Αν στρέψει κάποιος τον χρόνο πίσω – έστω τα τελευταία χρόνια – και ανατρέξει σε αρχειακό υλικό, δεν θα δυσκολευθεί καθόλου να συμπεράνει ότι το κατ’ εξοχήν είδος «φρούτου» που ευδοκιμεί σ’ αυτό τον τόπο – υπάρχει φαίνεται το ιδανικό κλίμα που το ευνοεί – είναι η ύπαρξη σκανδάλων, ακόμα και εκεί που δεν θα μπορούσε κάποιος να υποψιαστεί. Αν έμπαινε μάλιστα στον κόπο να τα απαριθμήσει και συνάμα να τα κατονομάσει, το σίγουρο είναι ότι θα χανόταν σε ατέρμονους καταλόγους, σε σημείο που ο «λαβύρινθος» ωχριά ως προς την αποτύπωση της πραγματικότητας.
Είναι επίσης γεγονός ότι η συχνότητα με την οποία έρχονται στην επιφάνεια και μιλάμε για καραμπινάτες περιπτώσεις, είναι τέτοια που χάνει και τη σημασία της η λέξη «σκάνδαλο», η οποία μάλιστα τείνει να μετατρέπεται σε βασικό μέρος της κανονικότητας και της καθημερινότητάς μας. Το να γίνεται επομένως λόγος γι’ αποκάλυψη οποιουδήποτε νέου σκανδάλου καταντά κι αυτό ως κάτι το κανονικό αν όχι και φυσιολογικό. Εμπεδώνεται μάλιστα και η αντίληψη ότι πρόκειται περί μαγκιάς να μπορείς να ρημάζεις και ν’ αρπάζεις σ’ αυτό τον τόπο. Όπως κι αν το πάρει κανείς είναι μια ικανότητα, και ας τρίζουν τα κόκκαλα των παιδιών μας στα Φυλακισμένα Μνήματα. Μόνο την τελευταία βδομάδα συμπλήρωσαν το πάνελ άλλες τρεις-τέσσερις περιπτώσεις, για τις οποίες το στου «κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», βρίσκει την υποδειγματική εφαρμογή του.
Επειδή το πράγμα όχι μόνο γίνεται αλλά παραγίνεται, είναι καιρός ν’ αντικρύσουμε κατάματα πραγματικότητες. Μια απ’ αυτές είναι η απάντηση στο τόσο βασανιστικό ερώτημα, με δόσεις όμως αλήθειας και ειλικρίνειας, γιατί όσο εύκολα ξεσκεπάζονται τα λογής σκάνδαλα άλλο τόσο εύκολα σκεπάζονται ή και καταχωνιάζονται. Και ακόμα πιο πέρα, όσο μεγαλύτερος κουρνιαχτός ξεσηκώνεται με την αποκάλυψή τους, άλλο τόσο δίνεται η αίσθηση ότι πέφτουν στα μαλακά. Και, βέβαια, η ζωή συνεχίζεται στην κατά τα άλλα «μακαρία» αυτή νήσο.
Το δύσκολο κεφάλαιο, όσο και αν σπεύδουν κάποιοι να δώσουν την εκτίμησή τους, π.χ. περί ατιμωρησίας κ.α. που ούτως ή άλλως πρόκειται περί βαρβάτης πραγματικότητας, αφορά σε βαθύτερα αίτια και αιτιατά. Εκτός από το ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα της Παιδείας, η οποία τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται αποψιλωμένη από το ανθρωπιστικό και παιδαγωγικό στοιχείο, είναι και άλλα που δυστυχώς παραλείπουμε να αναδείξουμε. Κλείνοντας, περιορίζομαι ν’ αναφέρω μόνο ένα, κατά τη γνώμη μου σημαντικό. Έγινε του συρμού τα περί ανάληψης ευθυνών – που ούτως ή άλλως και αυτή η λέξη κάπου απώλεσε την πραγματική της έννοια – αλλά όλοι εμείς, οι «κοινοί θνητοί», που παρακολουθούμε εμβρόντητοι όλα αυτά τα καταπλακώματα που τελειωμό δεν έχουν, πότε αναλάβαμε πραγματικές ευθύνες; Με την σκανδαλώδη παθητικότητα που τα ανεχόμαστε. Επιπλέον με ποια ευθύνη εκλέγουμε την εκάστοτε ηγεσία μας; Δεν είναι σίγουρα ρητορικά τα ερωτήματα.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1456717/sto-kratos-tis-anefthinotitas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου