Τα σχολεία στη Λετονία

Άρθρο που δημοσίευσα στην εφημερίδα "Κακκαρίστρα" των Λατσιών.


Στα πλαίσια σεμιναρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τη Ρίγα της Λετονίας και να συζητήσω με δασκάλους και άλλους εκπαιδευτικούς από διάφορες χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Ιταλία, Ελλάδα, Λιθουανία, Κροατία, Σλοβενία, Τουρκία, Ουκρανία) αλλά και από την ίδια τη φιλοξενούσα χώρα. Το θέμα του σεμιναρίου ήταν “Learning Leadership for Democratic Schools”. Εκτός από τις δραστηριότητες και τις συζητήσεις για το θέμα του σεμιναρίου, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε σχολεία Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και να δούμε από κοντά πώς εργάζονται, την υλικοτεχνική υποδομή τους και να συζητήσουμε με εκπαιδευτικούς για θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

Σημαντική ήταν επίσης η δυνατότητα που είχαμε να ξεναγηθούμε σε ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία, σε μουσεία και χώρους ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε από 1 ως 7 Οκτωβρίου 2007 και φυσικά δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τα πάντα για τα σχολεία στη Λετονία μετά από αυτή τη σύντομη επίσκεψη. Παρ’ όλους αυτούς τους περιορισμούς αποκομίσαμε σημαντικές και πολλές εμπειρίες οι οποίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες αν θέλουμε να λαμβάνουμε υπ’ όψη μας το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες στον εκπαιδευτικό αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό τομέα.

Το σεμινάριο οργανώθηκε από το Κέντρο Ανάπτυξης Προγραμμάτων και Αξιολόγησης, το οποίο υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας και Επιστημών. Είναι φανερό ότι οι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση ενδιαφέρονται σοβαρά για την ποιότητα και τη συνεχή επιμόρφωση των στελεχών της διοίκησης των σχολείων. Έχουν εφαρμόσει, σε συνεργασία με Πανεπιστήμια της Αγγλίας, συγκεκριμένο πρόγραμμα για την επιμόρφωση των Διευθυντών και Βοηθών Διευθυντών των σχολείων τους. Συνειδητοποιούν ότι στη σημερινή εποχή τα καθήκοντα της διοίκησης των σχολείων είναι αυξημένα και απαιτητικά. Ο ρόλος της ηγεσίας των σχολείων είναι αποφασιστικός για την ομαλή λειτουργία και την προαγωγή της εκπαίδευσης.

Κατά τις επισκέψεις μας στα σχολεία ήταν φανερή από την πρώτη ματιά η πολύ καλή οργάνωση και η προσήλωση σε συγκεκριμένους στόχους. Οι μεγάλοι άνετοι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι, τα απαραίτητα υλικά και μέσα διδασκαλίας σε μεγάλη ποικιλία, η αξιοποίηση με δημιουργικό τρόπο κάθε χώρου που μπορούσε να παρέχει εκπαιδευτικά ερεθίσματα στα παιδιά ή να προβάλει τη δημιουργική δουλειά τους είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που πρωτοαντικρίζει ο επισκέπτης. Η διοικητική πυραμίδα είναι διαρθρωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύπτονται με τις απαραίτητες αρμοδιότητες όλοι οι τομείς. Οι βοηθοί Διευθυντές των σχολείων έχουν συγκεκριμένους τομείς δράσης και δεν είναι όλοι για όλα. Σημαντική καινοτομία είναι η ανάδειξη των στελεχών διοίκησης των σχολείων. Μπορεί να υπάρχει Βοηθός Διευθυντής ή Διευθυντής σχολείου με ελάχιστα ή και καθόλου χρόνια διδακτικής εμπειρίας, εφόσον κριθεί κατάλληλος και με τα απαραίτητα προσόντα.

‘Όλα τα σχολεία διαθέτουν κουζίνα όπου μαγειρεύεται το φαγητό και εστιατόριο όπου τα παιδιά θα γευματίσουν. Είδαμε μάλιστα σχολεία όπου υπήρχαν πολλά είδη φαγητών και τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν. Υπήρχε ξεχωριστό κυλικείο για να αγοράσουν τα παιδιά στα διαλείμματα και με ιδιαίτερο χώρο με τραπέζια και καρέκλες όπου τα παιδιά μπορούσαν να καθίσουν να φάνε, να πιουν και να συζητήσουν. Αντιλαμβάνεστε ότι εργοδοτούνται πάρα πολλά άτομα, μαγείρισσες τραπεζοκόμοι, υπεύθυνοι του κυλικείου.

Εντυπωσιακή ήταν επίσης η ύπαρξη πολύ μεγάλου χώρου γκαρνταρόμπας για να αφήσουν τα παιδιά όλων των τάξεων τα σακάκια, μπουφάν τους. Υπάρχει μόνιμα υπεύθυνο άτομο για να παραλαμβάνει και να επιστρέφει τα ρούχα. Αναβαθμίζουν συνεχώς την κτιριακή υποδομή των σχολείων τους με κατάλληλες και λειτουργικές παρεμβάσεις. Αξιοποιούν τις νέες τεχνολογίες και αναπτύσσουν τις δεξιότητες των μαθητών. Ελέγχουν συστηματικά την πρόοδο σε κάθε τομέα και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες εκεί που παρατηρείται υστέρηση. Οι αυξημένες αρμοδιότητες στην ηγεσία των σχολείων και οι πόροι που δίνονται διευκολύνουν την ταχύτερη δράση και αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων παρατηρούνται.

Βέβαια δε σημαίνει πως όλα στη χώρα αυτή είναι τέλεια και τα προβλήματα εκλείπουν. Είναι ήδη φανερή η προσπάθεια την υλικοτεχνική υποδομή που έχουν για δεκαετίες (κουζίνες, εστιατόρια) να τη χρησιμοποιούν με τρόπο που και οι γονείς να επωμίζονται ένα κόστος. Ο κίνδυνος της διαφοροποίησης των σχολείων με την αποκέντρωση λειτουργιών του και της ιδιωτικοποίησης κάποιων τομέων του είναι εμφανής. Είναι θέματα που πρέπει να ειδωθούν στις συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της κάθε χώρας και να πάρουμε και εμείς τα μέτρα μας για να αποτρέψουμε δυσάρεστες εξελίξεις.

Όταν κάποιος επιχειρήσει τη σύγκριση με τη δική μας κατάσταση κατακλύζεται από κατάθλιψη και θυμό για την απόσταση που μας χωρίζει και όσα τα παιδιά μας στερούνται. Είναι λυπηρό γιατί μέχρι σήμερα δεν γίνεται δημόσια παραδοχή για την απελπιστική κατάσταση που βρίσκεται η παιδεία μας. Αν δεν συνειδητοποιούμε την κατάσταση που βρισκόμαστε και δεν την παραδεχόμαστε, είναι αδύνατο να αναλάβουμε τις πρωτοβουλίες και τις τιτάνιες προσπάθειες που απαιτούνται για να καλύψουμε την απόσταση από άλλες χώρες.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος, ως παράδειγμα, την ανέγερση του πιο πρόσφατου σχολείου μέσα στη Λευκωσία, του «Πεύκιος Γεωργιάδης». Αυτό που το διαφημίζουν ότι θέλουν να το καταστήσουν πρότυπο και μάλιστα ως υποχρεωτικό ολοήμερο σχολείο. Δεν διαθέτει κουζίνα για να μαγειρεύεται φαγητό. Το φαγητό έρχεται απ’ έξω και οι γονείς πρέπει να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Έτσι γίνεται και η αρχή για να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των γονιών ότι θα πληρώνουν για όσα το σχολείο έπρεπε να προσφέρει στα παιδιά τους. Έτσι μέσω της έμμεσης φορολογίας, της κοινωνικά πιο άδικης, πλήττονται όσοι έχουν τα περισσότερα οικονομικά προβλήματα. Όταν ούτε ένα καινούριο σχολείο δεν μπορούμε να χτίσουμε με τις σύγχρονες προδιαγραφές πότε μπορεί να αναμένει κάποιος ότι θα φτάσουν τα σχολεία μας την υποδομή των άλλων χωρών;

Οι Διευθυντές και οι βοηθοί Διευθυντές παραμένουν ουσιαστικά χωρίς καμιά επιμόρφωση και επαφίεται στη δική τους πρωτοβουλία και προσπάθεια για αναβάθμιση των ίδιων και του έργου τους. Για να ακολουθήσουν μεταπτυχιακές σπουδές στα κρατικά Πανεπιστήμια πρέπει να πληρώσουν αδρά. Η έννοια της εκπαιδευτικής άδειας είναι ανύπαρκτη ουσιαστικά. Έτσι στην πράξη τιμωρούνται και όσοι θα ήθελαν να επιμορφωθούν.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να ζούμε με μύθους και «παραμυθιάσματα» και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούνται τα παιδιά μας.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τη θερμή φιλοξενία που είχαμε στη Λετονία και την προθυμία να λύσουν κάθε μας απορία Είναι πεποίθησή μου πως έχουμε να κερδίσουμε πολλά αν έχουμε τη διάθεση να μελετήσουμε την πείρα άλλων χωρών στον εκπαιδευτικό και σ’ άλλους κοινωνικούς τομείς. Υπάρχουν στοιχεία που μπορούν να μας δώσουν λύσεις σε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Χωρίς μιμητισμούς αλλά με προσεκτική μελέτη μπορούμε να υιοθετήσουμε εκείνα τα στοιχεία που μας είναι χρήσιμα και να αποφύγουμε τις κακοτοπιές και τις ιδέες της έντεχνης ιδιωτικοποίησης βασικών τομέων της παιδείας που μερικοί μας εισηγούνται ως νέες.

Ποίημα της εβδομάδας 43

Εγκώμιο στη μάθηση

Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε,
Ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
Να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μάθαινε άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Ψάξε για σχολείο άστεγε!
Προμηθέψου γνώση παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις Σύντροφε!
Μην αφεθείς να πείθεσαι.
Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!
Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος
καθόλου δεν το ξέρεις.
Έλεγξε το λογαριασμό
Εσύ θα τον πληρώσεις.
Ψάξε με τα δάχτυλα το κάθε σημάδι
Ρώτα: πως βρέθηκε αυτό εδώ;
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία

Μπ. Μπρεχτ

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Αγαπητοί/ές φίλοι/ες.
Έλαβα το παρακάτω μήνυμα από συναδέλφισσα και επειδή είμαι από … τους παλιούς, σας το κοινοποιώ. Μπορεί να μας θυμίσει νοσταλγικές στιγμές…


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μιαγενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε ναπεριμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλοτο πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμεταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλαταχωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτεςχωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρεςκατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμεξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμεόλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει ταφώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμοςγια να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο μεπέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος νακατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα οένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλιανερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίεςμε ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε ναβγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μαςέξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τουςφωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανένανυπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπενα συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για ναπεράσουν όλοι. Τι φρίκη!Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρεςστην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στηνάμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσιακυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : PΕίχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτάμάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινάπαιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη ναμεγαλώσεις σαν παιδί...

Η αγάπη μόνο δεν είναι αρκετή

Κάποιος μας φτύνει; Νομίζαμε πως άρχισε να ψιλοβρέχει. Κάπως έτσι αντέδρασαν οι πολιτικοί, με πρώτο να σέρνει το χορό τον ίδιο τον πρόεδρο, μετά το ξέσπασμα της 14χρονης Ραφαέλας Χαρατσή στη Σύνοδο της Παιδοβουλής, για τις διακρίσεις εις βάρος ατόμων με ειδικές ανάγκες, με παράδειγμα τις δικές της εμπειρίες. «Τα όσα έχει πει η Ραφαέλα, δήλωσε ο πρόεδρος, αφορούν την εκδήλωση αγάπης από τους δασκάλους, από την κοινωνία σαν σύνολο, από το γενικό κοινωνικό περιβάλλον. Δεν είναι μομφή κατά της κυβερνήσεως». Γι' αυτό και επανέλαβε το σύνθημα του φετινού ραδιομαραθωνίου «μόνο η αγάπη μπορεί». Ωστόσο η αγάπη από μόνη της δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Όσα αποθέματα αγάπης κι αν διαθέτουμε. Ούτε η στιγμιαία συγκίνηση του προέδρου της Βουλής ή οποιουδήποτε άλλου, όσο ειλικρινής και πηγαία κι αν είναι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Από τους πολιτικούς, οι πολίτες, αρτιμελείς ή με ειδικές ανάγκες, δεν περιμένουμε να μας αγαπούν. Περιμένουμε να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Τα όσα λοιπόν είπε η Ραφαέλα εκλήφθησαν πως δεν είναι μομφή κατά της κυβερνήσεως αλλά μομφή κατά του κοινωνικού συνόλου. Να υποθέσουμε λοιπόν πως η Ραφαέλα και όποιο άλλο άτομο με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη σωματική ή πνευματική δυσκολία έχει μια καλή ποιότητα ζωής, μπορεί άνετα να παρακολουθήσει και συμμετάσχει σε όποια δραστηριότητα επιθυμεί, μπορεί να διακινηθεί άνετα, έχει ικανοποιητική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι συνθήκες της/του επιτρέπουν να κάνει σχέδια για το μέλλον και να έχει ίσες ευκαιρίες. Το μόνο τους πρόβλημα είναι γιατί ο συμμαθητής, ο συνάδελφος, ο γείτονας, ο περαστικός δεν δείχνει ιδιαίτερη έγνοια γι' αυτούς, τους προσπερνά χωρίς να έχει την υπομονή να περπατήσει για λίγο πίσω μέχρι να προχωρήσουν αυτοί αν έχουν δυσκολία στην κίνηση, δεν θα τους καλέσει ποτέ σε κάποια εκδήλωση γιατί δεν είναι και τόσο ευχάριστη παρέα. Αυτά κάνει το κοινωνικό σύνολο και προκαλεί το ξέσπασμα μιας 14χρονης.

ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 23-10-07

Καταστατικό της ΠΟΕΔ

Σε διάφορα έντυπα παρατάξεων, τώρα τελευταία, παρουσιάζεται η θέση για αλλαγή του καταστατικού. Με υποκριτικό ενδιαφέρον, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των δασκάλων, προτείνουν αλλαγή του καταστατικού. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι λίγους μήνες πριν τις εκλογές δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Ούτε είναι διατεθειμένοι να κάνουν τίποτα. Όπως δεν έκαναν εδώ και χρόνια. Θέλουν απλώς να κοροϊδέψουν άλλη μια φορά τους/τις δασκάλους/ες. Ο Ειδικός Γραμματέας της ΠΟΕΔ, στην έκθεση που κατέθεσε στη Συνέλευση τον Μάη, περιγράφει με στοιχεία την κωλυσιεργία όλων των παρατάξεων επί χρόνια. Τώρα τους έπιασε ο πόνος για το καταστατικό. Εδώ και 12 χρόνια τους επισημαίνω ότι το καταστατικό της ΠΟΕΔ είναι αναχρονιστικό και περιθωριοποιεί τους/τις συναδέλφους/σσες. Αγρόν αγοράζουν. Έτσι τους συμφέρει, για να διαιωνίζουν την εκλογή τους μακριά από αγωνιστική και διεκδικητική προοπτική. Εμείς έχουμε καταθέσει τις προτάσεις μας και περιμένουμε να δούμε αν θα βαδίσουν στο δρόμο που θα δίνει τη δύναμη στη βάση του κλάδου.

Υπό έμφαση στόχοι

Πάλι τα κατάφεραν και φέτος να μας φορτώσουν με κάμποσους ...υπό έμφαση στόχους. Χωρίς ιδιαίτερη μελέτη και προγραμματισμό καλούνται οι δάσκαλοι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Είναι καιρός να μπει φραγμός σε όλες αυτές τις προχειρότητες και η ΠΟΕΔ να αναλάβει το ρόλο που πρέπει ώστε να προστατευτεί το δημόσιο σχολείο, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί.

Κρεατομηχανή ανήλικων παιδιών!

Πρέπει να το ομολογήσω από την αρχή. Δεν έχω σε εκτίμηση στις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Μπορεί να είμαι εγώ καχύποπτος, μπορεί, και το πιο πιθανό, η συμπεριφορά κάποιων, των περισσοτέρων από αυτές, να με οδήγησαν στην απόρριψη. Όμως, η καταγγελία που διάβασα, και η οποία με επιβεβαιώνει, είναι καταγγελία, έστω και αν προέρχεται από παρόμοια οργάνωση! Παιδιά από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ, ηλικίας από 8 έως 13 ετών, «εξαφανίζονται μυστηριωδώς από τους ξενώνες, οι οποίοι λειτουργούν υπό την εποπτεία μη κυβερνητικών οργανώσεων και όπου τα παιδιά οδηγούνται από την Αστυνομία, αφού τα εκμεταλλεύονται κυκλώματα δουλεμπορίας»! δηλώνει η πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Ιατρική Παρέμβαση».

Σε τρεις αράδες, τι να πρωτοθαυμάσεις! Χώρα πολιτισμένη η χώρα μας και μικρά παιδιά «εξαφανίζονται μυστηριωδώς»! Και μάλιστα μέσα από την αγκαλιά των μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίες, υποτίθεται, τα περιθάλπουν! Παιδιά τα οποία έχουν πέσει θύματα «κυκλωμάτων δουλεμπορίας». Παιδιά τα οποία η Αστυνομία τα παραδίδει στις μη κυβερνητικές οργανώσεις! Τα συλλαμβάνει, τα κρατάει μερικές μέρες στα κρατητήρια και μετά τα «μεταβιβάζει» στις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Από τις οποίες «μυστηριωδώς εξαφανίζονται»! (Και οι οποίες, η μια καταγγέλλει την άλλη)!

«Τα 10 παιδιά έμειναν στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών για μια εβδομάδα και στη συνέχεια, όπως προβλέπει η ελληνική νομοθεσία, κλήθηκε μη κυβερνητική οργάνωση που διαθέτει ξενώνα φιλοξενίας στον Ασπρόπυργο να τα φιλοξενήσει! (Φιλοξενίας! Φιλοξενήσει! Τι θαυμάσιες λέξεις!) Η εν λόγω οργάνωση εποπτεύεται από το υπουργείο Υγείας και διαθέτει όλα τα δικαιολογητικά για τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα περίθαλψης»! Και, ωστόσο, «τρεις μέρες αφότου τα παιδιά βρέθηκαν στον ξενώνα πήγαμε να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκονταν και αν χρειάζονταν κάποια ιατρική περίθαλψη», συνεχίζει η ίδια κυρία. «Τότε μάθαμε πως τα παιδιά είχανε εξαφανιστεί»!


Δέκα παιδιά εξαφανίστηκαν! Σαν να ήταν καρφίτσες! «1.600 ανήλικοι λαθρομετανάστες, που έχουν βρεθεί στην Ελλάδα, έχουν προωθηθεί στην πορνεία, ενώ πάνω από 200 έχουν καταλήξει στην παιδοφιλική αγορά»! αποφαίνονται στοιχεία του ΟΗΕ. Αυτό, με απλά λόγια, μεταφράζεται ως εξής: Τα καράβια ξεφορτώνουν. Η Αστυνομία συλλαμβάνει άλλους στη θάλασσα, άλλους στη στεριά. Τους παίρνει «δακτυλικά αποτυπώματα» στα τμήματα, τους «καταγράφει» και τους «μεταβιβάζει» στους «ξενώνες» των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Στη συνέχεια χάνονται τα ίχνη τους!

Αλλά γιατί η Αστυνομία, γιατί η ελληνική νομοθεσία, παραδίδει αυτά τα παιδιά σε μη κυβερνητικές οργανώσεις; Και μετά κάποια εξαφανίζονται! Φιλανθρωπικό είναι το ζήτημα; Δεν είναι υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνήσει για την ασφάλεια αυτών των παιδιών; Δεν είναι υπεύθυνη η πολιτεία απέναντι σε αυτά τα παιδιά; Τα οποία φτάνουν στη χώρα μας τσουβαλιασμένα, ταλαιπωρημένα και εξαντλημένα. «Εύκολο» υλικό για την αγορά της πορνείας, της καταναγκαστικής εργασίας και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει...


Εδώ δεν πρόκειται για μια - δυο περιπτώσεις. Για τον Αλεξ της Βέροιας, να πούμε! Εδώ έχουμε να κάνουμε με χοντρό ψαχνό. Με ολόκληρη βιομηχανία. Το κάθε κεφάλι ανήλικου λαθρομετανάστη φτάνει στα 8.000 δολάρια. Τόσα λεφτά πρέπει να «φέρει» το κάθε παιδί στον λαθρέμπορο. Αντιλαμβάνεστε σε τι δουλειές πρέπει να εργαστεί για να κάνει απόσβεση! Μόνο στην πορνεία, δε μαζεύεται τόσο χρήμα. Χρειάζονται και άλλα...

«Έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Κανένας στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται να μάθει πού μπορεί να έχουν καταλήξει παιδιά ηλικίας 8 και 9 ετών και, πολύ περισσότερο, κανένας δεν υποχρεώνεται να λογοδοτήσει γι' αυτά τα παιδιά», δηλώνει αξιωματικός της Αστυνομίας, που ασχολείται με τους λαθρομετανάστες!

Μπράβο, λοιπόν, στη χώρα! Μέρος και αυτή της παγκόσμιας κρεατομηχανής, που αλέθει ανήλικα παιδιά. Ένα ανθρώπινο «σφαγείο». Η πολιτεία, η Αστυνομία, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις! Και η πορνεία, η καταναγκαστική εργασία. Ανθρωποφάγοι, που κατασπαράζουν ψυχούλες.


Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 7-10-2007

Δώστε στο λαό όσα mall θέλει

Δώστε στο λαό όσα mall θέλει

Είναι απόλαυση να ακούς τους βουλευτές του ΑΚΕΛ, ως αντιπολίτευση πλέον, να αγορεύουν στη Βουλή υπέρ των συμφερόντων των καημένων των πολιτών. «Όνειρο μου, εξομολογήθηκε στην Επιτροπή Εμπορίου της Βουλής, ο Σταύρος Ευαγόρου, είναι να δω κάποτε υπουργούς να κτυπούν καμπάνες στα εγκαίνια ενός χασάπικου». Πολύ θα θέλαμε οι έρμοι, οι καημένοι πολίτες, να μοιραστούμε το όνειρο του όψιμα αντιπολιτευόμενου βουλευτή, αλλά αν κτυπούσαν οι καμπάνες λίγους μήνες πριν, οι κωδωνοκρούστες θα ήταν μάλλον κάποιοι υπουργοί από το κόμμα του και δεν θα υπήρχε τίποτα το μεμπτό (όλα έγιναν νόμιμα και νομότυπα, δήλωσε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Ακελικός Αντρέας Χρήστου). Αντίθετα θα πλασαριζόταν ως ένα ακόμα έργο για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των πολιτών κι άρα και το αναστάσιμο κτύπημα των καμπάνων, ως χαρμόσυνα νέα για τον καταναλωτή που διευρύνει τις επιλογές του. Όπως εξάλλου, υποστηρίζει κι ο Νικόλας Παπαδόπουλος. «Γιατί να μην επιτρέψουμε τη δημιουργία δύο και τριών mall, ώστε να ανταγωνίζονται μεταξύ τους προς όφελος του καταναλωτή; Κι αν 200,000 πολίτες το θέλουν στην πλατεία Ελευθερίας, γιατί να μην φτιαχτεί εκεί;». Και στην οροφή του να κατασκευάσουμε κι ένα ελικοδρόμιο επιστρατεύοντας όλο τον στόλο της αστυνομίας, του στρατού και της πυροσβεστικής για να μεταφέρουμε τους καταναλωτές. Η δε τάφρος δεξιά κι αριστερά να αξιοποιηθεί κι αυτή, είτε για χώρους στάθμευσης, είτε για μικρότερα καταστήματα. Κι αν 300,000 βολεύονται στο Κούριο, να φτιαχτεί πάραυτα κι εκεί ένα mall. Μπορεί να έρχονται καταναλωτές και διά μέσου θαλάσσης από Συρία και Λίβανο. Ότι θέλει ο λαός. «Δεν θα καθορίσει το κράτος ποια είναι η προσφορά και η ζήτηση», όπως είπε κι ο Νικόλας. Φυσικά. Το κράτος είναι εδώ για να αφουγκράζεται τις ανάγκες του κόσμου και να τις πραγματοποιεί. Αυτό κάνει μέχρι σήμερα. Κι αφού η ανάγκη του κόσμου είναι τα ψώνια, το κράτος του φτιάχνει υπερκαταστήματα, οπουδήποτε, με όποιο κόστος και όποια θυσία. Αν οι ανάγκες του ήταν νοσοκομεία, πολιτιστικά κέντρα, δημόσιες συγκοινωνίες, πάρκα. με την ίδια σπουδή το κράτος θα έσπευδε να τα υλοποιήσει.

ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 11-10-2007

Ένα σχολείο δείχνει το δρόμο

Ένα σχολείο δείχνει το δρόμο για την ένταξη των αλλόγλωσσων μαθητών

Η γλώσσα της επικοινωνίας

Ένα σημαντικό πείραμα με ήδη ορατά τα θετικά αποτελέσματά του βρίσκεται σε εξέλιξη στο 132ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας: στο σχολείο αυτό, η πολυεθνική σύνθεση των μαθητών δεν αντιμετωπίζεται παθητικά ως «κακοτυχία» ή «πρόβλημα», αλλά προσεγγίζεται δημιουργικά ως πρόκληση για την επινόηση μιας εκπαιδευτικής πρακτικής που, με σεβασμό στη «διαφορετικότητα», επομένως στην ατομικότητα και την ιδιαίτερη κουλτούρα των παιδιών, να φροντίζει για την αρμονική ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον.

Το στοίχημα δεν υπήρξε εύκολο για τους μετρημένους στα δάχτυλα εκπαιδευτικούς που σε εθελοντική βάση και με προσωπικό κόστος ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το εγχείρημα: το παράδειγμά τους δεν βρήκε μιμητές, ενώ κάποιες από τις δράσεις τους, και συγκεκριμένα τα μαθήματα μητρικής γλώσσας για τους μαθητές, αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό αν όχι με καχυποψία από τους υπεύθυνους του υπουργείου Παιδείας. Πέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα της προσπάθειάς τους, οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν παρακάμπτοντας δυσκολίες και προσκόμματα, θεωρούν ωστόσο απαραίτητη προϋπόθεση την ενεργό συμπαράσταση των πολιτών, του πολιτικού κόσμου, αλλά και του εκπαιδευτικού κινήματος.

Η σημασία της μητρικής γλώσσας

Για το πείραμα του 132ου Δημοτικού Σχολείου ενημερωθήκαμε σε εκδήλωση με θέμα «Η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των παιδιών των προσφύγων και των μεταναστών στο σχολείο» που διοργάνωσαν πρόσφατα στο Στέκι των Μεταναστών το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και η γνωστή στη στήλη ομάδα εκπαιδευτικών «Πίσω Θρανία». Τη δουλειά που πραγματοποιείται στο συγκεκριμένο σχολείο παρουσίασαν ο Πέτρος Χαραβιτσίδης, δάσκαλος, και η Στέλλα Πρωτονοταρίου, διευθύντρια του σχολείου.

Όπως εξήγησαν οι δύο εκπαιδευτικοί, το 132ο Δημοτικό Σχολείο ανήκει στο αχανές, συγκρότημα της Γκράβας (22 σχολεία, 6.000 περίπου μαθητές) και έχει 190 μαθητές, εκ των οποίων οι 130 είναι αλλοδαποί. Συνολικά το σχολείο φιλοξενεί 11 εθνότητες, τα περισσότερα ωστόσο αλλόγλωσσα παιδιά κατάγονται από την Αλβανία. Έχοντας καθημερινά να αντιμετωπίσουν προβλήματα που σχετίζονταν (και) με τη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού, οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου αντιλήφθηκαν εξαρχής ότι όφειλαν να βρουν λύσεις που θα διευκόλυναν την ομαλή ένταξη όλων των παιδιών στο σχολικό περιβάλλον. Ένα πρώτο ζήτημα ήταν η επικοινωνία των εκπαιδευτικών με τους μετανάστες γονείς, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα. Η λύση θα ήταν, προφανώς, η συγκρότηση τάξεων εκμάθησης της ελληνικής για τους μετανάστες γονείς.

Δεύτερη, εξίσου σημαντική, πρόκληση για τους εκπαιδευτικούς, όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι τόσο από την εμπειρία τους όσο και από τη μελέτη των σύγχρονων επιστημονικών παραδοχών για τη σημασία της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας, ήταν να καταφέρουν να εντάξουν μέσα στο πρόγραμμα του σχολείου τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των μαθητών τους. Το αίτημα αυτό εξέφραζαν και οι ίδιοι οι μετανάστες γονείς, χωρίς βέβαια να είναι σε θέση να προτείνουν συγκεκριμένους τρόπους για την υλοποίησή του.

Η ευκαιρία για την εισαγωγή της μητρικής γλώσσας στο σχολείο δόθηκε στις αρχές του 2002, όταν εξαγγέλθηκε από το υπουργείο Παιδείας το πρόγραμμα Ολυμπιακής Παιδείας, το οποίο ζητούσε από τα σχολεία να επεξεργαστούν προτάσεις που θα στόχευαν στην ανάπτυξη της πολυπολιτισμικότητας και της διαπολιτισμικότητας: τα σχολεία αποκτούσαν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν σχετικές δράσεις για τις οποίες μάλιστα προβλεπόταν και μια μικρή χρηματοδότηση. Οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου προχώρησαν στην εκπόνηση ενός σχεδίου, το οποίο, μεταξύ άλλων, προέβλεπε και τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των μαθητών και την παράλληλη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στους γονείς τους. Ας σημειωθεί ότι το αίτημα του σχολείου προς το υπουργείο δεν περιγραφόταν ως διδασκαλία, αλλά ως ενίσχυση της μητρικής γλώσσας των αλλόγλωσσων μαθητών. Η λεπτομέρεια αυτή έχει τη σημασία της, καθώς, όπως φάνηκε στη συνέχεια, το πρόγραμμα που εγκρίθηκε από το υπουργείο δεν ήταν ακριβώς αυτό που εφαρμόστηκε στο συγκεκριμένο σχολείο.

Στην πρώτη συνάντηση των δασκάλων του 132ου Δημοτικού Σχολείου με τους μετανάστες γονείς έγινε ακόμη πιο σαφής η αναγκαιότητα άμεσης εφαρμογής της δράσης εκείνης του προγράμματος που προέβλεπε τα μαθήματα της ελληνικής γλώσσας για τους γονείς και της μητρικής γλώσσας για τους μαθητές: οι γονείς εξήγησαν ότι η άγνοια των ελληνικών τούς εμποδίζει να επικοινωνούν με το σχολείο, να βοηθούν τα παιδιά τους, ακόμη και να συνεννοούνται μ' αυτά. Ταυτόχρονα, η άγνοια της μητρικής γλώσσας από τα παιδιά είναι πρόξενος σειράς ενδοοικογενειακών προβλημάτων, καθώς οι μικροί μαθητές δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με συγγενείς και φίλους που δεν ξέρουν ελληνικά, δεν θέλουν να επισκεφθούν την πατρίδα τους κ.ο.κ.

Αντιδράσεις και εμπόδια

Τα μαθήματα ελληνικών για τους γονείς και τα μαθήματα μητρικής γλώσσας για τα παιδιά τους ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 2003. Τα πρώτα ανέλαβαν σε εθελοντική βάση δάσκαλοι από το σχολείο και φίλοι τους, ενώ τα μαθήματα αλβανικής γλώσσας εντάχθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια στο πρόγραμμα Ολυμπιακής Παιδείας, οπότε υπήρξε η δυνατότητα να ανατεθούν σε ειδικευμένη Αλβανίδα δασκάλα. Η συμμετοχή στα μαθήματα αλβανικής γλώσσας υπήρξε μεγάλη (55 παιδιά τον πρώτο χρόνο, 65 το δεύτερο), με αποτέλεσμα να εισαχθούν στη συνέχεια και τα αραβικά, παρ' όλο που το ποσοστό των Αράβων μαθητών είναι μικρό.

Αρχικά, ορισμένες αντιδράσεις σημειώθηκαν από συστεγαζόμενα σχολεία και κάποιους Έλληνες γονείς, ευτυχώς όχι πολλούς. Σοβαρότερη αναστάτωση έμελλε να προκληθεί στα μέσα του δεύτερου χρόνου, με αφορμή αίτημα του πρέσβη της Αλβανίας προς το υπουργείο Παιδείας να επισκεφθεί το σχολείο. Τότε έγινε σαφές ότι το υπουργείο δεν είχε συνειδητοποιήσει πως το αίτημα για την ενίσχυση της διδασκαλίας της αλβανικής γλώσσας υλοποιούνταν στο σχολείο με τη διδασκαλία της αλβανικής. Μολαταύτα επρόκειτο για ένα εγκεκριμένο πρόγραμμα, η πραγματοποίηση του οποίου αποτελούσε ευθύνη των ίδιων των εκπαιδευτικών. Δεν ήταν δυνατό να αμφισβητηθεί εκ των υστέρων η έγκρισή του.

Τα προβλήματα οξύνθηκαν τον τρίτο χρόνο με την ολοκλήρωση του προγράμματος Ολυμπιακής Παιδείας. Δεν υπήρχε πλέον θεσμική κατοχύρωση της διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας, και κυρίως της αλβανικής, καθώς αυτήν αφορούσαν οι περισσότερες αντιδράσεις της διοίκησης και όχι την αραβική ή τα μαθήματα ελληνικών στους γονείς. Στο κλίμα αυτό, οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου αποφάσισαν να συνεχίσουν τα μαθήματα της μητρικής γλώσσας με χρηματοδότηση των ίδιων των γονέων. Έτσι, τα μαθήματα συνεχίστηκαν τον τρίτο και τον τέταρτο χρόνο σ' ένα καθεστώς «ημιπαρανομίας».

Στην αρχή της φετινής χρονιάς, πέμπτο χρόνο λειτουργίας των μαθημάτων, στηριζόμενοι σε κάποια παραθυράκια του νόμου, οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου αποφάσισαν να ζητήσουν από το υπουργείο τη διδασκαλία των αλβανικών και την αποζημίωση της δασκάλας. Η απάντηση που ήρθε ένα μήνα αργότερα ήταν θετική: η δασκάλα των αλβανικών μπορούσε πλέον να διδάξει στο σχολείο ως ωρομίσθια. Το ευχάριστο νέο ανακοινώθηκε στους γονείς οι οποίοι πληροφορήθηκαν έτσι ότι δεν χρειαζόταν πλέον να πληρώνουν για τα μαθήματα των παιδιών τους. Όταν, όμως, έφτασε η στιγμή της πληρωμής της δασκάλας, η διοίκηση ισχυρίστηκε ότι είχε γίνει λάθος και ότι τα μαθήματα της αλβανικής δεν κατοχυρώνονται νομικά, επομένως δεν γίνεται να ενταχθούν στο σχολικό πρόγραμμα. Ακολούθησε αναταραχή με σοβαρές επιπτώσεις στη λειτουργία των μαθημάτων: οι μαθητές μειώθηκαν, ενώ πολλοί γονείς άρχισαν να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την όλη προσπάθεια. Στο κλίμα αυτό, οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να βρουν μια λύση για να καλύψουν το κενό που έχει δημιουργηθεί, περιμένοντας ταυτόχρονα μια τελική απάντηση από το υπουργείο η οποία προσώρας εκκρεμεί.

Ορατά αποτελέσματα

Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που συνάντησαν, οι εκπαιδευτικοί του 132ου Δημοτικού Σχολείου θεωρούν ότι έχουν ήδη διαφανεί τα θετικά αποτελέσματα της δουλειάς τους. Ούτως ή άλλως, όπως εξηγούν, τα μαθήματα μητρικής γλώσσας εντάσσονται σε μια γενικότερη πολιτική του σχολείου, η οποία στοχεύει στην ένταξη των παιδιών, την επαφή με τους μετανάστες γονείς, αλλά και την υποστήριξη των ελληνικών οικογενειών που αντιμετωπίζουν προβλήματα (υποαπασχόληση, ανεργία κ.ο.κ.). Στη λογική αυτή, η προσπάθειά τους δεν εξαντλείται στα μαθήματα μητρικής γλώσσας. Φροντίζουν να διαθέτουν μετάφραση στις συναντήσεις με τους γονείς, εκδίδουν τις ανακοινώσεις τους σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αλβανικά, αγγλικά), ενώ επιδιώκουν ώστε όλες οι δραστηριότητες του σχολείου να αξιοποιούν τη γλώσσα και την κουλτούρα των μαθητών τους.

Στη συνολική αυτή πολιτική του σχολείου αποδίδουν η Στέλλα Πρωτονοταρίου και ο Πέτρος Χαραβιτσίδης το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν βελτιωθεί στα μαθήματα, διατυπώνουν με μεγαλύτερη ελευθερία τη γνώμη τους και διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Ιδιαίτερη βελτίωση στα μαθήματα παρουσιάζουν τα παιδιά που διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα. Εκτός αυτού, έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό οι συγκρούσεις μεταξύ μαθητών και δεν σημειώνονται φαινόμενα αποκλεισμού των παιδιών που πρωτοέρχονται στο σχολείο, ενώ έχουν σταματήσει και οι διαρροές μαθητών. Τα φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού έχουν αμβλυνθεί και οι μετανάστες γονείς έχουν αναπτύξει σχέσεις με τους δασκάλους αλλά και με τους Έλληνες γονείς. Ελάχιστες είναι πλέον οι αντιδράσεις από την πλευρά των Ελλήνων. Στο Σύλλογο Γονέων εκλέγονται και μετανάστες γονείς. Σημαντικό δρόμο θεωρούν οι εκπαιδευτικοί ότι έχουν διανύσει και οι ίδιοι: η μεθοδολογία που ακολουθούν έχει αλλάξει, διαχειρίζονται καλύτερα τα προβλήματα και τις προκλήσεις που εμφανίζονται καθημερινά, έχουν αποκτήσει άμεση επικοινωνία με τους γονείς. «Έχουμε γίνει πιο ανοιχτοί σε θέματα αντιλήψεων, στάσεων και συμπεριφοράς», εξηγούν. «Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία άλλαξαν οι γονείς, άλλαξαν οι μαθητές, αλλάξαμε κι εμείς οι ίδιοι».

«Ελευθεροτυπία» 23/6/2007)

Ποιήματα της εβδομάδας 1-42

Αγαπητοί/ές φίλοι/ες.

Με τη νέα χρονιά θα προσπαθήσω να επικοινωνώ μαζί σας, κάθε Σαββατοκύριακο, και με άλλο ένα τρόπο, τον ποιητικό λόγο. Πολλές φορές, ιδιαίτερα στην εποχή μας, είναι αναγκαίος, αποκαλυπτικός και δυναμικός.

ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ‘ΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ

Με ποιον δεν θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήταν να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιο γιατρικό θα ‘ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Τι βρωμιά δε θα ‘κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν’ αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιος είσαι;
Βυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το ‘χει ανάγκη.
………………………………….

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση και αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.



ΣΕ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της
ανεμοσάλευε.
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.

Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου
ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.

Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

Μπέρτολτ Μπρεχτ


ΑΝ ΜΕΙΝΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γινούνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνούνται.



ΑΓΡΥΠΝΙΑ

…………………………….
Το φως της λάμπας δε γνωρίζει τα χέρια μας
Είναι βλέπεις καπνισμένο και το λαμπογυάλι –
Τα χέρια μας πάνου στο τραπέζι είναι σαν ξερά πλατανόφυλλα
Δε μπορούν να κρατήσουν μια φυσαρμόνικα, να πουν «ευχαριστώ» ή «μεθαύριο»
Μονάχα όταν πιάνουν ένα άλλο χέρι
Ξαναγίνονται χέρια – και τότε ο κύκλος απ’ το φως της λάμπας
Είναι σαν σκουτέλι ζεστό φαϊ
Όπου μπορούν να φάνε δυο και τρεις και πιότεροι
Και να χορτάσουν.
………………………………….




Πίσω καπνίζουν τα χωριά κι οι πολιτείες μουγκρίζουν
Και πίσω απ’ τα κατάμαυρα της πυρκαϊάς ντουβάρια
Και πίσω από καπνών σταυρούς κι από σπαθιών γεφύρια
Νατη η αυγή τινάζοντας τον ήλιο της παντιέρα –
Η σάλπιγγα της λευτεριάς και τ’ άστραμμα του δίκιου.
…………………………………………………
Γιάννης Ρίτσος



ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Έχετε δει μια χελιδονοφωλιά τη νύχτα;
τα μικρά αυγά γαλανίζοντας κάτου απ’ τα’ αστέρια;
Η Μάρθα τρόμαζε να τα κοιτάζει και να συλλογιέται
πως από δω θα βγουν τόσα φτερά και τόσα τραγούδια. Γιατί
λοιπόν να μην ελπίζουμε
Θυμηθείτε τη χελιδονοφωλιά σα θα δυσκολευτείτε στη δουλειά σας.
Τα πάρα κάτου θα τα καταλάβετε. Είναι πολλά και σοβαρότερα.
Γι’ αυτό τραγουδάμε. Έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον.
Κι ακόμα πιο πολύ πιστεύουμε. Γι’ αυτό τραγουδάμε.

Θα φτιάξουμε την πυρκαϊά του κόσμου ένα άγαλμα
να κοιμηθούν στα πόδια του τα παιδιά με το μάγουλο
ακουμπισμένο στο ζερβί τους ώμο
να κοιμηθούν οι μανάδες δίχως να φοβούνται το χτύπημα
της πόρτας
να κοιμηθούν μια στάλα οι σκοτωμένοι μας που κουράστηκαν
πια να μην πεθαίνουν
όλοι να κοιμηθούμε για να ξυπνήσουμε αύριο νωρίς
πολύ νωρίς την πρώτη μέρα του ανθρώπου.
………………………………………………………..

Γιάννης Ρίτσος



ΕΜΜΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Ευλογημένο να ‘ναι το Εμπόδιο
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας
ότι δεν φταίμε εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης Χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκαματιάρικο άλλοθί της
η αλλοτρίωσή μας.

Κική Δημουλά




ΦΩΝΗ ΣΕ ΑΔΕΙΟΔΡΟΜΟΥΣ

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή.

Είναι η φωνή μου άγνωστη
στα μεγάλα του πλανήτη μας δράματα:
δίκαιου αφανισμοί, πείνες που τρων
την επιβίωσή τους για να ζήσουν,
ανισοτήτων άγριο λαθρεμπόριο,
πυρηνικά συμφέροντα,
πόλεμοι τουρίστες,
αποφάσεις που κυκλοφορούν
ινκόγκνιτο με μαύρα γυαλιά
μέσα σε αυθαιρεσίες αλεξίσφαιρες.
Και όλα αυτά κυβερνημένα
απ’ το παμπάλαιο, πανίσχυρο Έτσι.

Δεν είναι η φωνή μου ακουστή
στα φριχτά του πλανήτη μας δράματα.
Στο κραυγαλέο δεν ανέβηκε ποτέ
έμμετρα να καταραστεί
όσα στη γη διχάζονται,
λίπασμα το μισό
τ’ άλλο μισό για να θεριέψει.

Είναι η φωνή μου χαμηλή κι είναι παράμερη
σαν γνώση και σαν φόβος,
με το αδύναμο ισότονη
ισόφωνη με τη σιωπή.
Με τα καθημερινά και τα μικρά περιχύνεται
και αυτοπυρπολείται κάθε μέρα.
Κι αυτό είναι η εσώφωνη κραυγή της,
το θυμωμένο ρίγος της,
η έμμετρη κατάρα της στο άμμετρο,
η αγρύπνια της
δίπλα στα βογγητά των μεγάλων δραμάτων,
η ύπουλη μικρόσωμη σπρωξιά της
στο παμπάλαιο πανίσχυρο Έτσι.

Ουρλιάζουν οι τύχες
κωφεύει η αλλαγή τους
στην παμπάλαια, σεβάσμια
στεντόρεια φωνή της Ανάγκης.
Δεν έφτασε ποτέ της στην απήχηση.
Αποφάσεις ινκόγκνιτο με μαύρα γυαλιά
τη φιμώνουν στο δρόμο.
Γιατί θ’ απηχήσει η δική μου φωνή
κλέβοντας δάφνη υπεροχής
απ’ τη φωνή του κόσμου;
Είν’ η φωνή μου σεβαστική
στη νικημένη τη φωνή του κόσμου.

Ουρλιάζουν οι τύχες
κωφεύει η αλλαγή τους
Ο κραυγαλέος λόγος, Νάρκισσος.
Κι αν σκύβει πάνω απ’ τα δεινά
καθρέφτες πιο πολύ εξασφαλίζει.
Όχι, δεν καθρεφτίζεται η φωνή μου
στα μαύρα δεινά.
Σε ηχηρά διαβήματα
μέρος δεν παίρνει, δεν συν-κραυγάζει
να γίνουν λόφοι τα βουνά,
αλλιώς βουνά οι λόφοι.
Κάθεται χαμηλή σαν λόφος.

Όχι, δεν είναι η φωνή μου
ελευθερία ή θάνατος.
Είν’ ένα κρατητήριο φωνών
κι ευθανασία τους,
στόχος καρτερικός
στα κέφια του τρελού πυρηνικού πλησίον.
Είναι η φωνή μου ένα σκαμνί
για κουρασμένα λόγια,
για νικημένα που επιστρέφουν συμπεράσματα.
Είν’ η φωνή μου ένας αθόρυβος περίπατος
μοναχικής γραφής
σε βροχερούς αδειοδρόμους.

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
κι εκείνο το ηλίθιο το’ χαψε.

Κική Δημουλά



ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ’ αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλα του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.

Κώστας Καρυωτάκης




ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία
κι ο θάνατος, που τους ανανεώνουν)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορηρίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

Κώστας Καρυωτάκης





ΔΥΝΑΜΩΣΙΣ

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ’ το σέβας κι από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάγει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ’ έθιμα κι απ’ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξη,
το σπίτι το μισό να γκρεμισθεί.
Έτσι θ’ αναπτυχθεί ενάρετα στη γνώση.

Κωνσταντίνος Καβάφης




ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Καβάφης






Στα 200 π.X.

«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων—»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

Κωνσταντίνος Καβάφης







" Γίνε ό,τι θέλεις.
Ένας ονειροπόλος .Ένας ανένταχτος. Ένας αραχτός.
Ένας ερευνητής .Ένας ακτιβιστής. Ένας ανύπαρκτος.
Ένας θεατής. Ένας δάσκαλος.
Γίνε ό,τι γουστάρεις, ρε παιδάκι μου. Εγώ μαζί σου.
Μόνο αυτό, που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν,
πρόσεξε μη γίνεις.
Ένας χρήσιμος ηλίθιος!"
Αλκυόνη Παπαδάκη



"Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν
ποτέ ν' απλώσουν τα "ρούχα" τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.
Πάντα βρεγμένα τα φορούν.
Δεν είναι η ζωή που φταίει γι' αυτό , κι ας της ρίχνουν
όλα τα βάρη.
Ούτε οι ίδιοι , βέβαια φταίνε.
Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.
'Εναν ολόδικό τους ήλιο.
Ν' ανατέλλει, να δύει και πάλι ν' ανατέλλει λαμπρός
μέσα τους." Αλκυόνη Παπαδάκη




Μητέρα μας
Είναι η στιγμή που αναπνέουμε
Το φώς πάνω στον βράχο
Ο ίδιος ο βράχος.
Είναι το ρίγος που νιώθουμε
Όταν κάποιος έρχεται ή φεύγει-
Το φύλλο του φθινοπώρου
Που πέφτει πάνω στο βηματισμό μας.
Είναι το χαίρε που ανταποδίδουμε
Στο μεσουράνημα του ήλιου-
Η σκέψη που διατρέχει με θέρμη τον κόσμο.






Όσο και να φωνάζεις
Αν δεν παραβιάσεις το κιγκλίδωμα των αισθήσεων
Να δραπετεύσεις στο αγνάντιο
Να δεις τις τροχιές του πνεύματος
Ν’ ακούσεις τις κρυμμένες φωνές
Μακριά από τα νήματά σου
Δίχως ηλικία και δίχως όρια-
Θα σε κλυδωνίζει η ίδια πάντα διαδρομή
Η ίδια πάντα ανυπότακτη θύελλα
Η τρικυμία στο μικρό σου κύπελλο.

Δημήτρης Μιχαλάκος



Είναι καιρός
Η τεθλασμένη των συνόρων μας
Να γίνει η αρμονία του κύκλου
Ν’ απλώνεται η καρδιά
Και να μένει άπλετος χώρος
Για όσα καταφρονέσαμε.

Ανοιχτά να ‘ναι
Το φως να βρίσκει το φως
Τα παιδιά μας ν’ αντικρίζουν τα έργα μας-
Άφοβα να βλέπουν
Στο κλάσμα της αστραπής
Το γονιό και την πατρίδα τους την πρώτη.

Δημήτρης Μιχαλάκος



Μην καρτεράτε
να λυγίσουμε
ούτε για μια στιγμή.
Μηδ’ όσο
στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ
μα πάρα πολύ αγαπήσει.

Φώτης Αγγουλές



ΓEPMANIKO EΓXEIPIΔIO ΠOΛEMOY
(απόσπασμα)

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ.
O λόγος: έχουνε κιόλας φάει.

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
χωρίς να 'χουνε δοκιμάσει
κρέας της προκοπής.

Πώς ν' αναρωτηθούν πούθ' έρχονται
και πού πηγαίνουν;
Είναι, τα όμορφα δειλινά.
τόσο αποκαμωμένοι.

Το βουνό και την πλατιά τη θάλασσα
δεν τα 'χουνε ακόμα δει
όταν σημαίνει η ώρα τους.

Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί
γι' αυτό που είναι ταπεινό
ποτέ δε θα υψωθούν.


ΠOΛΛOI ΛATPEYOYNE THN TAΞH

Πολλοί λατρεύουνε την τάξη. Για να φάνε βάζουν
τραπεζομάντηλο απάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν
με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν
το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους στήνεται,
και το σπίτι τους επίσης, σ' έναν κόσμο που ολοένα βουλιάζει μες
στο βούρκο.
A, τα συρτάρια τους θα 'ναι πεντακάθαρα. Όμως στην άκρια
της πόλης
βρίσκεται το εργοστάσιο που κόκαλα αλέθει, η ματωμένη
γεννήτρα της υπεραξίας! A, τι ωφελεί,
χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς
τα νύχια των χεριών σου καθαρά;

Μπερτολτ Μπρέχτ



ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Πήραμε τα σπίτια σειρά και δεν είχαν
ένα ρόδο στα τζάμια τους. Περπατώντας ακούσαμε
τις φωνές των παιδιών, μουσκεμένες, παράφωνες,
γιομάτες ραγίσματα. Οι μηχανές απειλούσαν
στα εργοστάσια τους φίλους μας – κι ύστερα,
τόσα χέρια στον κόσμο, χωρίς λίγο χώμα,
να φυτέψουν το σπόρο τους, να πλάσουνε κάτι,
να δέσουν το εγώ τους με τούτο τον κόσμο,
με τούτο το φως. Κι απάνω τους έτοιμο
το κοβάλτιο. Το μαύρο του στόμιο
χάσκει σαν άβυσσο – έχει
τη γης όλη απέναντι.
(Υπάρχουν σοφοί που σκάφτουν τον ήλιο με ακάθαρτα χέρια.
Μην εμπιστεύεστε. Μόνο η αγάπη είναι σοφή).

Νικηφόρος Βρεττάκος




ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Το παιδί της μεγάλωσε. Έκλεισε σήμερα
τα έξι του χρόνια. Το χτένισε όμορφα.
Δε θα ‘χει πια ανάγκη. Περνά και το βλέπει.
Στη γωνιά της πλατείας στέκει σαν άντρας.
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα έχει κιόλας
πουλήσει τα τέσσερα. – Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα. Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,
απάνω και κάτω. Σκοτάδι:
«Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα
σπίρτο
να φωτήσει τον κόσμο»

Νικηφόρος Βρεττάκος


Μετά

Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Τα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.

Ρίτσος Γιάννης
Aθήνα, 16.1.1988



Ακόμη μια νύχτα

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.

Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.

Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.

Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι.

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους


Τάκης Σινόπουλος



Ανάσταση

Να τ’ η μεγάλη νύχτα! Καλή νύχτα!
Ψηλά το κυπαρίσσι σε καλεί.
-Έλα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις
μάιδε να θυμηθείς και να ξεχάσεις.

Πατρίδα; Πουλημένη στο σφυρί!
Λεφτεριά; Με χαλκάδες δεν μπορεί!
Παιδιά; Που τα ‘χει ας κλαίει μέχρι θανάτου,
Θα ‘ναι σκλαβ’ ή προδότες τα ορφανά του!

Εισ’ άδειος ήσκιος μέσα σ’ όλα τ’ άδεια.
Δεν είναι τόσο μάβρα τα σκοτάδια
του τάφου, όσο τα φέγγη της ημέρας,
τα φέγγη της σκλαβιάς και της φοβέρας.

Πιο σίχαμ’ απ’ το κάθε γης σκουλήκι,
οι θεόμορφοι δυνάστες σου και λύκοι.
Μη λες αφανισμό το θάνατό σου,
αφού δε ζούσες για τον εαφτό σου.

Αν έκανες το χρέος σου στο λαό,
σαν ξεχυθεί με πάθος παλαιό
την πάσαν ατιμία να συνεπάρει,
μ’ άλλους πολλούς θα ‘χει κ’ εσέ μπροστάρη.

Κώστας Βάρναλης


Ώρα καλή

Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή,
που φεύγετε απ’ την άβυσσο και για τον ήλιο πάτε,
την αλυσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί,
ν’ ακούσω το τραγούδι σας, καθώς περνάτε.

Βάλτε ρυθμό στο βήμα σας και στο τραγούδι σας θυμό.
Ξυπόλυτοι περάσαμε της δυστυχίας τον ποταμό,
κι ήταν το ρέμα δυνατό και θυμωμένη η Λάμια,
κι είχε ριγμένα στο βυθό, κοπανισμένα τζάμια.

Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή.
Κεντώ στο μισοσκόταδο έναν ήλιο για κονκάρδα,
την αλυσίδα μου κρατώ, μη σέρνεται και κρουταλεί,
απόψε, που σταυρώνεται σαν το Χριστό, η Ελλάδα.

Φώτης Αγγουλές



Επιστροφή

Να ‘μαι ξανάρθα πίσω.
Κι έχω τραγούδια να σας πω
πολλά, μα πριν σας τραγουδήσω,
Πού είν’ τα κρίνα; Πού είν’ τα γιασεμιά;
Έχω μια θλίψη να κοιμήσω.



Επίλογος

Το σπαραγμό σου Ελλάδα μου, ποια νύχτα θα μου κρύψει;
Ποιος πόνος θα μου πει;
Ξεπέρασα τον πόνο πια και τη βαθιά σου θλίψη,
κι έφτασα στη σιωπή.
Και στέκω εμπρός σ’ ένα σωρό ρημάδια και συντρίμμια,
κι ούτε μια δέηση να πω μπορώ, ούτε μια βλαστήμια.

Φώτης Αγγουλές



Καίγουνται

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά.
Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια,
έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια,
κι είναι δεμένοι με τη γη.

Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη,
μοχθούν για δυο πικρές ελιές, και μια μπουκιά ψωμί,
ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρω τους ανθοβολούνε οι κάμποι,
καίγουνται κι απ’ τις φλόγες τους φωτίζεται η ζωή.

Φώτης Αγγουλές


Οι μοιραίοι
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,μες σε καπνούς και σε βρισιές,(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)όλη η παραία πίναμε εψές,εψές, σαν όλα τα βραδάκια,να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλοκαι κάπου εφτυούσε καταγής,ω! πόσο βάσανο μεγάλοτο βάσανο είναι της ζωής!Όσο κι ο νους αν τυραννιέταιάσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ήλιε και θάλασσα γαλάζακαι βάθος του άσωτου ουρανού,ω! της αυγής κροκάτη γάζαγαρούφαλλα του δειλινού,λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκαπαράλυτος - ίδιο στοιχιότου άλλου κοντόμερη η γυναίκαστο σπίτι λιώνει από χτικιό,στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζηκ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!-Φταίει ο θεός που μας μισεί!-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμαδεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρναπίνουμε πάντα μας σκυφτοί,σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρναόπου μας εύρει, μας πατεί:δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης

Με εκλογές εν όψη

Βάρδα να δράσωμε κι εμείς για τα...συμφεροντάκια μας,
Βάρδα να διορίσωμε και τα .... πατριωτάκια μας,
Βάρδα κι εμείς να κόψωμε,
Βάρδα κι εμείς να ράψωμε,
Κι αυτούς που δεν χωνεύομε με μιας να τους προγράψωμε!
Και ...κίτρινα υβριστικά «πανιά» να ξεδιπλώσωμε,
Κι έπειτα τις αρίδες μας στον... ίσκιο τους ν απλώσωμε!

Μ αυτά δεν θα προκόψει ..

Με χαιρετάς στον δρόμο,
Και με χτυπάς στον ώμο,
Μα εγώ θα σε μαυρίσω,
Στο λέω μπρός και πίσω!

Και αν άμαξα μου δώσεις
Με ολόχρυσο λακέ,
Κι αν όλον με χρυσώσεις,
Θα φάς τον ... τενεκέ.

Μαύρο λοιπόν κι ο μασκαράς,
Ο ... τάδε και ο ...δείνας!

Παρά την πλάνη και τη ζάλη...

Τα πάντα πλάνη και ψευτιά και
...λόγια, λόγια, λόγια!
Μα οι τρελλοί κι οι φρόνιμοι τα δένουν ...κομπολόγια! ...
Νομίζω πως ευρίσκομαι εις κόσμον ... εξ αγγέλων,
Και θλίβομαι για το παρόν, μα ελπίζω για το μέλλον!...

Και επίλογο...στο χάλι!

Πάνε πονηριές και δόλοι,
Και σωφρώνως λένε όλοι,
Πως θα βάλουν πλέον παύλα,
Στα σημερινά τα φαύλα!

Σκατά εδώ, σκατά εκεί, σκατά κι ο κόσμος όλος
κι απ΄τα πολλά πια τα σκατά μου πιάστηκε κι ο κώλος.
Έρχεται ο ένας ο σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
σαν φύγει όμως βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε.

Ειλικρινά υμέτερος,
Γ. Σουρής

Οι πόνοι της Παναγιάς
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Κώστας Βάρναλης


ΤυχερόςΑνεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνουσε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,να γελιέσαι πως είν' Ελλάδα ο τόπος.Μα δίπλα τ' αγκαλιάζει να τα σπάσειτου ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.Aν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,ίσως, ραγιά να ξύπναες κάποιαν ώρα:«Στη χώρ 'αυτή που τηνε λέω δικιά μουξένος είμαι και τυχερός που ζω!»Κώστας Βάρναλης
ΤΟ ΣΚΑΚΙ Έλα να παίξουμε.Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη)Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)Θα σου χαρίσω τους πύργους μου(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μουΈχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μουΚι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)Όλα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσωΜονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσωΠου ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνειΔρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλληΓελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σουΜπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικάΑναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.Μανόλης Αναγνωστάκης
«Η μπαλάντα του Ούρι»Ουρανέόχι δε θα πω το ναιουρανέφίλε μακρινέ.Πώς να δεχτώάλλης αγκαλιάς τη στοργήπώς να δεχτώμάνα μου είναι η γη.Πως ν’ αρνηθώτης ζωής το φως το ξανθόαχ ουρανέπόνε μακρινέ.Κάθε δειλινόκοιτώ τον ουρανότο γαλανόκι ακούω μια φωνήκαμπάνα γιορτινήνα με παρακινεί.Κάθε Κυριακήμου λέει να πάω εκείεκεί εκείπου χτίζουνε φωλιάαλλόκοτα πουλιάστου ήλιου τα σκαλιά.Κάθε δειλινόκοιτώ τον ουρανότο γαλανόκαι μια φωνή τρελήσα χάδι κι απειλήκοντά της με καλεί.Κάθε Κυριακήμου λέει να πάω εκείεκεί εκείμου τάζει ωκεανούςκομήτες μακρινούςκαι ό, τι βάζει ο νους.Νίκος Γκάτσος



Κι ήθελε ακόμη

Κι ήθελε ακόμη πολύ
φως να ξημερώσει. Όμως
εγώ
Δεν παραδέχτηκα την
ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή
έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να
συντηρήσω μέσα στις
φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε
πληγές αλλόφρονες
στους δρόμους
Τον πανικό που
στραγγαλίζει την
καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες,
με σπουδή φορτώσατε το
εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας
ασφαλής: Θα πέσει η
πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε
μια γωνιά, μαζεύω με
τάξη,
Φράζω με σύνεση το
τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια
στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία
τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το
δίχτυ μου και
περιμένω.
'Όρθιος και μόνος σαν
και πρώτα περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης


Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την
Ποίηση, θα μου πεις,
Την ιερότερη εκδήλωση
του Ανθρώπου
Την χρησιμοποιείτε
πάλι ως μέσον,
υποζύγιον
Των σκοτεινών
επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της
ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας
στους νεωτέρους.

― Το τί δ ε ν πρόδωσες ε
σ ύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου,
χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα
υπάρχοντά σας
ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές
και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς
μάτια για να βλέπετε,
χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με
σφραγισμένα στόματα
και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα
ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και
ρητορείες πάλι, θα
πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα
και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να
καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο
άνεμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης



ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΑΧΗΣ

Η αμαξοστοιχία με τους στρατιώτες ανέβαινε προς τα σύνορα,
με πυροβόλα, εμβατήρια, θυρεούς, και σημαίες. Μια δεύτερη,
την ίδια στιγμή, κατεβαίνοντας, έφτανε κιόλας εκεί
που χωρίζει τους λόφους ένα αθώο ποτάμι. Η μάχη
θα δινότανε την αυγή. Ετοιμάζανε τα τουφέκια τους
οι νέοι στρατιώτες – κι απ’ τις δυο πλευρές.

Αν μπορούσα τη νύχτα, αν είχα
χτίσει δύο τοίχους κι είχα ρίξει μια στέγη,
θα τους έβγαζα τότε τις στολές της εθνότητας,
θα τους έβαζα έπειτα στη γραμμή και μετά,
Ένα – δύο, εν – δυο, θα τους έπαιρνα σπίτι μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος



ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ
(παρωδία)

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι
σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη·
αν δεν πιστεύεις τίποτα κι οι άλλοι δε σε πιστεύουν·
αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·
κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις
κι αν σ’ όσα ψέματα σου λεν με πιότερ’ απανταίνεις·
κι αν να μισείς εφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε
κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις
κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο·
το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις
το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις·
αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κ’ οι άλλοι
γι αληθινό – να παγιδέβουν τον κουτό κοσμάκη·
αν λόγια κ’ έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας
τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να πληθαίνεις πάντα
και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις·
κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι
και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ‘χεις·
αν η καρδιά, τα νέβρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις
γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν·
αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμένος
κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς τη μέση·
κι αν μήτε φίλους μητ’ εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν·
αν δεν αφήνεις εφκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνέβει,
δικιά σου θα ‘ναι τούτ’ η Γης, μ’ όλα τα κάλλη που ‘χει
κ’ έξοχος θα σαι Κύριος, αλλ’ Ά ν θ ρ ω π ο ς δε θα ‘σαι!

Κώστας Βάρναλης



Αγαπητοί/ές φίλοι/ες.
Παγκόσμια μέρα του παιδιού χθες, συνεχίζουμε με ένα σατυρικό ποίημα.



Ο ΚΥΡ ΔΑΜΩΝ ΠΕΡΙΚΛΗΣ
(Αφιερωμένο σε όλους τους εκπαιδευτικούς)

Ο κυρ Δάμων Περικλής, άνθρωπος των γραμμάτων,
σχολικός επιθεωρητής,
ξεκινάει μια πρωία για να επιθεωρήσει
τα σχολειά στην επαρχία.

Βάζει μπρος την αμαξάρα, παίρνει χάρτη και γυαλιά και ακούγοντας Νταλάρα,
όλος κέφι και τραγούδι, βγαίνει έξω από την πόλη,
με κατεύθυνση Αργοστόλι.

Τον βοηθάει και η μέρα, ήλιος λάμπει,
στα κλαδιά κελαηδάνε τα πουλιά.
Το τοπίο μια μαγεία κι ο κυρ Δάμων Περικλής
νιώθει πέραν ευτυχής.

Χωραφόδρομο πατάει και τον χάρτη του κοιτάει. Ξάφνου μέσα στη σιωπή, ένα «μπαμ» τρομαχτικό
και το αμάξι του κυρ Δάμων
σταματάει στο λεπτό.

Βγαίνει έξω ο Περικλής. Το κεφάλι του σαστίζει.
« Τι 'ναι τούτο που καπνίζει;»
Τεχνικά είναι αμαθής. Τον πιέζει και η ώρα.
Σκέφτεται: «Τι κάνω τώρα;»

Ακούει σφύριγμα κεφάτο κι ένα αγόρι —κάπου εννιά—, χαιρετάει τον Περικλή.
Τον ρωτάει τι έχει συμβεί. Πάει ανοίγει το καπό.
«Να του ρίξω μια ματιά;»

Με δυο-τρεις χειρονομίες, άγνωστες στον Περικλή.
«Ξαναδοκιμάστε τώρα»,
παίρνει μπρος η μηχανή.
Και ο κυρ Δάμων —το μυαλό—
με το στόμα ανοιχτό.

«Μα εσύ είσαι μεγαλείο! Σκέτο «ζενί*» της τεχνικής.
Δεν πηγαίνεις στο σχολείο;»

Και ο μικρούλης όλο μπρίο.
«Μόνο σήμερα δεν πήγα,
θα 'ρθει επιθεωρητής.
Γι' αυτό ο δάσκαλος, ο κύριος Κράξης,
έδιωξε όλους τους χαζούς της τάξης».



Σχήμα της απουσίας I

Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―

Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.


Γιάννης Ρίτσος

(από τα Ποιήματα 1930-1960, B΄, Kέδρος 1961)


Στα δικά σου τα σχολεία

Στα δικά σου τα σχολεία
είμ' από μικρό παιδί
μα ούτε ανάγνωση γνωρίζω
ούτε δυστυχώς γραφή.

Σαν το γάλα της μητέρας
που φαρμάκωσε παιδί
έτσι μοιάζει κι ο αέρας
που μας έδωσες εσύ.

Στα δικά σου τα σχολεία
πέρασε πολύς λαός
τ' όνομά σου "κοινωνία"
το ψευδώνυμο "καημός".

Μάνος Ελευθερίου

Επίκαιρα άρθρα

Παιδιά, ξεκρέμαστα .

Πριν από λίγες μέρες ενώ οδηγούσα σε πάροδο της Μακαρίου, με 25 περίπου χιλιόμετρα, πετάγεται μπροστά μου ένα όργανο της τάξης, με σταματά για τον συνήθη έλεγχο και με κατσαδιάζει γιατί στο πίσω κάθισμα, η κόρη μου δεν είχε φορέσει, ακόμη, τη ζώνη ασφαλείας. Πάλευε να το πράξει, την ώρα που το αυτοκίνητο βρισκόταν σε κίνηση. «Κυρία μου», μου είπε, «ο νόμος δε λέει να φοράμε τη ζώνη όταν το αυτοκίνητο κινείται, λέει φοράμε τη ζώνη π ρ ι ν ξεκινήσει». Ρεζίλι εγώ, ο αστυνομικός, απολύτως σωστός, στο τσακ γλύτωσα το 50λίρο, με λυπήθηκε και με άφησε να φύγω. Χθες σε ένα σχολείο της Λευκωσίας, αλλά και καθημερινά σε όλα τα σχολεία της Κύπρου, οι μαθητές, (ακόμη και στην Προδημοτική), μετακινούνται σε εκδρομές και σχολικές επισκέψεις, με λεωφορεία τα οποία δεν έχουν ζώνες ασφαλείας, ή ακόμη χειρότερα δεν έχουν σε όλα τα καθίσματα (όποιον πάρει ο χάρος δηλαδή). Κάποιοι γονείς στο συγκεκριμένο σχολείο δεν άφησαν τα παιδιά τους-και μπράβο τους- να μπουν στα λεωφορεία. Όμως αντίστοιχα, όλοι μας, πόσες φορές αφήσαμε τα δικά μας παιδιά να ταξιδέψουν μέσα στον αυτοκινητόδρομο, ή ακόμη χειρότερα στα βουνά και στους γκρεμούς χωρίς καμία ζώνη να τα προστατεύει; Ξέρετε τι σκέφτεται ο γονιός. Πως αν πάω στο σχολείο και κάνω θέμα θα είμαι απλώς, ή τρελή ή ιδιότροπη. Οι δασκάλες θα σκέφτονται ότι έχω χαλάσει τη διασκέδαση των παιδιών και η διευθύντρια ότι της προκαλώ προβλήματα. Κι όμως, όπως ο αστυνομικός πετάχτηκε στο δρόμο μου, για να σώσει από τον κίνδυνο έστω και ένα παιδί, γιατί δεν πετάγεται και μέχρι τα σχολεία, να σώσει 30, ή 300 παιδιά; Είναι ή δεν είναι αυτό παρανοϊκή αντιμετώπιση; Ο νόμος γιατί ισχύει για όλους, πλην των λεωφορείων; Η Επιτροπή Παιδείας της Βουλής που τις μεγαλοστομίες τις έχει πρόχειρες, γιατί δεν περνάει ένα νόμο ο οποίος να απαγορεύει σε οποιονδήποτε να θέτει σε κίνδυνο τα παιδιά, μεταφέροντας τα με μη ασφαλή μεταφορικά μέσα; Το Υπουργείο Παιδείας που βγάζει μέρα νύκτα εγκυκλίους για ότι θυμηθεί, γιατί δεν κυκλοφορεί μια σχετική και για αυτό το θέμα; Ο Υπουργός που από το πρωί που ξυπνάει, μέχρι το βράδυ που πάει για ύπνο, όλο μας λέει για μεταρρυθμίσεις και για νέες εποχές, γιατί δεν κάνει κάτι; Στο τέλος της ημέρας ας ρωτήσουν τους γονείς τι προτιμούν: τα παιδιά να χάσουν την εκδρομή ή να την «απολαύσουν» κινδυνεύοντας;
Της Στάλως Παπαναστασίου
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» 19-10-2007


Απόστρατοι λοχαγοί των ΗΠΑ: Στο Ιράκ, ή υποχρεωτική θητεία ή αποχωρούμε

Νέο πλήγμα από στρατιωτικούς δέχεται η πολιτική Μπους στο Ιράκ. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, ένας απόστρατος στρατηγός που υπηρέτησε στο Ιράκ και τώρα 12 απόστρατοι λοχαγοί επικρίνουν τον πόλεμο, που μέχρι σήμερα έχει κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς, αλλά και σε 3.800 Αμερικανούς στρατιώτες.

Δώδεκα απόστρατοι λοχαγοί του αμερικανικού στρατού ξηράς, που υπηρέτησαν στο Ιράκ μεταξύ 2003 και 2006, κάλεσαν την κυβέρνησή τους να εγκαταλείψει το Ιράκ αμέσως ή να επιβάλει υποχρεωτική στράτευση.

«Για να συνεχιστεί αυτή η επιχείρηση (...) θα πρέπει η εθελοντική θητεία να γίνει υποχρεωτική. Σε αντίθετη περίπτωση, η καλύτερη λύση είναι να εγκαταλείψουμε άμεσα το Ιράκ», γράφουν σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Washington Post. «Σταδιακή απόσυρση (των στρατευμάτων) δεν θα βοηθήσει να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος και θα έχει βαρύ τίμημα σε αίμα και χρήμα», γράφουν, εκφράζοντας ξεκάθαρα αρνητική άποψη έναντι των σχεδίων του προέδρου Μπους για επαναπατρισμό από το Ιράκ 30.000 Αμερικανών στρατιωτών ώς το ερχόμενο καλοκαίρι.

Πριν από λίγες ημέρες, απόστρατος στρατηγός, ο Ρικάρντο Σάντσεζ, είχε χαρακτηρίσει «ανίκανους» τους Αμερικανούς πολιτικούς ηγέτες και είχε αποκαλέσει τον πόλεμο στο Ιράκ «εφιάλτη δίχως τέλος».

Οι δημόσιες τοποθετήσεις στρατιωτικών επί θεμάτων που άπτονται των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας έχουν δημιουργήσει θέμα στις ΗΠΑ, όχι ως προς το δικαίωμά τους να εκφράζονται, αλλά για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν, ιδίως όταν ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη πόλεμος. Όσο υπηρετούν, οι στρατιωτικοί δεσμεύονται από τον Κανονισμό του στρατού. Όταν αποστρατεύονται, όμως, έχουν δικαίωμα δημόσιας τοποθέτησης βάσει της Πρώτης Τροπολογίας του αμερικανικού Συντάγματος.

ΕΡΣΗ ΒΑΤΟΥ (Πηγές: Γαλλικό, Washington Post)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/10/2007