Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν επίσης «Τα ΜΜΕ που τρελαίνονται με το κακό και πλήττουν με το καλό...». Πριν λίγες μέρες έτυχε να είμαι στην ποιητική βραδιά με τίτλο «Πουθενά του αιμάτου δεν βγάζει ο δρόμος», που οργανώθηκε σε συνεργασία του Γυμνασίου Παλουριώτισσας και του Δήμου Λευκωσίας στην Πύλη Αμμοχώστου. Δε θα πω για την κατάμεστη αίθουσα, την απουσία πολιτικών, τα ποιήματα που απάγγειλαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ποιητές, αλλά για το σπουδαίο έργο που είχαν εκπονήσει οι μαθητές. Είχε τίτλο «Τα όνειρα δεν μοιράζονται». Μέρος μιας ερευνητικής εργασίας που έγινε στα πλαίσια του στόχου της χρονιάς για καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ε/Κ και Τ/Κ, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας. Η έρευνα των παιδιών περιέλαβε μαρτυρίες και εμπειρίες από πρώην μεικτά χωριά (Άγ. Θεόδωρος), την «πράσινη» γραμμή, τις γειτονιές των συγκρούσεων του ΅63 κ.ά, βγάζοντας στην επιφάνεια πράγματα σε πλήρη συνάφεια με τους επιλεγέντες πιο πάνω τίτλους της εκδήλωσης. Τίτλοι ύποπτοι και πιθανώς εθνικά επιζήμιοι... Τουλάχιστον για κάποιους (εθνικούς) βουλευτές και λοιπούς κομματικούς, ειδικευόμενους στην παρακολούθηση σχολικών εκδηλώσεων κι επιτιθέμενους εκεί και όπου κρίνουν αναγκαίο προς διαφύλαξη τη μοναδικής αλήθειας μας... Εργασία υψηλού επιπέδου, τεκμηριωμένη, παράγουσα προβληματισμό, αλλά και συναισθήματα καίρια. Μεγάλος αριθμός μαθητών είχε λάβει μέρος στην έρευνα, την οποία οι ίδιοι παρουσίασαν διανθισμένη με απαγγελίες και μουσικές επιλογές που οι ίδιοι ερμήνευσαν. Μ’ αυτά έκαναν την παρουσίαση ελκυστική και ευχάριστη. Το ακροατήριο τούς χαιρόταν και τους χειροκροτούσε, νιώθοντας πως τα παιδιά είχαν βάλει γυαλιά στους μεγάλους. Εμάς. Που καιροφυλακτούμε σα σκυλιά, σε κάθε ευκαιρία, μπας κι ακουστεί εκείνη η καταραμένη αλήθεια, που μας... καίει. Κάτι παρόμοιο, αλλά με άλλη θεματική, είχαν παρουσιάσει πριν κανένα μήνα και τα παιδιά του Λυκείου Παλουριώτισσας με το θεατρικό «Οι δικοί μας ξένοι». Ένα αντιρατσιστικό ράπισμα κατά της κοινωνίας μας. Σ’ αυτά τα παιδιά είχαν τεθεί, από εμπνευσμένους καθηγητές, ευγενείς στόχοι. Για παραγωγική δουλειά. Τους δόθηκε ο τρόπος να αξιοποιήσουν το σφρίγος, την ψυχή τους που άλλοι αναλώνουν σπάζοντας καρέκλες στα γήπεδα. Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, που δεν κρατούσαν λέιζερ με σκοπό να κατεβάσουν αεροπλάνα, μήτε κροτίδες, μήτε κινητά για άσεμνη φωτογράφηση συμμαθητριών, αγνοήθηκαν εντελώς από τα ΜΜΕ. Μιλώ για τα ηλεκτρονικά κυρίως, που προβάλλοντας μέσα από τη «μαγική» εικόνα τους μια θετική είδηση την καθιστούν παράδειγμα προς μίμηση. Είχαν προσκληθεί, μαθαίνω. Επειδή, αν δεν κάνω λάθος, όλοι ανησυχούμε για την παραβατικότητα, την απειθαρχία, την έλλειψη στόχων από τη νεολαία μας... Χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα ΜΜΕ θα τρέχουν ξοπίσω από τις μαθητικές εκδηλώσεις. Αλλά...
Του Χρίστου Χατζήπαπα
«ΠΟΛΙΤΗΣ» 26/04/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου