Ποίημα της εβδομάδας 91

Είμαστε υπεύθυνοι

Για να χτίσουν μια καλύβα
παίρνουν κοκκινόχωμα νερό ζυμώνουνε τη λάσπη με τα πόδια
ρίχνοντας άχυρο τριμμένο για να δέσουν τα πλιθιά όταν
τ’ αραδιάσουνε στον ήλιο.
Εμείς το μόνο που ‘χαμε ήταν στάχτη αίμα και σκουριασμένο
συρματόπλεγμα.
Χρόνια και χρόνια τώρα πασχίζω να στεριώσω το μικρό πλιθί
μου μ’ αυτά τα υλικά
χρόνια πασχίζουμε να χτίσουμε τον κόσμο
να τον μεταμορφώσουμε
ζυμώνουμε τη λάσπη και συνεχώς διαλύεται
απ’ τις προλήψεις τις βροχές τις προδοσίες.
Είμαστε υπεύθυνοι για τα υλικά
για τις λιποψυχίες μας
είμαστε υπεύθυνοι για την επιμονή μας
να ζυμώνουμε ακόμα με τα γυμνά μας πόδια
τη στάχτη και το αίμα.

Άρης Αλεξάνδρου

Ποίημα της εβδομάδας 90

Υποσημείωση

Φίλε ή αντίπαλε μην τ' αναγγείλεις πουθενά.
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος.

Άρης Αλεξάνδρου

Να δούμε το θάνατό μας τρώγοντας;

Είναι χρόνια τώρα, που με καταδιώκει μία φαντασίωση. Την οποία, αν είχα τις γνώσεις και τις δυνατότητες, θα φρόντιζα να κάνω πράξη.
Δηλαδή, να κατεβάσω τους πομπούς των τηλεοράσεων σε όλο τον πλανήτη για ένα απροσδιόριστο διάστημα. Ξαφνικά, όλες οι τηλεοράσεις, να γεμίσουν με παράσιτα, να μην εκπέμπουν τίποτα εκτός από "χιόνια".

Ένας καλός φίλος και διακεκριμένος ψυχίατρος στον οποίο είχα εκμυστηρευτεί το...τρομοκρατικό μου όραμα, πριν χρόνια στην Αθήνα, μου είπε, πως αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε πρώτα ένα κύμα αδιανόητων καβγάδων μεταξύ των ανθρώπων, μετά ένα κύμα μαζικών αυτοκτονιών και τέλος ένα μεγάλο κύμα έξαρσης των καταθλιπτικών φαινομένων ακόμα και με οργανικά συμπτώματα.

Δηλαδή; του είπα... Δηλαδή, μου απάντησε, τα ίδια περίπου συμπτώματα που έχουν οι τοξικομανείς σε συνθήκες στέρησης. Ναι, ακριβώς, απάντησε, για να συμπληρώσει πως η τηλεόραση είναι εξίσου εθιστική με το τσιγάρο και άλλες χημικές ουσίες.

Και μετά; Τον ξαναρώτησα...
Και μετά, μου απάντησε, υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα, ίσως βεβαιότητα, πως θα είχαμε ένα πρωτοφανές μαζικό ξέσπασμα κατά των Κυβερνήσεων, κατά πάσας Αρχής, με αίτημα την επιστροφή στην ανθρώπινη ζωή, την επιστροφή σε ανθρώπινους δεσμούς , τη φύση κλπ. Θα έχουμε μία πλήρη αντιστροφή του τρόπου σκέψης τόσο μεγάλη που δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί. Στην πραγματικότητα, θα έχουμε Επιστροφή στη Σκέψη.
Έχετε προσέξει αγαπητοί αναγνώστες πώς φτιάχνονται πια οι ειδήσεις; Το ρεπορτάζ, ανάλογα με το θέμα και τη "δραματικότητά" του, είναι συνοδευμένο από μουσική και υπότιτλους, και ο δημοσιογράφος κάνει μια "παλλόμενη" εισαγωγή με φωνή που προσπαθεί να είναι γεμάτη νόημα. Με άλλα λόγια, το όλον θυμίζει περισσότερο τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας που υποβάλλει συναισθηματικά παρά "είδηση".
Και ας μην το υποτιμάμε αυτό στο ρόλο που παίζει. Γιατί, ακριβώς αυτή η λεπτομέρεια είναι που ακυρώνει τη δυναμική τής είδησης και την καθιστά "θέαμα" που δεν μας αφορά. Είναι... "ταινία".
Ξέρετε ποια είναι η λιγότερο πετυχημένη ζώνη του Euronews; Η γνωστή "no comment" στην οποία προβάλλονται ρεπορτάζ χωρίς ίχνος αφήγησης, μουσικής και άλλου δραματικού στοιχείου. Ο λόγος απλός. Η αλήθεια πονάει και ενοχλεί. Μας βγάζει από τη βολική θέση του θεατή. Και είναι καταμετρημένο πως όταν το Euronews προβάλλει τη συγκεκριμένη εκπομπή κάθε μέρα, εκατομμύρια τηλεθεατές γυρίζουν την τηλεόραση αλλού. Συνήθως μάλιστα, όχι σε άλλο ειδησεογραφικό κανάλι, αλλά σε μουσικό. Για...αντίδοτο!
Κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο ένα ντοκουμέντο(;) που αρκετά πειστικά θέλει να αποδείξει πως τα ρεπορτάζ στη Γεωργία που υποτίθεται πως αναδεικνύουν τη βία των Ρώσων είναι όλα στημένα, πως έχουν χρησιμοποιηθεί ηθοποιοί και πως όλες οι εικόνες που είδε η Δύση στην τηλεόραση και που κατά κανόνα προκαλούσαν την υπέρ των Γεωργιανών συμπάθεια, ήταν σκηνοθετημένα.

Δεν είμαι σε θέση να ελέγξω την πραγματικότητα. Όμως, είμαι σε θέση να πω ότι όλοι μας πια, είμαστε ζαλισμένοι από τις "ειδήσεις", τον τρόμο που παράγουν και τον εντυπωσιασμό που θέλουν να προκαλούν τα κανάλια στο παιγνίδι της θεαματικότητας.

Κάπου μεταξύ μπριζόλας και αναψυκτικού, ανάμεσα σε δυο γουλιές και μια μπουκιά, είδαμε τον δεμένο πισθάγκωνα σερνόμενο στο πάτωμα κρατούμενο του Γκουαντάναμο, τον αποκεφαλισμό ενός ομήρου στο Ιράκ, τα παιδιά με τα τυφέκια στην Παλαιστίνη, όλα μπερδεμένα και ανακατωμένα με το τελευταίο κλιπ της Δέσποινας Βανδή, μια συνέντευξη του Ρουβά, τον Εφραίμ από το Βατοπέδι, τις ιπποδρομίες στο Kent κλπ.

Και όλα χάνουν το μέτρο και την αξία τους.

Έτσι, ακυρώνονται συστηματικά οι αυθεντικές συναισθηματικές και λογικές μας αντιδράσεις.

Με τον αχταρμά των εντυπώσεων που δυναμιτίζει κάθε λογική και κριτική διεργασία.

Και ο κουρασμένος ανθρωπάκος, που από το πρωί τρέχει για να επιβιώσει, να πληρώσει τις δόσεις του και να καλύψει τις υποχρεώσεις του, πέφτει μισολιπόθυμος στον καναπέ κάθε βράδυ και δέχεται την ομοβροντία των εικόνων. Των εικόνων στις οποίες και ο ίδιος συμμετέχει.
Γιατί αύριο, ο θάνατός του μπορεί να γίνει θέαμα από μια κάμερα που ήταν στημένη στο δρόμο πιο πέρα. Όλα εικόνα.
Εικόνα και η ίδια η ζωή. Και εν τέλει, αντί να ζούμε τη ζωή, "ζούμε" την εικόνα της, σκηνοθετημένη από κάποιους άλλους με τη δική μας ανοχή.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη, το λιώσιμο των πάγων, ο θάνατός μας δηλαδή, τείνει να γίνει και αυτός, άλλο ένα υπερθέαμα.
Οι συνεχείς καταστροφές από κυκλώνες και τυφώνες επίσης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η αφόρητη πίεση που αυτή τη στιγμή εξουδετερώνει εκατομμύρια ανθρώπους οικονομικά σε όλον τον πλανήτη, το ίδιο.
Η Κοινωνία του Θεάματος, όπως την περιέγραψε από το 1967 κιόλας ο Γκυ Ντεμπόρ όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά εξελίσσεται ακόμα. Το χειρότερο είναι πως συνήθως την ελέγχουν και την παράγουν άνθρωποι ουσιαστικά αναλφάβητοι. Οι οποίοι τακτικά απλά καλλιεργούν τα συναισθήματα που βολεύουν τις εξουσίες. Και οι εξουσίες μόνο με ένα συναίσθημα βολεύεται. Αυτό του φόβου.
Εμείς; Εμείς απουσιάζουμε.
Είμαστε καρφωμένοι στις οθόνες μας και παρακολουθούμε το τέλος μας.



Γιώργος Πήττας
«ΠΟΛΙΤΗΣ» - 20/09/2008

Ποίημα της εβδομάδας 89

Μέσα στις πέτρες

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Άρης Αλεξάνδρου

Στην άλλη τάξη η έγκυος δασκάλα

Πριν αρκετές δεκαετίες, μισό αιώνα και βάλε οι γυναίκες εκπαιδευτικοί είχαν να διαλέξουν: γάμος ή σχολείο; Αν διάλεγαν το πρώτο θα έπρεπε να εγκαταλείψουν το επάγγελμα. Σήμερα οι γυναίκες εκπαιδευτικοί μπορούν να παντρεύονται, μπορούν και να τεκνοποιούν και να απουσιάζουν όπως σ' όλους τους επαγγελματικούς κλάδους για την περίοδο που προβλέπει η νομοθεσία. Στον ιδιωτικό τομέα τις πλείστες φορές μια εγκυμοσύνη δεν αντιμετωπίζετε με άνοιγμα σαμπάνιας, αλλά τι να γίνει; Οι εργοδότες θα πρέπει να το δεκτούν και οι συνάδελφοι να το υποστούν, γιατί όλοι έχουμε περάσει -με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο- από αυτό το στάδιο.

Στη δημόσια εκπαίδευση ωστόσο που είναι και ένας από τους λίγους χώρους που η απούσα με άδεια μητρότητας αναπληρώνεται χωρίς να φορτώνεται κανένας συνάδελφος επιπλέον δουλειά, οι αντιδράσεις προέρχονται από τους γονείς. Με τις μαμάδες να έχουν τον πρώτο λόγο στις αντιδράσεις «γιατί αναστατώνεται το παιδί», «γιατί διακόπτεται η μάθηση του παιδιού με την απουσία της δασκάλας», «γιατί τα παιδιά συνήθισαν με τη συγκεκριμένη δασκάλα και έχουν ψυχολογική δυσκολία να συνδεθούν με άλλο άτομο».

Οι ίδιες αυτές μαμάδες πριν λίγα χρόνια, όταν γεννήθηκε το παιδί τους που αναστατώνεται ψυχολογικά με την απουσία της δασκάλας και τον ερχομό μιας άλλης, είχαν λείψει από την εργασία τους τέσσερεις μήνες κι ήταν δικαίωμα τους. Και των δασκάλων φυσικά αναγνωρίζουν πως είναι δικαίωμα τους, αλλά να μην τυγχάνει να είναι δασκάλες του δικού τους παιδιού. Ας είναι της διπλανής τάξης. Αλλά δεν μπορούν να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη, ελπίζοντας η έγκυος δασκάλα να είναι στην άλλη τάξη. Γι' αυτό το θέμα θα πρέπει να φροντίσει ο γνωστός μας πολιτικός. Κι ο πολιτικός πάντα φροντίζει. Από το τι πρέπει να περιέχει το βιβλίο της ιστορίας, μέχρι και με ποιον θα κάθεται το παιδί του τάδε και της τάδε και ποια δασκάλα θα του κάνει μάθημα. Υψηλή πολιτική. Με όλους να έχουν πρόσβαση στην εξουσία. Αυτό θα πει δημοκρατία.

ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 13-9-2008

Ποίημα της εβδομάδας 88

Φρόντισε

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε να 'ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί του χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν
μπροστά στο άδειο προσωπό τους.

Άρης Αλεξάνδρου

Καλή σχολική χρονιά.

Οπλιστείτε με υπομονή, επιμονή και αγωνιστική διάθεση για προσφορά στα παιδιά του τόπου μας. Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς θα ακούσουμε πολλά και από πολλούς. Τα προβλήματα της εκπαίδευσης πολλά και σοβαρά. Μην πιστέψετε ούτε μια στιγμή ότι θα μας τα λύσουν κάποιοι άλλοι. Ο δρόμος του δικού μας αγώνα μπορεί να δώσει καρπούς.

Τα μαθήματα άρχισαν και πολλοί εκπαιδευτικοί έμαθαν μόλις πριν λίγες μέρες το σχολείο που θα εργαστούν. Μερικοί είναι ακόμη "με τη βαλίτσα στο χέρι" μέχρι οι αρμόδιοι να αποφασίσουν που θα τους στείλουν. Κι όλα αυτά ενώ είχαν ζητήσει από το Νοέμβρη τις αιτήσεις για ματεθέσεις. Τι μπορεί να γίνει;

Πρώτα απ' όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται για ανικανότητα λύσης του προβλήματος. Δεν θέλουν να το λύσουν. Για χρόνια τώρα θέλουν να κρατούν σε ομηρία, μέχρι την τελευταία στιγμή, τους εκπαιδευτικούς. Να καλλλιεργούν τις πελατειακές σχέσεις, το "γλείψιμο" και τη μιζέρια. Έτσι πολιτεία και "συνδικαλιστικοί ηγέτες" χέρι χέρι κάνουν τη δουλειά τους αντιμετωπίζοντας τους δασκάλους ως λάφυρα της ψηφοθηρικής τους λαίλαπας. Οι περισσότεροι δάσκαλοι δεν διαννοούνται ότι μπορεί να αντιδράσουν στον εξευτελισμό που υφίστανται κάθε χρόνο.

Πώς θα διδάξουμε όμως ελευθερία, όντας υποζύγια εμείς.

Άμεσα λοιπόν πρέπει να απαιτήσουμε να γίνονται έγκαιρα δυο μόνο σειρές μεταθέσεων (Μάρτη και Μάη). Μέσα Ιουνίου όλοι οι δάσκαλοι πρέπει να γνωρίζουν σε ποιο σχολείο θα εργαστούν την επόμενη σχολική χρονιά και να αρχίσει ο προγραμματισμός για την τάξη τους. Επίσης θα πρέπει άμεσα ν' αρχίσουμε να μελετούμε σοβαρά τις δυνατότητες της δημιουργίας μόνιμης οργανικής θέσης στα σχολεία. Να δούμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα, τα θετικά και τα αρνητικά ενός τέτοιου εγχειρήματος και να πάρουμε γρήγορα αποφάσεις. Η αξιοπρέπεια των δασκάλων δεν μπορεί να συνεχίσει ν' αλέθεται στις μυλόπετρες των παλατειακών σχέσεων. Οι μαθητές από την πρώτη μέρα έχουν το δικαίωμα ν' αντικρύζουν περήφανους, αξιοπρεπείς δασκάλους με αυτοπεποίθηση. Όχι άβουλους, φοβισμένους και σκυφτοκέφαλους.

Ψηλά το κεφάλι, αγώνα και καλή χρονιά.