Την Παρασκευή 8 Μαρτίου η Βουλή των Ελλήνων ενέκρινε κατά πλειοψηφία, με τις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας, το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Παρά τις αντιδράσεις και διαφωνίες μεγάλου τμήματος των σημερινών
φοιτητών, καθηγητών πανεπιστημίων, κοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων,
ακόμα και οικονομολόγων, η εξασφάλιση πλειοψηφίας στη Βουλή ήταν
σχετικά άνετη για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Πέραν των διαφωνιών, άλλωστε, υπήρξε και μεγάλο κύμα στήριξης της κυβέρνησης και του νομοσχεδίου.
Πολλοί προέβαλλαν σαν σοβαρή υστέρηση της ελληνικής κοινωνίας και
πολιτείας την απαγόρευση της λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Πολλοί
επικαλούνταν το παράδειγμα της Κύπρου, στην οποία εδώ και πολλά χρόνια
λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Εν τέλει, η έγκριση του
νομοσχέδιου προβλήθηκε από την πλειοψηφία των ΜΜΕ ως προοδευτική
εξέλιξη. Αυτό που φαίνεται να μένει από τον δημόσιο διάλογο και την
πολιτική αντιπαράθεση είναι η αίσθηση πολλών πως η Ελλάδα συμβαδίζει,
επιτέλους, και στο θέμα αυτό, με τα προηγμένα κράτη της ΕΕ.
Υπάρχει όμως ένας αντίλογος, που για την στήλη δεν μπορεί να περάσει
απαρατήρητος. Διότι απαντά σε κάποια ερωτήματα που όλοι μας έχουμε
ανασύρει κατά καιρούς.
Ο αντίλογος προέρχεται από τον πολιτικό, οικονομολόγο και ακαδημαϊκό Γιάνη Βαρουφάκη.
Παραθέτουμε από άρθρο του κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα, απλά για προβληματισμό.
Λοιπόν, γράφει ο Βαρουφάκης, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο στη news247.gr:
- «Όταν με ρωτούν «γιατί δεν θέλετε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;», απαντώ μ’ ένα δικό μου ερώτημα. «Ξέρετε εσείς κανέναν ιδιώτη που να ήταν διατεθειμένος να πληρώνει κάποιον σαν κι εμένα έναν σοβαρό μισθό για να διδάσκει μόνον έξι ώρες την βδομάδα – και τον υπόλοιπο χρόνο να διαβάζει ή να γράφει κατά το δοκούν πράγματα χωρίς εμπορική αξία για τον ιδιώτη-εργοδότη;». Να γιατί δεν μπορεί να υπάρξει, ποτέ και πουθενά, σοβαρό ιδιωτικό πανεπιστήμιο – δηλαδή, πανεπιστήμιο το οποίο να βγάζει τα έξοδά του από δίδακτρα και άλλες εμπορικές υπηρεσίες».
- «Με το άκουσμα της απάντησής μου, δέχομαι σειρά από ενστάσεις, υπό
μορφή νέων ερωτημάτων (…). Τα αναφέρω εδώ με την σειρά που τα
αντιμετωπίζω: «Γιατί να διδάσκει ο καθηγητής μόνο έξι ώρες;», «Στην
υπόλοιπη Ευρώπη πώς υπάρχουν καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια;», «Στις ΗΠΑ;».
– «Ας πάρουμε ένα-ένα τα ερωτήματα. «Γιατί να διδάσκει ο καθηγητής μόνο έξι ώρες;». Επειδή αλλιώς δεν είναι πανεπιστήμιο! Ο πανεπιστημιακός έχει υποχρέωση, πέραν της μεταφοράς της γνώσης (της διδασκαλίας), να παράγει νέα γνώση (έρευνα, δημοσιεύσεις). Πάρτε για παράδειγμα τους διδάσκοντες στα ιδιωτικά κολλέγια, που η εργοδοσία τούς αναγκάζει να διδάσκουν 20 και 25 ώρες την εβδομάδα. Αν λάβετε υπ’ όψη και την προετοιμασία, δεν τους μένει χρόνος να διαβάσουν, να κάνουν έρευνα, να γράψουν. (…) Εντός μιας πενταετίας, το πολύ, «καίγονται» – δηλαδή, το βιογραφικό τους είναι κενό σοβαρών δημοσιεύσεων κι οι ίδιοι έχουν πάψει να μπορούν να βρουν θέση σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο σέβεται τον εαυτό του». - «Στην υπόλοιπη Ευρώπη πώς υπάρχουν καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια;». Είναι απλό: Δεν υπάρχουν! Πάρτε τη Βρετανία. Το μόνο ιδιωτικό πανεπιστήμιο είναι το Buckingham, το οποίο φυτοζωεί και συντηρείται και αυτό από το κράτος. Οξφόρδη, Κέιμπριτζ, LSE, Γιορκ, Σάσσεξ, Έσσεξ είναι όλα δημόσια. Το ίδιο και στη Γαλλία ή τη Γερμανία».
- «Και το MIT, το Princeton, το Columbia κλπ των ΗΠΑ; Αυτά ιδιωτικά δεν είναι;». Ναι, αυτά είναι ιδιωτικά. Ας δούμε, όμως, τι σημαίνει αυτό. Πάρτε το Columbia. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για τρομακτικά δίδακτρα. Εβδομήντα χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για ένα προπτυχιακό πτυχίο κοινωνικών επιστημών (χωρίς έξοδα διαμονής, διαβίωσης κλπ) και 100,000 για πτυχίο Ιατρικής. Παρόλα αυτά τα τεράστια δίδακτρα, ξέρετε τι ποσοστό του προϋπολογισμού του Columbia καλύπτεται από τα δίδακτρα; Μόνο το 40%. Το υπόλοιπο 60% χρηματοδοτείται κατά 30% από ερευνητικά προγράμματα, που στην ουσία καλύπτονται από το κράτος (π.χ. το Πεντάγωνο, τη CIA-NSA, τη φαρμακοβιομηχανία, που χορηγείται η ίδια από το Υπουργείο Κοινωνικής Ασφάλισης), και κατά 30% από δωρεές πλούσιων αποφοίτων, που έτσι εξασφαλίζουν την εισαγωγή των τέκνων τους».
- (…) «Οπότε, γιατί τέτοιος ντόρος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων; Γιατί η ολιγαρχία τα θέλει διακαώς; (…) Για δύο βασικούς λόγους: 1. Μείωση των δαπανών για δημόσια πανεπιστήμια (στα οποία τα παιδιά της ολιγαρχίας δεν θα πάνε ποτέ), και 2. Ηγεμονία στο μοναδικό μέρος της δημόσιας σφαίρας που η ολιγαρχία δεν ελέγχει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου