Στις συζητήσεις που έχω κατά καιρούς με τους συναδέλφους ακούω πολλές ιδέες και απόψεις για τα συνδικαλιστικά θέματα της ΠΟΕΔ. Ακούω με προσοχή κάθε τι που απασχολεί τους συναδέλφους που ζουν από πρώτο χέρι μέσα στο σχολικό χώρο τις καλές και τις κακές στιγμές της καθημερινότητας. Συνήθως οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι με τον τρόπο που η ηγεσία της ΠΟΕΔ χειρίζεται τα ζητήματα. Τώρα θα μου πείτε γιατί ψηφίζουν τις χρεωκοπημένες ηγεσίες των συγκεκριμένων παρατάξεων; Αυτό είναι "άλλου παπά ευαγγέλιο". (μικρορουσφέτια, προσωπικές φιλίες, αδιαφορία, πελατειακές σχέσεις, κομματικές υποχρεώσεις, πιέσεις, ψευδαισθήσεις ότι θα αλλάξουν ρόλο οι συγκεκριμένες παρατάξεις κ.ά)
Η άποψη όμως που κυριαρχεί είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει. Η παραίτηση και η αδιαφορία. Άλλο που δεν θέλουν όμως οι αλλοτριωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάνουν ότι τους αρέσει, χωρίς να ελέγχονται, και βγαίνουν και παραπονούμενοι για την αδιαφορία των συναδέλφων.
Προσωπικά, εδώ και χρόνια, με υπομονή και επιμονή λέω πως πολλά μπορούν να αλλάξουν, ιδιαίτερα όταν ενώσουμε τη φωνή όλοι μαζί.
Παράδειγμα: Τα τρία τελευταία χρόνια, ως Γενικός αντιπρόσωπος, μόνος μου φώναζα στις Συνδιασκέψεις για το κατάντημα της ηγεσίας των δασκάλων. Όριζε τις Συνδιασκέψεις για λίγες ώρες μέχρι το μεσημέρι, μετά φαγητό δωρεάν, οδοιπορικά ακόμη και για τους Λευκωσιάτες και μετά το φαγητό έφευγαν. Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να συζητήσουν ουσιαστικά θέματα και να πάρουν αποφάσεις για πρόγραμμα δράσης και αγωνιστική διεκδίκηση. Με την κωλλισιεργία που μεθοδεύουν σε τέτοιες συναντήσεις είναι ζήτημα αν υπήρχε μια ώρα για συζήτηση ουσίας.
Φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία της ΠΟΕΔ, όρισαν να συνεχίσουν οι εργασίες της Συνδιάσκεψης των Γενικών Αντιπροσώπων και μετά το μεσημέρι, μέχρι τις 5 το απόγευμα. Δεν είναι αρκετό κατα τη γνώμη μου. Όμως είναι μια αρχή. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν να εμπαίζουν τους δασκάλους, σπαταλώντας τα χρήματα από τις συνδρομές των δασκάλων με αυτό τον απροκάλυπτο τρόπο. Εμείς δεν είμαστε διατεθημένοι να σιωπήσουμε, όπως για δεκαετίες έκαναν ΟΛΟΙ τους σε διαπαραταξιακή συμπαιγνία. Δεν έχω αυταπάτες ότι τους άλλαξα μυαλά. Ίσως η δική μας φωνή να ευαισθητοποίησε και άλλους συναδέλφους από τη βάση τους. (ελπίζω, τουλάχιστον θα ήταν παρήγορο αν έγινε).
Εμείς ως ΡΙ.Α.ΚΙ. θα συνεχίσουμε ν' αγωνιζόμαστε για όλα τα θέματα που μας ταλανίζουν καθημερινά. Ενώστε τη φωνή σας μαζί μας. Μπορεί να σας φαίνονται μικρές, αργές και δύσκολες οι αλλαγές. ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου