Η αλήθεια θύμα του πολέμου

 

Ξένια Τούρκη

20 Οκτωβρίου 2023

Η αλήθεια, λέγεται συχνά είναι το πρώτο θύμα του πολέμου. Η σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς, δεν αποτελεί εξαίρεση, πόσο μάλλον, που αυτή διεξάγεται σε μια εποχή, που τα fake news ζουν και βασιλεύουν.

Οι πληροφορίες που έρχονται από το μέτωπο είναι ατέλειωτες. Ειδήσεις, βίντεο, ιστορίες, προσωπικές αναρτήσεις, σχόλια, αναλύσεις ειδικών και μη, διακινούνται συνεχώς με ταχύτητα φωτός. Από όλο αυτό το βουνό πληροφοριών θα δούμε λίγες, θα επεξεργαστούμε ακόμη λιγότερες και θα αναρωτηθούμε αν είναι αληθινές ή όχι ελάχιστες.

Τα στοιχεία δείχνουν πως καθημερινά καταπίνουμε αμάσητα πολλά ψέματα. Η μονάδα ελέγχου γεγονότων του Reuters έχει εντοπίσει πολυάριθμες περιπτώσεις αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούν ψεύτικες εικόνες και πληροφορίες σχετικά με τη σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς. Σε άλλες πάλι, η σύγχυση και όπως η σκόπιμη παραπληροφόρηση φαίνεται να ενέτεινε τις εντάσεις.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, τι είναι φτιαχτό και τι ισχύει δεν έχει σημασία. Από τη στιγμή που μια πληροφορία θα δημοσιευτεί, δημιουργεί τέτοιες εντυπώσεις και διανέμεται τόσο γρήγορα, που μετά η διάψευσή της είναι σχεδόν αδύνατη.

Την εποχή, που το Ισλαμικό Κράτος έλυνε και έδενε στη Μέση Ανατολή, οι τζιχαντιστές δημοσίευσαν ένα βίντεο στο οποίο εμφανίζονταν να καίνε ζωντανό ένα Ιορδανό πιλότο που συνέλαβαν. Το βίντεο εκείνο είχε εκατομμύρια views και είχε ένα τρομερό αντίκτυπο για την ισχύ της τρομοκρατικής οργάνωσης. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως ο πιλότος πυροβολήθηκε και πέθανε και πως η υποτιθέμενη σκηνή που τον καίνε ήταν ένα μοντάζ από ταινία.

Είναι τρομακτικό το ότι φτάσαμε στο σημείο, που μπορεί καν να μην έχει σημασία αν ένα γεγονός συνέβη ή όχι αλλά οι εντυπώσεις που αφήνει πίσω του. «Δεν έχει σημασία τι έγινε. Αυτό που μετρά είναι οι αντιλήψεις που δημιουργούνται και που είναι πιο σημαντικές από την πραγματικότητα», είπε. Ακόμη και να διαψευστεί ή να αποσυρθεί μια ψεύτικη είδηση η επίδρασή της είναι εκεί. Το ίδιο ισχυρή όσος καιρός και να περάσει», είχε εξηγήσει σε συνέντευξή της στον Φιλελεύθερο η Όριτ Περλόβ, ειδική σε θέματα κοινωνικών δικτύων.

H κατάσταση έχει ξεφύγει. Ακούμε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε και διαβάζουμε αυτά που θέλουμε να διαβάσουμε. Καμία διάθεση για αμφισβήτηση, καμία διάθεση να ακούσουμε και να κατανοήσουμε την αντίθετη άποψη. Κλεισμένος ο καθένας μέσα στην ψηφιακή φούσκα την οποία ζει αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί την αλήθεια ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα σε κάθε λογής fake news.

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1397940/i-alithia-thima-tou-polemou/

Μα, οι Τ/κ είναι σαν εμάς;

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

20 Οκτωβρίου 2023

Πριν λίγες μέρες, πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων πως άγνωστη γυναίκα, δίνοντας τις πρώτες βοήθειες σε άντρα που είχε καταρρεύσει μέσα σε εμπορικό κέντρο, συνέβαλε στη διάσωση της ζωής του. Την άγνωστη γυναίκα ευχαριστούσε με ανάρτηση της η υπεύθυνη των ασθενοφόρων, σημειώνοντας: «Πολίτες σαν κι εσάς μας κάνουν περήφανους». 

Χθες, αποκαλύφθηκε η ταυτότητα (ή μάλλον η εθνικότητα) της γυναίκας. Είναι η Τουρκοκύπρια Σαζιγιέ Αζιμκάρ, 34 χρόνων, η οποία βρισκόταν με το γιο της στο mall της Έγκωμης όταν αντιλήφθηκε πως κάτι συνέβη. Πλησιάζοντας τη σκηνή όπου ήταν μαζεμένος κόσμος, είδε ένα άντρα πεσμένο κάτω και προσφέρθηκε να βοηθήσει εξηγώντας πως γνωρίζει από πρώτες βοήθειες. Με την χρήση απινιδωτή, που προφανώς ήταν στο Κέντρο, και τη μέθοδο ΚΑΡΠΑ (καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση με την χρήση απινιδωτή και τεχνητή αναπνοή) κατάφερε -μέχρι να φθάσει το ασθενοφόρο- να επαναφέρει τον άνθρωπο.

Μπορεί ο καθένας που βρισκόταν σε παρόμοια σκηνή, και είχε τις απαραίτητες γνώσεις, να έκανε το ίδιο. Χωρίς να ζητήσει πρώτα ταυτότητα ή βεβαίωση της ιδεολογίας εκείνου που είναι πεσμένος στο έδαφος. Ωστόσο μας εντυπωσιάζει το ότι το έκανε μία Τουρκοκύπρια για ένα Ελληνοκύπριο, με την ίδια να δηλώνει το αυτονόητο (ή μάλλον αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο): «Είμαστε όλοι ένα, γι’ αυτό το ότι βοήθησα μια οικογένεια, ένα 46χρονο άντρα με παιδιά, με κάνει ευτυχισμένη».

Κάποιες μέρες πριν το συμβάν, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, εγκαινίασε την έκθεση του Τουρκοκύπριου καλλιτέχνη Ουμίτ Ινατσί. Κι ο τίτλος της είδησης των εγκαινίων έλεγε: «Όταν γνώρισα τον Ουμίτ, κατάλαβα ότι οι Ε/κ και οι Τ/κ είναι το ίδιο». Τα λόγια ανήκουν στον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, ο οποίος –ευτυχώς- δεν γνώρισε τώρα στην έκθεση τον Τ/κ καλλιτέχνη, αλλά κάποια χρόνια πριν. Όταν ήδη υπηρετούσε στο υπουργείο Εξωτερικών, ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο.

Τόσο ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το ένα συμβάν, όσο και η δήλωση του ίδιου του προέδρου, δείχνουν από τη μια τις αγκυλώσεις που κουβαλάμε και ταυτόχρονα μια αφελή αντιμετώπιση του προβλήματος που ονομάζεται κυπριακό. Αλλά και πόσο λίγο γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. «Γεννήθηκα, ανέφερε ο κ. Χριστοδουλίδης, το 1973 και μεγάλωσα στην Πάφο. Ήμουν έξι μηνών το 1974. Και παρά το γεγονός ότι και οι δύο μου γονείς προέρχονται από μικτά χωριά (η μητέρα από τη Γεροσκήπου και ο πατέρας από τη Χούλου), και έμαθα μέσα από τις δικές τους εμπειρίες ότι οι Ε/κ και οι Τ/κ ζούσαν μαζί, δεν είχα την ευκαιρία να το μάθω αυτό από μόνος μου». Μέχρι που γνώρισε τον Ουμίτ, ο οποίος σημειωτέο γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1960. Και το 2023 μας εκπλήσσει που οι Τουρκοκύπριοι είναι κανονικοί άνθρωποι. Όπως μάλλον θα τους εκπλήττει κι αυτούς όταν ανακαλύπτουν πως οι Ελληνοκύπριοι είναι κανονικοί άνθρωποι.

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1398295/ma-i-t-k-ine-san-emas/

ΠΟΣΠΕΡΤ / Καταγγελία για τις ανταποκρίσεις από το Ισραήλ – Καλεί ΕΣΗΕΑ και ΕΣΡ να αναλάβουν τις ευθύνες τους

19 Οκτ. 2023

Η ΠΟΣΠΕΡΤ με ανακοίνωσή της καταγγέλλει τη διοίκηση της ΕΡΤ καθώς και την ανταποκρίτρια της δημόσιας τηλεόρασης στο Ισραήλ, Ευτυχία Πενταράκη, για «πολεμοχαρείς» και «χωρίς αιδώ αναμεταδόσεις».

Συγκεκριμένα, η ΠΟΣΠΕΡΤ aναφέρει ότι οι ανταποκρίσεις της προϊστάμενης του περιφερειακού σταθμού Χανίων στην Κρήτη κας Πενταράκη «υποδηλώνουν χαρά για τον πόλεμο, σκηνές με χορούς και τραγούδια με τον στρατό για τις πολεμικές επιχειρήσεις που θα ακολουθήσουν σκοτώνοντας αμάχους και παιδιά, περιχαρείς αναδείξεις των οπλικών συστημάτων και στρατιωτικών επιτευγμάτων, περιγραφές που αντιμετωπίζουν το δράμα του πολέμου στο επίπεδο της παιδικής χαράς».

«Οι συγκεκριμένες ανταποκρίσεις της κας Πενταράκη, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την τραγικότητα των στιγμών, αλλά προσβάλουν βάναυσα τόσο την ανθρώπινη τραγωδία, όσο και το «περί κοινού δικαίου αίσθημα» που επιβάλλεται να διακρίνει την μορφή και το περιεχόμενο των πολεμικών ανταποκρίσεων της δημόσιας τηλεόρασης», αναφέρεται στη συνέχεια.

«Θεωρούμε ότι η αντικειμενικότητα, η δημοσιογραφική δεοντολογία, η τραγικότητα του πολέμου, η ενσυναίσθηση και ευαισθησία για την ανθρώπινη ύπαρξη, των αθώων θυμάτων και αμάχων ανεξαρτήτως προέλευσης, είναι τα βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να διέπουν τους δημοσιογράφους που τιμούν το επάγγελμα, πολύ περισσότερο την πολεμική ανταπόκριση, όπως αρμόζει στην δημόσια τηλεόραση και τις παρακαταθήκες παλαιότερων και καταξιωμένων συναδέλφων σε ανάλογες περιπτώσεις» τονίζεται στην ίδια ανακοίνωση.

Καταλήγοντας, η πανελλήνια ομοσπονδία καταγγέλλει και τη διοίκηση της ΕΡΤ την επιλογή της να στείλει να στείλει την κα Πενταράκη ως πολεμική ανταποκρίτρια «για το ύφος και τρόπο αναμετάδοσης που υπερβαίνει τα εσκαμμένα και καλούμε τον κ. Ζούλα, την ΕΣΗΕΑ και το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να αναλάβουν τις ευθύνες τους, προστατεύοντας το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, την δημοσιογραφική δεοντολογία, την αντικειμενική ενημέρωση, την ανθρώπινη υπόσταση και ζωή μπροστά στο ατελείωτο δράμα της φρίκης του πολέμου».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ:

«Παρακολουθώντας τις πολεμικές ανταποκρίσεις της ΕΡΤ από τα πρόσφατα πεδία πολέμου στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αναγκαζόμαστε να προβούμε σε καταγγελία-ανακοίνωση αναφορικά με τον τρόπο και το ύφος μετάδοσης των ανταποκρίσεων.

Ο λόγος για την προϊστάμενη του περιφερειακού σταθμού Χανίων στην Κρήτη κ. Ευτυχία Πενταράκη, την οποία η Διοίκηση της ΕΡΤ απέστειλε ως πολεμική ανταποκρίτρια στις εμπόλεμες περιοχές, προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά τις εξελίξεις.

Θεωρούμε ότι η αντικειμενικότητα, η δημοσιογραφική δεοντολογία, η τραγικότητα του πολέμου, η ενσυναίσθηση και ευαισθησία για την ανθρώπινη ύπαρξη, των αθώων θυμάτων και αμάχων ανεξαρτήτως προέλευσης, είναι τα βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να διέπουν τους δημοσιογράφους που τιμούν το επάγγελμα, πολύ περισσότερο την πολεμική ανταπόκριση, όπως αρμόζει στην δημόσια τηλεόραση και τις παρακαταθήκες παλαιότερων και καταξιωμένων συναδέλφων σε ανάλογες περιπτώσεις.

Αντί αυτού, παρακολουθούμε πολεμοχαρείς αναμεταδόσεις, χωρίς αιδώ, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα και το δράμα που βιώνουν οι λαοί της περιοχής και αναδύει η φρίκη του πολέμου.

Ανταποκρίσεις που υποδηλώνουν χαρά για τον πόλεμο, σκηνές με χορούς και τραγούδια με τον στρατό για τις πολεμικές επιχειρήσεις που θα ακολουθήσουν σκοτώνοντας αμάχους και παιδιά, περιχαρείς αναδείξεις των οπλικών συστημάτων και στρατιωτικών επιτευγμάτων, περιγραφές που αντιμετωπίζουν το δράμα του πολέμου στο επίπεδο της παιδικής χαράς.

Οι συγκεκριμένες ανταποκρίσεις της κας Πενταράκη, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την τραγικότητα των στιγμών, αλλά προσβάλουν βάναυσα τόσο την ανθρώπινη τραγωδία, όσο και το “περί κοινού δικαίου αίσθημα” που επιβάλλεται να διακρίνει την μορφή και το περιεχόμενο των πολεμικών ανταποκρίσεων της δημόσιας τηλεόρασης.

Καταγγέλλουμε την Διοίκηση της ΕΡΤ για την συγκεκριμένη επιλογή, την κα Ευτυχία Πενταράκη για το ύφος και τρόπο αναμετάδοσης που υπερβαίνει τα εσκαμμένα και καλούμε τον κ. Ζούλα, την ΕΣΗΕΑ και το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να αναλάβουν τις ευθύνες τους, προστατεύοντας το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, την δημοσιογραφική δεοντολογία, την αντικειμενική ενημέρωση, την ανθρώπινη υπόσταση και ζωή μπροστά στο ατελείωτο δράμα της φρίκης του πολέμου».

Πηγή:    https://tvxs.gr/news/ellada/pospert-kataggelia-gia-tis-antapokriseis-apo-to-israil-kalei-esiea-kai-esr-na-analavoyn-tis-eythynes-toys/

 

Πανωλεθρίαμβος

 

Του Σταύρου Χριστοδούλου

15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023

Αυτή η λέξη μου ήρθε κατ’ ευθείαν στο μυαλό μ’ όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες. Γιατί αν εξαιρέσουμε τη μεγάλη εικόνα –το μακελειό στο Ισραήλ μετά το τρομοκρατικό κτύπημα της Χαμάς– τα της εσωτερικής επικαιρότητας δεν είναι παρά… πανωλεθρίαμβος! Μια μάλλον «ιδιοσυγκρασιακή» έννοια, που έγινε ευρέως γνωστή χάρη στον τίτλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Τζούμα. Πανωλεθρίαμβος λοιπόν. Ένα αλλόκοτο κράμα που εμπεριέχει υψηλές πολιτικές κορώνες και χαμηλές προσδοκίες πολιτών, παχιά λόγια πολιτικών και μελοδραματικούς ακκισμούς δημοσίων προσώπων. Από τον Κώδικα Δεοντολογίας των υπουργών, που σερβίρει η κυβέρνηση σαν ξαναζεσταμένο άνοστο φαγητό, έως τους ολοφυρμούς του δικαιωμένου Πιττάτζη πάνω από τα αποκαΐδια των χρυσών διαβατηρίων. Και στη μέση ένας πρόεδρος να παίζει μπάσκετ για τις κάμερες, σε μια απέλπιδα επικοινωνιακή προσπάθεια να σώσει ό,τι διασώζεται.

Οφείλω να ομολογήσω ότι κατέβαλα φιλότιμη προσπάθεια για να κατανοήσω τι καινούργιο φέρνει η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη με τον Κώδικα Δεοντολογίας, ο οποίος δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη Χάρτα Δεοντολογίας της κυβέρνησης Αναστασιάδη που θυμόμαστε όλοι πώς κατέληξε. Εκτός και αν το καινούργιο αφορά στο ρόλο της υπερ-υπουργού Πική οπότε αποτελεί χάσιμο χρόνου και να το συζητάμε.

Την ίδια ώρα, από ένα καπρίτσιο της τύχης μάλλον, αφού τα φώτα ήταν στραμμένα στα μέτρα κατά της διαπλοκής και τη διαφθοράς, η Νομική Υπηρεσία ανακοίνωσε ότι αλλάζει το κατηγορητήριο της υπόθεσης Al Jazeera, απαλλάσσοντας τον Αντρέα Πιττάτζη. Ο δικηγόρος εξέδωσε μια ανακοίνωση η οποία αποτελεί έπος αμετροέπειας («γονάτισε μια ολόκληρη υφήλιος πάνω μου για να με συνθλίψει» και άλλα εξίσου γραφικά), καθώς το δικό μας το μυαλό έμεινε πεισματικά καρφωμένο στα πλάνα του ρεπορτάζ που διέσυρε τη χώρα μας διεθνώς: τον πρόεδρο της Βουλής να κλείνει πονηρά το μάτι, ενώ το «this is Cyprus» παίζει σαν λούπα σε βαθμό εξουθένωσης.

Κι ενώ ο πόλεμος κλιμακώνεται, απειλώντας να ανατρέψει τις εύθραυστες ισορροπίες της περιοχής, στο κυβερνητικό στρατόπεδο η μία άτσαλη κίνηση διαδέχεται την άλλη. Όπως η συναινετική συνάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας με τον αρχηγό της Αστυνομίας, παρουσία της υπουργού Δικαιοσύνης, για τα έκτροπα σε Λεμεσό και Χλώρακα όπου το θέμα κουκουλώθηκε σιωπηλά. Τι κι αν εκείνες τις ημέρες το Προεδρικό διέρρεε βίντεο με τον Νίκο Χριστοδουλίδη σε έξαλλη κατάσταση ή, ακόμα χειρότερα, κυκλοφορούσαν πλάνα της σύσκεψης με τον αρχηγό απόντα και την καρέκλα του άδεια. Περασμένα ξεχασμένα, όλα καλά.

Ένα πάζλ είναι ο πανωλεθρίαμβος. Μόνο έτσι, όταν ενώσουμε τα κομμάτια της επικαιρότητας, θα σχηματίσουμε την πραγματική εικόνα της διακυβέρνησης. Ένα παζλ σπασμωδικών κινήσεων, χωρίς πυξίδα και σχέδιο δράσης. Μαθαίνω ότι ισχυρό ΜΜΕ διενήργησε έρευνα κοινής γνώμης με καθόλου κολακευτικά ευρήματα για τον Νίκο Χριστοδουλίδη και την κυβέρνησή του. Αποφάσισαν να μην την κοινοποιήσουν αλλά το καμπανάκι κτύπησε δυνατά για τον πρόεδρο. Αν τα δημοσκοπικά ευρήματα ισχύουν και η δημοτικότητα της κυβέρνησης κατρακυλά, τότε δεν υπάρχει η δυνατότητα αναμονής. Γι’ αυτό κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο πρόεδρος μπορεί να αναθεωρήσει την απόφασή του –να περιμένει τον ΔΗΣΥ ως το 2024 αν θα μπει στην κυβέρνηση– και να προχωρήσει σε ένα γενναίο ανασχηματισμό.

Σε κάθε περίπτωση η πραγματικότητα εκεί έξω πιέζει και απαιτεί πρωτοβουλία κινήσεων. Το σημερινό μπάχαλο –με χαρακτηριστικά πανωλεθρίαμβου προς τέρψιν των social media– θα μπει σε τάξη, εάν οι εμφανώς ακατάλληλοι αδειάσουν τις κυβερνητικές καρέκλες ώστε να επιτύχει ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης το πολυπόθητο restart. Αυτό βεβαίως είναι το εύκολο σενάριο. Γιατί υπάρχει και το δύσκολο σενάριο, όπου πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο πρόεδρος. Μιλώντας πρόσφατα με ένα πολύ έμπειρο πρόσωπο στον χώρο της επικοινωνίας, μου είπε ότι η πρώτη ερώτηση που υποβάλλει κανείς σε ένα υποψήφιο είναι: Γιατί θέλεις να γίνεις πρόεδρος; Σκέφτομαι λοιπόν ότι εδώ που φτάσαμε, επτά μήνες μετά τις εκλογές, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ίσως πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί: Γιατί ήθελα να γίνω πρόεδρος; Η απάντηση πάντως, για όλους εμάς που παρακολουθούμε τη διακυβέρνηση από απόσταση, δεν είναι καθόλου αυτονόητη.

Πηγή:    https://www.kathimerini.com.cy/gr/apopseis/arthrografia/stayros-xristodoyloy/1-panolethriambos

Πόσες σκάλες μέχρι την ωρίμανση;

 

 

 

 

 

 

 

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

15 Οκτωβρίου 2023

Αν και το ΡΙΚ, με ανακοίνωση του, δικαιολογεί την παγιοποίηση (ας την πούμε έτσι) της μεταφοράς του βιβλίου «Τρεις σκάλες ιστορία», του Σταύρου Χριστοδούλου, θέλοντας –τάχα- να δει κι άλλες προτάσεις για το αφιέρωμα στα 50 χρόνια της εισβολής (τα οποία ολοκληρώνονται σε 9 μήνες και ότι ήταν να γίνει θα έπρεπε να έχει ήδη οργανωθεί και τροχοδρομηθεί), η αλήθεια κρύβεται μάλλον στην πρώτη αντίδραση: «Το θέμα του βιβλίου είναι λεπτό κι η κυπριακή κοινωνία δεν είναι ώριμη να το αντιμετωπίσει». Αυτό πιστεύει το Διοικητικό Συμβούλιο, σύσσωμο ή ο πρόεδρος και η πλειοψηφία του.

Και το λεπτό θέμα, δεν είναι ο βιασμός μίας γυναίκας από Τούρκο στρατιώτη το 1974. Οι θεατές του ΡΙΚ έχουν δει άπειρους βιασμούς και σκηνές βίας, είτε στις ειδήσεις, είτε σε ταινία και σήριαλ, ακόμα και στα κυπριώτικα σκετς. Το θέμα των βιασμών του ’74 δε, για δεκαετίες ταμπού, συζητείται πλέον ακόμα και στη Βουλή.

Η λεπτότητα του θέματος κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου. Μήπως η στάση της μάνας, η σχεδόν απαθής, τις δύσκολες ώρες της κόρης της συμβολίζει τη στάση της Ελλάδας; Μήπως η αναφορά στο διχασμό που προηγήθηκε της εισβολής (που οι πάντες ξέρουμε πως είναι πραγματικότητα) μπορεί να θεωρηθεί ως άλλοθι; Μήπως το τι συνέβη στα χωριά Αλόα, Μάραθα, Σανταλάρη δεν πρέπει να το αναφέρει η δική μας πλευρά; Μήπως ο συμβολισμός στο τέλος όταν θύμα και θύτης συναντιούνται 40 χρόνια μετά, υπονοεί κάτι πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος;

Το περιεχόμενο του βιβλίου του Σταύρου Χριστοδούλου, όπως έχει ήδη γραφτεί από πολλούς, είναι πολυεπίπεδο. Οι πολιτικές πτυχές του βιβλίου δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Κι αυτό είναι που προκάλεσε την απόσυρση του ενδιαφέροντος του ΡΙΚ για μεταφορά στην οθόνη (ώριμοι μπορεί να μην είμαστε, αλλά υποψιασμένοι είμαστε).

Σε μια πρώτη ανάγνωση το θέμα μπορεί να μοιάζει πιασάρικο, όπως και η αναπαράσταση εγκλημάτων που έγιναν τα τελευταία χρόνια, τα οποία η κρατική τηλεόραση δεν έχει πρόβλημα να προβάλει δραματοποιημένα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, το θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Τις διαστάσεις αυτές φοβήθηκε το ΡΙΚ (ή κάποιοι στο Ίδρυμα) και θέλησαν να μας… προστατεύσουν.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί κάποιος με την οπτική ενός δημιουργού. Μπορεί όμως να την βλέπει, να την ακούει, να τη διαβάζει και να θέτει ερωτήματα. Για να ωριμάσουμε (αν δεχτούμε πως δεν είμαστε ώριμοι) θα πρέπει κάποτε να μιλήσουμε ανοιχτά για την ιστορία, για ευθύνες, για τραύματα. Αρκετό φολκλόρ είδαμε, αρκετά παραμυθιαστήκαμε, αρκετό σανό μασήσαμε. Πόσες σκάλες πρέπει να διανύσουμε ακόμα για να μην χρειαζόμαστε προστάτες; 

Πηγή:  https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1395750/poses-skales-mechri-tin-orimansi/

Πέρα από το μίσος

 

 

 

 

  Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

13 Οκτωβρίου 2023

Η 17χρονη Αμιρά, γεννημένη στη Γάζα, είναι κόρη ισοβίτη Παλαιστίνιου (ήρωα στα μάτια της δικής του κοινότητας, τρομοκράτη για τους Ισραηλινούς). Η έλευση της στον κόσμο επιτεύχθηκε με παράνομα διοχετευμένο, έξω από τις φυλακές, σπέρμα: Ισραηλινός φύλακας «φυγάδευσε», έναντι αμοιβής, το σπέρμα του πατέρα της. Η ταυτότητα της ως κόρη ήρωα, είναι το κέντρο της ύπαρξης της, μέχρι που όλα ανατρέπονται. Όταν γίνεται προσπάθεια τεκνοποίησης με τον ίδιο τρόπο, αποκαλύπτεται πως ο άντρας είναι στείρος. Άρα ποιος είναι ο πατέρας; Ή η μητέρα της απάτησε τον ήρωα και πρέπει να τιμωρηθεί από τους συντρόφους του και την οικογένεια της ή χρησιμοποιήθηκε σπέρμα άλλου. Και ποιου; Μήπως δεν είναι παιδί ήρωα αλλά Ισραηλινού; Η απάντηση αποτελεί και την έναρξη ενός φιλοσοφικού και πολιτικού διαλόγου.

Η ιστορία αυτή είναι το περιεχόμενο της ταινίας «Αμιρά», της οποίας ο δημιουργός θέλει να δείξει τη λεπτή κλωστή που γίνεται σύνορο και χωρίζει τους λαούς, με τραγικό αποτέλεσμα. Μια 17χρόνη κοπέλα, ενώ παραμένει το ίδιο άτομο, με την ίδια προσωπικότητα, βρίσκεται από τη μια μέρα στην άλλη –στα μάτια των άλλων- σε άλλο χαράκωμα. Κι η ίδια αιωρείται. Θα μπορούσε να είναι Ισραηλινή, όπως θα μπορούσε να είναι και Παλαιστίνια. Πριν ακόμα γεννηθεί, η μοίρα της έχει καθοριστεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, βασισμένο σε ένα τυχαίο γεγονός που θα μπορούσε να είναι και ψέμα. Έχει καθοριστεί ποιους πρέπει να αγαπά και ποιους να μισεί. Κι όλα γίνονται θρύψαλα.

Μια άλλη ταινία, με τίτλο «Βαλς με τον Μπασίρ» αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο: Το κυνηγάνε 26 σκυλιά. Ένας φίλος, του υποδεικνύει πως έχει να κάνει με τις εμπειρίες που είχαν από κοινού στο στρατό. Ο ίδιος όμως δεν έχει καμία ανάμνηση από την περίοδο εκείνη, από ένα πόλεμο που έλαβε μέρος και που έχει σβήσει από το μυαλό. Αρχίζει να ψάχνει μέσα από αφηγήσεις άλλων χωρίς να είναι διακριτό πότε οι αφηγήσεις αυτές είναι αληθινές ή φανταστικές. Ο σκηνοθέτης Άρι Φόλμαν, παραδέχεται πως το σενάριο βασίστηκε σε δική του ιστορία. «Πέρασα τεράστια ψυχολογική κρίση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ανακάλυψα πολλά βαριά πράγματα ψάχνοντας το παρελθόν μου. Ίσως να είχα ανάγκη να το κάνω για τα παιδιά μου. Όταν μεγαλώσουν και δουν την ταινία, ίσως τους βοηθήσει να πάρουν τη σωστή απόφαση, που είναι να μην πάρουν μέρος σε κανέναν πόλεμο, όποιος κι αν είναι αυτός», λέει ο Ισραηλινός σκηνοθέτης. Οι άνθρωποι όμως δεν έχουν πάντα επιλογή. Κι ενώ βλέπουμε ότι και από τις δύο πλευρές υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να ζήσουν μαζί, όλα γίνονται θρύψαλα.   

Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1395269/pera-apo-to-misos/

 

194,507 ρίζες τερατσιών και 249,596 ρίζες ελιών είχε η Κερύνεια…

 

Άννα Μαραγκού

1 Οκτωβρίου 2023

Φυλλομέτρησα αυτές τις μέρες ένα πολύτιμο έργο πατρίδας που φέρει τον τιμητικό και απλοϊκό τίτλο: «Ο Κόσμος, τα Σπίτια, και η Γη της Κύπρου 1881-1973», έκδοση του 2022.

Η τιτάνια αυτή μελέτη ανήκει στον κύριο Λουκά Παρτασίδη γέννημα και θρέμμα Κάτω Δικώμου, κάτοικου της οδού Παναγίας 10 στον Τράχωνα από το 1951 μέχρι το 1973, και από το 1974 κάτοικος Έγκωμης, περιχώρου της κραταιάς και χιλιόχρονης πρωτεύουσας. Δυο φορές πρόσφυγας, αναπνέει και εκείνος με την ελπίδα που έχουμε σχεδόν όλοι στο βάθος της ψυχής μας, τούτο το κακό που ζήσαμε και ζούμε να τελειώσει σύντομα. 

Για τους περισσότερους Κύπριους του σήμερα τούτες οι τρεις λέξεις, «ο Κόσμος, το Σπίτι, η Γη», είναι ασήμαντες άνευ ουσίας και περιεχομένου. Με αυτές ασχολούνται κυρίως ρομαντικοί ποιητές και ηλικιωμένοι πεζογράφοι, σαλταρισμένοι γλύπτες, φωτογράφοι, και ζωγράφοι και ολίγοι αιθεροβάμονες πολίτες, πλην όμως όχι οπλίτες, όπως επισημαίνει ο Ζουράρις.

Τι έγινε ο κόσμος μας; Αρκεί να ακούσετε ειδήσεις ή να δείτε ένα σαββατιάτικο βραδάκι τις εκπομπές του κρατικού μας καναλιού. Τα τρία γράμματα που μας ταλανίζουν τις τελευταίες μέρες θέλουν ανατροπές και εκτροπές για να γίνουν πραγματικά η ζώσα ιστορία μας! Που πήγαν οι αρετές που κάποια στιγμή εντυπωσίαζαν; Πόσο αγρίεψαν όλα! Ποιος κλέβει ένα εθνογραφικό μουσείο; Ποιος πετάει έπιπλα και αδέσποτα σε δάση και κοιλάδες, αλλά φυλάει αρκούδες σε υποστατικό πόλης; Πόσο εξωφρενικές διαστάσεις πήραν τα σπίτια, οι δρόμοι [σκέφτομαι την πανέμορφη κοιλάδα ανάμεσα Πάφο και Πόλη Χρυσοχούς], πόσες  μαρίνες μια σταλιά τόπος που δεν έχει ναυτικό τουρισμό; Πόση καταστροφή γης και ακατονόμαστες πλατείες δήθεν της Ελευθερίας!

Αλήθεια, μπορεί ένα νιόπαντρο ζευγάρι ν’ αποκτήσει σπίτι το 2023; Και εκείνα τα σπίτια τα παλιά με τα παράθυρα που χάσκουν; Και εκείνες οι ζωές που τα έκτισαν με κόπο, σήμερα πεταξούμενες σε συνοικισμούς με σκουριασμένους τενεκέδες με φούλια για αυλή, αυτοί που αυλή τους ήταν η απεραντοσύνη του πελάγου! Γιατί τότε ένα σπίτι για να λογάται σπίτι είχε φούλια, γιασεμιά, δάλιες και χρυσάνθεμα στα ξωπόρτια.

Και η γη της Κύπρου, της χαρουπιάς και της ελιάς; Τα περβόλια, οι αγροί, οι καφκάλες, τα λαούμια, οι πεδιάδες, τα κεφαλόβρυσα, οι ποταμοί; Τι απέγινε η γη της Κύπρου, ποιος την καταράστηκε για να είναι αόρατη και άκληρη; 

Ο πρόσφυγας Λουκάς Παρτασίδης από το Δίκωμο της Κερύνειας δεν τα πήρε από το κράτος, ουδείς γύρισε να τον στηρίξει σε τούτο τον μισό αιώνα, δεν είχε προφανώς κουμπάρους με όνομα και αξίωμα κομματικό, και για να κατευνάσει τον πόνο και την απελπισία του, αλλά κυρίως για ν’ αφήσει γραμμένα τα αριθμητικά δεδομένα του τόπου που δε σηκώνουν αμφισβήτηση ή και αλλοίωση, εδώ και τέσσερα χρόνια αντέγραψε με το χέρι (γιατί δεν υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή) 50,000 αριθμούς από τα αρχεία του κράτους. Κατάγραψε τον πληθυσμό, τα σπίτια, τη γη και τις χρήσεις της για όλα τα χωριά και τις πόλεις της Κύπρου, τα αγροκτήματα και τα μοναστήρια για την περίοδο 1881-1973. 

Δεν έβαλε κάποια προσωπικότητα, ως είθισται, να προλογίσει το βιβλίο του. Υπάρχει στην αρχή μια σελίδα κενή για να γράψει το δικό του κείμενο όταν και εφ’ όσον βρεθεί ο τελευταίος αγνοούμενος.

Πρόκειται για ατέλειωτους καταλόγους με αριθμούς για κάθε πόλη και χωριό όλου του νησιού και τους κατοίκους τους, μπλε για ΕΚ κόκκινο για ΤΚ, πόσα σπίτια ήταν κατοικημένα, πόσα ακατοίκητα και κυρίως, τη χρήση της γης. Πόσες σκάλες για αμπέλια, πόσες για γεωργία, πόσα περβόλια, ποια στους ΕΚ ποια στους ΤΚ. Πόσες ρίζες ελιές, πόσες τερατσιές και άλλα δέντρα και σε ποιους ανήκαν…

Σημασία δεν έχει πόσες ρίζες από τερατσιές και ελιές είχε η Κερύνεια ή η Λύση ή η Τυλληρία πριν τον πόλεμο του 1974. Φτάνει που έχουν καταγραφεί και περνούν σε ένα άλλο σημαντικό κεφάλαιο που λέγεται ιστορία. Ο μελλοντικός ερευνητής θα βρει εκείνους τους καθοριστικούς αριθμούς που θα κατευθύνουν τη μελέτη του και θα φωτίσουν και άλλους τομείς, σίγουρα την οικονομία και την ευημερία, τη γεωργία, τις καλλιέργειες, τις οικοδομές και τόσα άλλα που ένας απλός αριθμός εμπεριέχει. Ένα πολύτιμο αρχείο και αναγκαίο εγχειρίδιο εργασίας για οποιονδήποτε ασχολείται με την ιστορία του τόπου. 

Απαραίτητο εγχειρίδιο εργασίας και προσκέφαλο για όλους που λαμβάνουν αποφάσεις, όλες τις κυβερνήσεις, όλους τους πολιτικούς που εδώ και 50 χρόνια παίζουν το Κυπριακό στο χρηματιστήριο των αξιών του κέρδους. Για όλους που μας έφεραν εδώ, που συμμάχησαν με τον μακροχρόνιο, τα κενά συνθήματα, την αποξένωση των ΤΚ, και κυρίως για αυτούς που πλούτισαν ποικιλοτρόπως και ξεδιάντροπα με τον πόνο και τα βάσανα όλων των προσφύγων. 

Σήμερα, από τον Άγιο Ιλαρίωνα το μάτι βλέπει την απάνθρωπα βιασμένη Κερύνεια να ξεκινά από τη Βασίλεια και τον Βαβυλά και να καταλήγει στην Ακανθού! Όμοια συμπεριφορά στην Πάφο του χτες και στην Πάφο του σήμερα, στη Λεμεσό χτες και στη Λεμεσό του σήμερα. Δεν θα μιλήσω για την Αγία Νάπα του Σεφέρη, το μοναστήρι, τα μακρυνάρκα του Παραλιμνιού, το νησί του Λάντου, τον ποταμό του Λιοπετριού… για όσους θυμούνται. Αυτά ήταν ο Κόσμος, τα Σπίτια και η Γη της Κύπρου.

Ευχαριστούμε κύριε Παρτασίδη.

Ελεύθερα, 1.10.2023

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1390345/194507-rizes-teratsion-ke-249596-rizes-elion-iche-i-kerinia/

Αζέροι «πρόσκοποι» και Αρμένιοι «εκδρομείς»

 

Κώστας Βενιζέλος

3 Οκτωβρίου 2023

Στη ζυγαριά της γεωπολιτικής οι Αρμένιοι έχουν προ πολλού περιληφθεί στις παράπλευρες απώλειες. Όπως και οι Κύπριοι, οι Κούρδοι, οι Παλαιστίνιοι.

Προ ημερών το Αζερμπαϊτζάν με μια επιχείρηση-εξπρές, «καθάρισε» το Ναγκόρνο Καραμπάχ.  Μετά τις επιθέσεις του στρατού του Αζερμπαϊτζάν στο Καραμπάχ ο σχεδιασμός μπήκε σε εφαρμογή με την «άμεση πράξη εθνοκάθαρσης και στέρησης των ανθρώπων από την πατρίδα τους», όπως καταγγέλλουν οι Αρμένιοι . Την εκδίωξη του αρμενικού πληθυσμού, το Μπακού την έχει χαρακτηρίσει «προσωπική και ατομική τους απόφαση και δεν έχει καμία σχέση με αναγκαστική μετεγκατάσταση».

Όταν ολόκληρος ο πληθυσμός φεύγει, δύσκολα μπορεί να πείσει κανείς ότι το κάνουν εθελοντικά και με τη βούληση τους. Δεν νοιώθουν ασφαλείς, κινδυνεύουν και προσφυγοποιούνται. Άλλωστε οι νεκροί και οι καταστροφές επιβεβαιώνουν πως οι Αζέροι δεν είναι «πρόσκοποι» και οι Αρμένιοι δεν αποφάσισαν μαζικά να… πάνε εκδρομή. Παρακολουθώντας όλα αυτά, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, με τον γνωστό κυνισμό της, μπήκε σε «διαδικασία» σιωπής. Νωχελικές αντιδράσεις και ανούσιες αναφορές. Μέχρι εκεί. Δεν είναι Ουκρανία η Αρμενία. Όπως δεν είναι ούτε η Κύπρος!

Σε αυτό το σκηνικό δεν μπορούσε, ασφαλώς, να απουσιάζει ο Ερντογάν. «Χορηγός» και στενός συνεργάτης του Αζέρου ομολόγου του, ήταν εκεί και στα επινίκια. Ο τουρκικός επεκτατισμός περνά μέσα από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο ανήκει στον «τουρκικό κόσμο». Η Άγκυρα το θεωρεί Πύλη για τους ευρύτερους σχεδιασμούς της.

Ο Τούρκος Πρόεδρος, λίγες μέρες μετά την επιχείρηση-εξπρές του Μπακού στο Καραμπάχ, συναντήθηκε με τον Ιλχάμ Αλίεφ, στο Ναχιτσεβάν.  Ο Ερντογάν είχε παραστεί στην τελετή θεμελίωσης του αγωγού φυσικού αερίου Igdir- Ναχιτσεβάν, ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο στο Ναχιτσεβάν από την τουρκική μεθοριακή επαρχία Igdir. Πρόκειται για ένα έργο, το οποίο τον ενδιαφέρει και αφορά την κατοχική Τουρκία. Από το Ναχιτσεβάν ο Ταγίπ έκανε διθυραμβικές δηλώσεις για την «επιτυχία» του Αλίεφ.

Τι έχουμε παρακολουθήσει με τις εξελίξεις στο Καραμπάχ; Ένας πόλεμος,  μικρής διάρκειας και αποτελεσματικός για τους επιτιθέμενους, απασχολεί, τελικώς, μόνο τα θύματα και τους επηρεαζόμενους. Όταν ο επιτιθέμενος έχει φυσικό αέριο, είναι φίλος του Ερντογάν, οι αντιδράσεις γίνονται για «την τιμή των όπλων» και μόνο!

Σύμφωνα με τον Ζήνωνα Σιερεπεκλή ( άρθρο, «Φιλελεύθερος», 1.10.2023), «τα γεγονότα στην Αρμενία επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τέσσερεις τουλάχιστον βασικές αλήθειες που μας αφορούν.

Πρώτον,όποιος χάνει τον πόλεμο δεν χάνει μονάχα έδαφος, χάνει και την ζωή. Στο Ναγκόρνο, σε είκοσι το πολύ χρόνια, δεν θα υπάρχει χριστιανός Αρμένιος (όπως δεν έμεινε Ελληνοκύπριος στα κατεχόμενα). Κουβαλητοί οι τουρκαζέροι θα αλλοιώσουν  την πληθυσμιακή αναλογία.

Δεύτερον, χωρίς ισχύ στρατιωτική και χωρίς πολιτική βούληση και αυτοπεποίθηση θα υποχρεωθείς αργά ή γρήγορα να παραδώσεις στον εχθρό και γην και ύδωρ.

Τρίτον, όποιος επιλέγει πολιτική κατευνασμού στο τέλος βγαίνει χαμένος.

Τέταρτον, όποιος παίζει καιροσκοπικά με τις συμμαχίες τον τρώνε οι λύκοι…»

Είναι σαφές πως Άγκυρα και Μπακού κινούνται στη λογική των «μεγάλων οραμάτων» της κατοχικής Τουρκίας. Άλλωστε, κάνουν λόγο για «δυο κράτη, ένα έθνος» ενώ ακούγεται πλέον και το «ένα έθνος, δυο κράτη, ένας στρατός». Είναι γνωστό ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία τροφοδοτεί τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν. Η κατοχική Τουρκία δεν βλέπει, ωστόσο, μόνο ως πελάτη το Αζερμπαϊτζάν και «αδελφό λαό», αλλά πρωτίστως γεωπολιτικά. Το χρειάζεται για την πρόσβαση του στο Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Η Τουρκία «απλώνεται» στην ευρύτερη περιοχή υλοποιώντας ένα στρατηγικό επεκτατικό σχεδιασμό, που στοχεύει να την καταστήσει σε περιφερειακή δύναμη. Με τον Ερντογάν ισχύει η πρακτική «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη». Οι διάφοροι ισχυροί παίκτες είτε δήθεν δεν το αντιλαμβάνονται είτε κλείνουν τα μάτια, αυτό που θα καταφέρουν είναι να εκτρέψουν ένα τέρας. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ενώπιον τους και θα δουν στην πράξη τι σημαίνει αυτό.

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1390999/azeri-proskopi-ke-armenii-ekdromis/

Το κυπριακό σχολείο είναι βίαιο

 ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Δημοσιεύθηκε 2.10.2023

500-600 μαθητές είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν. Ούτε ο Ιησούς Χριστός δεν τα καταφέρνει. Στα διαλείμματα οι καθηγητές υποφέρουν. Οι διευθύντριες στέλνουν επιστολές τη μια μετά την άλλη στους διάφορους φορείς ζητώντας παρεμβάσεις, ζητώντας βοήθεια. Ειδικά στα γυμνάσια τα υποχρεωτικά το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Οι τιμωρίες είναι ελάχιστες και πάντα θα σκοντάψουν στις διαμαρτυρίες των γονιών που η μεγάλη τους πλειοψηφία θεωρεί πως γέννησε μικρούς Αϊνστάιν. Οι βοηθοί διευθυντές αποφεύγουν λοιπόν τις τιμωρίες για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Όλη αυτή η ησυχία είναι η επιφάνεια. Στις τάξεις πολλές δασκάλες υποφέρουν, δάσκαλοι φωνάζουν αλλά λύση καμιά.

Το υπουργείο κάνει μάλλον ό,τι μπορεί. Αυτό πιστεύει τουλάχιστον το ίδιο και ακριβώς επειδή το πιστεύει είναι πολύ δύσκολο να δει την άλλη πλευρά. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Ταυτόχρονα δυσκολεύει τη δουλειά των σχολείων με τις ατέλειωτες εγκυκλίους που στέλνει και αφορούν το οτιδήποτε. Για τη μέρα της Ευρώπης, των δέντρων, της μάνας και της γιαγιάς, του ΟΗΕ της Cyta και του Αρχιεπισκόπου, διαγωνισμοί για τα πάντα, ποιήματα για το Ριζοκάρπασο, ζωγραφιές για τα Λύμπια, μουσικές για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, όλα αυτά αποτελούν μια παράλληλη και ξεχωριστή φαντασίωση αγνώστου προέλευσης χωρίς καμιά χρησιμότητα.

Οι σοβαροί εκπαιδευτικοί είναι βαθιά μέσα τους απελπισμένοι. Κάπου στα μέσα της καριέρας τους αποκτούν αντισώματα και συνηθίζουν τον πόνο που προκαλεί η κυπριακή σχολική λοίμωξη.

Οι μαθητές τώρα που γυρίζουν βίντεο τους καφκάδες τους (για να είμαστε και πάντα επίκαιροι δήθεν), δεν κάνουν και τίποτε πρωτότυπο. Το τηλέφωνο το έχουν πάντα μαζί τους και το χρησιμοποιούν κάθε ώρα και στιγμή. Εννοείται πως θα γελούν με τα τριχομαλίσματα των συμμαθητριών τους και τις μπουνιές των συμμαθητών τους. Και μετά θα βγαίνει ο καθένας να δηλώνει δήθεν έκπληκτος. Καμιά έκπληξη για έναν δάσκαλο. Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη εννοείται πως έχουν μεγάλη ευθύνη διότι κρύβουν τα προβλήματα κάτω απ το χαλί. Αυτό ονομάζεται φόβος και ο φόβος υπάρχει επειδή ξέρουν πως ποτέ δεν θα βρουν το δίκιο τους αν γίνουν λιγάκι σκληροί όπου και όταν πρέπει. Κάποια άλλη μερίδα εκπαιδευτικών που διδάσκει στα καλά λύκεια του νησιού αυτά με το όνομα που λένε, αυτοί δεν θα πάρουν θέση ποτέ. Ζουν τη νιρβάνα των επιτυχιών των 10 μαθητών τους. Αυτό τους αρκεί. Έχουν και τη βοήθεια των φροντιστηρίων που όλη η τρίτη λυκείου αγκομαχά μαζί με τις οικογένειές τους σωματικά και οικονομικά κάθε απόγευμα για να περάσουν τις εξετάσεις. Το καράβι της κυπριακής εκπαίδευσης απ' όπου και αν το πιάσεις μπάζει νερά. Τα σωσίβια είναι ελάχιστα και το μέλλον των ναυαγών μαθητών που τους έλαχε αυτό το επίπεδο πραγματικά άγνωστο.

Πηγή:   https://politis.com.cy/apopseis/690229/to-kypriako-scholeio-einai-viaio

«Περί συγχώρεσης, ενοχής και καταδίκης»

 ΝΙΑΖΙ ΚΙΖΙΛΓΙΟΥΡΕΚ Δημοσιεύθηκε 28.9.2023

Ο διάσημος Γερμανός μυθιστοριογράφος και νομικός Bernhard Schlink είναι και γνωστός για τους στοχασμούς του σχετικά με την αντίκρυση/επεξεργασία του παρελθόντος. Σε ένα από τα βιβλία του, προβληματίζεται, πώς μπορούσε να εξελιχθεί μια σχέση και ένας διάλογος μεταξύ ενός Γερμανού παιδιού, του οποίου ο παππούς ήταν αξιωματικός των Ναζί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ενός νεαρού Εβραίου, του οποίου ο παππούς εκτελέστηκε στο Άουσβιτς.

Ο Schlink υποστηρίζει ότι δεν θα είχε νόημα να ζητήσει συγχώρεση ή να πει συγγνώμη ο νεαρός Γερμανός, διότι, σύμφωνα με τον Schlink, εναπόκειται στον δράστη να ζητήσει συγχώρεση από το θύμα του.

Αν κάποιος άλλος, ιδίως πολιτικοί χρόνια αργότερα, πει συγγνώμη και ζητήσει συγχώρεση εκ μέρους των δραστών, αυτό θεωρείται "φτηνή επίδειξη" κατά τον Schlink.

Αν υιοθετήσουμε την προσέγγιση του Schlink μέχρι τέλους, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει ένα άλυτο πρόβλημα.

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από τους δράστες έχουν πεθάνει χωρίς να ζητήσουν συγχώρεση, και δεδομένου ότι ο παππούς που θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη έχει πεθάνει, θα ήταν άσκοπο για το παιδί από τη Γερμανία να ζητήσει συγχώρεση από τον νεαρό Εβραίο.

Στην πραγματικότητα, δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει...

Διότι ο δράστης, δηλαδή ο παππούς, δεν εξέφρασε μετάνοια όσο ζούσε, και πιθανόν να μην ζητούσε ακόμα αν ζούσε...

Υπάρχει διέξοδος σε αυτό το αδιέξοδο;

Ναι! Ο Schlink εισάγει ως διέξοδο την καταδίκη των εγκλημάτων του παρελθόντος, αντί της στεγνής "συγγνώμης" που συχνά καταφεύγουν πολιτικοί. Διότι η πράξη της καταδίκης σημαίνει ότι υπήρξε κριτική ανάλυση και αποδοχή των εγκλημάτων του παρελθόντος.

Η αποδοχή της Αλήθειας ανοίγει τον δρόμο προς τη Συμφιλίωση.

Οι Επιτροπές Αλήθειας και Συμφιλίωσης που έχουν συσταθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, αποκαλύπτουν πρώτα την Αλήθεια και στη συνέχεια προχωρούν προς τη Συμφιλίωση. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η εδραίωση της Συμφιλίωσης εντός και μεταξύ των κοινωνιών.

Ο Schlink αναγνωρίζει ότι υπάρχουν εγκλήματα, που υποχρεώνουν κυβερνήσεις, ακόμα και χρόνια μετά, να απολογηθούν και να ζητήσουν συγχώρεση. Τέτοια εγκλήματα είναι μαζικές εκτελέσεις, γενοκτονίες και αποικιακή βία, που σφραγίζουν το "είναι" μιας κοινωνίας ακόμα και πολλά χρόνια μετά.

Στην πραγματικότητα, οι κυβερνήσεις, θα πρέπει να είναι έτοιμες ακόμα και να καταβάλουν αποζημίωση στην κοινωνία ή στην ομάδα πληθυσμού που τραυμάτισαν οι πρόγονοι τους. Ωστόσο, σε αυτό ακριβώς το σημείο οι κυβερνήσεις κάνουν ένα βήμα πίσω. Φοβούνται ότι αν κινηθούν προς τη συγχώρεση, θα πρέπει να καταβάλουν αποζημίωση στο θύμα.

Πράγματι, ο Schlink σημειώνει ότι λόγω μιας τέτοιας ανησυχίας, η Γερμανία απέφυγε να ζητήσει συγγνώμη από τη Ναμίμπια, που κάποτε ήταν αποικία της...

Ας πάμε όμως σε ένα γενικό προβληματισμό: Μπορούν οι νέες γενιές μιας κοινωνίας που έχει διαπράξει εγκλήματα να θεωρηθούν ένοχες; Μπορεί ένα παιδί του οποίου ο παππούς ήταν ς αξιωματικός των Ναζί να θεωρηθεί ένοχο για το έγκλημα του παππού του;

Ο Schlink δίνει μια πολύ σαφή απάντηση σε αυτό το ερώτημα: Αν τα μέλη μιας κοινωνίας δεν καταδικάσουν το έγκλημα που διαπράχτηκε στο όνομα της κοινωνίας τους, αυτό θα τους βαραίνει από γενιά σε γενιά, μέχρι τη στιγμή της καταδίκης...

Πηγή:   https://politis.com.cy/apopseis/stiles/688715/-peri-sygchoresis-enochis-kai-katadikis-toy-niazi-kizilgioyrek