Μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας του Δάτη Καλάλη, υπήρξε ένα κύμα αλληλεγγύης από πολίτες, υποψήφιους εργοδότες και κρατικές υπηρεσίες. Πριν όμως τη δημοσιοποίηση της ιστορίας του 22χρόνου φοιτητή της ιατρικής, ο ίδιος περιέγραψε ένα δράμα. Ένα σπιτονοικοκύρη που δεν είχε καμία συμπόνια και καμία κατανόηση για τις οικονομικές δυσκολίες που περνούσαν, κανέναν εργοδότη πρόθυμο να προσλάβει τη μητέρα του ή αυτόν σε δουλειά, κωλυσιεργία από μέρους των κρατικών υπηρεσιών να εξετάσουν το αίτημα τους για ΕΕΕ… Κι αμέσως, μετά από ρεπορτάζ της συναδέλφου Δέσποινας Ψύλλου, το οποίο αναμεταδόθηκε από όλα τα ΜΜΕ, όλα πήραν τον δρόμο τους. Οι κρατικές υπηρεσίες ανασκουμπώθηκαν να δουν το αίτημα άμεσα, ξενοδόχοι επικοινώνησαν για να προσφέρουν δουλειά στη μητέρα κι ο Δάτης ανακοίνωσε ο ίδιος πως πιάνει δουλειά σε ιδιωτικό ιατρικό κέντρο ως βοηθός νοσηλευτής παράλληλα με τις σπουδές του.
Πριν το ρεπορτάζ τι πήγαινε λάθος; Δεν έκαναν οι ίδιοι τα σωστά διαβήματα ή έβρισκαν πόρτες κλειστές; Αν δηλαδή, ο νεαρός πήγαινε από μόνος του στις κοινωνικές υπηρεσίες και έλεγε «γεια σας, είμαι ο Δάτης, ιρανικής καταγωγής με κυπριακή υπηκοότητα από το 2018, σπουδάζω ιατρική, ζω με τη μητέρα μου με 400 ευρώ το μήνα που μας παραχωρεί το κράτος αλλά ξέρετε με αυτό το ποσό δεν μπορούμε να πληρώσουμε το ενοίκιο, τον ηλεκτρισμό, το νερό και ο σπιτονοικοκύρης μας δεν το αντέχει και μας κάνει έξωση, δεν έχουμε που να μείνουμε…» ποια θα ήταν η ανταπόκριση; Αν ακόμα συμπλήρωνε «ξέρετε, πήρα την υπηκοότητα επειδή ως μαθητής σάρωνα στις ολυμπιάδες μαθηματικών, κάποιοι λένε μάλιστα πως είμαι ιδιοφυία, αλλά αυτή τη στιγμή θα αναγκαστώ να εγκαταλείψω τις σπουδές μου για να βρω δουλειά ως ντελιβεράς κατά πάσαν πιθανότητα» θα άλλαζε κάτι; Το ίδιο και για τους εργοδότες: Αν έφτανε κοντά τους μια γυναίκα μέσης ηλικίας, ιρανικής καταγωγής και τους έλεγε –με μετάφραση του γιου της- παρόλο που δεν ξέρω ελληνικά μπορώ να κάνω πολλά πράγματα που δεν χρειάζεται η χρήση γλώσσας μέχρι να μάθω, θα έμπαιναν στον κόπο να δοκιμάσουν τις δυνατότητες της;
Διαβάζοντας τα όμως όλα αυτά σε ένα δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, υπήρξε συγκίνηση (που δεν είναι το ζητούμενο) και κινητοποίηση. Γιατί όμως χρειαζόταν η δημοσιογραφική παρέμβαση; Γιατί δεν μπορούν οι κρατικές υπηρεσίες να λύνουν όσα θέματα μπορούν να λυθούν; Οι κενές θέσεις εργασίας είναι χιλιάδες. Γιατί δεν βοηθιούνται οι άνθρωποι να εργοδοτηθούν; Με κίνητρα στους εργοδότες, με εκμάθηση βασικών γνώσεων σε τομείς που έχουν ανάγκη, με επίβλεψη; Να έχουν εισόδημα, να μπορούν να πληρώνουν το ενοίκιο (πράγμα δύσκολο στα ύψη που έχουν ανέλθει) να μην εξαρτιόνται από το ΕΕΕ.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1446552/telos-kalo-ola-kala-gia-ton-ena/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου