Θεωρητικά τα δικαιώματα των παιδιών για εκπαίδευση είναι κατοχυρωμένα. Σύνταγμα, διακηρύξεις δικαιωμάτων του παιδιού, διακηρύξεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλήθος από συμβάσεις αναφέρονται με σαφή τρόπο στα δικαιώματα των παιδιών για παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Σήμερα θα περιοριστούμε στην περίπτωση της Κύπρου. Πρώτα απ’ όλα γιατί γνωρίζουμε από πρώτο χέρι όλοι μας την κατάσταση που βιώνουμε. Επιπρόσθετα γιατί όλοι μας επίσης γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια παιδιά σε άλλες χώρες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σχολείο, αφού δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να φοιτήσουν σε ένα σχολείο. Άρα οι καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες.
Στην Κύπρο λοιπόν θεωρητικά όλα τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να πάνε στο σχολείο και να πάρουν την εκπαίδευση που η πολιτεία μεριμνά να τους δοθεί. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα και τα αίτια που συνθέτουν αυτή την πραγματικότητα; Εδώ αρχίζουν να αναδύονται πολλά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις, προβλήματα που ζητούν λύσεις και προβληματισμοί που απαιτούν τη σοβαρή μελέτη μας.
Έχουν άραγε όλα τα παιδιά στον τόπο μας τις ίσες ευκαιρίες, παροχές και δυνατότητες για την εκπαίδευση που έχουν ανάγκη; Έχουν όλα τα παιδιά και οι οικογένειές τους τη δυνατότητα για να μετέχουν στα παιδευτικά και πολιτιστικά αγαθά; Λαμβάνει η πολιτεία τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην εγκαταλείπουν τα παιδιά το σχολείο, πριν ολοκληρώσουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Πρόσφατες έρευνες για το θέμα αυτό απεκάλυψαν εντυπωσιακά μεγάλα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου στην Κύπρο. Ποια είναι κοινωνική στήριξη των οικογενειών που αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα προβλήματα; Δεν είναι μόνο το ποσοστό των οικογενειών που ζουν κάτω από το «όριο της φτώχειας» στην απόλυτη εξαθλίωση. Είναι το μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων οικογενειών που βλέπουν ότι με τα εισοδήματα που έχουν απλά επιβιώνουν, μη μπορώντας να προσφέρουν στα παιδιά τους τις ευκαιρίες για συμμετοχή σε άλλες δράσεις παιδείας και πολιτισμού. Τα απάνθρωπα πολλές φορές ωράρια εργασίας έρχονται να συμπληρώσουν την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι περισσότεροι γονείς.
Η πολιτεία τις περισσότερες φορές θεωρεί ότι το καθήκον της τέλειωσε όταν παρέχει ένα οποιοδήποτε κτίριο για σχολείο, τους δασκάλους και τα σχετικά βιβλία. Σ’ αυτή την ψευδή εικόνα συντελούν πολλές φορές και οι ίδιοι οι γονείς και οι δάσκαλοι αποδεχόμενοι την κατάσταση όσο τραγική και αν είναι. Δείχνουν να ικανοποιούνται αν το σχολείο λειτουργεί απλά ως «χώρος στάθμευσης μαθητών». Οι ηγεσίες των οργανωμένων γονιών και των δασκάλων κάθε Σεπτέμβρη εκφράζουν την ικανοποίησή τους αν έχουν έρθει τα βιβλία στα σχολεία και αν έχουν διοριστεί οι δάσκαλοι!!! Κανένας τους δεν θίγει την ουσία των προβλημάτων. Την ποιότητα των βιβλίων που ήρθαν (αν ήρθαν). Την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων στα οποία θα μορφωθούν τα παιδιά. Την ποιοτική μόρφωση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε ενιαίες Πανεπιστημιακές Παιδαγωγικές Σχολές τις οποίες, 15 χρόνια από την ίδρυση του Πανεπιστημίου, δεν καταφέραμε να φτιάξουμε. Και τόσα άλλα …
Οι ηγεσίες των οργανωμένων γονιών και των δασκάλων δεν ασχολήθηκαν ποτέ αν με την έναρξη της σχολικής χρονιάς η πολιτεία έχει να επιδείξει νέα μέτρα που πραγματικά θα συντελούσαν στην ανακούφιση των οικογενειών και θα σμίκρυναν, έστω και λίγο την ψαλίδα στην παροχή παιδείας για τους Πατρικίους και τους πληβείους. Δεν απαίτησαν ποτέ να παρουσιαστεί μια μελέτη που να δείχνει ποια σχολεία δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη υλικοτεχνική υποδομή για τη σωστή παροχή εκπαίδευσης (αίθουσα πολλαπλής χρήσης, αίθουσες ειδικών μαθημάτων, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, ιατρεία, χώρους ανάπαυσης, εστίασης και αναψυχής κ.λ.π.) και συγχρόνως ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για λύση του προβλήματος.
Δεν πρόταξαν και δεν διεκδίκησαν ποτέ αγωνιστικά και δυναμικά μέσα από ένα μέτωπο παιδείας δασκάλων, γονιών και μαθητών, αιτήματα όπως τα παρακάτω:
· Επιχορήγηση από το Υπουργείο του κομίστρου των λεωφορείων για εκπαιδευτικές επισκέψεις των σχολείων.
· Πλήρης κάλυψη της δαπάνης εκπαιδευτικών επισκέψεων, θεατρικών παραστάσεων κ.λ.π. για τα ολιγοθέσια σχολεία.
· Δημιουργία κεντρικής μαθητικής βιβλιοθήκης σε κάθε σχολείο.
· Αναμόρφωση των ωρολογίων προγραμμάτων ώστε τα παιδιά να έχουν μεγάλα ημίωρα διαλείμματα και αποφόρτωση της επικαλυπτόμενης ύλης.
· Ενίσχυση της υπηρεσίας εκπαιδευτικής ψυχολογίας με το διορισμό του αναγκαίου προσωπικού.
· Ουσιαστική στήριξη των αλλόγλωσσων, αλλοδαπών μαθητών. Εφαρμογή του νόμου για υποχρεωτική προσχολική αγωγή, διδασκαλία στη μητρική γλώσσα, κοινωνική στήριξη των οικογενειών.
· Υλικοτεχνική υποδομή και εξοπλισμός για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
· Ενιαίο 12χρονο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο.
· Δίχρονη δημόσια δωρεάν προσχολική αγωγή.
· Δημόσιοι δωρεάν παιδικοί σταθμοί και υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης των οικογενειών.
· Ένα χρόνο τουλάχιστον άδεια μητρότητας για όλες τις εργαζόμενες με πλήρεις απολαβές.
· Γονική άδεια με απολαβές και στους δυο γονείς.
· Δωρεάν μεταπτυχιακές σπουδές σε δημόσια Πανεπιστήμια.
· Εκπαιδευτικές άδειες με πλήρεις απολαβές.
Αποδέχονται απροβλημάτιστα τη βαθμιαία ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της εκπαίδευσης και τη μετακύλιση και άλλων οικονομικών βαρών στους ώμους και τις τσέπες των γονιών. Ανέχονται τη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων. Άλλα υπερεξοπλίζονται και τα έχουν για «βιτρίνα» και τα περισσότερα αφήνονται να ρημάζουν καθιστώντας τα ακαλαίσθητα, άχαρα μέχρι και επικίνδυνα για την ασφάλεια και την υγεία των παιδιών και των δασκάλων. Έτσι με γοργούς ρυθμούς οδεύουμε σε σχολεία για τους Πατρικίους, στα οποία οι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα και συνεισφέρουν μεγάλα ποσά για τη λειτουργία του σχολείου. Με τις διασυνδέσεις τους απ’ την άλλη πετυχαίνουν την επιπλέον ενίσχυση της πολιτείας για τα συγκεκριμένα σχολεία.
Στην άλλη πλευρά τα σχολεία για τους πληβείους, στα οποία οι γονείς δεν έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν σοβαρά τη λειτουργία του σχολείου (δεν είναι εξάλλου ευθύνη τους) ούτε τις διασυνδέσεις για να στρέψουν την προσοχή της πολιτείας προς τα σχολεία των παιδιών τους. Το μεγάλο ερώτημα είναι μέχρι πότε η βάση των γονιών και των δασκάλων θα ανέχεται όλες αυτές τις καταστάσεις; Μέχρι πότε θα βλέπουμε τις ηγεσίες μας να λειτουργούν ως αναχώματα της οργής και της αγανάκτησης των πληβείων; Μέχρι πότε θα ικανοποιούμαστε με ανέξοδες υποσχέσεις «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου