της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
Το 2021 ενδεχομένως να είναι η επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα της πανδημίας η οποία θα έχει αφήσει πίσω της δύο περίπου εκατομμύρια νεκρούς. Όχι και τόσο τραγικός αριθμός ίσως πούμε εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, όσοι θα τα έχουμε καταφέρει να την βγάλουμε καθαρή. Μετρώντας πια το κόστος που θα κληθούμε να επωμιστούμε οι επιζώντες, έχοντας ξεχάσει το εύκολο της μεταδοτικότητας, ίσως πολλοί συνταυτιστούμε με κυνικές απόψεις, αυτών που προτιμούσαν ανθρωποθυσίες στο βωμό της οικονομίας.
Η επόμενη μέρα δεν θα είναι εύκολη. Κι αν το περιοδικό “Time” κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του έτους έχοντας διαγραμμένο στο εξώφυλλο του το 2020 με ένα κόκκινο Χ, δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα μοιάζει το 2021. Η αισιόδοξη πλευρά, βλέπει το εμβόλιο να ενεργεί θετικά, απαλλάσσοντας μας από όλα τα δεινά και τα πάντα να επιστρέφουν εκεί που τα αφήσαμε τον περασμένο Μάρτη. Η απαισιόδοξη πλευρά, μας βλέπει να βγαίνουμε από τα καταφύγια και να βαδίζουμε ανάμεσα σε ερείπια. Λίγο πολύ όπως κι οι επιζώντες στην ταινία «Η επόμενη μέρα» που γυρίστηκε τη δεκαετία του ’80 για να περιγράψει τον όλεθρο μιας πυρηνικής σύρραξης.
Βάσει του καλύτερου σεναρίου λοιπόν, τα εμβόλια περιορίζουν την εξάπλωση και τη δυναμική του ιού σε βαθμό που δεν μιλάμε πια για πανδημία αλλά για ένα συνηθισμένο, περίπου, ιό. Πόσα όμως υποστατικά που έχουν κλείσει με την προοπτική του προσωρινού θα ανοίξουν ξανά; Πόσοι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν πίσω στις δουλειές τους και με ποιους όρους; Ο κόσμος θα αρχίσει ξανά τα ταξίδια με την ίδια συχνότητα στηρίζοντας τη βιομηχανία του τουρισμού στην οποία η Κύπρος, εν πολλοίς, βασίζεται; Πως θα αποπληρωθούν τα δισεκατομμύρια που δανείστηκαν τα κράτη; Όταν οι κυβερνήσεις αποσύρουν τα μαξιλάρια στήριξης που κράτησαν όρθια την οικονομία, πόσο ομαλή θα είναι η πτώση στο πραγματικό έδαφος; Όταν ο πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, μιλούσε για μια ανθρώπινη τραγωδία με δυνητικά βιβλικές διαστάσεις» υπέρβαλε; Αλλά κι ο άνθρωπος της Post Covid εποχής πως θα είναι;
Αυτό ειδικά το τελευταίο στο οποίο δεν πολυστεκόμαστε μπορεί να αποβεί και το σημείο αιχμής. Οι θεωρίες συνωμοσίας που την χρονιά αυτή απέκτησαν απίστευτες διαστάσεις θα εξαφανιστούν μαζί με τον ιό ή ήρθαν για να μείνουν; Η αμφισβήτηση που καλλιεργείται απέναντι σε πράγματα που για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι λογικά, θα πάψει να υφίσταται ή θα επεκταθεί σε άλλα θέματα χωρίζοντας την ανθρωπότητα στους μεν και στου δε; Ο φανατισμός που επικράτησε στην υιοθέτηση θεωριών θα καταλαγιάσει; Αυτοί που οι λογικοί ονομάζουμε «ψεκασμένους» θα δουν το φως το αληθινό και θα πειστούν ή θα σπρώξουν τον παραλογισμό στα άκρα; Το χάσμα που έχει ήδη δημιουργηθεί πόσο βαθύ θα είναι;
Η μετάλλαξη του ανθρώπου σε άπιστο συνωμοσιολόγο ενδεχομένως να βαδίσει χέρι χέρι με την οικονομική ύφεση και να ενδυναμωθεί από αυτήν οδηγώντας μας σε μια νέα δυστοπία. Όταν ανακοινώθηκε η ήττα του Τραμπ τέθηκε το ερώτημα αν αυτό θα είναι και το τέλος του τραμπισμού. Ο οποίος τραμπισμός συμπεριλαμβάνει όλα τα πιο πάνω. Το μέγα ερώτημα λοιπόν για την επόμενη μέρα της πανδημίας είναι πως θα είναι ο άνθρωπος και σε ποια μονοπάτια θα βαδίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου