Υπάρχουν «επαναστάτες χωρίς αιτία»; Θυμηθείτε εκείνη την ταινία με τον James Dean («Rebel without a cause», 1955). Mπορεί σε κάποια σύγχρονη έκδοση να περιγράφει κάποιες νεανικές συμπεριφορές που επικαλούνται άλλοτε «φίλαθλη» ιδιότητα – βιασμό του αθλητικού ιδεώδους κι άλλοτε (ανύπαρκτα) δήθεν πασχαλινά έθιμα.
Ουδεμία σύγχυση δικαιολογείται με όσους διεκδικούν με ιδεαλισμό, (σωστό) πατριωτισμό, αγάπη προς τη δημοκρατία και το δίκαιο των εργαζομένων, των ομάδων πολιτών, της κοινωνίας στο σύνολό της. Συχνά διερωτώμαστε, τι γίνονται όσοι δυναμικά συμμετέχουν σε κοινωνικούς και άλλους αγώνες. Ήταν, άραγε, ο ενθουσιασμός της νιότης που τους είχε ενεργοποιήσει και κράτησε μόνο όσο αυτή; Ήταν προϊόν μιας συγκυρίας ή «δικαιώθηκε» με μια γραφειοκρατική καρέκλα; Ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτή η εξέλιξη όσων διεκδίκησαν (και το εννοούσαν) μια δίκαιη κοινωνία, κάποιοι ξεπερνώντας υπαρκτά και τεχνητά σύνορα. Αυτή η εισαγωγή μας παίρνει πίσω, σε μια ειδική περίπτωση, πενήντα χρόνια πριν…
Η δικτατορία των συνταγματαρχών που λίγους μήνες νωρίτερα ανέτρεψε την άλλη συμμορία, ετοιμάζεται για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου. Οι υπερατλαντικές οδηγίες είναι σαφείς με στόχο τον αποτελεσματικό συγχρονισμό με τον Αττίλα που ετοιμαζόταν σιγά-σιγά στα παράλια απέναντι από την Κερύνεια. Δυο μήνες αργότερα φάνηκε πως τα προδοτικά μαθητούδια ήταν πράγματι πειθαρχημένα και τραγικά επιμελή.
Πλατεία Συντάγματος… 15 Μαϊου 1974, ώρα 2.30 μ.μ. Ένας «εκκεντρικός» Γερμανός, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Günter Wallraff, αλυσοδένεται σε στύλο της ΔΕΗ στην Πλατεία Συντάγματος και μοιράζει φυλλάδια στους έκπληκτους διερχόμενους ενάντια στη συνεχιζόμενη δικτατορία στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Η πράξη του ήταν συνειδητά συμβολική και δεν στόχευε, μόνη αυτή, στην ανατροπή της χούντας. Ούτε ήταν η κορυφαία πράξη στον αντιδικτατορικό αγώνα. Χιλιάδες Έλληνες είχαν διακινδυνεύσει πολύ περισσότερα και πλήρωσαν ακριβό το τίμημα της συμμετοχής τους σ΄αυτόν, πολλοί θύματα φοβερών βασανιστηρίων και όχι λίγοι με την ίδιά τους την ζωή. Είναι αναμφισβήτητο, όμως, πως είχε μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Έδινε ένα μήνυμα ευρωπαϊκό στην (και τότε) νωχελική Ευρώπη. Ο Günter Wallraff, 32 χρονών, είχε πολλές άλλες επιλογές π.χ. να απολαύσει το πρόωρο μεσογειακό καλοκαίρι του στην Ελλάδα, ανεπηρέαστος(;) από τις φασιστικές πρακτικές των παρανοϊκών δικτατόρων. Θα μπορούσε, μάλιστα, να θεωρήσει πως η δικτατορία ήταν πρόβλημα μόνο των ιθαγενών που «έκαμαν κι αυτοί πολλά» πριν έρθει η χούντα να τους …σώσει! Ο «παράξενος» Γερμανός δεν έδειξε να είναι οπαδός της βίας ούτε έμοιαζε να είναι «αντάρτης των πόλεων» (για όσους θυμούνται αυτό τον όρο). Κανένας, ούτε τότε ούτε τώρα, μπορεί να τον εντάξει (όπως εύκολα κάνουν οι σύγχρονοι «ρεαλιστές») στους εχθρούς της ειρήνης. Απλώς ήταν ένας ευρωπαίος απορριπτικός της δικτατορίας. Κακό ήταν;
Η δικτατορία έφτανε κοντά στο τέλος της αποστολής της. Πρόλαβε να συλλάβει, να βασανίσει και να τιμωρήσει με φυλάκιση δεκατεσσάρων μηνών τον «παράξενο ταξιδιώτη» γιατί «προέβη εις αντεθνικήν προπαγάνδα, προκάλεσε φόβον και ανησυχίαν εις τους πολίτας, καθώς και διατάραξιν της δημοσίας τάξεως». Με την πτώση της χούντας, ο Günter Wallraff αφέθηκε ελεύθερος μαζί με όλους τους φυλακισμένους. Λίγο αργότερα εκδόθηκε το βιβλίο του «O φασισμός δίπλα μας. Χτες η Ελλάδα – Ένα δίδαγμα για αύριο» κι ακολούθησαν αρκετά άλλα: «Στο περιθώριο», «Εσείς εκεί πάνω, εμείς εκεί κάτω», «Σε χρειαζόμαστε: Eργάτης στις γερμανικές βιομηχανίες», «Από τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο – Η αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος». Πολλές δημοσιογραφικές εκθέσεις του στηρίχτηκαν στην εμπειρία που ο ίδιος αποκτούσε μεταμφιεζόμενος στην κάθε περίπτωση σε ρόλους μέσα από τους οποίους μπορούσε με αμεσότητα να ζήσει αυτά που θα κατέγραφε: Τούρκος ανειδίκευτος μετανάστης στη Γερμανία, εργάτης σε αρτοποιείο μεγάλης πολυεθνικής και σε άλλη πώλησης προϊόντων καφέ, έμπορος όπλων μίλησε με τον υποψήφιο πραξικοπηματία στρατηγό Spinola, μέχρι που βάφτηκε μαύρος για να τεκμηριώσει λεπτομερέστερα τον ρατσισμό…
Η πορεία του αγωνιστή δημοσιογράφου ήταν γεμάτη με περιπέτειες και στοχοποίηση από εκείνους των οποίων αποκαλύπτονταν πολιτικές και πρακτικές. Στήριξε τον Salman Rushdie, στήριξε επί τόπου Τούρκους και Κούρδους δημοσιογράφους που δικάζονταν. Βραβεύτηκε επανειλημμένα. Το 2016 καθιερώθηκε βραβείο με το όνομά του για την ελευθερία του τύπου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πριν λίγες μέρες, με το κλείσιμο των πενήντα χρόνων από τότε που τον «γνωρίσαμε» αλυσοδεμένο στο Σύνταγμα (και γρήγορα τον ξεχάσαμε), ανακοινώθηκε πως το φετινό βραβείο Günter Wallraff μοιράστηκε ισότιμα σε δυο οργανισμούς, ένα παλαιστινικό κι ένα ισραηλινό, που «μάχονται για την ειρήνη μέσα στον πόλεμο, για τη συλλογική τους δράση, τις ελπίδες, το κουράγιο και το όραμα για να εξαφανίσουν τα τείχη της απόγνωσης»…
Τελικά, υπήρχε αιτία!
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1467357/epanastatis-me-etia-ke-me-sinechia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου