Τα σύνορά μας είναι στο μυαλό μας

Είναι εύκολο φυσικά να μιλάμε για τον ρατσισμό απέναντι. Bολικό κυρίως και ανώδυνο. Όσο δε πιο απέναντι, τόσο πιο παχιά είναι και τα λόγια. Δεν αναφέρομαι κατ’ ανάγκην σε μακρινές υποθέσεις, όπως η πρόσφατη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Γιατί ακόμα και στην Ελλάδα, μια θλιβερή ιστορία με πρωταγωνιστή τον σούπερ σταρ του NBΑ Γιάννη Αντετοκούνμπο για παράδειγμα, μοιραία διατηρεί τις αποστάσεις ασφαλείας από τον κυπριακό μας μικρόκοσμο. 

Ιδού τι δήλωσε ο αθλητής σε ντοκιμαντέρ του TNT: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα λευκών, μπορεί να γίνει δύσκολη η ζωή κάποιου με το χρώμα του δικού μου δέρματος. Πηγαίνεις σε πολλές γειτονιές και αντιμετωπίζεις αρκετή αρνητικότητα, ρατσισμό…». Βγαίνει λοιπόν ένας ελληνάρας ονόματι Κυριάκος Βελόπουλος (μια γραφική τηλεπερσόνα που εισήλθε μετά τιμών στο Κοινοβούλιο) και γράφει το εξής απίστευτο: «Είπαμε: Έλληνας γεννιέσαι, φιλέλληνας (μπορείς να αγαπάς την Ελλάδα περισσότερο από κάποιους μισέλληνες ΜΚΟ κ.λπ.) γίνεσαι αλλά μέχρι εκεί! Απόδειξη; Αντετοκούνμπο…». Η κατακραυγή που ακολούθησε στα social media ήταν αναμενόμενη. Η δε φωτογραφία του Γιάννη με την ελληνική σημαία ανακυκλώθηκε τόσο πολύ, σαν να ήταν αυτός ο τρόπος για να ξορκιστεί η ρατσιστική χυδαιότητα.

Κανείς όμως δεν κινδυνεύει από μια σημαία που ανεμίζει σε μιαν άλλη χώρα. Ακόμα κι αν αυτή η χώρα εμπεριέχει την οικειότητα του τόπου μας. Από τη στιγμή που τα γεγονότα συμβαίνουν απέναντι, κανείς δεν κινδυνεύει να λερώσει τα παπούτσια του πλατσουρίζοντας στα απόνερα του εθνικισμού. 

Το ήθος μας μετριέται όταν οι ιστορίες συμβαίνουν έξω από την πόρτα μας. Ή ακόμα καλύτερα όταν εμείς είμαστε η ιστορία ώστε να μην έχουμε τη δυνατότητα να κρυφτούμε πίσω από μεγαλοστομίες. Θυμάστε τον θόρυβο με το περιστατικό στο πάρκινγκ και την ξένη γυναίκα που δέχτηκε τον οχετό των ύβρεων; Πολλοί τότε εξέφρασαν τον συγκλονισμό τους κι άλλοι έκαναν πλάκα με το «cow βυζί». Εντέλει η ιστορία ξεχάστηκε. Μέχρι το επόμενο περιστατικό λέγαμε τότε και να που ήρθε το επόμενο. Κατά πολύ χειρότερο, όπως ήταν νομοτελειακά βέβαιο ότι θα συμβεί.

Τα βίντεο που κυκλοφόρησαν με τον 68χρονο Κύπριο, ο οποίος κακοποιεί αλλοδαπή οικιακή βοηθό, ανακατεύουν το στομάχι. Ξέρετε όμως τι είναι το πιο σοκαριστικό; Ότι αυτός ο φρικτός τύπος θα μπορούσε να μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Θα μπορούσε να κάθεται στο απέναντι τραπέζι στην καφετέρια ή να δουλεύει σε ένα κοντινό γραφείο. Δεν είναι ο Νεάντερνταλ δηλαδή που θα βόλευε τη συνείδησή μας. 

Ο αποτροπιασμός μας δεν έχει καμία απολύτως αξία, πιστέψτε με. Το μόνο που μετράει είναι η έμπρακτη απόδειξη όταν το θέμα από απέναντι βρεθεί πια ανάμεσα στα πόδια μας. Πώς το είπε ο ανεκδιήγητος Βελόπουλος; Απόδειξη; Στην Αγλαντζιά, όπου σήμερα διεξάγονται εκλογές, το Παλλάδιον ήταν το ζύγι. Αυτοί οι 40 - 50 πρόσφυγες, από ευάλωτες κιόλας ομάδες, χάραξαν την ξεκάθαρη γραμμή: Από τη μια πλευρά στοιχίζονται όσοι δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία τους. Από την άλλη, οι νοικοκυραίοι που αγωνιούν για την καθαρότητα της φυλής και κάποιοι κομματάρχες που μετρούν ψηφαλάκια. 

Μετρήσιμα είναι τα μεγέθη λοιπόν. Αρκεί να θέλουμε να τα μετρήσουμε. Τα σύνορά μας είναι στο μυαλό μας πατριώτες. Γι’ αυτό και κάθε μέρα δοκιμαζόμαστε εκεί έξω. Όχι με θεωρητικές κατασκευές για ιστορίες των απέναντι. Ούτε με ανέξοδους ιδεολογικούς αυτοπροσδιορισμούς, αλλά στην αρένα της ζωής. Θέλω να ελπίζω πως καταλαβαινόμαστε.

Σταύρος Χριστοδούλου

Πηγή: Φιλελεύθερα, 2.8.2020.   https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/989429/ta-synora-mas-einai-sto-myalo-mas