Κυρία Ανδριάνα,
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω. Ξέρω όμως πως σας οφείλω αυτό το γράμμα. Σας το οφείλω ως μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού.
Τίποτα δεν είμαστε. Η δύναμη μας, δύναμη ενός μυρμηγκιού κάτω από μια μπότα, όχι μόνο την μπότα του κατακτητή, αλλά μια μπότα ενός ακόμα λαμόγιου σε θέση εξουσίας. Ναι, αυτό είμαστε: εργατικά μυρμήγκια, προγραμματισμένα από τα κόμματα και δεν έχει πλέον σημασία τι πρεσβεύουμε ο καθένας, αφού όλα καταλήγουν στο ίδιο σημείο- στο αδιέξοδο.
Όλα γύρω μας καταρρέουν και εμείς είμαστε στο μάτι ενός τεράστιου κυκλώνα … Ενώ, τα οικονομικά σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι τετριμέννες τακτικές «του μαχαιριού που φτάνει ως το κόκκαλο», της «απόδοσης ευθυνών» και της «σύνταξης μιας επιτροπής διελεύκανσης» μας προκαλούν από μειδίαμα μέχρι δυνατό, νευρικό γέλιο, φως στην άκρη του τούνελ δεν διαφαίνεται. Ταυτόχρονα, ενώ οι προεκλογικοί αγώνες προχωρούν προς τη δόξα ξανά, οι φανφάρες και οι σημαίες κάνουν τεχνητούς γύρους θριάμβου, εσύ, κυρία Ανδριάνα, υψώνεις ανάστημα ενάντια στους χαλεπούς καιρούς.
Αγαπημένη κυρία Ανδριάνα, επιτρέψετε μου την προσφώνηση, όλα γύρω μας καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Οι βολεμένοι συνεχίζουν να ψηφίζουν για να ξαναβολευτούν και οι αβόλευτοι συνεχίζουν να ελπίζουν σε κάτι έστω και ελαφρώς καλύτερο ή για να βολευτούν και εκείνοι. Ολόκληρες αυτοκρατορίες κτίζονται από τους βολεμένους εις βάρος των αβόλευτων.Οι φρούδες υποσχέσεις εξανεμίζονται μόλις τελειώνει η κάθε εκλογική κούρσα και η απογοήτευση δεν έχει πια τέλος. Ξέρετε, κυρία Ανδριάνα, πρόσφατα παρευρέθηκα σε μια εκδήλωση και εντόπισα τους βουλευτές μας από ένα κοινό χαρακτηριστικό τους: ήταν οι μόνοι που έκαναν χειραψία με όλους, πλασάροντας ακόμα μια φορά την εικόνα του «απλού ανθρώπου, του ανθρώπου της διπλανής πόρτας» και δανείζοντας με αυτή τους την κίνηση λίγη από την αίγλη τους σε μας. Τι το κακό θα μου πείτε, εδώ με αυτή την τακτική ανθρώποι ανηφόρισαν σε λόφους και ύψωσαν σημαίες…
Το κακό είναι ότι αυτοί μόνο απλοί άνθρωποι δεν είναι. Αυτοί, δεν έχουν ιδέα από καθημερινές εικόνες με ηλικιωμένους στα σούπερμαρκετ να μετρούν και να ξαναμετρούν τα ψιλά τους για να πληρώσουν, εισπράττοντας το ευχαριστώ σε αυτούς που έφτυσαν αίμα για να στήσουν αυτό τον τόπο. Αυτοί, δεν έχουν στοιβαγμένους λογαριασμούς στο τραπέζι τους και δεν βιώνουν καθημερινή καταπίεση στη δουλειά τους κάτω από τον φόβο της απόλυσης. Αυτοί δεν ξέρουν πως είναι να πληρώνεις 300 ευρώ γιατί πέρασες την άσπρη γραμμή και σε έπιασε η κάμερα, ενώ άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια κλέβοντας εκατομμύρια από το κράτος και τους ίδιους τους συμπολίτες τους.
Αλλά την ίδια στιγμή, ένα φίδι ξεπροβάλλει από τα ερείπεια του ναού της Θέμιδας. Την ώρα που τα είχαμε με την εκάστοτε εξουσία και εναποθέταμε τις λίγες ελπίδες μας στη δικαιοσύνη, το φίδι αυτό μας τύλιγε. Αθόρυβα, όπως κάνουν όλοι οι βόες ζωστήρες, μας έζωνε και μας έπνιγε. Το φίδι αυτό της αδικίας και της εκμετάλλευσης μας αποτέλειωσε. Και έρχομαι στο προκείμενο, κυρία Ανδριάνα.
Το γενικό αίσθημα της κοινωνίας είναι πως στη ζωή ο παράνομος δικαίωνεται. Τα χρωστούμενα του παράνομου διαγράφονται υπό το καθεστώς του φόβου που ο τελευταίος θα φέρει στον νόμιμο. Η κοροιδία παντιοτρόπως έχει πάρει το υψόμετρο του Έβερεστ και ο πάτος που έχουμε πιάσει σαν κράτος ΔΕΝ έχει πάτο, σαν τη λίμνη του Κουρνά στην Κρήτη που λένε πως δεν έχει πάτο. Με τη διαφορά ότι εκεί το τοπίο είναι πανέμορφο, ενώ εδώ η απόλυτη βρώμα και δυσωδία κυριαρχούν.
Η δικιά σας ιστορία, κυρία Ανδριάνα, θα μπορούσε να είναι η δικιά μου ιστορία ή η ιστορία του δίπλα ή του παραδίπλα. Η δική σας απώλεια τόσο απίστευτα φρικτή. Κάποτε έτυχε να χάσω τα ίχνη του γιου μου για δυο τρεις ώρες. Ο πόνος που ένιωσα αυτές τις δυο τρεις ώρες δεν περιγράφεται με λόγια και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένιωθα πως έχανα ένα κομμάτι του είναι μου…και μέχρι να έρθει το παιδί μου πίσω είχα δακρύσει απίστευτα πολύ.
Εσείς, όμως, βιώσατε και βιώνετε αυτό τον απίστευτο πόνο καθημερινά για 18 ολόκληρα χρόνια… εσείς αντί για κατανόηση βρήκατε στην πόρτα του Ναού της Θέμιδος όπου δικαίως απευθυνθήκατε για απόδοση δικαιοσύνης, την απόλυτη κοροιδία και περιφρόνηση. Πολλές φορές διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ίσως και εγώ να έγραψα μετά από άρθρα για την ιστορία του Θανάση τη φράση «Πώς θα ένιωθαν αν ήταν το δικό τους παιδί;» Δυστυχώς σήμερα με πίκρα λέω πως η θλιβερή πραγματικότητα είναι πως δεν είναι το δικό τους παιδί που σκοτώθηκε. Και προς Θεού δεν θα θέλαμε ποτέ κανένα παιδί να σκοτωθεί, όπως ο Θανάσης. Αλλά ταυτόχρονα τα γεγονότα βοούν. Δεν είναι το δικό τους παιδί!
Αλήθεια, θα ήθελα να ήξερα με ποιο θράσος σας έφεραν το θλιβερό μαντάτο του χαμού του Θανάση, του Θανάση μας, του Θανάση της Κύπρου; Πώς άραγε σας κοίταξαν στα μάτια και σας φόρτωσαν τον ασήκωτο σταυρό του μαρτυρίου ότι ο Θανάσης αυτοκτόνησε; Πώς λες σε μια μητέρα τέτοιο πράγμα, ενώ οι αποδείξεις φωνάζουν ότι αυτός σκοτώθηκε άνανδρα; Όχι, δεν τους κόφτει, γιατί ο Θανάσης μας δεν είναι δικό τους παιδί.. και δεν θα θέλαμε στην τελική να είναι.
Ο Θανάσης έντιμα έφυγε από την ξενιτειά όπου τον μεγαλώσατε -να δούμε με πόσους κόπους και πόσα βάσανα- και ήρθε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία και να προσφέρει τον εαυτό του στη διάθεση της πατρίδας, σε αντίθεση με τα παιδιά αρκετών επώνυμων που προφασίζονταν μέχρι τρέλα για να μην υπηρετήσουν την θητεία τους. Και πέρασε από ένα σωρό βάσανα από κάποια «καλόπαιδα», τη στιγμή που αυτή η πολιτεία έπρεπε να τον προστατέψει. Όταν ο Θανάσης εκλιπαρούσε την προσοχή των ανωτέρων του, αυτοί κώφευαν …. και στο τέλος τον «αυτοκτόνησαν», γιατί έτσι βόλευε για να καλύψουμε τα «καλόπαιδα» … Πάει, έχουμε μπουχτήσει με αυτή την «υπερκάλυψη». Ο Θανάσης δεν είναι το δικό τους παιδί, γιατί απλά δεν είναι ένα «καλόπαιδο». Βίωνε τον εκφοβισμό με τον χειρότερο τρόπο, αλλά δεν έτρεξε στον μπαμπάκα να τον γλιτώσει… όπως θα έκαναν –μάλλον- αυτοί που τον σκότωσαν.
Και τώρα είναι νεκρός και έπρεπε εσείς να πάτε ενάντια στην τρικυμία που αυτοί σας προκάλεσαν για να αποδείξετε ότι στείλατε ένα παιδί να υπηρετήσει την πατρίδα και η πατρίδα σας τον σκότωσε, τον έβαλε κάτω από μια γέφυρα και η Θέμιδα, η προστάτιδα της δικαιοσύνης ισχυρίστηκε ότι ο Θανάσης επέλεξε μονος του τον θάνατο. Την ώρα που οι μαρτυρίες και οι εμπειρογνώμονες, που εσείς κυρία Ανδριάνα δώσατε αγώνες για να φέρετε, μαρτυρούν ότι ο γιος σας δολοφονήθηκε η Θεά Θέμιδα σας ειρωνεύεται και σας περιφρονεί… με την δική ΜΑΣ στήριξη. Γιατί, η δική ΜΑΣ ανοχή είναι ταυτόχρονα και δική ΜΑΣ στήριξη σε αυτό το μεγαλειώδες σκάνδαλο…
Κυρία Ανδριάνα,
Δημοσίως απολογούμαι που δεν παρευρέθηκα σε καμμιά από τις εκδηλώσεις που έγιναν για τη στήριξή σας. Είναι κάτι που τις τελευταίες ημέρες μετάνιωσα πικρά. Για μένα όπως και για όλο τον κόσμο είσαστε το σύμβολο της μητέρας που θα μείνει στους αιώνες τους άπαντες. Στο δικό σας μεγαλείο όλα ωχριούν. Εσείς μια απλή γυναίκα μας θυμίσατε κάτι από την στόφα των παλιών που αγωνίζονταν για τα λίγα, τα σπάνια και τα μεγάλα. Ο Ναός της Θέμιδος στα μάτια των απλών ανθρώπων δεν υπάρχει, τα φίδια που βγαίνουν από τα ερείπια του πολλά και ποικιλότροπα. Δεν στάθηκαν ικανά όμως να σας σταματήσουν. Γιατί το ένστικτο σας, ένστικτο της μάνας, αλάθητο, ήξερε πως ο γιος σας χάθηκε από χέρια βρώμικα. Η δυσωδία εκείνου του μοιραίου στρατοπέδου μας πνίγει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο…
Δεν έχω λόγια για να σας παρηγορήσω. Επιλέξατε να μην καταθέσετε και καλά κάνετε.. μπροστά στην απαξίωση και την ειρωνεία που αντιμετωπίσατε. Η αληθινή Θέμιδα έχει πεθάνει σε αυτό τον τόπο εδώ και δεκαετίες. Η παρανομία θριαμβεύει… Η δικιά σας υπόθεση μας έβγαλε αυτή τη διαπίστωση στην επιφάνεια… δεν υπάρχει ελπίς. Κάποιοι την φόνευσαν.
Καμένα χαρτιά είμαστε όλοι μας…. για αυτό και αφήσαμε τα φίδια να σουλατσάρουν στους δρόμους της μισής, κατακαμένης πολιτείας μας.
Κυρία Ανδριάνα,
Για όλα αυτά που σου κάναμε και για όλα αυτά που έπρεπε να κάνουμε, αλλά δεν κάναμε, σε παρακαλώ συγχώρα μας. Καμένα χαρτιά, άλλωστε, είμαστε όλοι μας…
Ρεβέκκα Σιεκκερή
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/paremvaseis-ston-f/article/1450464/kamena-chartia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου