Ευτυχισμένες οικογένειες γύρω από ένα τραπέζι
με όλα τα καλά, χαρούμενα παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες να ανοίγουν
πακέτα με δώρα, να στολίζουν δέντρα μες στην τρελή χαρά… συνιστούν το πνεύμα
των γιορτών όπως έχει καταγραφεί στο μυαλό μας μέσα από ταινίες. Τα πράγματα
όμως δεν είναι στα αλήθεια έτσι. Όχι για όλους. Όχι για πολλούς.
Μία γυναίκα στην Αμερική θέλησε να γίνει μέρος
του σκηνικού αυτού. Και δημοσιοποίησε μία αγγελία η οποία έλεγε: «Μήπως
χρειάζεται κανείς μία γιαγιά για τα Χριστούγεννα; Μπορώ να φέρω φαγητό και δώρα
για τα παιδιά! Δεν έχω κανένα και πονάει πολύ αυτό».
Ποια μπορεί να είναι η αντίδραση σε μια τέτοια
αγγελία; Να την καλέσεις σπίτι σου κάνοντας την επιθυμία της πραγματικότητα. Τι
στοιχίζει ένα ακόμα πιάτο φαγητό και λίγος από τον χρόνο σου; Να αδιαφορήσεις,
σκεπτόμενος «που να μπλέκω τώρα σε καταστάσεις που δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν».
Η πλειοψηφία όσων αντέδρασαν δεν συγκαταλέγεται
σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Κάποιοι την αποκάλεσαν παράσιτο που θέλει να
εκμεταλλευτεί τη γενναιοδωρία κάποιας καλής οικογένειας. Άλλοι την είπαν
αποτυχημένη και μίζερη επιρρίπτοντας της ευθύνες για τη μοναξιά της. Ένας
μάλιστα της πρότεινε να αυτοκτονήσει. Το αποτέλεσμα ήταν να τρομάξει από την
τόση κακία και να κατεβάσει την αγγελία. «Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς άνθρωποι
που δεν γνώριζα μπορούσαν να εκφράζουν τόσο μίσος εναντίον μου. Με συνέτριψε»,
είπε αργότερα. Κάποιος νεαρός, πρόλαβε
και αντέγραψε την αγγελία αναδημοσιεύοντάς την στο δικό του λογαριασμό θίγοντας
τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση που βιώνουν πολλοί άνθρωποι τις γιορτές.
Και το θαύμα λειτούργησε. Το κλίμα ανατράπηκε και πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν
την προθυμία τους να υιοθετήσουν τη γιαγιά. Η οποία όπως αποκαλύφθηκε, αν και
είχε κόρη για κάποιο λόγο είχαν χαλάσει οι σχέσεις τους και είχε αποξενωθεί
δίνοντας μόνη της μάχη με τον καρκίνο. Πράγμα το οποίο άντεχε, αλλά δεν άντεχε
τη μοναξιά των γιορτών.
Μέσα από την ιστορία που δημοσιεύτηκε στους New
York Times βλέπουμε, πέρα από τη μοναξιά, την πάλη του καλού με το κακό. Με το
καλό, χωρίς να είναι αμερικάνικη ταινία με happy end να νικά και πολλοί να
σπεύδουν να προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά στη γυναίκα. Είναι όμως εκπληκτικό
πόση κακία μπορεί να εκδηλωθεί από άγνωστους προς άγνωστους. Χωρίς ουσιαστικό
λόγο ή κίνητρο. Έτσι απλά, για να πεις κάτι. Κι αυτό το κάτι να είναι επίθεση.
Προφανώς πάντοτε έτσι ήμασταν οι άνθρωποι, αλλά πλέον υπάρχει μια ευκολία να το
εκφράζουμε χωρίς καν να αποκαλυπτόμαστε.
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 25
Δεκεμβρίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου