Ημερολόγιο μιας δασκάλας σε καραντίνα- ημέρα 45η

Μας κλείδωσαν μέσα κι έβαλαν δεσμοφύλακα το φόβο…

Μας  χάιδεψαν τα αυτιά  πως τάχα νοιάζονται να μας προστατέψουν εμάς και τα παιδιά μας.
Δεχθήκαμε αβασάνιστα  να παρακολουθούμε τα επικοινωνιακά παιχνίδια και τις ανακοινώσεις των στατιστικών του κυβερνητικού τσίρκου κάθε απόγευμα, στις έξι.
Παρακολουθούμε τον μοναχικό και ανυπεράσπιστο αγώνα των γιατρών χωρίς καμιά απολύτως κρατική αρωγή, χωρίς καμιά ενίσχυση της δημόσιας υγείας, πριμοδοτώντας  μεγαλοκαρχαρίες, ιδιοκτήτες  ιδιωτικών θεραπευτηρίων.
Σηκώσαμε αγόγγυστα την ατομική ευθύνη στους ώμους μας για να πανηγυρίζουν την επιτυχία των μέτρων που πήραν, χωρίς να αναλάβουν στο ελάχιστο τη δική τους ευθύνη.
Μας  χαιρέτησαν με ευχαριστίες και λόγια συμπάθειας  για την ανταπόκρισή μας στην τηλεκπαίδευση αυτοί, που άφησαν έξω απ’ αυτήν χιλιάδες μαθητές μας σε όλη τη χώρα, χωρίς να παράσχουν ούτε μια ηλεκτρονική συσκευή σε έναν έστω μαθητή που δεν είχε, γελοιοποιώντας μας με τις προσφορές των εφοπλιστών, χαρίζοντάς τους κι άλλες φορολογίες.
Μιλούν για επιστροφή στα σχολεία. Ποια σχολεία όμως; Αυτά που κατακερμάτισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές τους;
Τα σχολεία με τα πληθωρικά τμήματα, που δε χωράει να μπει ούτε ένα θρανίο παραπάνω για να τηρηθεί η απόσταση ασφαλείας μεταξύ των μαθητών;
Τα σχολεία, που για να τηρηθεί απόσταση 2 μέτρων στις αυλές τους, θα πρέπει να ανοίξει με τους μισούς μαθητές;
Τα σχολεία που δε διαθέτουν ούτε μια αίθουσα παραπάνω για να δημιουργηθεί έστω ένας χώρος προσωρινής απομόνωσης, σε περίπτωση που ένας μαθητής νοσήσει;
Τα σχολεία που οι τουαλέτες τους δεν έχουν σαπούνι;
Τα λόγια του Μπρεχτ «αυτοί που μας πήραν το βιβλίο από το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι», δε θα μπορούσε παρά να βρουν αντανάκλαση για άλλη μια φορά, καθώς η κυβέρνηση σαρώνει ό,τι έχει απομείνει στη  δημόσια εκπαίδευση, αξιοποιώντας την «κρίση του κορονοϊού» ως «ευκαιρία» για να υλοποιήσει τα σχέδιά της απέναντι στα μορφωτικά και εργασιακά μας δικαιώματα.
Εν μέσω πανδημίας με κλειστά τα σχολεία και σε συνθήκες που αντικειμενικά περιορίζουν τη δυνατότητα συλλογικών διαδικασιών καταθέτει για διαβούλευση νέο νομοσχέδιο που  βρίθει αντιεκπαιδευτικών διατάξεων από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο!
Μέτρα «για το καλό μας για την προστασία μας» από τη μια, αλλά από την άλλη:

• Αύξηση  του αριθμού μαθητών ανά τμήμα για νηπιαγωγείο και δημοτικό, εν μέσω πανδημίας. Αδίστακτος παραλογισμός.
• Αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και των εκπαιδευτικών . 
• Εισαγωγή ειδικοτήτων στο Νηπιαγωγείο χωρίς καμιά επιστημονική τεκμηρίωση. 
• Ύπαρξη ποινών στους συναδέλφους αναπληρωτές και ωρομίσθιους  που δεν αναλαμβάνουν υπηρεσία για οποιονδήποτε λόγο.
• Το λύκειο μετατρέπεται σε ένα ακόμη μεγαλύτερο εξεταστικό κέντρο. Επαναφέρεται η τράπεζα θεμάτων και ενισχύεται η παραπαιδεία σε βάρος των οικογενειών, υψώνοντας νέους ταξικούς φραγμούς θέτοντας νέα εμπόδια στη μόρφωση των παιδιών μας.
• Επαναφορά της διαγωγής στον μαθητή στον απολυτήριο τίτλο, που θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή όταν η κυβερνητική πολιτική τους το μόνο που διδάσκει είναι πώς να επιβιώσουν πατώντας επί πτωμάτων.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαίο πως δρομολογούνται τη στιγμή που ένας ολόκληρος λαός, απομονωμένος και αποκλεισμένος, βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης και πολύ σύντομα στα όρια της φτώχειας.
Χτυπούν το λαό, χτυπούν το μαθητή, χτυπούν τον εκπαιδευτικό γιατί τον θέλουν υποταγμένο.
Μας κλείδωσαν μέσα κι έβαλαν δεσμοφύλακα το φόβο παίρνοντας τα κλειδιά.
Από μια χαραμάδα στη σκεπή θα γλιστρήσουμε και θα μας βρουν μπροστά τους, απέναντί τους, γιατί όπως έγραψε ο Ρίτσος
«Είναι χιλιάδες άστρα μέσα μας. Αυτά δεν μπορείτε να τα σκοτώσετε.» 
Δε θα νοθεύσει ο φόβος το όνειρο!

Ρούλα Καραγιάννη
Εκπαιδευτικός
 30 Απρ 2020

Πηγή:  https://www.alt.gr/imerologio-mias-daskalas-se-karantin-3/

«Με λένε δασκάλα την εποχή της πανδημίας»

Το Κομπιούτερ μου κι Εγώ

Αλιεύσαμε από το Facebook την ανάρτηση της καθηγήτριας ελληνικής φιλολογίας Κούλας Στυλιανού και μεταφέρουμε: 
Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Είμαι ρυθμισμένη να υπακούω στις εντολές και στις οδηγίες αυτών που είναι πάνω από εμένα και προφανώς ξέρουν περισσότερα από εμένα για να είναι πάνω από εμένα και να δίνουν εντολές και οδηγίες.
Από το αρχικό σοκ το λογισμικό μου επηρεάζεται από τον ιό και αρχίζω να μην υπακούω. Αυτοσχεδιαζω. Βρίσκω τους μαθητές προτού μού δοθούν εντολές και οδηγίες και δημιουργώ γκρουπ στο viber. Ευτυχώς, ζητάω από άλλον μαθητή να μου δημιουργήσει τα γκρουπ, γιατί ενδεχομένως μετά θα είχα να αντιμετωπίσω θέμα με τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών.
Ακούω πως το ιδιωτικό σχολείο ξεκίνησε ήδη μαθήματα. Κι είναι και πάλι ευκαιρία να πλήξουν το δημόσιο σχολείο. Τα αντανακλαστικα μου γίνονται ακόμα πιο ευαίσθητα. Όχι, δεν θα πουν για το δημόσιο σχολείο. Θα το στηρίξουμε.
Ζητάω βοήθεια από άλλους με όνομα δασκάλου που ξέρουν προγράμματα τηλεδιάσκεψης. Αυτοί σίγουρα ξέρουν περισσότερα από αυτούς που είναι από πάνω μας και δίνουν εντολές. Η διαφορά είναι ότι με βοηθούν ουσιαστικά χωρίς να δίνουν ασαφείς εντολές και οδηγίες όπως αυτούς από πάνω που δίνουν απλώς οδηγίες κι αυτές είναι μόνο ασαφείς.
Ξεκινάω μαθήματα με ανοικτές κάμερες. Βλέπω τα παιδιά και με βλέπουν. Έχουμε όλοι πρόσωπο, χέρια, πόδια, χτενισμένα μαλλιά ή αχτενιστα, χαμόγελα ή μούτρα, νύστα ή ενεργητικότητα. Είμαστε σχεδόν άνθρωποι και θυμίζει μια ανθρώπινη τάξη. Είναι σχεδόν ευτυχία.
Είναι μαθητές ρυθμισμένοι με καλύτερη υποδοχή οδηγιών, πειθαρχία, προσήλωση και είναι και άλλοι με προδιάθεση για αναρχία και τεμπελιά. Αλλά τους βλέπεις και σε βλέπουν. Είσαι πρόσωπο, μάτια, φωνή, εκφράσεις. Είναι και οι μαθητές πρόσωπο, μάτια, φωνή και εκφράσεις.
Δεύτερο σοκ δέχομαι όταν απειλουμαστε από έναν άγνωστο εχθρό που λέγεται "προσωπικά δεδομένα μαθητών". Η εντολή αυτή τη φορά είναι ρητή και ξεκάθαρη :Οι κάμερες πρέπει να κλείσουν!
Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Είμαι ρυθμισμένη να υπακούω στις εντολές. Ως εκ τούτου, το επόμενο μάθημα οι κάμερες κλείνουν για να διασφαλιστουν τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών.

είμαι μια οθόνη power point και ένα φύλλο εργασίας. Είμαι μια ασωματη φωνή από το υπερπέραν και πατώ κουμπάκια και τους κλείνω το στόμα όλων. Κι αυτοί πατάνε κουμπάκια για να ανοίξουν το στόμα

Τώρα δασκάλα και μαθητές δεν έχουμε πρόσωπο, χέρια, πόδια, χαμόγελο ή μούτρα, νύστα ή ενεργητικοτητα. Εγώ είμαι μια οθόνη power point και ένα φύλλο εργασίας. Είμαι μια ασωματη φωνή από το υπερπέραν και πατώ κουμπάκια και τους κλείνω το στόμα όλων. Κι αυτοί πατάνε κουμπάκια για να ανοίξουν το στόμα.
Κάποτε αποσυντονίζομαι τόσο πολύ που σπάνε τα ηχεία μου. Ακούγομαι σαν εξωγήινος, ακούγονται και οι μαθητές σαν εξωγήινοι. Πρέπει να βγω από το πρόγραμμα, να κάνω sign out. Οι πιο τρελοί μαθητές σπάνε πλάκα, τα σπασικλάκια μου αγχώνονται και θέλουν να με βοηθήσουν με κάθε τρόπο.
Αγχώνομαι. Μη σπάσουν τα ηχεία μου. Μήπως δεν μπορώ να μοιράσω την οθόνη του υπολογιστή μου στον δικό τους υπολογιστή. Αγχώνομαι μήπως απορρυθμιστώ, μήπως η μηχανή μου πάθει κάτι και δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Και τι σόι δασκάλα θα είμαι αν δεν μπορώ να προσαρμοστω στις εκάστοτε συνθήκες;
Ποιος και ποια είμαι τον καιρό της πανδημίας;
Δεν ξέρω αν λέγομαι δασκάλα. Δεν έχω μάτια, χέρια, πόδια, μαλλιά. Είμαι μια οθόνη, είμαι πλήκτρα, ηχεία που δουλεύουν ή ξεχνούν να δουλέψουν. Είμαι ένα σύστημα. Εγώ και το κομπιούτερ μου. Το κομπιούτερ μου κι εγώ.
Κλείνω τον υπολογιστή. Απενεργοποιούμαι. Έχω ένα παλιό ραδιόφωνο. Το τσεκάρω αν δουλεύει. Δουλεύει. Αλλάζω σταθμούς. Σταματώ στο αγαπημένο τραγούδι που πετυχαίνω. Δυναμώνω την ένταση του ήχου. Λέει :"Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιος μου το ανταλλακτικό, θα ναι μια ζωή στη δουλεψη σας, είναι από άριστο υλικό."
Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Μα είμαι οθόνη, μηχανή, ήχος, κουμπάκια. Εγώ και το κομπιούτερ μου. Το κομπιούτερ μου κι εγώ. Εγώ είμαι κομπιούτερ. Σχεδόν ρομπότ. Εξάρτημα της μηχανής με ανταλλακτικό.

 29 Apr 2020

Πηγή:  

https://avant-garde.com.cy/articles/prosopa/ag-people/me-lene-daskala-tin-epohi-tis-pandimias

Mαζική και μόνιμη παρακολούθηση για τα κράτη, ακόμη περισσότερα κέρδη για τα μονοπώλια

ΣΥΜΜΑΧΙΑ «APPLE» - «GOOGLE» ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ COVID-19

Το κεφάλαιο αντιμετωπίζει ως ευκαιρία κάθε καταστροφή που προκαλεί - όπως ο πόλεμος - ή για την οποία ευθύνεται - όπως η υγειονομική καταστροφή που επιφέρει ένας ιός σε συνθήκες ιδιωτικοποίησης της Υγείας. Εμφανίζεται ως αρωγός και στυλοβάτης του νέου κόσμου που θα πρέπει να δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια, ενώ το κίνητρο πίσω από τις κινήσεις του είναι πάντα το ποταπό κίνητρο του κέρδους, που συνθλίβει τη ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων, φτάνοντας ακόμη και να αφαιρεί ζωές.Στις 10 Απρίλη, στη φάση της ραγδαίας παγκόσμιας εξάπλωσης του θανατικού από τον κορονοϊό SARS-CoV-2, δύο μεγάλα αμερικανικά μονοπώλια, η «Apple» και η «Google», αποφάσισαν να συνεργαστούν με στόχο να διαμορφώσουν υποδομή για ιχνηλάτηση επαφών, στα λειτουργικά συστήματα των έξυπνων κινητών τηλεφώνων. Συγκεκριμένα, θα δημιουργήσουν διεπαφές προγραμματισμού (APIs) και λογισμικό επιπέδου λειτουργικού συστήματος, που θα επιτρέπουν την παρακολούθηση ποιος ήρθε σε κοντινή επαφή με ποιον, ώστε αν κάποιος αποδειχθεί φορέας του ιού να ενημερωθούν το κράτος, ο ίδιος και όλοι εκείνοι με τους οποίους βρέθηκε κοντά. Ο σχετικός κώδικας θα ενσωματωθεί μόνιμα στα λειτουργικά συστήματα των κινητών τηλεφώνων και θα υπάρχει ως υποδομή για κάθε «νόμιμη» ή παράνομη (hacking) χρήση. Η τεχνολογία που θα χρησιμοποιηθεί είναι η BLE (Bluetooth Low Energy), που διαθέτουν σχεδόν όλα τα σύγχρονα κινητά και δεν απενεργοποιείται όταν απενεργοποιεί κανείς το Bluetooth στο κινητό του.

Ηδη οι δύο εταιρείες έχουν δημοσιεύσει προσχέδια των APIs (τα τελικά μέσα στο Μάη) και είναι βέβαιο ότι και οι κατασκευαστές «δωρεάν» εφαρμογών έχουν αρχίσει να τα αξιοποιούν. Σε πρώτη φάση τα APIs θα επιτρέψουν τη διαλειτουργικότητα εφαρμογών, που έχουν κατασκευαστεί από «δημόσιες υγειονομικές αρχές». Στους επόμενους μήνες, όπως αναφέρουν σε κοινή ανακοίνωσή τους, θα ενσωματώσουν τη λειτουργικότητα ιχνηλάτησης μέσα στα λειτουργικά τους συστήματα, ώστε να είναι δυνατή «η αλληλεπίδραση με ένα ευρύτερο οικοσύστημα εφαρμογών και κρατικών υγειονομικών αρχών».Η διάρκεια που αναμένεται να έχει η πανδημία, τα επαναλαμβανόμενα κύματά της, το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει νοσήσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δίνουν αρκετό χρόνο και πεδίο δράσης, ώστε τελικά να ιχνηλατηθούν οι επαφές δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Ολα τα μέτρα προστασίας της ιδιωτικότητας που προβλέπονται από τα APIs και τον τρόπο που λειτουργούν (μοναδικά κλειδιά - ταυτότητες, που αλλάζουν κάθε μέρα, κρυπτογράφηση των επικοινωνιών κ.ά.), ακυρώνονται αμέσως μόλις κάποια από τις κοντινές επαφές που είχε ένας άνθρωπος τις προηγούμενες βδομάδες, αποδειχτεί ότι έχει μολυνθεί με τον κορονοϊό. Τότε ο κάτοχος του κινητού ενημερώνεται, όπως και οι αρχές, ότι ήρθε σε μικρή απόσταση από κάποιον φορέα και δίνονται στις αρμόδιες υπηρεσίες όλες οι πληροφορίες σχετικά με ποιους ήρθε εκείνος σε επαφή. Αν μάλιστα έχει ενεργοποιημένη την αναφορά τοποθεσίας στο κινητό του, όπως ίσως οι περισσότεροι, τότε θα μπορεί να ιχνηλατηθεί όχι μόνο από πλευράς εγγύτητας σε άλλους, αλλά ταυτόχρονα και χωρικά και χρονικά. Κι έτσι, ψηφίδα ψηφίδα, καταγράφεται όλο το δίκτυο των επαφών μεταξύ των ανθρώπων.

Στην ΕΕ βρίσκεται σε εξέλιξη διαμάχη μεταξύ χωρών και οργανισμών για το θέμα της ιχνηλάτησης και της διαχείρισης των δεδομένων που θα προκύπτουν απ' αυτή. Η Γαλλία προωθεί και πρόκειται να θέσει άμεσα για ψήφιση στο Κοινοβούλιο το σύστημα ανίχνευσης Smartphone Covid-19, η Γερμανία προωθεί την πρωτοβουλία PEPP-PT με ...εθνική αποθήκευση των δεδομένων, ενώ το ελβετικής προέλευσης πρωτόκολλο DP-3T είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην αμερικανική πρωτοβουλία, όπου η «Apple» και η «Google» θα πραγματοποιούν την ...παγκόσμια αποθήκευση των δεδομένων.

«Φάροι»

Η «Apple» και η «Google» είναι οι εταιρείες στις οποίες ανήκουν το iOS και το Android (τα λειτουργικά συστήματα που χρησιμοποιούνται σχεδόν στο σύνολο των σύγχρονων κινητών τηλεφώνων) και οι οποίες ακριβώς επειδή δραστηριοποιούνται - μεταξύ άλλων - σε αυτόν τον τόσο προσοδοφόρο τομέα, έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα. Για να λειτουργήσει η ιχνηλάτηση επαφών σωστά και γενικευμένα, ήταν απαραίτητο να συμφωνήσουν στα APIs οι δύο κυρίαρχοι κατασκευαστές λειτουργικών συστημάτων έξυπνων κινητών. Αλλά ήταν η COVID-19 που οδήγησε στην υπέρβαση της αντιπαλότητας «για το κοινό καλό» ή κάτι άλλο; Και ήταν απολύτως δική τους η απόφαση για συνεργασία ή συνέβαλαν και ...άλλοι παράγοντες για να εκδηλωθεί;

Η καταγραφή του δικτύου κοινωνικών διασυνδέσεων μέσω της ιχνηλάτησης επαφών, πρακτικά στο σύνολο του πληθυσμού, ανοίγει τεράστιες δυνατότητες για κέρδη, μέσω στοχευμένων διαφημίσεων, καθώς πιάνει στην «απόχη» όχι μόνο όσους δίνουν τις επαφές τους και άλλες προσωπικές πληροφορίες μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και αυτούς που δεν το κάνουν. Η «Google» και η «Apple» θα πουλάνε στις διαφημιστικές (ή θα χρησιμοποιούν απευθείας) τις πληροφορίες για τη διαμόρφωση ή τον εμπλουτισμό του προφίλ κάθε ανθρώπου, οι διαφημιστικές θα πουλάνε τις διαφημίσεις στις εμπορικές και κατασκευαστικές εταιρείες και φυσικά το όλο κόστος θα καταλήγει στους καταναλωτές μέσω των τιμών των προϊόντων. Με αφορμή την πανδημία θα έχει δημιουργηθεί η υποδομή και για μελλοντικές ανοιχτά εμπορικές χρήσεις της τεχνολογίας.

Η αλήθεια είναι ότι οι εταιρείες είχαν ήδη προσπαθήσει με μέτρια αποτελέσματα να αξιοποιήσουν την τεχνολογία BLE με τους λεγόμενους φάρους (beacons), που είναι σταθερά τοποθετημένοι σε κάποιο σημείο και ανιχνεύουν την προσέγγιση κάποιου ανθρώπου, μέσω εκπομπών BLE που κάνει το κινητό του. Στην πιο προχωρημένη εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας, «φάροι» σηματοδοτούν την αλλαγή εικόνων σε διαφημιστικά ταμπλό ή σε μεγάλες τηλεοράσεις, προσαρμόζοντάς τες στα ενδιαφέροντα του περαστικού. Μέσα στα καταστήματα, «φάροι» ανιχνεύουν την είσοδο ενδεχόμενων πελατών και σε πραγματικό χρόνο εφαρμογές στο κινητό τους προβάλλουν προτάσεις για είδη που διαθέτει το κατάστημα, που πιθανώς θα τους ενδιαφέρουν. Τώρα, με την ιχνηλάτηση επαφών που σχεδιάζουν τα δύο μονοπώλια, κάθε κινητό θα γίνει ταυτόχρονα και φάρος, έτσι ώστε όλοι να παρακολουθούν όλους, για λογαριασμό των εταιρειών και άλλων ενδιαφερομένων.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι εφαρμογές στα χέρια του αστικού κράτους θα αξιοποιηθούν ευρύτερα και όχι μόνο για την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων αλλά και ως ένας μηχανισμός πιο εκτεταμένης παρακολούθησης.

Οπως έχει αποδείξει η ιστορική πείρα από τη στιγμή που γίνει αποδεκτή ως αναγκαία η απεμπόληση κάποιων δικαιωμάτων στην κοινωνική συνείδηση, το «πουλόβερ» συνεχίζει να «ξηλώνεται», καθώς ο «πήχης» κατεβαίνει και τα καπιταλιστικά κράτη και οι μηχανισμοί των μονοπωλίων συνεχίζουν να παίζουν με το φόβο των ανθρώπων.

Πόσο αξιόπιστες είναι οι διαβεβαιώσεις της «Apple» και της «Google» ότι θα υπάρχει δυνατότητα επιλογής συμμετοχής στην ιχνηλάτηση επαφών από τον καθένα και ότι η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι πρώτιστης σημασίας για τις δύο εταιρείες; Δεν έχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από τότε που αποκαλύφθηκε ότι η «Apple» είχε κάνει μυστικές συμφωνίες με την «Uber», που επέτρεπαν στην τελευταία να παρακολουθεί τις μετακινήσεις των κατόχων κινητών με iOS, ακόμη και αν είχαν απενεργοποιήσει τη λειτουργία τοποθεσίας στο κινητό τους. Πάμπολλες είναι οι ανάλογες αποκαλύψεις τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τα προσωπικά δεδομένα, για διάφορα μονοπώλια, αλλά και τη χρήση των πληροφοριών αυτών από κρατικές υπηρεσίες. Από τη στιγμή που θα έχει εγκατασταθεί η υποδομή στα λειτουργικά συστήματα των κινητών τηλεφώνων, έχει εξαπλωθεί η χρήση εφαρμογών ιχνηλάτησης επαφών από καλοπροαίρετους ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν τη δημόσια Υγεία και έχει γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό, πόσο απέχει μια κρατική απόφαση στην επόμενη έξαρση της πανδημίας για αναγκαστική εγκατάσταση της εφαρμογής ιχνηλάτησης; 'Η ακόμα η ενσωμάτωση εφαρμογής ιχνηλάτησης στις προεγκατεστημένες και δύσκολο ή αδύνατο να αφαιρεθούν εφαρμογές των κινητών, ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα κάθε επόμενη πανδημία;

Σε έναν κόσμο χωρίς τις αντιθέσεις που προκαλούν η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα ήταν διαφορετική η αντιμετώπιση του ζητήματος. Ομως, δεν ζούμε ακόμη σε έναν τέτοιο κόσμο. Ζούμε μέσα στον καπιταλισμό που σαπίζει και γι' αυτό γίνεται όλο και πιο αυταρχικός, καταπιεστικός και επικίνδυνος.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: https://www.apple.com

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 25-26/04/2020

Η Πρωτομαγιά του Μεγάλου Εγκλεισμού

Από την επίσημη κατάργηση της δουλείας στις ΗΠΑ ως την πλήρη εφαρμογή του νόμου πέρασαν κυριολεκτικά εκατό χρόνια. Στην εποχή του Μεγάλου Εγκλεισμού, όπως αργά ή γρήγορα θα βαφτιστεί η χειραγώγηση των μαζών χάριν κορονοϊού, η επαναφορά της δουλείας, χωρίς καμία ερμηνευτική ελάφρυνση του όρου, θα χρειαστεί το πολύ δυο - τρεις δεκαετίες, από τις οποίες ήδη διανύουμε την τρίτη. Οι κάτοχοι των εξελιγμένων μέσων παραγωγής, της ψηφιακής εποχής και της τεχνητής νοημοσύνης, ακόμα κι αν δεν εμφανιζόταν η πανδημία, θα εφεύρισκαν μία μορφή αιτιολογημένης, λογικοφανούς και ευκολοχώνευτης αφορμής να εφαρμόσουν τα καλά σχεδιασμένα προγράμματά τους. Αυτά έχουν στόχο, όπως ανέκαθεν, τη μετατροπή της εργασίας σε καθήκον δούλων, και τον έλεγχο, την κατανομή, τη μετακίνηση και τη χρησιμοποίηση τεράστιων μαζών εργαζομένων προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, χωρίς αντίσταση και αντιρρήσεις.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ιστορική γνώση και επιστημονική κατάρτιση για να δει κανείς τις ομοιότητες, για παράδειγμα, μεταξύ της μεταφοράς σκλάβων αιχμαλώτων από την Αφρική στις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου νότου, και της μαζικής μεταφοράς ογδόντα χιλιάδων εργατών γης, πρόχειρα νόμιμων μεταναστών στη Γερμανία για τη συγκομιδή των αγροτικών προϊόντων, σε καθεστώς προστατευτικής φυλάκισης λόγω κορονοϊού. Η βία στην πρώτη περίπτωση και ο εξαναγκασμός λόγω πείνας, ανεργίας και φτώχειας στη δεύτερη διαφέρουν τόσο όσο τα αμερικάνικα κι ευρωπαϊκά συμφέροντα, όταν δήθεν «συγκρούονται» στους κόλπους της διαβόητης ευρωατλαντικής συμμαχίας που λέγεται ΝΑΤΟ. Οπως ελάχιστα διαφέρουν οι ψεύτικες αμπελοσοφικές ανατριχίλες περί τρομοκρατών, όταν οι πρόσφυγες και μετανάστες αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινες βόμβες και όπλα, ακριβώς σαν τους ζωσμένους εκρηκτικά βομβιστές στον ευρωατλαντισμό των τρομοκρατημένων μικροαστών.

Ετσι, η μορφή της σύγχρονης δουλείας κατασκευάζει ταχύρυθμα, σε επίπεδο ΚΕΚ Βρούτση, εκείνους τους «λευκούς» επιστάτες, χειριστές και διαχειριστές των «μαύρων» άρρωστων ή πεινασμένων άνεργων χτυπημένων από τον κορονοϊό. Η κόρη του Τσάπο, του διαδόχου του Εσκομπάρ στην αυτοκρατορία των ναρκωτικών, ανεβασμένη σε καρότσα πολυτελούς φορτηγού, μοιράζει τρόφιμα, γλυκά και υγειονομικό υλικό στους φτωχούς Μεξικάνους. Και στο Κρανίδι ελέγχονται τάχιστα ακόμα οι πελάτες δυστυχισμένων γυναικών προσφύγων, που εκπορνεύονταν για μια φρατζόλα ψωμί στα χωράφια, όπου δεν έφταναν τα υπέροχα προστατευτικά μάτια κάμερες των drones του κάθε Χαρδαλιά.

Στο Λουξεμβούργο, τον παράδεισο των ευρωαποίκων off shore, έκαναν τεστ και οι σαράντα χιλιάδες κάτοικοι του δουκάτου, αλλά όχι οι τετρακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι δούλοι που μπαινοβγαίνουν εκεί, υπηρετώντας τους τσεκαρισμένα υγιείς. Το υποκείμενο νόσημα της αστικής δημοκρατίας, σε όλες της τις παραλλαγές, είναι η έλλειψή της. Κάθε αφεντικό μπορεί να φτιάξει όσες εταιρείες θέλει και να μετακινεί μια μάζα εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, με φυτεμένα τα νοσήματα της ανασφάλειας, του φόβου, της απελπισίας και της κατάθλιψης από τη μια στην άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι δουλέμποροι περασμένων αιώνων κουβαλούσαν την πραμάτεια τους, ανθρώπους-res (αντικείμενα δούλους), από παζάρι σε παζάρι. Η διαφορά συνίσταται στο ότι οι πρώτοι θα ελέγχουν αίμα, ούρα και DNA, ενώ οι δεύτεροι κοίταζαν δόντια, μούσκουλα και δέρμα.

Χωρίς περιττά λόγια, ο κάθε λογής ιός, η κάθε μορφής πανδημία ήρθε και φύτρωσε και θέριεψε στο κατάλληλα οργωμένο, λιπασμένο και τιγκαρισμένο στην καπιταλιστική κοπριά εύφορο έδαφος, όπου το κεφάλαιο μπορεί να κινείται πανελεύθερα όπου Γης, και οι μάζες των δούλων να απολαμβάνουν τις ελευθερίες να αυτοφυλακίζονται για να μην πεθάνουν.

Σ' αυτές τις συνθήκες η νοηματοδοσία της φετινής Πρωτομαγιάς του Μεγάλου Εγκλεισμού μπορεί να είναι δεδομένη ως περιεχόμενο, εξεγερτική κι επαναστατική από τη φύση της, αλλά θα χρειαστεί πολλή δουλειά και πολλή φαντασία, πολύ ρίσκο και βαρύ τίμημα ενδεχομένως για να εορταστεί ως απάντηση στη δουλεία του εικοστού πρώτου αιώνα, πριν, κατά τον ποιητή, κλειστούμε ανεπαισθήτως έξω απ' τα τείχη...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" 25-26/04/2020

 

Μια πανδημία που επισπεύδει τις εξελίξεις, λειτουργώντας και ως άλλοθι

Γράφει ο Γιάννης Κανάκης, μουσικός από την Καβάλα
Όχι! Δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον ιό! Όχι! Δεν θα μεταφερθούμε όλοι με C-130! Όχι! Δεν υπάρχουν οι υποδομές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας για να αντιμετωπιστεί η ασθένεια. Και αυτός είναι ο λόγος που σοφά μας μάντρωσαν. Μακάρι να μας βγει μέχρι τέλους. Αλλά δεν είναι και για να το πανηγυρίζουμε!
Οι θύτες ενός ενορχηστρωμένου εγκλήματος που συντελείται εδώ και δεκαετίες, με έμφαση στην τελευταία, κατά της Δημόσιας Υγείας, όχι απλά δεν δικαιούνται να επαίρονται για την ορθή διαχείριση της πανδημίας στη χώρα, όχι απλά δεν δικαιούνται να μας κουνούν το δάχτυλο και να εξαρτούν την εξέλιξη και την πορεία της ασθένειας από την ατομική μας ευθύνη, αλλά αντίθετα με σκυμμένα κεφάλια, με δηλώσεις ειλικρινούς μεταμέλειας θα έπρεπε να μας παρακαλούν να τους συγχωρήσουμε για τα εγκλήματά τους, καθώς τώρα τα συνειδητοποίησαν!
Αλίμονο! Όχι μόνο μας αποδίδουν πάλι την ευθύνη για τα πάντα ώστε να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε στο τέλος τον λογαριασμό, παρά μας δηλώνουν πως το Σύστημα αντέχει, οπότε δεν θα χρειαστούμε μόνιμο προσωπικό, εξοπλισμό και χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας!
Και για να σε προλάβω, φιλελεύθερε νικητή της Ιστορίας, φυσικά και θα κάνω κριτική στην κυβέρνησή σου και τώρα και μετά. Δεν υπονομεύω, υποκριτή, την προσπάθεια! Εξάλλου, το μόνο που ζήτησες είναι να μείνω σπίτι. Το λοιπόν, μένω!!! Μόνο κάτι ανεκδιήγητοι συνωμοσιολόγοι και κάτι Χριστιανοταλιμπάν ψηφοφόροι σου κυκλοφορούν!
Ντρέπομαι για την άνεση της προσωπικής μου καραντίνας, όταν σε πολλούς λείπουν και, κυρίως, θα λείψουν και πάλι τα αυτονόητα.
Ύστερα από μια δεκαετή κρίση και μια «μονόπατη» κόπωση του πληθυσμού, η εντεταλμένη  ενημέρωση μας προαναγγέλλει την άφιξη μιας νέας, μεγαλύτερης αναπόφευκτης κρίσης, με περισσότερη φτώχεια, ανεργία, αδικία, κατάθλιψη, φόβο.
Μας το δηλώνει απερίφραστα και ο φανατικός υπερασπιστής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ο κρατικοδίαιτος αλητάκος που κυνικά και ανερυθρίαστα επιχειρηματολογεί για το πόσο θα μας περίσσευαν 5.000 τον μήνα ενώ είμαστε κλεισμένοι μες στο σπίτι. 400 φτάνουν!!! Και τώρα και πάντα…
Και αυτή την επικείμενη κρίση την αποδίδουν στον ιό! Όμως, η κατρακύλα της παγκόσμιας οικονομίας είχε δώσει δείγματα γραφής από το φθινόπωρο.
Η πανδημία απλά επισπεύδει τις εξελίξεις. Λειτουργεί και ως άλλοθι.
…Πηγαίναμε θαυμάσια, αλλά…
Πόσο επιθυμώ να βγω ψεύτης!
Το μόνο που μας σώζει είναι να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας…
Το σπίτι αυτό πώς θα χτιστεί, τις πόρτες ποιος θα βάλει
που ’ναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες
σώπα τα χέρια στη δουλειά τρανεύουν κι αυγαταίνουν
και μην ξεχνάς που ολονυχτίς βοηθάν κι οι αποθαμένοι.
Γιάννης Ρίτσος

Πηγή: https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/222365/mia-pandimia-poy-epispeydei-tis-exelixeis-leitoyrgontas-kai-os-allothi?fbclid=IwAR3n9gYs9atp4tI2rm197KmIldthIPEAEwnLk8YiRhWUsDAQNt5UBFFLrfs

Γεια σου δάσκαλε...

RIZOSPASTIS

Οι πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε στην κοινωνία και στην Εκπαίδευση επιδρούν αποφασιστικά στην ψυχολογία των παιδιών, διαμορφώνουν στάσεις ζωής. Ο ρόλος των παιδαγωγών, ιδιαίτερα των πρωτοπόρων αγωνιστών, αυτήν την περίοδο δεν ακυρώνεται, δεν αναστέλλεται. Αντιθέτως, γίνεται ακόμα πιο ουσιαστικός.

Η αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της διαθέτουν ανεξάντλητα μέσα για να «μιλούν» στο λαό και τη νεολαία, να τρομοκρατούν, να χειραγωγούν τη λαϊκή συνείδηση με τα ιδεολογήματα περί «εθνικής ομοψυχίας», πως δήθεν «όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε πλάτη για να περάσουν τα δύσκολα». Ομως, και οι εκπαιδευτικοί έχουμε το «προνόμιο» να απευθυνόμαστε σε εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειές τους, ακόμα και με κλειστά σχολεία. Με τη στάση μας μπορούμε να συμβάλουμε θετικά στη διαπαιδαγώγηση και την υποστήριξη των μαθητών με όλα τα μέσα. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας να αξιοποιηθούν δημιουργικά στον αγώνα που δίνει ο λαός μας να μείνει όρθιος.

Και εξ αποστάσεως το «μάθημα » αρχίζει από Α : Αντίσταση - Αγώνας - Αξιοπρέπεια

Μάθημα δεν είναι μόνο η επανάληψη και η εμπέδωση της ύλης, να ολοκληρώσουμε π.χ. τα κλάσματα, να μάθουμε τις αντωνυμίες και να κάνουμε επανάληψη στα κεφάλαια της Ιστορίας. Μαζί με αυτά, που είναι πολύ αναγκαία, μάθημα είναι και το καθημερινό «παρών» που δίνουμε στις αγωνίες, στα άγχη και τα αδιέξοδα που βιώνουν οι οικογένειες των μαθητών μας, μαζί τους κι εμείς.
Ο εκπαιδευτικός, εάν το θελήσει, μπορεί να αξιοποιήσει τα επιστημονικά και παιδαγωγικά του «όπλα» ώστε να εμπνεύσει τους μαθητές, να καλλιεργήσει την αλληλεγγύη, να στηρίξει τα παιδιά για να μη συνηθίζουν τον εγκλεισμό, την απομόνωση και την ατομική στάση ζωής. Είναι δική μας ευθύνη να διδάξουμε πως είναι άλλο πράγμα να αντέχω, να είμαι υπομονετικός, να έχω αυτοπειθαρχία και είναι άλλο πράγμα να συνηθίζω, να παραδίνομαι και να σκύβω το κεφάλι.

Υπερασπιζόμαστε τον εκπαιδευτικό μας ρόλο κάτω από όλες τις συνθήκες

Παλεύουμε για την υπεράσπιση του μορφωτικού αγαθού που πρέπει να εξασφαλίζεται δημόσια, δωρεάν, καθολικά, για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας και οικονομικής δυνατότητας. Η ταξική διαφοροποίηση και η ανισοτιμία, που υπάρχουν στο DNA της σημερινής κοινωνίας και του σχολείου της, αντικειμενικά οξύνονται σε συνθήκες αναγκαστικής αναστολής λειτουργίας της Εκπαίδευσης. Δεν επιτρέπουμε να αφεθεί στη μοίρα του κανένας μαθητής. Απαιτούμε από το δημόσιο σχολείο αυτό να το διασφαλίζει.
Δεν επιτρέπουμε να παραδοθεί το μονοπώλιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην ιδιωτική Εκπαίδευση, στα φροντιστήρια και τις διάφορες ιδιωτικές - επιχειρηματικές πρωτοβουλίες (π.χ. Περιφέρεια Αττικής σε συνεργασία με ιδιωτική εταιρεία εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ίδρυμα «Νιάρχος» κ.ά.).
Δίνουμε μάχη για να μπει φρένο στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Εκπαίδευσης, να κλείσουμε την πόρτα στους κάθε λογής χορηγούς και εμπόρους της Παιδείας. Η κυβέρνηση σήμερα τους ανοίγει την πόρτα δήθεν για να βοηθήσουν «αφιλοκερδώς», διαφημίζοντας την εκπαιδευτικά αμφίβολη πραμάτεια τους, ώστε αύριο να τρυγήσουν πελατεία.

Οι πρωτοπόροι, οι ριζοσπάστες εκπαιδευτικοί, οι αγωνιστές του ταξικού κινήματος δίνουμε τη μάχη στην πρώτη γραμμή με όλα τα μέσα

Γνωρίζουμε καλά, δεν υποτιμάμε, τους υπαρκτούς κινδύνους που υπάρχουν. Γνωρίζουμε καλά ότι η κανονική, διά ζώσης, εκπαίδευση δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την εξ αποστάσεως . Η παιδαγωγική σχέση που διαμορφώνεται μέσα και έξω από τη σχολική τάξη, όπως και κάθε άλλη ανθρώπινη σχέση, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τεχνολογικά μέσα. Τα τεχνολογικά μέσα και εν προκειμένω οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, το διαδίκτυο, οι διάφορες εκπαιδευτικές εφαρμογές, μόνο επικουρικά μπορούν να αξιοποιούνται στην Εκπαίδευση και αναλόγως με την ηλικία των μαθητών. Ούτε δαιμονοποιούμε ούτε στεκόμαστε με δέος απέναντι στα τεχνολογικά μέσα. Εχουν και αυτά το ρόλο τους, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι η αντικατάσταση της φυσικής παρουσίας των εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή της χώρας. Στις συνθήκες που βιώνουμε, τα τεχνολογικά μέσα και οι διάφορες εκπαιδευτικές εφαρμογές, αντικειμενικά, είναι το μοναδικό «παράθυρο» επικοινωνίας με τους μαθητές μας. Αυτό δεν θέλει και πολλή ανάλυση.
Ορισμένες φωνές που ακούγονταν για «καμία συμμετοχή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση» απορρίφθηκαν από τους συναδέλφους. Οδηγούσαν, ακόμα και αν δεν ήταν αυτή η στόχευσή τους, στην εθελοντική απομόνωση των εκπαιδευτικών από τους μαθητές. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι οι αστικοί σχεδιασμοί στην Εκπαίδευση μπορούν να ανακοπούν... πολεμώντας απλά τις εκπαιδευτικές πλατφόρμες; Η μάχη πρέπει να δοθεί στα κύρια και ουσιαστικά ζητήματα και όχι στα επιμέρους.
Η αστική τάξη είναι δεδομένο ότι θα αξιοποιήσει την περίοδο που διανύουμε για να δυναμώσει την επίθεση στους εργαζόμενους. Στο πλαίσιο αυτό θα επιδιώξουν να προωθήσουν και αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η ΕΕ και οι επιχειρηματικοί όμιλοι προετοιμάζουν το έδαφος για τον αντιλαϊκό οδοστρωτήρα της «επόμενης μέρας». Οι εργαζόμενοι, που έχουν ήδη πληρώσει τα βάρη της προηγούμενης κρίσης, που πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή τη σημερινή πανδημία, θα κληθούν την «επόμενη μέρα» να πληρώσουν τη νέα κρίση, με νέα σκληρά μέτρα. Αυτό δεν θα το δεχτούμε!
Με τη στάση και τη δράση μας, σήμερα, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση με καλύτερους όρους, να θέσουμε στο επίκεντρο τις δικές μας ανάγκες. Με ηθικό πλεονέκτημα, με ενότητα εντός του κλάδου, με ισχυρά σωματεία και φυσικά με συμμαχίες μέσα στην κοινωνία, υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα.

Καμία αυταπάτη, καμία αναμονή

Η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας υποκριτικά δίνουν «συγχαρητήρια» στους εκπαιδευτικούς που «στέκονται στο ύψος τους», όπως μας λένε. Το φιλί τους είναι σαν του Ιούδα (μέρες που είναι). Απόδειξη γι' αυτό είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να φέρει στη Βουλή προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία (βάση του 10, «τράπεζα θεμάτων», αντιεκπαιδευτική αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, αντιδραστικές αλλαγές στη δομή και το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης) εν μέσω πανδημίας και με κλειστά σχολεία. Ζήλεψαν τη δόξα του ΣΥΡΙΖΑ που Πρωτοχρονιά ψήφισε το νόμο για τους αναπληρωτές και Πάσχα το νόμο για το Λύκειο.
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της ΝΔ και σε καμία άλλη αστική κυβέρνηση. Το μόνο που τους νοιάζει τελικά είναι να ενισχύουν με τεράστια οικονομικά πακέτα τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου. Προτιμούν την αυτογελοιοποίηση, όπως έγινε με τις αλλεπάλληλες και αλληλοαναιρούμενες οδηγίες για τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό στα σχολεία, από το να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εκπαιδευτικών σωματείων.

Στο βάθος των γεγονότων αχνοφαίνεται η προοπτική

Υπάρχει και η αισιόδοξη πλευρά των εξελίξεων. Είναι η ίδια η πραγματικότητα (πάντα πεισματάρα) που ξεδιαλύνει αυταπάτες, καταρρίπτει μύθους και δημιουργεί προϋποθέσεις να δούμε αλήθειες που ήταν πριν πιο δυσδιάκριτες. Η ίδια η πραγματικότητα ξεγυμνώνει αυτές τις μέρες μια σειρά από αστικά ιδεολογήματα «πρώτης γραμμής» και στο χώρο της Εκπαίδευσης.

• Το «αυτόνομο και διαφοροποιημένο σχολείο», που διαφημίζουν εδώ και χρόνια όλες οι κυβερνήσεις, το σχολείο που πρέπει να είναι «απαλλαγμένο από τον σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους» εν μέσω πανδημίας δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε ένα δωρεάν τάμπλετ για τους μαθητές του. Στην πρώτη απόπειρα του υπουργείου να συγκεντρώσει ακόμα και τα στοιχεία των ελλείψεων δημιουργήθηκε αλαλούμ.
• Η «εμπλοκή των φορέων της Τοπικής Διοίκησης στην Εκπαίδευση», οι περίφημοι «χορηγοί» και οι άλλες ιστορίες με δράκους μετατρέπονται σε καρικατούρες. Κανένα ουσιαστικό ζήτημα δεν μπορούν να λύσουν σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του σχολείου, σε συνθήκες που απαιτούνται άμεσες, κεντρικού χαρακτήρα, παρεμβάσεις.
• Η «δημοσιονομική στενότητα», τα «άδεια κρατικά ταμεία», που είναι η μόνιμη επωδός όλων των κυβερνήσεων απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εκπαιδευτικών σωματείων, παύουν ως διά μαγείας να υπάρχουν όταν αιτούντες είναι οι καναλάρχες, οι κλινικάρχες, οι μεγαλοεργολάβοι και οι βιομήχανοι.
• Οι «τεμπέληδες» και «χαραμοφάηδες» εκπαιδευτικοί στη «μόνη χώρα στον κόσμο όπου δεν υπάρχει αξιολόγηση» είναι τελικά αυτοί που καταφέρνουν χωρίς μέσα και στήριξη να κρατάνε το σχολείο όρθιο, ανοιχτό για όλα τα παιδιά κάτω από όλες τις συνθήκες.

Η κατάσταση που σήμερα βιώνουμε φανερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, ότι σε συνθήκες κρίσης το αστικό σχολείο «κρασάρει», βγάζει στην οθόνη «προσωρινά μη διαθέσιμο». Δείχνει τον πιο σκληρό, ταξικό του πρόσωπο. Στο βάθος της σημερινής δυστοπίας προβάλλει η ανάγκη για ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την κοινωνία, ως προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός ριζικά διαφορετικού σχολείου, Σύγχρονης Γενικής Παιδείας, ενιαίου, πραγματικά δημόσιου και δωρεάν για όλους τους μαθητές, ενός σχολείου που σαν μια γροθιά θα μπορεί να ξεπερνά δυσκολίες και σύγχρονες προκλήσεις. Ενα σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές μορφωτικές ανάγκες των νέων ανθρώπων.

Αντί επιλόγου

Με ανυπομονησία περιμένουμε τη μέρα που θα ανοίξουν και πάλι τα σχολεία. Δεν θα αργήσουμε να βρεθούμε και πάλι στο φυσικό μας χώρο, δίπλα στους μαθητές και στους συναδέλφους μας. Η γλυκιά παιδική φωνή που θα ακούμε να ψιθυρίζει «μαμά αυτή είναι η κυρία μου», το περήφανο «γεια σου δάσκαλε» που θα συνεχίσουμε να ακούμε στο σχολείο, στη γειτονιά, στο δρόμο που περπατάμε, μπορεί να σημαίνει αύριο πολύ περισσότερα από ό,τι σήμαινε χτες. Είναι στο χέρι μας να έρθουν πιο κοντά οι αγωνίες των λαϊκών οικογενειών για τη μόρφωση των παιδιών τους με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, με χρηματοδότηση στο ύψος των πραγματικών αναγκών, για μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη, για ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα. Αυτή, νομίζουμε, είναι η πιο αισιόδοξη προοπτική απέναντι στο ζοφερό τοπίο που έχει διαμορφωθεί.
Ηδη έχουμε ανοίξει νέους δρόμους...

Σπύρος ΜΑΡΙΝΗΣ
Δάσκαλος, μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ, εκλεγμένος με την «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών»

 

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 18-19 Απριλίου 2020

Η αφίσα και το μήνυμα της IBBY για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2020

Η αφίσα της ΙΒΒΥ για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2020 αναρτήθηκε από το ελληνικό τμήμα της διεθνούς οργάνωσης. Τυπώθηκε και διανέμεται με τη φροντίδα των Εκδόσεων Πατάκη 

Το 2020 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Σλοβενίας (Slovenská sekcia IBBY). Το φετινό μήνυμα γράφτηκε από τον Σλοβένο συγγραφέα Peter Svetina*, μεταφράστηκε στα ελληνικά, όπως κάθε χρόνο, από τη συγγραφέα Λότη Πέτροβιτς ενώ η αφίσα φιλοτεχνήθηκε από τον Σλοβένο εικονογράφο Damijan Stepančič**.

Το υπέροχο μήνυμα του Peter Sventina:

“Εκεί που μένω, οι θάμνοι πρασινίζουν αργά τον Απρίλη ή νωρίς τον Μάη και σύντομα γεμίζουν με κουκούλια από πεταλούδες. Αυτά τα κουκούλια μοιάζουν με μπαλίτσες από βαμβάκι ή με κουφέτα και οι νύμφες τους καταβροχθίζουν φύλλο το φύλλο μέχρι που οι θάμνοι απογυμνώνονται. Όταν όμως οι νύμφες γίνουν πεταλούδες και πετάξουν, οι θάμνοι δεν είναι κατεστραμμένοι. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι, ξαναγίνονται πράσινοι πάλι και πάλι.

Έτσι μοιάζει ο συγγραφέας, έτσι μοιάζει ο ποιητής. Κατασπαράζονται, μένουν κατάστεγνοι από ιστορίες και ποιήματα, που, όταν ολοκληρωθούν, πετούν μακριά, μπαίνουν μέσα σε βιβλία και βρίσκουν τους αναγνώστες τους. Αυτό γίνεται πάλι και πάλι.

Και τι συμβαίνει ν΄εκείνα τα ποιήματα και τις ιστορίες;

Ξέρω ένα αγόρι που έπρεπε να κάνει κάποια εγχείρηση στο μάτι του. Για δύο εβδομάδες μετά την εγχείρηση, έπρεπε να ξαπλώνει μόνο από τη δεξιά πλευρά και μετά δεν έπρεπε να διαβάζει τίποτα για έναν μήνα. Όταν γελικά ξαναπήρε στα χέρια του ένα βιβλία έπειτα από ενάμισημήνα, ένιωσε σαν να κατάπινε λέξεις μ’ ένα κουτάλι από μια γαβάθα. Σαν να τις έτρωγε. Πραγματικά τις έτρωγε.

Ξέρω κι ένα κορίτσι που, όταν μεγάλωσε, έγινε δασκάλα. Μου είπε: “Τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τους διάβασαν παραμύθια έχουν στερηθεί κάτι σημαντικό”.

Οι λέξεις στα ποιήματα και στις ιστορίες είναι τροφή. Όχι τροφή για το σώμα, όχι τροφή που μπορεί να γεμίσει το στομάχι σου. Τροφή όμως για το πνεύμα και τροφή για την ψυχή.

Όταν πεινάει κάποιος ή διψάει, το στομάχι του γουργουρίζει και το στόμα του στεγνώνει. Οι πεινασμένοι γυρεύουν να φάνε κάτι, ένα κομμάτι ψωμί, ένα πιάτο ρύζι ή δημητριακά, λίγο ψάρι ή μια μπανάνα. Όσο περισσότερο πεινούν, τόσο στενεύει ο οπτικός τους ορίζοντας, ώσπου παύουν να βλέπουν ό,τι δεν είναι τροφή για να τους χορτάσει.

Η πείνα για λέξεις εκδηλώνεται διαφορετικά. Μοιάζει με θλίψη, με λήθη, με αυθάδεια. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιου είδους πείνα δε νιώθουν πως η ψυχή τους τρέμει από το κρύο κι ότι προσπερνούν τους εαυτούς τους χωρίς να το προσέχουν. Ένα μέρος του κόσμου τους εξαφανίζεται χωρίς να το γνωρίζουν.

Αυτού του είδους η πείνα χορταίνεται με ποίηση και ιστορίες.

Υπάρχει όμως ελπίδα για όσους δεν έχουν ποτέ αφεθεί ν’ απολαύσουν  τις λέξεις, για να χορτάσουν αυτή την πείνα;

Υπάρχει! Το αγόρι που είπαμε διαβάζει κάθε μέρα. Το κορίτσι έγινε δασκάλα και διαβάζει στους μαθητές της. Κάθε Παρασκευή. Κάθε βδομάδα. Αν κάποια φορά το ξεχάσει, της το θυμίζουν τα παιδιά.

Και τι γίνεται με τον συγγραφέα και τον ποιητή; Καθώς έρχεται το καλοκαίρι, θα πρασινίσουν πάλι. Και πάλι θα στεγνώσουν από ιστορίες και ποιήματα, που θα πετάξουν μακριά προς κάθε κατεύθυνση. Πάλι και πάλι.”

* Ο Peter Svetina γεννήθηκε το 1970 στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας. Το 1995 τέλειωσε τις σπουδές του στην Σλοβένικη Γλώσσα και έκανε διατριβή πάνω στην παλαιά Σλοβενική Ποίηση το 2001 στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα. Είναι αναπληρωτής καθηγητής για τη σλαβική λογοτεχνία στο Ινστιτούτο Σλαβικών Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο Alpen-Adria στο Κλάνγκεφουρτ στην Καρινθία της Αυστρίας. Γράφει για παιδιά, νέους και ενήλικες, αλλά το έργο του συχνά διασχίζει τα σύνορα μεταξύ διαφορετικών ακροατηρίων-στόχων και μπορεί να αναγνωστεί ως διηλικιακή λογοτεχνία-cross-over. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Κορεάτικα, Πολωνικά, Λετονικά, Εσθονικά και Λιθουανικά. Έχει λάβει μερικά από τα πιο αναγνωρισμένα εθνικά και διεθνή βραβεία και είναι εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ κριτικών και αναγνωστών.

** Ο Damijan Stepančič γεννήθηκε το 1969 στην Λουμπλιάνα της Σλοβενίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Λιουμπλιάνα το 1996 και το δημιουργικό του έργο εστιάζεται στην απεικόνιση παιδικών βιβλίων και περιοδικών. Συμπεριλήφθηκε στον τιμητικό κατάλογο της IBBY το 2010. Κέρδισε το βραβείο Levstik δύο φορές, το 2003 για το βιβλίο Leteči krožnik na our vrtu και το 2011 για το Zgodba o sidru.