Ποίημα της εβδομάδας 104

Αφιερωμένο στα αγωνιζόμενα παιδιά της Παλαιστίνης.


Ξεπροβόδισμα

-Αγάπη μου, ήσουνα παιδί• παιδί μου, είσαι άντρας τώρα•
σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα.

-Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε• πώς να κινήσω; βρέχει•
μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ' έχει.

- Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε• κι αν μείνεις τελευταίος;
σύρε• και πάντα να 'σαι όρθιος και πάντα να 'σαι ωραίος.

- Μάνα, ο χειμώνας ρυάζεται κ' η νύχτα αγκομαχάει•
με δένει, μάνα, μια ντροπή, κ' ένας καημός με πάει.

-Βλέπε, παιδί μου, πάντα ομπρός. Το χτες μη σε πικραίνει.
Τώρα η ζωή σαν άλογο στην πόρτα σε προσμένει.

-Μάνα, οι άνεμοι ρίξανε του δρόμου το πλατάνι•
με τρώει, μανούλα, η θύμηση, κι ο πόνος με δαγκάνει.

- Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε• κι αν μείνεις τελευταίος;
σύρε• και πάντα να 'σαι ορθός και πάντα να 'σαι ωραίος.

- Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε• πώς να κινήσω; βρέχει•
μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ' έχει.

Κώστας Καρυωτάκης

Καλές γιορτές

Καλά Χριστούγεννα και η νέα χρονιά να είναι γεμάτη υγεία, ειρήνη και αγωνιστική δράση

για ποιοτική παιδεία για ΟΛΑ τα παιδιά και καλύτερες συνθήκες εργασίας για ΟΛΟΥΣ.

Ποίημα της εβδομάδας 103

Το χτύπημα

Το χτύπημα στην πόρτα
προκαλούσε πανικό
ο χτύπος της καρδιάς
στην βαρυχειμωνιά

χτυπήματα του βούρδουλα
στη ράχη του τιμωρημένου
το χτύπημα του χάρακα
σε χέρι ανοιγμένο

στου Πάσχα τη γιορτή
χτυπούσαν οι καμπάνες
δράματα και κωμωδίες
απ' τα πέτρινα καθίσματα

περιμέναμε απάντηση
από κάποιον τηλεφωνικώς
για μια στιγμή ξεχάσαμε
ποιά ήταν η ερώτηση

ποιος είσαι κι από πού
πώς λέγεσαι επισήμως
πώς σε φωνάζουν οι δικοί σου
τι δηλώνεις στην αστυνομία

βγήκαμε στις λεωφόρους
σε πορείες διαμαρτυρίας
με συνθήματα αυτοδυναμίας
για την κοσμοθεωρία μας

πέσαμε άδικα μαχόμενοι
χτυπημένοι κατακέφαλα
από σύγκρουση μετωπική
με εγχειρίδιο ιστορίας

Νάνος Βαλαωρίτης

Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός

Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει λεχθεί. Από τις πιο ακραίες συναισθηματικές προσεγγίσεις, μέχρι τις πιο προχωρημένες (νηφάλιες ή μη) πολιτικές αναλύσεις. Η κρατική βία στο στόχαστρο, η κοινωνία υπό έλεγχο για τη μάλλον ουδέτερη στάση της και η νεολαία στο μικροσκόπιο δημοσιογράφων και «ειδικών».

Από 9 χρόνων έως 24 είναι τα 4 παιδιά μου και πάντα θεωρούσα πολιτικό καθήκον να είμαι δίπλα τους. Είναι επαναστατικό να παραδίδεις σε μια κοινωνία βουτηγμένη ώς τον λαιμό στην αναλγησία χρήσιμους ανθρώπους.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν κάτι σε εξυψώνει ή σε καταβαραθρώνει στα μάτια των παιδιών σου είναι η συνέπεια ή μη λόγων και έργων. Ενοχικά ή όχι και προκειμένου να πάρεις μια απόφαση, πρέπει πάντα να τη διυλίζεις μέσα απ' τα μάτια τους και μια πιθανή αρνητική τους κρίση. Είναι τέχνη, τελικά, να είσαι γονιός.

Όσοι έπεσαν απ' τα σύννεφα, μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις τους, ας είναι έτοιμοι και για μια πτώση απ' το... Διάστημα γι' αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Όχι, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα συσσωρευμένο θυμό γι' αυτά που βλέπουν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους ή για τον φρικαλέο φόνο του συμμαθητή τους, είναι για το μέλλον που τους ετοιμάσαμε, αβέβαιο και σκοτεινό, που αρνούνται μ' αυτό τον εκρηκτικό τρόπο.

Συναισθηματικά φορτισμένη και επιθετική η επιστολή που μας απηύθυναν. Ας τη διαβάσουμε προσεκτικά. Ας δούμε πίσω από τις λέξεις, τους χαρακτηρισμούς και τον θυμό τους, τι ζητάνε από μας και τι τους έχουμε στερήσει. Και σίγουρα σ' αυτά που τους στερήσαμε δεν συγκαταλέγεται το κινητό τελευταίας τεχνολογίας ή το πιο ακριβό ρούχο της τάξης. Είναι η κατανόηση που τους λείπει κι ένας διάλογος που συνέχεια αναβάλλεται, γιατί... «έχω δουλειά τώρα, χρυσό μου».

Κι αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος, η ατομική, η αυστηρώς οικογενειακή -πώς να το πω. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η πλέον σοβαρή, η πλέον ουσιαστική, που δεν μπορεί παρά να περιστρέφεται γύρω από την πολιτική μας στάση και τη διαπαιδαγώγησή τους.

Πόσοι από μας πήραμε τα παιδιά μας σε μια διαδήλωση, πόσοι τους εξηγήσαμε για το θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους, πόσοι τους δείξαμε και μια διαφορετική διέξοδο πέρα από τον μοναδικό τάχα και κυρίαρχο στόχο της εισαγωγής σ' ένα πανεπιστήμιο.

... Αυτή η επιστολή που τόσο πρόθυμα φιλοξενήθηκε σε εφημερίδες και τα υπόλοιπα Μέσα, αλλά και τόσο εντέχνως αποσιωπήθηκαν οι παραλήπτες της. Κι αυτοί, δεν είναι οι μεροκαματιάρηδες γονείς, οι άνεργοι του Περάματος ή όπου ελληνικής Γης, δεν είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της αγωνίας για τον επιούσιο. Οι παραλήπτες της επιστολής είναι οι χορτασμένοι, η περιβόητη μεσαία τάξη, που το μόνο ίσως που προσδοκά είναι να αυξήσει το εισόδημα χάριν μιας αόριστης ευδαιμονίας και διασφάλισης τάχα του μέλλοντος των παιδιών.

Αυτό το μοντέλο του ανθρώπου είναι που αρνούνται τα παιδιά που διαμαρτύρονται. Αυτό το μοντέλο είναι που δεν θέλουν να υιοθετήσουν όταν αργότερα γίνουν γονείς, για τα παιδιά τους και μακάρι να το θυμούνται και να το πετύχουν. Αυτή την υποκριτική στάση στηλιτεύουν και καλά κάνουν που μας βγάζουν τη γλώσσα κατάμουτρα. Γιατί θα μπορούσαν άνετα και να μας φτύσουν.

Πατέρας εκ πεποιθήσεως

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ
«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 18-12-2008

Οι επισκέπτες του ιστοτόπου είπαν για τους Η/Υ

Ομόφωνα (100%) οι επισκέπτες του ιστοτόπου μας δεν είναι ικανοποιημένοι με τους χειρισμούς της ηγεσίας της ΠΟΕΔ για τους Η/Υ στα σχολεία. Άραγε η ηγεσία της ΠΟΕΔ θα πάρει τα μηνύματα, ώστε να απαιτήσει ουσιαστικές λύσεις ή θα συνεχίσει να καλύπτει αδυναμίες και σκοπιμότητες; Ίδωμεν.

Παγκύπρια Συνδιάσκεψη Γενικών Αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ

Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 4-12-2008, η Παγκύπρια Συνδιάσκεψη των Γενικών Αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ. Ήταν συνέχεια της συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη. Έγινε προσπάθεια να συζητηθούν τα θέματα τα οποία δεν είχαμε προλάβει να συζητήσουμε τότε. Δυστυχώς η ηγεσία της ΠΟΕΔ συνεχίζει το συνδικαλιστικό κατήφορο που έχει πάρει και με αυταρχισμό και αλαζονεία περιφρονεί κάθε έννοια συνδικαλιστικής ηθικής και δεοντολογίας.

Όρισαν και πάλι τις εργασίες της συνδιάσκεψης 9.30 – 13.30. Με ημίωρο διάλειμμα μάλιστα. Μετά πληρωμένο γεύμα και όλοι στα σπίτια τους, χωρίς να προλάβουμε να συζητήσουμε ουσιαστικά θέματα που απασχολούν τη βάση του κλάδου. Φαίνεται λοιπόν ότι η παράταση των εργασιών μέχρι το απόγευμα, που είχε γίνει τον Οκτώβρη, ήταν μια εξαίρεση που είχε επιτευχθεί μετά από μεγάλη και πολύχρονη πίεσή μας. (Ας σημειωθεί ότι στην πρόσκληση που έστειλαν στους αντιπροσώπους, εκ παραδρομής είπαν, προέβλεπαν τη συνέχιση των εργασιών μέχρι τις 5μ.μ. Όλοι οι αντιπρόσωποι ήταν ενήμεροι γι αυτό το θέμα). Εμείς θέσαμε και πάλι έντονα το θέμα για παράταση των εργασιών. Τονίσαμε ότι είναι απαράδεκτο να διατίθενται τόσα χρήματα και να αξιοποιούμε τόσο λίγο χρόνο.

Αρνήθηκαν πεισματικά ακόμη και να θέσουν προς ψηφοφορία την πρότασή μας. Δεν ήθελαν να δώσουν την ευκαιρία σε τυχόν έντιμους συναδέλφους να διαφοροποιηθούν από την «παραταξιακή γραμμή». «Αποφασίσαμε (ευτυχώς δεν είπαν … και διατάσσομεν) στο Διοικητικό Συμβούλιο και δεν τίθεται κανένα άλλο ζήτημα». Αντιλαμβάνονται άραγε ότι η συνδικαλιστική τους κατάντια τους οδηγεί σε επικίνδυνους δρόμους και στην ανυποληψία;

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, για μια ακόμα φορά, κωλυσιεργούσαν απροκάλυπτα, πολλοί αντιπρόσωποι ήταν ανενημέρωτοι για πάρα πολλά θέματα και άλλοι αυτοσχεδίαζαν εκείνη τη στιγμή. Είναι λυπηρό να διαπιστώνεις πως η σοβαρή μελέτη, η δημοκρατική λειτουργία, η συνδικαλιστική διορατικότητα, η αγωνιστική προοπτική, οι τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις, το συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, είναι «είδη εν ανεπαρκεία» στη Συνδιάσκεψη και στις περισσότερες παρατάξεις.

Η μόνη συνδικαλιστική στρατηγική και τακτική που φαίνεται να γνωρίζουν και να επιδίδονται είναι: Οι προσκείμενοι στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα (ή και όλοι μαζί) να «γλείφουν» την εξουσία μήπως ευαρεστηθεί και μας πετάξει τίποτα ψίχουλα. Δεν είναι εξάλλου καθόλου τυχαίο πως πριν εξαγγείλει η εξουσία οποιοδήποτε μέτρο ή «παροχή», οι παροικούντες στους διαδρόμους της εκάστοτε εξουσίας το ήξεραν, και συχνά το ανακοίνωναν, από πριν.

Στα θέματα που προλάβαμε να συζητήσουμε:

Στα εσωτερικά-οργανωτικά εμείς θέσαμε το καίριο και ουσιαστικό θέμα της αλλαγής του καταστατικού με τεκμηριωμένες και συγκεκριμένες προτάσεις. Αρνήθηκαν να το θέσουν σε ψηφοφορία παραπέμποντας, για χρόνια τώρα, στις «καλένδες» των επιτροπών. Για να διαβάσετε τις προτάσεις μας πατήστε εδώ.

Για την ιστοσελίδα της ΠΟΕΔ επισημάναμε ότι παραμένει για χρόνια μακριά από τις ανάγκες των δασκάλων. Χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, στατική και ανεπίκαιρη. Ρωτήσαμε για το κόστος δημιουργίας της και ενημέρωσής της. Στοίχισε πάνω από 2500 λίρες, τη στιγμή που ο υπεύθυνος πρώην οργανωτικός γραμματέας αντί να ενημερώνει την ιστοσελίδα της Οργάνωσης, όπως είναι το καθήκον του, έφτιαχνε και ενημέρωνε την ιστοσελίδα της παράταξής του. Επισημάναμε ότι οι δάσκαλοι, για δεκαετίες, αγωνίστηκαν και πέτυχαν να έχουν οι αξιωματούχοι της Γραμματείας της ΠΟΕΔ ελεύθερο χρόνο από διδακτικά καθήκοντα. Αυτό το χρόνο όμως έχουν τη συνδικαλιστική και ηθική υποχρέωση να τον αξιοποιούν για την αναβάθμιση της λειτουργίας της Οργάνωσης, της αγωνιστικής και διεκδικητικής της παρουσίας. Είναι ανεπίτρεπτο να δημοσιεύει άρθρα για συνέδριο που παρέστη, εκ μέρους της ΠΟΕΔ, στην ιστοσελίδα της παράταξής του και να αγνοεί και να αδιαφορεί για την ιστοσελίδα της ΠΟΕΔ. Επισημάναμε επίσης ότι ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και με άλλους αξιωματούχους της ΠΟΕΔ. Ιδιαίτερα όσοι πρόσκεινται στα κόμματα της εκάστοτε εξουσίας, τότε και μόνο τότε δραστηριοποιούνται «γλείφοντας» τον Υπουργό και την εξουσία, ενημερώνοντάς μας τάχα με «βομβαρδισμό» πληροφοριών «πού πήγε και πού … ο εκάστοτε Υπουργός». Προτείναμε να αναλάβουν όλοι οι υπεύθυνοι των ιστοσελίδων των παρατάξεων, οι οποίοι είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο, και να οργανώσουν την ιστοσελίδα της ΠΟΕΔ. Ας τους πληρώσουμε και τα χρήματα που δίνουμετώρα στην ιδιωτική εταιρεία. Προσωπικά προσφέρθηκα να συνεισφέρω, με τις ελάχιστες γνώσεις μου, χωρίς ένα ευρώ. Καμιά απάντηση, μόνο ευχολόγια.

Για τις άδειες απουσίας επιχειρηματολογήσαμε κυρίως για την άδεια μητρότητας και την εκπαιδευτική άδεια.

1. Άδεια μητρότητας
Διεκδίκηση άδειας μητρότητας τουλάχιστον 12 μήνες. Είμαστε πολύ πίσω και σε σχέση με πολλά ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία αρέσκονται να επικαλούνται «ευρωλιγούρηδες» παντός καιρού. (Ελλάδα 13 μήνες, Φινλανδία 11 μήνες κ.λ.π.). Συνεργασία με τις γυναικείες οργανώσεις, πολυτέκνους και άλλους φορείς, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και δυναμικές διεκδικήσεις.
5. Εκπαιδευτικές άδειες με πλήρεις απολαβές.
Παράδειγμα: Στην Ελλάδα μπορεί ο εκπαιδευτικός να πάρει μέχρι πέντε (5) χρόνια εκπαιδευτική άδεια με πλήρεις απολαβές. Ακόμη και η διετής Μετεκπαίδευση στα διδασκαλεία τους παραχωρείται με πλήρεις απολαβές, κι ας μην θεωρούνται Μεταπτυχιακές σπουδές

Για τη βιωσιμότητα του Τ.Κ.Α. επισημάναμε ότι οι αλλοτριωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες φαίνεται να «καταπίνουν την κάμηλο»-αύξηση των εισφορών για όλους τους εργαζόμενους- και να ασχολούνται και να προβάλλουν κυρίως το θέμα της κατάργησης ή μη του «ανεργιακού επιδόματος» των αφυπηρετούντων δημοσίων υπαλλήλων.

Αν η βάση των δασκάλων συνεχίσει να παραμένει απαθής και να ανέχεται να χρησιμοποιείται ως δεξαμενή ψήφων ανά τριετία, τίποτα θετικό δεν προοιωνίζεται. Η αγανάκτηση πρέπει να πάρει συγκεκριμένη έκφραση και δράση με την ενίσχυση της ΡΙ.Α.ΚΙ.

Μανόλης Σόβολος
Γενικός Αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ»

«Μάθημα 1ον για τον υπουργό Παιδείας ως πρώην μαθητή μου»

Παραμύθι ο χρόνος

μισός παιδί, μισός άντρας

παίζει κρυφτό στα σκοτεινά

Στ. Πολύζος, «Ο χρόνος και η λίμνη»

Το να σου αρέσουν τα λαϊκά άσματα (είτε ως παιδί του λαού είτε ως νεογιάπι) είναι καλό σημάδι. Το να πηγαίνεις όμως στα μπουζούκια σε ματωμένο Σαββατόβραδο είναι κακός οιωνός.

Το να 'χεις γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θράκη είναι ευλογία θεού. Το να πηγαίνεις όμως στο γήπεδο για να δεις τον Πανθρακικό εν μέσω πραγματικών κοινωνικών εκρήξεων σηματοδοτεί απώλεια του μέτρου στάθμισης.

Το να είσαι νέος και νεαρός πολιτικός είναι ευτύχημα για την απο-γεροντοποίηση της χώρας. Το να μην επιδεικνύεις όμως την προσήκουσα ευαισθησία και ευθύνη (δηλώνοντας έστω «έκανα λάθος εκτίμηση») δεν τιμάει ούτε τη γενιά σου ούτε την πολιτική.

Και να θυμάσαι πάντοτε ότι στις ύβρεις των αντιπάλων μας δεν απαντάμε την Υβριν της αλαζονικής εξουσίας μας.

ΥΓ.1: Δεν φοβάστε, κύριε υπουργέ, μήπως ο ιστότοπος που καθιερώσατε ως χώρο διαλόγου των νέων fonimathiton@ypepth.gr διαβαστεί -λόγω και των λατινικών χαρακτήρων- αντί για «Φωνή μαθητών» ως «Φόνοι μαθητών»;

ΥΓ.2: Αν χρειαστεί και δεύτερο μάθημα, θα επανέλθω.

Ο πρώην δάσκαλός σου

Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 16-12-2008

«Προβληματικά» τα παιδιά -κάτω των 12 μηνών- που πάνε σε παιδικό σταθμό

Η παραμονή ενός παιδιού κάτω των 12 μηνών για πολλές ώρες στον παιδικό σταθμό μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα στη μετέπειτα ζωή του, σημειώνει σε έκθεσή της η UNICEF χαρακτηρίζοντας μια τέτοια επιλογή «μεγάλο τζόγο». Ο παιδικός σταθμός, εξάλλου, μπορεί να γίνει ο χώρος όπου θα γεννηθούν οι ανισότητες του μέλλοντος, εξαιτίας του χάσματος ευκαιριών ανάμεσα σε προνομιούχες και μη προνομιούχες οικογένειες για εγγραφή του παιδιού τους σε έναν «καλό» παιδικό σταθμό. Τα βρέφη κάτω των 12 μηνών θα πρέπει -όταν αυτό είναι δυνατό- να μένουν στο σπίτι τους και να τα φροντίζουν οι γονείς τους (ή οι οικείοι τους) γιατί μαζί τους θα αναπτύξουν ισχυρό δεσμό και το αίσθημα της ασφάλειας που έχουν ανάγκη.

Πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό, τα μικρά μπορούν να ευνοηθούν από τη σχέση με τα άλλα παιδιά και να ενισχύσουν τη διανοητική, γλωσσική και συναισθηματική τους ανάπτυξη. Ιδίως μάλιστα μικρά μεταναστών έχουν την ευκαιρία της ενσωμάτωσης. Η εκπαίδευση στη βρεφική ηλικία «συνιστά σπάνια ευκαιρία να μετριαστούν οι συνέπειες της φτώχειας και των όποιων μειονεκτημάτων για το μέλλον πολλών εκατομμυρίων παιδιών» αναφέρεται στην έκθεση. Όμως, η εγγραφή από νωρίς σε βρεφονηπιακό μπορεί να έχει και αντίθετα αποτελέσματα. Οι φτωχές οικογένειες δέχονται πολύ μεγαλύτερη πίεση να βρουν παιδικούς σταθμούς, φτηνούς μάλιστα, για να βάλουν τα παιδιά τους το συντομότερο δυνατό μετά τη γέννησή τους, ώστε να γυρίσουν στη δουλειά. Δημιουργούνται όμως έτσι παιδικοί σταθμοί δύο ταχυτήτων και μελλοντικοί πολίτες δύο ταχυτήτων.

Αυτός είναι ο λόγος που η UNICEF προτείνει να επιδοτούνται όσο το δυνατόν περισσότερο οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και να στηρίζονται οι αναξιοπαθούντες. Η βρεφονηπιακή μέριμνα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε «μια δυνάμει νέα πηγή ανισότητας. Αν επιτρέψουμε να γίνει αυτό, μια ιστορική ευκαιρία θα έχει χαθεί», σημειώνεται στην έκθεση. Υψηλής ποιότητας υπηρεσίες βρεφικής και νηπιακής φροντίδας μπορούν πράγματι να είναι εξαιρετικά ευεργετικές για τα παιδιά, όμως -αναφέρεται στην έκθεση με επίκληση σε έρευνες από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ-, τα βρέφη που από τα σπάργανα ακόμα πάνε στον παιδικό αντιμετωπίζουν κίνδυνο -μικρό, αλλά κίνδυνο- να έχουν αργότερα προβλήματα όπως αντικοινωνική συμπεριφορά, επιθετικότητα, έλλειψη συγκέντρωσης, κατάθλιψη κ.λπ.

Για να είναι η πρώτη φροντίδα του παιδιού γόνιμη και αποτελεσματική, η UNICEF προτείνει, μεταξύ άλλων, τη θέσπιση ελάχιστου χρόνου γονικής αδείας ενός έτους με τον μισό από τον κανονικό μισθό, εθνικό σχέδιο με προτεραιότητα στα λιγότερο ευνοημένα παιδιά, ελάχιστη υποχρεωτική εκπαίδευση για όλο το προσωπικό των βρεφονηπιακών σταθμών και έναν βρεφονηπιοκόμο ανά 15 παιδιά.

«ΧΑΡΑΥΓΗ» 15-12-2008

Οι δυο Ελλάδες ...

Δύο Ελλάδες (1)Πάνω από το 22% του πληθυσμού της χώρας ζει σε επίπεδα κάτω από τα όρια της φτώχειας.Περισσότεροι από 1,5 εκατομμύρια μισθωτών ζουν με μηνιαίο εισόδημα γύρω στα 500 ευρώ.Περίπου 900.000 εργαζόμενοι κολλάνε μόλις 100 ένσημα δουλειάς το χρόνο και βάσει των ασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, θα πάρουν σύνταξη σε …90 χρόνια.Πάνω από 700.000 συνταξιούχοι αγρότες, παίρνουν μηνιαία σύνταξη της τάξης των 330 ευρώ.Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι του ΙΚΑ, εισπράττουν την κατώτερη σύνταξη των 400 - 500 ευρώ.Πάνω από 500.000 άνεργοι στοιβάζονται στις ουρές της εξαθλίωσης, της ρουσφετοκρατίας και της δικομματικής ψηφοθηρίας.*Αυτή είναι η μία Ελλάδα.Στην άλλη Ελλάδα:

* 2.285% (!) ήταν η αύξηση των κερδών της «Τράπεζας Αττικής» μέσα στο 2007 σε σύγκριση με το 2006.
* 283% η αύξηση των κερδών της «Μαρφίν».
* 174% η αύξηση των κερδών της «Εγνατίας».
* 54% η αύξηση των κερδών της «Αλφα».
* 55% η αύξηση των κερδών της «Κύπρου».
* 43% η αύξηση των κερδών της «Πειραιώς».
* 55% η αύξηση των κερδών της «Τράπεζας Κύπρου».
* 64% η αύξηση των κερδών της «Εθνικής».
* 32% η αύξηση των κερδών της «Γιούρομπανκ».
* 46,5% η αύξηση των κερδών της «Μιλένιουμ».

*Οσο για το 2008, έτος διεθνούς οικονομικής κρίσης, μέσα στο 9μηνο Γενάρης - Σεπτέμβρης, η «Εθνική» ανακοίνωσε νέα υπερκέρδη ύψους 1,2 δισ. ευρώ και η «Αλφα» κέρδη ύψους 567 εκατομμυρίων ευρώ.***Είναι προφανές: Η μία Ελλάδα απέχει από την άλλη τόσο όσο απέχουν οι διακηρύξεις, οι υποσχέσεις και οι «φιλολαϊκές» εξαγγελίες των εκάστοτε κυβερνώντων από την αλήθεια.
μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο.
Δυο Ελλάδες (2)Σε αυτήν τη «δεύτερη» Ελλάδα, όχι την Ελλάδα των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων, την «άλλη» Ελλάδα, των προυχόντων, υπάρχουν και τα σούπερ μάρκετ.Προσέξτε: Τα 20 μεγαλύτερα σούπερ μάρκετ του κλάδου έλεγξαν το 2007 το 89,03% του συνολικού τζίρου. Τα έξι δε από αυτά (πρόκειται στην ουσία για «αλυσίδες») σημείωσαν το 75% των συνολικών κερδών, δηλαδή κέρδη ύψους 160 εκατ. ευρώ.Μεταξύ αυτών η «ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ» είχε κέρδη 45,9 εκατ. ευρώ (αύξηση 2006/7: 66,2%!), το «PRAKTIKER» κέρδη 33,3 εκατ. ευρώ, το «CARREFOUR» κέρδη 24,9 εκατ. ευρώ, η «ΜΑΣΟΥΤΗΣ» κέρδη 18,28 εκατ. ευρώ, το «ΜΕΤΡΟ ΑΕΒΕ» κέρδη 21,03 εκατ. ευρώ.Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει ότι οι παραπάνω επιδόσεις - σε συνθήκες ακρίβειας και όταν οι μισθοί και οι συντάξεις δε φτάνουν για να τα φέρει βόλτα μια λαϊκή οικογένεια ούτε το μισό μήνα - αντανακλούν πλήρως την ουσία των κυβερνητικών διακηρύξεων περί «κοψίματος των χεριών των κερδοσκόπων»;…
Δυο Ελλάδες (3)Εκτός από αυτούς που παθαίνουν «τεταρταίο πυρετό» όταν πάνε να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους στα βενζινάδικα ή παλεύουν να ζεσταθούν με το πετρέλαιο θέρμανσης, υπάρχουν και οι «άλλοι».Οι «άλλοι», τα διυλιστήρια, δηλαδή, είδαν τα ενοποιημένα κέρδη τους να καταγράφουν το 2007 αύξηση κερδών της τάξεως του 29,2%. Ειδικότερα η «Motor Oil» είδε τα κέρδη της να φτάνουν στα 127,6 εκατ. ευρώ και τα «Ελληνικά Πετρέλαια» τα δικά τους κέρδη στα 351 εκατ. ευρώ (αυξημένα κατά 34,9%).Επίσης οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών είχαν συνολικό τζίρο 12 δισ. ευρώ. Μάλιστα μόλις 5 από αυτές (υπάρχουν 67 συνολικά) σημείωσαν το 62,4% των πωλήσεων και κέρδη ύψους 100 εκατ. ευρώ. Μεταξύ αυτών η «BP» (με κέρδη 34 εκατομμύρια που προστέθηκαν στα 32,2 εκατομμύρια της προηγούμενης χρονιάς), η «Shell», η «AVIN» και η «Aegean Oil».
Α, ναι, μην ξεχάσουμε, μέσα σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο των «αδελφωμένων εργατών και εργοδοτών», και τις κατασκευαστικές εταιρείες, γνωστές για τον «ευεργετικό» τους ρόλο στην «ανάπτυξη» του τόπου. Μέσα στο 2007 είδαν τις πωλήσεις τους να αυξάνονται κατά 49%. Μόλις…
Είναι δυο δεκαετίες (και βάλε) που ακούμε το ίδιο παραμύθι: «Λεφτά δεν υπάρχουν».Κι όμως: Περίπου 1,2 τρισ. ευρώ ήταν το περίφημο «πακέτο» Σαρκοζί που ανακοινώθηκε πριν από ένα περίπου μήνα. Περί τα 200 δισ. ευρώ το νέο «πακέτο» που πρότεινε προχτές ο Μπαρόζο. Σε αυτά προσθέστε τα πολλά εκατοντάδες εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, που (κατά αντίστοιχο με τα «δικά μας» 28 δισ.) ανακοίνωσαν οι εθνικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ ότι πάνε για τη σωτηρία τραπεζών, τραπεζιτών, «γκόλντεν μπόις» και κάθε λογής «τοξικο-ταξικών» …λαμογιών.Λεφτά, λοιπόν, υπάρχουν. Κι είναι πολλά. Πάρα πολλά. Αρκεί να μη τα ζητάνε οι εργάτες, αλλά οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες.

Νίκος Μπογιόπουλος
"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ"

Ο εφιάλτης της πείνας σκεπάζει τον πλανήτη

Σε 963 εκατομμύρια υπολογίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων τον αριθμό των υποσιτισμένων σε όλο τον κόσμο!

Το πρόβλημα της πείνας παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και δεν αφορά μόνον τις αναπτυσσόμενες χώρες, αφού χτυπάει πλέον και την καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο αριθμός των πεινασμένων αυξήθηκε στη διάρκεια του 2007 κατά 40 εκατομμύρια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων εκτιμά ότι αυτή η αύξηση οφείλεται, εκτός των άλλων, στην εκρηκτική άνοδο της τιμής των τροφίμων. Η άνοδος αυτή αποδίδεται στο γεγονός ότι τα τρόφιμα, οι πρώτες ύλες, όπως και το πετρέλαιο έγιναν αντικείμενο χρηματιστηριακής σπέκουλας που απέφερε κέρδη τρισεκατομμυρίων δολαρίων στους κεφαλαιοκράτες και σκόρπισε πείνα σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή το 14% του παγκόσμιου πληθυσμού υποσιτίζεται. Βεβαίως, η συντριπτική πλειοψηφία τους (907 εκατομμύρια) ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες. Από αυτούς, το 65% ζει σε μόνον επτά χώρες: Ινδία, Κίνα, Κονγκό, Μπανγκλαντές, Ινδονησία, Πακιστάν και Αιθιοπία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στην Υποσαχάρεια Αφρική, όπου 236 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται επί χρόνια και αποτελούν την πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού. Η μεγαλύτερη αύξηση παρουσιάζεται στο Κονγκό, όπου εξαιτίας του πολέμου, ο αριθμός των υποσιτισμένων αυξήθηκε σε μια τετραετία από 11 σε 43 εκατομμύρια, δηλαδή το 76% του συνολικού πληθυσμού...

Στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική αν και σημειώθηκε κάποια πρόοδος, η τεράστια αύξηση της τιμής των τροφίμων τα τελευταία δύο χρόνια οδήγησε σε νέα αύξηση του αριθμού των πεινασμένων που υπολογίζονται σε 51 εκατομμύρια.

Τέλος, οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των υποσιτισμένων από 15 εκατομμύρια (το 1992) σε 37 εκατομμύρια το 2007.

Είναι χαρακτηριστική από την άποψη αυτή η πορεία της τιμής του ρυζιού που αποτελεί τη βασική τροφή για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων, η τιμή του ρυζιού αυξήθηκε μέσα σε μια τετραετία 2004 - 2007 από 203 δολάρια σε 1.000 δολάρια ο τόνος!

Στους λόγους που οδήγησαν στη δραματική αύξηση της πείνας στον κόσμο συγκαταλέγονται εκτός της ανόδου των τιμών, το ξεκλήρισμα εκατομμυρίων αγροτών εξαιτίας της αύξησης του κόστους παραγωγής, η αύξηση της παραγωγής βιοκαυσίμων που οδηγεί στην εγκατάλειψη των παραδοσιακών καλλιεργειών προς όφελος της καλλιέργειας «ενεργειακών φυτών», οι κλιματικές αλλαγές που έχουν ως αποτέλεσμα τη λειψυδρία. Πάνω από όλα όμως βρίσκεται η λεηλασία των αναπτυσσόμενων χωρών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Λεηλασία που αφορά στους πόρους, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις πρώτες ύλες.

Η πείνα, επομένως, δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως την παρουσιάζουν οι απολογητές του καπιταλισμού. Είναι συνέπεια της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και επομένως εξαλείφεται μαζί της.

Παπαγεωργίου Βασίλης
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-12-2008

Ρίχνουν ξίδι στην πληγή

Στην Πέτρου Ράλλη, προ ολίγων ημερών, ένας μετανάστης χωρίς όνομα βρέθηκε πεθαμένος κι οχτώ σαπισμένοι στο ξύλο από τα «όργανα» της «τάξης». Έξω από την κεντρική σκηνή των Εξαρχείων. Ουδείς πένθησε. Ουδείς πυροβόλησε. Ουδείς εξεγέρθη απέναντι στην άνομη - έννομη τάξη. Ύστερα, ήρθε ο αθώος νεκρός, εξίσου αθώος με τους άλλους τους μελαμψότερους κι άρχισαν οι συμψηφισμοί των αναλύσεων και των λυγμών. Γρατσουνίστηκαν αστικές συνειδήσεις κι από κάτω τρέχουν οι μετρήσεις κι οι δημοσκοπήσεις.
Ανάμεσα στη φωτιά και την κουκούλα, στην τρεμούλα των μικροαστών και τον πολιτικό παλιμπαιδισμό των ενσωματωμένων προοδευτικών πουροτεκνών, ξεπήδησαν οι αιώνιοι επιτήδειοι. Η χώρα άρχισε να σιγοκαίγεται στην ψησταριά των συμφερόντων, με καρυκεύματα κοινωνικής ανάλυσης αυτοαποκαλούμενων διανοούμενων και κορόνες από περιστασιακές πριμαντόνες του διαφημιζόμενου «δημόσιου» λόγου.
Το κέντημα το βρίσκεις, μαζί με τη βελόνα και την κλωστή του, στον ξένο Τύπο. Μέσα στα κείμενα και πιο κάτω απ' τους υστερικούς τίτλους. Είχαν έρθει συνεργεία εδώ και μέρες, πριν απ' το δολοφονημένο παιδί, ευρωπαϊκών ΜΜΕ, για να καλύψουν τις διευρυμένες ταραχές απ' άκρου σ' άκρο της χώρας με αφορμή τους μετανάστες(;). «Αλλού κι αλλιώς το περιμέναμε το σκηνικό», θα πουν με επαγγελματικό ρεαλισμό.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα οι μετανάστες θα πεθαίνουν δέκα δέκα απ' το ξύλο και την πείνα και δε θα παίρνει μυρουδιά κανείς. Η αλήθεια είναι πως αν βρεις τζαμά θα πληρώσεις τριπλάσια το τζάμι που έσπασε ο αέρας. Προηγούνται, βλέπεις, τα άλλα που έχουν ανάγκη στην αγορά. Η αλήθεια πλησιάζει το σκοπό της τον αρχικό: άλφα στερητικό και λήθη.
«Αλέξη ζεις εσύ μας οδηγείς», ακούγεται στην τηλεόραση από παιδικές φωνές και στο ερώτημα «πού;» δεν απαντά το πλήθος των μόνων στο σπίτι που με οργισμένο προσωρινώς δέος σταματά να σκέφτεται μπροστά στο τείχος των μπάτσων του νου και του κοινού και του ελιτίστικου. Που χτίζει το αυθαίρετό του πάνω σε κάθε ευκαιρία για να ξαναγράψει την ιστορία στα μέτρα του. Έξω στις εφημερίδες θυμήθηκαν το... Ζάλογγο(!), έφτιαξαν κι ένα «μεσογειακό τόξο τρομοκρατίας». Εδώ η συμμαχία των ευρωπαιο-προθύμων βάφτισε εξέγερση την αυθόρμητη και φυσική έκρηξη των νέων κι άρχισε να πουλάει ιδεολογικό ξίδι γι' αθάνατο κρασί του '21...
Μια δεύτερη γενιά μεταναστών, καμιά τριανταριά ψυχές, μπορεί και ν' απέκτησαν το λάπτοπ και τα αθλητικά παπούτσια που ποτέ δε θ' αποκτούσαν. Περισσεύματα από ένα πλιάτσικο που είχε και ντόπιους νταβατζήδες. Αυτοί ίσως πάνε φυλακή.
Τώρα είναι η ώρα του ράδιο αρβύλα, της χύμα «εγκυκλοπαίδειας» των απωθημένων. Στο διαδίκτυο το αίμα δίνει τόνους βαρύτητας στην αβάσταχτη ελαφρότητα της ασφαλούς διαβίωσης στους ιστοτόπους.
Στους τόπους δουλειάς δεν έφτασε η απόφαση των 27 για το κάτεργο του 65ωρου, της ενεργού και ανενεργού εργασίας. Τώρα είναι η ώρα να δοκιμαστεί η ευρωαστυνομία, εκεί που η ντόπια «δύναμη τάξης» απέτυχε. Η διεθνής τής Κου-Κλουξ-Κλαν επενδύει στα ομόλογα του απολογητικού υπομνήματος του Κτήνους. Που ταΐστηκε κι εκπαιδεύτηκε και πυροβόλησε με την ψήφο των πενθούντων.
Τα παιδιά, λένε, θέλουν αγάπη και φροντίδα. Η αγάπη είναι δωρεάν. Η φροντίδα κοστίζει. Γιατί είναι ταξικής διαφοράς τιμολογημένο προϊόν.
Σ' αυτήν θ' αναμετρηθούμε. Θα συγκρουστούμε. Και θα περιφρουρήσουμε και το δρόμο και την ιστορία του.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 14-12-2008

Οι γονείς για τη δολοφονία

ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Γ.Μ.Ε.)
www.asgme.gr – www.goneis.org

Αθήνα 8 Δεκεμβρίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Για την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου
Καταδικάζουμε με οργή την πολιτική κλιμάκωσης της βίας και του αυταρχισμού που φτάνει να αφαιρεί τη ζωή ενός 15χρονου παιδιού.
Οι ευθύνες της ηγεσίας της αστυνομίας και της κυβέρνησης είναι πάρα πολύ βαριές. Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί διαχειριστές της δεν έχουν άλλο δρόμο!
Όταν ο λαός σηκώνει κεφάλι και διεκδικεί δουλειά, μόρφωση, δικαιοσύνη και δικαιώματα επιστρατεύουν όλα τα όπλα για να τον τρομοκρατήσουν, να τον αναγκάσουν να σκύψει και πάλι το κεφάλι.
Την κρατική βία και καταστολή την δημιουργεί η ίδια πολιτική που υπόσχεται φτηνή κατάρτιση, κακοπληρωμένη απασχόληση και, κυρίως, καθόλου όνειρα για τα παιδιά μας του 21ου αιώνα.
Η ίδια πολιτική που θεωρεί ότι οι σημερινοί νέοι και αυριανοί εργαζόμενοι πρέπει να μάθουν όσο γίνεται από πιο μικρή ηλικία να είναι υπάκουοι στην αδικία και στη σκληρή εκμετάλλευση. Είναι η ίδια πολιτική που ποινικοποιεί τους αγώνες των μαθητών, που καλεί τους γονείς στη ΓΑΔΑ να καταδώσουν τα παιδιά τους.
Όσο θα εντείνεται η άγρια επίθεση ενάντια στον κόσμο της δουλειάς, τόσο θα εντείνεται και η κρατική βία, τόσο θα οπλίζεται το χέρι των σωμάτων ασφαλείας να πυροβολεί παιδιά, θα τσακίζουν κεφάλια φοιτητών στις ζαρντινιέρες, θα βασανίζουν μετανάστες, θα προσβάλουν βάναυσα ανθρώπους στα αστυνομικά τμήματα.
Απέναντι στον οργανωμένο κρατικό και κυβερνητικό αυταρχισμό, οι εργαζόμενοι και η νεολαία μια απάντηση μπορούν να δώσουν: καλά οργανωμένο και συντονισμένο αγώνα.
Γιατί όσο περισσότερα μέτρα άγριας εκμετάλλευσης σε βάρος της νέας γενιάς θα προωθούν οι κυβερνήσεις τόσο θα πληθαίνουν τα κρούσματα τρομοκρατίας και οι εγκληματικές ενέργειες σε βάρος των νέων που δείχνουν ανυπακοή, που αντιστέκονται, που αγωνίζονται.
Δεν πρόκειται να τους τιμωρήσουμε με εμπρησμούς και καταστροφές. Αντίθετα βρίσκουν άλλοθι για πιο μεγάλη καταστολή.
Μόνη απάντηση σ΄ αυτή την πολιτική, στον αυταρχισμό και την τρομοκρατία πρέπει να είναι ο οργανωμένος αγώνας μέσα από τους συλλόγους, τα συνδικάτα, το οργανωμένο λαϊκό κίνημα .
Καλούμε τους γονείς μαζί με τα παιδιά μας την Τρίτη 9/12 στα συλλαλητήρια και την Τετάρτη 10/12 στην απεργία με το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων.
Με αποφασιστικότητα να περιφρουρήσουμε γερά και να συντονίσουμε πανελλαδικά τις κινητοποιήσεις μας
Δεν μπορούμε να παρηγορήσουμε τους γονείς του δολοφονημένου παιδιού. Μπορούμε όμως να πολεμήσουμε τους αίτιους, να μην επιτρέψουμε να στερούν από τους νέους τη μόρφωση, την εργασία, τα όνειρα, τη ζωή τους.
Το Δ.Σ.

Ποίημα της εβδομάδας 102

Έκστασις

Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να ’ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Κική Δημουλά
(Ερήμην, 1958)

Ποίημα της εβδομάδας 101

Η ΛΕΞΗ

Τυφλός από χρόνια
πάλευε μ' ένα μαύρο κάρβουνο
να γράψει μια λέξη
πάνω στο απόλυτο σκοτάδι.

Καμιά γραφή και καμιά φωνή
δε θα μπορούσε ν' αποδώσει
το φριχτό νόημά της.

Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό.

Στ' όνειρό του την έβλεπε
αχνά χαραγμένη
μέσα σε σπήλαιο ανερεύνητο
και φοβόταν πως οι άνθρωποι
κάποτε θα την ανακαλύψουν.

Ο ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.
Μήτε ήξερε γιατί βασανιζόταν
να γράψει αυτή τη λέξη.

Γιώργης Παυλόπουλος

Ποίημα της εβδομάδας 100

ΚΑΤΑΒΑΣΗ

Μονάχα ένα σκυλί κι εγώ κοιτάζαμε.
Το ποτάμι να φεύγει όπως ο πεθαμένος
γύρω γονατισμένα τα βουνά
εκείνο το κουρέλι
μαύρο ανεμίζοντας στα σύρματα
και κοντά στα βούρλα μια λιωμένη αρβύλα.
Κι ανάμεσα σε τούτες τις εικόνες
πάλι τα πολυβόλα στην καταχνιά
πάλι ο θάνατος η ακρίδα
πηδώντας από κορμί σε κορμί
πάλι να χάνω τον τόπο
να μην ξέρω πού βρίσκομαι
εδώ ή εκεί
στο άλλο ποτάμι σε τούτα τα βουνά
σε τούτο το χαντάκι σε κείνα τα πλατάνια
εδώ ή εκεί
ακούγοντας κάποιον να μου φωνάζει
απ’ την αντικρινή όχθη
χωρίς να ξεχωρίζω
μήτε τη φωνή μήτε τον άνθρωπο.
Ποιά φωνή και ποιός άνθρωπος;
Αυτός που τον σκοτώνουν;
αυτός που μας σκοτώνει;

Μονάχα ένα σκυλί κι εγώ κοιτάζαμε.
Κατεβαίνοντας τώρα
εκεί που δεν ήταν τίποτε
να κοιτάξουμε.

Γιώργης Παυλόπουλος
«Ποιήματα 1943-1997», Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2001

Θεατρική παράσταση προσφορά στα παιδιά

Η επαρχιακή επιτροπή της ΠΟΕΔ Λευκωσίας, Μόρφου και Κερύνειας προσφέρει στα παιδιά των δασκάλων τη θεατρική παράσταση του Θ.Ο.Κ. "Το αθάνατο νερό", το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008 στο Δημοτικό θέατρο Λατσιών στις 11 π.μ.

Όσοι δεν έχετε παραλάβει τις δηλώσεις στα σχολεία σας, μπορείτε να τα βρείτε και να τα εκτυπώσετε από την ιστοσελίδα της ΠΟΕΔ. Πατήστε εδώ.

Η κυπριακή ανώτατη εκπαίδευση στον δρόμο της Μπολόνια

Του Δημήτρη Χασάπη

"Το 2003 ανατέθηκε σε Επιτροπή επτά ακαδημαϊκών η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, η επισήμανση των αδυναμιών και η υποβολή εισηγήσεων για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση. Η Έκθεση της Επιτροπής, η οποία παραδόθηκε στον Υπουργό ένα χρόνο μετά, τον Αύγουστο του 2004, αποτέλεσε τη βάση για όλες τις ενέργειες που ακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος", αναφέρεται εισαγωγικά στην απολογιστική και προγραμματική έκθεση για την πορεία της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, την οποία δημοσιοποίησε το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, τον Σεπτέμβρη του 2007.1
Η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης διορίσθηκε από την κυπριακή κυβέρνηση το 2003, υπό τον τότε πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, και αποτελούνταν από τους Ανδρέα Καζαμία, Πρόεδρο (ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών), Γιώργο Τσιάκαλο (καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Σήφη Μπουζάκη (καθηγητή του Πανεπιστημίου Πάτρας), Ελπίδα Κεραυνού-Παπαηλιού (καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου), Αθανάσιο Γαγάτση (καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου), Γιώργο Φιλίππου (καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου) και Κρίστη Χρυσοστόμου (λέκτορα του Ανώτερου Τεχνολογικού Ινστιτούτου Κύπρου). Η Επιτροπή συνέταξε και παρέδωσε Έκθεση,2 αφού τα μέλη της "συνεδρίαζαν από κοινού μερικές μέρες κάθε μήνα [...], διεξήγαγαν βιβλιογραφική και αρχειακή έρευνα" και συναντήθηκαν "με εμπλεκόμενους φορείς και επιστήμονες" (σ. 2-3).
Η Έκθεση της Επιτροπής, σχολιάζει η Διοικούσα Επιτροπή του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, "χαρακτηρίζεται από μια λεξιλαγνική διάθεση με νεολογισμούς και φλυαρία (βερμπαλισμό), με τη χρήση σε ορισμένες περιπτώσεις πομπωδών εκφράσεων, ασαφή δομή και ασυνέπειες στη χρήση της ορολογίας, μη αναγκαίους νεολογισμούς και αμφίβολες λεκτικές αναζητήσεις που είτε παρουσιάζουν σχήμα οξύμωρο, είτε προκαλούν ασαφείς ερμηνείες (π.χ. Ευρωκυπριακή Πολιτεία, εργαλειακή-ινστρουμενταλιστική γνώση, σκοποθεσία, νεο-Ευρωπαϊκή Ένωση, διαμορφωτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, λιμπεραλιστικό περιεχόμενο, αντίνομος νεόκοσμος, εθνικοδυιστικά στοιχεία, κ.ά.). [...] Υπάρχει κατάχρηση των όρων 'δημοκρατικός', 'δημοκρατία', σε βαθμό που να απαξιώνει την έννοια του είδους του πολιτεύματος, όταν ο όρος καταχρηστικά προσπαθεί να αποδώσει κοινότοπους επιθετικούς προσδιορισμούς σε συμπεριφορές λειτουργών ή συστήματα εκπαίδευσης. Η κατάχρηση αυτών των όρων αγγίζει τα όρια παρωχημένης συνθηματολογίας παραπέμποντας σε άλλης φύσεως κείμενα, ενώ εκφράσεις όπως 'δημοκρατικοποίηση [...] της δημοκρατίας', 'δημοκρατικό σχολείο της αγοράς του δήμου' κ.ά., προσκρούουν στο γλωσσικό αισθητήριο ενός ομιλητή της νεοελληνικής".3
Παρ' όλα αυτά, ή και λόγω αυτών, το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου δέχτηκε τις προτάσεις της Επιτροπής, εκπόνησε σχέδιο εφαρμογής τους και άρχισε την σταδιακή υλοποίηση τους. "Από το Σεπτέμβρη του 2007 το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο που ονόμασε 'Στρατηγικό Σχεδιασμό για την Παιδεία'. Όποιος κάνει τον κόπο να το μελετήσει θα διαπιστώσει ότι περιέχονται πρόνοιες που βάζουν στο στόχαστρο τα δικαιώματα των παιδιών για ποιοτική μόρφωση δωρεάν και ενιαία, τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, οδηγούν στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της παιδείας και δεν δίνουν λύση σε κανένα από τα ουσιαστικά προβλήματα των δημόσιων σχολείων και της καθημερινής πράξης. Είναι σημαντικό να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές και να μη μείνουμε στην επιφάνεια και σε όποιες αποσπασματικές ιδέες που μπορεί να ακούγονται ωραίες. [...]. Την ίδια στιγμή το κείμενο είναι γεμάτο από ανέξοδες υποσχέσεις και ωραία λόγια, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις έρχονται να 'στολίσουν' το κείμενο και να αποτελέσουν το δόλωμα για τη συναίνεση των ενδιαφερομένων",4 τονίζεται σε μια από τις λίγες δημοσιοποιημένες αντιδράσεις στα μέτρα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Κύπρο.
Πρόκειται για μια μεταρρύθμιση, η οποία σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, στην ανώτατη εκπαίδευση αποτελεί υιοθέτηση και εφαρμογή, σε όλη τους την έκταση και σε κάθε τους πτυχή, των κατευθύνσεων της "Διαδικασίας της Μπολόνιας", της διαδικασίας, δηλαδή, μετατροπής των πανεπιστημίων σε επιχειρήσεις και μετάλλαξης της γνώσης σε εμπόρευμα, κατά τις απαιτήσεις μιας αναδυόμενης αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών: "Με συγκεκριμένα μέτρα ιδιωτικοποιείται παραπέρα η παιδεία και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η πανεπιστημιακή μόρφωση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή οδηγούνται στην υπερχρέωση μέσα από τα δάνεια. Η παιδεία μετατρέπεται σε εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας" και στην Κύπρο, όπως σημειώνεται σε άλλο σχετικό κείμενο,5 στο όνομα ενός πολιτικού "στόχου για τη μετατροπή της Κύπρου σε κέντρο παροχής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου".6
Στις προτάσεις της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, οι οποίες αφορούν στην ανώτατη εκπαίδευση, περιλαμβάνονται εισηγήσεις διοικητικών ρυθμίσεων, όπως π.χ. "πλήρης λειτουργία Συμβουλίου Ανώτατης Εκπαίδευσης" ή γενικόλογες διακηρύξεις, όπως "στήριξη της αυτονομίας και ακαδημαϊκής ελευθερίας των δημόσιων πανεπιστημίων", καθώς και προτάσεις για ενέργειες μάλλον αντιφατικές μεταξύ τους, όπως η "ενίσχυση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης με τη στήριξη των δημόσιων πανεπιστημίων ώστε να υπάρξει, σε βάθος χρόνου, σταθερά διευρυνόμενη προσφορά θέσεων και σταθερή μείωση της εξάρτησης της Κύπρου από την Ελλάδα", αλλά παράλληλα "κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων για εισδοχή στα ΑΕΙ της Κύπρου και Ελλάδας, και θεσμοθέτηση Εθνικού Απολυτηρίου, από το 2008 -- καθορισμός κύκλων μαθημάτων για αναγκαίο συντονισμό με Ελλάδα" (σ. 201-2).
Περιλαμβάνονται, όμως, στην Έκθεση της Επιτροπής και απολύτως σαφείς προτάσεις, οι οποίες όμως αποτελούν αντιγραφή των ρυθμίσεων της Μπολόνια, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως είναι η θεσμοθέτηση φορέα και διαδικασιών διασφάλισης της ποιότητας των κυπριακών ΑΕΙ, μεταγράφουν τους αντίστοιχους Ελληνικούς νόμους της Μ. Γιαννάκου (σ. 216 κ.ε.). Με βάση το σκεπτικό ότι "η Κύπρος είναι μία ανάμεσα σε σαράντα χώρες της Ευρώπης που έχουν υπογράψει τη Διακήρυξη της Bologna και συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία εναρμόνισης και ενοποίησης των ευρωπαϊκών συστημάτων ανώτατης εκπαίδευσης. Η ενοποίηση αυτή, στο βαθμό που μπορεί να επιτευχθεί μέχρι την καταληκτική ημερομηνία του 2010, αποτελεί μία πρόκληση που εμπεριέχει πλήθος ευκαιριών, οι οποίες θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό, αλλά παράλληλα εγκυμονεί και κάποιους σοβαρούς κινδύνους, οι οποίοι θα πρέπει να εξουδετερωθούν" (σ. 199).
Με κάθε σαφήνεια, λοιπόν, προτείνεται η "ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης - εφαρμογή ECTS και χορήγηση DS (Συμπλήρωμα Διπλώματος) από το 2005, η στήριξη υφιστάμενων θεσμών ως προς την ποιότητα, η Λειτουργία Εθνικού Φορέα Διασφάλισης και Πιστοποίησης Ποιότητας, η Ανάπτυξη εσωτερικών μηχανισμών διαχείρισης της ποιότητας σε κάθε ίδρυμα", ενώ στη λογική των λεγόμενων 'προγραμματικών συμβάσεων μεταξύ πανεπιστημίων και κράτους' της κ. Γιαννάκου προτείνεται στην Έκθεση "οι αριθμοί χρηματοδοτούμενων θέσεων φοιτητών στα διάφορα ιδρύματα [να] αποφασίζονται συναινετικά ανάμεσα στο κράτος και τα ιδρύματα, ενώ οι αριθμοί θέσεων σε αυτοχρηματοδοτούμενα προγράμματα [να] παραμένει ευθύνη των ιδρυμάτων" (σ. 204-5).
Ας σημειωθεί ότι το Πανεπιστήμιο της Κύπρου λειτουργεί από την ίδρυση του (1992) με δίδακτρα, τα οποία για τους κύπριους πολίτες τα καταβάλει το κράτος, ενώ στην οργάνωση και λειτουργία του έχει ενσωματωμένα πολλά στοιχεία επιχειρηματικής λογικής, όπως άλλωστε και τα δύο νεοϊδρυμένα ΑΕΙ της Κύπρου, το Τεχνολογικό και το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Άλλωστε, η Σύγκλητος του Πανεπιστήμιου Κύπρου, όπως και η Διοικούσα Επιτροπή του νεοσύστατου Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, επικροτούν εκείνες τις προτάσεις της Επιτροπής οι οποίες συνάδουν με τις διαδικασίες της Μπολόνια.
Αποκορύφωμα των προτάσεων που κάνει η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης για την ανάπτυξη της ανώτατης εκπαίδευσης στην Κύπρο, "θεωρώντας ότι η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων αποτελεί μια αμετάκλητη δέσμευση" (σ. 203), αποτελεί η "λειτουργία Ιδιωτικών Πανεπιστημίων βάσει ουσιαστικών ασφαλιστικών δικλείδων: μη κερδοσκοπικά, ελάχιστα μεγέθη, αυτονομία ακαδημαϊκών δομών, ακαδημαϊκό προσωπικό υψηλής στάθμης -- ευκαιρίες για διεξαγωγή ποιοτικής επιστημονικής έρευνας και για επαγγελματική ανάπτυξη, ευελιξία στις δομές διοίκησης, ανεξάρτητη πιστοποίηση ποιότητας, δημόσια αποστολή -- συμπερίληψη ενός ελάχιστου ποσοστού 'λιμπεραλιστικής νεοουμανιστικής Παιδείας'" (sic). Και, βέβαια, έχουν ήδη μετατραπεί σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και αναγνωριστεί από την κυπριακή κυβέρνηση τρία κολέγια, αφού "αυτά που άλλοτε εισηγείτο η 'Δεξιά' και απορρίπτονταν από την 'Αριστερά' ως αντιδραστικά και συντηρητικά, τώρα υιοθετούνται από την Αριστερά και χαρακτηρίζονται ως προοδευτικά",7 όπως σημειώνεται σε σχετικό σχόλιο, στο οποίο τίθεται και το ερώτημα:
"Αν απλώς θα αντιγράψουμε [...] αυτά που διακηρύσσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τι χρειάζονται οι ειδικοί; Για να τα αντιγράψουν με επιστημονικό τρόπο; Ή μήπως για να χρησιμοποιηθούν από την κρατική εξουσία ως φορείς νομιμοποίησης των επιλογών της στην κοινωνία;". Νομίζω ότι η ερώτηση εμπεριέχει και την απάντηση της.

Ο Δημήτρης Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
«Η ΑΥΓΗ» 23/11/2008

1. Στρατηγικός Σχεδιασμός για την Παιδεία, Κυπριακή Δημοκρατία, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Σεπτέμβριος 2007 (www.moec.gov.cy/stratigikoi_sxediasmoi).
2. Έκθεση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, "Δημοκρατική και Ανθρώπινη Παιδεία στην Ευρωκυπριακή Πολιτεία" (www.paideia.org.cy/upload/ekthesi_epitropis.pdf).
3. Δ. Ε. Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, Σχόλια και Παρατηρήσεις για την Έκθεση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης (www.paideia.org.cy/index.php).
4. Μανόλης Σόβολος, αντιπρόσωπος της Ριζοσπαστικής Αγωνιστικής Κίνησης στην Παγκύπρια Οργάνωση Ελλήνων Δασκάλων (msovolos.blogspot.com).
5. Στο ίδιο.
6. Στρατηγικός Σχεδιασμός για την Παιδεία..., ό.π.
7. Ανδρέας Φ. Σταύρου, Εκπαιδευτική Παρέμβαση (ek-pedefsi.blogspot.com).

Ποίημα της εβδομάδας 99

Ειρήνη
(απόσπασμα)

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

'Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της
μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Γιάννης Ρίτσος

Ποίημα της εβδομάδας 98

ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΙΣΟΥ

Για τη μεγάλη μας γιορτή που ήρθες να τιμήσεις
Εις το βωμό της λευτεριάς και συ να προσκυνήσεις.

Για λευτεριά ν’ αγωνιστείς, για μας ποτέ μην κλάψεις
Ύμνους μονάχα λευτεριάς, αν θες κι εσύ να γράψεις.

Δίκιο, ψωμί και λευτεριά, φώναξε όπου να ‘σαι
Έτσι τιμάς τους ήρωες και πάντα τους θυμάσαι.

Προδότης μόνο μη γενείς, δειλός αν είσαι κρύψου
Κι αν δεν γεννήθηκες ραγιάς, μαζί μας αγωνίσου.

Η δόξα των προγόνων μας αιώνια θα μένει.
Με πολυβόλα και με τανκς το πνεύμα δεν πεθαίνει.

Τοιχοκολλημένο στο Πολυτεχνείο, 17.11.81

Οι επισκέπτες του ιστοτόπου είπαν για τους μέντορες

Με συντριπτική πλειοψηφία (84%)οι επισκέπτες του ιστοτόπου μας δεν είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο που η ηγεσία της ΠΟΕΔ, εδώ και μήνες, χειρίστηκε το θέμα των μεντόρων. Δυστυχώς για άλλη μια φορά τρέχει πίσω από τα γεγονότα, καλύπτοντας αδυναμίες και αναποφασιστικότητα της επίσημης πλευράς να δώσει λύσεις και ουσιαστικές ελαφρύνσεις στο υπερφορτωμένο πρόγραμμα των δασκάλων της τάξης. Για πάνω από ένα μήνα οι επισκέπτες του ιστοτόπου μας έκφρασαν την άποψή τους.

Από σήμερα έχετε την ευκαιρία να πείτε την άποψή σας για το θέμα των Η/Υ. "Ψηφίστε στη διπλανή στήλη. Μπορείτε φυσικά να αφήνετε και τα σχόλιά σας.

Το γκάτζετ Ομπάμα!

Τι λείπει από τον Ομπάμα για να ανακηρυχτεί και επισήμως παγκόσμιος Μεσσίας τις ημέρες αυτές της Κρίσεως; Ω πιστοί της Γης! Λείπουν οι προφητείες. Ούτε ένας Ησαΐας, ούτε ένας Ηλίας, ούτε καν ένας Ιωάννης Πρόδρομος.
Μοιάζει με σαρκασμό κι αστείο, αλλά δεν είναι. Ο Ομπάμα όφειλε να είναι κι αποδείχτηκε αιφνιδιασμός του συστήματος. Αρπάζει ένα νεαρό δικηγόρο από το Σικάγο και μέσα σε 4 χρόνια τον κάνει Πρόεδρο των ΗΠΑ. Η ιστορία καλοστημένη. Ούτε ο Τζορτζ Λούκας δε θα κατάφερνε να παρουσιάσει τέτοιον ευγενή ιππότη Τζεντάι που ενσαρκώνει, αλήθεια τι; Δεν αντέχει σε ανάλυση αυτή η ιστορία, η μανία αυτό το γιγάντιο πολιτιστικό γκάτζετ που πωλείται σαν σημαία ιδεολογικής ευκαιρίας από διεφθαρμένους αστούς σε απελπισμένους υπηκόους. Η Ομπαμανία είναι η τελειοποιημένη μορφή της χειραγώγησης των αμερικανικών μαζών και των συναφών καταναλωτικών ομάδων απανταχού της Γης και η πρόσδεσή τους στην αποπολιτικοποιημένη εικόνα. Αυτό θα το συνειδητοποιήσουμε καλύτερα κι ευκολότερα όταν στην αγιογραφία του μαύρου προέδρου το σύστημα θα πετάξει την κατάλληλη στιγμή τους απαραίτητους λεκέδες, για όσους θυμούνται το παραδομένο στα βαρβιτουρικά κορμί της Μέριλιν Μονρόε και το λερωμένο φουστάνι της Μόνικας.
Χρειαζόταν ένας μαύρος για να απατήσει ευκολότερα τη Νότια Αμερική και για να ελέγξει τις κινεζικές και ρωσικές αγορές πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων στην Αφρική. Τώρα που παγκοσμίως επανέρχεται η δουλεία (με μεθόδους, οδηγίες, διεθνείς συμβάσεις κλπ. - ποιος άλλωστε θέλει αποδείξεις μετά το 65ωρο που ψηφίστηκε στις Βρυξέλλες;) πρέπει να πιστέψει και ο νυν και ο υποψήφιος δούλος ότι τάχα μου υπάρχει πάντα η ευκαιρία να γίνουν στο μέλλον και κάποιοι από τους σύγχρονους δούλους αφεντικά. Το 90% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ δεν είναι λευκοί. Ολοι οι ιδιοκτήτες των φυλακών, που στην πλειονότητά τους είναι ιδιωτικές, είναι λευκοί. Δεν είναι θέμα φάτσας λοιπόν. Είναι θέμα πολιτικής. Ο Ομπάμα ήταν το καταλληλότερο και γρηγορότερο άλογο κούρσας και πόνταραν πάνω του οι αλογομούρηδες του ασφυκτικά μεγάλου κεφαλαίου. Εξασφάλισε προσωρινά τη νομιμοποίηση των εξαθλιωμένων και τον απαιτούμενο χρόνο απόσπασης της προσοχής από τη διεθνή οικονομική ύφεση σαν θαύμα υπό αίρεση.
Κάποιοι σκέφτηκαν ν' ανησυχήσουν από τον επιδερμικό εικονικό φιλοαμερικανισμό που μοιάζει να χτίζεται στον αστερισμό του Ομπάμα. Άδικα. Αυτά που έρχονται είναι τόσο δύσκολα και τόσο μαζικά, που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η διαπίστωση και εντέλει η εμπειρία της μαύρης πείνας δε θα χορταίνει ούτε θα εξωραΐζεται επειδή το συμβόλαιο θανάτου θα έχει μαύρη υπογραφή.
Η πραγματική στροφή στην πολιτική δεν είναι το εμπόριο ελπίδας της εικόνας. Ίσως να κρύβεται στο γεγονός ότι πολύ γρήγορα αυτοί που ψήφισαν πρώτη φορά, θα πρέπει να μείνουν ζωντανοί για να ξαναψηφίσουν. Το δόγμα «Οι ΗΠΑ υπεράνω όλων» παραμένει σε ισχύ και το ίδιο μαύρο με τους άσπρους προηγούμενους προέδρους τους.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 9-11-2008

Ενημερωτική Συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων και Γενικών Αντιπροσώπων Λευκωσίας

Προς Διευθύντριες / Διευθυντές
Συναδέλφους και Συναδέλφισσες
των Δημοτικών Σχολείων και
Νηπιαγωγείων Λευκωσίας

11/11/2008

Θέμα : Ενημερωτική Συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων και Γενικών Αντιπροσώπων Λευκωσίας

Συναδέλφισσες , Συνάδελφοι,

Το Επαρχιακό Γραφείο Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας σας πληροφορεί ότι την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008, η ώρα 12:15, στο δημοτικό Σχολείο Σταυρού, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη ενημερωτική συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων και Γενικών Αντιπροσώπων Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας.

Παρακαλούμε τους συνάδελφους και συναδέλφισσες, που ο διδασκαλικός σύλλογος του σχολείου τους, τους έχει ορίσει Τοπικούς Υπεύθυνους Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας, όπως μεριμνήσουν για την παρουσία τους στη συγκέντρωση. Ταυτόχρονα καλούμε τους Διδασκαλικούς Συλλόγους που δεν έχουν ορίσει ακόμα Τοπικό Υπεύθυνο Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας , να το πράξουν και να αποστείλουν στο Επαρχιακό Γραφείο το σχετικό έντυπο.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Ποίημα της εβδομάδας 97

(αφιερωμένο στον πατέρα μου, που μας άφησε ξαφνικά την περασμένη Δευτέρα)


Τάφος

Ήσυχα και σιγαλά,
διψώντας τα φιλιά μας,
από τ' άγνωστο γλιστράς
μέσα στην αγκαλιά μας.

Ώς κ' η βαρυχειμωνιά
μ' αιφνήδια καλοσύνη
κ' ήσυχη και σιγαλή
σε δέχτηκε κ' εκείνη.

Ήσυχα και σιγαλά
σε χάιδευεν ο αέρας,
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας.

Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.

Ήσυχα και σιγαλά
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά τ' αυγερινού
και φως τού αποσπερίτη.

Ήσυχα και σιγαλά
φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεβάτι.

Ήσυχα και σιγαλά
και μ' όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ' άγνωστο
μέσ' απ' την αγκαλιά μας.

Ήσυχα και σιγαλά,
ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα,
σπείρετε τ' αμάραντα
στ' απίστευτο το μνήμα!

Kωστής Παλαμάς

Ποίημα της εβδομάδας 96

Οι Όρνιθες

Των ορνίθων τους δόθηκε
η ευκαιρία μια φορά για να πετάξουν.
Μ’ από φόβο είπαν: Όχι.
Μη πέσουν και κατατσακιστούν.
Γι’ αυτό κλειστές
περίλυπες στις δικές τους φυλακές
κοιτάζουν με μεγάλη θλίψη
τ’ άλλα πουλιά
π’ ανοίγουν φτερά
στα ουράνια ύψη.
Και δεν πέφτουν.
Παρά μόνο πετάνε
πάνω από τα σύννεφα
ταξιδεύουν στ’ άστρα.
Κι όλα μαζί
με μια φωνή
κελαηδούν.

Άντης Κανάκης

Το επίμαχο διήγημα

Ύμνος στη φιλία και συμβίωση Ε/κ και Τ/κ
Ο συγγραφέας της «Τελευταίας επιθυμίας του Μεμέτη», απαντά στις επικρίσεις

Όσοι βιάστηκαν να επικρίνουν την «Τελευταία επιθυμία του Μεμέτη», επιβεβαιώνουν ότι ένα μέρος της κυπριακής κοινωνίας είναι ακόμα καθηλωμένο στην αναπηρική καρέκλα του παρελθόντος και δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη, δηλώνει ο συγγραφέας του διηγήματος, Νέαρχος Γεωργιάδης. Μερικές μέρες μετά το θόρυβο που εσκεμμένα δημιούργησαν - όσοι δημιούργησαν - με αφορμή την επιλογή κάποιων κειμένων - βοηθημάτων για τους καθηγητές, για να γίνει εφικτή η υλοποίηση του στόχου του Υπουργείου Παιδείας για δημιουργία κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης Ε/κ και Τ/κ, ο Νέαρχος Γεωργιάδης με γραπτή δήλωσή του, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, απαντά σε όσα ανιστόρητα ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες, επισημαίνοντας πως οι αντιδράσεις καταδεικνύουν εμμονή στο σοβινισμό και τη μισαλλοδοξία και απόρριψη του διαλόγου και της κατανόησης. Συγκεκριμένα, ο Νέαρχος Γεωργιάδης, κάνει αναφορά στους ισχυρισμούς του Προέδρου της ΠΟΕΔ κ. Μικελλίδη για δήθεν προσπάθεια να πληγεί η ΕΟΚΑ και να μειωθεί η συμβολή της στον αγώνα του ‘55 - ‘59. «Το διήγημά μου είναι η αληθινή ιστορία της φιλίας ανάμεσα σε δυο παιδιά με διαφορετικές εθνικές ταυτότητες, μέσα σε ένα περιβάλλον υπέρμετρου εθνικισμού και δολοφονικού σοβινισμού των δυο κοινοτήτων, που οδήγησε την Κύπρο στην καταστροφή. Η επιθυμία του Μεμέτη προτού πεθάνει είναι να ξαναδεί τον φίλο του για τελευταία φορά. Η ανθρωπιά των δυο παιδιών επικαλείται την ανθρωπιά των αναγνωστών, κι όσοι διάβασαν το διήγημα παραδέχτηκαν ότι συγκινήθηκαν και έκλαψαν», σημειώνει ο Νέαρχος Γεωργιάδης. Ο Πρόεδρος της ΠΟΕΔ κ. Μικελίδης επέκρινε το διήγημα, διότι δήθεν η ΕΟΚΑ έβαζε βόμβες σε τζαμιά και σχολεία των Τουρκοκυπρίων και σοκαρίστηκε από τον χαρακτηρισμό «παράνομη οργάνωση των Ελλήνων εθνικιστών», ως αναφορά στην ΕΟΚΑ, τονίζει ο Ν. Γεωργιάδης για να σημειώσει πως στο διήγημα δεν γίνεται καμιά αναφορά σε «βόμβες που κατέστρεψαν το τζαμί», πράγμα που δείχνει, κατά τον συγγραφέα, ότι οι επικριτές δεν διάβασαν με προσοχή το διήγημα. Η έκφραση «Παράνομη οργάνωση των Ελλήνων εθνικιστών» είναι αντικειμενική και γράφτηκε ως επεξήγηση στη λέξη ΕΟΚΑ, ώστε να μπορούν να την κατανοήσουν οι αναγνώστες των νεότερων γενεών ή άνθρωποι ξένων χωρών, σημειώνει, εξηγώντας πως πράγματι εθνικισμός σημαίνει εθνική υπερηφάνεια ή εθνικός εγωισμός, χωρίς καμιά χροιά είτε αρνητική είτε θετική. Επίσης, η λέξη «παράνομη» είναι κι αυτή αντικειμενική, αφού τα γεγονότα αφορούν την περίοδο της Αγγλοκρατίας, προσθέτει. Ο Ν. Γεωργιάδης υπενθυμίζει τη φιλοσοφία του Υπουργείου Παιδείας για εναλλακτικότητα των απόψεων μέσα στα σχολικά βιβλία, ούτως ώστε οι μαθητές να γνωρίζουν διαφορετικές τοποθετήσεις και να επιλέγουν, μέσα από συζήτηση και μέσα από την ελεύθερή τους σκέψη, τη δική τους τοποθέτηση. «Τα άτομα που βιάστηκαν να επικρίνουν την «Τελευταία επιθυμία του Μεμέτη», χωρίς να διαβάσουν ολόκληρο το διήγημα, αλλά απομονώνοντας ένα απόσπασμα, δείχνουν ότι ένα μέρος της κυπριακής κοινωνίας είναι ακόμα καθηλωμένο στην αναπηρική καρέκλα του παρελθόντος και δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη. Εμμένουν στο σοβινισμό και τη μισαλλοδοξία και δεν θέλουν να δουν την Κύπρο να προχωρεί προς τα εμπρός μέσα από την ανοχή, την κατανόηση και τον διάλογο. Το διήγημά μου είναι η αληθινή ιστορία της φιλίας ανάμεσα σε δυο παιδιά με διαφορετικές εθνικές ταυτότητες, μέσα σε ένα περιβάλλον υπέρμετρου εθνικισμού και δολοφονικού σοβινισμού των δυο κοινοτήτων, που οδήγησε την Κύπρο στην καταστροφή. Η επιθυμία του Μεμέτη προτού πεθάνει είναι να ξαναδεί τον φίλο του για τελευταία φορά. Η ανθρωπιά των δυο παιδιών επικαλείται την ανθρωπιά των αναγνωστών, κι όσοι διάβασαν το διήγημα παραδέχτηκαν ότι συγκινήθηκαν και έκλαψαν», δηλώνει ο Ν. Γεωργιάδης. Υπεραμυνόμενος των μηνυμάτων και της διαχρονικότητας του διηγήματός του, ο συγγραφέας του τονίζει πως ο Μεμέτης, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, παραμένει ζωντανός «σε αντίθεση με τους επικριτές του, που είναι ερωτευμένοι με το αμαρτωλό παρελθόν». Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων έχει ήδη προσχωρήσει σε αυτή τη διακοινοτική φιλία και δεν επιτρέπει την επιστροφή σε καταστάσεις που επισώρευσαν ερείπια, προσφυγιά και ανθρώπινες τραγωδίες, υποστηρίζει ο Ν. Γεωργιάδης. Πάντως πολλά ερωτηματικά δημιουργούνται από τη στάση όσων έσπευσαν να κατακεραυνώσουν το διήγημα και μαζί τον υπό υλοποίηση στόχο του Υπουργείου Παιδείας, αφού η αρμόδια επιτροπή είχε αποφασίσει την απόσυρσή του, πριν ακόμα αυτό δοθεί στους εκπαιδευτικούς ως βοήθημα. Σκοπός, όπως επιβεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα, ήταν η πρόκληση αχρείαστης συζήτησης για να πληγεί ο υπό αναφορά στόχος του ΥΠΑΜ και να αρχίσει μία κινδυνολογία και παραφιλολογία γύρω από την ανάγκη επαναπροσέγγισης των δύο κοινοτήτων, που μόνο πανικό μπορεί να προκαλέσει.
Το επίμαχο διήγημα του Ν. Γεωργιάδη «Η τελευταία επιθυμία του Μεμέτη» δημοσιεύεται σήμερα στη "Χαραυγή", στη σελίδα 35.
"Η ΧΑΡΑΥΓΗ" 30-10-2008

Διαβάστε το παρακάτω.

ΔΙΗΓΗΜΑ - Η τελευταία επιθυμία του Μεμέτη

Στη γειτονιά μας ζούσε η οικογένεια του Τούρκου Μουζαφέρ Ιζέτ, του παπλωματά. Καλός παπλωματάς, ο καλύτερος στην περιοχή, όλα μας τα παπλώματα αυτός τα είχε ράψει, αλλά τι τα θες, Τούρκος! Τι σήμαινε για μένα η φοβερή αυτή λέξη θα το πω παρακάτω. Ο πεντάχρονος γιος του, ο Μεμέτης, ήταν συνομήλικος του αδερφού μου και κάνανε πολλή παρέα. Βάζανε χάμω σε μια γωνιά πλαγιαστές κάτι παλιοκαρέκλες, κάτι τσουβάλια, κάτι παλιολάστιχα αυτοκινήτου, ένα τιμόνι, ότι τάχα ήταν πραγματικό αυτοκίνητο. Μέσα σ’ αυτό το κατά φαντασίαν όχημα μπαίνανε οι δυο τους και κάνανε φανταστικά ταξίδια. Πάντως εγώ δεν έβλεπα με καλό μάτι τα παιχνίδια τους. Φίλος ο δικός μου αδερφός μ’ έναν Τούρκο! Αυτό δεν μπορούσα να το χωνέψω. Οι Τούρκοι ήταν οι προαιώνιοι εχθροί της φυλής μας, της ελληνικής. Έτσι, δεν έλεγαν οι δάσκαλοί μας; Κι έτσι ήταν! Αυτοί κυρίεψαν την Κωνσταντινούπολη, σκοτώσαν τον θρυλικό αυτοκράτορά της Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και τουρκέψανε τον ξακουστό ναό της Αγια-Σοφιάς, τον κάνανε τζαμί με μιναρέδες. Αυτοί κρεμάσαν τους δεσποτάδες μας μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, από μια συκαμιά της Λευκωσίας. Αυτοί σουβλίσαν ζωντανό τον Αθανάσιο Διάκο, γιατί δεν δέχτηκε να αλλάξει την πίστη του και να γίνει Οθωμανός. Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, Μουρτάτες, να χαθείτε, εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω!, τους έλεγε, καθώς τον ψήνανε στα αναμμένα κάρβουνα. Βρωμότουρκους, σκυλότουρκους, βρωμόσκυλους – έτσι τους ονομάζαμε. Αλλά κι αυτοί θα λέγανε για μας τα ίδια και χειρότερα. Έτσι τους ονόμαζε κι ο παππούς μου που τους είχε πολεμήσει εθελοντής στη Μικρά Ασία. Έτσι του μάθαν κι αυτουνού οι δάσκαλοί του όταν ήταν μικρός. Ναι, όλοι οι Τούρκοι ήταν κακοί. Παλιοί και τωρινοί, μάχιμοι και άμαχοι, άντρες και γυναίκες, γέροι και παιδιά. Όλοι οι Τούρκοι ήταν εχθροί μας! Κι ο Μουζαφέρ Ιζέτ ο παπλωματάς ήταν Τούρκος! Κι ο μικρός Μεμέτης Τούρκος κι αυτός, δηλαδή βρωμόσκυλο. Ερχόταν να παίξει μ’ εμάς, τα άλλα παιδιά της γειτονιάς κι εμείς τον διώχναμε. - Φύγε! Δεν σε παίζουμε. - Γιατί; Τι σας έκανα; - Είσαι Τούρκος! Να φύγεις! Στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση μπορούσε να τον αφήναμε να πλησιάσει λίγο, αλλά όχι και να είναι δίπλα μας. Να έμενε κάπως απόμακρα, λίγο πιο πέρα. Κι ενώ εμείς του γυρίζαμε την πλάτη, εκείνος μας παρακολουθούσε με προσοχή και μας ακολουθούσε σαν αφοσιωμένο, αλλά δαρμένο και ψωριάρικο σκυλί. Αν καμιά φορά έμπαινε στην κουβέντα μας, θέλοντας να πει κι αυτός κάτι, εμείς δεν του δίναμε σημασία ή τον αποδοκιμάζαμε περιφρονητικά. Αλλιώς, θα ήμασταν υποχρεωμένοι σιγά σιγά να τον δεχτούμε στην παρέα μας σαν ισότιμο μέλος. Μα ποιος του έφταιγε, ποιος του είπε να γεννηθεί Τούρκος; Μια μέρα παίζαμε σε μιαν αυλή. Ένα παιδί ακούμπησε να ξεκουραστεί στον κορμό της λεμονιάς και λέρωσε το χέρι του με μύξες που κάποιος τις είχε κολλήσει εκεί. - Ρε, ποιος κόλλησε τη μύξα του στο δέντρο; - Ο Μεμέτης! Ο Μεμέτης! Φωνάξαμε όλοι μ’ ένα στόμα. - Δεν είμαι εγώ, είπε το Τουρκάκι. - Εσύ είσαι, ρε σκυλότουρκε! Και τον έσπασε στο ξύλο. Μια μέρα ο Μεμέτης θύμωσε. - Θα το πω του μπαμπά μου, που έχει δικό του πιστόλι, να σας σκοτώσει. - Και πού το βρήκε το πιστόλι ο μπαμπάς σου; - Του το’ δωσε η ΒΟΛΚΑΝ. Θα του πω ότι με δέρνετε να σας σκοτώσει. Η ΒΟΛΚΑΝ ήταν η παράνομη οργάνωση των τούρκων εθνικιστών. Εμείς βέβαια δεν καταλάβαμε, αν ο Μεμέτης έλεγε ψέματα ή αλήθεια, ότι ο μπαμπάς του είχε πιστόλι που του το είχε δώσει η ΒΟΛΚΑΝ. Πάντως ξανάφαγε ξύλο της χρονιάς του. Μοναδική εξαίρεση ήταν ο αδερφός μου ο Φοίβος. Όσο διώχναμε εμείς τον Μεμέτη τόσο εκείνος τον έκανε παρέα. Κι όσο εχθρικά του φερόμασταν εμείς τόσο φιλικά του φερόταν εκείνος. Κι εγώ κάθε φορά που τους έβλεπα να παίζουν, τους τα χάλαγα. - Μην τους πειράζεις, γιε μου. Ασ’ τα μωρά να παίξουν, φώναζε η μάνα μου. - Δεν θέλω ο αδερφός μου να παίζει με τον Τούρκο! - Κι αν είναι Τούρκος, τι μ’ αυτό; Δεν μας πείραξε σε τίποτε. Είναι κι αυτός ένα αθώο παιδί. Είναι κρίμα. Με τη μάνα του, την κυρία Μουκατές, είμαστε φίλες. Είναι καλή γυναίκα. Και κάθε φορά που κουβεντιάζουμε παραπονιέται ότι τα παιδιά της γειτονιάς βασανίζουν το γιο της. Δεν είναι σωστά πράματα αυτά. Της μάνας μου οι κουβέντες μ’ επηρέασαν. Και στο γενικό μου μίσος για τους Τούρκους αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση για τον Μεμέτη, που πραγματικά δεν μας είχε πειράξει σε τίποτε. Ύστερα ήρθανε χρόνια σκληρά για τις δυο κοινότητες της Κύπρου, τους Έλληνες και τους Τούρκους. Το αίμα άρχισε να κυλάει ανάμεσά μας. Τούρκοι σκότωναν Έλληνες κι Έλληνες σκότωναν Τούρκους. Στα σπίτια, στα χωράφια, στους δρόμους, στα καφενεία… Τις περισσότερες φορές τα θύματα ήταν αθώοι που δεν είχαν πιάσει φονικό όπλο στο χέρι τους. Συχνά γυναίκες, γέροι, παιδιά… Αυτό γινόταν σε άλλες περιοχές. Δεν πιστεύαμε ότι μπορούσε να φτάσει και στην κωμόπολή μας. Μια φορά η κυρία Μουκατές ρώτησε ανήσυχη τη μάνα μου: - Κυρία Λυδία, ποιος περπατούσε χτες τη νύχτα στην αυλή σας; - Κανένας, κυρία Μουκατές, κανείς δεν περπατούσε στην αυλή μας. - Μα ακούσαμε πατήματα. - Μπορεί να ήταν κανένας γάτος. Ο Φοίβος κι ο Μεμέτης είχαν μεγαλώσει και πήγαιναν σχολείο. Όμως εξακολουθούσαν να κάνουν στενή παρέα. Ένα Ελληνόπουλο κι ένα Τουρκόπουλο φίλοι! Ποιος τους το έμαθε αυτό; Πάντως όχι οι δάσκαλοι, ούτε τα σχολεία. Ίσως η ανθρώπινη φύση. Είχα ένα φίλο, Ιάκωβο τον λέγανε, κι είχε μεγάλη φήμη ότι ήταν άφοβος και τολμηρός. Έρχεται μια μέρα και μου λέει: - Πρέπει να πάω κρυφά να κρεμάσω την ελληνική σημαία στο σχολείο μας. Έρχεσαι μαζί μου; Ντράπηκα να αρνηθώ. Θα με νόμιζε για δειλό και θα έχανα τη φιλία του. - Πρέπει όμως να προσέχουμε μη μας δουν οι Εγγλέζοι. Ζούσαμε τα τελευταία χρόνια της αποικιοκρατίας. Πήγαμε απ’ τη μεριά του ποταμού, όπου φύτρωνε μονάχα κάππαρη, και μπήκαμε στην αυλή του σχολείου. Εκείνη την ώρα στην αυλή περπατούσε ένας δάσκαλος. Γιάννης Μικρομμάτης λεγόταν κι είχε ένα γιο στο τρελοκομείο. Αρκετά χρόνια αργότερα πέθανε κι ο ίδιος στο τρελοκομείο της Αθαλάσσας. Ήταν ένας από αυτούς που μας λέγανε για τον Αθανάσιο Διάκο. Ωστόσο εμείς για καλό και για κακό κρυφτήκαμε πίσω από κάτι δέντρα, τις αρτυματιές. Πού ξέρεις, μπορούσε να μας μαρτυρήσει στους Εγγλέζους αν μας έβλεπε. Μπορεί να τον απειλούσαν οι Εγγλέζοι και να αναγκαζόταν να τους πει ποιος είχε κρεμάσει τη σημαία. Περιμέναμε λίγη ώρα κι ο κύριος Γιάννης έφυγε. Βρήκαμε μια ξύλινη σκάλα κι ενώ εγώ φύλαγα σκοπός, ο Ιάκωβος ανέβηκε στη στέγη του σχολείου και ύψωσε μια πρόχειρα καμωμένη ελληνική σημαία. Νόμισα ότι εδώ είχε τελειώσει η αποστολή μας, μα έπεσα έξω. - Πάμε τώρα στο τούρκικο σχολείο, μου λέει. Τον ακολούθησα υποχρεωτικά. Το τούρκικο σχολείο ήταν δίπλα στο τζαμί. Τα έφραζε και τα δυο γύρω γύρω ένα χαμηλό τοιχάρι, με λίγες ακακίες για φράχτη εδώ κι εκεί. Πηδήξαμε πάνω από το χαμηλό τοιχαράκι, πήραμε πέτρες και σπάσαμε ένα ένα όλα τα τζάμια και του σχολείου και του τζαμιού. Τσακ τσακ, άκουγες τις πέτρες να χτυπάνε τα τζάμια και να τα κάνουν θρύψαλα. Το ένα μετά το άλλο, το ένα μετά το άλλο, δεν αφήσαμε ούτε ένα γερό. Και θα κάναμε κι άλλες μεγαλύτερες καταστροφές, αν δεν βλέπαμε από μακριά μια παρέα από τούρκους έφηβους να πλησιάζουν. Καθώς μας είδαν που βγαίναμε από το περιτοίχισμα, κινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος μας. Το βάλαμε στα πόδια και τελικά καταφέραμε να ξεφύγουμε. Εκείνη τη μέρα απέδειξα στον εαυτό μου και σε όσους το μάθανε αργότερα, ότι δεν φοβόμουν. Όμως μου έμεινε ένα βάρος στην καρδιά, μια ενοχή ότι είχα κάνει κάτι πολύ άσχημο. Εκείνες τις μέρες ένα φορτηγό σταμάτησε μπρος στο σπίτι του Μουζαφέρ Ιζέτ, του παπλωματά. Μέσα σε λίγη ώρα φορτώσανε τα έπιπλα, τα στρώματα, τα κουζινικά, τις βαλίτσες, τα κασόνια με τα μικροπράγματά τους κι ανέβηκαν και οι ίδιοι στο φορτηγό, ο κύριος Μουζαφέρης, η κυρία Μουκατές κι ο μικρός Μεμέτης. - Κυρία Μουκατές, πού πάτε; - Φεύγουμε, κυρία Λυδία. - Μα γιατί τόσο ξαφνικά; - Ο άντρας μου αποφάσισε να φύγουμε. Θα πάμε στη Λεύκα που είναι και οι άλλοι συγγενείς μας. Και φύγανε... Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μετά από τόσα χρόνια, συσχετίζω την πράξη τη δική μας, δηλαδή την καταστροφή του τζαμιού και του σχολείου, με τη φυγή της οικογένειας του Μουζαφέρη. Κι άλλοι Τούρκοι φύγανε εκείνες τις μέρες από την κωμόπολή μας. Την καταστροφή του τζαμιού την πήραν σαν μια απειλητική προειδοποίηση. Και πραγματικά πριν λίγο καιρό που συνάντησα τον Ιάκωβο, και τον ρώτησα ποιος τον είχε παρακινήσει να κάνουμε εκείνο που κάναμε, μου απάντησε ότι ήταν διαταγή της ΕΟΚΑ, της παράνομης ένοπλης οργάνωσης των ελλήνων εθνικιστών. Ο αδερφός του ήταν ένας από τους αρχηγούς της ΕΟΚΑ στην περιοχή μας κι ήταν εκείνος που είχε δώσει τη διαταγή. Μερικοί Τούρκοι είχαν μείνει στη Μόρφου. Ήταν κι ένας γέρος που τον λέγανε Αχμέτη. Του λέγαν τα παιδιά του: - Έλα μαζί μας, πατέρα, στη Λεύκα. Πού θα μείνεις μόνος σου; - Εγώ τα πηγαίνω πολύ καλά με τους Έλληνες, τους έλεγε. Δούλεψα πολλές φορές μαζί τους, με ξέρουν και τους ξέρω. Έχω πολλούς φίλους εδώ. Γιατί να με πειράξουν; Θα μείνω να περιποιούμαι τα περιβόλια μας. Μια νύχτα ο Αχμέτης τηγάνισε αυγά μάτια κι έκατσε να φάει. Την ώρα που πιρούνιασε την πρώτη μπουκιά, πριν ακόμα τη φέρει στο στόμα του, ήρθαν οπλοφόροι και τον πήρανε. Τον έβαλαν με το ζόρι σε ένα αυτοκίνητο, τον πήγαν στους άμμους και τον σκότωσαν. Την άλλη μέρα οι γείτονες είδαν την πόρτα του σπιτιού του ανοιχτή και τα φώτα αναμμένα. Ανησύχησαν. Μπήκαν μέσα και είδαν την καρέκλα που καθόταν ο Αχμέτης πεσμένη στο πάτωμα. Στο τραπέζι ένα πιάτο με τηγανισμένα αυγά αφάγωτα. Χρόνια αργότερα μαθεύτηκε κι αυτή η λεπτομέρεια: το συρτάρι που φύλαγε ο Αχμέτης τα χρήματά του βρέθηκε σπασμένο κι ανοιχτό. Τα χρήματα έλειπαν… Τη χρονιά που οι σφαγές ανάμεσα στις δυο κοινότητες είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα, ένα ταξί σταμάτησε στην πόρτα μας κι από μέσα βγήκε η κυρία Μουκατές. Ο πατέρας της ήταν ταξιτζής και πήγαινε μαζί του από τη Λεύκα για τη Λευκωσία για δουλειές. Περνώντας από τη Μόρφου, σταμάτησε να δει την παλιά της γειτόνισσα. - Καλά έκανες, της είπε η μάνα μου και την κάλεσε να μπει μέσα να καθίσει. Έλειπα εκείνη την ώρα στο σχολείο. Ήρθα αργότερα κι όταν το έμαθα, αναρωτήθηκα για ποιο λόγο είχε έρθει η κυρία Μουκατές στο σπίτι μας. Τι γύρευε αυτή, μια Τουρκάλα, ανάμεσα σε μας που είμασταν Έλληνες; Η κυρία Μουκατές είπε στη μάνα μου ότι δεν περνούσανε καλά στη Λεύκα κι ότι ήθελαν να γυρίσουν στη γειτονιά μας. Της είπε ακόμα πως ο Μεμέτης ήταν άρρωστος με την καρδιά του κι ότι είχε πεθυμήσει τον αδερφό μου και του έστελνε πολλούς χαιρετισμούς. - Γιατρεύεται εύκολα όποιος είναι άρρωστος με την καρδιά του; Ρώτησα τη μάνα μου. - Όχι, δεν γιατρεύεται, μου είπε. - Και τι μπορεί να πάθει; - Μπορεί και να πεθάνει… Δεν είπα τίποτα, αλλά μέσα μου ευχήθηκα να μην πεθάνει ο Μεμέτης γιατί ήταν φίλος του αδερφού μου κι ας ήταν Τούρκος. Μια μέρα σταμάτησε πάλι το ίδιο ταξί μπροστά στο σπίτι μας. Και πάλι έλειπα. Από μέσα βγήκε η κυρία Μουκατές και ο Μεμέτης. - Κυρία Λυδία, είπε παίρνοντας τη μάνα μου ιδιαιτέρως. Οι γιατροί λένε πως ο Μεμέτης δεν θα ζήσει για πολύ ακόμα κι αυτός θέλει να δει τον φίλο του το Φοίβο. Είναι καιρός τώρα που με παρακαλεί να τον φέρω να τον δει. Δεν μπορούσα άλλο να του αρνηθώ και τον έφερα. Ο αδερφός μου ήταν στο σχολείο. Πήγε το ταξί και τον έφερε. Καθίσανε με τον Μεμέτη και τα είπανε κάμποση ώρα… Ύστερα η κυρία Μουκατές πήρε το γιο της, μπήκαν στο ταξί και φύγανε. Μετά από λίγο καιρό μάθαμε πως ο Μεμέτης πέθανε στη Λεύκα. Αρκετά χρόνια προσπαθούσα να φανταστώ τι είπανε οι δυο φίλοι μεταξύ τους εκείνη την ώρα. Όμως δεν τολμούσα να ρωτήσω τον αδερφό μου. Μου φαινόταν πως θα ήταν μια ασυγχώρητη αγένεια, μια αδιακρισία που θα τον στενοχωρούσε και θα του έφερνε αμηχανία. Κάποτε παραμέρισα τους ενδοιασμούς μου και τον ρώτησα. Εκείνος όμως απέφυγε να μου απαντήσει. Έχουν περάσει καμιά εικοσπενταριά χρόνια… Κάποτε σκέφτομαι ένα μικρό Τουρκάκι με ραγισμένη καρδιά που ήθελε σαν τελευταία επιθυμία της ζωής του να συναντήσει ένα άλλο παιδί, τον φίλο του, τον μοναδικό Έλληνα που δεν τον είχε περιφρονήσει. Κι όταν τον βλέπω με τη φαντασία μου μέσα στο ταξί να κάνει μια διαδρομή σε τόπους που τους χωρίζει το μίσος και το αίμα, για να πάει στην παλιά του γειτονιά, εκεί που γνώρισε τη φιλία αλλά και την άδικη έχθρα, οι εικόνες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και του Αθανάσιου Διάκου, των δεσποτάδων και της Αγια-Σοφιάς, της ΕΟΚΑ και της ΒΟΛΚΑΝ ξεθωριάζουν και σβήνουν. Εκμηδενίζονται.Και σκέφτομαι ότι, αν υπάρχει πραγματικά ένας παράδεισος για τους αθώους και τους ταπεινούς, δεν ξέρω ποιοι από όλους αυτούς που ανάφερα θα πηγαίνανε εκεί και ποιοι όχι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Μεμέτης θα πήγαινε… κι εκεί θα εύρισκε πολλά παιδιά να παίζει μαζί τους. Και κανείς δεν θα τον έδιωχνε. Κανείς… Κι αν ακόμα μπορούσε να ακούσει τη φωνή μου, θα του έλεγα να μας συγχωρέσει που δεν τον θέλαμε στην παρέα μας, για το ξύλο που του δώσαμε, για το σχολείο του που το χαλάσαμε… Κι ίσως να έφευγε επιτέλους απ’ την καρδιά μου αυτή η ενοχή που με ακολουθεί εδώ και τόσα χρόνια.

Νέαρχος Γεωργιάδης

Ποίημα της εβδομάδας 95

Η μνήμη

Κάθε πρωί η μνήμη μας πυροβολεί.
Πληγωνόμαστε βαριά.
Δυστυχώς δεν πέφτουμε νεκροί.
Για να έρθει η συνείδηση
που μας κρεμάει ανάποδα
στη μέση του ουρανού
να βλέπουμε τα μνήματα
και την καμένη γη.

Άντης Κανάκης

Τακτική Παγκύπρια Συνδιάσκεψη των Γενικών Αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ.

Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, 21/10/2008, η Παγκύπρια Συνδιάσκεψη. Συμμετείχα για δεύτερη τριετία στο σώμα αυτό των αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ, ως αντιπρόσωπος της ΡΙ.Α.ΚΙ. ( Την προηγούμενη τριετία συμμετείχα ως ανεξάρτητος αντιπρόσωπος). Είναι γεγονός πως είναι δύσκολο να επηρεάσουμε, ως ΡΙ.Α.ΚΙ. στο επίπεδο της λήψης αποφάσεων, καθώς συμμετέχουμε με ένα αντιπρόσωπο στους 100. Είναι όμως αναμφισβήτητο γεγονός πως με τις τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις μας, την προετοιμασία για όλα τα συζητούμενα θέματα, τις ξεκάθαρες προτάσεις μας, την αυστηρή αλλά τεκμηριωμένη κριτική μας στα κακώς έχοντα στην ηγεσία της ΠΟΕΔ και τις αλλοτριωμένες ηγεσίες των παρατάξεων, έχουμε κερδίσει την εκτίμηση πολλών έντιμων συναδέλφων που βρίσκονται ακόμα, για διάφορους λόγους, εγκλωβισμένοι στις χρεοκοπημένες, συνδικαλιστικά, παρατάξεις.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΠΟΕΔ οι εργασίες της Συνδιάσκεψης συνεχίστηκαν και το απόγευμα (5 μ.μ.). Αυτό έγινε μετά από τριετή αγώνα που έδωσα, μόνος μου, κόντρα σ’ όλες τις αλλοτριωμένες παραταξιακές ηγεσίες, οι οποίες για χρόνια σπαταλούσαν τα χρήματα των συναδέλφων χωρίς ντροπή. Εμείς πιστεύουμε ότι και αυτό που πετύχαμε δεν είναι αρκετό. Με την έντεχνη κωλυσιεργία των άλλων παρατάξεων χάνεται πολύτιμος χρόνος και πολλά θέματα μένουν στο ράφι χωρίς συζήτηση και λήψη αποφάσεων.


Οι περισσότεροι αντιπρόσωποι έρχονται χωρίς καμιά προετοιμασία για τα θέματα που θα συζητηθούν. Οι παρατάξεις τους, τους αντιμετωπίζουν ως «γλάστρες». Δεν τους παρέχουν την ενημέρωση που χρειάζονται για να τοποθετηθούν με θέσεις και απόψεις. Παρατηρείται το φαινόμενο ακόμα και υψηλόβαθμα στελέχη των κινήσεων να έχουν παντελή άγνοια για τις αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου και της Γραμματείας. Εσείς οι συνάδελφοι της βάσης μπορεί να απορείτε για όλα αυτά. Εμείς που χρόνια παρακολουθούμε από κοντά την κατάντια στην οποία οδήγησαν το δασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα οι συγκεκριμένες ηγεσίες, τον τρόπο και τις διαδικασίες εκλογής τους, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για τα επακόλουθα.


Εμείς, ως ΡΙ.Α.ΚΙ. ασκήσαμε αυστηρότατη, τεκμηριωμένη κριτική για όλα αυτά τα φαινόμενα και αποκαλύψαμε σ’ όλους τους αντιπροσώπους, ιδιαίτερα τους νέους, τα κίνητρα και τους λόγους που γίνονται όλα αυτά. Επισημάναμε ότι εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με επιμονή και επιμονή για να εκλείψουν αυτά τα φαινόμενα. Επισημάναμε, ταυτόχρονα, ότι δεν έχουμε αυταπάτες ότι με τη μικρή μας εκλογική δύναμη, για την ώρα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Ζητήσαμε τη βοήθεια και τη στήριξη κάθε έντιμου αντιπροσώπου, σε οποιαδήποτε κίνηση και αν βρίσκεται, να δώσουμε την ελπίδα στο αγωνιστικό, διεκδικητικό συνδικαλιστικό κίνημα.


Κατά τη διάρκεια της πανηγυρικής Συνδιάσκεψης και στην παρουσία των επισήμων προσκεκλημένων ύψωσα πανό, την ώρα που μιλούσε ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος, με την απαίτηση για κατάργηση των μεταπτυχιακών διδάκτρων και να σταματήσουν να βάζουν φραγμούς στη μόρφωση του λαού. Να τηρηθούν οι υποσχέσεις που έχουν δώσει. (Αυτό είχα πράξει και τρία χρόνια πριν με τον πρώην Υπουργό). Έξω από την είσοδο της Συνδιάσκεψης είχαμε αναρτήσει, ως ΡΙ.Α.ΚΙ., άλλο πανό με τα κυριότερα προβλήματα που ταλανίζουν για χρόνια την παιδεία μας.


Από τα θέματα που είχε εγγράψει το Διοικητικό Συμβούλιο προλάβαμε να συζητήσουμε τα θέματα της Προδημοτικής, της Ειδικής Εκπαίδευσης, του Ολοήμερου Σχολείου και για τους Όρους και Συνθήκες Εργασίας των Εκπαιδευτικών. Τα υπόλοιπα θα συζητηθούν σε ερχόμενη συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη ή Γενάρη. Για όλα τα θέματα που συζητήθηκαν θα σας ενημερώσω όταν πάρω τα επίσημα πρακτικά από την ΠΟΕΔ. Εμείς καταθέσαμε πρόταση για να μιλάμε για Προσχολική Αγωγή και όχι Προδημοτική Εκπαίδευση. Είναι φυσικά ζήτημα ουσίας και όχι ονομασίας. Για την Ειδική εκπαίδευση επισημάναμε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε αποσπασματικές «λύσεις» και να οργανώσουμε όλες τις σχολικές μονάδες με το απαραίτητο προσωπικό και τις ειδικότητες που απαιτούνται. Για το «ολοήμερο σχολείο» απαιτήσαμε να σταματήσει η ΠΟΕΔ να τρέχει πίσω από χίμαιρες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας και να απαιτήσει ΟΛΑ τα σχολεία να αποκτήσουν τη βασική υλικοτεχνική υποδομή, μέσα σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα η παιδεία μας ακόμα και αν, στην απίθανη περίπτωση, φτιάχναμε μια χούφτα «καλών ολοήμερων σχολείων». Αντίθετα θα αρχίσει ο κατήφορος την δημιουργίας σχολείων πολλών ταχυτήτων. Επισημάναμε πως σε μελλοντικό στάδιο, αφού ΟΛΑ τα σχολεία θα έχουν τη βασική υποδομή, αν θελήσουμε να πάμε σ’ ένα άλλο τύπο 12χρονου, δωρεάν, πραγματικά ενιαίου σχολείου, τότε πρέπει να υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις:
- Πραγματικά 12χρονο, δωρεάν, ενιαίο παγκύπρια σχολείο.
- Μείωση του διδακτικού ωραρίου των δασκάλων.
- Μείωση του διδακτικού ωραρίου των μαθητών.
- Δωρεάν υγιεινό γεύμα στα παιδιά.
- Μεγάλα 30λεπτα διαλείμματα.
- Εννοείται ότι θα υπάρχει η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και η απαιτούμενη στελέχωση σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.

Μανόλης Σόβολος
Γενικός Αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ
Με τη ΡΙ.Α.ΚΙ.

Ποίημα της εβδομάδας 94

Το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι – το σωστό – εις όλη την ζωή του.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Κι όμως μπορούμε ...

Στις συζητήσεις που έχω κατά καιρούς με τους συναδέλφους ακούω πολλές ιδέες και απόψεις για τα συνδικαλιστικά θέματα της ΠΟΕΔ. Ακούω με προσοχή κάθε τι που απασχολεί τους συναδέλφους που ζουν από πρώτο χέρι μέσα στο σχολικό χώρο τις καλές και τις κακές στιγμές της καθημερινότητας. Συνήθως οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι με τον τρόπο που η ηγεσία της ΠΟΕΔ χειρίζεται τα ζητήματα. Τώρα θα μου πείτε γιατί ψηφίζουν τις χρεωκοπημένες ηγεσίες των συγκεκριμένων παρατάξεων; Αυτό είναι "άλλου παπά ευαγγέλιο". (μικρορουσφέτια, προσωπικές φιλίες, αδιαφορία, πελατειακές σχέσεις, κομματικές υποχρεώσεις, πιέσεις, ψευδαισθήσεις ότι θα αλλάξουν ρόλο οι συγκεκριμένες παρατάξεις κ.ά)

Η άποψη όμως που κυριαρχεί είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η παραίτηση και η αδιαφορία. Άλλο που δεν θέλουν όμως οι αλλοτριωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάνουν ότι τους αρέσει, χωρίς να ελέγχονται, και βγαίνουν και παραπονούμενοι για την αδιαφορία των συναδέλφων.

Προσωπικά, εδώ και χρόνια, με υπομονή και επιμονή λέω πως πολλά μπορούν να αλλάξουν, ιδιαίτερα όταν ενώσουμε τη φωνή όλοι μαζί.

Παράδειγμα: Τα τρία τελευταία χρόνια, ως Γενικός αντιπρόσωπος, μόνος μου φώναζα στις Συνδιασκέψεις για το κατάντημα της ηγεσίας των δασκάλων. Όριζε τις Συνδιασκέψεις για λίγες ώρες μέχρι το μεσημέρι, μετά φαγητό δωρεάν, οδοιπορικά ακόμη και για τους Λευκωσιάτες και μετά το φαγητό έφευγαν. Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να συζητήσουν ουσιαστικά θέματα και να πάρουν αποφάσεις για πρόγραμμα δράσης και αγωνιστική διεκδίκηση. Με την κωλλισιεργία που μεθοδεύουν σε τέτοιες συναντήσεις είναι ζήτημα αν υπήρχε μια ώρα για συζήτηση ουσίας.

Φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία της ΠΟΕΔ, όρισαν να συνεχίσουν οι εργασίες της Συνδιάσκεψης των Γενικών Αντιπροσώπων και μετά το μεσημέρι, μέχρι τις 5 το απόγευμα. Δεν είναι αρκετό κατα τη γνώμη μου. Όμως είναι μια αρχή. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν να εμπαίζουν τους δασκάλους, σπαταλώντας τα χρήματα από τις συνδρομές των δασκάλων με αυτό τον απροκάλυπτο τρόπο. Εμείς δεν είμαστε διατεθημένοι να σιωπήσουμε, όπως για δεκαετίες έκαναν ΟΛΟΙ τους σε διαπαραταξιακή συμπαιγνία. Δεν έχω αυταπάτες ότι τους άλλαξα μυαλά. Ίσως η δική μας φωνή να ευαισθητοποίησε και άλλους συναδέλφους από τη βάση τους. (ελπίζω, τουλάχιστον θα ήταν παρήγορο αν έγινε).

Εμείς ως ΡΙ.Α.ΚΙ. θα συνεχίσουμε ν' αγωνιζόμαστε για όλα τα θέματα που μας ταλανίζουν καθημερινά. Ενώστε τη φωνή σας μαζί μας. Μπορεί να σας φαίνονται μικρές, αργές και δύσκολες οι αλλαγές. ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ...

Θέματα που εισηγήθηκα για συζήτηση στην Π.Σ. της ΠΟΕΔ

Την Τρίτη, 21/10/2008 θα πραγματοποιηθεί η Τακτική Παγκύπρια Συνδιάσκεψη των Γενικών Αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ. Ασκώντας το δικαίωμά μου για εγγραφή θεμάτων προς συζήτηση έχω εγγράψει τα παρακάτω θέματα με το σύντομο σκεπτικό τους.


Προς
Γενικό Γραμματέα ΠΟΕΔ

ΘΕΜΑ: Εγγραφή θεμάτων για την Τακτική Παγκύπρια Συνδιάσκεψη.

Παρακαλώ όπως εγγραφούν για συζήτηση στην Τακτική Παγκύπρια Συνδιάσκεψη τα παρακάτω θέματα:

1. Αλλαγή του καταστατικού.
Από την έκθεση προόδου της επιτροπής για το καταστατικό φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι κινήσεις κωλυσιεργούν και προφασίζονται διάφορα για να μη προχωρήσουμε σε ουσιαστική εκδημοκρατικοποίηση και ενδυνάμωση του ρόλου της βάσης του κλάδου.
Η Παγκύπρια Συνδιάσκεψη πρέπει να αποφασίσει τις κατευθύνσεις που θα δοθούν και οριστικό δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα. Προς τούτο επαναφέρω τις σχετικές προτάσεις μου για αποκέντρωση και δημιουργία τοπικών συλλόγων, κ.λ.π.
2. Άδεια μητρότητας
Διεκδίκηση άδειας μητρότητας τουλάχιστον 12 μήνες. Είμαστε πολύ πίσω και σε σχέση με πολλά ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία αρέσκονται να επικαλούνται «ευρωλιγούρηδες» παντός καιρού. (Ελλάδα 13 μήνες, Φινλανδία 11 μήνες κ.λ.π.). Συνεργασία με τις γυναικείες οργανώσεις, πολυτέκνους και άλλους φορείς, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και δυναμικές διεκδικήσεις.
3. Προβλήματα στο θεσμό των Μεντόρων στα σχολεία.
Η ηγεσία της ΠΟΕΔ σύρθηκε σε απαράδεκτες υποχωρήσεις για τη λειτουργία του θεσμού των Μεντόρων. Πολλές τάξεις παραδίδονται ουσιαστικά σε πολλαπλούς άπειρους φοιτητές. Το αποτέλεσμα θα είναι να γίνουν οι δάσκαλοι της τάξης στόχος των παραπόνων των γονιών και της κοινωνίας, απροστάτευτοι για μια ακόμα φορά. Η ηγεσία της ΠΟΕΔ, για μια ακόμα φορά, δεν διεκδίκησε δυναμικά από τα Πανεπιστήμια το δικαίωμα των δασκάλων για δωρεάν Μεταπτυχιακές σπουδές. Τα «ωφελήματα» που τάχα μας προσφέρθηκαν είναι «χάντρες για ιθαγενείς».
4. Προβλήματα με τους Η/Υ στα σχολεία.
Και εδώ η ηγεσία της ΠΟΕΔ φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. «Ρίχνει το μπαλάκι» στους δασκάλους του σχολείου, στέλνοντας μια ανακοίνωση στα σχολεία. Μετατρέπει, και σ’ αυτό το θέμα, τους δασκάλους σε εύκολους στόχους της κοινωνίας και των γονιών. Αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και σε συνεργασία με τους οργανωμένους γονείς να καταγγείλουν από κοινού την πολυετή κοροϊδία του Υπουργείου. Οι υπεύθυνοι της ΠΟΕΔ σιωπούν μπροστά στους υπευθύνους του Υπουργείου (γιατί άραγε;), σ’ όλες τις διαχρονικά άστοχες ενέργειες. Ακόμα και όταν υπάρχει φανερή κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος (ένας υπολογιστής σε κάθε τάξη, προβληματικές δικτυώσεις, χιλιάδες scanners, χιλιάδες ογκώδεις και δυσλειτουργικοί printers, -τώρα θα πληρώσουμε και 1.087.650 ευρώ για τις βάσεις τους – έλεος!!! κ.ά)
5. Ειδικότητες στα Δημοτικά Σχολεία.
Είναι επιτακτική ανάγκη να συζητηθεί σοβαρά το θέμα των ειδικοτήτων στα Δημοτικά Σχολεία. Πρέπει να κατοχυρωθούν οι δάσκαλοι που με γνώση και μεράκι για χρόνια διδάσκουν τα μαθήματα ειδικοτήτων στα σχολεία. Να μην επαφίεται στη διεύθυνση του σχολείου αν θα τους αξιοποιήσει στο θέμα που για χρόνια διδάσκουν. Να γίνει καταγραφή για τις ανάγκες σε ειδικότητες παγκύπρια. Να εξασφαλιστεί η διδασκαλία των ειδικών μαθημάτων από τους συναδέλφους που για τόσα χρόνια τα διδάσκουν. Αν υπάρχουν επιπλέον ανάγκες να διορίζονται δάσκαλοι ειδικοτήτων μόνο αν έχουν παιδαγωγική και ψυχολογική κατάρτιση. Αυτά είναι μεταβατικά μέτρα. Οριστική λύση μπορεί να δώσει μόνο η ίδρυση Παιδαγωγικών Σχολών στα Πανεπιστήμια, για τους δασκάλους όλων των βαθμίδων. Εκεί να υπάρχει η αναγκαία εξειδίκευση και η παιδαγωγική και ψυχολογική κατάρτιση για όλους.
6. Εκπαιδευτικές άδειες με πλήρεις απολαβές.
Παράδειγμα: Στην Ελλάδα μπορεί ο εκπαιδευτικός να πάρει μέχρι πέντε (5) χρόνια εκπαιδευτική άδεια με πλήρεις απολαβές. Ακόμη και η διετής Μετεκπαίδευση στα διδασκαλεία τους παραχωρείται με πλήρεις απολαβές, κι ας μην θεωρούνται Μεταπτυχιακές σπουδές
7. Δωρεάν μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα. Ουσιαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γίνεται όταν αξιοποιείς τους δασκάλους και τους παρέχεις τα κίνητρα για βελτίωση.
8. Μείωση διδακτικού ωραρίου. Ουσιαστική μείωση του διδακτικού ωραρίου των δασκάλων. Άμεση πρακτική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Απουσία από κάθε πρόγραμμα και εκδήλωση που δεν είμαστε υποχρεωμένοι, κ.λ.π.
9. Εφαρμογή του νόμου για υποχρεωτική προδημοτική, Ενιαίο Σχολείο, Μέτρα στήριξης. Ιδιαίτερα για τους αλλοδαπούς μαθητές που την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Οι μαθητές οι οποίοι έχουν ηλικία για να πάνε στην Α’ τάξη, να πάνε πρώτα στην Προδημοτική τάξη. Απαίτηση για δίχρονη δωρεάν προσχολική αγωγή και ενιαίο 12χρονο δωρεάν δημόσιο σχολείο. Κρατικούς, δωρεάν, παιδικούς σταθμούς. Στελέχωση των σχολείων με ομάδες ειδικών ψυχολόγων, λογοθεραπευτών, ειδικών δασκάλων κ.λ.π. Επιχορήγηση από το Υπουργείο του κομίστρου των λεωφορείων για εκπαιδευτικές επισκέψεις των σχολείων. Πλήρης κάλυψη της δαπάνης εκπαιδευτικών επισκέψεων, θεατρικών παραστάσεων κ.λ.π. για τα ολιγοθέσια σχολεία. Δημιουργία κεντρικής μαθητικής βιβλιοθήκης σε κάθε σχολείο.
10. Υλικοτεχνική υποδομή όλων των σχολείων.
Απαίτηση από το Υπουργείο να μας δοθεί ολοκληρωμένο πρόγραμμα, χρονοδιάγραμμα δημιουργίας αιθουσών πολλαπλής χρήσης και αιθουσών ειδικών μαθημάτων στα σχολεία. Να καταρτιστεί κατάλογος όπως έγινε με το γραμματειακό προσωπικό, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε την υλοποίησή του.
Σε τυχόν άρνηση του Υπουργείου να αρχίσουμε με πρόγραμμα συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας των μαθητών, γονιών και δασκάλων έξω από το Υπουργείο, κάθε μέρα μετά την 1η του Δεκέμβρη, όπως το πρόγραμμα των θεατρικών παραστάσεων. Προηγουμένως εννοείται η συνεργασία με την Ομοσπονδία Γονέων και η εξαγγελία των μέτρων σε κοινές διασκέψεις τύπου.

Αυτή η αγωνιστική στάση θα δώσει το μήνυμα ότι οι γονείς, οι μαθητές και οι δάσκαλοι είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν δυναμικά ποιοτική εκπαίδευση για ΟΛΑ τα παιδιά. Ευελπιστώ ότι θα συνεργαστούμε όλοι οι φορείς για την λύση των θεμάτων και δεν θα αναλωνόμαστε στην απλή συζήτησή τους, μετατρεπόμενοι σε ανάχωμα της οργής και της αγανάκτησης όσων υφίστανται και βιώνουν τριτοκοσμικές καταστάσεις στα σχολεία τους.
11. Νέα βιβλία και διδακτικό υλικό.
Σχεδιασμός για εκπόνηση βιβλίων στην Κύπρο για τα παιδιά και όχι για την τσέπη των «συγγραφέων» και των εκδοτών.
12. Ενισχυτική διδασκαλία, Επιπρόσθετος δάσκαλος στην Α’ τάξη, Μείωση αριθμού μαθητών.
H ενισχυτική διδασκαλία επιβάλλεται να αρχίζει από την πρώτη τάξη. Να δίνονται δυο ώρες για ενισχυτική διδασκαλία σε όλους/όλες τους/τις συναδέλφους/σσες που αναλαμβάνουν τις πρώτες τάξεις. Mόνο έτσι θα μπορέσουμε να παρέμβουμε έγκαιρα εκεί που υπάρχουν προβλήματα και να δώσουμε την απαραίτητη βοήθεια. O/H δάσκαλος/α της τάξης είναι το καταλληλότερο πρόσωπο να παρέμβει έγκαιρα και αποτελεσματικά.
Αργότερα, τις περισσότερες φορές, είναι πολύ αργά και ο θεσμός καταντά "στάχτη στα μάτια του κόσμου". Είναι προτιμότερο να ενεργούμε ως "Προμηθείς" και όχι ως "Eπιμηθείς". Φυσικά η Ενισχυτική Διδασκαλία θα συνεχίζεται και στις επόμενες τάξεις όπου υπάρχει ανάγκη.
Άμεσος διορισμός πρόσθετου δασκάλου στις πρώτες τάξεις. Άμεση μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, εκεί που υπάρχουν αίθουσες, για όλες τις τάξεις του Β’ κύκλου και επιπλέον μείωση στους 15 μαθητές για τις Α’, Β’, και νηπιαγωγεία.
13. Ασφάλεια στους σχολικούς χώρους.
Η κατ’ όνομα «αντισεισμική αναβάθμιση» έχει αποκαλύψει και δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην ασφάλεια των σχολικών κτιρίων για μαθητές και δασκάλους. Επιβάλλεται η ενεργός παρακολούθηση του θέματος και η δυναμική διεκδίκηση εφαρμογής σωστών προδιαγραφών ασφαλείας. Κατεδάφιση κτιρίων όπου κρίνεται απαραίτητο και είναι ασύμφορη οικονομικά η επισκευή τους.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς


Μανόλης Σόβολος
ΓΕΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΠΟΕΔ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ»

Ποίημα της εβδομάδας 93

ΦΩΝΕΣ

Ιδανικές φωνές και αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας-
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τα «ψιλά» έχουν ψωμί!

Πολύς κόσμος δε δείχνει τον απαιτούμενο σεβασμό στα «ψιλά» των εφημερίδων. Κακώς, γιατί αυτά μιλάνε ...δυσανάλογα με το χώρο που πιάνουν. Βέβαια, χρειάζεται μια τεχνική στο διάβασμα. Ο αναγνώστης πρέπει να είναι εξασκημένος στα «λίγα λόγια». Να αρπάζει, δηλαδή, την είδηση και στη συνέχεια να κάνει τις δικές του επεξεργασίες, τους δικούς του συνειρμούς. Σίγουρα, από τα «ψιλά» των εφημερίδων μπορούν να βγουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Διάβασα, για παράδειγμα, στα «ψιλά» μιας εφημερίδας, ότι «στα βαφτίσια της κόρης του Νίκου Παπανδρέου, που έγιναν σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο και τα ευλόγησε ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, παραβρέθηκε και ο Αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα». Ασφαλώς πολλοί λίγοι θα έδωσαν σημασία στην «ψιλή» είδηση. Ωστόσο αυτή, που μπορεί και να είναι τελείως ...αθώα, οδηγεί, μπορεί να οδηγήσει, σε μεγάλες πολιτικές συζητήσεις. Εγώ θα βάλω απλώς ένα ερώτημα: Ο πρεσβευτής ανήκει στο «στενό οικογενειακό κύκλο» του προέδρου του ΠΑΣΟΚ; Είναι συγγενής πρώτου βαθμού; Εκτός αν συνόδευε τον αρχιεπίσκοπο, οπότε ...απαλλάσσεται ο κ. Παπανδρέου και το πρόβλημα μεταφέρεται στον κ. Ιερώνυμο!
Μια άλλη είδηση των «ψιλών» έλεγε ότι «ο καταδικασθείς μαζί με τον κ. Κεφαλογιάννη για «υπόθαλψη εγκληματία» (ναρκωτικά), κ. Σπανουδάκης, εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του («περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Κρήτης»)! Και αυτή η είδηση έχει ...βάθος! Αν, δε, προσθέσουμε δίπλα της και την είδηση - σύμπτωση, που και αυτή πέρασε στα «ψιλά», ότι τις ίδιες περίπου ώρες που ο πατέρας Κεφαλογιάννης καταδικαζόταν «για υπόθαλψη εγκληματία» (ναρκωτικά), η βουλευτής κόρη του, συνοδεύοντας τον υφυπουργό Παιδείας παρακαλώ, επισκεπτόταν τα περίφημα Ζωνιανά, τότε το ζήτημα απαιτεί σίγουρα ...ψυχίατρο! Του καθένα το μυαλό πάει και πού δεν πάει!
Στα «ψιλά», επίσης, πέρασε και η αθλητική είδηση, η οποία έλεγε πως στο τελευταίο ματς του Άρη, από τους 14 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποίησε η ομάδα της Θεσσαλονίκης, κανένας δεν ήταν Έλληνας (δυο Έλληνες ζέσταιναν τον πάγκο, οι υπόλοιποι είχαν πεταχτεί στα αζήτητα). Πόσα χρήσιμα συμπεράσματα μπορείς να βγάλεις και από αυτήν την «ψιλή» είδηση: Ανεργία για τους Έλληνες επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, Εθνική Ελλάδας χωρίς νέους παίχτες, συναισθηματική μεταλλαγή των φιλάθλων. Σήμερα, πια, δεν αγαπάνε ομάδα, αγαπάνε Ανώνυμες Εταιρείες! Α, για να μην παρεξηγηθούμε: Περίπου την ίδια εικόνα παρουσιάζουν και οι άλλες ομάδες!
«Το προσδόκιμο επιβίωσης των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης», γράφουν τα «ψιλά» των εφημερίδων, «αναμένεται να μειωθεί κατά 5.5 μήνες το 2020 λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης». Βέβαια τα «ψιλά», ελλείψει χώρου, δεν ψάχνουν να βρουν τους υπεύθυνους. Δουλειά του αναγνώστη, λοιπόν, να μεγαλώσει την είδηση. Να ερευνήσει, να μάθει, να τιμωρήσει! Η είδηση, αυτή καθ' εαυτή, παρότι «ψιλή», κάνει τη δουλειά της.
Στα «ψιλά», επίσης, πέρασε και ένας «μικρός» απολογισμός του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, σε συνδυασμό με τη θητεία του φρανκικού καθεστώτος. Πάνω από 500.000 τα θύματα. Ο φασίστες χρεώνονται με περισσότερες από 75.000 εκτελέσεις και με περισσότερες από 30.000 εξαφανίσεις. Η «ψιλή» είδηση, η οποία βέβαια δεν είναι καινούρια, με αναστάτωσε, γιατί στην ίδια εφημερίδα διάβασα τον ολοσέλιδο τίτλο - παρότρυνση γνωστού και καλού Έλληνα σκηνοθέτη, ο οποίος μας καλούσε να «συμφιλιωθούμε πια με τον Εμφύλιο». Θα στείλω την παρότρυνσή του και στην Ισπανία!
«Το Λέτσενγκ», γράφουν τα «ψιλά», «είναι από τα παραγωγικότερα και επικερδέστερα αδαμαντωρυχεία στον κόσμο(Gem Diamonds - Χρηματιστήριο Λονδίνου). Το Λεσότο, στο έδαφος του οποίου βρίσκεται το Λέτσενγκ, είναι από τις φτωχότερες, αν όχι η φτωχότερη χώρα της Αφρικής. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκε ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του κόσμου. Η αξία του δεν μπορεί να υπολογιστεί για την ώρα. Το Λεσότο, πάντως, λιμοκτονεί! Και θα λιμοκτονεί και μετά την οικονομική αξιολόγηση του διαμαντιού, που διαθέτει «εξαιρετικό χρώμα και υψηλή καθαρότητα».
Δε θα συνεχίσω. Θέλω, όμως, να σας παροτρύνω να διαβάζετε τα «ψιλά» των εφημερίδων. Πολλά από αυτά, αν όχι τα περισσότερα, εμπεριέχουν συμπυκνωμένες μεγάλες ειδήσεις. Ειδήσεις, που, οπωσδήποτε, απαιτούν επεξεργασία. Σας βεβαιώνω, όμως, πως στο εσωτερικό τους κρύβονται τεράστιες εκρήξεις! «Απολυμένοι Ινδοί εργάτες λιντσάρισαν τον διευθυντή ιταλικής εταιρείας». Οχτώ λέξεις, που τα λένε όλα!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 28-9-2008

1000 υπολογιστές στα κουτιά αντί στην πρίζα

Στο Γυμνάσιο Τραχωνίου στη Λεμεσό, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές που προορίζονταν για τις ειδικές αίθουσες διδασκαλίας, παραμένουν στοιβαγμένοι μέσα σε μια τάξη, απλά και μόνο για να δυσκολεύουν την μετακίνηση των μαθητών. Αχρησιμοποίητοι είναι και οι εκτυπωτές που στάλθηκαν στο σχολείο και οι οποίοι εξακολουθούν να είναι πακεταρισμένοι στα κουτιά τους. Το ίδιο πρόβλημα, σύμφωνα με εκπαιδευτικούς, παρατηρείται και σε άλλες σχολικές μονάδες. Οι λόγοι ποικίλουν. Σε κάποια σχολεία δεν υπάρχει η αναγκαία υποδομή π.χ. καλωδιώσεις για να εγκατασταθούν οι υπολογιστές και σε άλλα δεν υπάρχουν τα κατάλληλα έπιπλα για να τοποθετηθούν (!). Το υπουργείο Παιδείας από την πλευρά του, παραδέχεται ότι 1000 περίπου υπολογιστές δεν έχουν μπει ακόμα στην πρίζα. Την ίδια ώρα όμως, επισημαίνει ότι έχουν εγκατασταθεί ήδη, κάπου 9.000.

Αρμόδιος λειτουργός εξήγησε ότι λίγο πριν την εκπνοή της περσινής χρονιάς, τα σχολεία παρέλαβαν 10.300 νέους υπολογιστές. Όπως είπε, το 90% εγκαταστάθηκαν, ενώ το έργο θα ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου. Όσον αφορά στους εκτυπωτές, ανέφερε ότι θα υπάρξει κάποια καθυστέρηση, αφού πρώτα πρέπει να ολοκληρωθεί η τοποθέτηση των υπολογιστών. Σήμερα, συνέχισε, το 35% τέθηκαν σε λειτουργία και μέχρι τα τέλη του μήνα θα φτάσουν το 60%. Ερωτηθείς ποια είναι η αναλογία ηλεκτρονικών υπολογιστών ανά μαθητή, ο ίδιος έδωσε τα εξής στοιχεία: Γυμνάσια: ένας υπολογιστής ανά τέσσερις μαθητές (1:4). Λύκεια: ένας υπολογιστής ανά τρεις μαθητές (1:3), Τεχνικές Σχολές: ένας υπολογιστής ανά ενάμιση μαθητή ή δυο υπολογιστές ανά τρεις μαθητές (2:3). Δημοτικά: ένας υπολογιστής ανά πέντε σχεδόν μαθητές (1:4,8). «Εάν καθίσουν όλοι οι μαθητές την ίδια ώρα στους υπολογιστές, ισχύουν οι πιο πάνω αναλογίες», σημείωσε, διευκρινίζοντας πως εάν δεν χρησιμοποιηθούν ταυτόχρονα από όλα τα παιδιά, τότε η αναλογία είναι ένας προς έναν. Να σημειωθεί ότι το υπουργείο μελετά το ενδεχόμενο αγοράς υπηρεσιών (τεχνικό προσωπικό) για το συντονισμό και συντήρηση των υπολογιστών στα σχολεία. Θυμίζουμε ότι αίτημα της ΠΟΕΔ ήταν η παραχώρηση ωρών διδασκαλίας σε δασκάλους για να αναλάβουν συντονιστικό ρόλο.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 3-10-2008


Εμείς βέβαια που ζούμε μέσα στα σχολεία, γνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των Η/Υ στα Δημοτικά σχολεία. Κυρίως όμως γνωρίζουμε και τις δυσκολίες που υπάρχουν, για να γίνει σωστή αξιοποίηση όσων υπάρχουν. Έλλειψη εργαστηρίων, απουσία μαθήματος βασικών γνώσεων στους Η/Υ, ανεπαρκής επιμόρφωση, απουσία τεχνικής υποστήριξης, κακοτεχνίες δικτύωσης, μικρές αίθουσες, δύσχρηστα έπιπλα και εκτυπωτές και πολλά άλλα. Προτιμούμε λοιπόν λίγα λόγια και επιτέλους έργα με προγραμματισμό και φρόνηση.

Κανείς δεν μπορεί να «βολεύεται» μ' αυτήν την εκπαίδευση!

Χρόνια τώρα, με το άνοιγμα των σχολείων και των σχολών ανοίγει και ...αδειάζει το πορτοφόλι των λαϊκών οικογενειών. Και κάθε χρόνο, τα πράγματα δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Από τα περιβόητα σχολικά είδη, μέχρι τα μεγάλα χαράτσια των φροντιστηρίων και των διαφόρων κολεγίων και μέχρι το κόστος διαβίωσης και σπουδών για τους φοιτητές - σπουδαστές που ξενιτεύονται... ο γονιός καταλαβαίνει από πρώτο χέρι ότι η δήθεν δημόσια και δωρεάν Παιδεία ...τον «γδέρνει κανονικά».
Από την άλλη, νιώθει διαρκώς την αγωνία του «τι θα κάνει το παιδί μου μετά»... Από το νηπιαγωγείο μέχρι τη μεταλυκειακή και την ανώτατη εκπαίδευση, ένα ποσοστό παιδιών σπρώχνεται είτε στους ιδιώτες είτε εντελώς εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μετά τον παιδικό σταθμό με τα τροφεία και τα χαράτσια του, ξεκινάει πια η αγωνία τού αν θα χωρέσει το παιδί σε ένα δημόσιο νηπιαγωγείο. Αν όχι, είναι υποχρεωτικό να πάει σε ιδιωτικό!
Στο Δημοτικό επίσης, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Είναι μεγάλος ο αριθμός ειδικά των παιδιών των μεταναστών και των παιδιών με ειδικές ανάγκες που μένουν εκτός σχολείου ή (στην περίπτωση των ΑμΕΑ) δεν έχουν άλλη λύση από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Παιδιά από απομακρυσμένα χωριά, νησιωτικές περιοχές κ.τ.λ. αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα (εκτός των άλλων και) με τη μεταφορά τους στο σχολείο: Το υπουργείο Οικονομικών με μια αινιγματική και απειλητική ανακοίνωση δήλωσε ότι το κονδύλι που διατίθεται πανελλαδικά για τη μεταφορά μαθητών είναι μεγάλο και πρέπει να μειωθεί! Κι αυτά τα προβλήματα εντείνονται ακόμα περισσότερο στο Γυμνάσιο. Εν έτει 2008 κι ενώ τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει μέχρι τώρα τάχα κόπτονται για την πάταξη του αναλφαβητισμού, δεν έχει λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης και φοίτησης στην υποχρεωτική εκπαίδευση για ένα μεγάλο κομμάτι του παιδικού πληθυσμού. Κι αυτά δεν είναι παιδιά ενός «κατώτερου Θεού»!
Από το Λύκειο και μετά, τα ποσοστά των παιδιών των λαϊκών οικογενειών που πετιούνται εκτός εκπαίδευσης μεγαλώνουν. θυμίζουμε ότι φέτος, περίπου 40.000 παιδιά που διεκδίκησαν την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση έμειναν εκτός. Οι λύσεις που προσφέρονται στους νέους αυτούς είναι και πανάκριβες και χαμηλής εκπαιδευτικής αξίας.
Μαζί με τις τσέπες αδειάζει και το μυαλό
Βέβαια, αυτό το ζήτημα με το επίπεδο που συνεχώς πέφτει και το περιεχόμενο που προσανατολίζεται στο πώς καλύτερα θα χειραγωγεί νεανικές συνειδήσεις, αγγίζει όλο το νήμα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο και την ανώτατη εκπαίδευση.
Βιβλία και προγράμματα δίνουν έμφαση σε χρηστικές δεξιότητες, υποβαθμίζοντας άλλα απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη της νόησης των παιδιών. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και κυρίως όσο μεγαλώνει η εκπαιδευτική βαθμίδα, τόσο αυξάνεται στα μαθήματα και τα βιβλία η προπαγάνδα για τις κάλπικες ευρωενωσιακές αξίες, τόσο εξυμνείται η «επιχειρηματικότητα» ως τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής. Δηλαδή, οι νέοι εμποτίζονται σε κάθε τάξη και αμφιθέατρο με τη λογική ότι η κοινωνία «αναπτύσσεται», όταν κερδοφορούν οι επιχειρήσεις και ότι είναι ατομικό χρέος του καθενός να σκύβει το κεφάλι, να απεμπολεί δικαιώματα και να θυσιάζεται χάριν του εργοδότη του...
Γονείς και παιδιά πνίγονται συχνά μέσα σε ένα χάος εργασιών και πληροφοριών, που μπορεί να κάνουν το μάθημα και το σχολείο πιο ελκυστικό απ' ό,τι παλιότερα, αλλά στην ουσία το απομακρύνουν από το ρόλο της μετάδοσης της συσσωρευμένης γνώσης και της οικοδόμησης προσωπικότητας και τρόπου σκέψης. Βιβλία και σχολικά προγράμματα, όλο και περισσότερο αναπαράγουν την τηλεόραση και το ίντερνετ!
Η επεξεργασία αυτών των νέων βιβλίων και αναλυτικών προγραμμάτων ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται από τη ΝΔ. Υπακούει, δε, στις κατευθύνσεις που έχουν συναποφασιστεί στην ΕΕ και στις χώρες που έχει προηγηθεί η εφαρμογή τους, είναι ήδη μετρήσιμες οι πληγές στις πρώτες φουρνιές αποφοίτων.
Σχολεία των φτωχών και σχολεία της ελίτ
Και το επόμενο βήμα είναι η εμβάθυνση της ταξικότητας της εκπαίδευσης με την παραπέρα διαφοροποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων από σχολείο σε σχολείο. Το δικαίωμα της ισότητας στη μόρφωση όλων των παιδιών του λαού (όσο τουλάχιστον υπήρχε μέχρι σήμερα με κοινά προγράμματα και βιβλία για όλα τα σχολεία) θα πάει περίπατο! Οπως χαρακτηριστικά λέει ένας από τους «γκουρού» της εκπαίδευσης (σε βίντεο παραγωγής της κρατικής τηλεόρασης υπέρ της «ευέλικτης ζώνης» και της υποτιθέμενης αξιολόγησης): Είναι παράλογο να έχουμε ίδια σχολεία στο Κολωνάκι και στο Καστελόριζο!
Αλήθεια, το παιδί του Κολωνακίου έχει διαφοροποιημένες ανάγκες από το παιδί του Καστελόριζου στο να μάθει τη γλώσσα του, να μάθει μαθηματικά, να γνωρίσει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας; Οχι, βέβαια! Απλά ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη, εχθρεύεται τους πραγματικά μορφωμένους εργάτες. Του φτάνει απλά να έχει μια μορφωμένη ελίτ και μάλιστα μορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να τον υπηρετεί, να μην υπάρχει κίνδυνος να τον ανατρέψει, ούτε καν να τον αμφισβητήσει.
Γι' αυτό και το καπιταλιστικό κράτος φροντίζει σιγά - σιγά να απεμπολεί το κόστος για την εκπαίδευση των παιδιών του λαού, να το ρίχνει στις πλάτες του ίδιου του λαού, μέσα από το πέρασμά του αρχικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ετσι, η προοπτική της διαφοροποίησης θα διευκολυνθεί ιδιαίτερα και από τη λεγόμενη «αποκέντρωση» με τον «Καποδίστρια 2».
Δεν υπάρχουν ατομικές ή διαχειριστικές λύσεις
Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα μόνος του. Δεν είναι λύση για το γονιό να μπει σε έναν κυκεώνα αναζήτησης του «καλύτερου» σχολείου, του «καλύτερου» δασκάλου, του «καλύτερου» μεταπτυχιακού κ.ο.κ. Γιατί η μάχη του αυτή είναι εξοντωτική, άνιση και τελικά, σε ένα μεγάλο βαθμό, είναι αναποτελεσματική αφού ο ατομικός αγώνας δεν μπορεί να εξαλείψει την κοινωνική ανισότητα. Στις μέρες μας, το «αμερικάνικο όνειρο» είναι μια εικόνα που έχει ξεθωριάσει εντελώς...

Με άλλα λόγια, τα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης γίνονται όλο και πιο σύνθετα και δεν ανακουφίζονται αν αποσυρθεί απλά ένα βιβλίο ή αν βελτιωθεί ένα σχολικό κτίριο. Είναι βέβαια απαραίτητος ο αγώνας και για τα κτίρια και για τα προαύλια και για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν γονείς, δάσκαλοι και παιδιά σε κάθε σχολείο, ωστόσο αν δε συνδεθεί ο αγώνας για την Παιδεία με την πάλη για ριζικές αλλαγές συνολικά στην κοινωνία και την οικονομία, δε θα αλλάξει κλίση ο κατήφορος του εκπαιδευτικού συστήματος για τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών του λαού.
Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 14-9-2008