναι τόσο απλό: δεν υπάρχει κανένα κέρδος σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μόνο η ζωή. Επομένως είναι καλό που δε στέκομαι αυτή τη στιγμή στη σκηνή του Burgtheater, που δε σας μιλάω ως ηθοποιός. Γιατί δεν έχει να κάνει πια με την τέχνη, δεν έχει να κάνει με το θέατρο.

Η δική μας τραγωδία συμβαίνει τώρα εδώ, στον κόσμο, μπροστά στα μάτια μας.

Και ίσως αυτό να είναι που με ανησυχεί πιο πολύ όταν ακούω τον Κρέοντα να μιλάει. Ξέρει ότι έχει άδικο. Ξέρει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Είναι λάθος από κάθε άποψη. Θα επιφέρει την πτώση του, την πτώση της οικογένειάς του, την Αποκάλυψη. Και παρ’ όλα αυτά το κάνει. Κρίνει τον εαυτό του, μισεί τον εαυτό του, αλλά συνεχίζει να κάνει αυτό που μισεί.

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει. Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι. Ο καθένας με τον τρόπο του, όπου κι αν βρίσκεται, ενωμένοι με τη διαφορετικότητά μας και την αγάπη μας για τη ζωή, που μας ενώνει όλους».

Το βίντεο με την ομιλία της Key Sara, με γερμανικούς υπότιτλους,  εδώ.

 Πηγή:  https://www.imerodromos.gr/i-kay-sara-apo-ton-amazonio-as-stamatisoyme-na-eimaste-o-kreontas-as-ginoyme-i-antigoni/

  ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Διεθνη Πολιτισμος 24 Μαΐου 2020 

Ο ιός και ο υιός...

Ερχεται πείνα. Ερχεται κι εμβόλιο. Ερχεται ανεργία. Ερχεται και πόλεμος. Ξεφτιλίστηκαν οι τιμές των καυσίμων. Ξεφτιλίστηκε κι η ανθρώπινη ζωή. Μόνον στα Ελληνικά όμως βρίσκεις αυτήν τη φριχτή συνήχηση: Ο ιός κι ο υιός. Σε μια παγκοσμιοποιημένη νοσηρότητα και μια κυρίαρχη βαρβαρότητα βρίσκω καταφύγιο στην υπέροχη φράση του ποιητή, πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου. Και πατάω έτσι, πέρα από το άκουσμα της συνήχησης, για να γεφυρώσω την άβυσσο της αντίθεσης στην ουσία και την πραγματικότητα των λέξεων. Εξ ορισμού ο ιός είναι ένα φριχτό παρόν, είναι αόρατος στο μάτι, στην ψυχή, ως και στο κορμί, ίσαμε τη στιγμή που μπορεί να μετατραπεί σε τέρας και να σε καταπιεί. Οχι απλά ως κορμί. Κι ως υπόσταση αυτή καθαυτή, όταν ακούς πως επειδή τον συνάντησες μπορεί και να σκοτώσεις κάποιον άλλον. Αν επιζήσεις μπορεί να γίνεις και πειραματόζωο, κι ενδεχομένως ένας άνθρωπος που ζει σ' έναν κόσμο που δεν ξέρει για να τον διατηρήσει ή να τον αλλάξει.

Ο άλλος υιός είναι πραγματικά, φυσικά κι ουσιαστικά το μέλλον. Είναι ο επόμενος. Για να ζήσει πρέπει να κρατηθεί με επαναστατική σχεδόν φούρια κι επιμονή στη διαφορετική του ορθογραφία. Κι εκεί έρχεται ο λαός, στη γοητεία της διαχρονικότητας της γλώσσας, και τον κάνει γιο. Παραληρώ; Δε νομίζω. Αυτές τις μέρες της πανδημίας, του εγκλεισμού, και του ελεγχόμενου απεγκλωβισμού, κάτι σαν την αποφυλάκιση υπό όρους, όλοι γύρω μου, μικροί, μεγάλοι, γραμματιζούμενοι κι απαίδευτοι, άρρωστοι και υγιείς, άνδρες και γυναίκες και μικρά παιδιά και γέροι, ψάχνουν στα σεντούκια του μυαλού τους, εκείνα τα ωραία ορυχεία του ανθρώπινου γένους, όπου κρύβονται δυνάμεις και φαντασία πέρα από την επιβίωση, κάτι για να μπορέσουν να σχεδιάσουν το ροκ του μέλλοντός τους.

Κι είναι αυτή η ρημάδα η εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης χαοτικά φλύαρη και σ' ένα βαθμό πνιγηρή, καθώς ένας όγκος πληροφοριών, πιο ψηλός κι απ' τα Ιμαλάια, κι ένας ωκεανός από απόψεις, πιο μεγάλος κι από όλους μαζί της Γης, που έρχονται καθημερινά και κρύβουν εκείνα τα ψήγματα από τα οποία μπορείς να κρατηθείς και να λάμψει το σκοτάδι. Πού πήγε η χαρά; Πόσο θα ζούμε χωρίς αγκαλιά; Τι γεύση έχει το σάλιο του αγαπημένου στο φιλί; Πότε θα πάψει το χάδι να είναι οφθαλμοπορνεία; Λες και σκόρπισαν χύμα οι αγωνιώδεις ερωτήσεις, καμιά φορά περιβεβλημένες την αθωότητα των μικρών παιδιών που βγαίνουν απ' τη μήτρα κλαίγοντας, και πασχίζουν να ζήσουν παίζοντας και γελώντας το παιχνίδι της ζωής κι ας ξέρουν πως το τέλος είναι και δεδομένο και ίδιο για όλους.

Παρά ταύτα επιμένω πως στη συνήχηση του ιού και του υιού είναι που πρέπει να παρέμβουμε, απ' το παρόν ως το μέλλον, και μάλιστα άμεσα, εδώ και τώρα, για να μη γίνουμε διαχειριστές της επιβίωσης, αλλά δημιουργοί καλύτερης ζωής. Ετσι αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση για την ελευθερία του ανθρώπου. Κόντρα στο ρεύμα, το κυρίαρχο, που θέλει να μιλάμε για τα προβλήματα της ελεύθερης αγοράς, που πρέπει να λυθούν από αιχμαλωτισμένους ανθρώπους. Αιχμαλωτισμένους από τους φόβους τους, τ' αφεντικά, την τύχη κι άλλα τέτοια που ρίχνονται στο τραπέζι των λέξεων. Γιατί την εργασία τη σβήσαμε αποδεχόμενοι την απασχόληση, αλλά τη ρίζα της στο έργο την κρατήσαμε στην ανεργία που θεριεύει.

Προτείνω ν' αρχίσουμε αποτινάσσοντας την εύκολη, γενικευμένη, ύπουλη απειλή «ο κόσμος δεν πρόκειται να είναι ποτέ ο ίδιος». Σιγά ωρέ! Και πότε έπρεπε να μείνει, και πότε έμεινε ίδιος ο κόσμος. Θέλει προσοχή αυτός ο τοίχος στην ομορφιά, την εξέλιξη, τη συλλογική εμπειρία και συνείδηση, τον πλούτο της γνώσης και των τεχνικών μέσων, που υψώνουν οι χειραγωγοί των μαζών, για να διευρύνουν πάνω στο κύμα της αρνητικής συγκυρίας την εξουσία τους σε βάρος της ελευθερίας μας.

Αλλωστε, ο χρόνος δε δείχνει ποτέ από μόνος του τίποτα. Τον αντιλαμβανόμαστε μόνον ως φθορά. Τον νικάμε μόνο με δράση, συμπυκνώνοντας πολλές φορές σε μια στιγμή μια ολόκληρη ζωή. Δε λέω καλό καλοκαίρι γιατί έρχεται ερήμην μας, και δεν πιστεύω ότι χορταίνει κανείς, αγνοώντας ότι είναι κι εποχή θερισμού...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 17-05-2020

 

Πηγή:  https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16/5/2020&id=17879&pageNo=10

Ναόμι Κλάιν: Tηλε-new deal, το «Δόγμα του Σοκ» της πανδημίας

Πολλοί γονείς είδαν τα παιδιά τους κατά την πανδημία να παρακολουθούν τα μαθήματά τους μέσω της Google ή του Zoom, και ίσως θεώρησαν ότι ήταν ένας καλός και εκπαιδευτικός τρόπος να περνούν την μέρα μέσα στο σπίτι.

Όμως σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν τα πράγματα είναι πολύ πιο σκοτεινά. Η καραντίνα, εκτός από τον προληπτικό σκοπό της, λειτούργησε και σαν ένα «ζωντανό εργαστήριο για ένα μόνιμο - και εξαιρετικά κερδοφόρο - χωρίς επαφή, χωρίς δημοκρατία, μέλλον», γράφει η Ναόμι Κλάιν σε άρθρο της στο Intercept, παρατηρώντας ότι «κάτι που μοιάζει με ένα συγκροτημένο δόγμα του σοκ της πανδημίας αρχίζει να εμφανίζεται. Αποκαλέστε το “τηλε-New Deal”».

Γονείς και παιδιά, σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν, έχουν εμπλακεί σε ένα «μεγάλο πείραμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση», όπου οι εταιρείες συλλέγουν πολλά δεδομένα και αναζητούν τρόπο να γίνει μόνιμη, επειδή πιστεύουν ότι αυτός είναι ένας καλύτερος τρόπος , ή τουλάχιστον, ένας πιο κερδοφόρος τρόπος. O Έρικ Σμιτ, πρώην πρόεδρος της Google και νυν πρόεδρος της αμερικανικής Επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας σε ζητήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ζητά ενίσχυση των χρηματοδοτικών πακέτων σε εταιρείες τεχνολογίας, όπως η Google και η Amazon, για να εκτελούν δημόσιες λειτουργίες με πρόφαση την αναγκαιότητα αμερικανικής απάντησης στην τεχνολογική ενδυνάμωση της Κίνας.

«Θα είναι ένα πάρτι για τις εταιρείες τεχνολογίας», αναλύει η Ναόμι Κλάιν στο Democracy Now. «Δεν επιδιώκουν επιστροφή στην κανονικότητα όπως την ξέραμε. Θέλουν να πάμε σε ένα νέο μοντέλο, όπου οι προνομιούχες τάξεις, όλοι εκείνοι που είναι σε θέση να απομονωθούν, να λαμβάνουν ό,τι χρειάζονται ψηφιακά, με drone, με ρομποτικά αυτοκίνητα… Βλέπουμε μια τεράστια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της Silicon Valley, και από το σημείο όπου όλες αυτές οι τεχνολογίες ήταν πολύ, πολύ αμφιλεγόμενες, για την φυσική μας ασφάλεια (πόσα ατυχήματα έγιναν με drone που παρέδιδαν προϊόντα;), για την ασφάλεια των ευαίσθητων πληροφοριών μας στην περίπτωση της τηλεϊατρικής ή ακόμη και το όφελος των παιδιών μας να βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη όλη μέρα, τώρα να παρουσιάζονται ως λύσεις».

«Αυτό που θέλουν να μας πουλήσουν τώρα είναι ότι η περισσότερη παρακολούθηση μέσω κινητών, εφαρμογών και λοιπών, η περισσότερη τηλεϊατρική, η περισσότερη τηλεκπαίδευση, επί της ουσίας η περισσότερη αφαίρεση του ανθρώπινου παράγοντα από την εξίσωση, θα είναι η λύση», προσθέτει η Ναόμι Κλάιν εκφράζοντας φόβους ότι «θα δούμε πολλές ημιτελείς αποφάσεις που θα παρουσιαστούν σαν λύσεις και φυσικά θα εξυπηρετούν μεγαλόπρεπα τα συμφέροντα των τεχνολογικών κολοσσών». Σημειώνει δε ότι όσο οι ίδιες εταιρείες προτείνουν και προσφέρουν την λύση, ζητήματα όπως «μήπως θα έπρεπε το διαδίκτυο αφού θα είναι τόσο μέσα στην ζωή μας πλέον να διοικείται από εμάς, από τους κανόνες και την δημοκρατία μας;», δεν θα τεθούν ποτέ στο τραπέζι.

Εν συντομία, γράφει η Ναόμι Κλάιν, «η Δημοκρατία - η άβολη εμπλοκή του λαού στον σχεδιασμό κομβικών θεσμών και δημόσιων χώρων - είχε αρχίσει να γίνεται το βασικό εμπόδιο στα πλάνα του Σμιτ, που ακόμη διατηρεί 5,3 δισ δολάρια μετοχών στη Google ή του Τζεφ Μπέζος της Amazon για έναν ατέρμονο αγώνα τεχνολογικού εξοπλισμού, για τη διατήρηση στους δρόμους των δυνητικά θανατηφόρων ρομποτικών οχημάτων τους, για την εκμετάλλευση των απόρρητων ιατρικών δεδομένων των εργαζομένων από τους εργοδότες, για την χρήση τεχνολογιών αναγνώρισης προσώπων σε δημόσιους χώρους και πολλών άλλων. Τώρα, μεσούσης της πανδημίας και του φόβου για το μέλλον, οι “οραματιστές” αυτοί, όπως τους αποκαλεί ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης, βρίσκουν την ευκαιρία να εξαφανίσουν κάθε δημοκρατική παρέμβαση στα οράματα τους. Βρίσκουν την ευκαιρία να αποκτήσουν την ίδια εξουσία με τους Κινέζους ανταγωνιστές τους, που έχουν την πολυτέλεια να δρουν χωρίς τα εμπόδια των εργατικών ή ατομικών δικαιωμάτων».

Όταν, δε, «έχουμε κυβερνήσεις σαν του Τράμπ, που διαβάζουν μόνο νούμερα και δείκτες, όπως το αν ανεβαίνουν οι τιμές των μετοχών, για να το χρησιμοποιήσουν ως προεκλογικό ατού», τότε τα σχέδια των μεγάλων εταιρειών για περισσότερα κέρδη διευκολύνονται, σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν, που εξάλλου παρατηρεί ότι η απειλή προς τις δημοκρατικές διαδικασίες ξεκινά, σε πολλές περιπτώσεις, από τις ίδιες τις κυβερνήσεις:

«Βλέπουμε σε όλο τον κόσμο αντιδημοκρατικές κινήσεις, από κυβερνήσεις πολύ κοντά στον Τράμπ όπως του Νετανιάχου, που χρησιμοποίησε την πανδημία για να ξεπεράσει το εμπόδιο ότι έχασε κάθε εκλογική αναμέτρηση και να φτιάξει κυβέρνηση συνασπισμού. Τώρα βλέπουμε την κυβέρνηση του Ισραήλ να περνά κάθε λογής δρακόντεια μέτρα για να διασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία. Ή βλέπουμε τον Ορμπάν στην Ουγγαρία να κυβερνά με διατάγματα επ’ αόριστον.  Οπότε, ναι, τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά».

Σάββατο, 16-05-2020
Πηγή:   https://tvxs.gr/news/kosmos/naomi-klain-tile-new-deal-dogma-toy-sok-tis-pandimias

Έκτακτη ανάγκη (πάντα βρίσκουμε μία)... κάμερες στα σχολεία...

Της Μαρουλίας Βαμβακούση*

Ζωντανή εικόνα και ήχος με ανηλίκους στην καθημερινή τους συμμετοχή στο σχολείο... Πόσο περισσότερο θα παραβιαστεί πια ο κόσμος των παιδιών μας;
Υπάρχει ο κόσμος των μεγάλων. Με τους κανόνες, τις σχέσεις δύναμης - εξουσίας, τις διαφορές σε μόρφωση, οικονομική δυνατότητα, στυλ, επιλογές και πιστεύω.
Υπάρχει και ο κόσμος των παιδιών. Ο κόσμος των παιδιών είναι διαφορετικός από τον κόσμο των μεγάλων. Δεν έχει υποκρισία, πολιτική ορθότητα, πλαίσιο επιβεβλημένο από κάποιον άλλο πέρα από την ομάδα τους. Εκεί μαθαίνουν όλα μαζί να επικοινωνούν, να τσακώνονται και να τα βρίσκουν. Είναι ο κόσμος του πάρκου όπου παίζουν όλα μαζί. Είναι η γειτονιά που δεν έχουν πια... Τους τον έχει στερήσει σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη κοινωνία.
Υπάρχει όμως και μια μικρή όαση.... το σχολείο. Εκεί που τα παιδιά είναι σε μεγάλο βαθμό ο εαυτός τους. Ειδικά στα διαλείμματα αλλά και μέσα στην τάξη. Είναι ισότιμοι μεταξύ ομοίων. Είναι ομάδα και όχι μονάδα.
Ο κόσμος των παιδιών έρχεται σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο των μεγάλων μέσα στο σχολείο. Εκεί το σχολείο παρεμβαίνει στον κόσμο των παιδιών για να τα καθοδηγήσει, να τα βοηθήσει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν είναι προστατευμένα από «εξωσχολικό» μάτι. Με αγάπη, υπομονή και κατανόηση. Με εμπιστοσύνη.
Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει σαν γονείς ότι έχουμε «άλλο παιδί» στο σπίτι και «άλλο παιδί» στο σχολείο ή στο πάρκο; Τα σπίτια είναι αυτά που θα εκτεθούν περισσότερο από εμάς... Οι οικογένειες θα βγουν στα παράθυρα, όχι οι εκπαιδευτικοί.
Ο εκπαιδευτικός είναι ενήλικας και μπορεί να βάλει το προσωπείο που απαιτείται για να προστατευτεί μπροστά στην κάμερα. Ο μαθητής δεν μπορεί να το κάνει.
Εκτός αν θέλουμε παιδιά ρομπότ, χωρίς αυθορμητισμό, με διαρκή φόβο να μην κάνουν λάθος ή μην πουν κάτι που θα σχολιαστεί. Η τάξη είναι ένα μέρος στο οποίο γίνονται συνέχεια λάθη... Κάποιος πετάγεται, κάποιος μιλάει, κάποιος δεν ξέρει να απαντήσει, κάποιος αρρωσταίνει, κάποιος έχει τσακωθεί στο διάλειμμα και μπαίνει μέσα με νεύρα και θυμό.... κάποιος έχει προβλήματα και δεν μπορεί να καταλάβει...
Πόσες φορές μου έχουν πει μαθητές όταν μιλάμε για το διαδίκτυο «εμένα ο μπαμπάς μου παίζει πολλές ώρες» ή «η μαμά μου είναι όλη την ώρα στο facebook»; Χωρίς να σημαίνει ότι είναι η απόλυτη αλήθεια αυτό... Μπορεί η μαμά να ήταν όλη την ώρα στο facebook μόνο την προηγούμενη μέρα... Αυτό τώρα θα το ακούσει ζωντανά και η μαμά ή μπαμπάς ή ο παππούς του συμμαθητή που απουσιάζει (μπορεί και όλη η γειτονιά...).
Εκτός αν θέλουν να μας υπαγορεύσουν τώρα και το τι θα λέμε στο μάθημα. Αν στο μυαλό τους έχουν ότι δεν πρέπει να συμμετέχει κανένας μαθητής.
Σαν μαμά δεν θα επιτρέψω ποτέ να παραβιαστεί με τέτοιο τρόπο η ιδιωτικότητα των παιδιών μου. Δεν έχω επιτρέψει ποτέ στα 10 χρόνια που είμαι μάνα να δημοσιευτεί ούτε μισή φωτογραφία τους, ούτε η ελάχιστη πληροφορία για τις μικρές ή μεγάλες χαρές και λύπες τους. Δεν θα υποχωρήσω τώρα.
Σαν εκπαιδευτικός θα προστατέψω τους μαθητές μου. Γιατί θέλω παιδιά ζωντανά, σε τάξεις ζωντανές: Με το θάρρος της γνώμης τους, με τα λάθη και τα σωστά τους.
 

Η Βαμβακούση Μαρουλία είναι εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στο μάθημα της Πληροφορικής   

 

Πηγή:  https://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/224443/ektakti-anagki-panta-vriskoyme-mia-kameres-sta-sholeia

 

Βάλτε κάμερες στις συνεδριάσεις στο Μαξίμου, οι καλοί τι έχετε να φοβάστε;

 

Οι φιλελεύθεροι (έτσι αποκαλούν οι ντροπαλοί νεοφιλελεύθεροι τον εαυτό τους) διακηρύσσουν τον σεβασμό τους απέναντι στις ατομικές ελευθερίες, στα ατομικά δικαιώματα και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια, αρκεί βέβαια να μην γίνεται λόγος για κοινωνικές ελευθερίες και κοινωνικά δικαιώματα  γιατί τότε χαλάει το θατσερικό μοντέλο «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα».

Οι (νεο)φιλελεύθεροι φίλοι μας, με αφορμή την υπόθεση με τις κάμερες στα σχολεία, σπρώχνονται ποιος θα βγει πρώτος στην υπεράσπιση της κυβερνητικής επιδίωξης, συναγωνιζόμενοι στην πασαρέλα  της υποκρισίας και του δικολαβισμού ποιος  θα πετάξει την μεγαλύτερη… σοφιστεία.
Φυσικά στο θέμα «κάμερες στις σχολικές αίθουσες» δεν έχουν δει καμία καταστρατήγηση καμιάς ατομικής ελευθερίας. Δεν έχουν εντοπίσει καμία φαλκίδευση ατομικού δικαιώματος.  Εδώ το μόνο δικαίωμα που περιφρουρούν είναι αυτό το μείγμα αυθάδειας και εξυπνακισμού της «αριστείας» τους να υπερχειλίζει ενάντια σε καθηγητές, μαθητές και γονείς που ομόθυμα αρνούνται να δεχτούν τον «Μεγάλο Αδελφό».
Αρχικά, λοιπόν, είπαν ότι θέλουν τις κάμερες σαν εργαλείο για να μην στερούνται τα παιδιά, που για λόγους πανδημίας δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, το μάθημα. Πράγμα αδιανόητο, πράγματι, να στερούνται τα παιδιά το μάθημα. Μόνο που οι εκπαιδευτικοί έχουν απαντήσει – και εφόσον φυσικά δεήσει η κυβέρνηση να παράσχει τα αναγκαία σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής – ότι είναι έτοιμοι να εργαστούν διπλά και να προσφέρουν σε αυτά τα παιδιά τηλε-εκπαίδευση για όλο το διάστημα της πανδημίας, χωρίς κάμερες, χωρίς κοριούς και χωρίς λοιπά «οργουελιανά».
Χαιρόμαστε, πάντως, με την ευαισθησία των (νεο)φιλελεύθερων για την απρόσκοπτη συμμετοχή των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία καθώς είχαμε να τη δούμε από τότε που μετέτρεψαν το «δημόσια και δωρεάν Παιδεία» σε κρύο ανέκδοτο.
Περιμένουμε, δε, η ίδια ευαισθησία τους να εκφραστεί (ας βρουν αυτοί τα εργαλεία) και στους άνεργους και μακροχρόνια άνεργους που είναι αδιανόητο να μένουν χωρίς τα προς το ζην (με ή χωρίς πανδημία), και στους φτωχούς που είναι αδιανόητο να μένουν χωρίς ρεύμα, νερό, φαγητό (με ή χωρίς πανδημία), στους άστεγους που είναι αδιανόητο να μένουν χωρίς στέγη (με ή χωρίς πανδημία) κοκ.   
Δεδομένου ότι η παραπάνω έκρηξη ενδιαφέροντος για την πρόσβαση των παιδιών στο μάθημα δεν υπήρξε και πολύ πειστική, οι καμερο-δοκησίσοφοι πέρασαν σε αναζήτηση νέου «ποιήματος». Και ποια είναι, πλέον, η μεγαλύτερη… σοφιστεία τους απέναντι στο ομόθυμο «όχι»; «Αν οι καλοί μας δάσκαλοι, λένε, κάνουν καλά τη δουλειά τους, τότε τι έχουν να φοβούνται από την κάμερα στην σχολική αίθουσα;»…
Αφού παρακάμψουμε την (ανύπαρκτη) αντίληψή τους περί «παιδαγωγικής διαδικασίας»,  ελάτε αφενός να τους χειροκροτήσουμε για την ομολογία τους ότι, τελικά, η παρακολούθηση (αυτοί το λένε «αξιολόγηση») είναι που τους ενδιαφέρει, αφετέρου να τους δοξάσουμε για το «επιχείρημά τους».
Προσέξτε, λοιπόν, τι λένε αυτοί οι «άριστοι» άνθρωποι:

• Αν είσαι καλός σύζυγος, δεν δέρνεις τη γυναίκα σου, ούτε εκείνη σε δέρνει, τότε τι πρόβλημα έχεις να σου βάλει ο κύριος «κυβέρνηση» μια κάμερα στο σαλόνι ή στην κρεβατοκάμαρά σου;
• Αν είσαι καλός εργάτης και υπάλληλος τι πρόβλημα έχεις να σου βάλει ο κύριος «Βρούτσης» μια κάμερα πάνω από το κεφάλι σου;
• Αν είσαι καλός γιατρός τι πρόβλημα έχεις να σου βάλει ο κύριος «Κικίλιας» μια κάμερα μέσα στο ιατρείο σου;
• Αν είσαι καλός, γενικώς, τι πειράζει όπου πας κι ό,τι κάνεις να κουβαλάς και έναν κοριό για να σε βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι και να παραδειγματίζονται;

Αλλά, αλήθεια, πρέπει να είσαι κακός σύζυγος, κακός εργάτης, κακός γιατρός, κακός δάσκαλος, κακός μαθητής ή κακός γενικώς, για να μην θέλεις τον ρουφιάνο πάνω από το κεφάλι του; Η περίπτωση να είσαι καλός και να μην τον θέλεις, δεν παίζει;
Απορούμε, δε, γιατί ο κ.Μπαμπινιώτης, θιασώτης κι αυτός της άποψης «ο καλός δάσκαλος δεν έχει να φοβάται την κάμερα», γιατί τόσα χρόνια δάσκαλος, αλλά και στις άλλες του δραστηριότητες, δεν είχε βάλλει αυτοβούλως μια κάμερα από πάνω του ή γιατί δεν το κάνει τώρα.   
Σε κάθε περίπτωση, το πράγμα, πλέον, αρχίζει να έχει ενδιαφέρον. Κι αφού οι υπέρμαχοι του «όποιος είναι καλός γιατί να μην θέλει την κάμερα;» δυσκολεύονται να συναισθανθούν ότι η «αριστεία» τους έπιασε πάτο,  επιτρέψτε μας να τους το κάνουμε λιανά σε πρώτο πρόσωπο: Ο γράφων δηλώνει έτοιμος να γίνει ο πρώτος υπέρμαχος του αξιώματος «κάμερες παντού»! Ναι, παντού! Με μια προυπόθεση: Οτι θα πάμε σε μια πρώτη, πιλοτική, εφαρμογή του προγράμματος, ώστε να έχουμε και την μελέτη “αντικτύπου” που ζητάει και η Αρχή Προστασίας προσωπικών Δεδομένων.
Τουτέστιν, η πρόταση είναι να ξεκινήσουμε από τους κατ’ εξοχήν χώρους αριστείας. Και φυσικά δημόσιου ενδιαφέροντος. Φερ’ ειπείν:

• Αφού δεν υπάρχει πρόβλημα με τις κάμερες, τότε να μπουν από αύριο στο Μαξίμου, να παρακολουθούμε όλες κρατικές και δημοσίου ενδιαφέροντος συσκέψεις και επαφές του κ.Μητσοτάκη, αρχής γενομένης εκείνων με τους υφισταμένους του. Αφού είναι καλοί, τι έχουν να κρύψουν;
• Να μπουν κάμερες σε όλα τα γραφεία των υπουργών (μηδέ της κυρίας Κεραμέως εξαιρουμένης), αφού είναι καλοί τι έχουν να κρύψουν όσον αφορά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων;
• Να μπουν κάμερες στα γραφεία των διοικητών των (ανακεφαλαιοποιημένων από εμάς) τραπεζών , αφού είναι καλές οι τράπεζες τι έχουν να κρύψουν;
• Να μπουν κάμερες στα γραφεία των (κρατικώς επιδοτούμενων) εφοπλιστών, των διορισμένων μανατζαρέων στις ΔΕΚΟ, των (κρατικώς επιδοτούμενων)  εργολάβων και φυσικά να μην ξεχάσετε να βάλετε κάμερες και στους ιδιοκτήτες και στα μεγαλοστελέχη των ΜΜΕ, ειδικά, κατά την διάρκεια των συσκέψεών τους, όταν μιλούν με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες και, φυσικά, όταν αποφασίζουν τι, πως και ποια θέματα θα προβάλουν από τα κανάλια τους.        

Ευελπιστούμε, δε, σε δεύτερο χρόνο, η κυβέρνηση να μεταφέρει την φιλελεύθερη άποψή της για τις κάμερες και στο εξωτερικό. Τι καλύτερο από συνεδριάσεις με κάμερες πχ στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και υπό περιπτώσεις (πχ όταν παραβρίσκεται κανένας άριστος Ελληνας) στη Λέσχη Μπιλντερμπεργκ. Οποιος είναι καλός τι έχει να κρύψει;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  14 Μαΐου 2020  
Πηγή:   https://www.imerodromos.gr/valte-kameres-stis-synedriaseis-sto-maximoy-oi-kaloi-ti-echete-na-fovaste2/

 

Σκέψεις ενός εκπαιδευτικού για τις «κάμερες στα σχολεία»

*Του Ηλία Τουμασάτου

1. Αν ένα σχολείο χρησιμοποιεί τα μέσα που παρέχει η τεχνολογία για να φέρει τους μαθητές σε επαφή με ένα σημαντικό πρόσωπο που δεν θα μπορούσε να παραστεί διά ζώσης στο σχολείο (όπως συμβαίνει στο πρόγραμμα «100mentors», στο οποίο έχει συμμετάσχει και το δικό μας σχολείο, πάντα με έγκριση των κηδεμόνων των μαθητών που συμμετέχουν), δεν νομίζω ότι κανείς εκπαιδευτικός θα έφερνε αντίρρηση. Θα ήθελα π.χ. να δω π.χ. τον Αθανάσιο Φωκά, ή έναν παλιό απόφοιτο του σχολείου μας που διαπρέπει στον τομέα του, να μιλάει στους μαθητές με τηλεδιάσκεψη, ξέροντας ότι δεν μπορώ να τον φέρω διά ζώσης στο σχολείο.
2. Αν ένα σχολείο χρησιμοποιεί εργαλεία τηλεδιάσκεψης για δράσεις συνεργασίας με άλλα σχολεία, είτε της χώρας είτε του εξωτερικού, νομίζω και πάλι ότι κανείς εκπαιδευτικός δεν θα έφερνε αντίρρηση.
3. Αν ένα σχολείο χρησιμοποιεί εργαλεία τηλεδιάσκεψης για να παρακολουθήσει ένα πείραμα σε ένα πανεπιστημιακό εργαστήριο, ή μια καλλιτεχνική εκδήλωση που προβάλλεται με αυτό τον τρόπο, νομίζω ότι και πάλι κανένας δεν θα έφερνε αντίρρηση.
4. Προσωπικά, δεν θα έφερνα αντίρρηση στο να «συνδεθούμε» μια-δυο φορές από το σχολείο με έναν συμμαθητή που βρίσκεται για λόγους υγείας μακριά από το σχολείο για να δει τους συμμαθητές του και να χαρεί.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα, και κάθε ώρα, μέσα από την τάξη. Οι ασθενείς μαθητές χρειάζονται εξατομικευμένο πρόγραμμα, όχι live streaming. Δεν γίνεται, για να το πω ωμά, 8-9 να κάνεις μαθηματικά και 9-10 χημειοθεραπεία. Εκεί ίσως μπορεί να αξιοποιηθεί η εξ αποστάσεως διδασκαλία, αλλά σε εξατομικευμένο επίπεδο, με άλλο χρόνο, όχι μέσα από την τάξη.
Ακόμη και τα Πανεπιστήμια που διδάσκουν εξ αποστάσεως ίδια μαθήματα με εκείνα που διδάσκουν στο «διά ζώσης» πρόγραμμα, πραγματοποιούν διαφορετικές  διαλέξεις για τους εξ αποστάσεως φοιτητές και δεν «ξεπετάνε» τους εξ αποστάσεως φοιτητές με μια κάμερα στο αμφιθέατρο.
Γι' αυτόν τον λόγο, είναι απαραίτητο τα σχολεία να είναι εξοπλισμένα με εργαλεία που να τους ανοίγουν τέτοια παράθυρα στον κόσμο. Άλλο όμως αυτό, κι άλλο το να γίνεται ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος της τάξης εκτός σχολείου.
Όχι γιατί μέσα στην τάξη κάνουμε πράγματα που δεν πρέπει να μάθει ο κόσμος, αλλά επειδή δεν έχει κανένα παιδαγωγικό αποτέλεσμα αυτού του είδους η διδασκαλία. Δεν βοηθάει τους εξ αποστάσεως μαθητές -που τί θα βλέπουν; Τον πίνακα, τον καθηγητή, κάποια παρουσίαση στις οθόνες, τους συμμαθητές τους; Μα αυτό θέλει πεντακάμερο συνεργείο και σκηνοθέτη. Θα εξασφαλίσει το υπουργείο ένα τέτοιο για κάθε αίθουσα; ...Αν θα βλέπει το παιδί μια οθόνη, ή ένα... πανοραμικό του πίνακα και δεν ακούει τον καθηγητή που είναι στην άλλη άκρη από το μικροφωνάκι ή γράφει στον πίνακα, και πέφτει και το ίντερνετ, τί θα καταλάβει; Θα νιώθει σαν «λαθραίος θεατής» μιας παράστασης στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχει. Να μη σου τύχει.
Για να έχετε μια εικόνα της πραγματικότητας στα σχολεία, για να προβάλλουμε ένα βίντεο ή ένα απλό powerpoint θα πρέπει να χρησιμοποιούμε εκ περιτροπής 1-2 αίθουσες που έχει το σχολείο (αν έχει), ενώ οι συνδέσεις έχουν τέτοια ταχύτητα, που οι εκπαιδευτικοί «χρησιμοποιούν» τα δεδομένα τους για να δείξουν κάτι στην τάξη, και, τις πιο πολλές φορές τον υπολογιστή τους.
Και, ασφαλώς, προκύπτουν πολλά νομικά ζητήματα προσωπικών δεδομένων. Ακόμη και αν η τροπολογία της κ. Κεραμέως δεν επιτρέπει τη μαγνητοσκόπηση και περαιτέρω αναμετάδοση, μπορεί αυτή να γίνει «με ένα απλό κινητό» - ποιος θα την εμποδίσει; Και ποιος θα το εκμεταλλευτεί αυτό το υλικό, με ποιο τρόπο; Τη στιγμή που δεν επιτρέπεται ούτε φωτογραφίες από την παρέλαση και τους σχολικούς αγώνες να ανεβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου.
Δεν είμαστε σκοταδιστές και ενάντιοι στην πρόοδο οι εκπαιδευτικοί. Δεν είμαστε ενάντιοι στο μέσο, άλλωστε στις ημέρες τις καραντίνας (ενόσω κάποιοι έλεγαν ότι κάνουμε διακοπές και πληρωνόμαστε), με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ (και μετά από εκπαίδευση 20 ολόκληρων λεπτών) εφαρμόσαμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, τόσο τη σύγχρονη όσο και την ασύγχρονη. Είμαστε ενάντιοι στην ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΗ της τεχνολογίας, που μπορεί να εργαλειοποιηθεί για σκοπούς πολλούς και ποικίλους.
Μ' ένα μαχαίρι κόβεις τα δεσμά σου. Μ' ένα μαχαίρι κόβεις και λαιμούς. Το ζήτημα δεν είναι η τεχνολογία, αλλά η χρήση της.

*Ο Ηλίας Τουμασάτος, είναι εκπαιδευτικός Κοινωνικών Επιστημών (ΠΕ78) στη δημόσια εκπαίδευση
 Πηγή:  https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/224200/skepseis-enos-ekpaideytikoy-gia-tis-kameres-sta-sholeia    Κυριακή 10/05/2020

Δεν φυσάει αέρας αδιαφορίας στην παιδεία, διαπράττεται έγκλημα!

Πηγή: EUROKINISSI

 

Μια αιφνιδιαστική απαράδεκτη και αντισυνταγματική τροπολογία, σε άσχετο νομοσχέδιο κατέθεσε το Υπουργείο Παιδείας  για τη μετάδοση του μαθήματος σε πραγματικό χρόνο. Η ρύθμιση προβλέπει τη δυνατότητα της απευθείας μετάδοσης διδασκαλίας που πραγματοποιείται δια ζώσης ταυτόχρονα σε μαθητές που συμμετέχουν εξ αποστάσεως σε περίπτωση επιδημικής νόσου. Η Υπουργός δήλωσε ότι η ρύθμιση κατατέθηκε μετά από διαβούλευση με την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.
Αλήθεια ποια τέρατα ενέκριναν αναμετάδοση από χώρο εργασίας, ο οποίος χώρος είναι το σχολείο ανήλικων παιδιών; Ποιος μπορεί να γνωρίζει και να εγγυηθεί ποιος βρίσκεται πίσω από την οθόνη του υπολογιστή που θα παρακολουθεί την αναμετάδοση του μαθήματος και πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει τη διαδικασία;
Η σχολική τάξη  διακατέχεται από τις ανθρώπινες σχέσεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι ένας ακατάσχετος μονόλογος στην οποία συμμετέχει μόνο ο εκπαιδευτικός. Είναι μια διαλεκτική σχέση με κάθε μαθητή και με όλους μαζί.
Η σχολική τάξη δεν έχει ομοιομορφία. Στα θρανία μας κάθονται παιδιά και όχι αντικείμενα.
Η σχολική τάξη έχει τον άριστο μαθητή.
Έχει τον μέτριο μαθητή.
Έχει τον μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες.
Έχει τον μαθητή με ειδικές ανάγκες. Ποιος έχει δικαίωμα να εκθέσει σε κοινή θέα το ξέσπασμα ενός μαθητή με ΔΕΠΠΥ ή ενός μαθητή που βρίσκεται στο ευρύτερο φάσμα του αυτισμού;
Έχει τον μαθητή που είναι αγχωμένος.
Έχει τον μαθητή που είναι θαρραλέος.
Έχει εκείνον που είναι πιο δειλός, πιο εσωστρεφής.
Έχει τον μαθητή που κουβαλάει ψυχολογικά τραύματα.
 Έχει τον μαθητή που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες.
Έχει τον μαθητή με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η σχολική τάξη έχει τρυφερότητα και γέλιο, πολύ γέλιο.
Η σχολική τάξη έχει εκνευρισμό και κλάματα.
Η σχολική τάξη είναι ο καθρέφτης της κάθε οικογένειας του κάθε παιδιού.
Η σχολική τάξη πάνω σε κάθε θρανίο έχει την κατάθεση ψυχής του κάθε παιδιού του κάθε εκπαιδευτικού.
Η υπουργός Παιδείας παραγνωρίζοντας τις ελλείψεις στα σχολεία για ασφαλή επιστροφή  και προφύλαξη των μαθητών των εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους, εν μέσω πανδημίας ανοίγει τον ασκό του Αιόλου σχετικά με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Τη παραβίαση του Συντάγματος καθώς και κάθε έννοιας Δημοκρατίας.
Αυτή η ζωή κανείς γονιός και κανείς εκπαιδευτικός δεν θα ανεχτεί να βγει στις κάμερες. Κανένα μας παιδί δε θα γίνει θέαμα και αφορμή για κακόβουλα σχόλια και για αρνητική κριτική!
Κανένα μας παιδί δε θα εκτεθεί με αυτό τον αισχρό τρόπο που προσπαθούν να επιβάλλουν όσοι δεν έχουν μπει ποτέ σε σχολική τάξη και που δεν οσμίστηκαν  ποτέ τις ανάγκες και τη λειτουργία της!
Το μάθημα μας δε θα γίνει reality και οι μαθητές μας δε θα γίνουν μέρη ενός Big Brother.
Οι μαθητές και οι γονείς έχουν τα όπλα και οι εκπαιδευτικοί τα δικά τους!
Υπήρξαν κι άλλοι υπουργοί που έμειναν γνωστοί για τις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις που έφεραν οι αποφάσεις τους!
Ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης διδασκαλία με ζωντανή αναμετάδοση και δεν πατάει σε καμιά παιδαγωγική βάση, δεν είναι μόνο απαράδεκτο αλλά και  εξαιρετικά επικίνδυνο!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Ρούλα Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός

 9 Μαΐ 2020 

 Πηγή:  https://www.alt.gr/den-fysaei-aeras-adiaforias-stin-paid/?fbclid=IwAR26HEOFeh4TJexalxdinPZ6V74_adq1zT6_jEMhV65IVQFzrOfpLsfYomY

Η εικόνα που ξεδιψάει

 

Μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη ο ατρόμητος Αγνωστος Εργάτης πήρε την Πρωτομαγιά του στα χέρια του, κι ήρθε και κατέβηκε στοιχισμένος με μάσκα που έχει βροντώδη φωνή, προστατευτικός για το διπλανό του, με σεβασμό στην προσωρινή οδηγία της επιστήμης, με την απαιτούμενη ασέβεια στα αστικά τσαμπουκαλίκια και διαδήλωσε. Μία εικόνα, ας μου επιτραπεί, τρομακτικά συγκινητικής ισχύος! Του εργαζόμενου λαού. Του νοσηλευτή, της καθαρίστριας, του υπάλληλου, του φοιτητή, του υπό απόλυση της ΛΑΡΚΟ, του επίμονου κηπουρού της εργατικής τάξης.

Και λέω τρομακτικά, γιατί η Πρωτομαγιά με το ΠΑΜΕ ανυποχώρητο, και το ΚΚΕ αμετακίνητο από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, συγκίνησε εμάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι τρόμαξε στ' αλήθεια τους ...άλλους. Αυτούς που νόμισαν ότι θα κρυφτούν, κοτζάμ βάρβαροι, πίσω από φλούδες πλέξιγκλας, φερετζέδες ασφάλειας, χιλιάδες, εκατομμύρια μάτια ιπτάμενων τρωκτικών drones, απ' άκρου εις άκρο της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής γης. Και μην περιμένετε να δείτε χείμαρρους συγχαρητήριων σχολίων σαν κι αυτά που θα συνόδευαν μια έστω αντίστοιχη εικόνα, ακόμα κι αριθμητικά πιο συρρικνωμένη σε πλήθος, αν στο Σύνταγμα είχαν παρελάσει χτες μερικές ντουζίνες με φτωχές και πλούσιες όλες μαζί, εθελόντριες με στεφάνια στα μαλλιά και μπουκέτα στα χέρια, οργανωμένες από γραφείο προβολής και δημοσίων σχέσεων εξωραϊσμού του προφίλ κυβερνήσεων και πρωθυπουργών, στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Πάω στοίχημα ότι θα φόραγαν και θα πούλαγαν και γκατζετάκια και μπλουζάκια μιας άλλης Πρωτομαγιάς, που σχεδίαζαν να μεταφέρουν στις 9 του Μάη για λόγους ...διαφημιστικής οικονομίας. Η δικιά τους Πρωτομαγιά στις 9, θα ήταν δήθεν εργατική, και κυρίως μέρα της Ευρώπης και του ευρώ. Τα μεγάφωνα θα έπαιζαν το τραγούδι της χαράς από την 9η συμφωνία του Μπετόβεν και στρατιές επισήμων θα μοίραζαν στα μικρόφωνα επιδόματα και κουπόνια εσωτερικού τουρισμού...

Και την ώρα που το μυαλό μου ξεδιπλώνει τη σκακιέρα των τεράστιων συγκρούσεων, που έρχονται πολύ συντομότερα απ' ό,τι αθροίζουν κέρδη οι μεγαλοκαρχαρίες, και υπολογίζουν τα μοντελάκια των στατιστικών αλγορίθμων, βρίσκω ένα αναπάντεχο μήνυμα από σαραντάρη σε αναγκαστική διαθεσιμότητα υπάλληλο, που πολύ χαρούμενος και σχεδόν εκδικητικά ικανοποιημένος, με πληροφορεί πως πολύ το χάρηκε που επί δέκα λεπτά ξύπνησε την κοιμισμένη του γειτονιά, που δεν βγήκε να πιάσει το Μάη κάνοντας τζόκινγκ, ένα κομβόι από δέκα αυτοκίνητα «προφανώς του ΠΑΜΕ», όπως ευτυχώς κατάλαβε, που φώναζε συνθήματα κι έδινε νόημα στη μέρα.

Είμαι σίγουρη ότι η εικόνα στην πλατεία Συντάγματος της φετινής Πρωτομαγιάς είναι ακριβώς όπως λέει ο ποιητής, που αντέχει και στον εικοστό πρώτο αιώνα, το νερό που πρέπει να πάρουμε μαζί μας γιατί το μέλλον έχει πολλή ξηρασία. Πάμε λοιπόν να την ποστάρουμε, να τη χώσουμε, να την υμνήσουμε, να τη σπείρουμε, στα χωράφια τ' απέραντα του διαδικτύου, στα γιουτιούμπια και στα φατσοβιβλία, στα τουιτεράδικα και τα εργοστάσια παραγωγής πειθήνιων ψηφιακών υπηκόων, και τηλεδούλων. Σα ζιζάνιο ανάμεσα σε συνταγές για σπιτικά κουλουράκια, αυτοσχέδιες μάσκες από φθαρμένα μακό μπλουζάκια, καρτ ποστάλ από άψυχους τουριστικούς παραδείσους και συμβουλές για ενέσεις χλωρίνης και σολάριουμ εντέρων, πλανηταρχίδιας έμπνευσης.

Για να δικαιωθεί η βαφτιστήρα μου που αγανακτεί, ετών οκτώ, που δεν θα πάει από Δευτέρα σχολείο και κυρίως που δεν μπορεί να δει δυο μήνες τώρα τις φίλες της και τη νονά της. Σήκωσε το κινητό, πάτησε την εφαρμογή facetime παρακαλώ, έβγαλε τη μουρίτσα της στην οθόνη μου και με ύφος ανήλικης εκπροσώπου της πολιτικής προστασίας, μου ανήγγειλε: Σκέφτηκα κάτι πολύ σοβαρά και θα στο πω. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην ψηφίσουμε, δηλαδή να μην ψηφίσετε εσείς οι μεγάλοι, κανένας μα κανένας αυτόν τον παλιοειδικό που δε μ' αφήνει να σε δω... Μωρέ τι προσπάθησα να εξηγήσω, κόσμια, ήπια, ευγενικά, αμετανόητη η μικρή. Κανένας. Ακουσες; Κανένας!

Χάρηκα μ' αυτό που έρχεται. Ως και τα παιδιά ξέρουν πια, κι απ' τα μέσα μάλιστα, ποια εφαρμογή θα πατήσουν ...Και του χρόνου!

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 2-3/4/2020 

Αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά.  Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Το Τελευταίο Σημείωμα", για τους αγωνιστές που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, την Πρωτομαγιά του 1944.  Αξίζει να τη δείτε.