Τι την θέλουμε την κυβέρνηση;

 

Χρύσανθος Μανώλη

30 Μαρτίου 2024

Αν ο κ. Alex Pienkowski, ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ για την αξιολόγηση της κατάστασης της οικονομίας στην Κύπρο, ήταν ο επικοινωνιολόγος του υπουργού Οικονομικών και κάποιων βασικών συνεργατών του, θα είχε και έλεος.

Τη μέρα που ο κ. Κεραυνός προσπαθούσε να μαζέψει τις αντιδράσεις για τα εκατοστάευρα που μοίρασε το Υπουργικό την Πέμπτη σε ένα μικρό ποσοστό νοικοκυριών με προβληματικά οικονομικά, έβγαλε ανακοίνωση ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για να μας εξηγήσει τι ανακάλυψαν κατά την αξιολόγηση της κυπριακής οικονομίας. Και βεβαίως -ΔΝΤ είναι αυτό- να μας εξηγήσει και τι πρέπει να κάνουμε το επόμενο διάστημα.

Διαβάζοντας τη μακροσκελή δήλωση της αποστολής του ΔΝΤ σκέφτεται κανείς ότι μοιάζει με ένα σουλούπωμα όλων όσων προσπαθεί ο κ. Κεραυνός να μας πείσει, αλλά δεν παίρνουμε από την πρώτη. Τα έβαλε στη σειρά, προτεραιοποίησε τη σημασία να μην ξοδεύουμε… αστόχευτα το δημόσιο χρήμα, μάς θύμισε τον στόχο της μείωσης του δημόσιου χρέους στα επίπεδα του 60% του ΑΕΠ, έριξε και μια κλωτσιά στην ΑΤΑ, είπε και δυο-τρεις καλές κουβέντες για την Κυβέρνηση και πάει στο καλό.

Σαν καλοπληρωμένος επικοινωνιολόγος -ή μήπως σαν δικαιωμένος καθοδηγητής;- ο κ. Πιενκόβσκι, του ΔΝΤ, ήταν σαν να έλεγε με τη δήλωση του «τι φωνάζετε ρε; Άμα μαζέψει κι άλλο τις δαπάνες η Κυβέρνηση θα είναι μια χαρά». Μπορείτε να απολαύσετε το τριήμερό σας κ. υπουργέ, λήξις συναγερμού.

Η δήλωση του ΔΝΤ μοιάζει, άμα την ξανακοιτάξεις, με λίστα οδηγιών. Την ίδια λίστα ετοιμάζουν συνήθως και οι απεσταλμένοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όταν έρχονται για αξιολόγηση. Συνεπώς, κρατήστε κάπου στο desktop τη δήλωση, για να ξέρετε τι θα μας λένε οι κυβερνητικοί τους επόμενους μήνες.
Σταχυολογούμε:

• «Τα ισχυρά πρωτογενή πλεονάσματα (τα οποία στήριξαν την ανάκαμψη μετά την κρίση) πρέπει να διατηρηθούν βραχυπρόθεσμα. Η κυρίαρχη δημοσιονομική παράμετρος σταθεροποίησης θα πρέπει να είναι η μείωση του χρέους κάτω από το 60% του ΑΕΠ». Τα… πελλοέξοδα κομμένα, κύριοι. Συμφωνούμε βέβαια, αλλά επιτέλους κάποιος να μας πει πώς πρέπει να γίνει η σωστή στόχευση, έτσι που φτωχοποιούνται, ταχύτατα, ομάδες πληθυσμού πέραν των «συνηθισμένων».
• «Περαιτέρω τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών (ΑΤΑ) θα πρέπει να αποφευχθεί». Πάλι καλά που δεν ζήτησαν να επιστρέψουν κι εκείνην που πήραν, όσοι πήραν. Άραγε γνωρίζει ο κ. Πιενκόβσκι την υφιστάμενη συμφωνία κοινωνικών εταίρων και κυβέρνησης, που προβλέπει νέο διάλογο για νέα συμφωνία για την ΑΤΑ μέχρι το καλοκαίρι του ‘25, στη βάση της φιλοσοφίας της;
• «Οι προσωρινές φορολογικές απαλλαγές θα πρέπει να καταργηθούν σταδιακά. (…) Οι αρχές θα πρέπει επίσης να αντισταθούν σε τυχόν περαιτέρω επεκτάσεις ή επεκτάσεις σε λανθασμένα στοχευμένες απαλλαγές από τον ΦΠΑ». Μάλλον σε σας το λέει αγαπητοί στο ΑΚΕΛ, που ζητάτε 9% ΦΠΑ στο ρεύμα.
• «Θα πρέπει να επιτραπεί η λήξη της επιδότησης ηλεκτρικής ενέργειας και της αναστολής του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, όπως έχει προγραμματιστεί». Να δείτε που θα τα καταφέρουν πάλι να μην δίνεται επιχορήγηση στο ρεύμα μέσα στους καύσωνες του καλοκαιριού και θα μας λένε «έτσι είπεν το ΔουΝουΤου».
  Με όλες αυτές τις «προγραμματικές δηλώσεις» του επικεφαλής του ΔΝΤ, είναι να διερωτάσαι τι τη θέλουμε την Κυβέρνηση.
  Ελπίζουμε να πιάσουν τόπο τα εφάπαξ μέχρι τον Ιούνιο, συναγωνιστές των επίσημα ευάλωτων οικογενειών, αλλά κατά πώς δείχνουν τα πράγματα τα ζόρια είναι μπροστά μας. Τι κι αν έπεσε, λέει, ο πληθωρισμός (είναι μικρότερες οι αυξήσεις, εννοούν) και έχουμε και ανάπτυξη κοντά στο 2,5%; Θα θέλαμε να έχουμε και λεφτά. Πολύ λαϊκίστικο, α; Οκ.

Πηγή:     https://www.philenews.com/oikonomia/apopsis-ikonomia/article/1454114/ti-tin-theloume-tin-kivernisi/

Η σχέση της Εκκλησίας με το περιβάλλον

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

30 Μαρτίου 2024

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Κι ούτε ξέρουμε ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός της παράνομης ανέγερσης ενός ναού σε προστατευμένη περιοχή. Χρειάζεται ο τόπος ακόμα μία μονή; Δεν βρίσκεται παντού ο Θεός; Και τι είδους μονές είναι αυτές, χωρίς κανένα αρχιτεκτονικό ύφος, χωρίς κανένα θρησκευτικό στοιχείο που να συνηγορεί σε μια κάποια πνευματικότητα; Τι μήνυμα στέλνεται στους πολίτες όταν η Εκκλησία δεν σέβεται τους νόμους του κράτους και προχωρεί αυθαίρετα να κάνει αυτό που θέλει;  

Η μητρόπολη Κωνσταντίας και Αμμοχώστου, παρά τις αρνητικές θέσεις των αρμοδίων κυβερνητικών τμημάτων, ξεκίνησε οικοδομικές εργασίες εντός του Εθνικού Δασικού Πάρκου του Κάβο Γκρέκο για την ανέγερση μονής. Χωρίς άδειες και ξέροντας πως τυχόν αίτηση θα απορρίπτετο, αφού είχε ήδη ζητήσει προκαταρκτικές απόψεις και η απάντηση ήταν αρνητική.

Στην εν λόγω περιοχή, δεν επιτρέπεται κανενός είδους ανάπτυξη. Ακόμα και παραδοσιακές εργασίες στους τομείς της γεωργίας και δασοπονίας δεν πρέπει να επηρεάζουν την ισορροπία των τοπικών οικοσυστημάτων ή τη μορφολογία και τη φυσιογνωμία της περιοχής. Ο μητροπολίτης Κωνσταντίας όμως, μάλλον τα θεωρεί υπερβολικά όλα αυτά και επιδεικνύοντας πλήρη απαξίωση προς τους θεσμούς του κράτους, προχώρησε στην ανέγερση της οικοδομής (που πιο πολύ με αποθήκη μοιάζει παρά με μοναστήρι, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία).

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία επιδεικνύει ασέβεια στους θεσμούς και καμία έγνοια για το περιβάλλον, το οποίο κατά τα άλλα υμνεί. Ο πρώτος που ήθελε την καταστροφή του Ακάμα ήταν ο τέως αρχιεπίσκοπος. Πότε δεν έκρυψε πως επιθυμούσε την ανάπτυξη μεγάλης περιοχής που διαθέτει η Εκκλησία εκεί στο ίδιο μοντέλο ανάπτυξης με τις υπόλοιπες περιοχές, μιλώντας απαξιωτικά για την χλωρίδα και πανίδα της χερσονήσου. Στη Γεροσκήπου κατάφερε να εξασφαλίσει άδειες για μεγάλες ανεγέρσεις, αφού πρώτα απείλησε πως θα εισβάλει με μπουλντόζες στον αρχαιολογικό χώρο. Ελαφρά τη καρδία γκρέμισε δύο διατηρητέα σπίτια στην εντός των τειχών Λευκωσία για να αναδείξει τον Καθεδρικό που έκτισε εν μέσω μίας ιστορικής περιοχής. Η μονή Αβακούμ, εκτός των άλλων όλων, ήταν παράνομα κτισμένη, χωρίς άδειες. Ο μητροπολίτης Ταμασού δημιούργησε στην περιοχή που εποπτεύει μία θρησκευτική Ντίσνεϊ Λαντ που δεν συνάδει με κανένα στοιχείο του τόπου και της ιστορίας. Ο νυν αρχιεπίσκοπος ως μητροπολίτης Πάφου έδωσε μάχες με τις τοπικές αρχές και τους δημότες για να κτίσει καθεδρικό καταστρέφοντας το μοναδικό πάρκο μέσα στην πόλη.  

Κατά τα άλλα η Εκκλησία μας θυμίζει πως ο Θεός έδωσε εντολή στους πρωτόπλαστους να φυλάνε τον Παράδεισο. «Εργάζεσθαι καὶ φυλάσσειν αὐτὸν».

Πηγή:     https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1453785/i-schesi-tis-ekklisias-me-to-perivallon/

Μητροπολίτης Φθιώτιδος για ΛΑΡΚΟ: «Ναι ρε, μου πέφτει λόγος – Οι εργαζόμενοι είναι τα παιδιά μου και είμαι πατέρας τους»

 ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Σαββατο 30 Μαρτιου 2024

Στο πλευρό των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ που κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο τάχθηκε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών.

Σε ομιλία για το δημογραφικό, ο μητροπολίτης ξέσπασε: «Ναι ρε, μου πέφτει λόγος, γιατί είναι τα παιδιά μου και είμαι πατέρας τους».

 

 

«Η απόλυση των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ θα εξυπηρετήσει το δημογραφικό πρόβλημα; Είναι η απάντηση στο δημογραφικό πρόβλημα;» διερωτήθηκε ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος, επισημαίνοντας πως μιλά ανθρώπινα, πνευματικά, σαν πατέρας που πονάει και καίγεται.

«Τι θα γίνουν τα σπίτια στη ΛΑΡΚΟ, έχει ανθρώπους καρκινοπαθείς μέσα. Έχει παραπληγικούς σε καροτσάκι. Που θα πάνε; Δεν πρέπει να τους πούμε κάτι; Να νοιαστούμε; Τι θα γίνουν τα ασθενοφόρα; Τι θα γίνει το ιατρείο; Τι θα γίνει το λιμάνι; Τι θα γίνει η δεξαμενή προπανίου; Ποιος θα φυλάξει τις εγκαταστάσεις; Που είναι η ανθρωπιά; (…) Έπαιρναν παχυλούς μισθούς; Κάποιος τους έδινε. Τι τιμωρία επιβλήθηκε σε αυτόν; Απευθύνω έκκληση ανθρωπιάς. Υπάρχουν και άλλες μειονότητες που δικαιούνται ανθρωπιάς, που έχουν δικαίωμα ισότητας (…) Ωραία συνδικαλίζονται λέει οι εργαζόμενοι. Δεν ήξερα ότι είναι αμαρτία ο συνδικαλισμός», υπογράμμισε μεταξύ άλλων.

«Και αν ρωτήσει κάποιος “ρε δέσποτα γιατί ανακατεύεσαι;”. Θα ξαναπαντήσω όπως είχα απαντήσει εκείνη την ημέρα: Ναι ρε, μου πέφτει λόγος, γιατί είναι τα παιδιά μου και είμαι πατέρας τους», τόνισε.

Πηγή:    https://www.imerodromos.gr/mhtropoliths-fthiotidos-gia-larko-nai-re-mou-peftei-logos-oi-ergazomenoi-einai-ta-paidia-mou-kai-eimai-pateras-tous-video/

Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα: Πόση πολιτική αθλιότητα πια!

 ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Σαββατο 30 Μαρτιου 2024

Ο Καραμανλής, ο Κώστας, του Αχιλλέα, ο υπουργός Μεταφορών την ημέρα του εγκλήματος στα Τέμπη, ο κύριος που καταχειροκροτήθηκε προχτές στη Βουλή από τους βουλευτές της ΝΔ, εμφανίστηκε στο ΣΚΑΙ με ύφος 300 “εθναρχών” κι άλλων τόσων “ταγών” για να δηλώσει, ανάμεσα στα άλλα χιλια δυο πολιτικά άθλια που ξεστόμισε, ότι κανένας ποτέ δεν τον είχε ενημερώσει (!) για την επικινδυνότητα του σιδηροδρομικού δικτύου!

Σε ό,τι αφορά αυτόν τον πολιτικά άθλιο ψεύτη περιοριζόμαστε σε ένα και μόνο: Παραθέτουμε την ανακοίνωση   της ΔΕΣΚ-Σ, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ, μόλις 20 μέρες πριν συμβεί το προδιαγεγραμμένο έγκλημα. 

Ηταν ακριβώς εκεί που οι εργαζόμενοι, μόλις 20 μέρες πριν από την σύγκρουση, καταγγέλλουν την έλλειψη μέτρων προστασίας «στην ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων» επ’ αφορμή δύο ατυχημάτων που είχαν σημειωθεί στις αμαξοστοιχίες 51 και 61.  Είναι εκεί που τονίζουν: «Είναι πλέον εξοργιστικό αυτά να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο, να μη δρομολογείται καμία βελτίωση στην υποδομή και λειτουργία, να μην ελέγχονται οι εμπλεκόμενοι φορείς και να μην αναζητούνται ευθύνες». Είναι εκεί που υπογραμμίζουν: «Όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή έχει άλλες προτεραιότητες και όχι την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών. Αντιλαμβάνονται την ασφάλεια ως κόστος”.  

Και είναι εκεί, στις 7/2/2023, μόλις 20 μέρες πριν από το έγκλημα, που φωνάζουν:  

«Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις». 

Αυτά είναι που που “δεν του είχαν πει” , αυτά είναι που “δεν ήξερε”, αυτά είναι που “δεν γνώριζε” ο πολιτικά άθλιος κύριος Καραμανλής Κώστας του Αχιλλέα. 

Πηγή:    https://www.imerodromos.gr/kostas-karamanlhs-tou-achillea-posh-politikh-athliothta-pia/

Όνομα και επίθετο παρακαλούμε

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

29 Μαρτίου 2024

Ο χειρισμός των έργων στον Ακάμα προφανώς και δεν ήταν θέμα αστοχίας. Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως αφέθηκαν οι εργάτες, ή ένας επιβλέπων, να ανοίγουν δρόμους πέραν των όρων που προδιαγράφονταν, να κτίζουν περιτοιχίσματα, να ισοπεδώνουν τοπία που έπρεπε να προστατευτούν, γιατί κάπου έκαναν λάθος στην ανάγνωση των σχεδίων. Και ο διευθυντής του Τμήματος που είχε την ευθύνη (ο διευθυντής του Τμήματος Δασών) δεν πήρε είδηση; Ακόμα κι όταν δημοσιοποιήθηκαν φωτογραφίες της καταστροφής και στοιχεία με αριθμούς για το πλάτος των δρόμων, όλοι θυμόμαστε πως επέμενε πως όλα βαίνουν καλώς, παρασύροντας και τον τέως πολιτικό προϊστάμενο του στο «δεν τρέχει τίποτα». Πλέον, όλοι παραδέχονται πως έτρεξαν πολλά. (Δεν ξέρουμε φυσικά την άποψη του τέως διευθυντή του Τμήματος Δασών ο οποίος έχει αφυπηρετήσει).

«Έχουν γίνει τουλάχιστον τρεις έρευνες, για να διαφανεί τι προκλήθηκε, πώς θα αποκατασταθεί η ζημιά, αλλά καμία δεν καταδεικνύει τους ενόχους», σημείωσε ο βουλευτής Νίκος Κέττηρος  στα πλαίσια σχετικής συζήτησης στη Βουλή. Προφανώς δεν ήταν μέσα στους όρους εντολής των ομάδων που μελέτησαν τα έργα να βρουν και να κατονομάσουν αυτούς που οδήγησαν στην περιβαλλοντική καταστροφή. Και σίγουρα, προτεραιότητα ήταν ο άμεσος τερματισμός των καταστροφικών έργων και τώρα προτεραιότητα είναι η αποκατάσταση της ζημιάς και η διασφάλιση πως τα έργα που θα γίνουν θα είναι λιγότερα καταστροφικά. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, δρόμοι και εγκαταστάσεις μέσα στον Ακάμα και αειφορία δεν πάνε μαζί. Τουλάχιστον να διασφαλιστεί πως θα γίνει η λιγότερη ζημιά που είναι δυνατόν να γίνει.

Την αναζήτηση ευθυνών ζήτησε κι ο γενικός ελεγκτής.  «Δεν γίνεται το αρμόδιο υπουργείο (Γεωργίας) να παραδέχεται ότι θα χρειαστούν έργα αποκατάστασης, αλλά την ίδια ώρα να μην είναι σε θέση να πει στην κοινωνία, να πει στους πολίτες ποιοι προκάλεσαν αυτό το κακό, αυτή τη ζημιά», είπε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης.

Η υπουργός Γεωργίας, Μαρία Παναγιώτου, αν και διαβεβαίωσε πως θα αποδοθούν ευθύνες αν στοιχειοθετηθούν, στην ουσία με το «αν στοιχειοθετηθούν» κλείνει το κεφάλαιο. Θα γίνουν τα διορθωτικά έργα έναντι ενός επιπρόσθετου κονδυλίου, θα αποζημιωθεί ο εργολάβος για τις απαιτήσεις που θα προβάλει για καθυστερήσεις, θα δεχτούμε πως δεν διορθώνονται πάντα οι καταστροφές, θα προστεθούν κονδύλια για τους επιβλέποντες που προστέθηκαν να φυλάνε τα έρμα και ότι έγινε έγινε.

Υ.Γ. Το παρακαλούμε στον τίτλο είναι για λόγους ευγενείας. Στην πραγματικότητα οι πολίτες απαιτούμε να υποδειχτούν οι υπεύθυνοι για τα καταστροφικά έργα, καθώς και τα κίνητρα τους. Είναι ανικανότητα, είναι λάθος εκτίμηση, είναι αδιαφορία, είναι κάτι άλλο; Φτάνει πια απόδοση κλάδων ελαίας.

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1453482/onoma-ke-epitheto-parakaloume/

Το σχολείο που θα… αλλάξει και η παραπαιδεία

 ΑΝΤΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δημοσιεύθηκε 28.3.2024

«Από τον Σεπτέμβριο το σχολείο αλλάζει», είπε τις προάλλες η υπουργός Παιδείας, Αθηνά Μιχαηλίδου, και η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Ενώ ακούμε συνεχώς για το κυπριακό σχολείο που αλλάζει, οι γονείς που έχουν παιδιά, κυρίως στις τάξεις του γυμνασίου και του λυκείου, επιδίδονται καθημερινά σε έναν αγώνα δρόμου. Αφού αφήσουν τα παιδιά στο σχολείο το πρωί, συνεχίζουν οι ίδιοι για την εργασία τους εν αναμονή του απογευματινού Γολγοθά, ο οποίος εδώ που τα λέμε ξεκινά από το μεσημέρι και τελειώνει βράδυ. Αν τα παιδιά πάνε δημοτικό τότε 1:05, γυμνάσιο και λύκειο 1:35, και τότε αρχίζουν τα: Ποιος θα παραλάβει το παιδί από το σχολείο, όταν και οι δύο γονείς δουλεύουν 8-4 ή 9-5; Ποιος θα το πάει στο φροντιστήριο; Ποιος θα πάει να το παραλάβει από το ένα φροντιστήριο για να το μεταφέρει στο άλλο; Αν υπάρχει κάποια γιαγιά, παππούς ή κάποιος άλλος συγγενής, ο οποίος μπορεί να συμβάλει, τότε καλώς. Σε διαφορετική περίπτωση, ο γονιός πρέπει να ξεκινήσει τα πέρα δώθε μέσα στους δρόμους, ενώ θα πρέπει να βρει και λύση να είναι εντάξει στη δουλειά του, καθώς σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύει να απολυθεί.

Μια λύση στο πρόβλημα, ώστε οι γονείς να ολοκληρώνουν την εργασία τους χωρίς προβλήματα και τα παιδιά να μην μετατρέπονται σε κλοτσοσκούφι, είναι η μετατροπή των όλων των σχολείων σε ολοήμερα. Στο θέμα αναφέρθηκε προ ολίγων ημερών η υπουργός Παιδείας, σημειώνοντας ότι από πέρσι αυξήθηκε ο αριθμός των ολοήμερων δημοτικών από 220 σε 228 και των ολοήμερων Μέσης Εκπαίδευσης σε από 2 σε 5. Στόχος, υπογράμμισε η υπουργός, να αυξηθούν ακόμη περισσότερο και από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο να βελτιωθούν ως θεσμός, προσφέροντας διασύνδεση με το πρωινό σχολείο, αξιολόγηση μαθημάτων και εκπαιδευτικών, αναθεωρημένο περιεχόμενο, καινοτόμα προγράμματα. Σίγουρα, αυτό είναι προς την ορθή κατεύθυνση, αφού βελτιώνει την ποιότητα της απογευματινής απασχόλησης, αναπτύσσοντας δεξιότητες στα παιδιά. Όμως, ο θεσμός πρέπει να γίνει καθολικός, όπως, επίσης, πρέπει και να επεκταθεί σε διάρκεια. Δεν γίνεται να μιλάμε για ολοήμερο σχολείο από τις 1 και κάτι το μεσημέρι μέχρι τις 4 το απόγευμα, την ώρα που οι περισσότεροι γονείς εργάζονται μέχρι τις 4-5. Αυτό δεν είναι πρακτικό.

Το να λέμε ότι όλα τα σχολεία πρέπει να γίνουν ολοήμερα δεν μοιάζει αλλά είναι ιδεατό. Ο λόγος απλός: Με το που θα γίνουν τα σχολεία ολοήμερα, θα μειωθούν τα φροντιστήρια, θα κτυπηθεί η παραπαιδεία. Βρείτε μου έναν αξιωματούχο, υπουργό, βουλευτή που να θέλει να τα βάλει με την παραπαιδεία και να μην μένει στα λόγια και σε δηλώσεις του τύπου «θα αναλάβουμε δράση» και άλλες παρόμοιες φράσεις που ξεκινούν με το «θα».

Χρόνια τώρα ακούμε ότι πρέπει να βελτιωθεί το κυπριακό σχολείο, ότι είναι απαράδεκτο να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο να μην μαθαίνουν τίποτα και να πρέπει να πάνε φροντιστήριο για να καλύψουν τα κενά τους, αλλά μέτρα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση δεν έχουμε δει. Κάθε φορά κάτι γίνεται, και με κάποιο μαγικό τρόπο η μεταρρύθμιση του κυπριακού σχολείου μένει πίσω, και η παραπαιδεία συνεχίζει να ανθίζει. Αυτό είναι λοιπόν το σχολείο που θέλουμε να έχουμε; Ένα σχολείο όπου πηγαίνουν το πρωί οι μαθητές για να τρώνε τις ώρες τους και στη συνέχεια πρέπει να σκίζονται οι γονείς για να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο για να μάθουν αυτά που θα έπρεπε να τους μάθει το σχολείο;

Πηγή:    https://politis.com.cy/apopseis/766343/to-scholeio-poy-tha-allaxei-kai-i-parapaideia

Πως είναι να πεινάς;

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

28 Μαρτίου 2024

Οι γεννημένοι πριν 55 χρόνια και πάνω, που έζησαν σε τσαντήρια, παράγκες και αυτοσχέδια υποστατικά σε χαλίτικα, ενδεχομένως να θυμούνται ακόμα το συναίσθημα που δημιουργεί η αναμονή σε μια ουρά για να πάρεις τρόφιμα. Είναι ένα αίσθημα που το βιώνεις ως ντροπή, ως αναξιοπρέπεια, ως κατάντια. Να απλώνεις το χέρι για μια σακούλα τρόφιμα, για λίγες κονσέρβες, για ένα ψωμί, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή για να τραφείς, για να ταΐσεις την οικογένεια σου. Κι ας διέθετες μέχρι πριν λίγες βδομάδες, πριν κάποιους μήνες, ένα σπίτι σαν όλα τα άλλα σπίτια, με ζεστό κρεβάτι, φαγητό και χαρούμενες στιγμές. Κι ας είχες ακόμα και ένα περιβόλι ικανό να σε θρέψει σε περιόδους φτώχειας.

Πόσο μάλλον, πόση ντροπή και οργή και συνάμα θλίψη μπορεί να νοιώσει κάποιος όταν ακούει τα παιδιά του για μέρες να λένε «πεινώ», όταν βλέπει το πρόσωπο τους να χλομιάζει και τα κόκκαλα τους να διαγράφονται στο σώμα τους, όταν βλέπει τους γονείς του, να μην παραπονιούνται, αλλά να μην μπορούν να σύρουν πλέον τα πόδια τους από την αδυναμία που προκαλεί η έλλειψη τροφής, όταν τους βλέπει να αρρωσταίνουν. Δεν απλώνει απλά το χέρι, σκοτώνεται για λίγο φαγητό.

Ο Ισραηλινός λαός το έχει ζήσει αυτό το συναίσθημα στην πιο ακραία μορφή. Τεκμήριο αποτελούν μαυρόασπρες φωτογραφίες μιας άλλης εποχής με ανθρώπους που δεν είναι παρά μόνο κινούμενοι σκελετοί, φωτογραφίες με νεκρούς στοιβαγμένους τον ένα πάνω στον άλλο να σχηματίζουν ένα λόφο από κόκκαλα γιατί δεν είχε μείνει τίποτα άλλο όταν πέθαιναν από την πείνα.   

Όσοι τα ζήσανε όλα αυτά δεν μπορεί να μην κατανοούν την τραγωδία του ανθρώπου που, χωρίς να ξέρει κολύμπι, βουτά στη θάλασσα για να πάρει το πακέτο με φαγητό που έχει πέσει εκεί. Δεν είναι απερισκεψία. Είναι απελπισία. Όπως απελπισία είναι να κυνηγάς την σκιά του αεροπλάνου για να μπορέσεις να φτάσεις πρώτος στο σημείο που θα πέσει το πακέτο, με αποτέλεσμα να πέφτει πάνω σου και να σκοτώνεσαι. Όπως απελπισία είναι να γίνεσαι όχλος, σαν αγέλη ζωών που πέφτει πάνω στο ελάχιστο φαγητό που βρέθηκε.

Η πείνα μπορεί να αποκτηνώσει τον άνθρωπο. Δεν τον εξολοθρεύει μόνο. Κι οι Ισραηλινοί, στη γενοκτονία που πραγματοποιούν, έχουν εντάξει και την έλλειψη πρόσβασης σε φαγητό. Δεν κυνηγούν τους τρομοκράτες της Χαμάς. Οδηγούν ένα λαό στον θάνατο. Ένα θάνατο βασανιστικό, νίπτοντας τας χείρας, γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν με δική τους ευθύνη προσπαθώντας να εξασφαλίσουν φαγητό. Οι Παλαιστίνιοι δεν ποδοπατούνται έξω από μία υπεραγορά για να επωφεληθούν των προσφορών. Σκοτώνονται κυνηγώντας τα πακέτα φαγητού. Πόση ντροπή για την ανθρωπότητα.

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1453073/pos-ine-na-pinas/

Έκθεση ΟΗΕ: 1 δισεκ. γεύματα πετάχθηκαν στα σκουπίδια το 2022

 ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ Δημοσιεύθηκε 27.3.2024

Τα νοικοκυριά αντιπροσώπευαν το 60% αυτής της σπατάλης, δηλ. 631 εκατομμύρια τόνους στον κόσμο το 2022 σε ένα και πλέον δισεκατομμύριο συνολικά

Τα νοικοκυριά πέταξαν στα σκουπίδια το ισοδύναμο ενός δισεκατομμυρίου γευμάτων κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο το 2022, σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΗΕ, που κατήγγειλε σήμερα "την παγκόσμια τραγωδία" της σπατάλης τροφίμων.

Αυτοί οι υπολογισμοί για τρόφιμα που μπορούν να καταναλωθούν αλλά πετάγονται στα σκουπίδια είναι στο κάτω μέρος της κλίμακας και "το πραγματικό ποσό θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο", σύμφωνα με την έκθεση του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP) για τον δείκτη σπατάλης τροφίμων.

"Η σπατάλη τροφίμων είναι μια παγκόσμια τραγωδία. Εκατομμύρια άνθρωποι θα πεινάνε σήμερα σε όλο τον κόσμο, ενώ τρόφιμα πετιούνται", δήλωσε η Ίνγκερ Άντερσεν, Εκτελεστική Διευθύντρια της UNEP.

"Είναι απλώς εξωφρενικό", δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο (AFP) ο Ρίτσαρντ Σουάνελ από τη ΜΚΟ WRAP, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης.

"Θα μπορούσαμε να θρέψουμε όλους τους ανθρώπους, που υποφέρουν από λιμό στον κόσμο (περίπου 800 εκατομμύρια), με ένα γεύμα την ημέρα, ακριβώς με τα τρόφιμα που σπαταλιούνται", υπογραμμίζει.

Τα νοικοκυριά αντιπροσώπευαν το 60% αυτής της σπατάλης, δηλ. 631 εκατομμύρια τόνους στον κόσμο το 2022 σε ένα και πλέον δισεκατομμύριο συνολικά.

Οι υπηρεσίες εστίασης (καντίνες, εστιατόρια κ.λπ.) 'συνεισέφεραν' το 28% και τα σουπερμάρκετ, τα κρεοπωλεία και τα παντοπωλεία όλα μαζί το 12%.

Ισοδυναμούν με πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, που χάνονται άδικα, σύμφωνα με υπολογισμούς.

Η έκθεση, η δεύτερη που δημοσιεύει ο ΟΗΕ για το θέμα, παρουσιάζει την πιο ολοκληρωμένη μέχρι σήμερα επισκόπηση της κατάστασης. Και η έκταση του προβλήματος έχει γίνει πιο σαφής με τη βελτίωση της συγκέντρωσης δεδομένων.

"Όσο πιο πολύ ψάχνουμε τη σπατάλη τροφίμων τόσο περισσότερα βρίσκουμε", υποστηρίζει η Κλεμεντίν Ο'Κόνορ του UNEP.

Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σουάνελ, "ένα μεγάλο μέρος της σπατάλης που σημειώθηκε στο σπίτι συνδέεται με το γεγονός ότι οι άνθρωποι αγοράζουν περισσότερα από αυτά που έχουν πραγματικά ανάγκη, εκτιμώντας λανθασμένα το μέγεθος των μερίδων και δεν τρώνε το υπόλοιπο".

Έτσι, οι καταναλωτές, σημειώνει, πετάνε στα σκουπίδια προϊόντα που μπορούν κάλλιστα να φαγωθούν, αλλά η ημερομηνία λήξης των οποίων έχει περάσει.

Επίσης, σημειώνει ότι πολλά τρόφιμα χάνονται για άλλους λόγους εκτός από την απλή αμέλεια, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, για παράδειγμα λόγω προβλημάτων ψύξης.

Όμως, αντίθετα από την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, η σπατάλη τροφίμων δεν είναι μόνο "πρόβλημα των πλούσιων χωρών" και μπορεί να παρατηρηθεί σε όλο τον κόσμο.

Από την πλευρά των επιχειρήσεων, κοστίζει τώρα λιγότερο να πετάξουν τα τρόφιμα από το να βρουν μια πιο βιώσιμη εναλλακτική.

"Είναι πιο γρήγορο και πιο εύκολο επειδή οι φόροι για τα απορρίμματα είναι μηδενικοί ή πολύ χαμηλοί", λέει η Κλεμεντίν Ο'Κόνορ.

Η σπατάλη τροφίμων, που αφορά σχεδόν το ένα πέμπτο των διαθέσιμων τροφίμων, είναι συνώνυμη της "περιβαλλοντικής αποτυχίας", αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, οι οποίοι σημειώνουν ότι προκαλεί έως το 10% των εκπομπών αερίου του θερμοκηπίου στον κόσμο και απαιτεί τεράστιες εκτάσεις αγροτικής γης για καλλιέργεια βρώσιμων προϊόντων που δεν θα καταναλωθούν ποτέ.

Πηγή:    https://politis.com.cy/politis-news/kosmos/766163/ekthesi-oie-1-disek-gevmata-petachthikan-sta-skoypidia-to-2022

Έλεος! Κόβουν πολλαπλές συντάξεις και εκτοξεύουν τα εφάπαξ τους!

 

Γιώργος Καλλινίκου

27 Μαρτίου 2024

Πρόκειται για έναν τεράστιο εμπαιγμό. Μια ανεπανάληπτη κοροϊδία. Μια εξοργιστική υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας. Μετά από πόλεμο πολλών χρόνων. Μετά από δεκάδες άρθρα. Μετά που συσσωρεύτηκαν τόνοι οργής της κοινωνίας τόσο για την πρόκληση των πολλαπλών συντάξεων των κρατικών αξιωματούχων, όσο και για το θράσος τους να παίρνουν σύνταξη από τα 60 τους χρόνια αντί τα 65 όπως οι κοινοί θνητοί, υποχρεώθηκαν οι πολιτικάντηδες να δεσμευτούν για κατάργηση των βασιλικών τους προνομίων.

Τις τελευταίες μέρες, μάλιστα, κορδώνουν κιόλας επειδή θα διορθώσουν αυτά που οι ίδιοι ψήφισαν για τον εαυτό τους και απολαμβάνουν εδώ και πολλά χρόνια. Αυτή η «διόρθωση», όμως, προβλέπει μεν κατάργηση των προκλητικών προνομίων αλλά συνοδεύεται από αύξηση των επιδομάτων των οποίων λαμβάνουν όταν αφυπηρετούν. Μάλιστα, με αριθμούς που ζαλίζουν!

Προτού σας εξηγήσουμε τι ακριβώς περιλαμβάνει η τεράστια κοροϊδία την οποία το υπουργείο Οικονομικών απέστειλε στη Βουλή, για να μην νομίζετε ότι σκαρφιστήκαμε όλο αυτό το προκλητικό τέχνασμα, πληροφορούμε ότι το έχει εντοπίσει η Ελεγκτική Υπηρεσία και ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Και το ανέλυσε στον «Φ» ο εκπρόσωπος Τύπου της Υπηρεσίας Μάριος Πετρίδης.

Άλλωστε, ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός, το ομολόγησε χθες, έστω και με συγκαλυμμένο τρόπο: «Έχει γίνει όλη η εργασία από το Υπουργείο Οικονομικών και την Κυβέρνηση και αναμένεται διαβούλευση, και αντί  πολλαπλών συντάξεων θα έχουμε πλέον, με την λήξη υπηρεσίας κάποιου αξιωματούχου, να υπάρχει απλώς ένα φιλοδώρημα», ανέφερε. Ο άνθρωπος που πρόσφερε μηδενικό ΦΠΑ σε καφέ και ζάχαρη όταν η ακρίβεια τσάκιζε κόκαλα και οι μεροκαματιάρηδες αναζητούσαν ψήγματα βοήθειας για να αντέξουν, ξανακτυπά…

Για να δούμε, λοιπόν, τι είναι αυτό το «απλώς ένα φιλοδώρημα» το οποίο πέταξε χθες ο Μάκης. Διαβάστε τα παραδείγματα τα οποία ανέλυσε χθες στον «Φ» ο εκπρόσωπος Τύπου της Ελεγκτικής Υπηρεσίας και προσπαθήστε να αποφύγετε κάποιο εγκεφαλικό.

Σήμερα, ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν αποχωρήσει σε μια θητεία λαμβάνει σύνταξη €85.000 το χρόνο και εφάπαξ επίδομα €400.000. Με το νομοσχέδιο του Μάκη θα λάβει εφάπαξ €426.000.  Αν, όμως, αποχωρήσει στις δύο θητείες τότε το φιλοδώρημα εκτοξεύεται στις €852.000! Ουσιαστικά αντιστοιχεί σε συντάξεις πέντε χρόνων τις οποίες του προπληρώνονται.

Στην περίπτωση του Προέδρου της Βουλής, σήμερα αν αποχωρήσει στις δύο θητείες, λαμβάνει €67.000 το χρόνο σύνταξη και εφάπαξ €315.000. Με την πρόταση του Μάκη, το φιλοδώρημα εκτοξεύεται στις €680.000! Κι εδώ προπληρώνονται οι συντάξεις πέντε χρόνων.

Υπουργοί και Υφυπουργοί που υπηρετούν στη θέση για δύο θητείες, σήμερα λαμβάνουν σύνταξη €4.200 το χρόνο και εφάπαξ €235.000. Με το νομοσχέδιο του Μάκη, το εφάπαξ εκτοξεύεται στις €552.000. Ουσιαστικά, προπληρώνεται η σύνταξη έξι χρόνων.

Τι δεν καταλάβατε; Μας δουλεύει ψιλό γαζί και ο Μάκης και η Κυβέρνηση. Διορθώνουν μια κορυφαία πρόκληση, αυξάνοντας τα επιδόματα τους. Δηλαδή, βγάζουν από τη μια τσέπη και τα βάζουν στην άλλη. Και επειδή, πιθανώς, να διερωτάστε τι ισχύει με τους βουλευτές, μάθετε ότι εκείνους τους πάτησε κανονικά στο λαιμό ο κύριος Μάκης!

Οι βουλευτές με δύο θητείες, σήμερα, λαμβάνουν μηνιαία σύνταξη €4.100 και εφάπαξ €230.000. Με το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης, το εφάπαξ μειώνεται στις €228.000! Θα απορείτε σίγουρα. Στους Προέδρους και τους υπουργούς να εμφανίζεται τόσο ανοικτοχέρης (με τα λεφτά μας βεβαίως) ο Μάκης και με τους βουλευτές να τους κόβει και από πάνω; Λίγη φαντασία απαιτείται μόνο. Το πλέον πιθανό είναι οι βουλευτές να τα πάρουν στο κρανίο από την «αδικία». Πώς θα εκδικηθούν τον Μάκη; Απλώς, δεν θα περάσουν το νομοσχέδιό του. Που σημαίνει; Οι πολλαπλές συντάξεις θα παραμείνουν ως έχουν. Και η σύνταξη στα 60 επίσης!

Κανένα ίχνος ντροπής! Πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας! Το λόγο έχουν ο Νίκος Χριστοδουλίδης και η Αννίτα Δημητρίου! Για να δούμε αν θα ανεχθούν τον κορυφαίο εμπαιγμό…

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1452789/eleos-kovoun-pollaples-sintaxis-ke-ektoxevoun-ta-efapax-tous/

Η αργή βία της παραπληροφόρησης

 

26/03/2024

της Εύης Μπίρμπα

Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση ενός συλλογικού βιβλίου από 17 δημιουργούς κόμικς, Ιρανικής και διεθνής καταγωγής υπό τον τίτλο «Woman, Life, Freedom», που συντονίζει η δημιουργός του Persepolis Marjane Satrapi, η ίδια δηλώνει έκπληκτη με το πόσο επαναστατικά αντέδρασε η νεότερη γενιά της χώρας της στο θάνατο της νεαρής Masha Amini από την αστυνομία ηθικής, δύο χρόνια πριν. Υποκλίνεται στο πόσο ατρόμητα οι νέοι Ιρανοί και Ιρανές διεκδικούν την αληθινή τους ταυτότητα και ουσιαστικά την ελευθερία τους, κόντρα στην εκπαίδευση που λαμβάνουν, αλλά και στις παραδόσεις της παλαιότερης γενιάς, μέρος της οποίας είναι και η ίδια. Αναπόφευκτα, δεν μπορεί κανείς παρά να απογοητεύεται με το πώς λιγότερα δραματικά προβλήματα στην «προοδευτική» Δύση, όχι μόνο δεν πυροδοτούν έστω ηπιότερες αντιδράσεις από τη νέα γενιά, αλλά αντίθετα κανονικοποιούνται σε ένα κύμα αργής, δομικής βίας που εκπορεύεται και λειτουργεί προς όφελος της εκάστοτε εξουσίας.

Η ειδοποιός διαφορά της αργής («slow violence») από την άμεση, φυσική βία είναι ότι επειδή είναι απρόσωπη και σταδιακά κλιμακούμενη, είναι δύσκολο κανείς να τη δει ή να τη μετρήσει. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη για τα άτομα και τις ομάδες που τη βιώνουν. Εξαιτίας ακριβώς αυτής της φύσης της, δημιουργεί περισσότερες ανισότητες ανάμεσα στις πιο ευάλωτες και πιο προνομιούχες πληθυσμιακές ομάδες, μειώνοντας δραματικά κατά αυτόν τον τρόπο τις δυνατότητες που έχουν οι πρώτες για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Οι οριζόντιες ανισότητες ειδικότερα, που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά, με σημαντικότερα το φύλο, τη φυλή, την ηλικία, την εθνικότητα, τη γεωγραφική θέση, δεν συγκεντρώνουν την προσοχή που θα περίμενε κανείς, δεδομένης της αδικίας που γεννούν σε ευρεία κλίμακα. Ενώ οι πολλαπλές ταυτότητες των ατόμων θα έπρεπε πρωτίστως να αποτελούν πηγή αλληλεγγύης και όχι διακρίσεων, παρατηρεί κανείς σε πολλές περιπτώσεις και σε αρκετά μεγάλο βαθμό ένα έλλειμμα ενσυναίσθησης. Προβλήματα όπως η μακροχρόνια έκθεση στην περιβαλλοντική υποβάθμιση, η οικονομική, κοινωνική ανέχεια και ανασφάλεια δεν αγνοούνται μόνο από την εξουσία αλλά και την κοινή γνώμη. Από μόνο του άραγε το γεγονός αυτό δεν υποδηλώνει μία μειωμένη πολιτική συνείδηση, απαραίτητη όμως για την εύρυθμη λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας και για αυτό άκρως ανησυχητική; Δεν καθιστά για τον ίδιο λόγο απαραίτητη την ανάγκη εισαγωγής της αγωγής του πολίτη από νωρίς στην εκπαίδευση;

Η Amanda Ruggeri, σε άρθρο της στο BBC, παραθέτει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα ως παραδείγματα της παρατηρούμενης αυτής αρνητικής εξοικείωσης ή απευαισθητοποίησης σε γεγονότα που αρχικά ξάφνιασαν και σόκαραν την κοινή γνώμη. Διανύοντας τον δεύτερο και πρώτο χρόνο αντίστοιχα, η μειωμένη μιντιακή τους κάλυψη φαίνεται ότι ευθυγραμμίζεται με το αντίστοιχο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης που μοιάζει πλέον να έχει κουραστεί από εξοργιστικά, στην πραγματικότητα, γεγονότα. Παρόμοια αισθήματα θα έπρεπε να της προκαλούν και μια σειρά από, όχι τόσο άμεσα ορατά ίσως, αλλά μακροπρόθεσμα εξίσου επιζήμια θέματα που περιλαμβάνουν από την κλιματική αλλαγή και τη νεανική βία στο κέντρο των πόλεων έως την καταπίεση των πολιτών σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως το Ιράν από τη μία και αρκετές Δυτικές Δημοκρατίες από την άλλη.¹ Δεν είναι άξιο απορίας με τη σειρά του λοιπόν πώς ακολουθία του συνδρόμου αυτού «κούρασης», νέα άτομα, είτε απέχοντας συνειδητά από την ενημέρωση συνολικά, είτε αδυνατώντας να πλοηγηθούν στον ωκεανό της πληροφορίας που τους πλημμυρίζει, δεν έχουν άποψη για θέματα που τους αφορούν άμεσα. Αυτό όμως είναι το κενό στο οποίο ευδοκιμεί η εσκεμμένη παραπληροφόρηση («disinformation»), την οποία έχει εργαλειοποιήσει η συντηρητική δεξιά, προκειμένου να νομιμοποιήσει ακραίες απόψεις εις βάρος ευάλωτων ατόμων και ομάδων, αλλά και των ίδιων των πολιτικών δικαιωμάτων μας.

Η πολιτισμική βία δεν είναι ένα νέο φαινόμενο. Η σύνδεσή της όμως με τα αυξανόμενα εκλογικά ποσοστά της συντηρητικής ακροδεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, ενόψει μάλιστα των Ευρωεκλογών, είναι χωρίς άλλο τρομακτική. Στο πρόσφατο βιβλίο της, «Επίθεση εκ των έσω: πώς η παραπληροφόρηση σαμποτάρει την Αμερική» (Attack From Within: How Disinformation is Sabotaging America), η πρώην Γενική εισαγγελέας, Barbara McQuade, προειδοποιεί για τους κινδύνους που ενέχει αυτή η εισχώρηση σε όλες τις όψεις της ζωής των Αμερικανών πολιτών συγκεκριμένα. Χαρακτηριστικά αναφέρει πώς μέλη του κινήματος MAGA (Make America Great Again) των Ρεπουμπλικανών αξιοποιήσαν τη δυσκολία του να αποδείξει κανείς ότι κάτι δεν συνέβη, για να πείσουν μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης ότι οι εκλογές του 2020 ήταν άδικες και η νίκη του Donald Trump εκλάπη. Ενώ, όπως υποστηρίζει στο podcast του one point η ίδια, η διαφορά στα εκλογικά ποσοστά Biden–Trump ήταν 7,5 μονάδες και οι 61 αγωγές και αμέτρητοι έλεγχοι απέδειξαν ότι οι εκλογές του 2020 έγιναν με ακρίβεια και ασφάλεια, εντούτοις έρευνα της Washington Post στα τέλη του 2023, δείχνει ότι 36% των Αμερικανών – 7% αύξηση από το 2021 – πιστεύει αυτό το επαναλαμβανόμενο ψέμα. Πέρα από την έκπληξη και την αηδία που το γεγονός αυτό προκαλεί, η ερώτηση είναι μία: πώς γίνεται αυτό;

Οι απαντήσεις που η McQuaid δίνει ουσιαστικά έχουν να κάνουν με το ότι άτομα με πολιτικές σκοπιμότητες, όπως ο Trump, που φυσικά ξέρουν τι ισχύει και τι όχι, χρησιμοποιούν αποτελεσματικές τακτικές, ιδιαίτερα την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που όλα διαδίδονται με ταχύτητα φωτός, προκειμένου να χειραγωγήσουν κατάλληλα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Η επανάληψη και οι γνωστικές λειτουργίες του ανθρώπινου μυαλού είναι δύο από αυτές. Έτσι, ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται από διαφορετικές πηγές βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα άτομα που ήδη είναι επιρρεπή σε θεωρίες συνωμοσίες και τρέφουν πολλούς φόβους. Αν και το ανθρώπινο μυαλό είναι καλωδιωμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αναζητά μοτίβα και να κατηγορεί άλλους για όσα του συμβαίνουν, είναι τα ασταθή μυαλά εν προκειμένω που «τσιμπάνε» και πιστεύουν ακραίες θεωρίες, όπως αυτή της Αντικατάστασης ή ιδεολογίες σαν τον Χριστιανικό εθνικισμό. Η εφόρμηση των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο είναι το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα για το πώς η εσκεμμένη παραπληροφόρηση τροφοδοτεί την πολιτική ένταση και βία.

Η απόλυτη ερμηνεία της πρώτης Τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών [ΣτΕ: περί ελευθερίας της έκφρασης] και του άρθρου 230 του Νόμου για τη ρύθμιση των παρόχων των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης από την άλλη, κάνουν πιο ευάλωτο το Αμερικανικό ιδίως έδαφος για τη διάδοση της παραπληροφόρησης. Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ελευθερία του λόγου; Οι τεχνολογικοί γίγαντες πρέπει να λειτουργούν όπως τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης, έχοντας έλεγχο του περιεχόμενού τους ή απλώς να παρέχουν χώρο για να εκφράζει ο καθένας την άποψή του, απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη ασυλία; Εάν και η ρύθμιση των social media προβάλλει ως η άμεση απάντηση στην παραπληροφόρηση, τόσο η McQuaid, όσο και η Ruggeri προτάσσουν τον Εγγραμματισμό στα Μέσα Επικοινωνίας και την Εκπαίδευση στην Αγωγή του Πολίτη ως πιο δραστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της παρατηρούμενης, ιδίως στα νέα άτομα, κυνικής απάθειας και απευαισθητοποίησης στα δυσάρεστα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω τους.

Σημειώσεις

¹ σύμφωνα και με την ετήσια αναφορά ηγετικού δικτύου πολιτικών ελευθεριών που έχει την έδρα του στο Βερολίνο, το κράτος δικαίου γνωρίζει την κατιούσα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Πηγή:     https://info-war.gr/i-argi-via-tis-parapliroforisis/

Μια ακόμα κυβερνητική “αριστεία”: Δεύτερη από τέλος η Ελλάδα στην αγοραστική δύναμη – 7% πάνω τα εταιρικά κέρδη!

 ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Τεταρτη 27 Μαρτιου 2024

Στο μισθολογικό «πάτο» της Ευρώπης παρέμειναν οι Έλληνες πολίτες και το 2023, με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια να μειώνει δραματικά το εισόδημα των εργαζόμενων, ενώ την ίδια στιγμή οι όποιες ισχνές αυξήσεις εξαφανίζονται από το ράλι στις αυξήσεις των τιμών 

Την ίδια χρονιά τα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν σχεδόν κατά 7%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ε.Ε.

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat,  δεύτερη από το τέλος ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) βρέθηκε η Ελλάδα το 2023 σε ό,τι αφορά στον δείκτη του κατά κεφαλήν ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), εκφρασμένου σε μονάδες αγοραστικής δύναμης.

Η Βουλγαρία από όλες τις χώρες της ΕΕ (μέσος όρος 100) κατείχε την τελευταία θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ με 64 μονάδες, και η Ελλάδα ακολούθησε με 67 μονάδες.

Συνολικά, το 2023, καταγράφηκαν σημαντικές διαφορές στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ εκφρασμένο σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης μεταξύ των χωρών της ΕΕ καθώς η Βουλγαρία κατέγραψε την χαμηλότερη επίδοση, 36% κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ, ακολουθούμενη μόνο από την Ελλάδα (-33% από το μέσο όρο) και τη Λετονία (-29%).

Από την άλλη, το Λουξεμβούργο και η Ιρλανδία είχαν τα υψηλότερα επίπεδα (140% και 112% πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ, αντίστοιχα), πολύ πάνω από την Ολλανδία (30% πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ), τη Δανία (+28%) και την Αυστρία (+23%).

Απώλεια πραγματικών μισθών και φτώχεια

Αξίζει να υπενθυμιστεί πως στην Ελλάδα οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν μεν κατά 0,2%, κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά τα εταιρικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 5,9%, με τον τρίτο ταχύτερο ρυθμό στην Ε.Ε. των 27, σύμφωνα με έκθεση του Ινστιτούτου της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΕΤUC), έχοντας πηγή την ετήσια βάση μακροοικονομικών δεδομένων της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (AMECO Database). Παράλληλα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το 2022 οι Ελληνες απώλεσαν πάνω από το 9,2% της πραγματικής αξίας του μισθού τους, εξαιτίας του καλπάζοντος πληθωρισμού.

Πηγή:     https://www.imerodromos.gr/mia-akoma-kuvernhtikh-aristeia-deuterh-apo-telos-h-ellada-sthn-agorastikh-dunamh-7-pano-ta-etairika-kerdh/

Η βαθιά κρίση του σχολείου

 

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΖΑΡΙΝΤΑ*

Στα σχολεία σε παγκόσμιο επίπεδο σοβεί μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση. Αφαιρώντας τα διάφορα έκδηλα προβληματικά πέπλα και φθάνοντας στον πυρήνα, αποκαλύπτεται ένας τύπος εκπαιδευτικής πολιτικής που σχεδιάζει και προωθεί πρακτικές και πρότυπα της αγοράς. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τη στροφή που έχει πάρει η παγκόσμια εκπαιδευτική πολιτική, ώστε να προσαρμοστεί στις επιταγές της αγοράς. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, η οποία θεμελιώθηκε ωσάν ορθοδοξία, προκαλεί αλυσιδωτά προβλήματα που απαντώνται  στη μαθησιακή διαδικασία και το παιδαγωγικό συμβόλαιο, τη λειτουργία της σχολικής καθημερινότητας, την ευημερία του παιδιού, την αυτονομία και αξιοπρέπεια της δασκάλας κ.λπ. Υπάρχει, δηλαδή, μια ιδεολογική μήτρα, η οποία γεννά όλα σχεδόν τα μείζονα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Η μάθηση, μια διαδικασία εξ ορισμού αργόσυρτη και πυκνή, είναι αντίθετη προς την τυραννία των νόμων της αγοράς, ήτοι των άμεσων εμφανών αποτελεσμάτων, της ταχύτητας, της μεγέθυνσης και της λογοδότησης. Η μάθηση ανθίζει στον αργό και ποιοτικό χρόνο, στο λάθος και την αποτυχία, στον πειραματισμό και τον επανασχεδιασμό. Συνελόντι ειπείν, σε συνθήκες που δεν ευνοούνται στη σημερινή εποχή του γρήγορου χρόνου και της ποσοτικοποίησης.

Η απαρχή αυτής της σχολικής συνθήκης εντοπίζεται πριν από λίγες δεκαετίες, όταν οι ελευθεριακές παιδαγωγικές της Νέας Αγωγής (βλ. Φρενέ, Ο’Νηλ, Κόρτσακ, Φρέιρε κ.λπ.) κατηγορήθηκαν ότι ευθύνονται για τα μαθησιακά αποτελέσματα και τα προβλήματα πειθαρχίας. Η «θεραπεία» που προκρίθηκε ήταν η λεγόμενη «back to basics» εκπαίδευση. Τουτέστιν, οι δασκάλες να ελέγχονται και να λογοδοτούν, ενώ τα παιδιά να μαθαίνουν σε πολύ καλό βαθμό τα απολύτως βασικά του παραδοσιακού αλφαβητισμού: ανάγνωση, γραφή, αριθμητική. Το τίμημα, όμως, ήταν όλοι οι σύγχρονοι γραμματισμοί που αναδύονται κι απαιτούνται στον 21^ο αιώνα -όπως, λόγου χάρη, ο  μιντιακός γραμματισμός- καθώς και οι ανθρωπιστικές επιστήμες και τα επίκαιρα ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη εποχή και το μέλλον της ανθρωπότητας να απαξιωθούν ως άχρηστες πολυτέλειες κι εν τέλει να παραμεριστούν.  

Η έμφαση, πλέον, δίνεται στην αυστηρή διεκπεραίωση αποπλαισιωμένων σχολικών ασκήσεων παρά στον προβληματισμό και την ανακάλυψη. Θα ανέμενε κανείς τις τάξεις να είναι ζωντανοί οργανισμοί, που αυτορρυθμίζονται, πειραματίζονται και πορεύονται χωρίς βιασύνη στη βάση της ανάγκης, της περιέργειας και της επικαιρότητας. Αντ’ αυτού, όλες οι τάξεις, σε όλη την επικράτεια, ακολουθούν απαρέγκλιτα την ίδια προκαθορισμένη γραμμική πορεία, η οποία σχεδιάζεται από πάνω κι από έξω παρά από κάτω και από μέσα. Η δασκάλα και το σχολείο έχουν απωλέσει σε σημαντικό βαθμό την κρίσιμη παιδαγωγική αυτονομία τους και (δυσ)λειτουργούν υπό τον φόβο της λογοδότησης, της καταγγελίας και της διαπόμπευσης. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούν να εκπληρώσουν το παιδαγωγικό τους καθήκον, με αποτέλεσμα να διευρύνεται νομοτελειακά το χάσμα ανάμεσα στο σχολείο και το παιδί. Ό,τι ενδιαφέρει το παιδί δεν ενδιαφέρει το σχολείο. Και ό,τι ενδιαφέρει το σχολείο δεν ενδιαφέρει το παιδί. Έτσι, τα παιδιά δεν μπορούν να γίνουν ό,τι θα μπορούσαν να γίνουν κι αυτό αποτελεί μια ασύγγνωστη αποτυχία και δυστυχία, τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την αυτοπραγμάτωση των παιδιών. Δεν προκαλεί εντύπωση, άλλωστε, ότι τα παιδιά και οι νέοι στη Δύση παρουσιάζονται ανησυχητικά δυστυχή σύμφωνα με το World Happiness Report 2024.

Μία ένδειξη ποδηγέτησης του σχολείου από τις προσταγές της αγοράς αποτελεί η τάση τα τελευταία χρόνια να χρησιμοποιείται ευρέως, προπάντων σε επίσημα έγγραφα, ο όρος «σχολική μονάδα» για να περιγράψει το σχολείο. Η έννοια «σχολείο», με όλες τις ελευθεριακές και δημιουργικές συμπαραδηλώσεις που περικλείει, αντικαταστάθηκε από τη «σχολική μονάδα». Τι ήταν αυτό, στ’ αλήθεια, που ώθησε την αντικατάσταση της έννοιας «σχολείο»; Και τι υπονοείται με αυτήν την αλλαγή; Μήπως ότι τα σχολεία γίνονται οιονεί «βιομηχανικές μονάδες»; Ένας χώρος εφαρμογής μιας συγκεκριμένης μηχανιστικής εκπαίδευσης στο πλαίσιο μιας φορντικής φαντασίωσης; Ως θεσμός, τρόπον τινά, παραγωγής μελλοντικών υπαλλήλων, οι οποίοι θα διαθέτουν τεχνικές δεξιότητες, αλλά δεν θα είναι απαραίτητο και να σκέφτονται;

Αν και δεν είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση της ταύτισης του σχολείου (ή της σχολικής μονάδας καλύτερα;) με τις απαιτήσεις της αγοράς, εντούτοις, το ακόλουθο παράδειγμα μπορεί να διαλευκάνει κάπως τη σκέψη που διατρέχει το παρόν κείμενο. Η αναφορά αφορά το πρόσφατο ένθερμο ενδιαφέρον για την τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ) και το STEM στην εκπαίδευση. Η πρωτοφανής προσφορά σεμιναρίων για τα θέματα αυτά, σε τόσο μάλιστα σύντομο χρονικό διάστημα, μπορεί να ιδωθεί υπό τον φακό των προαναφερθέντων. Ασφαλώς και είναι ενδιαφέροντα πεδία με μαθησιακές δυνατότητες, τα οποία αναγκαστικά κι αναπόφευκτα τα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν, αλλά είναι όντως αυτό που λείπει από την εκπαίδευση; Πόσο περισσότερο θα προσθέσουν μαθησιακά; Ή μήπως αυτό που επειγόντως χρειάζεται είναι μια βαθιά κατανόηση του ποιοι και πώς δημιουργούν τον αλγόριθμο, τι επιδιώκει, τι μεθόδους χρησιμοποιεί για να χειραγωγεί, πώς επιδρά πάνω μας και πώς διαχειριζόμαστε το φαινόμενο της πλήρους μεσοποίησης της ζωής; Με άλλα λόγια, δεν θα ήταν ωφελιμότερο για τα παιδιά να διδάσκονται τα Μέσα και τις τεχνολογίες αντί να περιορίζονται στη διδασκαλία με τα Μέσα και με τις τεχνολογίες;

Ενυπάρχει ένας τεχνολογικός ντετερμινισμός στην τάση αυτή. Μια ψηφιακή ευφορία, ένας αέρας Σίλικον Βάλεϊ ότι η τεχνολογία είναι ουδέτερη κι έρχεται να διορθώσει την εκπαίδευση και να την κάνει αυτομάτως καλύτερη. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι. Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε. Στην παγκόσμια βιβλιογραφία και διανόηση ευρύτερα, η συζήτηση επικεντρώνεται κυρίως στην επίδραση που έχει η τεχνητή νοημοσύνη στον άνθρωπο και στο πώς μπορούμε να τη ρυθμίσουμε, ώστε να καταστεί διαφανής, δίκαιη για όλους και ουσιαστικά επωφελής. Για ποιο λόγο δεν συζητιέται αυτή η σημαντική διάσταση με τα παιδιά; Και, σε τελική ανάλυση, γιατί παραγκωνίζονται από όλες τις σημαντικές παγκόσμιες ή και τοπικές συζητήσεις που αναδύονται από καιρού εις καιρόν κι αφορούν το μέλλον τους;

Το σχολείο ως «σχολική μονάδα» δεν ευνοεί τις εις βάθος κριτικές συζητήσεις. Δεν προβληματοποιεί τα φαινόμενα, παρά μόνο τα θεοποιεί ή τα δαιμονοποιεί. Είναι η εποχή των στατιστικών, των αλγορίθμων και των Big Data, κατά την οποία η μητρική γλώσσα είναι αυτή των αριθμών, των δεδομένων και των κωδίκων. Των εμφανών εδώ και τώρα αποτελεσμάτων. Των τεστ και των αστεριών. Στο πλαίσιο τούτο, πεδία που απαιτούν αργό χρόνο και εμβύθιση, και που προσδίδουν νόημα και αφηγηματικότητα στη ζωή, όπως η φιλοσοφία, οι τέχνες, η δημοκρατική αγωγή, η αντιρατσιστική παιδεία, η κριτική σκέψη, η ευζωία και ψυχική ισορροπία, το λεγόμενο MESH (Media Literacy, Ethics, Sociology, History) και γενικά οι ανθρωπιστικές επιστήμες εκλαμβάνονται ως κάτι το μπανάλ και στην καλύτερη περίπτωση υποβιβάζονται σε μια επιδερμική, αποσπασματική ενασχόληση. Εν ολίγοις, η ολόπλευρη αγωγή του παιδιού υποβιβάζεται στη βασική εκπαίδευση.

Οι αλλεπάλληλες κρίσεις και οι συνεχείς προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα μάς υπενθυμίζουν ανελέητα ότι ο άνθρωπος πάσχει από έλλειμμα ανθρωπινότητας και σοφών επιλογών. Διαθέτουμε τις ευφυέστερες ψηφιακές τεχνολογίες και τις υψηλότερες εξειδικευμένες δεξιότητες από ποτέ, εντούτοις το μέλλον μας ως ανθρώπινο είδος διακυβεύεται από μια αχαλίνωτη αυτοκαταστροφική πορεία. Η ευημερία και η επιβίωση της ανθρωπότητας τίθενται εν αμφιβόλω (βλ. κλιματική κρίση, πολεμικές συρράξεις, δημοκρατικά ελλείμματα, διογκούμενες ανισότητες κ.λπ.). Το σχολείο έχει λόγο και ρόλο να διαδραματίσει, διδάσκοντας στα παιδιά όχι πώς να προσαρμοστούν σε αυτόν τον κόσμο, αλλά κυρίως πώς να τον διαβάσουν κριτικά και να τον ονειρευτούν διαφορετικά.    

Για να διορθώσεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να διορθώσεις την εκπαίδευση, έλεγε ο Γιάνους Κόρτσακ, μια εμβληματική προσωπικότητα της Παιδαγωγικής. Πώς, όμως, θα διορθωθεί ο κόσμος όταν το σχολείο μεταλλάσσεται σε έναν φορμαλιστικό μηχανιστικό θεσμό που υπηρετεί τις επιταγές της αγοράς, με αποτέλεσμα να γεννά, εν πολλοίς, τα υπόλοιπα προβλήματα; Η ιδεολογία της αγοράς σφετερίζεται την έννοια του σχολείου, αλλοιώνοντας τον ουσιώδη χαρακτήρα του και συνακόλουθα τη δυνατότητα και το δικαίωμα του παιδιού να ανθίσει μέσα σ’ ένα παιδαγωγικό περιβάλλον που το σέβεται. Η «σχολική μονάδα», που απαξιώνει την ωφελιμότητα των ανθρωπιστικών επιστημών, των νέων γραμματισμών και των δεξιοτήτων ζωής -αυτών των χρήσιμων «άχρηστων»- και που δίνει έμφαση στον βασικό παραδοσιακό αλφαβητισμό, την ταχύτητα και τη λογοδότηση, συμπιέζει το παιδί και του υφαρπάζει τη δίψα τού να γίνει. Να γίνει αυτός/ή που μπορεί και θέλει να γίνει. Να γίνει αυτός/ή που, εν τέλει, θα διορθώσει τον κόσμο.

*Δάσκαλος

Πηγή:     https://paideia-news.com/poed/2024/03/25/i-bathia-krisi-toy-sxoleioy/

Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα;

 ΠΑΥΛΟΣ Μ. ΠΑΥΛΟΥ Δημοσιεύθηκε 24.3.2024

Βασική προϋπόθεση για να κινητοποιηθεί ένας άνθρωπος είναι το κίνητρο. Αυτό με τη σειρά του προκύπτει από πολλούς παράγοντες: Τη βούληση και το όραμα για κάτι (προσωπικό ή συλλογικό), τις δυνατότητες πραγματοποίησής του και τις αντικειμενικές συνθήκες.

Τι κάνει κάποιος όταν διαπιστώσει ότι η βούληση, το όραμα είναι μετέωρα; Ότι οι αντικειμενικές συνθήκες δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια;

Η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι «κάτι θα γίνει», «τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν» είναι μια διέξοδος. Αλλά προϋποθέτει ένα μικρό διαζύγιο με τον ρεαλισμό και τον ορθολογισμό.

Για τα λίγα

Μια άλλη διέξοδος είναι η συνειδητή μείωση των προσδοκιών και η μάχη οπισθοφυλακών. Π.χ. «Ξέρω ότι είναι αδύνατον να περιοριστούν η διαπλοκή και η διαφθορά στην Κύπρο, αφού είναι θεσμικά κατοχυρωμένες και συνειδησιακά νομιμοποιημένες, αλλά ας αγωνιστούμε για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα και για να βελτιωθούν έστω λίγο».

Αυτό μοιάζει πιο ρεαλιστικό. Παραμένει όμως το ζήτημα: Με τι κουράγιο θα αγωνιστεί κάποιος για τόσο λίγα; Πολύ περισσότερο όταν για να επιτευχθεί κάτι χρειάζεται η συστράτευση πολλών ανθρώπων. Δεν μπορούν όλοι να πείσουν τον εαυτό τους ότι αξίζει τον κόπο η δαπάνη δυνάμεων για τόσο λίγα.

Αρνητική δυναμική

Αν ανοίξουμε λίγο το παράθυρο και δούμε έξω από το μικρό μας δωμάτιο, ίσως διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα: Βλέπουμε ότι αναπτύσσονται αρνητικές δυναμικές σε διάφορα επίπεδα, για τις οποίες μάλιστα τα αντίδοτα δεν είναι καν ορατά:

Έχουμε δύο πολέμους στην περιοχή μας, οι οποίοι ξεκίνησαν περίπου αναπάντεχα. Με τον νέο αιώνα είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι ο πόλεμος είναι πια η έσχατη επιλογή, σε τριτοκοσμικές χώρες· όταν όλα τα άλλα οδηγούν σε αδιέξοδο, όταν αντικειμενικές συνθήκες συσσωρεύονται με έναν τρόπο που καθιστούν την ανάφλεξη θέμα ενός σπινθήρα. Κι όμως, και στις δύο τωρινές περιπτώσεις ο πόλεμος ήταν συνειδητή επιλογή. Ο Πούτιν χρησιμοποίησε το στάλωμα στην υλοποίηση των συμφωνιών του 2014 ως αφορμή για να καταλάβει πλέον όχι μόνο την Κριμαία και τις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, αλλά ολόκληρη τη χώρα - ή έστω τη μισή, και η υπόλοιπη να είναι υποχείριό του. Συνειδητός σχεδιασμός και επιλογή. Στη γειτονιά μας, η Χαμάς έκανε μια βάρβαρη μαζική επίθεση, χωρίς να προηγηθεί κάτι, πέρα από τη μόνιμη σύγκρουση. Μας θύμισε αεροπειρατείες και άλλες επιθέσεις παλαιότερων δεκαετιών, μαζεμένες. Ο Νετανιάχου έτριψε τα χέρια του από χαρά για την αφορμή και ξεκίνησε έναν πόλεμο-γενοκτονία, χωρίς ορατό τέλος· και με μόνη δυνατή «λογική» εξήγηση ότι στόχος του είναι ο αφανισμός των Παλαιστινίων της Γάζας - λες και έτσι θα σταματήσει να έχει εχθρούς το Ισραήλ στην υφήλιο!

Σε όλο τον κόσμο, και μάλιστα και στην ίδια την καρδιά του διαφωτισμού και του ορθολογισμού, την Ευρώπη, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μισότρελοι που παριστάνουν τους πολιτικούς, γίνονται αποδεκτοί από τις κοινωνίες και μετατρέπονται σε ηγέτες από το πουθενά. Ο Μαρξ είχε μιλήσει για «ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη»· σήμερα έχουμε ένα τεράστιο κενό που πλανιέται πάνω από την υφήλιο, μέσα από το οποίο περνούν εφιάλτες, ο ένας μετά τον άλλον, χωρίς τελειωμό. Σαν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Από τον Χαβιέρ Μιλέι της Αργεντινής μέχρι τη Μελόνι της Ιταλίας, ο κατάλογος μεγαλώνει μήνα με τον μήνα. Η εμμονική Ακροδεξιά μοιάζει να «νομιμοποιείται», να γίνεται σχεδόν νόρμα! Και σε αυτό το επίπεδο οι απαντήσεις δεν είναι ορατές. Δεν ξέρεις καν πώς να απαντήσεις στον διογκούμενο παραλογισμό. Με ποια λογική οι Αμερικανοί ξανακάνουν φαβορί έναν Τραμπ και οι Ολλανδοί αναδεικνύουν πρώτο πολιτικό πρόσωπο τον Βίλντερς; Και πώς απαντά σ’ αυτό ένας ορθολογιστής;

Πολλά επιμέρους κενά και αναπάντητα ερωτηματικά. Πόλεμοι ξεσπούν διαρκώς και εκτός των «δημοφιλών» μετώπων. Από το Ναγκόρνο Καραμπάχ μέχρι τον εμφύλιο στην Αϊτή, και από τη Νιγηρία μέχρι το Αφγανιστάν, ο χάρτης του κόσμου έχει γεμίσει με κόκκινες πινέζες: Ο πόλεμος υποχωρεί μόνο εκεί που οι συμμορίες (συνήθως κυριολεκτικά, όχι απλώς μεταφορικά) έχουν ξεδιαλύνει το τοπίο επικρατώντας, έχουν μοιράσει επιρροή, ή έχει κυριαρχήσει μια αδιαμφισβήτητη.

Και την ίδια στιγμή, στις χώρες με σχετικά στέρεο κοινοβουλευτικό σύστημα ανεβαίνουν κατακόρυφα τα ποσοστά ψήφων των ακροδεξιών κομμάτων. Μέχρι πριν από ένα-δύο χρόνια βρίσκαμε την εξήγηση στον λαϊκισμό και στην εκμετάλλευση της ξενοφοβίας. Νά όμως που η Ακροδεξιά ανεβαίνει τώρα και σε χώρες με σχεδόν μηδενική εισροή μεταναστών, και σε χώρες στις οποίες η εισροή είναι σε ύφεση. Άρα;

Λες και γυρίσαμε πίσω

Σε πολλά επίπεδα, λοιπόν, είναι σαν να έχει γυρίσει πίσω ο χρόνος. Για την ακρίβεια, είναι σαν να μην μεσολάβησε ποτέ η εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ψυχρός Πόλεμος, τα κινήματα ειρήνης και δικαιωμάτων του 1960 και 1970, το σοκ της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, το σχεδόν παγκόσμιας κλίμακας αίτημα για εκσυγχρονισμό. Είναι σαν να μεταφερθήκαμε με μια χρονομηχανή στη δεκαετία του 1930, στη δεκαετία της δόξας του παραλογισμού και της φρενίτιδας.

Μέσα σε αυτήν τη φρενίτιδα, καταρρέουν και οι ηθικοϊδεολογικοί φραγμοί. Ο εγωκεντρικός κυνισμός δεν είναι μόνο κυπριακό φαινόμενο. Γέμισε όλος ο κόσμος με Πελεκάνους, Θεοχάρους, Θεολόγου κ.λπ.

Εντάξει, δεν είναι όλα μαύρα. Αναπτύσσονται και υπόγειες διαδρομές που κουβαλούν μαζί τους κάποιες ελπίδες. Για παράδειγμα, μέχρι πριν μια δεκαετία, όλοι αυτοί οι μισότρελοι ή οι φελλοί λαϊκιστές μπορούσαν να δουλεύουν τους πολίτες τους για ολόκληρες θητείες. Σήμερα, στον χρόνο απάνω, πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν την απαξίωση των κοινωνιών τους. Ή, άλλοι, υποχρεώνονται να βάλουν νερό στο κρασί τους – ή την ουρά στα σκέλια – για να επιβιώσουν πολιτικά (Όρμπαν και Μελόνι θα μπορούσαν να ενταχθούν σ’ αυτήν την τελευταία κατηγορία).

Την ίδια στιγμή, τεχνολογία και πληροφόρηση, παράλληλα με το δέος που προκαλεί η ραγδαία ανάπτυξή τους, παράγουν και προϋποθέσεις που ευνοούν την ανάπτυξη αντισωμάτων στον κυνισμό και την ηλιθιότητα· γεννώντας έτσι ελπίδες για την πορεία των νεότερων γενιών. Και κινητοποιώντας νεαρόκοσμο να αντισταθεί, π.χ. συμμετέχοντας στις αμερικανικές εκλογές για να μην εκλεγεί ο Τραμπ.

Είναι όμως αυτά τα λίγα ελπιδοφόρα σημάδια αρκετά; Αμφίβολο.

ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ

• …με τους πελαργούς (1): Ο Πελεκάνος δεν είναι παιδί του σωλήνα. Είναι ένα από τα πολλά εγωπαθή παιδιά που έφερε στην πολιτική ζωή ο πελαργός με το όνομα Νίκος Αναστασιάδης. Το προσωπικό καθεστώς που είχε δημιουργήσει στηρίχθηκε πάνω σε ανθρώπους χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς αιδώ. Αυτοί, είτε πρόεδροι έγιναν, είτε παρατρεχάμενοι, είτε περιφερόμενοι πολιτικοί, το σίγουρο είναι ότι συνέβαλαν στη μεγαλύτερη κρίση πολιτικής ηθικής στην Κύπρο. Αλλά και στην κρίση στον ΔΗΣΥ: Από την κρίση ταυτότητας - λόγω ερωτοτροπιών με την Ακροδεξιά και λόγω του ότι το κόμμα υποχρεώθηκε να στηρίζει όλες τις λαμογιές του καθεστώτος, στο Κυπριακό, στα χρυσά διαβατήρια κ.λπ. - μέχρι την κρίση συνοχής και ηθικοπολιτικού στίγματος.

• …με τους πελαργούς (2): Ένας άλλος πελαργός, εκείνος της πραγματικότητας, χωρίς πολλές φανφάρες, έφερε σιωπηλά κάποια άλλα παιδιά. Πριν από πέντε χρόνια, όταν το ΑΚΕΛ έκανε τη ριζοσπαστική κίνηση να εντάξει στο ψηφοδέλτιό του για τις ευρωεκλογές τον ακαδημαϊκό Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, δημιουργήθηκε σεισμός αντιδράσεων και φωνασκιών. Σήμερα, η απόφασή του να έχει ξανά στο ψηφοδέλτιό του τον Νιαζί θεωρήθηκε από όλους απόλυτα φυσιολογική! Και όχι μόνο αυτό. Άλλα δύο κόμματα αποφάσισαν να εντάξουν Τουρκοκύπριους στα ψηφοδέλτιά τους και δεν ακούστηκε κιχ! Αυτά είναι καλά «γεννητούρια»…

• …με τους πελαργούς (3): Υπάρχουν και οι πελαργοί που όχι απλώς φέρνουν σιωπηλά στον κόσμο θετικές εξελίξεις, αλλά φέρνουν συγκεκριμένα, όμορφα παιδιά. Όπως την περίπτωση του Πρωθυπουργού της Ιρλανδίας Λίο Βαράντκαρ. Ο οποίος υπέβαλε παραίτηση γιατί δεν πέρασαν σε δημοψήφισμα αλλαγές στο Σύνταγμα, τις οποίες θεωρούσε απαραίτητες - έστω κι αν είναι φαινομενικά «τυπικές». Μάλιστα, ενώ θεωρείται γενικά πετυχημένος, δήλωσε με ταπεινότητα: «Δεν είμαι ο καλύτερος για το πόστο». Επισημαίνοντας ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που μπορούν να τον διαδεχθούν. Εύγε!

Πηγή:    https://politis.com.cy/apopseis/764669/ti-kaneis-otan-den-boreis-na-kaneis-tipota

Ποιος θέλει να γίνει τρισεκατομμυριούχος;

 

25/03/2024

Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 23/03/2024

Οικονομολόγοι προβλέπουν ότι τα επόμενα χρόνια θα εμφανιστεί ο πρώτος επιχειρηματίας με προσωπική περιουσία ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων ● Παραδόξως οι πρώτοι που φάνηκε να ανησυχούν για αυτό το ενδεχόμενοι είναι ορισμένοι από τους θεσμούς που δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν το σύστημα που παράγει δισεκατομμυριούχους.

Όταν οι Γάλλοι μαθηματικοί του 15ου αιώνα άρχισαν να χρησιμοποιούν πρώτη φορά τον όρο τρισεκατομμύριο, στο μυαλό τους είχαν ένα σχεδόν θεωρητικό κατασκεύασμα. Ακόμη και όταν η λέξη εισήχθη στα αγγλικά, το 1680, για τους περισσότερους ήταν συνώνυμο σε αυτό που σήμερα οι αγγλοσάξονες αποκαλούν Zillion ή Gazillion, δηλαδή ένας φανταστικός αριθμός που απλώς σημαίνει πάρα πολύ – κάτι σαν τα 6,7 απιθανικομμύρια στα οποία υπολογίζεται η περιουσία του Σκρουτζ Μακ Ντακ.

Στους αιώνες που ακολούθησαν, το τρισεκατομμύριο χρησιμοποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ερευνητές των θετικών επιστημών όταν εξηγούσαν, παραδείγματος χάριν, ότι στο ανθρώπινο σώμα ζουν 30 με 50 τρισ. βακτήρια ή ότι ένα έτος φωτός αντιστοιχεί σε 9,5 τρισ. χιλιόμετρα. Μέχρι και η NASA εξηγεί την ιστοσελίδα της ότι ο αριθμός χρησιμοποιείται σπάνια ακόμη και από αστρονόμους, αφού, αν θες να μετρήσεις τα αστέρια ενός γαλαξία, συνήθως σου αρκούν τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια.

Οι Αμερικανοί οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι από την πλευρά τους έπρεπε να περιμένουν μέχρι τη δεκαετία του 1970 για να γράψουν για πρώτη φορά ότι «η οικονομία των ΗΠΑ αναμένεται να ξεπεράσει το ένα τρισ. δολάρια», ενώ οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους άρχισαν να χρησιμοποιούν πρώτη φορά τον συγκεκριμένο αριθμό από τη δεκαετία του 1980.

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα βομβαρδιζόμαστε σχεδόν καθημερινά από οικονομικά μεγέθη που ξεπερνούν το ένα τρισεκατομμύριο. Αυτή την εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι το κογκρέσο ενέκρινε πακέτο κρατικών επενδύσεων 1,2 τρισ. δολαρίων, ενώ στο ίδιο περίπου ύψος έχει φτάσει και το χρέος που έχουν συσσωρεύσει τα αμερικανικά νοικοκυριά στις πιστωτικές τους κάρτες. Το αμερικανικό Πεντάγωνο έχει στη διάθεσή του 1,62 τρισ. δολάρια να δαπανήσει το 2024 τη στιγμή που το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ξεπερνά τα 34 τρισεκατομμύρια.

Παρά το γεγονός ότι ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει τη σημασία ενός αριθμού με 12 μηδενικά, θεωρείται πλέον φυσιολογικό να διαβάζεις για τέτοια μεγέθη, όταν αυτά αφορούν τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο όρος τρισεκατομμύριο αρχίζει να χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πορεία ιδιωτικών εταιρειών και (ίσως σύντομα) την περιουσία ανθρώπων.

Την περασμένη εβδομάδα, λόγου χάρη, έγινε γνωστό ότι η χρηματιστηριακή αξία της αμερικανικής εταιρείας Nvidia, που ειδικεύεται σε κάρτες γραφικών και ολοκληρωμένα κυκλώματα, ξεπέρασε τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια, πυροδοτώντας ένα νέο ράλι ανόδου στις αμερικανικές χρηματαγορές. Ακόμη και έτσι βρέθηκε «μόλις» στην τρίτη θέση μετά τη Microsoft (3,09 τρισ. δολάρια) και την Apple (2,77 τρισ. δολάρια). Το μεγαλύτερο σχετικό ερώτημα όμως που απασχόλησε οικονομολόγους, δημοσιογράφους και πολιτικούς τις τελευταίες ημέρες είναι αν θα υπάρξει σύντομα ο πρώτος τρισεκατομμυριούχος στην ιστορία. Αφορμή αποτέλεσε η πρόβλεψη που έκανε η βρετανική οργάνωση Oxfam, κατά τη διάρκεια των εργασιών του Νταβός, ότι ο πρώτος άνθρωπος θα δει την προσωπική του περιουσία να φτάνει το ένα εκατομμύριο εκατομμύρια σε διάστημα μιας δεκαετίας. Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Ντάρελ Γουέστ, υπολόγισε ότι ο Ελον Μάσκ χρειάζεται να αυξάνει την περιουσία του κατά 6% για 20 χρόνια ώστε να φτάσει το τρισεκατομμύριο (από περίπου 250 δισ. που έχει σήμερα). Αν σκεφτεί όμως κανείς ότι οι πέντε πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο διπλασίασαν τις περιουσίες τους από το 2020 (κερδίζοντας κατά μέσο όρο 14 εκατ. δολάρια την ώρα), το «μοιραίο» μπορεί να συμβεί πολύ συντομότερα.

Παραδόξως οι πρώτοι που έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για την έλευση του πρώτου τρισεκατομμυριούχου δεν ήταν οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά θεσμοί και ιδρύματα όπως το ΔΝΤ και το Brookings Institute, που δεν φημίζονται για τις σοσιαλιστικές θέσεις τους, αλλά έχουν δημιουργηθεί για να προστατεύσουν το σύστημα που παράγει δισεκατομμυριούχους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε έρευνά του είχε υποστηρίξει ότι η πρωτοφανής ανισότητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παρ’ ολίγον κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008. Από την πλευρά του το Brookings επεσήμαινε πρόσφατα ότι αυτού του είδους η συσσώρευση πλούτου ακυρώνει κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού, καθώς επιτρέπει στους σύγχρονους «Ροκφέλερ» να επενδύουν σε επιχειρήσεις lobbying αλλά και στον έλεγχο των ΜΜΕ, μέσω των οποίων αποκτούν τον έλεγχο του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου.

Αν και αυτές οι αναλύσεις απλώς κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας, για κάθε στοιχειωδώς σοβαρό επικριτή του καπιταλισμού το γεγονός ότι εκφέρονται από πυλώνες του ίδιου του συστήματος μαρτυρά τον φόβο για την οικονομική αστάθεια που θα φέρει η κλιμάκωση των ανισοτήτων. Όπως σημείωνε πρόσφατα ο οικονομικός αναλυτής του Economist και του Guardian, Ντάνκαν Γουέλντον, από το 1916, όταν ο Ροκφέλερ ανακηρύχθηκε ο πρώτος δισεκατομμυριούχος της ιστορίας, η ανθρωπότητα χρειάστηκε να γνωρίσει το Κραχ του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση έως ότου το σύστημα να μετριάσει αυτές τις ανισότητες και οι εργαζόμενοι να ανακτήσουν διαπραγματευτική ισχύ. Εμείς θα προσθέταμε ότι χρειάστηκε να γνωρίσει και έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Πηγή:     https://info-war.gr/poios-thelei-na-ginei-trisekatommyrio/

Γιατί ζέχνουν τα μπουμπούκια;

 

Γιώργος Σαββινίδης

24 Μαρτίου 2024

Πανηγυρίζαμε όταν πριν από δύο χρόνια ο τομέας του Πολιτισμού απαγκιστρώθηκε από τη μασχάλη του Λεβιάθαν της Παιδείας, με την ίδρυση του Υφυπουργείου. Φαίνεται όμως ότι εκεί στο ΥΠΑΝ -με το ένα πι- έχουν πάρει πολύ σοβαρά αυτή την απαγκίστρωση κι όχι μόνο δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τις τέχνες και τον πολιτισμό, αλλά αν βρεθεί ευκαιρία θα ναρκοθετήσουν κιόλας το ενδεχόμενο να υπάρχει οποιασδήποτε μορφής σύνδεση και επαφή.

Κανονικά, η Υφυπουργός Πολιτισμού θα έπρεπε να τιναχτεί από την καρέκλα της στο άκουσμα ότι κάποιος φορέας ή ανευθυνοϋπεύθυνος ζητά εξαίρεση και δεν θέλει να ανταποκριθεί στην υποχρέωση να εμπλουτιστεί ένα δημόσιο κτήριο με έργα τέχνης. Ακόμη περισσότερο, αν αυτός ο φορέας έχει υπό τη διαχείρισή του τα περισσότερα δημόσια κτήρια από οποιονδήποτε άλλον. Κι ένα παραπάνω αν αυτός ο φορέας καταπιάνεται με την καλλιέργεια των πολιτών του αύριο.

Στο Υφυπουργείο Πολιτισμού, όμως, προτίμησαν να καθίσουν στ’ αυγά τους και να δεχτούν αδιαμαρτύρητα την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να εξαιρέσει τις σχολικές μονάδες από τον περί του Ελάχιστου Υποχρεωτικού Ποσοστού Εμπλουτισμού των Δημόσιων Κτιρίων με Έργα Τέχνης Νόμο. Προφανώς και είναι λεπτή η θέση ενός Υφυπουργείου που δεν μπορεί να αντιπαρατίθεται δημόσια με ένα Υπουργείο. Υποθέτω ότι θα υπάρχει και ρητή εντολή από τα υψηλότερα δώματα: πρέπει να φαίνεται ότι υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των μελών της Κυβέρνησης, να βγαίνει η εικόνα ότι βρίσκονται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος και στο ίδιο μετερίζι. Να μην υπονομεύει ο ένας τις αποφάσεις του άλλου και δείχνει τσαλακωμένο το κυβερνητικό προσωπείο.

Είναι και θέμα τακτ: το ένα χέρι νίβει το άλλο. Δεν είναι ωραίο να φαίνεται ότι σηκώνεται η παλάμη μας και χαστουκίζει το ίδιο μας το μάγουλο. Ειδικά όταν η δημοτικότητα της Κυβέρνησης δεν διάγει και τις καλύτερες μέρες της. Ας πούμε ότι είναι λογικό. Εξ ου και η Λίνα Κασσιανίδου δεν δίστασε να δηλώσει δημόσια ότι «στηρίζει την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας» επειδή «τα σχολεία είναι υπό την αρμοδιότητά του», παρά το γεγονός ότι «εμείς θέλουμε τον πολιτισμό και τα έργα τέχνης να είναι παντού». Ακούγεται κομματάκι «ασπόνδυλη» η αντίδραση από πλευράς του Υφυπουργείου, δεδομένου ότι άλλα έταξε στους εικαστικούς καλλιτέχνες, αλλά μπορεί να γίνει κατανοητή.

Για να πούμε του στραβού το δίκιο, ο συγκεκριμένος νόμος είναι από τους πιο περιφρονημένους της κατά τ’ άλλα… νομοταγούς και εύνομης πολιτείας στην οποία ζούμε. Έχει καταντήσει σχεδόν παράνομο να τον τηρείς. Αρκεί να θυμίσω ότι πριν από τέσσερα χρόνια αποτέλεσε είδηση και προβλήθηκε με τυμπανουκρουσίες το γεγονός ότι κοτζάμ Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου αποφάσισε να τον τηρήσει, επτά (7) ολόκληρα χρόνια μετά τα επίσημα εγκαίνια του νέου κτηρίου του. Κι αυτό συνέβη μετά από μακροχρόνιους νομικούς αγώνες και πιέσεις των εικαστικών καλλιτεχνών για να επανενεργοποιηθεί ένας νόμος που στην πράξη είχε μπει τεχνηέντως στο ψυγείο. Κι αυτό είχε συμβεί και πάλι εξαιτίας ενεργειών του Υπουργείου Παιδείας.

Κακώς λοιπόν θα ανέμενε κανείς – αν ανέμενε – από το ΥΠΑΝ να σεβαστεί αυτόν τον νόμο, αφού ουσιαστικά είναι ο φορέας που διαχρονικά ευθύνεται για την ύπαρξη του φαινομένου που έχουμε περιγράψει ξανά από αυτή εδώ τη στήλη ως «αλλεργία στην καλαισθησία». Η απόφαση για εξαίρεση από την υποχρέωση για εμπλουτισμό των σχολικών κτηρίων με έργα τέχνης έγινε με την αιτιολογία ότι «αυτό προϋποθέτει την αποτελεσματική φύλαξη και προστασία τους από κλοπές, βανδαλισμούς ή άλλες ζημιές». Αν αυτό σας θυμίζει το ανέκδοτο με τον τύπο που βλέπει μια μπανανόφλουδα στον δρόμο και λέει «φτου γαμώτο, πάλι θα πέσω» καλώς σας το θυμίζει.

Τίποτα περισσότερο δεν θα έπρεπε να περιμέναμε από το απολίτιστο ΥΠΑΝ από το να επικαλεστεί την πιο γελοία και μοιρολατρική δικαιολογία, που αν το σκεφτεί κανείς στην ουσία της εμπεριέχει μια ευθεία παραδοχή. Ότι θεωρεί όλους τους μαθητές εν δυνάμει κάφρους μέχρι αποδείξεως του εναντίου και επίσης ότι τους θεωρεί ανεπίδεκτους αισθητικής καλλιέργειας. Ναι, αλλά ποιος φορέας είναι υπεύθυνος για την καλλιέργεια των μαθητών; Έλα ντε…

Έχουμε λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να παραδέχεται την αποτυχία του στην ανάπτυξη φιλοκαλίας και ευαισθησίας στους μαθητές, να μην αναγνωρίζει τη σημασία της εμπέδωσης εννοιών και αρχών που σχετίζονται με την τέχνη και τη σημασία της προαγωγής της αισθητικής, ενώ γυρίζει την πλάτη στην αναγκαιότητα να απελευθερωθούν οι δημιουργικές τους ικανότητες.

Ύστερα, βλέπουμε βανδαλισμούς και αίσχη γραμμένα με σπρέι πάνω σε φοίνικες, τοίχους, βιτρίνες καταστημάτων και ανθώνες και οδυρόμαστε για τους «ανεγκέφαλους» που έτσι αόριστα, χωρίς λόγο και αιτία, ξεφυτρώνουν εκεί έξω. «Προϊόντα» των σχολείων μας δεν είναι όλοι αυτοί; Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Ίσως όμως το ίδιο το κράτος μας τέτοιους πολίτες να επιζητεί: αισθητικά ακαλλιέργητους, με κλειστά μυαλά και εύκολα χειραγωγήσιμους. Και όχι φιλοκαλείς, σκεπτόμενους, εσωτερικά απελευθερωμένους και αφυπνισμένους για δράση.

Ελεύθερα, 24.3.2024

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1451769/giati-zechnoun-ta-boumpoukia/

Τρικυμία εν κρανίω

 

Άννα Μαραγκού

24 Μαρτίου 2024

Αναβρασμός και αναταραχή. Όχι τόσο για το «ησυχαστήριο» του Άγιου Αββακούμ∙ θα τον ξεχάσουμε κι αυτόν και τους αρχιμανδρίτες και τους επισκόπους, καθότι μπήκαμε στη σαρακοστή και η ορθόδοξη πίστη μας επιβάλλει νηστεία, μετάνοια και προσευχή!

Άλλα είναι που προκάλεσαν την αναταραχή. Οι φοβέρες, οι απειλές και τα ασημένια γιαταγάνια που βγήκαν από τα θηκάρια του Σουλτάνου, απέναντι. Τυχαία νομίζετε;

Η μεγάλη δημοσιότητα του ΠτΔ και η εδώ παρουσία της κυρίας Προέδρου της ΕΕ, τον ενόχλησαν σφόδρα. Ενόχλησε το επίτευγμα του θαλάσσιου διαδρόμου, ενόχλησε που το μισό νησί πήρε ξαφνικά μέρος στο τεράστιο πάρτι που γινόταν για το ποιος θα καταφέρει, αφενός να θησαυρίσει από την πώληση των όπλων και, αφετέρου, ποιος θα σώσει τους Παλαιστίνιους από την πείνα και τον θάνατο! Βέβαια, αν ήθελαν ειλικρινά οι μεγάλοι και οι δυνατοί του πλανήτη να σώσουν Παλαιστίνιους, θα άνοιγαν πολύ πιο εύκολους διαδρόμους, χερσαίους, για να φθάσει έγκαιρα και γρήγορα η βοήθεια. Όμως είναι άλλη ιστορία αυτή, που βασίζεται σε απύθμενη υποκρισία.

Αναγνωρίζουμε ενδόμυχα ότι όλη αυτή η αιφνιδιαστική κινητοποίηση βοήθησε λιγάκι το μισό νησί να βγει από τη γωνιά στην οποία βρίσκεται τιμωρημένο από το 2017. Σκόπιμα, λοιπόν, και για να θολώσει λιγάκι το τοπίο και την εφήμερη δόξα, κτύπησε και πάλι ο Σουλτάνος. Όπως είχε κάνει και πριν από λίγο καιρό, όταν φοβέρισε την Ελλάδα ότι «θα έρθουν μια νύχτα…». Βέβαια, όλο αυτό το θεατρικό, απευθύνεται στους πέριξ, τον πολύ λαό και το Ισλάμ, ενόψει εκλογών. Ξέρει τι πρέπει να κάνει για να ξαναβγεί στην εξουσία και θέλει την Τουρκία να πάρει το μερίδιο που πιστεύει ότι δικαιούται από την πίττα των μεγάλων.

Και εμείς, αντί να γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τους παλικαρισμούς και τον λαϊκισμό του Σουλτάνου, δώστου οι θυμωμένες δηλώσεις του Κυβερνητικού εκπροσώπου, δώστου οι αυστηρές και με στόμφο δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων και άλλων, για την ποδοπάτηση του μικρού νησιού. Πήραν φωτιά τα διεθνή φόρα από τις εξοργισμένες καταγγελίες για τον εξευτελισμό και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο ημών, αλλά και του πλανήτη ολάκερου. Τρίβει τα χέρια ο Σουλτάνος για το αποτέλεσμα των δηλώσεών του που δημιούργησε αυτό που ήθελε, δηλαδή «αναβρασμό και αναταραχή» στη Νήσο των Αγίων.  Άθελα του βοήθησε να ξεχάσουμε τον Αββακούμ και τον κάθε Αββακούμ, το LΝG και τους Κινέζους, την άνοδο της τιμής της βενζίνη… Και να χαρούμε από ψυχής τα καρναβάλια! Όπως πάντα, τρικυμία εν κρανίω.

«Δυστυχισμένε μου λαέ, φτωχέ και αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα απατημένε», γράφτηκε πάνω στον τάφο Θεμιστοκλή Δέρβη. Ίσως από πιο σοφά λόγια του επίγειου περάσματος του πρώην Δημάρχου Λευκωσίας!

 Η περιπέτεια της «Αμάλθειας», μα κυρίως η ιστορία, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το νησί διαχρονικά ήταν και είναι σημαντικό, ώστε να χρησιμοποιείται ως σανίδα σωτηρίας σε ώρες ανάγκης και απελπισίας. Πέρα όμως από τα κέρδη και τις χρυσές ευκαιρίες που πηγάζουν από βάσανα άλλων, το νησί δικαιούται και έχει ανάγκη να ζήσει με αυτοτέλεια, να υπάρχει χωρίς άδειες και εξαρτήσεις από τους γύρω δυνατούς, και δεν αναφέρομαι μόνο στην Τουρκία. Ούτε εδώ καταλάβαμε. Κάποιοι προσπαθούν, άλλοι βάζουν τρικλοποδιές, άλλοι τρέχουν σε μοναστήρια να βρουν απαντήσεις και θεραπείες… και ο Πρόεδρος μας ταξιδεύει. 

Υπάρχουν πιο απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να εντυπωσιάσουμε τη διεθνή κοινότητα να στρέψει  το βλέμμα της στο μισό νησί. Το ΥΠΑΝ μίλησε για μεταρρυθμίσεις και μεγάλες αλλαγές. Να ξεκινήσει πάραυτα διαχωρίζοντας την Παιδεία από την Εκκλησία, να προωθήσει την εκμάθηση της αληθινής ιστορίας του τόπου, καθώς και της τουρκικής γλώσσας. Ν’ αρχίσουμε επιδεικνύοντας τον δέοντα σεβασμό στη φύση και τους κατοίκους της βραχονησίδας, αντί να πληρώνουμε πρόστιμα. Μας έμεινε ο Ακάμας, το Τρόοδος και η Καρπασία.

Θα επαναλάβω, εις ώτα μη ακουόντων, ότι μέγιστο ΜΟΕ θα είναι η πρόταση μας να συμπεριληφθούν η Αμμόχωστος και η Λευκωσία στον Παγκόσμιο Κατάλογο της Ουνέσκο! Θα ερωτήσω όμως, γιατί ο βιότοπος των Κουκλιών της Αμμοχώστου δεν ανήκει στην ευρωπαϊκή συνθήκη του Ραμσάρ; Μήπως βρίσκεται σε άλλο έδαφος από αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Να σεβαστούμε και να προστατέψουμε τη συνύπαρξη. Τις προάλλες έβλεπα ένα βίντεο για συναντήσεις ΕΚ και ΤΚ με κοινό παρονομαστή την κουζίνα μας. Όσοι προσέρχονται φέρνουν από ένα φαγητό και το μοιράζονται με όλους σ’ ένα κοινό τραπέζι με τα νέα της μέρας, τις εμπειρίες, τις μνήμες. Τόσο απλό. Να κοινωνικοποιηθούμε ως άτομα ελεύθερα, να μπορούμε να μοιραστούμε ήλιο, αέρα και θάλασσα που μας ενώνουν. Να προστατέψουμε αυτό που μας συνδέει πάνω από όλα: τον τόπο, τη νοοτροπία και τη κοινή μας μοίρα. Να μιλήσουμε ειλικρινά γύρω από ένα τραπέζι, να εξωτερικεύσουμε αγωνίες και φόβους για το μέλλον και να πιούμε στην υγεία μας, στις αντοχές και επιμονές μας, να ζήσουμε ως κανονικοί άνθρωποι σε έναν κόσμο πολυτάραχο.

Εισηγούμαι την επόμενη φορά που θα μας επισκεφθεί η κυρία Ολγκίν, οι οργανωτές να την καλέσουν στα γεύματα αυτά. Από τις μυρωδιές, τις κοινές λέξεις και φράσεις, από τα χαμόγελα και τις κουβέντες θα καταλάβει τι πάει να πει κοινή πατρίδα και γιατί οτιδήποτε άλλο μας φοβίζει.

Ελεύθερα, 24.3.2024

Πηγή:     https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1451714/trikimia-en-kranio-2/

Η ευθύνη των γονιών για τις πράξεις των παιδιών

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

23 Μαρτίου 2024

Το Νοέμβριο του 2021 ένας 15χρόνος μαθητής σε λύκειο του Μίσιγκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες πυροβόλησε και σκότωσε τέσσερεις μαθητές, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, ηλικίας 14 με 17 ετών, ενώ τραυμάτισε έξι άλλους μαθητές και έναν καθηγητή. Ένα χρόνο αργότερα δικάστηκε σαν ενήλικας και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη χωρίς τη δυνατότητα να αφεθεί ελεύθερος. Το πιο ενδιαφέρον στην υπόθεση, είναι πως η Πολιτεία οδήγησε στο εδώλιο και τους δύο γονείς του, ως ηθικά αυτουργούς. Γιατί του αγόρασαν το φονικό όπλο, γιατί δεν είδαν τα σημάδια, γιατί αρνήθηκαν την πραγματικότητα όταν το σχολείο –έγκαιρα- τους υπέδειξε πως πρέπει να βοηθήσουν το παιδί τους. Και το δικαστήριο, μετά από μια ενδιαφέρουσα διαδικασία, κατέληξε πως οι γονείς είναι ένοχοι. Η ποινή δεν επιβλήθηκε ακόμα, αλλά κινδυνεύουν με φυλάκιση μέχρι και 15 χρόνια.

Η απόφαση θεωρείται ιστορική γιατί είναι η πρώτη φορά που γονείς θεωρούνται υπεύθυνοι για πράξη του ανήλικου παιδιού τους. Όσο κι αν στη διάρκεια της διαδικασίας τέθηκε πολλές φορές το ερώτημα «αν μπορούσαν να προβλέψουν», ο κατήγορος κατάφερε να αποδείξει ότι η αγορά του όπλου έγινε από τον πατέρα, ο οποίος όχι μόνο δεν φρόντισε να μην έχει πρόσβαση σε αυτό ο γιος του, αλλά η μητέρα τον πήρε για άσκηση σκοποβολής. Επίσης, κατά τη διάρκεια της δίκης οι εισαγγελείς παρουσίασαν στοιχεία ότι ο ανήλικος χρειαζόταν ψυχιατρική βοήθεια και παραπονιόταν για παραισθήσεις, αλλά οι γονείς του δεν του προσέφεραν πρόσβαση σε θεραπεία. Ακόμα και όταν στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν μηνύματα που είχε στείλει σε φίλο του και αποσπάσματα από το ημερολόγιό του, στα οποία ανέφερε πως έχει ανάγκη από ιατρική φροντίδα και ότι ακούει φωνές, αλλά ανησυχεί ότι οι γονείς του θα εκνευριστούν αν τους το πει, η μητέρα επέμεινε πως ο γιος της δεν είχε προβλήματα ψυχικής υγείας. Επίσης, τη μέρα του φονικού το σχολείο είχε καλέσει τους γονείς για να τους ενημερώσει ότι ο γιος τους χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη και τους ζήτησε να τον πάρουν σπίτι. Όμως το ζευγάρι αρνήθηκε. Λίγο αργότερα έγινε το φονικό. Οι γονείς δεν καταδικάστηκαν για την πράξη αυτή καθ’ αυτή, αλλά για το ότι δεν μερίμνησαν. Σύμφωνα με το σκεπτικό των δικαστών, ο κάθε γονιός ή κηδεμόνας έχει νομική υποχρέωση να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο από την πιθανότητα να προκαλέσει το παιδί του βλάβη με οποιονδήποτε τρόπο. Ακραίο ίσως αν γενικευτεί, αλλά η εν λόγω απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα για την ευθύνη των γονιών στα όσα κάνουν τα παιδιά τους. Είτε καίνε σχολικές αίθουσες, είτε κτυπάνε συμμαθητές τους, είτε βρίζουν τους καθηγητές τους…

Πηγή:    https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1451612/i-efthini-ton-gonion-gia-tis-praxis-ton-pedion/