Ο Μίλτος είναι τόσο cool όσο δείχνει:
Δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, κάνει πλάκα με οτιδήποτε (ιδιαίτερα με τις μεγαλόστομες δηλώσεις που είναι έξω από το δικό του DNA) έχοντας αίσθηση του χιούμορ και υψηλό μέτρο ευφυίας -ακόμη και με τα περίφημα παπούτσια του είναι έτοιμος να αυτοσαρκαστεί, να πηδήξει και ξυπόλητος για να επιβεβαιώσει την υψηλή του κλάση- δεν «φωνάζει» τις επιτυχίες του ούτε κοκορεύεται στα social ή στους δημοσιογράφους γι’ αυτές, ανυπομονεί να πάει μετά τους αγώνες του για έναν καφέ ή για να παίξει video games (μόνο 25 χρόνων είναι, άλλωστε), ως τελειομανής και ανικανοποίητος, απόρροια συμπεριφοράς μεγάλου στο ανάστημα ανδρός, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος με τα άλματά του (ούτε και την Πέμπτη ήταν) αφού πάντοτε θεωρεί πως το μεγαλύτερο ήταν στις δυνατότητές του αλλά δεν το ‘φτασε (χωρίς ίχνος αλαζονείας, αλλά φανερώνοντας την θέληση ενός αθλητή -όχι «χορηγούμενου πρωταθλητή»- μεγάλου βεληνεκούς), είναι οικείος, καθαρός σαν νεράκι, απλός, ταπεινός – ένας τύπος που κάποτε έλεγε το προφανές: «Αυτό που κάνει ένας οικοδόμος, ίσως είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνω εγώ, άρα γιατί να το παίξω κάποιος;».
Σε αντίθεση π.χ. με τον Τσιτσιπά. Που η αλαζονεία του θα υπερκεράσει, κάποια στιγμή, το ταλέντο του, τις δυνατότητές του, τους στόχους του· που κάθε του αγώνας είναι μπίζνα και εκατομμύρια και, μέσω επηρμένων συμπεριφορών -στη μάνα του, στον πατέρα του, δεν υπάρχουν κριτήρια για τον Στέφανο όταν φτάνει οριακά και βρίζει-, γίνεται ένας αθλητής που, όσο ανεβάζει την κλάση του, τόσο κατεβάζει το μέτρο εκτίμησης του κόσμου, των Ελλήνων, στο πρόσωπό του. Όλα αυτά, δηλαδή, που δεν φέρει ως ιδιοσυγκρασία ο Μίλτος.
Ο Μίλτος είναι, επίσης, το αντίβαρο όσων Ελλήνων αθλητών κάποτε αναδείχθηκαν Ολυμπιονίκες, που «απαιτούσαν» να πέσουν τα τείχη της πόλης για την υποδοχή τους όπως γινόταν με τους αρχαίους ημών, ώστε να επιβεβαιωθεί στην πράξη η εκτίμηση της πολιτείας στο πρόσωπό τους – που αποκτούσαν προνόμια, μονιμότητες στο Δημόσιο, χρήματα.
Ο Τεντόγλου -ο κάθε «Τεντόγλου» της κλάσης του-, δεν είναι έτσι, γιατί είναι ο αθλητής μιας άλλης εποχής, γήινης – είναι εκείνος ο πρωταθλητής που χρειαζόμασταν το 2023, όπου όλα έχουν απομυθοποιηθεί και το ανθρώπινο των 24 καρατίων είναι πιο σημαντικό από το καθαυτό χρυσό που κρεμιέται στο στήθος. Ευτύχησε να κατακτήσει όλα, άλλωστε, τα χρυσά που θα μπορούσε, γεμάτο από αυτά το παλμαρέ του, αλλά ποιος είπε πως και ο ίδιος δεν θα θεωρούσε πιο σημαντική του κίνηση την ροζ μάσκα που φόρεσε στην απονομή του Τόκιο, ως ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξής του προς όλες τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης; Ή όταν, τρία χρόνια πριν το Χρυσό στο Τόκιο, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου του Βερολίνου, έδωσε μαθήματα ήθους και χαρακτήρα, αποδίδοντας τη δέουσα τιμή σε έναν θρύλο του αθλήματος, τη Γερμανίδα Heike Drechsler που ήταν εθελόντρια-εργάτρια στο σκάμμα; Ή όταν την Πέμπτη, στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, ο -αντίπαλός του- ο Wayne Pinnock ήθελε κι αυτός 8.52μ. στο τελευταίο του άλμα για να του «κλέψει» το χρυσό, και ο Τεντόγλου όχι μόνο δεν κάθισε να περιμένει με αγωνία αλλά, μαζί με όλο το στάδιο, έδινε κι αυτός ρυθμό στον Τζαμαϊκανό, για να τον βοηθήσει να πετύχει τον στόχο του, αποδεικνύοντας πόσο τεράστιος αθλητής είναι κι ο ίδιος;
Οι δικοί του άνθρωποι μιλούν για ένα ιδιόρρυθμο παιδί με χαρακτήρα που δεν παίρνει από λόγια, που όσο εύκολα μπορεί να ανασηκώσει μια ολόκληρη χώρα στους ώμους του δίνοντάς της ψήγματα υπερηφάνειας μετά από τις καταστροφές των προηγούμενων ημερών, το ίδιο απλά μπορεί να αποφασίσει να απομονωθεί, να «εξαφανιστεί» στα Γρεβενά όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια ή στη Θεσσαλονίκη, να δηλώσει πως είναι ένας «τεμπέλης» που προτιμά να κάνει παρκούρ πηδώντας στέγες.
Όσοι τον συναναστράφηκαν λένε, επίσης, ότι είναι ντόμπρος, αυθόρμητος, πως, πολλές φορές, βρίσκεται σε έναν δικό του (χρυσό, βεβαίως) κόσμο, πως δεν ήθελε ποτέ να μεταβληθεί σε μία ανθρώπινη «μηχανή» παραγωγής ρεκόρ (όπως κατά κόρον συνέβαινε στο παρελθόν, σε άλλους καιρούς, με τους πρωταθλητές), που εύκολα μπορεί να αποδομήσει ακόμη και την πιο απλή ερώτηση δημοσιογράφου της ΕΡΤ, στο «πώς νιώθεις;», απαντώντας το αυτονόητο (τι να πει άλλωστε;).
Μιλώντας άπταιστα αγγλικά (κάτι, επίσης, μη αυτονόητο για αθλητές της κλάσης του Μίλτου, που αφοσιώθηκαν στα αθλήματά τους περιθωριοποιώντας την παιδεία τους, το σχολείο, τη μόρφωσή τους και παρουσιάζοντάς την ανεπάρκειά τους ως κάτι το φυσικό στην αγωνία τους για την κατάκτηση μεταλλίων και στο «να κάνουν περήφανη την Ελλάδα») και κάνοντας δηλώσεις σε διεθνή δίκτυα (χωρίς μεταφραστή) δεν έχει κανένα θέμα να εκθειάσει την κλάση των αντιπάλων του· ακομπλεξάριστος γαρ: Αναφερόμενος π.χ. κάποτε στον αντίπαλό του που νίκησε, τον Κουβανό Juan Miguel Echevarría, θα παραδεχόταν δημόσια ότι είναι καλύτερος αθλητής από εκείνον!
Πολύ εύστοχα δε είχε πει για τον χαρακτήρα του ο ίδιος, κάποτε: «Είμαι ήρεμος. Δεν είμαι από αυτούς που μπαίνουν και εκτελούν με τη μία το καλό άλμα. Συνήθως, αργώ να βρω το ρυθμό στον αγώνα και γι’ αυτό πηδάω στις τελευταίες προσπάθειες πάντα. Τα συναισθήματα δεν παίζουν ρόλο, αν ξέρεις να εκτελέσεις την κίνηση. Απλά το κάνεις…».
Ο Τεντόλου είναι ο αθλητής που χρειαζόταν η εποχή μας: Δεν ταλαιπωρεί κανέναν με την εικόνα του, δεν γίνεται σκορποχώρι με τις συνεντεύξεις του (δύσκολο, άλλωστε, να τον βρεις στο κινητό του, αφού το ξεχνάει παντού), δεν εκθέτει την προσωπική του ζωή, την οικογένειά του, την φίλη του (η τελευταία του ανάρτηση στο Instagram του έγινε ενάμιση μήνα πριν, στις 7 Ιουλίου, και αφορούσε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου), δεν «ξεπουλά» τις καθημερινές του συνήθειες (που δεν σπονσάρωνται με κάθε του απλή κίνηση, πίνοντας το πρωινό του γάλα π.χ.) και γίνεται το αντίβαρο σε ό,τι μας κατακλύζει συνήθως από τους μεγάλους Έλληνες αθλητές: Λαοφιλής, αλλά ως αντιστάρ.
Μακάρι ο Μίλτος, ο «παγκόσμιος» Τεντόγλου, που την Πέμπτη έβγαλε… γλώσσα στο άπιαστο, αλλά παραμένει «ασυγχώρητος» για τον εαυτό του γιατί «θα μπορούσε να φτάσει τα 8.80μ.», αναγκάζοντας την Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου να μιλήσει ελληνικά και κάνοντας, μέσα από έναν συγκλονιστικό αγώνα, όλη την Ελλάδα, να ξεχαστεί από το μαύρο τοπίο των πυρκαγιών των τελευταίων ημερών, να συνεχίζει να μας διδάσκει αυτό που έχουν ανάγκη οι καιροί μας και παραμένει δυσεύρετο στην καθημερινότητα ολονών μας, καθώς πετάει στον ουρανό προσγειώνοντας το σώμα του στη γη: Το μέτρο.
xatzigeorgiou@yahoo.com
Ελεύθερα, 27.8.2023
