«Να κοπεί το χέρι μου αν ψηφίσω Συναγερμό», «Να κοπεί το χέρι μου αν ψηφίσω ΑΚΕΛ»… Φράσεις που επικράτησαν ταυτίζοντας το ΔΗΣΥ με το πραξικόπημα του ’74 και το ΑΚΕΛ με τον μπαμπούλα του κομμουνισμού. Δεκαετίες μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και μισό αιώνα μετά το πραξικόπημα, και τα δύο καλά κρατούν, φροντίζοντας τα ίδια τα κόμματα να τα ανασύρουν, όχι λόγω έλλειψης άλλων επιχειρημάτων (δόξα τω θεώ υπάρχουν πολλά να πει κανείς), αλλά γιατί λειτουργούν πολύ πιο εύκολα στο θυμικό των ψηφοφόρων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ηγεσία του ΔΗΣΥ προτιμά να κοπούν τα χέρια της παρά να στηρίξει την υποψηφιότητα ΑΚΕΛικού. Έστω κι αν ο εν λόγω ΑΚΕΛικός παρουσιάζεται ως το απόλυτο φαβορί. Έστω κι αν τα δείγματα γραφής που έχει δώσει στην 7χρόνη θητεία του ως δήμαρχος της Λάρνακας κανένα φόβο δεν μπορούν να προκαλούν για έλευση του κομμουνισμού. Κάθε άλλο. Ακόμα και οι μεγαλοεπιχειρηματίες της πόλης, με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, εμφανίζονται στο πλάι του αναγνωρίζοντας το έργο που έχει επιτελέσει και το μοντέλο ανάπτυξης που προωθεί.
Εντούτοις, η ηγεσία του κόμματος που θεωρητικά (και ηλικιακά) ευαγγελίζεται το νέο με ότι αυτό συνεπάγεται, στην πράξη επιμένει σε παλαιικές, εν πολλοίς συναισθηματικές τοποθετήσεις, με αποτέλεσμα να δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο από στελέχη που δεν θέλουν να υποδυθούν το ρόλο της Ιφιγένειας για την τιμή των όπλων. Όσοι έχουν προσεγγιστεί μέχρι σήμερα για το ρόλο (και δεν είναι λίγοι), έχουν αρνηθεί αφήνοντας το ΕΛΑΜ να καλύψει τους δεξιούς ψηφοφόρους –τους πιστούς στο δόγμα του να «μου κοπούν τα χέρια»- αφού είναι το μοναδικό κόμμα που διεκδικεί τη δημαρχία απέναντι στον υποψήφιο της Αριστεράς. Κι οι ψηφοφόροι αυτοί, αφού κάνουν το πρώτο βήμα προς ΕΛΑΜ, ίσως να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω. Κάτι που δεν θα ήταν τόσο εύκολο αν το βήμα ήταν προς αριστερά, για συγκεκριμένους και μόνο λόγους.
Η δυσκολία του ΔΗΣΥ να στηρίξει τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ δείχνει με τον πιο εμφανή τρόπο τις αγκυλώσεις με τις οποίες λειτουργεί το κόμμα (πολύ πιθανόν να μπορούσε να ήταν και αντίστροφα με το ΑΚΕΛ να πράττει το ίδιο). Η στάση αυτή συντηρεί ιδεοληψίες και ένα κοινωνικό χάσμα, τεχνητό εν πολλοίς, ώστε τα δύο μεγάλα κόμματα να ελέγχουν τους οπαδούς τους. Μέχρι σήμερα, η μέθοδος μαντρίσματος ήταν αρκετά πετυχημένη. Πλέον όμως όχι και τόσο. Όχι χωρίς απώλειες, κομματικές και κυρίως κοινωνικές. Η περίπτωση Βύρα είναι απλά ένα παράδειγμα.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1439470/sto-mellon-me-paleikes-ideolipsies/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου