Γονείς και ... οργανωμένη δράση(;)

Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα εκφράσει τις απόψεις μου για τη συνδικαλιστική δράση της ηγεσίας των δασκάλων, της ΠΟΕΔ.  Είχα εντοπίσει τις αδυναμίες, τις παραλείψεις, τις σκοπιμότητες και τους παραλογισμούς του καταστατικού.  Στη συνέχεια είχα καταθέσει τις θέσεις για ένα νέο καταστατικό που θα έδινε τη δύναμη στη βάση των δασκάλων και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα μέτωπο παιδείας.

Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθώ με τη δράση ή την απραξία των οργανωμένων γονιών στους Συνδέσμους και την Ομοσπονδία.  Στις περισσότερες επισημάνσεις μου θα χρησιμοποιήσω, ηθελημένα, παρελθοντικό χρόνο. Αυτή την περίοδο έχουμε νέα Συμβούλια στους οργανωμένους γονείς, τις Σχολικές Εφορείες και τις Δημοτικές Αρχές.  Είναι δίκαιο και σοφό να κριθούν όλοι από τα έργα τους.  Είναι ευχή και ελπίδα όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να μας εκπλήξουν ευχάριστα και να μην αποτελέσουν συνέχεια των όποιων αρνητικών επισημάνσεων του παρελθόντος.

Το τεράστιο έργο που έχει παραχθεί από την εθελοντική δράση χιλιάδων οργανωμένων γονιών θα μπορούσε να έχει απογειωθεί, αν απουσίαζαν μερικά αρνητικά φαινόμενα και καταστάσεις που για δεκαετίες αποπροσανατόλιζαν την δράση των γονιών.  Οι γονείς αποτελούν τον άλλο σημαντικό παράγοντα στην εκπαιδευτική διαδικασία.  Ίσως τον σημαντικότερο, κατά την προσωπική μου άποψη.  Το περίεργο είναι ότι, αρκετές φορές, κάποιοι που βρίσκονταν στα Διοικητικά Συμβούλια των οργανωμένων γονιών προσπαθούσαν να μειώσουν τη δύναμη που διαθέτουν οι γονείς.  Αρκετοί, με  τη συνολική τους παρουσία και δράση, συνέβαλλαν (εύχομαι άθελα και όχι ηθελημένα) ώστε οι γονείς να μη συνειδητοποιήσουν την τεράστια δύναμη που διαθέτουν στο να πετύχουν εκπαιδευτικές αλλαγές για το συμφέρον ΟΛΩΝ των παιδιών.

Πολλοί ήταν πρόθυμοι τη δύναμη των οργανωμένων γονιών να τη θυσιάσουν σε προσωπικές ή μικροκομματικές σκοπιμότητες.  Αρκούνταν σε δημόσιες σχέσεις με λειτουργούς και «υπευθύνους» υπουργείων και υπηρεσιών με σκοπό να «πετύχουν» καμιά μικροεξυπηρέτηση.  Στα πόδια οποιουδήποτε κομματικού παραγοντίσκου, που τους έταζε «λαγούς με πετραχήλια», θυσίαζαν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και τα οράματα των οργανωμένων γονιών.  Δεν έκαναν καμιά σοβαρή προσπάθεια για να οργανώσουν τη συλλογική δράση των γονιών, την αγωνιστική και διεκδικητική πάλη τους για όλα αυτά που στερούνται τα παιδιά τους στο δημόσιο σχολείο. 

Τις περισσότερες φορές η δράση τους κατευθυνόταν σε δράσεις που δεν προάγουν ουσιαστικά την εκπαίδευση ούτε σκιαγραφούν το όραμα των γονιών για πραγματικά δημόσιο, ενιαίο, δωρεάν 12χρονο σχολείο.  Τα πανηγυράκια, οι τόμπολες, ο κινηματογράφος, τα καρναβαλίστικα πάρτυ, οι λαχνοί, οι λίστες, τα παζαράκια σπαταλούσαν κάθε ικμάδα της δράσης των γονιών.  Όλα  αυτά μπορεί να αποτελούν ευχάριστες, και, γιατί όχι, χρήσιμες δραστηριότητες.  Όταν όμως όλα αυτά αντικαθιστούν την αγωνιστική, διεκδικητική δράση για ποιοτική δημόσια παιδεία, τότε είναι έγκλημα κατά του μέλλοντος των παιδιών μας.  Δεν μπορεί η «μπόχα» από τα εκπαιδευτικά προβλήματα να χτυπάει τη μύτη μας και εμείς να προσποιούμαστε ότι μπορεί να την καλύψουμε με την «τσίκνα» από τα σουβλάκια σε παζαράκια.  Πριν κάποια χρόνια τα προσωπικά «καπρίτσια» ανέδειξαν σε μείζον θέμα τον τρόπο οργάνωσης της χριστουγεννιάτικης εκδήλωσης.  Για μήνες γίνονταν ανούσιες, και άνευ λόγου, συζητήσεις για το θέμα, προσφέροντας, στην τότε κυβέρνηση, το αποπροσανατολιστικό άλλοθι από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης.

Συχνά κάποιοι Σύνδεσμοι Γονέων, από κεκτημένη ταχύτητα και άθελά τους, δρούσαν ως έμμεσοι φοροεισπράχτορες της πολιτείας.  Εισέπρατταν από τους γονείς ποσά τα οποία προορίζονταν για να καλύψουν βασικές ελλείψεις των σχολείων.  Αυτή η δράση των γονιών ήταν «βούτυρο στο ψωμί» της οποιασδήποτε εξουσίας που έβλεπε τους εργαζόμενους γονείς να καταβάλλουν αγόγγυστα τους κοινωνικά άδικους έμμεσους φόρους και να μην οργανώνονται για να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται τα παιδιά τους.  Με αυτό τον τρόπο η ηγεσία των γονιών, ηθελημένα ή όχι, «αποκοίμιζε» τους γονείς και έπαιρνε τα εύσημα της εκάστοτε εξουσίας.

Η κατάσταση γίνεται τραγικότερη στα ανώτερα δώματα της Ομοσπονδίας, με οδηγό και εδώ ένα καταστατικό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα κάποιων.  Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελεί ουσιαστικά και τη Γενική Συνέλευση (παγκόσμια πρωτοτυπία…).  Το ανώτατο συλλογικό όργανο των οργανωμένων γονιών, αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους εκπροσώπους των Συνδέσμων σαν «γλάστρες» και χειροκροτητές στην «παρέλαση» κομματικών και άλλων αξιωματούχων.  Συνήθως στη Γενική Συνέλευση απέφευγαν ... «τα δύσκολα», δε συζητούσαν και δεν πήραν απόφαση για κάποιο σημαντικό εκπαιδευτικό θέμα.  Όλα τα παρέπεμπαν στο Διοικητικό Συμβούλιο και σε «επιτροπές», δηλαδή στις ελληνικές καλένδες.  Απαιτείται η συνειδητοποίηση ότι βρίσκονται εκεί για να δράσουν για τα σχολεία ΟΛΩΝ των παιδιών.  Ότι πρέπει να παράγουν θέσεις για τα εκπαιδευτικά προβλήματα, να οργανώσουν την αγωνιστική δράση των γονιών σε μέτωπο παιδείας με άλλους φορείς της παιδείας, να απαιτήσουν άμεσα χρονοδιαγράμματα υλοποίησης συγκεκριμένων στόχων.

Αυτές οι ενέργειες απογοητεύουν τους γονείς που ενδιαφέρονται πραγματικά για την παιδεία, τους αποκλείουν τη δυνατότητα για συμμετοχή και προσφορά.  Οι γονείς είναι ο κοιμώμενος γίγαντας ή μάλλον ο υπνωτισμένος γίγαντας από τις νοοτροπίες δεκαετιών.  Είναι καιρός όλοι οι γονείς να αντιληφθούν την κατάσταση και  να μην επιτρέπουν σε οποιονδήποτε «να κάνει παιχνίδι» στις πλάτες των παιδιών μας και της παιδείας.

Επειδή προτεραιότητά μου ήταν και είναι οι τεκμηριωμένες εισηγήσεις, το Νοέμβρη του 2008 είχα προτείνει στη Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας Γονέων Λευκωσίας:

 

Σκέψεις για τη Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας και τη συνολική δράση μας.

Αγαπητοί/ές συνάδελφοι/σσες.

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου για τη Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας και τη συνολική μας δράση, όπως τη γνώρισα τα τρία τελευταία χρόνια.  Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι οι όποιες σκέψεις και κριτική δεν έχουν σκοπό να μειώσουν το έργο της Ομοσπονδίας μας και την προσφορά όλων των μελών.  Είναι καρπός της αγωνίας και του ενδιαφέροντος για την αποτελεσματικότερη λειτουργία και δράση.

Είναι λυπηρό να παρευρίσκονται στο ανώτατο όργανο της Ομοσπονδίας εκπρόσωποι λιγότερων από τους μισούς Συνδέσμους μέλη μας.  Μπορεί να υπάρχουν δικαιολογίες και προσωπικές ευθύνες των εκπροσώπων.  Προσωπικά όμως με ενδιαφέρει να αναζητήσω τις ευθύνες όλων μας και τις αιτίες που οδηγούν στην απαξίωση της οργανωμένης δράσης των γονιών.

Έχω τη γνώμη ότι δεν έχουμε καταβάλει την αναγκαία προσπάθεια σ’ αυτό τον τομέα και με τη στάση μας απομονώνουμε και «διώχνουμε» ανθρώπους που θα μπορούσαν να προσφέρουν.  Μεταβάλλαμε το ανώτατο όργανο της Ομοσπονδίας, που είναι η Γενική Συνέλευση, σε συγκέντρωση άνευ ουσίας, με πανηγυρικό και μόνο χαρακτήρα.  Αρνηθήκαμε, στην τελευταία καταστατική συνέλευση, να δώσουμε δικαίωμα ψήφου και στους τρεις εκπροσώπους του κάθε Συνδέσμου.  Έτσι έχουμε το τραγελαφικό και πρωτοφανές: το Διοικητικό Συμβούλιο να αποτελεί και τη Γενική Συνέλευση.  Μεταβάλλουμε έτσι τους υπόλοιπους εκπροσώπους σε «γλάστρες», τους απογοητεύουμε με το θέαμα που παρουσιάζει η Γενική Συνέλευση, δεν συζητούμε κανένα θέμα από αυτά που ταλανίζουν τα σχολεία μας.  Δεν δίνουμε την ευκαιρία στους άλλους εκπροσώπους να καταθέσουν τις απόψεις τους, να προβληματιστούμε όλοι μας και να υπάρξουν έτσι κίνητρα για συμμετοχή και δράση.  Είναι σημαντικό όλοι αυτοί οι συνάδελφοι να αποτελέσουν τη συνέχεια της Ομοσπονδίας και των Συνδέσμων και όχι να τους απογοητεύουμε, δημιουργώντας τους την εντύπωση ότι βρισκόμαστε εκεί για δημόσιες σχέσεις.

Επειδή αυτή η κατάσταση συνεχίζεται για χρόνια, είναι δύσκολο να την αποδώσει κάποιος σε απειρία και έλλειψη οργάνωσης και θα αρχίσουν να την αποδίδουν σε σκοπιμότητες.  Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και την εμφανή αδυναμία ή «αδυναμία» του Διοικητικού Συμβουλίου και των επιτροπών να ασχοληθούν σε βάθος με συγκεκριμένα θέματα και να δράσουν αποφασιστικά για τη διεκδίκηση  και λύση προβλημάτων, μπορούμε να διαπιστώσουμε κάποιες από τις αιτίες της αποχής των γονιών από τη συλλογική δράση.

Επειδή προσωπικά πιστεύω πως δεν βρισκόμαστε εδώ στην Ομοσπονδία για την εξυπηρέτηση του σχολείου μας, αλλά είμαστε εντολοδόχοι ΟΛΩΝ των γονιών και των παιδιών τους, έχουμε χρέος να δράσουμε με τρόπο που θα σέβεται όλους τους γονείς και τους εκπροσώπους τους, θα τους δίνει λόγο, θα τους αξιοποιεί, θα τους δίνει το μήνυμα ότι η Ομοσπονδία αγωνίζεται κάθε χρόνο για συγκεκριμένα προβλήματα ΟΛΩΝ των σχολείων, διεκδικεί, απαιτεί και πετυχαίνει λύσεις.

Προτείνω σε κάθε Διοικητικό Συμβούλιο να συζητούνται ένα ή δυο θέματα.  Να υπάρχει συγκεκριμένος εκπρόσωπος εισηγητής και μετά από συζήτηση να παίρνονται αποφάσεις.  Επείγει να συζητηθεί επίσης το πρόγραμμα δράσης της Ομοσπονδίας για να έχουμε ξεκάθαρο τους τρόπους αγώνα και διεκδίκησης των αιτημάτων μας.

 

Επίσης, με έγγραφό μου, είχα προτείνει και προτείνω και σήμερα τις εξής αλλαγές στο καταστατικό:

·        Η Ομοσπονδία να εξετάσει το ενδεχόμενο να περιλαμβάνει και τους Συνδέσμους Γονέων των Νηπιαγωγείων και να τροποποιηθούν τα σχετικά άρθρα.  Έτσι θα είχε μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή.

·        ΑΡΘΡΟ 4,λ:  Να γίνει:  Απαιτεί τη λειτουργία δίχρονης, δωρεάν, υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, Νηπιαγωγεία.

·        ΑΡΘΡΟ 5:  Να προστεθεί:  Με αγωνιστικές συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας και διεκδίκησης.

·        ΑΡΘΡΟ 12,γ:  Να προστεθεί:  Καταρτίζει πρόγραμμα δράσης και αγωνιστικής διεκδίκησης για τη σχολική χρονιά.

Και εκλέγει τα μέλη της γραμματείας του Διοικητικού Συμβουλίου.

( Είναι παράλογο το ανώτατο όργανο της Ομοσπονδίας να μην έχει λόγο στην εκλογική διαδικασία.  Πρέπει και τα τρία μέλη του κάθε Συνδέσμου να έχουν δικαίωμα ψήφου.  Πρέπει να δώσουμε τη δύναμη και το λόγο στη βάση των γονιών, για να ενδιαφέρονται για τα κοινά.  Είναι ακατανόητο τα δυο μέλη να υποχρεώνονται να παραμένουν σχεδόν απλοί θεατές, «γλάστρες», και χειροκροτητές διαφόρων επισήμων καλεσμένων)  Χρειάζονται αλλαγές και στο άρθρο 14.

·        ΑΡΘΡΟ 14,δ: Να γίνει:  «… συνεδριάζει 1 φορά το μήνα …».

Μανόλης Σόβολος

Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου ( ... και γονιός)

 Δημοσιεύτηκε και στο www.paideia-news.com