«Η Φανερωμένη δεν ήταν μόνο το σχολείο μας. Ήταν και το σπίτι μας»

Mία viral ανάρτηση από τη Fernanda Raikova, πρώην μαθήτρια του γυμνασίου Φανερωμένης, που αξίζει να διαβαστεί και να αναδημοσιευτεί

29 Μαρτίου 2021

Ποικίλες αντιδράσεις προκαλεί η αιφνίδια ανακοίνωση για παράδοση του ιστορικού κτηρίου στο κέντρο της Λευκωσίας στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Άμα εσείς, κύριοι, κλείσετε αυτό το ιστορικό και γεμάτο ζωή σχολείο, σκεφτήκατε πού θα πάνε αυτά τα παιδάκια; Όλα αυτά τα παιδάκια που μένουν κοντά στο σχολείο και βολεύονται, γράφει σε ανάρτησή της στον προσωπικό λογαριασμό και γίνεται viral η Fernanda Raikova, πρώην μαθήτρια του γυμνασίου Φανερωμένης.

Μία ανάρτηση που αξίζει να διαβαστεί και να αναδημοσιευτεί:

«Γεια σας! Θέλω να σας διηγηθώ τη δική μου ιστορία. Είμαι η Φερνάντα. Είμαι 20 χρονών. Κατάγομαι από τη Βουλγαρία. Μεγάλωσα Κύπρο. Φοίτησα στο σχολείο της Φανερωμένης από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο. Θυμάμαι όλους τους δασκάλους μου από την πρώτη τάξη μέχρι και το Γυμνάσιο.

Εκεί μέσα ήμασταν παιδιά που η ζωή δε μας έδειξε και τα καλύτερά της. Παιδιά που έπρεπε να φύγουν από τις χώρες τους για διαφορετικούς λόγους. Εκεί μέσα όλοι ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια. Οι δάσκαλοι που είχαμε από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο ήταν άνθρωποι που μας μάθαιναν τι είναι ζωή έξω από το σχολείο και έξω από το σπίτι.
 

 

Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Όταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο ντρεπόμουνα, όμως δεν ήμουν εκεί μέσα η μόνη που ήταν παιδί χωρισμένων γονιών, ήταν και άλλα πολλά παιδιά. Όλοι οι δάσκαλοί μας ήταν σαν οικογένειά μας και μας στήριζαν σε πολλά. Εκεί δεν ήταν μόνο το σχολείο μας. Εκεί ήταν και το σπίτι μας. Εκείνοι οι δάσκαλοι που μας αγαπούσαν τόσο πολύ. Εκείνοι οι δάσκαλοι που βοηθούσαν όχι μόνο εμάς αλλά και τους γονείς μας.

Θυμάμαι είχα συμμαθητές από Ρουμανία, Ρωσία, Γεωργία, Πακιστάν, Σομαλία, Βουλγαρία και άλλα πολλά παιδιά που οι γονείς τους ήταν από διαφορετικές χώρες. Εκεί μέσα ήταν το σχολείο γεμάτο ζωή! Θυμάμαι γέλια, τραγούδια, χριστουγεννιάτικες γιορτές, παραστάσεις, παιχνίδια, εκδρομές… Μουσουλμάνοι, χριστιανοί, όλοι μαζί χεράκι χεράκι, τα παιδιά με τους δασκάλους. Δάσκαλοι που μέχρι και σήμερα έχω επικοινωνία μαζί τους. Δάσκαλοι που μέχρι και σήμερα που είμαι 20 χρονών παντρεμένη και μένω Αγγλία, είναι έτοιμοι να με βοηθήσουν με ό,τι μπορούν στη ζωή μου.

Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις εκεί μέσα που κάποτε κάθομαι και κλαίω. Και τώρα, μετά από 12-13 χρόνια ακούω ότι θέλουν να κλείσουν το σχολείο για διάφορους λόγους. Ή μήπως θέλετε να το κλείσετε για την οικονομική σας ανάγκη;
 

 

Η Φανερωμένη είναι ένα σχολείο, όχι όμως κανονικό σχολείο, κάτι πολύ πιο μεγάλο. Ξέρετε εσείς κύριοι που θέλετε να το κλείσετε, πόσα παιδιά από διαφορετικές χώρες φοιτούν εκεί μέσα; Ξέρετε πόσα καινούρια και φτωχά παιδάκια από το Ιράκ φοιτούν εκεί μέσα; Και όχι μόνο από το Ιράκ, αλλά και από τη Σομαλία. Παιδιά με διαφορετικά προβλήματα και ιστορίες.

Άμα εσείς, κύριοι, κλείσετε αυτό το ιστορικό και γεμάτο ζωή σχολείο, σκεφτήκατε πού θα πάνε αυτά τα παιδάκια; Όλα αυτά τα παιδάκια που μένουν κοντά στο σχολείο και βολεύονται. Τώρα, επειδή εσείς δε βολεύεστε με τα οικονομικά σας θέλετε να καταστρέψετε ένα ιστορικό σχολείο. Και όλα τα 120 παιδιά που είναι εκεί μέσα, που ξέρουν ο ένας τον άλλο, που είναι όλοι τους οικογένεια εκεί μέσα. Σκεφτήκατε λίγο και τους δασκάλους που θα χάσουν τη δουλειά τους και τους διευθυντές. Εγώ θα παλέψω όσο μπορώ να φτάσει το μήνυμά μου στο Υπουργείο Παιδείας. Θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου… Και όπως είπε και η δασκάλα μου “Κάτω τα χέρια από τη Φανερωμένη, κύριοι”».

 Πηγή:  https://avant-garde.com.cy/articles/nea/news/i-faneromeni-den-itan-mono-sholeio-mas-itan-kai-spiti-mas

Αγαπητή Mary Rose: Ο επίλογος

                                                                                                                    Γράφει: Μαρίνος Νομικός

27 Μαρτίου 2021

Λένε πως όλα τα ωραία πράγματα βγαίνουν σε τριλογίες, όμως δεν υπάρχει τίποτα το “ωραίο” σε μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας που κλείνει με τον πιο “κυπριακό” τρόπο: Εξίσου ντροπιαστικά με κουκούλωμα, λήθη κι αποποίηση ευθυνών

Αγαπητή Mary Rose

Η αλήθεια είναι πως μετά το πρώτο γράμμα μου ("Φταις κι εσύ Mary Rose") αλλά και το περσινό ("Αγαπητή Mary Rose: Ένας χρόνος μετά"), πάλι τέτοια εποχή, όπου σου περιέγραφα τι συνέβη στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από τη μέρα που το πτώμα σου βγήκε στην επιφάνεια εκείνου του σκοτεινού, βρώμικου, πλημμυρισμένου φρεατίου (μαζί με την όχι-και-τόσο-καλά-κρυμμένη υποκρισία της κοινωνίας ενός νησιού που επιμένει να αυτοαποκαλείται “των Αγίων”), σκέφτηκα να σε αφήσω επιτέλους να αναπαυθείς εν ειρήνη. Όμως δεν γίνεται γλυκιά μου να μην μοιραστώ μαζί σου αυτά τα νέα, δεν γίνεται να μην μάθεις τις τελευταίες εξελίξεις. Και συγχώρεσέ με μικρή μου που γίνομαι αγγελιοφόρος άσχημων μαντάντων.

Βλέπεις, μπορεί να έπιασαν και να καταδίκασαν το τέρας που σε δολοφόνησε μαζί με το αγγελούδι σου την 6χρονη Sierra, την 36χρονη Livia και την 8χρονη κόρη της Elena Natalia, την 30χρονη Maricar, την 28χρονη Arian Palanas και την 30χρονη Asmita όχι όμως και τους συνεργούς του. Γιατί αν το ένα χέρι που έσφιγγε τον λαιμό σου Mary Rose μέχρι να ξεψυχήσεις ανήκε στον Μεταξά το άλλο ανήκε στους αδιάφορους αστυνομικούς, στην “έφυε στα κατεχόμενα, έτσι κάμνουν ούλες τούτες” νοοτροπία, στον θεσμικό ρατσισμό που απλώνεται σαν καρκίνος στα σώματα ασφαλείας, τα δικαστήρια, την Εκκλησία, το Προεδρικό, τη Βουλή, τα σχολεία, την ίδια την κοινωνία. Σε μας. 

Μάθε λοιπόν αγαπημένη μου πως ΚΑΝΕΝΑΣ αστυνομικός που χειρίστηκε τις καταγγελίες για την εξαφάνιση των επτά θυμάτων του Νίκου Μεταξά δεν πρόκειται να διωχθεί ποινικά. Ίσως να μην πρόλαβες να ζήσεις αρκετά στην Κύπρο ώστε να το γνωρίζεις αλλά στη “νήσο των Αγίων” (πιάνεις την ειρωνεία, έτσι δεν είναι;) έχουμε κάτι που υποψιαζόμαστε πως είναι παγκόσμια πατέντα: Λέγεται “ερευνητική επιτροπή” και χρησιμεύει στο να απαξιώνει και στη συνέχεια να κουκουλώνει δυσάρεστες υποθέσεις που φαινομενικά όλοι θέλουν να διαλευκάνουν (συνήθως μετά από γενική κατακραυγή) αλλά ουσιαστικά κανείς δεν θέλει να αγγίξει ούτε από μακριά με σκουπόξυλο. Αυτή η “διερευνητική επιτροπή”, που παίρνει διάφορες μορφές ανάλογα με την υπόθεση, υποτίθεται πως ερευνά ενδελεχώς όλα τα στοιχεία και ακολούθως βγάζει ένα πόρισμα που χαρακτηρίζεται από τα media “καταπέλτης” αλλά ουσιαστικά χρησιμεύει ως χαρτί υγείας - κάτι που δεν συνιστώ καθώς έτσι ρισκάρεις να εκτυπωθούν λέξεις όπως “ένοχοι” και “ευθύνες” πάνω στον κώλο σου. 

Τη δική σας υπόθεση διερεύνησε η Αρχή Διερεύνησης Παραπόνων κατά της Αστυνομίας (στην βάση οδηγιών του τέως Γενικού Εισαγγελέα) η οποία απήγγειλε κατηγορίες σε τουλάχιστον 15 μέλη της Δύναμης για παράλειψη υπηρεσιακού καθήκοντος και παρέδωσε το πόρισμα που λέγαμε, με σκοπό να ετοιμαστούν κατηγορητήρια. Νομίζω πως μαντεύεις εύκολα τη συνέχεια. Η Νομική Υπηρεσία έκρινε πως οι υποθέσεις είναι νομικά ισχνές, δεν μπορούν να σταθούν στο δικαστήριο και αποφάσισε πως ΟΥΔΕΙΣ θα παραπεμφθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης για παράλειψη καθήκοντος που οδήγησε το τέρας να δρα ανενόχλητος ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ κάτω από τη μύτη τους, στοχεύοντας θύματα που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα αναζητούσε κανένας.

Ψέλλισαν κάτι νομικίστικες δικαιολογίες, ότι και καλά περί “κενών στις διαδικασίες και την έλλειψη πρωτοκόλλων σε σχέση με τις υποθέσεις εξαφανισθέντων” και αποφάσισαν μόνο πειθαρχικές διώξεις που σημαίνει ότι κάποιος θα βρεθεί πίσω από κάποιο γραφείο με πολλή χαρτούρα, άντε το πολύ να φάει καμιά δυσμενή. Και εννοείται πως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Άλλωστε το στίγμα είχε δοθεί από τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας όταν συναντήθηκε με τους 15 τον περασμένο Μάιο: «Η στήριξη στα μέλη μας είναι δεδομένη, διότι ανεξάρτητα από το αν αυτή τη στιγμή περνούν τούτη τη συγκεκριμένη δοκιμασία δεν παύουν να είναι αθώα. Οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί παραμένουν στις θέσεις τους, διατηρώντας το τεκμήριο της αθωότητας και οφείλουμε ως ηγεσία να σταθούμε δίπλα τους” είχε πει και νομίζω πως μετά απ’ αυτό ούτε η Πολυάννα δεν πίστευε πλέον ότι θα γινόταν κάτι. 

Πρακτικά αθώοι, Mary Rose μου. Κι ας εγκλημάτισαν εξίσου με τον Μεταξά. 

Γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι θα γινόταν έτσι και αντί για Mary Rose, Sierra, Livia, Elena Natalia, Maricar, Arian και Asmita λεγόσασταν Μαρία, Στάλω, Λήδα, Ελενού, Μαρικού, Αντριάνα και Αννίτα. Αν είχατε πατεράδες, μητέρες, αδελφούς, θείους, συζύγους, συντρόφους, φίλους να ξεσηκώνουν τον κόσμο να σας βρουν, να είναι κάθε μέρα πάνω στ’ αυτιά των αστυνομικών, να έχουν τα media όλη μέρα να τα χώνουν στην “ανίκανη αστυνομία”, να βάζουν μουχτάρηδες, βουλευτές, υπουργούς να πιέζουν τον Αρχηγό. Ας μην γελιόμαστε, δεν θα φτάναμε ποτέ στην Αννίτα. Ούτε καν στη Στάλω. Μετά την πρώτη εξαφάνιση, οι Αρχές θα έφταναν αμέσως στον δράστη (όπως έφτασαν και στον Μεταξά, όταν δέησαν να ερευνήσουν) και δεν θα υπήρχαν τα υπόλοιπα έξι θύματα. Αλλά ο Μεταξάς είναι κοινωνιοπαθής, όχι ηλίθιος για να στοχεύει Κυπραίες. Ήξερε ότι μπορούσε να γεμίζει την Κύπρο πτώματα, αρκεί να ανήκαν σε αλλοδαπές. Σε αόρατες. 

Πόσο καλά ξέρει που ζει και κυρίως σε ποιους ανάμεσα ζει. 

Δεν σου το είπα στα δύο πρώτα γράμματα αλλά κι εγώ μετανάστης είμαι. Βέβαια θα ήταν αστείο να πω ότι “σε νιώθω”. Βρέθηκα σώγαμπρος στην Κύπρο πριν 18 χρόνια και εντυπωσιάστηκα από τη φιλοξενία, την αγάπη, την καλοσύνη και το αίσθημα αδελφοσύνης των κατοίκων, όσων συναντούσα τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Βλέπεις, ως λευκός, straight, χριστιανός ορθόδοξος (είμαι άθεος αλλά μου συνέστησαν να μην το διαφημίζω) Ελλαδίτης αποτελώ για κάποιον λόγο “πυλώνα” αυτής της μικρής, ελληνόψυχης και βαθιά θρησκευόμενης κοινωνίας. Ευκολάκι λοιπόν. Αντιμετώπισα, δε λέω, και το ενίοτε ξενοφοβικό παραλήρημα του κλασικού μπετόστοκου αλλά δεν θα υποκριθώ καν ότι μπορεί να πέρασα ό,τι εσύ. Μπροστά στα “μαυρού”, “σκατοαλλοδαπή”, “πουτάνες ξένες”, τη λεκτική και σωματική κακοποίηση, τα απαξιωτικά βλέμματα, τις εκφράσεις αηδίας, τα ειρωνικά γελάκια στο σούπερ μάρκετ από “κυρίες” ή τα χουφτώματα από σαλιάρηδες κωλόγερους, νομίζω πως καναδυο “τράβα έσω σου πουστοκαλαμαρά” μπορώ να τ’ αντέξω. 

Όμως δεν ήσουν εντελώς μόνη, καμία από εσάς δεν ήταν. Είχατε φίλες που σας αναζητούσαν και πήγαιναν κάθε μέρα στην Αστυνομία απ’ όπου έφευγαν άπραγες. Είχατε τον άγιο αυτόν άνθρωπο, τον πρόεδρο του συνδέσμου οικιακών βοηθών Λούη Κουτρουκίδη που συνέδεσε από την αρχή τις περισσότερες εξαφανίσεις και με άρθρο του σε εφημερίδα έγραψε που ούτε λίγο ούτε πολύ πρόσφερε στο πιάτο των αστυνομικών όλα τα στοιχεία (μέχρι και για τον “Ορέστη” με τον οποίο συνομιλούσα τα θύματα στο Badoo) και ο οποίος φυσικά αγνοήθηκε.

Είχατε και τους συναδέλφους που έκαναν ό,τι μπορούσαν από το δικό τους πόστο για να επιστήσουν την προσοχή της Αστυνομίας και της κοινής γνώμης για τις εξαφανίσεις αλλά εις μάτην. Βλέπω το βίντεο της εκπομπής “Μεσημέρι και κάτι” του Σίγμα από τις 25 Οκτωβρίου του 2016(!) που κατέγραψε εικόνες από το σπίτι της Livia και της κόρης της Elena Natalia (τα πρώτα θύματα, χρονολογικά, του Μεταξά) και ανατριχιάζω: Η Γωγώ Αλεξανδρινού χτυπιέται στον αέρα για το πως γίνεται να εγκατέλειψαν απλά τη χώρα -όπως είπε η Αστυνομία- αφήνοντας πίσω όλα τους τα πράγματα (ακόμα και τα φάρμακα του μωρού) ενώ στο τέλος λέει με αυστηρό ύφος “το σημαντικό για μας είναι να εξακριβωθεί η τύχη μάνας και κόρης και ελπίζω για μια ακόμα φορά να μην εκτεθούμε διεθνώς”. Το 2016 μικρή μου. Τρία ολόκληρα χρόνια πριν βγει στην επιφάνεια το πτώμα σου και -μάντεψε- εκτεθούμε διεθνώς. Τότε που έτσι και η αστυνομία έκανε σωστά τη δουλειά της, τόσο εσύ, η κορούλα σου και τρεις ακόμα γυναίκες θα ήσασταν ακόμα ζωντανές και αυτό το γράμμα δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. 

Δεν ήσασταν μόνες αλλά δυστυχώς όσοι νοιάστηκαν δεν ήταν αρκετοί ώστε να κάνουν τη διαφορά και να σωθείτε. Και τώρα, δεν θα τιμωρηθεί κανένας όπως του αξίζει γιατί έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ. Θα αρκεστείς μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια στη “συγγνώμη που τολμήσαμε να ζητήσουμε ανεξάρτητα αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές, ενώ εκείνοι δεν θέλησαν και ζήτησαν όταν θάψαμε τους 13 ήρωες του Μαρί” όπως είπε η Προεδράρα μας και καταχειροκροτήθηκε. 

Αυτά ήταν τα νέα μου Mary Rose και λυπάμαι ξανά που δεν ήταν αυτά που περίμενες. Εσύ μπορεί να ξαφνιάστηκες γιατί ίσως μεγάλωσες πιστεύοντας σε έννοιες όπως η ισότητα, ισονομία και δικαιοσύνη, εμείς πάλι οι πιο κυνικοί όχι και τόσο. Αναπαυτείτε τώρα και πες και στα άλλα κορίτσια ότι δεν θα σας ενοχλήσω ξανά. Και μαντεύεις φαντάζομαι γιατί. 

Γιατί ντρέπομαι. 

Μαρίνος Νομικός

Πηγή:  https://avant-garde.com.cy/articles/nea/istories/agapiti-mary-rose-o-epilogos

Σκέψεις για τα reality shows στην Ελλάδα

             Του Φώτη Μπρέγιαννη, υποψήφιου διδάκτορα Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίνης

Οι τηλεοπτικές σειρές τύπου reality πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα το 2001 με το «Big Brother», το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια διάφορα άλλα reality παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση με μικρότερη αλλά πάντα σημαντική απήχηση. Μεσολάβησε ένα κενό αρκετών ετών για να επανέλθουν τα reality στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία 4 χρόνια και να κυριαρχούν πλέον στην ακροαματικότητα. Κατά τις τελευταίες τηλεοπτικές σεζόν τεράστια επιτυχία σημειώνουν το «Survivor» (που επανεμφανίστηκε το 2017) και οι δύο παραγωγές του «Star Channel», το «Master Chef» και το GNTM (με συνεχή εναλλάξ παρουσία από το 2018 και μετά). Επιπλέον, άλλες παραγωγές reality πετυχαίνουν μια ευρεία αποδοχή στο κοινό.

Έχει ενδιαφέρον να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο και τα μηνύματα που κυριαρχούν στα παιχνίδια αυτά, με δεδομένο το γεγονός ότι τυχαίνουν ευρύτατης προβολής στη νεολαία, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στο διαδίκτυο.

Αποθέωση του ατομικισμού και του άνευ όρων ανταγωνισμού

Στα reality συμμετέχουν εκατοντάδες εργαζόμενοι ή εκπαιδευόμενοι στους χώρους στους οποίους έχουν αναφορά τα τηλεπαιχνίδια (εστίαση για το «Master Chef», μόδα για το GNTM, ευρύτερα χώρος του θεάματος για το «Survivor»). Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις γίνεται σαφές σε διαγωνιζόμενους και τηλεθεατές το εξής: Πρέπει να θέλεις να κερδίσεις, οφείλεις να είσαι αδίστακτος και να κάνεις χρήση όλων των μέσων που έχεις (των ικανοτήτων, του χαρακτήρα σου, της τακτικής σου) για να εκμηδενίσεις τον ανταγωνισμό, αλλιώς «δεν είσαι αυτό που ζητάμε». Και μάλιστα, αυτό πρέπει τακτικά να το δηλώνεις ευθαρσώς και απ’ ευθείας στο κοινό σε πρώτο πρόσωπο. Οι απαιτήσεις σκληρού ανταγωνισμού επιτάσσονται και από τις συνθήκες ζωής που επιβάλλονται στους διαγωνιζόμενους, συνθήκες εγκλεισμού και απομόνωσης, αποξένωσης από αγαπημένα πρόσωπα, συνθήκες πείνας στην περίπτωση του «Survivor». Ο άνευ όρων ανταγωνισμός περνάει αναμενόμενα και στο κοινό των παιχνιδιών, με τη δημιουργία στρατοπέδων οπαδών του κάθε παίκτη που οδηγεί, όχι σπάνια, σε διενέξεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Όταν οι παίκτες δεν είναι αρκετά ανταγωνιστικοί και «αιμοβόροι», τους γίνεται παρατήρηση από τους κάθε φορά κριτές, τους υπενθυμίζεται ότι «είσαι εδώ για τη νίκη» και ότι «μόνο ένας/μία θα κερδίσει» ή τους δίνεται η δυνατότητα να επιβάλουν μειονέκτημα (το περιβόητο «ντεσαβαντάζ» του GTNM) σε κάποιον συμπαίκτη τους για να τον χαντακώσουν. Παράλληλα, γίνεται εκτεταμένη χρήση του μοντάζ για να παρουσιαστούν συγκεκριμένοι παίκτες ως «κακοί χαρακτήρες», όπως έχει γίνει γνωστό από πρώην παίκτες των παιχνιδιών αυτών. Η σκηνοθεσία και η μουσική επένδυση υπηρετούν το κλίμα αγωνίας και γίνεται επιλεκτική χρήση σκηνών από τον χώρο της απομόνωσης, όπου ζουν έγκλειστοι οι παίκτες. Μέσα από όλα αυτά, στο κοινό παρουσιάζεται μια εικόνα ανελέητης μάχης για το τρόπαιο, όπου τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα στον παίκτη και στη θέλησή του για τη νίκη. Τυχόν παρέες/συμμαχίες που δημιουργούνται λαμβάνουν και αυτές πολεμικό χαρακτήρα εναντίον άλλων παρεών, ενώ πάντα γίνεται μνεία ότι αυτές οι παρέες «είναι προσωρινές». Δεν υπάρχει πουθενά χώρος για χαλάρωση και περιττή καλοσύνη.

Ευρεία νομιμοποίηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας

Ιδιαίτερα στο «Master Chef» και το GNTM υπάρχει ένα μόνιμο δίδαγμα υπέρ της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Η προώθησή της είναι πολύπλευρη και δουλεμένη. Έτσι, ακούμε ως τηλεθεατές ότι «στην κουζίνα δεν υπάρχει δημοκρατία», «ό,τι ζητηθεί από τον πελάτη πρέπει να γίνεται», «οφείλεις ως μοντέλο/μάγειρας να ανταποκριθείς σε όλες τις συνθήκες». Οι παίκτες υποβάλλονται σε ακραίες δοκιμασίες, έως και εξευτελιστικές, πολλές φορές ακόμα και άσχετες με την πραγματική δουλειά τους, ώστε να γίνει απόλυτα σαφές σε αυτούς αλλά και στο κοινό ότι το οτιδήποτε μπορεί να ζητηθεί από τον εργαζόμενο στην εστίαση ή στη μόδα, επομένως και γενικώς στους χώρους δουλειάς.

Υπάρχει σχεδόν πάντα συνθήκη πίεσης χρόνου στις δοκιμασίες του παιχνιδιού. Εάν τυχόν κάποιος παίκτης παραπονεθεί ή δεν αντέξει, είναι προφανώς δικό του πρόβλημα γιατί «δεν το θέλει αρκετά». Βεβαίως, δεν γίνεται ποτέ η παραμικρή αναφορά σε εργασιακά δικαιώματα, ατομικά ή συλλογικά, ενώ οι παίκτες είναι κυριολεκτικά ψυχή τε και σώματι δοσμένοι στις ορέξεις της αγοράς και του εκάστοτε «κόνσεπτ». Πόσο ονειρικό αλήθεια σενάριο για την εργοδοσία, να έχει τους εργαζόμενους υπό καθεστώς απόλυτης προσήλωσης με την απειλή του φόβου ή της δημόσιας ταπείνωσης μπροστά σε συναδέλφους και σε κοινό; Και μάλιστα όλα αυτά και στον χώρο της εστίασης, τη λεγόμενη ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, όπου εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι, με ευέλικτα ωράρια και ανύπαρκτα δικαιώματα.

Βολική αντιμετώπιση κοινωνικών ζητημάτων, εν μέσω παρέλασης χορηγών

Τα reality τελευταίας γενιάς προβάλλουν, την ίδια στιγμή, κοινωνικά ζητήματα μέσω της συμμετοχής παικτών που ανήκουν σε μειονότητες, είναι μετανάστες, έχουν ομοφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό ή ιδιαίτερη καταγωγή. Η παρουσίασή τους γίνεται σαν να είναι καρικατούρες, ενώ οι προσωπικές τους ιστορίες λειτουργούν ως άλλοθι πολυσυλλεκτικότητας και ως διαφημιστικό τρικ. Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν στη ζωή τους παρουσιάζονται σαν να είναι δεδομένα, ενώ η μόνη διέξοδος από αυτά είναι ο ατομικός δρόμος, «η σκληρή δουλειά», που βεβαίως περνάει μέσα από την απόλυτη πειθάρχηση στους κανόνες του τηλεπαιχνιδιού.

Τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα αποκλεισμού ή βίαιης συμπεριφοράς εναντίον αυτών των ατόμων αντιμετωπίζονται βολικά και επιφανειακά, δεν υπάρχει ο παραμικρός προβληματισμός για τις οικονομικές και κοινωνικές αιτίες πίσω από αυτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αδυναμία ενός πρόσφυγα παίκτη στο περσινό «Master Chef» να ταξιδέψει για τις ανάγκες γυρισμάτων εκτός Ελλάδας, λόγω των περιορισμένων δικαιωμάτων που προβλέπει το Δίκαιο της ΕΕ για τη βίζα του. Η παραγωγή του παιχνιδιού, αν και είχε επενδύσει στην προσωπική του ιστορία, προσπέρασε το ζήτημα, βάζοντας, προσωρινά, έναν άλλο παίκτη στη θέση του. Έτσι, οι προσωπικές ιστορίες δεν λειτουργούν παρά μόνο ως εκβίαση συναισθημάτων συμπόνοιας στον τηλεθεατή, χωρίς φυσικά να θίγεται σε καμία περίπτωση (και πώς θα μπορούσε άλλωστε…) το πώς τα κοινωνικά ζητήματα αυτά μπορεί να λυθούν ριζικά.

Παράλληλα με την σκληρή και απαιτητική πραγματικότητα που ζουν οι παίκτες στις συνθήκες του κάθε παιχνιδιού, οι χορηγοί-μεγάλοι όμιλοι του κάθε φορά κλάδου αναφοράς του τηλεπαιχνιδιού βρίσκουν το κατάλληλο πεδίο για κακόγουστες σκηνοθετημένες διαφημίσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν οι ίδιοι οι παίκτες. Στήνεται ένας χορός εκατομμυρίων με παρέμβαση των χορηγών στο περιεχόμενο και στις στοχεύσεις του εκάστοτε τηλεπαιχνιδιού.

Μια «ποπ κουλτούρα» μαζικής εκτόνωσης

Την στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στενάζει σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και γενικότερης υποχώρησης του βιοτικού επιπέδου, η ιδεολογική παρέμβαση των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων και των ΜΜΕ που αυτοί ελέγχουν παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη συκοφάντηση των αγώνων, την καλλιέργεια της διασπαστικής ατομικής λύσης και στην αποθέωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Η πολιτιστική παρέμβαση της αστικής τάξης και μέσω των reality δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής, καθώς αυτά τυχαίνουν μεγάλης προώθησης και απήχησης στον λαό. Τα προγράμματα αυτά έχουν κατηγορηθεί ως «τηλεοπτικά σκουπίδια», όμως η κριτική εναντίον τους δεν πρέπει να εξαντλείται σε κριτική ποιότητας. Γιατί τελικά αυτά τα προγράμματα πετυχαίνουν το σκοπό τους: Προσφέρουν μια αξιοσημείωτη αποφόρτιση από τα ζητήματα της καθημερινότητας με προσεκτικές δόσεις αδρεναλίνης, αγωνίας και συναισθήματος, όλα αυτά δεμένα με το πανταχού παρόν δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Συνδυάζονται με αντίστοιχα ρεύματα της λεγόμενης ποπ κουλτούρας (όπως η περιβόητη «τραπ») που προωθούν τα ίδια ιδανικά.

Οι νέοι αγωνιστές, πολύ περισσότερο οι νέοι κομμουνιστές που δρουν σε χώρους δουλειάς, σπουδών, στις γειτονιές όπου ζει η νεολαία των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, προτάσσουν τον πολιτισμό της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της κοινωνικής αλλαγής. Καλούν σε επαφή με την πλούσια λογοτεχνία, μουσική και εν γένει καλλιτεχνική δημιουργία του λαού μας, συμβάλλοντας ενεργά και στον περαιτέρω πλουτισμό της. Έχουν μόνιμο μέτωπο με τον πολιτισμό της αποχαύνωσης και της εκτόνωσης. Χωρίς ελιτισμό, αλλά όντας κι εμείς κομμάτι του κοινού στο οποίο απευθύνονται τα reality, αξίζει να ανοίγουμε την κουβέντα για τις αξίες που αυτά προάγουν και για τον ρόλο τους.

Φώτης Μπρέγιαννης

 Πηγή:  https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/254698/skepseis-gia-ta-reality-shows-stin-ellada

Εκτός από «χρυσά διαβατήρια» υπάρχουν και «χρυσές προαγωγές;

                                                                 του Μανόλη Σόβολου

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε παρόμοιες ειδήσεις – ανακοινώσεις.  Σύντομες, λιτές και περιεκτικές:

ΕΔΥ: Αποζημιώσεις αναδρομικά από  … 00.00.0000 στον ...

«Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας ανακοινώνει ότι, στο πλαίσιο επανεξέτασης της πλήρωσης μιας μόνιμης θέσης …, Υπουργείο …, που παραμένει κενή ύστερα από την ακύρωση από το Διοικητικό Δικαστήριο στην Προσφυγή αρ. …, αποφάσισε να προσφέρει διορισμό στην εν λόγω θέση, αναδρομικά από 00.00.0000, στον ...»

Τόσο σύντομη που αν είσαι ανυποψίαστος, την προσπερνάς χωρίς δεύτερη ματιά.  Αν είσαι στοιχειωδώς υποψιασμένος, κινδυνεύεις με εγκεφαλικό, καθώς το αίμα σου ανεβαίνει στο κεφάλι.  Τα κορόιδα θα πληρώσουν και πάλι τις αστοχίες (;) και τις αβλεψίες (;) των Επιτροπών.  Τέτοιες καταστάσεις δεν είναι πρωτόγνωρες.  Αντίθετα, για δεκαετίες, υπάρχουν αποφάσεις της Ε.Δ.Υ. και της Ε.Ε.Υ. οι οποίες ανατρέπονται από τα δικαστήρια.  Συνήθως οι επιτροπές προάγουν πάλι τους ίδιους αναδρομικά και … το «γαϊτανάκι» καλά κρατεί.  Συνεδριάσεις Επιτροπών, δικηγόροι, προσφυγές, δικαστήρια και … πάλι απ’ την αρχή.  Βέβαια οι πολίτες εξασκούν τα δικαιώματά τους, όπως προβλέπονται από τους νόμους και τους κανονισμούς και δεν υπάρχει καμιά μομφή γι αυτό.

Αναρωτιέται κάθε καλόπιστος πολίτης: Τόσες δεκαετίες δεν αντιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι τις παθογένειες των διαδικασιών, των νόμων και των κανονισμών;  Γίνεται να κρίνονται και να προάγονται πάλι και πάλι οι ίδιοι, ενάντια στις αποφάσεις δικαστηρίων;  Πώς θα κρίνουν οι Επιτροπές, μετά από δεκαετίες, με άλλη σύνθεση;  Μόνο από τους φακέλους, με την επίκληση τυπικών προσόντων, αρχαιότητας και την επιτηδευμένη λεκτική διατύπωση, ώστε να αποτελέσουν από τη μια «στάχτη στα μάτια» του λαού και από την άλλη εύσχημο άλλοθι για δικηγόρους και δικαστές;

Τόσες δεκαετίες και όλοι οι «άριστοι των αρίστων» που στελέχωσαν τις Επιτροπές δεν αναρωτήθηκαν για όλες αυτές τις στρεβλώσεις που δημιουργούνται.  Αλήθεια, οι «κουτόφραγκοι» εταίροι μας στην Ευρώπη, τις ίδιες μεθόδους χρησιμοποιούν;  Έχουν και εκεί συνταγματικά καθορισμένες Επιτροπές, οι οποίες έχουν τέτοια διακριτική ευχέρεια, να διαχειρίζονται με αυτό τον τρόπο το ανθρώπινο δυναμικό;  Να προξενούν, με τις αποφάσεις τους, διαδικασίες διασπάθισης δημόσιων πόρων;  Άραγε τα δικαστήρια στην Ευρώπη δεν έχουν άλλη δουλειά και ασχολούνται με τις προαγωγές των δημοσίων υπαλλήλων και των εκπαιδευτικών;  Ποιοι ωφελούνται από τέτοιες εξευτελιστικές διαδικασίες;

Είναι, νομίζω, αφέλεια να πιστεύουμε ότι υπάρχει καμιά μαγική ζυγαριά η οποία θα εκτιμήσει με ακρίβεια το ποιος/α θα πρέπει να προαχθεί.  Δεν μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξουμε ότι αν κάποιος/α έχει master ή διδακτορικό ή το απέκτησε λίγο νωρίτερα ή έχει λίγους μήνες ή χρόνια υπηρεσίας παραπάνω, τότε σίγουρα είναι καταλληλότερος/η και πρέπει να προαχθεί.  Ούτε οι επιτροπές ούτε τα δικαστήρια απέκτησαν τέτοια ζυγαριά ακριβείας.  Αν διέθεταν τέτοια ζυγαριά, δεν θα ζούσαμε όλες αυτές τις τραγελαφικές καταστάσεις.  Ούτε θα ζούσαμε το μπάχαλο που δημιουργούν, κατά καιρούς, κάποιοι/ες από αυτούς/ές που προάχθηκαν, στις επίζηλες θέσεις.

Η λύση είναι προφανής:  Οι Επιτροπές δεν μπορούν να διαθέτουν τέτοια μεγάλη διακριτική ευχέρεια, που να ακυρώνει άλλα κριτήρια.  Τα μετρήσιμα αντικειμενικά κριτήρια, τα οποία θα συμφωνηθούν, θα πρέπει να έχουν βαρύνουσα σημασία.  Παρότι είναι δικαίωμα των πολιτών να προσφεύγουν στα δικαστήρια, πρέπει να ληφθούν οι πρόνοιες, ώστε αυτό να μη γίνεται για «ψύλλου πήδημα».  Τα δικαστήρια πρέπει να επιλαμβάνονται περιπτώσεων που υπάρχει κατάφωρη παραβίαση, κατάχρηση εξουσίας και δόλος.  Αυτές οι ρυθμίσεις είναι ιδιαίτερα αναγκαίες σ’ ένα μικρό τόπο, με εμφανή τα δείγματα της κουμπαριάς, των γνωστών, των συγγενών, των πελατειακών σχέσεων και της διαφαινόμενης διαφθοράς.

Ο λαός δεν προλαβαίνει να συνέλθει από τα αλλεπάλληλα μηνύματα και τις υποθέσεις πιθανής διαφθοράς, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, σε διάφορους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας.  Μπορεί τα παραπάνω να φαίνονται παρωνυχίδες μπροστά στην καταιγίδα που έχει ξεσπάσει.  Ίσως, όμως αυτή η αντιμετώπιση είναι η πιο επικίνδυνη, καθώς αφήνει χαραμάδες να εισχωρήσει παντού η διαφθορά και να διαβρώσει τα πάντα.  Από το διαμέρισμα του δημόσιου υπαλλήλου και του εκπαιδευτικού, το γραφείο μιας επιτροπής ή ενός δικηγόρου μέχρι τα δικαστικά μέγαρα.  Εξάλλου, δεν διαφθείρει μόνο ο χρυσός αλλά και τα … «αργύρια», ακόμα κι όταν ήταν … μόνο «τριάκοντα».

Μανόλης Σόβολος

Λέτε να εκραγεί και το «ηφαίστειο» των γονιών;

του Μανόλη Σόβολου

 

Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Υπουργός Παιδείας, απευθύνθηκα προς εκείνον, μέσα από το φιλόξενο paideia-news, λέγοντάς του μεταξύ άλλων:

https://paideia-news.com/ekpaideysi/2019/12/03/kalosorises.-emeis-mathame-na-%C2%ABfysame-kai-to-giaoyrti%C2%BB/

 

[Θα μου πεις: «Σιγά να μην ξυπνήσουν οι γονείς και βγουν στους δρόμους, απαιτώντας αυτά που δικαιούνται τα παιδιά τους… Αυτά δεν γίνονται στην Κύπρο».  Μην ξεγελιέσαι.  Και ο προκάτοχός σου δεν πίστευε πως οι εκπαιδευτικοί θα βγουν μαζικά στους δρόμους.  Σου το είπα ήδη: κάθεσαι σε ηφαίστειο.  Μην ξαφνιαστείς αν δεις καμιά μέρα χιλιάδες γονείς στους δρόμους].

 

Τη Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2021, οι γονείς της Μέσης και της Δημοτικής εκπαίδευσης θα βρίσκονται έξω από το Προεδρικό, διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμο των σχολείων και την αδυναμία του Υπουργείου να διαχειριστεί την πανδημία με επάρκεια και αποτελεσματικότητα.  Μπορεί βέβαια ακόμα η διαμαρτυρία των γονιών να απέχει πολύ από το να πάρει διαστάσεις έκρηξης.  Μπορεί οι γονείς να αδυνατούν να προβάλλουν ένα πλαίσιο γενικότερης αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος.  Μπορεί να μην βάζουν στο στόχαστρο την ανεπάρκεια προσώπων και καταστάσεων.  Μπορεί να μην αντιλαμβάνονται σε όλη της την έκταση την καταστροφική επέλαση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.  Αργά ή γρήγορα οι συνέπειες θα είναι τέτοιες που δεν πρέπει να μας εκπλήξει η έκρηξη του «ηφαιστείου».  Εξάλλου και αυτός ο Υπουργός … βοηθάει όσο μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Μανόλης Σόβολος

Το μεγαλείο μιας μάνας

                                                                                                       της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

  19 Μαρτίου 2021

Δυο πρώην υπουργοί προσφωνούν ο ένας τον άλλο «ρε», ένας υποψήφιος βουλευτής χρησιμοποιεί χυδαίες εκφράσεις στο δημόσιο του λόγο για την υπουργό Δικαιοσύνης, πολλοί τον καταδικάζουν έτοιμοι να τον λιντσάρουν και κάθε μέρα όλο και κάτι πυροδοτεί μια ένταση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μετατρέπονται σε αρένα. Από το τραγούδι της Γιουροβίζιον μέχρι το Κυπριακό, ένας μικρός εμφύλιος είναι έτοιμος να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. 

Σε ένα παράλληλα σύμπαν, ένας νεαρός 23 χρονών χάνει τη ζωή του στους δρόμους της Αθήνας όταν ο οδηγός της Ντόρας Μπακογιάννη κάνει παράνομα επαναστροφή και κτυπά το μηχανάκι στο οποίο επέβαινε ο νεαρός εργαζόμενος ως διανομέας φαγητού. 

Και ’κει γίνεται ο κακός χαμός, ειδικά όταν γνωστοποιείται πως ο νεαρός είναι κλινικά νεκρός, ενώ ένα φιλμάκι από τη σκηνή του δυστυχήματος φανερώνει προσπάθεια συγκάλυψης και ενοχοποίησης του θύματος. Μέσα σε όλο αυτό, η οικογένεια αποφασίζει να δωρίσει τα όργανα του παιδιού της. Κι η μάνα δηλώνει: «Εύχομαι οι άνθρωποι που θα πάρουν τα όργανα του γιου μου να είναι νέα παιδιά, ζήτησα να είναι, αλλά δεν μπορώ να διαλέξω και να ζήσουν ευτυχισμένα και να πάρουν έστω λίγο από την ευαισθησία του και να χαρούν».

Μια μάνα, που θα μπορούσε να μοιράζει κατάρες ή αν μη τι άλλο να αδιαφορεί για το πώς θα ζήσουν οι άλλοι, αφού το δικό της παιδί δεν θα ζήσει, εύχεται στους άλλους να χαρούν. Μέσα σ’ όλη αυτή την τοξικότητα, όπου οι πάντες είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο με κάθε αφορμή, ασήμαντη ή σημαντική, μια γυναίκα επιλέγει να νοιάζεται για τον άλλο. Τον όποιο άγνωστο θα δεχτεί τα όργανα του παιδιού της. 

Ας εστιάσουμε σε αυτό. Στο καλό. Που ίσως και να μην είναι σπάνιο, αλλά σπάνια αναδεικνύεται γιατί όλοι έχουμε την τάση να πιανόμαστε από το κακό ανακυκλώνοντας το. Κι όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα, που είναι σαν κινούμενη άμμος και μας παίρνει από κάτω. Αν βγάλουμε όμως λίγο έξω το κεφάλι και κοιτάξουμε προς το φως, ίσως καταφέρουμε να αναπνεύσουμε κάτι άλλο παρά ταξικό αέρα. Το καλό μάλλον δεν έπαψε να υπάρχει, εμείς είναι που χάσαμε την ικανότητα να το βλέπουμε. Κι αυτή την στιγμή όσο ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να αναδείξουμε τέτοιες πράξεις. Και να χαρούμε τη ζωή. Έχουμε υποχρέωση απέναντι σε ένα παιδί που πέθανε στα 23, Ιάσονα τον έλεγαν, να χαρούμε. Και να μην ξεχάσουμε ποτέ πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Όχι η κακία κι η τοξικότητα.   

  Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου    

 

Πηγή:   https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1150424/to-megleio-mias-manas

 

Η κραυγή της δεκάχρονης, τα εργοστάσια και ο ατελείωτος εμπαιγμός

                                                                                                         του Γιώργου Καλλινίκου

  18 Μαρτίου 2021

«Συνεχώς εσείς οι μεγάλοι μας λέτε για τα δικαιώματα που έχουμε εμείς τα παιδιά. Όμως, μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Το δικαίωμα μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα. Ξέρετε τι σημαίνει να πηγαίνουμε σχολείο κάθε πρωί και να αναπνέουμε τα καυσαέρια από τα εργοστάσια; Αμέσως πονούμε το κεφάλι μας, ζαλιζόμαστε, κάποια παιδιά πονούν το λαιμό τους, το στήθος τους ή έχουν τάση για εμετό. Γιατί επιτρέπετε να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση;».

Συγκλονιστικό. Ήταν η κραυγή ενός δεκάχρονου κοριτσιού στις 11 Φεβρουαρίου 2020 στη Βουλή. Η δραματική προσπάθειά ενός μικρού παιδιού να μεταφέρει σε μερικούς βουλευτές το καθημερινό δράμα το οποίο βιώνει μαζί με εκατοντάδες άλλους μαθητές στο Γ’ Δημοτικό Σχολείο Ιδαλίου εξαιτίας των ρυπογόνων αερίων εργοστασίων ασφαλτικού στην περιοχή του σχολείου τους. Φωνή απόγνωσης από ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο αδύναμο βρίσκεται από τόσο νωρίς στη ζωή του σε κατάσταση απελπισίας. Μεγαλώνοντας όντως σε μια περιοχή όπου βιάζεται βάναυσα το περιβάλλον. Μαζί του βιάζεται και το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε παιδιού να αναπνέει καθαρό αέρα.

Ο αγώνας χιλιάδων κατοίκων της περιοχής πάει τουλάχιστον έξι χρόνια πίσω. Αγώνας ζωής. Αγώνας για οξυγόνο. Αγώνας για να κρατήσουν υγιή τα μικρά παιδιά τους. Βρεθήκαμε στο πλευρό των ανθρώπων αυτών. Τι άλλη επιλογή είχαμε; Τι σόι άνθρωπος είναι οποιοσδήποτε αν δεν συμπαρίσταται σε κάθε άνθρωπο που διεκδικεί το στοιχειώδες: Οξυγόνο!

Γράψαμε αρκετές φορές για την υπόθεση αυτή. Στις 7 Ιουλίου 2020 δεν είχαμε επιλογή. Οι εξελίξεις μας είχαν προκαλέσει κι εμάς τρόμο: «Στο Δήμο Ιδαλίου κυριαρχεί πανικός, φόβος και απελπισία. Αιτία οι τρεις θάνατοι από καρκίνο κατοίκων της ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μέσα σε μια εβδομάδα! Οι ευρισκόμενοι σε απόγνωση κάτοικοι, αισθάνονται περισσότερο παρά ποτέ τον τρόμο να τους κυριεύει. Ναι, ξεκάθαρα υπογραμμίζουμε ότι οι θάνατοι από καρκίνο στην εν λόγω περιοχή δεν έχει αποδειχθεί ότι οφείλονται στην ατμόσφαιρα της περιοχής και τα αέρια των εργοστασίων. Ουδόλως, όμως, έχει αποδειχθεί και το αντίθετο. Οι επιστημονικές προειδοποιήσεις που υπάρχουν είναι εκείνες οι οποίες έκαναν τους κατοίκους να ζουν έναν εφιάλτη».

Εκείνη τη φορά, η κραυγή μας έφτασε μέχρι το Προεδρικό. Διαπέρασε τους σκληρούς του τοίχους. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε τη μετακίνηση των ασφαλτικών μονάδων. Τι ανόητοι είμαστε. Πιστέψαμε ότι επιτέλους ο αγώνας των κατοίκων της περιοχής είχε δικαιωθεί. Βλέπετε, ανακοινώθηκε ότι επήλθε και συμφωνία με τα εργοστάσια για μετακίνησή τους σε άλλη περιοχή. Μάλιστα, με χρονικό ορίζοντα οκτώ μηνών.

Τι πλάνη Θεέ μου! Οι οκτώ μήνες συμπληρώνονται στις 22 Μαρτίου. Κανένα εργοστάσιο δεν μετακινήθηκε. Ούτε και προβλέπεται φυσικά. Όχι στις επόμενες τέσσερις μέρες αλλά ούτε στους επόμενους δεκατέσσερις μήνες. Ποτέ δεν σταμάτησαν τα αέρια από τα εργοστάσια να προκαλούν αποπνικτική ατμόσφαιρα στην περιοχή. Ποτέ δεν σταμάτησε ο δεκάχρονος άγγελος στον οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή και οι συμμαθητές του, να πονούν το κεφάλι τους, το λαιμό τους, το στήθος τους ή να έχουν τάση για εμετό.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση η μετακίνηση εργοστασίων. Ότι απαιτούνται πολλές διαδικασίες. Ότι υπάρχουν και αντιδράσεις από τις περιοχές στις οποίες θέλουν να τα μετακινήσουν. Αλήθεια είναι. Πολύ πιο δύσκολη, όμως, είναι η ζωή χιλιάδων παιδιών στην περιοχή. Η φωνούλα της δεκάχρονης δονεί τον εγκέφαλο μου: «Συνεχώς, εσείς οι μεγάλοι μας λέτε για τα δικαιώματα που έχουμε εμείς τα παιδιά. Όμως, μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Το δικαίωμα μας να αναπνέουμε καθαρό αέρα». Έχει οτιδήποτε πιο σημαντικό; Να αναπνέουν χιλιάδες παιδιά καθαρό αέρα; Όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες, που υποτίθεται ότι πασχίζουν να βρουν λύση, τι θα έκαναν αν στην περιοχή αυτή ζούσαν τα δικά τους παιδιά; Θα μοίραζαν απλόχερα δεσμεύσεις τις οποίες δεν θα υλοποιούσαν; Θα άφηναν τα παιδιά τους να περάσουν οι οκτώ μήνες αναπνέοντας καθημερινά την μπόχα των εργοστασίων; 

Προ ημερών, ήρθε μια ακόμη πρόκληση. Μια απόφαση σε ένα καλοσχεδιασμένο θέατρο. Που εξοργίζει. Διότι αποτελεί σκέτο εμπαιγμό χιλιάδων ανθρώπων. Βλέπετε, όταν οι κυβερνώντες αντιλήφθηκαν ότι η δέσμευσή τους για μετακίνηση των εργοστασίων ήταν μια ακόμη ψευδοδέσμευση, επιχείρησαν να ξεγελάσουν τους κατοίκους οι οποίοι είχαν κορυφώσει τις αντιδράσεις τους. Έδωσαν οδηγίες στον Γενικό Εισαγγελέα να κινηθεί νομικά για να εξασφαλίσει διάταγμα αναστολής της λειτουργίας των εργοστασίων, επικαλούμενος λόγους οχληρίας.

Η αγωγή κατατέθηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Ακόμη ηχούν στ’ αφτιά μου τα λόγια του Περδίκη. Προειδοποιούσε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξασφαλισθεί τέτοιο διάταγμα για λόγους οχληρίας, γνωρίζοντας προηγούμενα στο παρελθόν. Οι ατάλαντοι πολιτικάντηδες, όμως, είχαν κάνει τη δουλειά τους. Έδειχναν στον κόσμο ότι είναι «αποφασισμένοι» να κλείσουν τα εργοστάσια. Απλώς, ενέπαιζαν τους κατοίκους. Απλώς, πάσχιζαν να κερδίσουν χρόνο ξεγελώντας τους.

Το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της Γενικής Εισαγγελίας. Το αποκορύφωμα; Η Εισαγγελία στήριξε το αίτημά της στο ότι η συμφωνία με τα εργοστάσια για μετακίνησή τους ήταν άσχετη με το νομικό αίτημα το οποίο κατέθεσε για αναστολή λειτουργίας. Ξέρετε πώς απέρριψε αυτό τον ισχυρισμό το Δικαστήριο; Επικαλούμενο δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών ο οποίος σύνδεε τα δύο! Ο απόλυτος εμπαιγμός δηλαδή.

Το δεκάχρονο κοριτσάκι και οι συμμαθητές του, αν μη τι άλλο,  παίρνουν μαθήματα από νωρίς. Μαθαίνουν ότι σ’ αυτή τη ζωή, όλα περιστρέφονται γύρω από τις επιχειρήσεις, το χρήμα, το κέρδος. Ο καθαρός αέρας, το κάψιμο στα μάτια, στο λαιμό και στο στήθος, η ζωή, είναι ήσσονος σημασίας για τους πολιτικάντηδες. Μαθαίνουν από τόσο νωρίς ότι τους πολιτικούς δεν μπορείς να τους εμπιστεύεσαι. Πως ό,τι και αν σου πουν είναι έπεα πτερόεντα.

Όσο για τους γονείς τους, δεν έχουν άλλη επιλογή. Μόνο να εντείνουν ακόμη περισσότερο τον αγώνα τους. Όχι με άγονες στάσεις εργασίας ή αποκόπτοντας δρόμους. Μόνιμα στο Προεδρικό. Μέχρι πραγματικά να νιώσουν την κραυγή απόγνωσης του δεκάχρονου κοριτσιού: «Μας στερείτε το πιο σημαντικό δικαίωμα. Να αναπνέουμε καθαρό αέρα».

  Γιώργος Καλλινίκου    

Πηγή:   https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1149391/i-kravg-tis-dekachronis-ta-ergstasia-kai-o-ateleiotos-empaigos

Δάσκαλοι και μαθητές μια γροθιά στο Γ' Ιδαλίου

17 Μαρτίου 2021

Σε δίωρη αποχή από τα μαθήματά τους την Δευτέρα, 22 Μαρτίου (από τις 7:30 π.μ. μέχρι τις 9:25 π.μ.) κατέρχονται οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές του Γ' Δημοτικού Σχολειου Ιδαλίου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις απαράδεκτες συνθήκες που συνεχίζουν να βιώνουν καθημερινά τα παιδιά, οι εκπαιδευτικοί και το υπόλοιπο προσωπικό του σχολείου ως αποτέλεσμα της λειτουργίας των ασφαλτικών εργοστασίων.

Τη στάση στηρίζουν τόσο η ΠΟΕΔ όσο και ο Σύνδεσμος Γονέων του Σχολείου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δάλι ώρα μηδέν: Μεγάλη διαμαρτυρία για τα ασφαλτικά στις 27 Μαρτίου

Κύριο αίτημα είναι η εκ νέου παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας για καθορισμό νέου τελικού χρονοδιαγράμματος για την άμεση και οριστική μετακίνηση των εργοστασίων παραγωγής ασφαλτικού σκυροδέματος από την περιοχή.

Πηγή: https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/1149135/daskaloi-kai-mathites-mia-gothia-sto-g-idalioy

«Είναι μια καλή ιδέα … Θα τη σκεφτούμε …»

                                                                                                                 του Μανόλη Σόβολου

Την Τρίτη, 16 Μαρτίου 2021, ανοίγει η εστίαση, καφετέριες, εστιατόρια, ταβέρνες, κ.λ.π., για εξυπηρέτηση στους εξωτερικούς χώρους.

Τα Γυμνάσια, παγκύπρια, θα παραμείνουν κλειστά, συνεχίζοντας την εξ αποστάσεως τηλεκπαίδευση.

Τα Δημοτικά σχολεία στη Λεμεσό, θα παραμείνουν κλειστά μέχρι το τέλος του μήνα.

Οι γονείς και τα παιδιά διαμαρτύρονται, ενώ θα μπορούσε να κάνουν εποικοδομητικές εισηγήσεις:

Τα παιδιά και οι δάσκαλοι να μεταφερθούν και να κάνουν τα μαθήματά τους στα γειτονικά εστιατόρια και καφετέριες, που θα είναι ανοικτά, 8 άτομα ανά τραπέζι και … με όλα τα πρωτόκολλα.  Θα τονωθεί η αγορά και η εστίαση …

Επίσης, μπορούν να μετονομαστούν τα σχολεία σε εστιατόρια και καφετέριες.  Να βγάλουν τραπεζάκια έξω και να κάνουν Outdoor Activities.  Έτσι θα εναρμονιστούμε και με τα σκανδιναβικά εκπαιδευτικά συστήματα, που επενδύουν πολύ σε δραστηριότητες εκτός της αίθουσας.

Ας σταματήσουμε όπως εδώ την πλάκα.  Μπορεί να το ακούσει και ο Προδρόμου και να δηλώσει: «Είναι μια καλή ιδέα … Θα τη σκεφτούμε …».  Όπως … τις κουβερτούλες.

Μανόλης Σόβολος