ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 17/05/2022
Ελπίζω το πάθημα Χριστοδουλίδη να γίνει επιτέλους μάθημα και στους υπόλοιπους. Αν και οφείλω να σας πω ότι δεν έχω πολλές ελπίδες, μιας και λίγα πράγματα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στο πολιτικό -και όχι μόνο- DNA μας όσο ο επαρχιωτισμός και η ξενομανία.
Το δέος με το οποίο στέκουν διαχρονικά οι χαζοκούμπαροι πολιτικοί απέναντι στις «φίρμες» της πολιτικής επικοινωνίας της Ελλάδας δεν είναι σημερινό, ούτε περιορίζεται στον Νίκο Χριστοδουλίδη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ίδιος δεν έχει ευθύνη για αυτό που έγινε.
Όμως, το φαινόμενο είναι σχεδόν καθολικό, διαχρονικό και κυρίως υποτιμητικό για τις πολύ αξιόλογες προσπάθειες ανθρώπων εδώ να αναπτύξουν με πολύ κόπο και ευσυνειδησία τον κλάδο, βασιζόμενοι όχι σε (πανάκριβες κιόλας) αρπαχτές, αλλά σε δουλειά ουσίας με ρίσκα μεγάλα, επαγγελματικά και προσωπικά. Και με άμεση γνώση του αντικειμένου.
Από την άλλη, ναι, δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να ακυρώνει, ειδικά στην ΕΕ και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης κιόλας, εταιρείες και πρόσωπα με εμπειρία στον τομέα, ούτε και να καταλήγει στο άλλο άκρο, στον τοπικισμό και στα ανάλογα κολλήματα. Είναι εξίσου απομακρυσμένο από την εποχή μας. Και εξίσου λανθασμένο, νομίζω.
Όμως, εάν μιλάμε για την πολιτική επικοινωνία ενόψει προεδρικών, ένα σημαντικό της κομμάτι είναι και η ικανότητα των ίδιων των υποψηφίων να πείσουν για το πώς μπορούν να διαχειριστούν και να αξιοποιήσουν το εγχώριο δυναμικό μας, σε όλους τους τομείς. Μαζί και σε αυτόν. Σ’ αυτό απευθύνονται σε μια μάλιστα παρατεταμένη περίοδο παραγκωνισμού και περιφρόνησης έναντι των όσων αυτό μπορεί να παράξει. Σε όλους τους τομείς.
Κι όταν οι υποψήφιοι τρέχουν μονίμως στην Ελλάδα προκειμένου να καπαρώσουν πρώτοι τα «ονόματα» για να εντυπωσιάσουν, πάγια δυστυχώς πρακτική των περισσοτέρων, αυτό μάλλον το αντίθετο είναι που δείχνει.
Στην καλύτερη περίπτωση φανερώνει αδιαφορία προς την κατεύθυνση μιας τέτοιας αξιοποίησης και, στη χειρότερη, αδυναμία να το πράξουν. Τη χειρότερη, ναι. Διότι είναι μέρος της δουλειάς τους, πώς να το κάνουμε; Εκτός κι αν αύριο σκοπεύουν να διοικούν τον τόπο με εισαγωγές.
Πόσω δε μάλλον όταν ξέρουν και ξέρουμε ότι, κακοτοπιές του τύπου κάνουμε κοπτοραπτική από μια ομιλία 14 ετών -την οποία δεν γράψαμε καν εμείς!- δεν μπορούν να αποφευχθούν καθώς, όσο κι αν δεν το θέλουμε, για το «εθνικό κέντρο» παραμένουμε μια μικρή και άνευ σημασίας αγορά. Από εκεί και πέρα, η ευθύνη είναι ευρύτερη. Αν και δεν είναι η ουσία.
Η ουσία είναι μία: είναι η έλλειψη επαφής των υποψηφίων με την πραγματικότητα και τα πολλά και τεράστια προβλήματα του κόσμου σήμερα. Και κυρίως είναι η απουσία -μέχρι στιγμής- συγκεκριμένων προτάσεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών.
Οι υποψήφιοι και δυστυχώς και εμείς, ως ΜΜΕ, ασχολούμαστε με οτιδήποτε πλην των προβλημάτων αυτών. Κανένας δεν μιλά για την ακρίβεια, κανένας δεν μιλά για τη φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, την ανεργία των νέων, τις τρομακτικά πολλές μετακομίσεις νεαρών ζευγαριών στα σπίτια των γονιών τους, την απουσία της όποιας επαγγελματικής προοπτικής εάν δεν υπάρχει το ανάλογο βύσμα, τη διαφθορά ακόμα και την αποτυχία διαχείρισης του μεταναστευτικού η οποία είναι βούτυρο στο ψωμί των ρατσιστών, την ώρα που η χώρα αντιδρά σπασμωδικά και συχνά απάνθρωπα έναντι των ανθρώπων αυτών και εκτίθεται διεθνώς με τη συμπεριφορά της. Αν και δεν είναι το πρωτεύον αυτό με το διεθνές ρεζίλεμα. Ή δεν θα έπρεπε.
Η τραγωδία είναι πως όλοι επικεντρώνονται στο πώς θα εκλεγούν και κατ’ επέκταση πώς θα διατηρήσουν αλώβητα τα ποσοστά των κομμάτων τους ή των κομμάτων που τους στηρίζουν. Πολιτική ουσία σπανίως υπάρχει, στο πλαίσιο δε ειδικά αυτής της διεργασίας, ενόψει προεδρικών, σπανιότητα.
Η πολιτική επικοινωνία των προεδρικών είναι μια καμπάνια διαφημιστική σαν όλες τις άλλες, η οποία, αν και δεν το λέει ξεκάθαρα, βολεύεται γύρω από μια μεγάλη αλήθεια: ότι αυτό που απασχολεί τα κόμματα και τους υποψηφίους είναι το τι θα πάρουν από αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν, όσο λίγοι ή πολλοί κι αν είναι. Οι υπόλοιποι, κανέναν δεν αφορούν, διότι η δουλειά τους πάλι θα γίνει.
Αυτό όμως που δεν γίνεται, είναι η δουλειά της κοινωνίας. Αυτό που δεν γίνεται είναι η καταγραφή της όποιας προόδου στα μύρια προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο και που αυξάνονται, με αποτέλεσμα η απαξίωση για τη δημόσια ζωή και την όποια συμμετοχή σ’ αυτήν, η απαξίωση για την ίδια τη δημοκρατία να αυξάνεται επίσης μέρα με την ημέρα, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι το σύστημα τους εξωθεί στο περιθώριο.
Μέχρι που κάποιος να αποφασίσει, πέραν των ποσοστών της υποψηφιότητάς του, να ασχοληθεί σοβαρά και με τον κόσμο και τις ανησυχίες του και να προτείνει λύσεις -εάν μπορεί- και είναι νομίζω βασική η προϋπόθεση για να πολιτεύεται κάποιος, η κατάσταση αυτή δεν θα αλλάξει.
Θα συνεχίζουν να διεκδικούν την ψήφο όσων μετέχουν με γενικόλογα και διαφημιστικές ατάκες, οι δε υπόλοιποι θα τους γυρνούν την πλάτη και θα γίνονται συχνότατα βορά στα θηρία του λαϊκισμού και της ακρότητας.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς. Αφορά και εμάς ως πολίτες. Πολύ περισσότερο μάλιστα.
Πηγή: https://politis.com.cy/apopseis/stiles/to-terastio-timima-tis-kenologias/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου