Ο θάνατος του Μιχάλη Πιερή, πέρα από την απώλεια για τα ελληνικά γράμματα, για την οποία μίλησαν ήδη πολλοί, δημιουργεί και μία προσωπική θλίψη σε πολλούς που τον γνωρίζαμε απλά μέσα από τις εκδηλώσεις της Αξιοθέας. Είναι ίσως γιατί μεγαλώνουμε και βλέπουμε κάποιες σταθερές μας αναφορές να χάνονται.
Για δυο δεκαετίες κατηφορίζαμε, Άνοιξη και Φθινόπωρο, στην παλιά πόλη για να ακούσουμε μουσική, από τζαζ μέχρι fados, ήχους από την Σμύρνη, τη Συρία, την Κωνσταντινούπολη, να ακούσουμε για άλλη μια φορά τον Ψαραντώνη και τη Σαβίνα Γιάννατου, τους οποίους σχεδόν εμμονικά ο Πιερής προσκαλούσε συστήνοντας τους σε όλο και πιο πολλούς, αλλά και νεαρούς καλλιτέχνες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Εκεί στην Αξιοθέα ανακαλύψαμε τον Γαλατόπουλο, ένα σημαντικό Κύπριο πολιτικό και διανοούμενο, παρακολουθήσαμε δρώμενα από μια άλλη οπτική για τον Λεόντιο Μαχαιρά, τον Μόντη, τον Καβάφη.
Δίπλα ακριβώς από τη νεκρή ζώνη, οι ήχοι της ελληνικής μουσικής, οι στίχοι της ελληνικής γραμματείας, αναμειγνύονταν με τη φωνή του χότζα, δημιουργώντας άπειρους συμβολισμούς, σε περιόδους που υπήρχε ένταση και σε περιόδους που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.
Η Αξιοθέα αποτέλεσε για 24 χρόνια ένα πολιτιστικό πυρήνα στην παλιά πόλη, όταν οι πιο πολλοί κατεβαίναμε εκεί μόνο για να φάμε σουβλάκια. Ακόμα κι αυτό από μόνο του, η δημιουργία αναφορών μέσα στην πόλη, είναι πολύ σημαντικό.
Ο Μιχάλης Πιερής έφυγε, μάλλον αναπάντεχα. Με τον χαμό του είπανε πως ήτανε πολύ σημαντικός. «Μια ακέραια προσωπικότητα διεθνούς επιστημονικής εμβέλειας…», είπε το υπουργείο Παιδείας. Πράγμα, ωστόσο, που το υπουργείο ανακάλυψε όταν ο άνθρωπος πέθανε. Πράγμα που τον ίδιο δεν θα ξένιζε. «Νοµίζω», είχε πει σε συνέντευξη του πριν δύο χρόνια, «ότι στην Κύπρο οι πραγµατικά καλλιεργηµένοι πολίτες βιώνουν ένα αίσθηµα “αηδίας” µπροστά στα δεδοµένα του ευρύτερου κοινωνικού χώρου και αποσύρονται (αναφέροµαι στη διαφθορά των εξουσιών: Της πολιτικής, της οικονοµικής, της εκπαιδευτικής, της εκκλησιαστικής). Αποσύρονται και έτσι ο χώρος µένει ελεύθερος για να τον λυµαίνονται οι απαίδευτοι, οι οποίοι, σηµειωτέον, πιστεύουν ότι είναι βαθύτατα µορφωµένοι επειδή επιδίδονται σ’ ένα επιφανειακό πλιάτσικο στο πεδίο της γνώσης. Η “γνώση” όµως εκδικείται. Ο Καβάφης είπε: “Όποιος τρέχει πίσω από τη γνώση, αρπάζει τη µωρία”».
Σε εκείνη τη συνέντευξη είχε μιλήσει για ένα «φράγµα», «που έχουν στήσει και στηρίζουν οι λογής κατ’ ουσίαν απαίδευτοι που όµως έχουν στα χέρια τους τη θεσµική εξουσία για τα θέµατα του πολιτισµού».
Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε σήμερα να απαντήσει στους θούριους που αναπέμπονται για την προσωπικότητα και την προσφορά του.
Πηγή: https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1327620/megla-loga-meta-thanaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου