Δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, υπάρχουν – λέει – ενεργειακά σημεία στη γη, κάποιοι τα ονομάζουν «τα τσάκρα του πλανήτη», που όταν λειτουργούν αρμονικά δημιουργούν ένα ενεργειακά υγιές περιβάλλον για όλη την πλάση. Είναι το αντίστοιχο των επτά τσάκρα, τα οποία εντοπίζονται καθέτως του ανθρώπινου σώματος, που κατά τα αρχαία ινδικά κείμενα ενισχύουν την ανάπτυξη της ζωτικής ενέργειας και επιφέρουν γαλήνη και αρμονία. Μπλοκαρισμένα τσάκρα, λέει, προκαλούν ανισορροπία και προβλήματα στο σώμα και το πνεύμα. Μεγάλη ιστορία.

Αυτά τα ενεργειακά σημεία του πλανήτη, λοιπόν, δεν τοποθετούνται γεωγραφικά στα ίδια σημεία από όλους που ασχολούνται με το σπορ. Αν όλα αυτά ακούγονται μάμπο τζάμπο, το σίγουρο – για μένα τουλάχιστον – είναι πως κάποια μέρη της φύσης, ίσως σε συγκεκριμένες στιγμές, αναζωογονούν τον άνθρωπο με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο.

Προσωπικά έχω δυο – τρία τέτοια σημεία στο νησί μας, τα οποία ανακάλυψα ενστικτωδώς πολύ πριν διαβάσω για τα άνωθεν. Ένα απ’ αυτά βρίσκεται σε ένα ημι-βραχώδη ψιλο-κρυμμένο κόλπο, μερικά χιλιόμετρα πριν από τον Πύργο Τηλλυρίας. Πριν χρόνια, η προστασία των σπηλιών του κόλπου, φιλοξένησε την ανεμελιά των νεανικών μας χρόνων, όταν το ελεύθερο κάμπινγκ έπαιζε συχνά στην ατζέντα της παρέας. Ούτε δασονόμοι σε κυνηγούσαν, ούτε οι τοπικές αρχές, ενώ η πολιτική ορθότητα, με όλα τα καλά και τα κακά της, δεν είχε επινοηθεί ακόμη. Εκεί, λοιπόν, υπάρχει ένας στενόμακρος βράχος που εισχωρεί βαθιά μέσα στη θάλασσα και καταλήγει σε μια μύτη. Το νερό μόλις που τον σκεπάζει, ενώ αριστερά και δεξιά το βάθος της θάλασσας φαντάζει τρομαχτικό.

Στάθηκα στην άκρη του βράχου, με τα άγρια κύματα να βαράνε στις τρεις πλευρές και τον κατακόκκινο ουρανό απέναντι. Μια απερίγραπτα πανέμορφη δύση του ήλιου. Ήταν σαν να περπατούσα στο νερό, σαν τον Χριστό καλή ώρα, ήρεμος και ατάραχος μπροστά στις τρικυμίες και της έγνοιες της ζωής. Μια στιγμή αναγέννησης που μ’ έκανε να αλλάξω τον τρόπο που έβλεπα τα πάντα γύρω μου, πόσο μάλλον την ίδια τη φύση και τις θεραπευτικές της ιδιότητες.

Όταν χρόνια αργότερα φούντωσε το περιβαλλοντικό κίνημα, ο χλευασμός για τους «άλουτους» και «γραφικούς» ακτιβιστές – πλέον οι πλείστοι με απίστευτες περγαμηνές και επιστημονική κατάρτιση – με βρήκε απέναντι και ως άνθρωπο και ως δημοσιογράφο, ορκισμένος πλέον να αναδεικνύω τόσο τη δράση τους, όσο και τις «ματσαράγκες» των εκάστοτε κυβερνήσεων και άλλων συμφερόντων.

Μόνο σεβασμός γι’ αυτές τις μικρές ομάδες, που με ελάχιστα μέσα παλεύουν για νύχια και με δόντια, δίνουν μάχες στους δρόμους και στα κέντρα λήψεως αποφάσεων για να εξασφαλίσουν, να διασφαλίσουν, να προστατέψουν, για να προλάβουν την καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, για να μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να κάνουμε τους ωραίους κάτω από τη σκιά της ακακίας, για παράδειγμα, στο Δασούδι της Λεμεσού, μέσα στην πυρά του καλοκαιριού.

Οι Φίλοι της Γης Κύπρου, είναι μια τέτοια ομάδα κι ήταν οι πρώτοι που έτρεξαν στο Δασούδι για να διαμαρτυρηθούν μετά το «κούρεμα» του Τμήματος Δασών. Κι αυτό είναι μόνο μια παρανυχίδα από το βουνό δραστηριοτήτων με το οποίο καταπιάνονται. Στα εξαιρετικά ενδιαφέροντα τριήμερα ετήσια σεμινάριά τους που παρακολουθώ ανελλιπώς, ρωτώ πάντα το ίδιο πράγμα: Δεν τσακίζετε μπροστά στη διαπίστωση ότι πολλές φορές ρίχνετε αβγά στον τοίχο; Πάντα η ίδια απάντηση, με το ίδιο, ήρεμο ύφος: Μία-μία μέρα, ένα-ένα θέμα. Η κάθε μικρή νίκη, είναι μεγάλη.

Μετά επιστρέφω στην καθημερινότητά μου και ψάχνω να βρω πώς θα ανοίξω τ’ αναθεματισμένα, μπλοκαρισμένα τσάκρα μου, με ή χωρίς τη σκιά της ακακίας.