Πέρα από τη φαιδρότητα του πράγματος να επιστρατεύσει –πολιτικά ομιλώντας, πάντα- πνευματιστικά διάμεσα, καλώντας τη φωνή του Μακαρίου από το επέκεινα, η «έμπνευση» αυτή του ΔΗΚΟ μαρτυρεί έναν (όχι και τόσο καλά) συγκεκαλυμμένο πανικό.
Έναν πανικό που λίγο ή πολύ μοιράζονται σχεδόν όλες οι δυνάμεις του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, με γνώμονα πάντα το πολιτικό τους τομάρι. Το οποίο δημοκρατικό τόξο βλέπουμε ότι έχει αρχίσει να ξεχειλώνει τόσο πολύ, που κάποια στιγμή θα δούμε να βρίσκεται μέσα σ’ αυτό και το ΕΛΑΜ, έτοιμο να σηκώσει παντιέρα κατά του… ακρολαϊκισμού. Μη γελάτε, θα τα ζήσουμε αυτά.
Στην κατεστραμμένη από τον φασισμό και τον εθνικισμό Κύπρο, η κανονικοποιημένη πια ακροδεξιά στέκεται συντεταγμένη έξω από δημόσιο νοσοκομείο παίδων κρύβοντας έντεχνα τον ναζιστικό χαιρετισμό κάτω από κράνη μοτοσυκλέτας, για να σιγοντάρει την προεκλογική εκστρατεία υπερφιλόδοξου προβεβλημένου στελέχους της. Και δεν βρίσκεται ένας να του κλείσει την πόρτα στη μούρη. Όταν θα ακονίζουν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια θα είναι αργά.
Δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχούμε για την άνοδο της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γιατί οι ανησυχίες, η γκρίνια, οι αποδοκιμασίες και τα προειδοποιητικά καμπανάκια ουδόλως κατάφεραν να την αναχαιτίσουν και μάλλον έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Αλλά και διότι κατά τα εικότα το φαινόμενο δεν μπορεί πλέον να θεωρείται συγκυριακό και να συνδέεται μόνο με το κρισιακό περιβάλλον, με τις κοινωνικές πιέσεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που προκαλούν οι μεταναστευτικές ροές, η αύξηση του κόστους ζωής, οι πόλεμοι, η πανδημία, η κλιματική αλλαγή. Το ζιζάνιο της ακροδεξιάς ρητορικής έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα ανθεκτικό, προσαρμοστικό και επεκτατικό, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην αλλόφρονη και αμήχανη εποχή μας.
Μην εκπλαγείτε αν τους δείτε και σε νευραλγικές, επιτελικές θέσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλά τι λέω; Αυτό έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Μέχρι και κοτζάμ κυβερνητικό εκπρόσωπο είδαμε από τις τάξεις τους. Και μη μου πείτε ότι τότε ανήκε σε άλλον πολιτικό χώρο και «αλλαξοπίστησε». Αφού ο ίδιος ο Πελεκάνος, που διετέλεσε και αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, ομολόγησε ότι δεν ξύπνησε μια μέρα και άλλαξε θέσεις και κοσμοθεωρία. Απλώς, ουσιαστικά παραδέχτηκε (στον εαυτό του) ότι συγγενεύει περισσότερο ιδεολογικά με το ΕΛΑΜ, ότι ο ΔΗΣΥ ήταν απλώς όχημα πολιτικής ανέλιξης κι έκρινε ότι είναι ώρα να «βγει από τη ντουλάπα».
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, όχι μόνο από τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι η κανονικοποίηση άρχισε από τις χορδές του δημοκρατικού τόξου, όχι επειδή τα κομμάτα δεν προσπάθησαν να ξεδοντιάσουν το φίδι, αλλά επειδή σε πολλές περιπτώσεις επέτρεψαν στις αποχρώσεις τους να του μοιάσουν, υιοθετώντας τη ρητορική του με το άλλοθι ότι προσπαθούν να το… γητεύσουν.
Τώρα πλέον η ακροδεξιά αποτελεί κανονικότητα με τα ποσοστά της να ανεβαίνουν, αλλά με τους συνυπεύθυνους να μην έχουν συναίσθηση των αιτιών. Κι αυτό δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Ούτε καν μόνο ελληνικό, όπου εκεί πλέον βιώνουμε ένα σχιζοφρενικό στάδιο διασπασμένης, τσιρκολανικής και θρησκόληπτης μετα-ακροδεξιάς. Στην Ιταλία η Μελόνι και τα «Αδέρφια της Ιταλίας» είναι ήδη κράτος, στην Ουγγαρία ο Όρμπαν είναι από το 2010, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έχει φτάσει σε εφιαλτικά ψηλά ποσοστά, το PVV του Βίλντερς στην Ολλανδία εκτοξεύτηκε, στη Γερμανία το AfD συνεχίζει να ανεβαίνει, όπως και το πορτογαλικό Chega (Αρκετά!), το ισπανικό Vox, το ρουμανικό AUR, το σλοβακικό SASKA, το τσεχικό ODS, το βελγικό Vlaams Belangs κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, ο ξεκάθαρα ακροδεξιός Τραμπ ετοιμάζεται να επανέλθει στην πλανηταρχία, ο θαυμαστής του, Χαβιέρ Μιλέι, ηγείται ήδη της Αργεντινής, ενώ η Βραζιλία γλύφει ακόμη τις πληγές της από τη λαίλαπα Μπολσονάρου.
Τι έπαθε η Ευρώπη και ο κόσμος; Ομαδική παράκρουση; Γιατί άρχισαν να γοητεύονται πάλι από τις ψευδοευγονιστικές και μισανθρωπικές θεωρίες; Ο διαφωτισμός ήταν απλή παρένθεση; Επιστρέφουμε όλοι, δυτικοί και ανατολικοί, στον Μεσαίωνα; Νοστάλγησε η ανθρωπότητα τον σύντομο 20ό αιώνα και θέλει να τον ξαναζήσει; Ίσως. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η ακροδεξιά έχει μάθει να παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι και ότι ευνοείται δραματικά μέσα στο τοξικό πλαίσιο μιας συνωμοσιοπαρανοϊκής κοινωνίας, όπου τα πάντα είναι πολιτική και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι, όλα είναι ρευστά και όλοι βλέπουμε τους υπόλοιπους πολωμένους, ενώ είμαστε έτοιμοι να τους φορέσουμε ταμπέλες με το παραμικρό. Χωρίς να βλέπουμε κάτω από τη μύτη μας αυτή που μάς φόρεσαν οι άλλοι.
Ελεύθερα, 12.5.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1467806/i-akrodexia-echi-idi-kanonikopiithi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου