Κάποια χρόνια πριν, η εικόνα του
καλλιτέχνη, όπως προβαλλόταν μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές, ήταν ενός
περίεργου τύπου, ντυμένου φανταχτερά (κασκόλ και μπερέ απαραίτητα στην
αμφίεση), που μιλούσε ακαταλαβίστικα και έκανε άχρηστα στην ουσία
πράγματα. Κι αν κάποιος την εποχή εκείνη εξέφραζε την επιθυμία να
σπουδάσει κάτι σχετικό με τέχνη, θα έπεφτε πάνω του όλο το σόι για να
αποτρέψει την καταστροφή. Πολύ πιο πριν δε, ο έχων ροπή στις τέχνες,
μπορεί να αντιμετωπιζόταν ως ο τρελός του χωριού. Ο ηθοποιός
ισοδυναμούσε με άτομο ελευθέρων ηθών κι ο ζωγράφος με μη έχοντας σώας
τας φρένας. Σε ένα τέτοιο κλίμα, λόγω των ιδεοληψιών αυτών, πολλές ζωές
καταστράφηκαν και το ταλέντο τους πήγε στράφι. Κι άλλες πάλι φορές, το
ταλέντο τους κατάφερε να επιβιώσει για να ανακαλύψουμε σήμερα τον
Χαλεπά, τον Κώστα Στάθη, την Καμίλ Κλοντέλ και τόσους άλλους που παρά
την καταπίεση και την καταφρόνηση δεν είπαν απεταξάμην.
Αν και πέρασαν χρόνια πολλά από τις εποχές εκείνες κι αν και ο πολιτισμός μπαίνει πολλές φορές στην εμπροσθοφυλακή της οικονομίας πολλών χωρών, με τεράστια μουσεία και ορδές τουριστών έξω από αυτά, στο βάθος - βάθος δεν άλλαξε και πολύ η αντίληψή μας για τους καλλιτέχνες. Μπορεί να κάνουμε ουρά έξω από το Λούβρο (αφού έτσι κάνουν όλοι) αλλά άλλο το έργο κι άλλο αυτός που το δημιούργησε. Ο καλλιτέχνης παραμένει στη συνείδηση των εξουσιών ένα άτομο που δεν παράγει (με τους όρους που είναι κατανοητοί στους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς).
Κι ενώ με την πανδημία πληγήκαμε οι πάντες, με ό,τι κι αν είναι το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαστε, οι καλλιτέχνες πρέπει να αποδείξουν πως δεν έχουν κρυμμένα εισοδήματα, δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, ίσως ούτε καν για να φάνε. Χωρίς πολλά αποδεικτικά στοιχεία καταβλήθησαν επιδόματα σε εργαζόμενους από όλο το φάσμα της αγοράς. Δικηγόρους γιατί έκλεισαν τα δικαστήρια, γυμναστές γιατί ήταν κλειστά τα γυμναστήρια, διατροφολόγους, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφους, γκαρσόνια, καθαρίστριες, ξενοδοχοϋπάλληλους, κομμωτές, αισθητικούς… Οι καλλιτέχνες όμως αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο και να απαιτήσουν το πενιχρό επίδομα που τους υποσχέθηκαν.
Υ.Γ. Στην Κρατική Πινακοθήκη εκτίθενται αυτή τη στιγμή 219 δημιουργίες καλλιτεχνών που διασώθηκαν από την Αμμόχωστο. Ό,τι πήραμε πίσω μετά από 46 χρόνια συνομιλιών ήταν 219 έργα τέχνης, τα οποία αποτελούν θησαυρούς ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας. Αν ζούσε ο Βότσης και ο Πολ Γεωργίου, ο Κάνθος κι ο Διαμαντής, θα ήταν επαίτες έξω από τα υπουργεία. Για να πείσουν πως η καλλιτεχνική ενασχόληση είναι και εργασία και οι καλλιτέχνες έχουν τις ίδιες ανάγκες με τους υπόλοιπους.
"Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ" 04 Ιουλίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου