Βάσει επιστημονικών
δεδομένων, κοινωνικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών, ιστορικών, καθώς
και άλλων παραγόντων, καταρτίζονται τοπικά σχέδια πόλεων, κηρύσσονται
οικιστικές περιοχές, εμπορικές, γεωργικές, περιοχές ειδικού χαρακτήρα,
περιοχές Natura… Κι όταν προκύπτουν επιμέρους θέματα που αφορούν τις
περιοχές συζητούνται σε συλλογικά όργανα. Όπως έγινε με την αίτηση για
ανάπτυξη στην οδό Κινύρα. Μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή και ταυτόχρονα
ιδιαίτερα προνομιούχα για όποιον ντιβέλοπερ καταφέρει να βάλει χέρι. Κι
ενώ για χρόνια, κατόπιν κινητοποιήσεων των πολιτών, η περιοχή κατάφερνε
να διασώζεται, ο πρώτος ντιβέλοπερ κατάφερε όχι μόνο να ανεγείρει όσα
θεωρητικά θα δικαιούτο, αλλά πήρε και δύο επιπρόσθετους ορόφους δώρο. Με
θέα τον δημόσιο κήπο, δίπλα από αρχοντικά που διασώθηκαν για να
αποτελούν το γραφικό σκηνικό του 10ώροφου. Δίπλα από τα δικαστήρια και
το δημοτικό θέατρο και σύντομα δίπλα από το νέο αρχαιολογικό μουσείο.
Πολύ κοντά στην ιστορική Πύλη Πάφου, τα τείχη και τον Πεδιαίο. Στοιχεία
που εκτοξεύουν τις τιμές των διαμερισμάτων που θα ανεγερθούν. Κι ενώ η
περιοχή κρατιόταν με νύχια και με δόντια μέχρι σήμερα ως περιοχή ειδικού
χαρακτήρα, ένας υπουργός παρακάμπτοντας όλες τις αποφάσεις που έχουν
προηγηθεί και όλους τους αγώνες που έχουν δοθεί για να διατηρήσει η
περιοχή τη φυσιογνωμία της, δίνει άδεια να αρχίσουν ανεγέρσεις
πολυώροφων κτηρίων. Μπορεί ένας υπουργός να το κάνει αυτό; Σε μια
δημοκρατική χώρα; Μπορεί ένας άνθρωπος που τυχαία (ή λόγω πολιτικών
κομματικών συγκυριών) βρέθηκε τη δεδομένη στιγμή στη δεδομένη θέση να
καταστρέψει την ταυτότητα μιας περιοχής;
Αν μιλάμε για τον συγκεκριμένο υπουργό (Νουρής) μάλλον μπορεί. Είναι ο
άνθρωπος που όταν ήταν βουλευτής ήθελε να χαρίσει σε ιδιώτες ρυάκια,
αργάκια, υδραγωγούς, περάσματα για να τα εντάξουν στις αναπτύξεις τους.
Τότε δεν ήταν υπουργός, οπόταν όλες οι υπηρεσίες, που σήμερα οι πλείστες
είναι κάτω από την εξουσία του, γνωμάτευσαν επιστημονικά πως κάτι
τέτοιο θα είναι καταστροφικό. Σήμερα είναι υπουργός και κάνει ό,τι
θέλει. Σε δημοκρατικές χώρες όμως δεν γίνονται αυτά. Ένας υπουργός, που
σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, δεν μπορεί να καθορίζει το μέλλον μιας
πόλης, διαγράφοντας το παρελθόν αιώνων. Κι όταν του χρεώνουν
σκοπιμότητες στη συγκεκριμένη απόφαση, δεν μπορεί να λέει πως μια «απλή
γνωριμία είχε με τον αιτητή» όταν είναι γνωστό πως ανήκαν στο ίδιο
σωματείο, με τον επιχειρηματία να είναι πρόεδρος και τον ίδιο
αντιπρόεδρο.
Κι αύριο θα μας πουν για αειφόρο ανάπτυξη. Επειδή θα έχει διπλά
τζάμια, θερμομονώσεις και φωτοβολταϊκά. Έτσι θα γίνει το άλμα στο
μέλλον; Διαγράφοντας το παρελθόν;
«Ανάπηρος θεωρείται αυτός
που είναι γνώστης των πάντων αλλά δεν κάνει κάτι για ν’ αλλάξει τα
πράγματα. Εκείνος που τολμά και βάζει το χέρι του στη φωτιά δεν είναι
ανάπηρος, είναι τολμηρός. Αν τολμήσεις θα μάθεις! Αν δεν τολμήσεις,
έχεις ήδη ηττηθεί. Γι’ αυτό κι εγώ ξανακάθισα στα θρανία μετά από 30
χρόνια με 75% αναπηρία για να τελειώσω το σχολείο και να πάω στο
Πανεπιστήμιο, αρπάζοντας από τα μαλλιά τη δεύτερη ευκαιρία που μου
δόθηκε!».
Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτησή μας με τον κ. Φίλιππο Φιλίππου, τον
48χρονο τελειόφοιτο του Εσπερινού Γυμνασίου Λευκωσίας. Τον είχα δει στην
παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2021 στο άγημα του Εσπερινού Σχολείου
Λευκωσίας να περνά μπροστά από την ελληνική πρεσβεία με το τροχοκάθισμα
του. Ταυτόχρονα παρατήρησα και τους συμμαθητές του που τον πλαισίωναν,
εμφανώς μικρότεροι του ηλικιακά οι περισσότεροι, κι η σκέψη αναμφίβολα
«έτρεξε» στην ιστορία που μπορεί να κρύβει πίσω του ο μαθητής αυτός. Τι
τον οδήγησε, όντας άτομο με κινητικές δυσκολίες να επιστρέψει στα θρανία
ενός εσπερινού σχολείου;
Λίγες μέρες μετά έγιναν οι διευθετήσεις προκειμένου να «εισβάλουμε»
για λίγο στον κόσμο του Εσπερινού Σχολείου Λευκωσίας και να τον
γνωρίσουμε καλύτερα, αλλά και να ζήσουμε… λίγη από τη μαθητική του ζωή.
Τον βρήκαμε, λίγο πριν από την έναρξη των μαθημάτων στη αυλή του
σχολείου, με την ομιλία που ετοίμασε για το Πολυτεχνείο ανά χείρας, να
τη μελετά. « Έχουμε γιορτή την 3η περίοδο και θα μιλήσω. Είμαι αγχωμένος
για να τα πω καλά», μου αναφέρει. Παρατηρώ ότι δεν κινείται με
τροχοκάθισμα όπως στην παρέλαση αλλά με μπαστούνι. Αμέσως το
καταλαβαίνει πως τον παρατηρώ και μου εξηγεί ότι έχει 75% αναπηρία λόγω
προβλημάτων στην σπονδυλική στήλη και στην καθημερινότητά του
χρησιμοποιεί μπαστούνι! Το τροχοκάθισμα το δανείστηκε για την παρέλαση
της 28ης Οκτωβρίου.
➤ Η διπλή εγκατάλειψη του σχολείου
Γεννήθηκε το Μάρτιο του 1973 στον Άγιο Σέργιο της Αμμοχώστου. Παιδί
του πολέμου, βρέθηκε στην προσφυγιά με τους γονείς του κι αφού γύρισαν
2-3 διαφορετικές τοποθεσίες, εν τέλει εγκαταστάθηκαν στο Καλό Χωριό της
Λάρνακας. Ο πατέρας του οικοδόμος στο επάγγελμα. Η οικογένεια διέθετε
και φάρμα με πρόβατα. Ως πρωτότοκος γιος της οικογένειας, είχε καθήκον,
καθημερινές και σχόλες να φροντίζει τα πρόβατα. Όταν πήγαινε στο
γυμνάσιο όταν σχολούσε, έτρεχε στο σπίτι ν’ αλλάξει και να φροντίσει τα
ζώα. Μεσημεριανό, πάντα έτρωγε καθ’ οδόν προς τη φάρμα. Το αποτέλεσμα
ήταν να αφήσει πίσω τα μαθήματά του στο γυμνάσιο και να μείνει
ανεξεταστέος σε 5-6 μαθήματα στη Γ’ Γυμνασίου.
Τον Σεπτέμβριο κατάφερε να τα περάσει όλα εκτός από ένα και έμεινε
στάσιμος. Παρά τις προσπάθειες να προχωρήσει στην Τεχνική εκπαίδευση και
να ακολουθήσει.μαγειρικές τέχνες, αυτό δεν κατέστη δυνατόν. «Ακόμα
μαζεύω βιβλία και περιοδικά συνταγών από τα περίπτερα» μου λέει, αφού η
αγάπη του για τη μαγειρική δεν σταμάτησε ποτέ. Στη συνέχεια επέλεξε να
ακολουθήσει σύστημα μαθητείας, τρεις μέρες στο σχολείο και τρεις μέρες
στη δουλειά αλλά το άφησε κι αυτό αφού πήγε στο στρατό το 1990 και
ακολούθως στην αγορά εργασίας. «Τελείωσα το στρατό χωρίς φυλακή γιατί
είπα πως θα υπηρετήσω την πατρίδα μου γιατί όσα μου οφείλει άλλα τόσα
της οφείλω. Ξεκίνησα μετά οικοδομικές εργασίες ως υπάλληλος. Πάντα
πρώτος και πρόθυμος γιατί δεν ήθελα κάποιος μάστρος να μου πει ποτέ, ότι
δεν μου αξίζει ο μισθός μου.
➤ Τα πρώτα σημάδια της αναπηρίας…
Το 2000 ο Φίλιππος παντρεύεται και χτίζει το σπίτι του στο Καϊμακλί
για να στεγάσει την οικογένεια του. Μόνος του, χωρίς εργολάβο. «Η
δουλειά στο χέρι μου», μου λέει περήφανα! Τον Φεβρουάριο του 2003
αρχίζει το πρόβλημα στον σπόνδυλο να δείχνει τα «δόντια» του και
ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, προσπαθώντας να το «αποκοιμήσει». Ήρθε
όμως μια στιγμή που το δεξί του πόδι δεν πατούσε καθόλου. Όταν άνοιξαν
τα οδοφράγματα τον Απρίλιο του 2003 έσπευσε να εκπληρώσει ένα τάμα στον
Απόστολο Ανδρέα και να προσευχηθεί αφού θα υποβαλλόταν σε εγχείρηση, για
να μην μείνει ανάπηρος από τη μέση και κάτω.
Η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ίδιος… παράκουσε τις εντολές του γιατρού να
σταματήσει την ήδη πολύ βαριά δουλειά που έκανε στις οικοδομές. Μετά
τους 8-9 μήνες της ανάρρωσης, επέστρεψε δριμύτερος στη δουλειά του, αφού
δεν είχε άλλο τρόπο να βγάλει τα προς το ζην. 13 χρόνια μετά, το 2016
το πρόβλημα επανήλθε αφού παθαίνει ζημιά και ο τέταρτος δίσκος στην
σπονδυλική στήλη και το πρόβλημα μετακινείται προς τα κάτω. Πάλι
επιχείρησε να «αποκοιμίσει» το πρόβλημα με φάρμακα, μέχρι που ένα πρωί
δεν κατάφερε να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάει στη δουλειά του ...
«Εκεί ήξερα ότι δεν θα ξαναπερπατήσω» κανονικά. Τον Νοέμβριο του 2016
υποβάλλεται ξανά σε επέμβαση αποκατάστασης και έκτοτε δεν μπορεί να
εργαστεί λόγω της μόνιμης αναπηρίας κατά 75%.
«Πέρασα από διάφορα στάδια. Κατάθλιψη, ψυχολογικά, άγχος… Ζήτησα
βοήθεια ακόμα και για πρακτικά ζητήματα. Προς τιμή του ο Δήμος Λευκωσίας
με στήριξε οικονομικά για ένα διάστημα διότι είναι πολύ χρονοβόρες οι
διαδικασίες μέχρις ότου ένας ανάπηρος να λάβει κάποια κρατική στήριξη.
Άμεσα θα έπρεπε να γίνουν μετατροπές στο αυτοκίνητό μου για να μπορώ να
πηγαίνω στις θεραπείες μου αλλά και τόσα άλλα. Ήταν ένας χρόνος πολύ
δύσκολος» μας είπε.
Η ζωή στο Εσπερινό…
Στην αρχή, στο Εσπερινό Γυμνάσιο ήταν λίγο φοβισμένος για το άγνωστο.
Γράφτηκε στη Γ’ Γυμνασίου και πήρε τα πράγματα από την αρχή. Μέχρι τότε
είχε ασχοληθεί λίγο με τα επιμορφωτικά προγράμματα. Γλώσσες και Πρώτες
Βοήθειες. Σήμερα που είναι τελειόφοιτος της Γ’ Λυκείου λέει πως είναι
δύσκολα τα πράγματα. Με τους συμμαθητές διατηρεί πολύ καλές σχέσεις
ανκαι είναι από τους μεγαλύτερους ηλικιακά. Μάλιστα μας λέει πως έχει
και μια συμμαθήτρια που έχει εγγονάκια. «Κάποιοι με φωνάζουν «θείε
Φίλιππε, κι ας είμαι μόνο 48 χρονών», λέει γελώντας. Κάποιοι από τους
συμμαθητές του, κατά πολύ νεότεροι, θα μπορούσαν να ήταν παιδιά του! Η
επίσκεψη στο σχολείο του μας βοήθησε να καταλάβουμε παρατηρώντας το
περιβάλλον, πως εκεί φοιτούν άνθρωποι που ο καθένας κουβαλά τη δική του
ιστορία. «Το Εσπερινό Σχολείο είναι μια δεύτερη ευκαιρία που αν το
αποφασίσεις πρέπει να την αρπάξεις από τα μαλλιά κι έτσι πρέπει να
αρπάζουμε τις δεύτερες ευκαιρίες που μας προσφέρονται στη ζωή. Μακάρι να
ζούσαμε και μια δεύτερη ζωή», μας λέει. Οι απουσίες του από το σχολείο
ήταν ελάχιστες και οι βαθμοί του αγγίζουν το Άριστα!
Το όραμα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
Δεν τα έβαλε κάτω. Πήρε τόση αγάπη και στήριξη από τη σύζυγο του αλλά
και από άλλους που έκρινε πως ήρθε η στιγμή να παλέψει και να σταθεί
στα πόδια του και να υλοποιήσει τα όνειρα του. Όπως μου είπε, «τώρα ήρθε
η ώρα να μορφωθώ και να σπουδάσω κι εγώ». Το έψαξε και γράφτηκε στο
Εσπερινό σχολείο και το όνειρό του είναι να προχωρήσει και να σπουδάσει
Ιστορία- Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Όντας και τελειόφοιτος
μαθητής, αυτή την περίοδό προετοιμάζεται για τις παγκύπριες εξετάσεις
την επόμενη άνοιξη. Σκοπός του είναι να αποκτήσει γνώση την οποία θεωρεί
πως είναι το ύψιστο περιουσιακό στοιχείο, και να βοηθά με όποιο τρόπο
μπορεί και άλλους ανθρώπους με παρεμφερή προβλήματα να τα ξεπερνούν. Οι
ανάπηροι, υποστηρίζει, δεν πρέπει να μένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους
γιατί κάνουν κακό και στον εαυτό του αλλά και στους γύρω τους, άσχετα αν
«φοράνε» πάντα το χαμόγελο τους.
Η Κύπρος δεν είναι φιλική προς τα άτομα με αναπηρίες
Σήμερα ο Φίλιππος παίρνει αναπηρική σύνταξη, σχεδόν, ικανοποιητική,
όπως λέει, αλλά ταυτόχρονα δουλεύει ως σχολικός τροχονόμος του Δήμου
Λευκωσίας αφού δικαιούται σύμφωνα με το νόμο, να εργάζεται για λίγες
ώρες την ημέρα. Το ζήτησε από τις υπηρεσίες του Δήμου και ανταποκρίθηκαν
θετικά. Εξετάστηκε από την Τροχαία, κρίθηκε ικανός και έτσι κάθε πρωί
καλημερίζει με χαμόγελο τα παιδιά στη διάβαση πεζών στη λεωφόρο Στασίνου
στη Λευκωσία, κοντά στο άνοιγμα Κολοκάση. Ο λόγος που ήθελε να εργαστεί
ήταν για να μη νιώθει άχρηστος. Η αναπηρία δεν είναι αχρηστία. Κι αν
μπορεί να δώσει κι ένα θετικό παράδειγμα προς τους άλλους θα ήταν χαρά
του. Πάντως την επαφή με τα παιδιά την απολαμβάνει πάρα πολύ! Αγαπά πολύ
τους ανθρώπους με καθαρό πνεύμα, γιατί αυτό που μένει είναι η στήριξη
τους. Η Κύπρος δεν είναι ούτε φιλική ούτε προσβάσιμη για τα άτομα με
αναπηρίες, λέει. Κάτι γίνεται τα τελευταία χρόνια αλλά και πάλι έχουμε
δρόμο μπροστά μας. Πριν από λίγα χρόνια ταξίδεψε για να δει την
αγαπημένη του ομάδα τη Λίβερπουλ. Ένιωσε φιλόξενη τη χώρα απέναντι στα
άτομα με αναπηρίες αφού όπου πήγαινε υπήρχε και πρόσβαση και μπορούσε να
ζητήσει και βοήθεια αν το χρειαζόταν ως άτομο με αναπηρία χωρίς να
ντρέπεται. Κι αυτή την εμπειρία την κρατάει ως ένα πολύ ωραίο παράδειγμα
για το τί πρέπει να γίνει και στη χώρα μας.
➤ Αξιέπαινοι οι μαθητές των εσπερινών σχολείων
Σ’ αυτή την επίσκεψη μας στο Εσπερινό Σχολείο Λευκωσίας, γνωρίσαμε
και τον διευθυντή, τον κ. Δαβίδ Δαβίδ και είχαμε την ευκαιρία να
συζητήσουμε για το θεσμό των Εσπερινών Σχολείων. Όπως μας εξηγεί, τα
εσπερινά σχολεία ιδρύθηκαν πριν από περίπου 30 χρόνια όταν οι μαθητές
εγκατέλειπαν την πρωινή φοίτηση για να εργαστούν και να στηρίξουν τις
οικογένειες τους. Σήμερα στην μεγάλη τους πλειοψηφία, οι μαθητές που
επιστρέφουν στα θρανία είναι πρόσωπα τα οποία είτε είχαν προσωπικά είτε
οικογενειακά θέματα είτε θέματα συμπεριφοράς. Πέρα από την εκπαιδευτική
διαδικασία στο Εσπερινό Σχολείο, γίνεται μια προσπάθεια ενδυνάμωσης των
μαθητών σε ότι αφορά την αυτογνωσία τους. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν
ζητήματα αυτογνωσίας διότι εγκατέλειψαν μια φορά το σχολείο και το
αντιμετωπίζουν ως αποτυχία. Τις περισσότερες φορές είναι λανθασμένη η
αντίληψη τους.
Μας εξηγεί ότι πως γίνονται διάφορα βιωματικά εργαστήρια σε
συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και άλλους φορείς. Ένα από τα
μεγαλύτερα προβλήματα είναι οι ώρες εργασίας των μαθητών στα Εσπερινά
Σχολεία. Οι περισσότεροι τελειώνουν τις δουλειές τους στις 5-5:30 το
απόγευμα και τρέχουν να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου. Μέχρι να
φτάσουν στο σχολείο έχουν ξοδέψει όλη την ενέργεια τους κατά τη διάρκεια
της μέρας. Κάνουν πολλή προσπάθεια, μας λέει, και είναι ιδιαίτερα
αξιέπαινοι και τους θαυμάζω για το κουράγιο που έχουν. Υπάρχουν κοπέλες
που κάποιες φορές δεν έχουν πού ν’ αφήσουν τα παιδιά τους και τα φέρνουν
μαζί τους.
Μέσα στην τόση σκοτεινιά
που έχει πλακώσει, ψάχνοντας κάτι θετικό για λίγη ανάταση, η ματιά έπεσε
σε δυο ειδήσεις από την Ελλάδα. Η μια έρχεται από τα Χανιά. Ένα
αυτοκίνητο με δύο ανήλικα παιδιά ένα στο πίσω κάθισμα κι ένα μπροστά
άρχισε να κινείται ακυβέρνητο. Κι ένας περαστικός, αψηφώντας τον όποιο
κίνδυνο για αυτόν –μόλις είχε αφήσει το δικό του παιδί σε σχολή χορού–
μπήκε μπροστά για να ανακόψει την ανεξέλεγκτη πορεία του αυτοκινήτου,
αφήνοντας το κάποια στιγμή να συγκρουστεί με κάδους απορριμμάτων ώστε να
ανακοπεί η πορεία του. Τότε, βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει από το παιδί
που βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού να σηκώσει την ασφάλεια της πόρτας
που ήταν κλειδωμένη. Άνοιξε την πόρτα και τράβηξε το χειρόφρενο.
Η άλλη είδηση λέει πως στην παράσταση «Ο κουρέας της Σεβίλλης», με
πρωταγωνιστές τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη, μία
ταξιθέτρια πλησίασε τη δημοσιογράφο Σάσα Σταμάτη που καθόταν στην πρώτη
σειρά και της είπε: «Ο κ. Χαραλαμπόπουλος μου είπε να σας πω ότι αν δεν
φύγετε, ο ίδιος δεν θα παίξει απόψε».
Και γιατί είναι καλό αυτό; Πριν δυο βδομάδες, η εν λόγω δημοσιογράφος
είχε διακόψει άλλη παράσταση βγαίνοντας στην σκηνή με δύο άντρες και
κάνοντας επεισόδιο γιατί δεν ενέκρινε τα όσα σατιρικά λέγονταν. Κι όχι
μόνο διέκοψε την παράσταση αλλά έστησε και λαϊκό δικαστήριο για να
υπερασπίσει τον εργοδότη της, ο οποίος αναφερόταν στη σάτιρα. Η Σταμάτη
θα μπορούσε να αποχωρήσει αν δεν το άντεχε ή για να δείξει την
απαρέσκεια της. Είναι δικαίωμα του κάθε θεατή. Αντ’ αυτού βγήκε στην
σκηνή και διέκοψε την παράσταση, χωρίς ίχνος σεβασμού είτε στους
καλλιτέχνες, είτε στους θεατές, είτε στην ίδια την τέχνη και την
ελευθερία έκφρασης, την οποία θα έπρεπε να υπερασπίζεται μία
δημοσιογράφος ακόμα κι αν η σάτιρα αφορούσε την ίδια.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έθεσε, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, τα όρια.
Προφανώς ήταν θέμα αυτοσεβασμού. Δεν φοβήθηκε πως θα τον κόψει το
κανάλι της Σταμάτη και δεν θα τον προβάλουν ξανά. Επέλεξε να στείλει το
μήνυμα πως δεν εγκρίνει αυταρχικές πράξεις και τραμπουκισμούς.
Στους περίεργους καιρούς που ζούμε, με συμπεριφορές σαν αυτές της
Σάσα Σταμάτη να πληθαίνουν και να τείνουν να καθορίσουν τον δημόσιο βίο,
είναι πολύ σημαντικό να έχουμε τα αντανακλαστικά μας σε εγρήγορση και
να μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε ή πως δεν μας αφορούν. Είναι καιρός να
διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Να απομονώσουμε τη σήψη πριν σαπίσουν
όλα.
Πρώτον: Δεν
υπάρχει περιθώριο συζήτησης με τους Ταλιμπάν. Με όλους τους Ταλιμπάν,
κάθε λογής Ταλιμπάν, κάθε απόχρωσης Ταλιμπάν, κάθε ομάδας και κάθε
προέλευσης Ταλιμπάν. Συμπεριλαμβανομένων τόσο των Ταλιμπάν του
αντιεμβολιασμού όσο και εκείνων του εμβολιασμού. Η υπόθεση με τον
ηθοποιό Α.Σερβετάλη και ορισμένες από τις αντιδράσεις, ένθεν κι ένθεν,
είναι χαρακτηριστικές.
Προσωπικά είμαι παθιασμένος, φανατικός
οπαδός των ιδεών και των απόψεών μου. Μόνο που είναι άλλο πράγμα να
είσαι ένθερμος υποστηρικτής μιας θέσης, μιας ιδέας, μιας σκέψης κι άλλο
να είσαι Ταλιμπάν. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για επιχειρήματα, για
άποψη που έχει προκύψει μετά από την βάσανο της αναζήτησης της γνώσης.
Στην δεύτερη περίπτωση μιλάμε για αξιωματικό λόγο, μιλάμε για
στερεότυπα, μιλάμε για ιδεοληψία, μιλάμε για τον φανατισμό της
αυταρχικής επιβολής.
Εδώ, λοιπόν, στην δεύτερη περίπτωση,
δεν έχουμε να κάνουμε με την ακόμα και παθιασμένη, την ακόμα και
πολεμική αντιπαράθεση στο πλαίσιο, όμως, του διαλόγου. Του ελεύθερου
διαλόγου, που δεν είναι ρινγκ εξόντωσης ή “τσελεμεντές” ανθρωποφαγίας.
Που οι συμμέτοχοί του προσέρχονται με στοιχεία και όχι με τσιτάτα, που
παραθέτουν επιχειρήματα και δεν εξακοντίζουν αξιώματα και κατάρες. Του
διαλόγου, δηλαδή, που για να είναι τέτοιος επιτάσσεται να ικανοποιείται
ο δημοκρατικός κανόνας που λέει ότι ο διάλογος γίνεται όταν και για να
ανοίγουν αυτιά και όχι για να κόβονται αυτιά.
Από τους συνδαιτυμόνες ενός τέτοιου
διαλόγου πολύ γρήγορα αποχωρούν οι “σκήτες” της επίδειξης επιλεκτικών
ευαισθησιών. Οι συνήθεις απόντες από τα εγκόσμια επιστρέφουν στην κοίτη
από την οποία εκκινούν και από την οποία υπαγορεύονται – τελικά – οι
ευαισθησίες τους. Οσο μεγαλύτερος, δε, ο θόρυβος για τις ευαισθησίες
τους, τόσο μεγαλύτερη και – εξόφθαλμη – η επιλεκτικότητά τους.
Δεύτερον: Η
κυβέρνηση από την αρχή της πανδημίας ψάχνει βολικό αντίπαλο. Θέλει κάθε
φορά να ρίχνει τις ευθύνες της, τις εγκληματικές ευθύνες της, σε
κάποιον άλλον, ώστε η ίδια να παριστάνει ότι το παλεύει, αλλά οι άλλοι
την εμποδίζουν, την… σαμποτάρουν.
Έτσι ξεκίνησε με την περιβόητη
“ατομική ευθύνη”, για να μην μιλάει και να μην ελέγχεται για την δική
της, την κυβερνητική και κρατική ευθύνη. Συμπεριλαμβανομένης, φυσικά,
της ασύγγνωστης κυβερνητικής και κρατικής ευθύνης για το βάλτωμα του
εμβολιαστικού προγράμματος μέσα από παλινωδίες, αντιφάσεις και
ουρανομήκεις ανοησίες περί “ελευθερίας” και “εμβολίου – πανάκεια”. Η
κυβέρνηση και ο “Μωυσής” της, σε κάθε έξαρση της πανδημίας – συνέπεια
των δικών της επιλογών – ψάχνει “ενόχους”: Τα έριξε στους διαδηλωτές,
έπειτα τα έριξε στους νέους που πήγαιναν στην πλατεία, μετά τα έβαλε με
τα νήπια που έκαναν πάρτι, και τώρα ο μόνιμος αποδιοπομπαίος τράγος στον
λόγο της είναι οι ανεμβολίαστοι που οσονούπω οι “ψεκαστήρες” της
κυρίαρχης προπαγάνδας θα τους εντάξουν συλλήβδην στους “ψεκασμένους”…
Μόνο που η πανδημία και η φρίκη που
ζούμε δεν είναι πανδημία που αφορά τους ανεμβολίαστους, μόνο. Είναι
πανδημία που αφορά τους ανθρώπους. Όλους. Ανεμβολίαστους και
εμβολιασμένους. Όλοι νοσούν, όλοι κολλάνε, όλοι μεταδίδουν, όλοι
αρρωσταίνουν, όλοι κινδυνεύουν. Κι εμείς, οι εμβολιασμένοι. Άρα, αν
ενδιαφέρεσαι να αντιμετωπίσεις την πανδημία και να προστατεύσεις τους
ανθρώπους, ενδιαφέρεσαι να την αντιμετωπίσεις λαμβάνοντας μέτρα
θωράκισης και προστασίας όλης της κοινωνίας, δίνοντας κατευθύνσεις για
όλη την κοινωνία ανάλογα με την θέση του καθενός, και όχι ενοχοποιώντας
ένα μέρος της κοινωνίας στρέφοντάς το απέναντι στο άλλο.
Ποτέ και πουθενά μια κοινωνία δεν
ξεπέρασε οποιοδήποτε πρόβλημα μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, μέσω του
διχασμού, μέσω του διαχωρισμού σε αμνούς και ερίφια, μέσω του
κοινωνικού στιγματισμού. O μόνος διαχωρισμός που πήγε μπροστά τις
κοινωνίες είναι η άρνηση από τους πληβείους του “διαίρει και βασίλευε”
των “από πάνω”, είναι η συμπαράταξη των “από κάτω” ενάντια στους
πατρίκιους, τα τσιράκια, τους πραιτωριανούς και τους παπαγάλους τους.
Τρίτον:
Είναι χρήσιμο το εμβόλιο; Είναι αναγκαίο; Ναι. Ποιος το λέει; Η
Επιστήμη. Οι γιατροί. Οι έρευνες. Σώζει 100% το εμβόλιο; Όχι. Τι κάνει ;
Σε προφυλάσσει δεκάδες περισσότερες φορές από τον ιό, σε σχέση με το να
τον αντιμετωπίσεις ανεμβολίαστος. Είναι ψέμα αυτό επειδή το λένε οι
φαρμακευτικές; Όχι, δεν είναι ψέμα. Ναι, οι φαρμακευτικές είναι όρνεα,
είναι γύπες, είναι εγκληματίες που κερδοσκοπούν πάνω στην ασθένεια. Αλλά
είναι τέτοιες όχι γιατί έχουν μετατρέψει την επιστήμη σε μαγγανεία, όχι
γιατί λένε ψέματα για τα εμβόλια, ή για τα φάρμακα για την γρίπη, ή για
τα φάρμακα για την ποδάγρα. Είναι ύαινες γιατί στο πλαίσιο των
υφιστάμενων σχέσεων παραγωγής έχουν μετατρέψει την επιστημονική γνώση σε
εμπόρευμα, γιατί μέσα σε αυτό το άθλιο καπιταλιστικό σύστημα έχουν
ποδηγετήσει και καπηλευτεί το προϊόν της επιστήμης με αποτέλεσμα από
δημόσιο αγαθό να αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας και θησαυρισμού.
Είναι το εμβόλιο σκάρτο γιατί το
προωθούν οι κυβερνήσεις που δεν τις εμπιστευόμαστε; Γιατί ο Μητσοτάκης
είναι “πείξος” και ο Μακρόν “δείξος”. Δεν έχω καμία δυσκολία να
υπερθεματίσω ότι ο Μητσοτάκης είναι πολιτικά «πείξος» και ότι ο Μακρόν
είναι γενικά «δείξος». Αλλά η αντίσταση απέναντι στον Μητσοτάκη και στον
Μακρόν δεν μπορεί να γίνεται με το να βαφτίζεται «αντίσταση» η εκδίωξη
και ενίοτε η καταδίωξη της λογικής. Η «αντίσταση» απέναντι στην λογική
δεν έχει τίποτα το «επαναστατικό» ή το «απελευθερωτικό». Μόνο
σκοταδισμό και ανορθολογισμό έχει, όσους μανδύες “ηρωικότητας” κι αν
φορέσει. Και αφέλεια. Θυμηθείτε την μυλωνού. Δεν κατάφερε και πολλά όταν
πήγε και κάηκε για να τιμωρήσει τον άπιστο άντρα της.
Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου θέλουν
τον εμβολιασμό όχι γιατί αγωνιούν για την υγεία των λαών. Αν αγωνιούσαν
δεν θα είχαν διαλύσει τα συστήματα υγείας ανά τον κόσμο και δεν θα
πέθαιναν τον άνθρωπο με χίλιους τρόπους. Ενδιαφέρονται για τον
εμβολιασμό, ακριβώς για να συνεχίσουν να πίνουν το αίμα των λαών,
κρατώντας ζωντανούς τους ανθρώπους ώστε να συνεχίζουν να τους
ξεζουμίζουν και για να μην καταρρεύσει η οικονομία τους, το σύστημά
τους.
Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι να
είμαστε ζωντανοί για όλους τους αντίθετους λόγους. Ανάμεσα στους
αντίθετους λόγους και για να τους ανατρέψουμε και να επιβάλλουμε άλλη
πολιτική από την δική τους, την «ανθυγιεινή». Αλλά για να γίνει αυτό
πρέπει να είμαστε ζωντανοί. Και για να είμαστε ζωντανοί χρειάζεται το
εμβόλιο. Για την ιλαρά, για την ανεμοβλογιά, για την διφθερίτιδα, για
την ηπατίτιδα, για την ευλογιά, για την γρίπη, για τον κορωνοιό. Ποιος
το λέει; Η Επιστήμη, το λέει! Οι έρευνες, το λένε! Τα ιατρικά δεδομένα
και οι μελέτες, το λένε! τα “πολεμικά ανακοινωθέντα” από τα νοσοκομεία,
το λένε!
Τέταρτον:Είναι
το εμβόλιο ιδανικό για όλους; Και τι γίνεται με ενδεχόμενες
παρενέργειες; Τι γίνεται με αυτούς που φοβούνται; Που δυσπιστούν; Που
αμφιβάλουν; Απάντηση: Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει απαντήσεις στα
ερωτήματά του, πολύ περισσότερο όταν αυτά αφορούν ζωή και θάνατο. Πρέπει
να έχει δυνατότητα ιατρικού ελέγχου. Ιατρικής καθοδήγησης,
προσωποποιημένης, αναλυτικής, έγκυρης. Γι’ αυτό μιλάμε για πρωτοβάθμια
φροντίδα υγείας. Γι’ αυτό μιλάμε για δωρεάν και υψηλού επιπέδου δημόσια
υγεία, για γιατρούς, για φαρμακοεπαγρύπνηση, για ιατρική παρακολούθηση,
πριν και μετά το εμβόλιο. Γι’ αυτό μιλάμε για διαφάνεια, για αλήθεια,
για εξαντλητική ενημέρωση, για επιμονή και υπομονή στην εξονυχιστική
παράθεση δεδομένων, για δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων, ώστε να μην
αφήνετε περιθώριο σε κανέναν να ψαρεύει σε θολά νερά.
Ως εκ τούτου καμία ανοχή σε εκείνους
που “ανοσοκαταστέλουν” τη μέθοδο της πειθούς επειδή δεν ταιριάζει στην
άθλια πολιτική τους. Που θέλουν να προσπεράσουν την καμπάνια για την
αναγκαιότητα του εμβολιασμού και το διαπράττουν κραδαίνοντας την σπάθα
της υποχρεωτικότητας. Σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία
προυπόθεση και προαπαιτούμενο για να “υποχρεώσεις” κάποιον είναι να του
έχεις παράσχει όλες εκείνες τις δυνατότητες για απαντήσεις που αίρουν με
τρόπο αποδεδειγμένο, ασφαλή, και εν προκειμένω επιστημονικά
τεκμηριωμένο, τις αμφιβολίες του. Που του έχεις παράσχει όλο το φως που
χρειάζεται για να προσπεράσει τις σκιές του. Που του έχεις αποδείξει ότι
δεν τον θεωρείς “στατιστικό δείγμα” ακόμα και αυτού του πολύ μικρού
αλλά όχι ανύπαρκτου ποσοστού των παρενεργειών, προφυλάσσοντας έτσι κι
αυτό το “στατιστικό δείγμα”. Κι αυτό δεν γίνεται με όρους “αγέλης”, αλλά
με την ιατρικά προσωποποιημένη αρωγή ενημέρωσης στην δική του ξεχωριστή
περίπτωση. Τότε είναι που, πλέον, τίθεται το ζήτημα όχι της “ατομικής”
αλλά της κοινωνικής ευθύνης του ενός εκάστου. Τότε και μόνο τότε η
ανάγκη τίθεται με όρους “υποχρέωσης”. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί συνταγή
βγαλμένη από τα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.
Πέμπτον:
Υποχρεωτικότητα και πλαστές “ελευθερίες”, εκβιασμοί, απειλές, μαστίγιο,
αναστολές, περιορισμοί, βούρδουλας, διαχωρισμός, απαγορεύσεις,
“σπιναλόγκα”; Απάντηση: Όχι, όχι, όχι. Εκείνο που χρειάζεται είναι
κρυστάλλινο μήνυμα υπέρ της Επιστήμης και της Αναγκαιότητας. Που θα πει:
Μέτρα ιχνηλάτησης, επιδημιολογικής επιτήρησης, αποσυγχρωτισμού, τήρησης
των υγειονομικών κανόνων, έλεγχος δωρεάν και μαζικός για όλους, Και
σύστημα Υγείας. Δημόσιο. Δωρεάν. Στελεχωμένο. Υλικοτεχνικά θωρακισμένο.
Αυτό που χρειάζεται, αντί να
χωριστούμε σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα εμβολιασμένων και σε στρατόπεδα
ανεμβολίαστων, είναι να ενωθούμε. Αυτό που χρειάζεται είναι να
στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.
Οι παστωμένοι σε λεωφορεία αλλά διαχωρισμένοι στις ταβέρνες, οι
“ελεγχόμενοι” στα θέατρα αλλά “ανέλεγκτοι” στις εκκλησίες, οι
“ελευθέρας” στα σούπερ μάρκετ αλλά “πιστοποιημένοι” στα γήπεδα, οι “ένας
– ένας” στα μαγαζιά αλλά “25 και 30” στις σχολικές αίθουσες, να
ενωθούμε. Υπέρ της Επιστήμης και της δημόσιας υγείας. Υπέρ της καθολικής
προστασίας παντού. Υπέρ της διαφάνειας. Και υπέρ των ατομικών,
κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Ο θάνατος του Μιχάλη
Πιερή, πέρα από την απώλεια για τα ελληνικά γράμματα, για την οποία
μίλησαν ήδη πολλοί, δημιουργεί και μία προσωπική θλίψη σε πολλούς που
τον γνωρίζαμε απλά μέσα από τις εκδηλώσεις της Αξιοθέας. Είναι ίσως
γιατί μεγαλώνουμε και βλέπουμε κάποιες σταθερές μας αναφορές να
χάνονται.
Για δυο δεκαετίες κατηφορίζαμε, Άνοιξη και Φθινόπωρο, στην παλιά πόλη
για να ακούσουμε μουσική, από τζαζ μέχρι fados, ήχους από την Σμύρνη,
τη Συρία, την Κωνσταντινούπολη, να ακούσουμε για άλλη μια φορά τον
Ψαραντώνη και τη Σαβίνα Γιάννατου, τους οποίους σχεδόν εμμονικά ο Πιερής
προσκαλούσε συστήνοντας τους σε όλο και πιο πολλούς, αλλά και νεαρούς
καλλιτέχνες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Εκεί στην Αξιοθέα
ανακαλύψαμε τον Γαλατόπουλο, ένα σημαντικό Κύπριο πολιτικό και
διανοούμενο, παρακολουθήσαμε δρώμενα από μια άλλη οπτική για τον Λεόντιο
Μαχαιρά, τον Μόντη, τον Καβάφη.
Δίπλα ακριβώς από τη νεκρή ζώνη, οι ήχοι της ελληνικής μουσικής, οι
στίχοι της ελληνικής γραμματείας, αναμειγνύονταν με τη φωνή του χότζα,
δημιουργώντας άπειρους συμβολισμούς, σε περιόδους που υπήρχε ένταση και
σε περιόδους που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.
Η Αξιοθέα αποτέλεσε για 24 χρόνια ένα πολιτιστικό πυρήνα στην παλιά
πόλη, όταν οι πιο πολλοί κατεβαίναμε εκεί μόνο για να φάμε σουβλάκια.
Ακόμα κι αυτό από μόνο του, η δημιουργία αναφορών μέσα στην πόλη, είναι
πολύ σημαντικό.
Ο Μιχάλης Πιερής έφυγε, μάλλον αναπάντεχα. Με τον χαμό του είπανε πως
ήτανε πολύ σημαντικός. «Μια ακέραια προσωπικότητα διεθνούς
επιστημονικής εμβέλειας…», είπε το υπουργείο Παιδείας. Πράγμα, ωστόσο,
που το υπουργείο ανακάλυψε όταν ο άνθρωπος πέθανε. Πράγμα που τον ίδιο
δεν θα ξένιζε. «Νοµίζω», είχε πει σε συνέντευξη του πριν δύο χρόνια,
«ότι στην Κύπρο οι πραγµατικά καλλιεργηµένοι πολίτες βιώνουν ένα αίσθηµα
“αηδίας” µπροστά στα δεδοµένα του ευρύτερου κοινωνικού χώρου και
αποσύρονται (αναφέροµαι στη διαφθορά των εξουσιών: Της πολιτικής, της
οικονοµικής, της εκπαιδευτικής, της εκκλησιαστικής). Αποσύρονται και
έτσι ο χώρος µένει ελεύθερος για να τον λυµαίνονται οι απαίδευτοι, οι
οποίοι, σηµειωτέον, πιστεύουν ότι είναι βαθύτατα µορφωµένοι επειδή
επιδίδονται σ’ ένα επιφανειακό πλιάτσικο στο πεδίο της γνώσης. Η “γνώση”
όµως εκδικείται. Ο Καβάφης είπε: “Όποιος τρέχει πίσω από τη γνώση,
αρπάζει τη µωρία”».
Σε εκείνη τη συνέντευξη είχε μιλήσει για ένα «φράγµα», «που έχουν
στήσει και στηρίζουν οι λογής κατ’ ουσίαν απαίδευτοι που όµως έχουν στα
χέρια τους τη θεσµική εξουσία για τα θέµατα του πολιτισµού».
Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε σήμερα να απαντήσει στους θούριους που αναπέμπονται για την προσωπικότητα και την προσφορά του.
Για
όσους ξέρουν, ο Νίκος Σαμπάνης, ο 18χρονος νεκρός που όλοι συζητάνε,
γεννήθηκε στην περιοχή Σοφός στον Ασπρόπυργο. Θα μπορούσε να είναι
μαθητής μου τα 5 χρόνια που κρατούσα το 12ο Δημοτικό Σχολείο
Ασπροπύργου, που έκλεισε το καλοκαίρι του 2014, με σύμφωνη γνώμη του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ΜΚΟ και σαφώς και την
προσωπική μου γνώμη, γιατί παραβίαζε κάθε έννοια ισότητας πολιτών, καθώς
είχε δημιουργηθεί για να γκετοποιεί αποκλειστικά Ρομά μαθητές.
Δεν
είμαι σίγουρος αν τον θυμάμαι, επειδή στο σχολείο αυτό έκανα μια
περίεργη για τον μέσο δάσκαλο δουλειά: προσπαθούσα πηγαίνοντας στις
παράγκες του καταυλισμού απ' όπου προέρχονταν τα παιδιά να πείσω τους
γονείς τους να τα στείλουν σχολείο, να μάθουν γράμματα και να ενταχθούν.
Ετσι, συχνά μας έρχονταν διάφορα παιδάκια κάθε μέρα, χωρίς πλήρη
χαρτιά, χωρίς πιστοποιητικά γέννησης, μόνο με μια ταυτότητα της μάνας
τους, έλεγαν με λένε Τσαμπίκο Καραχάλιο ενώ στα χαρτιά ήταν γραμμένος ως
Νίκος Σαμπάνης, και μετά από 10 μέρες μπορεί και να μην τα ξαναβλέπαμε
ποτέ. Βλέπετε, το 95% των οικογενειών εκεί δεν έχουν συνάψει νομικά γάμο
ούτε έχει γίνει αναγνώριση τέκνων.
Για όσους
ξέρουν, η περιοχή αυτή, χωρίς υπερβολή, είναι ένα μέρος χειρότερο από
κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων. Οι κάτοικοι μένουν μόνο σε
παράγκες που αποτελούνται από 4 παλούκια, νάιλον θερμοκηπίου γύρω γύρω
και πέτρες στη σκεπή για να μην την πάρει ο αέρας. Κάποτε μια θύελλα
πήρε πολλές σκεπές στον αέρα, έριξε πολλά δοκάρια, τραυμάτισε παιδιά και
άφησε άστεγους 500 κατοίκους - με όλα τους τα προσωπικά αντικείμενα
μούσκεμα και μωρά να κρυώνουν. Ζήτησα από το κράτος ως διευθυντής του
σχολείου να μεριμνήσει για την προσωρινή τους στέγαση, σαν
πλημμυρόπληκτοι, όπως θα έκανε για οποιονδήποτε Ελληνα πολίτη, σε ένα
δημοτικό στάδιο, κι όμως σε αντίθεση με κάθε περίπτωση Ελληνα πολίτη,
δεν απάντησε κανείς.
Ο Δήμος Ασπροπύργου
διαχρονικά αρνείται να τους θεωρήσει δημότες του, παρότι οι ίδιοι κι οι
ίδιοι Ρομά μένουν εκεί πάνω από 30 χρόνια. Ακόμα και αν γίνει ποτέ
πρόγραμμα στέγασης των άστεγων Ρομά, αυτοί θα εξαιρεθούν. Για τον ίδιο
λόγο οι γονείς του δεν μπορούν να θάψουν τον νεκρό Νίκο Σαμπάνη στον
δήμο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ένας Ρομά στον Ασπρόπυργο δεν χωρά
ούτε νεκρός, σαν άλλος Πολυνείκης στην αρχαία τραγωδία.
Για
όσους ξέρουν, τα παιδιά εκεί, όπως και οι γονείς τους, είναι εντελώς
αναλφάβητα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει δίπλωμα αυτοκινήτου και
πολλοί είναι τόσο φτωχοί που δεν έχουν καν το απαραίτητο αγροτικό για να
ασκούν το μοναδικό νόμιμο επάγγελμα που μπορούν, αυτό του συλλέκτη
ανακυκλώσιμων ειδών. Γνώρισα ανθρώπους που νοίκιαζαν -έναντι 15 ευρώ τη
μέρα- αγροτικό από τον γείτονα, μάζευαν παλιοσίδερα αξίας 20 ευρώ,
επέστρεφαν τα 15 και ζούσαν την οικογένειά τους με 5 ευρώ τη μέρα.
Τα
παιδιά από τον Σοφό ζούνε σε μια άλλη πραγματικότητα, με εμένα να τους
διδάσκω -θυμάμαι τέτοιες μέρες για την 28η- ενώ αυτά δεν ξέρουν καν τι
είναι σπίτι. Δεν ξέρουν τι είναι μπάνιο, τρεχούμενο νερό, θερμοσίφωνας,
ούτε καν ψυγείο. Κανόνισα να έρθουν στο σχολείο ακριβώς γι' αυτόν τον
λόγο ντουσιέρες και πλυντήρια, για να έρχονται μητέρες να πλένουν τα
παιδιά τους, και δεν ήξεραν ούτε πώς να χρησιμοποιήσουν το ζεστό και το
κρύο νερό. Μας ρωτούσανε: «Εσείς οι μπαλαμοί έχετε σπίτι σας πισίνα και
υπηρέτριες;» επειδή η μόνη τους εικόνα για τον μέσο Ελληνα προερχόταν
από σαπουνόπερες. Κανείς δεν είχε δίπλωμα οδήγησης και κανείς δεν ήταν
σε θέση να βγάλει.
Για όσους ξέρουν, οι
άνθρωποι μιλούσαν μόνο ρομανί και μόνο οι άντρες που έβγαιναν για
επαγγελματικούς λόγους απ' τον καταυλισμό ήξεραν και λίγα ελληνικά.
Προσπαθούσα να πείσω τα παιδιά, τα έφηβα ειδικά, για τις επαγγελματικές
τους επιλογές. Τους μάθαινα γράμματα μέσα από το βιβλίο των σχολών
οδήγησης, έτσι για να εξοικειώνονται με την ορολογία «επιβράδυνση
οχήματος» που θα τους περιμένει μετά στις εξετάσεις για την απόκτηση του
πολυπόθητου διπλώματος. Ελεγα στα παιδιά να ασχοληθούν με τεχνικά
επαγγέλματα παρά με παλιοσίδερα και αυτά μου απαντάγανε «δεν μας
προσλαμβάνει κανείς, μας βλέπουν Ρομά και δεν μας θέλουν ούτε ως
χτίστες».
Ενας ολόκληρος κόσμος ο οποίος θέλει
να ζήσει, όμως δεν έχει καμία αποδοχή λόγω μη ένταξης. Συχνά
ονειρεύονταν να γίνουν μανάβηδες με αγροτικό κι όχι ρακοσυλλέκτες σαν
τον πατέρα τους και για να γίνει αυτό θα έπρεπε με μαγικό τρόπο να
αποκτήσουν όχημα, δίπλωμα και ασφάλιση εμπόρου λαϊκών αγορών. Ο μαγικός
τρόπος αυτός όμως ήταν συχνά η κλοπή και με εξίσου μαγικό τρόπο
οδηγούνταν στη φυλακή. Η φυλακή ήταν η μόνη περίπτωση που είδαν πράγματα
πέρα απ' το σχολείο, «είχε φακές νόστιμες» μου έλεγαν και γενικά
μιλούσαν για τη φυλακή όπως εσείς μπορεί να μιλάτε για την κατασκήνωση
που πηγαίνατε μικροί. Ηταν το μόνο μέρος όπου βρήκαν ζεστό νερό,
ηλεκτρικό ρεύμα και γιατρό.
Το πλέον συχνό
ήταν το εξής: παντρεύονταν στα 14 και μόλις γεννούσε η γυναίκα τους
είχαν οικονομικές ανάγκες. Εκλεβαν, πήγαιναν φυλακή μεταξύ 16-19 και
επέστρεφαν ως ενήλικοι άντρες πια, με τα παιδιά τους ήδη νήπια. Πολλοί
το έβλεπαν αυτό ως ένα πέρασμα στην ενηλικίωση, σαν μια στρατιωτική
θητεία, που άλλωστε δεν πήγαιναν. Γι' αυτό έχουν βγει και οι Ρομά της
περιοχής και φωνάζουν, επειδή η διαδρομή κλοπή-φυλακή-ενηλικίωση είναι
τόσο γνώριμη σε αυτούς, δεν περιλαμβάνει όμως θάνατο. Συνήθως.
Για
όσους ξέρουν και όσους θέλουν να μάθουν, αυτός ήταν ο κόσμος όπου
μεγάλωσε ο 18χρονος νεκρός Νίκος Σαμπάνης, επώνυμο το οποίο είχαν
δεκάδες μαθητές μου από τον Σοφό Ασπροπύργου, όπως και παρόμοιες ζωές.
Δεν ξέρω αν τον γνώρισα ποτέ, γνώρισα όμως πολλούς Νίκους. Δεν είμαι
περήφανος για τις πράξεις όσων κλέβουν, όπως και κανείς σώφρων πολίτης,
αλλά και αυτός έκανε -όπως όλα τα έφηβα παιδιά- ό,τι έβλεπε. Είχε παιδιά
κι η γυναίκα του -που με τη σειρά της δεν είχε μάθει να δουλεύει ούτε
και θα την προσλάμβανε κανείς ποτέ- του έλεγε πως πεινάνε. Δεν πρόλαβε
όμως να τον δικάσει κανένα δικαστήριο τον Νίκο, τον δίκασαν αυτοβούλως 7
αστυνομικοί, τον δίκασαν αυτοβούλως 38 σφαίρες. Εζησε, γνώρισε και
αυτός όση ζωή πρόλαβε στα 18 του χρόνια και πέθανε.
Λυπάμαι
για τη ζωή που έμαθε ο Νίκος όσο ζούσε, τη λίγη και εξαιρετικά δύσκολη
ζωή που πρόλαβε να γνωρίσει και με βάση τις προσλαμβάνουσες αυτές έκανε
τις επιλογές του. Λυπάμαι για άπειρους άλλους Νίκους που υπάρχουν σε
αυτούς τους καταυλισμούς και θα βρεθούν υπόδικοι ή και νεκροί μέσα σε
ένα σύστημα που δεν θα τους εντάξει ποτέ, ένα πρόβλημα που μόνο στην
Ελλάδα υπάρχει.
Σε άλλες χώρες το 97% των Ρομά
μένει σε σπίτια και εργάζεται. Στην Ουγγαρία, όπου έζησα μερικά χρόνια,
1 στους 7 κατοίκους είναι Ρομά και όλοι εργάζονται σε τεχνικά συνήθως
επαγγέλματα, αλλά εκεί το κράτος τούς έδωσε από παλιά σπίτι, δουλειά και
τους ανάγκασε να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Εδώ το κράτος,
όμως, προτιμά τις σφαίρες από την ενσωμάτωση, εδώ το κράτος προτιμά να
περιμένει κι άλλους Νίκους να ενηλικιωθούν για να τους θάψει.
«Απόφαση-σταθμός. Ένοχοι
οι τρεις για τον θάνατο του 16χρονου Παναγιώτη. Μέχρι και τέσσερα χρόνια
ποινή φυλάκισης για τους κατηγορούμενους». Αυτοί ήταν μερικοί από τους
τίτλους των κυπριακών ειδησεογραφικών πόρταλ που γράφτηκαν χθες, μετά
από την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας για την υπόθεση του
16χρονου Παναγιώτη, ενός αγοριού που έπεσε θύμα μπούλινγκ από συμμαθητές
και συγχωριανούς του.
Πρόκειται όντως για την πρώτη υπόθεση για πρόκληση θανάτου λόγω
αλόγιστης, επικίνδυνης και απερίσκεπτης πράξης, που αφορά εκφοβισμό,
αφού ακόμη δεν υπάρχει νομοθεσία για το μπούλινγκ. Αναμένεται να
ακολουθήσουν αγορεύσεις για μετριασμό της ποινής των τριών νεαρών με
ανοικτό ακόμη και το ενδεχόμενο να επιβληθεί ποινή με αναστολή.
Ό,τι και να γίνει, ο Παναγιώτης έφυγε και δεν γυρνάει πίσω. Ένα παιδί
το οποίο δεχόταν μπούλινγκ από τους συνομήλικούς του, που τον
προέτρεπαν να καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ σε εκείνο το εφηβικό
πάρτι, με αποτέλεσμα να υποστεί οξεία αλκοολική δηλητηρίαση. Ένα
παιδί-θύμα της μάστιγας της εποχής. Χαμηλών τόνων, φιλήσυχο, που δεχόταν
συνεχώς πειράγματα από συμμαθητές και συχωριανούς τους. Τον πείραζαν
ακόμη και για τα κιλά του, όμως ο Παναγιώτης έκανε συνεχώς προσπάθειες
να κοινωνικοποιηθεί, να γίνει αποδεκτός. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος
που σήμερα δεν είναι μαζί μας.
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει. Πόσα ακόμη παιδιά υπάρχουν εκεί έξω τα
οποία είναι θύματα αλλά δεν μιλάνε; Που ταπεινώνονται, εκφοβίζονται,
χάνουν την αυτοπεποίθησή τους και όλα τα συνεπακόλουθα;
Τα θύματα εκφοβισμού κρατάνε το στόμα τους κλειστό καθώς ντρέπονται,
φοβούνται να μιλήσουν, αισθάνονται τύψεις και ενοχές. Πρόκειται για μια
μάστιγα που έχει μπει για τα καλά στα σχολεία, ακόμη και στα Δημοτικά.
Που, αν δεν προσπαθήσουμε να τη σταματήσουμε, τα αποτελέσματά της θα
είναι ολέθρια.
Και είναι εδώ που πρώτα από όλα οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί
πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και παρατηρητικοί ώστε να βοηθήσουν τα
παιδιά τους, να τα ξεκλειδώσουν και να τους μιλήσουν.
Πρέπει, όμως, και η ίδια η κοινωνία να δράσει σε όλο αυτό που λέγεται
μπούλινγκ. Η έλλειψη παιδείας, αρχών αλλά και επικοινωνίας με τα ίδια
τα σπλάχνα μας είναι μερικές από τις αιτίες που η μάστιγα του μπούλινγκ
πήρε διαστάσεις πανδημίας. Η κοινωνία πρέπει άμεσα να ευαισθητοποιηθεί
γι’ αυτό το τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο. Να προβληματιστεί αλλά και να
προφυλάξει τα θύματα από τους θύτες. Όσο πιο γρήγορα δράσουμε με πράξεις
τόσο πιο εύκολα θα αποφύγουμε άλλους Παναγιώτηδες. Εάν καταπολεμήσουμε
το θηρίο, δεν θα χαθούν άλλες αθώες ψυχές που κουβαλάνε μόνες τους αυτό
το μαρτύριο. Είναι καιρός να κινητοποιηθούμε αν θέλουμε να αποφύγουμε
δραματικές καταστάσεις.
Ας είναι ο Παναγιώτης το τελευταίο θύμα αυτής της μάστιγας.
Το βραβείο τρου νικητή των Siena International Photo
Awards (SIPA) του 2021 κέρδισε ο Τούρκος φωτογράφος Μεχμέτ Ασλάν με τη
φωτογραφία του «Hardship of Life».
Όπως έλεγε το αρχαίο κινεζικό ρητό «μία φωτογραφία ισούται με 1.000
λέξεις». Κάτι τέτοιο ισχύει και με τη συγκεκριμένη φωτογραφία που
τράβηξε ο Ασλάν.
Ο τόπος είναι η τουρκική επαρχία Hatay, στα σύνορα με τη Συρία και
δείχνει τη φρίκη του πολέμου.Ένας πατέρας που έχει χάσει το δεξί του
πόδι στηρίζεται σε πατερίτσες και κρατάει ψηλά στα χέρια του το γιο του ο
οποίος γεννήθηκε χωρίς άνω και κάτω άκρα εξαιτίας συγγενούς διαταραχής
που προκλήθηκε από τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει η μητέρα του όταν
αρρώστησε έπειτα από την απελευθέρωση τοξικών αερίων κατά τη διάρκεια
του πολέμου στη Συρία.
Η φωτογραφία επιλέχθηκε ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες εικόνες που
υποβλήθηκαν από φωτογράφους από 163 χώρες. Οι νικητές θα παρουσιαστούν
στη Σιένα από το Σάββατο 23 Οκτωβρίου, στο διεθνές φεστιβάλ εικαστικών
βραβείων Siena Awards.
«Ιστορία της φωτογραφίας: Ενώ ψωνίζει στην αγορά στη Συρία, ο Μουνζίρ
χάνει το δεξί του πόδι λόγω μιας βόμβας που πέφτει. Η σύζυγός του, η
οποία ήταν έγκυος εκείνη την ώρα, εισπνέει το αέριο σαρίν (νεύρων) που
απελευθερώθηκε. Ο Μουσταφά, που ήρθε στον κόσμο, ανοίγει τα μάτια του
στον κόσμο χωρίς κανένα άκρο με την επίδραση του αερίου σαρίν» γράφει ο
φωτογράφος στο Instagram.
Αυτές είναι οι τρεις φωτογραφίες που διακρίθηκαν στα Siena International Photo Awards του 2021 ως οι «φωτογραφίες της χρονιάς»:
«Hardship of Life» – Μεχμέτ Ασλάν
Νικητής στην κατηγορία COVID-19 ο Brais Lorenzo Couto με τη γιαγιά στο νοσοκομείο. Τίτλος φωτογραφίας, «Birthday»
Νικητής της κατηγορίας συναρπαστικών προσώπων η Selene Magnolia με τη Νύφη. Τίτλος φωτογραφίας, «Zor»
Ο Μάρκος Σκούφαλος σε μια συνέντευξη στην Τασσώ
Γαΐλα όπου αναλύει τα καυτά θέματα της εκπαίδευσης & γενικότερα της
Παιδείας
Μάρκος Σκούφαλος: Δημοτικός Σύμβουλος ΛΑΣ & πρώην Εκπαιδευτικός.
Πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη έλαβαν χώρα γεγονότα πρωτόγνωρα για
το χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης από την Χρυσή Αυγή, γεγονότα μέσα σε
σχολείο με πολλή βία. Χρυσή Αυγή- bullying (μπούλινγκ), βία έχουν
εισχωρήσει για τα καλά στα σχολεία της χώρας μας εδώ και χρόνια. Γιατί
δεν είναι αποκλειστικά η παρουσία της Χρυσής Αυγής το ακραίο που πρέπει
να αντιμετωπιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Σαφώς η κεντρική ευθύνη βαρύνει την εκάστοτε Κυβέρνηση αλλά κι η
ευθύνη των εκπαιδευτικών για την θεραπεία ή την πρόληψη αυτών των
φαινομένων είναι τεράστια.
Ο Μάρκος Σκούφαλος που καλείται σήμερα να μας αναλύσει μερικά από τα
καυτά θέματα της εκπαίδευσης και γενικότερα της Παιδείας υπηρέτησε το
χώρο της Εκπαίδευσης 39 έτη, κοινωνιολόγος, συγγραφέας, αρθρογράφος,
υπήρξε πρόεδρος ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ και τον συναντάμε και ως Δημοτικό
Σύμβουλο της ΛΑΣ Δήμου Χίου.
Δάσκαλε είναι γεγονός ότι στα παιδιά ασκούν γοητεία οι
ναζιστικές ιδέες κι εύκολα μπορούν οι επιτήδειοι να τα παρασύρουν.
Υπάρχει όμως μεγάλη έλλειψη από την πλευρά των εκπαιδευτικών στην
καλλιέργεια συλλογικού πνεύματος, αλληλεγγύης και συνεργασίας. Δεδομένου
ότι τα φαινόμενα αυτά δεν είναι κάτι νέο ποια –ως κοινωνιολόγος- η
πρόταση σας για την καταστολή βίας στα σχολεία;
-Επιτρέψτε μου να ξεκινήσουμε από ένα βασικό ερώτημα: Ποιος γεννά το
φασισμό και ποιος τον θρέφει; Ποιο είναι το οικονομικό, κοινωνικό και
πολιτικό πλαίσιο που τον δημιουργεί; Ιστορικά θα τον δούμε στις απαρχές
του 20ου αιώνα και εντεύθεν, να γεννιέται μέσα από τις
οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού στο μεσοπόλεμο, να στηρίζεται από
το στρατιωτικοβιομηχανικό, επιχειρηματικό και εφοπλιστικό σύμπλεγμα, να
ξεπηδά μέσα από το σώμα της αστικής τάξης και να έχει τη στήριξή της.
Με λίγα λόγια κ. Γαΐλα,ο φασισμός είναι η άλλη όψη της αστικής
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της δικτατορίας της αστικής τάξης με
κοινοβουλευτικό προσωπείο, μόνο που ο φασισμός δεν το χρειάζεται για να
φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά εκ μέρους της.
Το γιατί επιβλήθηκε η δικτατορία, για να δούμε αυτό το ιστορικό παράδειγμα, το έχει πει ο ίδιος ο Μεταξάς: «Η
αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας
αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς
τάξεις».
Το πώς βέβαια θα συνταιριάζονταν τα συμφέροντα των ενδεών τάξεων, με
αυτά της αστικής τάξης, μας το λένε οι νεκροί της Θεσσαλονίκης το Μάη
του 36, οι χιλιάδες εξορισμένοι και εκτοπισμένοι κομμουνιστές και
δημοκράτες, η απαγόρευση των απεργιών, οι δολοφονίες και το ρετσινόλαδο
του Μανιαδάκη.
Τη διαπλοκή αστικής τάξης και φασισμού, ως του μαντρόσκυλού της, τη
βλέπουμε και τον Γενάρη 1937 που τα αστικά πολιτικά κόμματα έκαναν
συμφωνία στο πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν, εφόσον εκαλούντο να διαδεχθούν
τη δικτατορία! Σε ποιες αρχές στηρίχτηκε το πρόγραμμα των αστικών
κομμάτων;
Διαβάζουμε:
«Βασιλεύς, Βουλή, Κυβέρνησις: Ο Βασιλεύς θα έχει το δικαίωμα
διαλύσεως της Βουλής και της αρνησικυρίας των νόμων. Ο Βασιλεύς θα είχεν
αποφασιστικήν γνώμην διά την σύνθεσιν των ενόπλων δυνάμεων.
Άμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου.
Κοινωνική ειρήνη: Προς παγίωσιν της κοινωνικής ειρήνης και
προστασίαν της οικουμενικής ευημερίας, θα απηγορεύοντο η απεργία και το
“λοκ – άουτ” και θα καθιερούτο η υποχρεωτική διαιτησία».
Σας ακούγονται παλιά ή σύγχρονα όλα αυτά, αν ρίξουμε μια ματιά στα
τρία μνημόνια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και σε όλους τους
αντεργατικούς-αντιασφαλιστικούς νόμους που πέρασαν, με τελευταίο το
νόμο Χατητζηδάκη, με βάση τον οποίο η κ. Κεραμέως στέλλει στα δικαστήρια
τους εκπαιδευτικούς και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους μέσω της αγωγής
στην ΑΔΕΔΥ;
Η εξίσωση, επίσημη πολιτική της ΕΕ, κομμουνισμού –φασισμού, η Θεωρία
των δύο άκρων, με την οποία είναι ερωτευμένοι και κάποιοι ανιστόρητοι
και αμαθείς και στη Χίο τι σας λέει; Αναμασημένες αντικομμουνιστικές
θεωρίες, βούτυρο στο ψωμί του φασισμού.
Επειδή όμως η μελέτη της ιστορίας είναι το κλειδί για να κατανοούμε
το σήμερα, το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» , του κεντρώου Βενιζέλου έδωσε
ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά! Το ίδιο και ο Γεώργιος
Καφαντάρης! Το «Λαϊκό Κόμμα» έδωσε ψήφο ανοχής. Το ίδιο και ο Ι.
Θεοτόκης. Την καταψήφισαν οι βουλευτές του «Παλλαϊκού Μετώπου», μεταξύ
αυτών και του ΚΚΕ και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ.
Δενδρινός. Υπήρξαν και 4 αποχές. Τα «υπέρ» ήσαν 241 ψήφοι. Έτσι, όλα τα
αστικά κόμματα άνοιξαν το δρόμο στη δικτατορία, δίνοντας την εξουσία
στον Ι. Μεταξά. Για να μην αναφερθώ στο θαυμασμό προς το Μουσολίνι και
από το Βενιζέλο και από τον Πλαστήρα. Ο μεν Πλαστήρας σε επιστολή του
προς τον πρώτο, θεωρούσε ότι η Ιταλία προοδεύει χάρη στο φασισμό και
φλέρταρε με δική του δικτατορία, ο δε Βενιζέλος του ανταπαντούσε ότι δεν
έχει την ικανότητα του Μουσολίνι και την «πλειάδα εκλεκτών συνεργατών
του».
Τι από όλα τα παραπάνω διδάσκεται στα σχολεία μας. Τίποτα!!! Ούτε καν
στην α/μια εκπαίδευση το έπος της εθνικής αντίστασης, τα δεινά το
ελληνικού λαού από τις φασιστικές δικτατορίες και του Μεταξά και του
Παπαδόπουλου, στη δε δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξ απαλών ονύχων για να τα
«ξεπετάξουμε» ή όταν διδάσκονται, επιλέγονται οι ανιστόρητες εξισώσεις
του φασισμού με τον κομμουνισμό, η μεθοδολογία του «συνωστισμού στη
Σμύρνη» και η προσωπική μαρτυρία, που έχει μεν την αξία της, αλλά δεν
μπορεί να υποκαθιστά τις ιστορικές πηγές και την επιστημονική έρευνα των
ιστορικών γεγονότων.
Από πού να μάθουν τα παιδιά μας στα σχολεία ότι ο Γρίβας, που με
θράσος ανέφερε ο Μπογδάνος, ήταν ο αρχηγός της «Χ», των ταγματασφαλιτών
συνεργατών των ναζί στην κατοχή, αρχηγός της ΕΟΚΑ Β, ιθύνων νους για τη
διενέργεια πραξικοπήματος στην Κύπρο;
Ας έρθουμε όμως, και στα γεγονότα με βάση τα οποία ξεκινά η κουβέντα
μας. Ποιες ήταν μερικές από τις ατάκες κυβερνητικών στελεχών τις
τελευταίες μέρες που εξελίσσονταν τα γεγονότα στη Δυτική Θεσσαλονίκη,
όπως του κ. Συρίγου υφυπουργού παιδείας;
«Εγώ είδα βία από τους έξω», «Τι δουλειά είχαν να μοιράζουν πολιτικά
φυλλάδια έξω από τα σχολεία;», «Πρέπει να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου
κι αν προέρχεται» Αυτά λέγανε αυτός και η Κεραμέως και ο Πρωθυπουργός
και διάφοροι άλλοι.
Αυτά θρέφουν το φασισμό μέσα στα σχολεία, που επιτρέψετέ μου να πω,
δεν είναι και ευτυχώς, γοητευτικές οι ιδέες του προς τα παιδιά μας.
Ο ελληνικός λαός, οι εκπαιδευτικοί μας στην πλειοψηφία τους, οι
γονείς, γνωρίζουν το αυγό του φιδιού, βρίσκονται απέναντί του και
ακριβώς για αυτό το ίδιο το σύστημα που τον γεννά, τον χρησιμοποιεί για
να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση, δηλαδή τη δημιουργία ενός κινήματος,
από εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς που αντιπαλεύουν τις πολιτικές
τους.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στο προηγούμενο διάστημα και εν μέσω πανδημίας,
αναπτύχθηκαν σε αυτά τα σχολεία μια σειρά αγώνες ενάντια στην
αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.
Δεν είναι τυχαία, ούτε η ανοχή τη αστυνομίας ούτε η εμπλοκή της ίδιας
της διεύθυνσης του σχολείου, απέναντι στον φασιστικό εσμό που
παρεισέφρησε μέσα στους μαθητές.
Γι’ αυτό και με ευθύνη και του ίδιου του κράτους και των αστικών
κυβερνήσεων, η θεωρία των «δύο άκρων» δεν έφυγε ποτέ από το τραπέζι,
απεναντίας είναι επίσημη πολιτική του κράτους και των σχολικών βιβλίων. Η
εξίσωση, αλήθεια, θυτών και θυμάτων σε ποιους δίνει «αέρα»;
Στους θύτες ή στα θύματα; Όταν, επίσης, χυδαία εξισώνεται το πολιτικό
φυλλάδιο με το μαχαίρι ή το σιδερολοστό, η καταδίκη της βίας «απ’ όπου
κι αν προέρχεται» ποιον αθωώνει; Όταν η βία προέρχεται μόνο από μια
συγκεκριμένη κατεύθυνση, ποια ανάγκη νιώθουν όσοι το λένε να
καταδικάσουν κι άλλες ανύπαρκτες κατευθύνσεις;
Γνωρίζετε κ. Γαΐλα, ότι χρησιμοποιήθηκαν από τις φασιστικές συμμορίες
στρατιωτικού τύπου, λοστοί, ξύλα, μολότοφ, σουγιάδες, τέιζερ, αλυσίδες.
Δολοφονικά εργαλεία που, όσοι τα χρησιμοποιούσαν, ήξεραν ότι μπορεί να
σκοτώσουν. Ήταν τόσο δολοφονικά όσο και η ιδεολογία τους. Κι όμως,
κάποιοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να καταδικάζουν τη
βία, γενικά και αόριστα τη στιγμή που η ούγια γράφει, φασισμός!
Η δράση αυτών των ομάδων έχει ξεκάθαρο στόχο: Τον φόβο. Την υποχώρηση
όσων αγωνίζονται, όσων σηκώνουν κεφάλι. Ένα ολόκληρο σύστημα που γεννά
μόνο αδικία και εκμετάλλευση θα ήταν σίγουρα πολύ ευχαριστημένο με όσους
χτυπούν αυτούς που αντιστέκονται. Η κυβέρνηση, επίσης, θα μπορούσε να
είναι πολύ ικανοποιημένη αφού με ένα σμπάρο πετυχαίνει τρία τρυγόνια:
αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα, καταστολή των αγώνων,
αποπολιτικοποίηση στα σχολεία, εξισώνοντας τους αγώνες των μαθητών, την
ενασχόλησή τους με όσα τους συνθλίβουν τα όνειρα με
εγκληματικές-φασιστικές ενέργειες.
Για αυτό είτε μιλάμε για το φασισμό και τη βία που εκπορεύεται από
αυτόν και είναι χρέος μας ως γονείς, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι να
τον τσακίσουμε και στα σχολεία και στις γειτονιές και παντού είτε μιλάμε
για το bulling, το σχολικό εκφοβισμό , που είναι άλλο πράγμα με
παράπλευρες φυσικά ορίζουσες, η ματιά μας πρέπει να είναι στο κοινωνικό
σύστημα που γεννιούνται αυτά τα φαινόμενα και πώς επηρεάζουν υποσύνολα
της κοινωνίας, όπως η οικογένεια.
Περισσότερο πρέπει να μας απασχολεί η κρατική βία, η επικοινωνιακή –
μιντιακή βία και πώς αυτή διαπαιδαγωγεί τα παιδιά μας , παρά ο λεγόμενος
σχολικός εκφοβισμός, που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και επιστημονική
προσέγγιση παρά μία προσέγγιση μόδας , που όλα τα ανάγει σε αυτόν τον
ορισμό των τελευταίων ετών.
Όταν η κυβέρνηση σε κάθε κινητοποίηση εργαζομένων στέλλει τα ΜΑΤ,
όταν τα ΜΑΤ χτυπάνε τους δασκάλους των παιδιών μας πριν λίγες μέρες,
όταν η υπουργός στέλλει στα δικαστήρια τον εκπαιδευτικό κόσμο, αυτά με
τη σειρά τους βγάζουν κατά παραγγελία παράνομη την απεργία,
αποδεικνύοντας ότι η δικαιοσύνη είναι η παραδουλεύτρα του αστικού
κράτους, όταν στη Χίο έφτασαν 20 διμοιρίες και επί τρεις μέρες χτύπαγαν,
έσπαγαν και έβριζαν για να στηθούν οι φυλακές της ΕΕ στο νησί μας για
τον εγκλωβισμό των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών τους πολέμων, τότε για
ποια διαπαιδαγώγηση των παιδιών ενάντια στη βία να μιλήσουμε;
Όταν ο Big Brother, το Bachelor, το GNTM, ο άκρατος ανταγωνισμός στις
διάφορες εκπομπές τύπου Master Chef, τα «πρωινάδικα» Shows, που
προάγουν όλη την καπιταλιστική σαπίλα προτύπων ως προς τη γυναίκα και
τον άνδρα, ως προς τις κοινωνικές σχέσεις, για ποιες δικλείδες
προστασίας των παιδιών να μιλήσουμε όχι μόνο απέναντι στη βία, αλλά και
απέναντι στην ίδια τη ζωή;
Γιατί να απορούμε για τον εγκληματία γυναικοκτόνο, αφού το σύστημα
τον ανέθρεψε; Γιατί να απορούμε για τον ανταγωνισμό μέχρι τελικής
πτώσεως μέσα στα σχολεία μας; Η επιδίωξη της «αριστείας» το απαιτεί και η
αγορά εργασίας, για να καταλαβαινόμαστε, ο θάνατός σου η ζωή μου.
Δημοτικό Σχολείο Βικίου Χίου, 1983
Δάσκαλος κ. Σκούφαλε 39 έτη έχοντας την μεγάλη τύχη χωρίς
πολλές μεταθέσεις να ολοκληρώσετε την καριέρα σας στην ιδιαίτερη πατρίδα
σας την αγαπημένη μυροβόλο Χίο. Πρώτο κουδούνι, πρώτη ημέρα υπηρεσίας.
Σε ποιο χωριό της Χίου; Τελευταίο κουδούνι, τελευταία ημέρα στον
μαυροπίνακα. Σε ποιο σχολείο και ποια τα συναισθήματα σας του πρώτου και
του τελευταίου κουδουνιού;
-Για να έχουμε μια ακριβή εικόνα. Πρώτος χρόνος ως αναπληρωτής στο 12ο
δημοτικό σχολείο Κερατσινίου, δεύτερος χρόνος στο όμορφο μονοθέσιο του
Βικιού. Εκεί με βρίσκει και ο μόνιμος διορισμός στο μουσουλμανικό
διθέσιο δημοτικό σχολείο του Κέχρου του νομού Ροδόπης, Πομακοχώρι, στο
οποίο υπηρετώ την επόμενη χρονιά. Εμπειρία αξέχαστη από όλες τις
πλευρές. Από εκεί μετατίθεμαι στην Α. Αττική στο τετραθέσιο του Ωρωπού,
μετά στο 1ο δημοτικό σχολείο Πειραιά και τέλος στη Χίο μας, όπου πηγαίνω διαδοχικά, Καμπιά, Λαγκάδα, Βερβεράτο, 3ο δημοτικό Χίου και τελικά στο 1ο
δημοτικό σχολείο Βροντάδου, όπου και ήμουν μαθητής. Με διακοπή 2 ετών,
φεύγω για τη Μαράσλειο Μετεκπαίδευση κατόπιν εξετάσεων. Το 2004
επιλέγομαι ως Διευθυντής στην Αστική Σχολή χίου -11Ο δημοτικό, από την οποία αφυπηρέτησα μετά από 17 χρόνια σε αυτή τη θέση.
Κάθε κουδούνι ήταν γλυκόπικρο. Το πρώτο σήμαινε έχω δουλειά, το
δεύτερο ευθύνη και μάλιστα αβάσταχτη τα πρώτα χρόνια μέχρι η πείρα να
τιθασεύσει τη γνώση και να εξομαλύνει τις καταστάσεις. Στον Κέχρο,
μάθαινα πομάκικα, τούρκικα, για να έχω και συναισθηματική επαφή με τα
παιδιά και για να μη μαθαίνουν παπαγαλία τα ελληνικά κείμενα και την
Ιστορία.
Το τελευταίο κουδούνι είχε τη γλύκα να έχω χρόνο για τα παιδιά και τα
εγγόνια μου που ήρθαν στη ζωή μας, αλλά βάραινε όχι το φευγιό, μα αυτό
που αφήνω πίσω μου. Ένα σχολείο της απασχολησιμότητας, της
κατηγοριοποίησης, των χορηγών, της αγοραίας αντίληψης, της ημιμάθειας
και του άκρατου ανταγωνισμού, ένα σχολείο πολύ πιο χειρότερο από αυτό
που ξεκίνησα να υπηρετώ πριν από 39 χρόνια.
Χειρότερο για τους μαθητές, χειρότερο και για τους εκπαιδευτικούς,
που 40.000 από αυτούς φέρουν την ιδιότητα του αναπληρωτή, δηλαδή είναι
ανθρώπινα εκπαιδευτικά ανταλλακτικά, που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τους
εαυτούς τους, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της ιδιαίτερα της
σημερινής της ΝΔ.
Μουσουλμανικό Σχολείο Κέχρου Ν.Ροδόπης. 1984-85.
Είμαι παιδί εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και
γνωρίζω καλά όχι μόνο το πόσο σκληρά δούλευαν με τις επιπλέον σχολικές
εργασίες- πλην των ωρών διδασκαλίας -,ιδιαίτερα δε όταν ήταν Διευθυντές
και τα προβλήματα με τις μεταθέσεις και τους χαμηλούς μισθούς. Προσωπικά
μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας στην Ανώτερη Εκπαίδευση και στον ιδιωτικό
τομέα με 3 πτυχία και 7 γλώσσες αμείβομαι με 1.100 ευρώ και δουλειά πλην
των ωρών διδασκαλίας να πλησιάζει το 12ωρο. Πάσα στον
δάσκαλο-συνομιλητή μου.
-Ο Ελύτης λέει σε κάποιους υπέροχους στίχους του, «Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος /λίγο φαΐ λίγο κρασί Χριστούγεννα κι Ανάσταση…» για να καταλήξει «… κι από το στόμα την μπουκιά /πάνω στην ώρα τη γλυκιά/του την επαίρνουνε κι αυτή /χαρά στους που ‘ναι οι δυνατοί!/Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί/γι’αυτούς δεν έχει χόρταση».
Αυτό που θέλω να πω κ. Γαΐλα,είναι ότι εμείς δεν μπήκαμε στην
εκπαίδευση για να κάνουμε περιουσία και μπίζνες. Μπήκαμε συνειδητά και
από την ανάγκη επαγγελματικής αποκατάστασης και από τη θέληση να
υπηρετήσουμε τα παιδιά του ελληνικού λαού, γνωρίζοντας και τις
οικονομικές δυσκολίες και τις μεταθέσεις ανά την επικράτεια και τους
χαμηλούς μισθούς. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, οι περισσότεροι
συνειδητοποιήσαμε και την εργατική τάξη που ανήκουμε, ως διανοούμενο
κομμάτι της και παλέψαμε για την ανέλιξή μας με δικούς μας πόρους, που
δεν περίσσευαν ποτέ, και δικές μας θυσίες. Οι περισσότεροι από μας έχουν
και 2 και 3 πτυχία συν τις δεκάδες σεμιναριακές ώρες, τις υπερωρίες στο
σπίτι για να προετοιμαστούμε ή να διορθώσουμε τα γραπτά των παιδιών.
Αφήνω στην άκρη την αναλογία χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, όχι
γιατί δεν είναι υπαρκτή, αλλά γιατί στον καπιταλισμό αποτελεί παράγοντα
επιπλέον εκμετάλλευσης προς τους ανειδίκευτους εργάτες.
Τα νέα παιδιά, σχεδόν όλα έχουν μεταπτυχιακά ή εκβιάζονται να έχουν
με το νόμο Γαβρόγλου του ΣΥΡΙΖΑ, που εφαρμόζει απαρέγκλιτα η Κεραμέως,
για να μπορούν στοιχειωδώς να έχουν ένα μέλλον και όλα αυτά με το
αζημίωτο στην πανεπιστημιακή αγορά που έχει μετατραπεί σε βιομηχανία
μεταπτυχιακών σπουδών.
Κι όμως αυτός ο ανθός της πατρίδας μένει χωρίς δουλειά, σε μια
εκπαίδευση με χιλιάδες κενά και άλλες τόσες ανάγκες, ικανές να
απορροφήσουν όλη αυτή τη νέα γενιά εκπαιδευτικών και γενικά επιστημόνων
σε όλους τους τομείς. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι
ότι αυτό το σύστημα δε θέλει μορφωμένο λαό, ούτε περήφανους και
αξιοπρεπείς εκπαιδευτικούς και ανθρώπους. Γι αυτό και δεν τους αμείβει,
γι αυτό και επιδιώκει με το πρόσχημα της αξιολόγησης να περάσει το
σχολείο των πολλών ταχυτήτων, των χορηγών, της οικονομικής αυτοτέλειας
που οι σύλλογοι διδασκόντων με τους διευθυντές θα βγαίνουν στη γύρα να
μαζέψουν χρήματα και που ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικός γυρολόγος του
εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή της τοπικής διοίκησης, θα έχει λόγο για
το πρόγραμμα, για τα βιβλία και γενικά για τη σχολική ζωή, με
παρονομαστή τους γονείς που θα βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ένα
σχολείο εξεταστικό κέντρο για να πετιούνται τα παιδιά των εργαζομένων
και των χαμηλών τάξεων στον Καιάδα-40000 βρέθηκαν εκτός ΑΕΙ λόγω της
ελάχιστης βάσης- όσα δε, έχουν να «πουλήσουν» τα σπίτια τους και ο,τι
τους έμεινε, να χρυσοπληρώσουν στα κολέγια, για να πάρουν το πολυπόθητο
χαρτί.
Τα προβλήματα λοιπόν της Παιδείας είναι κοινωνικά, έλεγε ο Γληνός και
ως τέτοια πρέπει να τα βλέπουμε, για να μπορέσουμε να βάλουμε πλώρη
όλοι μαζί να αλλάξουμε την κοινωνία, να φύγουμε από τη σημερινή
βαρβαρότητα. Να γίνουμε κυρίαρχοι στον πλούτο που εμείς παράγουμε,
απαλλαγμένοι από τα παράσιτα της ολιγαρχίας του πλούτου.
Δάσκαλε μόλις δημοσιεύθηκε ο κατάλογος με τις αμοιβές των
εκπαιδευτικών της Ευρώπης και η Ελλάδα είναι μόλις τρίτη… από το τέλος,
μια από τις πλέον κακοπληρώτριες χώρες των εκπαιδευτικών. Πολλά
δημοσιεύματα και στη Χίο μιλούν για τεμπέληδες δασκάλους που ‘κάθονται’
τρεις μήνες το καλοκαίρι και …τους χρυσοπληρώνει το Κράτος. Θα ήθελα μια
σύντομη αναφορά των εργασιών πλην διδασκαλίας ενός δασκάλου και το
σχόλιο σας για τα γραφόμενα.
-Για τους μισθούς των εκπαιδευτικών νομίζω ότι ακροθιγώς απαντήθηκε,
για τη γνωστή καραμέλα από διάφορους είτε που δε γνωρίζουν είτε που
είναι οι γνωστοί αμαθείς, τα κύμβαλα αλαλάζοντα, που υπηρετούν χρόνια τα
κυβερνητικά επιτελεία και βουλευτικά γραφεία για να βολεύονται οι ίδιοι
με τις μπίζνες τους, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στο δημόσιο, η
απάντηση κ. Γαΐλα,εντάσσεται στη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού.
Κάλλιστα θα μπορούσα να πω, ανάλογα με το συνομιλητή μου, αν είναι
έμπορος, «μα μιλάτε εσείς, οι φοροφυγάδες», αν είναι γιατρός «πόσα
παίρνετε από τα φακελάκια», αν είναι ναυτεργάτης «τόσες χιλιάδες
παίρνετε και θέλετε και απεργίες» και ούτω καθ’ εξής, με αυτού του
είδους τις επικίνδυνες γενικεύσεις ανά επαγγελματική κατηγορία.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το διαίρει και βασίλευε, η διάσπαση όλων
ημών των από κάτω, η αδυναμία να σηκώσουμε κεφάλι και να δούμε τον
πραγματικό ένοχο της κατάντιας μας, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Από την άλλη πρέπει να γνωρίζουν, όσοι σκέφτονται καλοπροαίρετα, ότι
μια ώρα ενός εκπαιδευτικού, σύμφωνα με την έρευνα της UNESCO το 2020,
αντιστοιχεί με 4 ώρες γραφείου κι αυτό συναρτάται με το είδος και τις
απαιτήσεις της διδακτικής και παιδαγωγικής εργασίας. Όσον αφορά δε στις
διακοπές, αυτές δεν αποτελούν ούτε επιλογή ούτε απαίτηση των
εκπαιδευτικών, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που συναρτάται με τις
κλιματολογικές συνθήκες κάθε χώρας, τις παραδόσεις, τις γιορτές κλπ.
Στις βόρειες χώρες για παράδειγμα υπάρχουν και οι χειμωνιάτικες
διακοπές, μιας βδομάδας, που τα παιδιά εκδράμουν στα χιονοδρομικά
κέντρα. Με δεδομένη την αγοραία λογική, πριν λίγα χρόνια είχε αρχίσει κι
εδώ μια τέτοια συζήτηση, που όμως έτυχε των αντιδράσεων εκ μέρους μας,
γιατί δεν είχε κανένα νόημα πλην των κερδών συγκεκριμένων
επιχειρηματικών ομίλων, που είχαν στριμωχτεί με την καπιταλιστική κρίση.
Ένα γράμμα θα σου στείλω ή μάλλον έστειλα…
Ο Μάρκος Σκούφαλος στην τυπική επιστολή που παρέλαβε της κυρίας
Υπουργού -της κ. Κεραμέως -με την λήξη της εκπαιδευτικής του υπηρεσίας
απάντησε με …επιστροφή του γράμματος κι ένα κείμενο ριζοσπαστικό που
έλαβε μεγάλη δημοσιότητα.
Επιτρέπετε μία ‘προβοκατόρικη’ ερώτηση κ. Σκούφαλε; Αρκετοί
υποστήριξαν ότι η κίνηση σας έγινε εκ του ασφαλούς κατόπιν της
συνταξιοδότησης σας. Η απάντηση σας;
-Δε νομίζω ότι ήταν αρκετοί. Γνωριζόμαστε στη Χίο και ευτυχώς με
γνωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και οι συνάδελφοι και ξέρουν από πρώτο χέρι
ότι «δεν έχω άσπρη τρίχα στην ψυχή μου, δεν έχω ίχνος γεροντίστικης
ευγένειας», που έλεγε ο Μαγιακόσφσκι. Αλάθητος δεν είμαι, ούτε νιώθω
αυτάρκης, απεναντίας ισχύει το «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Υποχωρήσεις
όμως στη βάση της ιδεολογίας μου δεν έκανα και αυτό το γνωρίζουν φίλοι
και εχθροί. Όσοι είμαστε στο Κομμουνιστικό κόμμα και παραμένουμε σε
αυτό, έχουμε διαπαιδαγωγηθεί, το χρέος να πρυτανεύει στις πράξεις μας
και αυτό αποτυπωνόταν και όταν κατέθετα τα χαρτιά μου για διευθυντής,
που πάντα στην αίτηση μου ανέφερα ότι δεν πρόκειται να προβώ σε κανενός
είδους αξιολόγηση- κατηγοριοποίηση ή ότι δεν πρόκειται να υπακούσω σε
νόμο ή εντολή που θα αδικεί τους συναδέλφους μου και όταν καλούμουν να
υπερασπίσω τα δίκαιά τους, είτε με δεξιά είτε με σοσιαλδημοκρατική είτε
με δήθεν αριστερή κυβέρνηση. Πρόσφατα μάλιστα έστειλα στα σχολεία, με
αφορμή φίλους που μου έλεγαν «έλα τη γλίτωσες», την επιστολή μου προς το
Διευθυντή Α/μιας εκπαίδευσης με την οποία αρνούμουν να προχωρήσω στην
τότε αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση της κυβέρνησης Σαμαρά, για να γνωρίζουν
όλοι, ότι εμείς αυτά που λέμε αυτά και εννοούμε. Συγκεκριμένα κατέληγα
στην επιστολή μου το 2014: «…Σεβόμενος τα όσα επί 32 χρόνια έχω
διδάξει στα παιδιά μας, σεβόμενος την ιστορία μου δε θα μετατραπώ σε
μίσθαρνη οντότητα, καταργώντας ένα συλλογικό όργανο, στρεφόμενος
εναντίον ενός εκάστου συναδέλφου ως αξιολογητής -τιμωρός και γι αυτό το
λόγο θα σεβαστώ απόλυτα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων, στην οποία
αναφέρθηκα και στην οποία συμμετείχα με την πλήρη συμφωνία μου. Τέλος
ως μέλος του ΔΣ του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου, ως αιρετός
του κλάδου στο ΠΥΣΠΕ, μου είναι αδιανόητο να μη συνταχθώ με όσα για
χρόνια αγωνίζεται και θα αγωνίζεται το συνδικαλιστικό κίνημα,
γνωρίζοντας ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Για όλους αυτούς τους λόγους δεν προχώρησα στην πράξη συγκρότησης των ομάδων εργασίας της ΑΕΕ.»
Σε επόμενη επιστολή μου και μετά τις πιέσεις για να προχωρήσω την «αξιολόγηση», απαντώ: «…Δράττομαι
όμως της ευκαιρίας μετά τον καταιγισμό των εντολών από το Υπουργείο για
να προχωρήσει στην τιμωρητική αξιολόγηση και χειραγώγηση των
εκπαιδευτικών και εμένα προσωπικά, να σας δηλώσω την ντροπή μου για το
γεγονός να προΐσταμαι σε ένα σχολείο με κενά εκπαιδευτικών ειδικοτήτων
και παράλληλης στήριξης, με υποτυπώδεις πόρους, με εκρηκτικά προβλήματα
λαϊκών οικογενειών και το αρμόδιο υπουργείο Παιδείας, που προάγει την
απλήρωτη εργασία-«εθελοντισμός»- και την επιστροφή σε ευεργέτες και
δωρητές υπό το μανδύα των χορηγών, που είτε «στηρίζουν» τα σχολεία είτε
μας επιμορφώνουν, να επιμένει σε μια έωλη και κατακριτέα αξιολόγηση του
φόβου και των απολύσεων, επιβεβαιώνοντας με αυτή τη στάση το δίκιο του
αγώνα μας για να μην υλοποιηθεί.
Ευτυχώς που η ανθρώπινη ιστορία γράφεται με το Δίκιο, την αξιοπρέπεια-διαθέτουμε ακόμα- και όχι με το Νόμο.»
Το ίδιο έκανα και πέρσι και το αντίστοιχο πρακτικό εστάλη και
προς το διευθυντή εκπαίδευσης, αλλά και όλα τα έγγραφα κοινοποιούνταν
και στο σύλλογό μας και στη ΔΟΕ.
Scriptamanent λοιπόν! Άρα,
κάποιοι λίγοι κακεντρεχείς είναι αυτοί που αναφέρατε κ. Γαΐλα,
ενδεχομένως δεν ανήκουν και στον κλάδο μας, που εξ ιδίων κρίνουν τα
αλλότρια, που τη δική τους δεινότητα στην κωλοτούμπα και στο έρπειν, την
αποδίδουν και σε άλλους. Λυπάμαι που το λέω , αλλά είναι μια κατηγορία
ανθρώπων , που μου είναι παντελώς αδιάφορη, μόνο για λύπηση.
Έχω ασκήσει κ. Σκούφαλε,κριτική στο ηλεκτρονικό περιοδικό
‘ατέχνως’ στο βιβλίο σας : «Θέσεις & Αντιθέσεις στον άταφο νεκρό
την Παιδεία μας», εκδόσεις Άλφα πι / Χίος/2010. Βρισκόμαστε στο 2021 κι η
Παιδεία ολισθαίνει ακόμη περισσότερο. Υπάρχει οδός σωτηρίας ή είναι
χαμένη υπόθεση;
-Η Παιδεία και η εκπαίδευση ειδικότερα γνωρίζετε κ. Γαΐλα,ότι είναι
αναπαραγωγικός θεσμός του κυρίαρχου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, εν
προκειμένω του καπιταλισμού. Θα ήταν ουτοπικό , ένα σύστημα σάπιο μέχρι
το μεδούλι του, να έχει μια εκπαίδευση για όλο το λαό, που θα
δημιουργεί ολόπλευρα αναπτυγμένες προσωπικότητες. Ο Γληνός έλεγε: «Η
μόρφωση των παιδιών είναι ένα από τα πιο σπουδαία πνευματικά μέσα που
χρησιμοποιούνται για την ταξική κυριαρχία. Σε μια κοινωνία που
στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τα παιδιά ξεχωρίζονται, όπως και οι
μεγάλοι, σε δύο κατηγορίες, σε κείνα που πρόκειται ν’ αποτελέσουνε τη
συνέχεια της κυρίαρχης τάξης και κείνα που πρόκειται ν’ αποτελέσουνε το
μεγάλο στρατό της δουλειάς, που δεν πληρώνεται όλη. Στις σημερινές
αστικές κοινωνίες, η αναλογία των πρώτων με τα δεύτερα είναι απάνω κάτω
ένα με δέκα… Στα παιδιά της πρώτης κατηγορίας, η μόρφωση έχει σκοπό να
ασκήσει τις δεξιότητές τους και να τα οπλίσει με τις γνώσεις και τις
ικανότητες, που θα τα κάμουν άξια να συγκροτούνε την «ηγέτιδα» τάξη, να
γίνουν δηλαδή όσο μπορούν καλύτεροι εκμεταλλευτές. Στα παιδιά της
δεύτερης κατηγορίας η μόρφωση έχει για σκοπό να τα προσαρμόσει στο
μηχανισμό της παραγωγής, στον παθητικό ρόλο που παίζουνε μέσα σ’ αυτόν.
Αυτό πετυχαίνεται με δύο τρόπους. Ή δεν τους δίνεται καμιά ή τους
δίνεται ελάχιστη μόρφωση, «το ελάχιστο ποσό» όπως λένε, που είναι
απαραίτητο για κάθε άνθρωπο».
Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι ο λαός πρέπει να παλέψει για τη
δική του παιδεία, αρχίζοντας από το σήμερα, αποκρούοντας αυτή την
ολομέτωπη επίθεση που αποβλέπει όπως είπαμε στην ημιμάθεια ενός
απασχολήσιμου εργατικού δυναμικού και δημιουργώντας τις συνθήκες για τη
λαϊκή παιδεία στα πλαίσια μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από
άνθρωπο.
Τελευταίο μάθημα στην Ε2 λόγω απουσίας του δασκάλου
Ένας ηλικιωμένος Σουηδός δάσκαλος απευθυνόμενους σε γονείς
μαθητών πρώτης τάξης δημοτικού είπε: Σας παρακαλώ μάθετε τους να λένε
Ευχαριστώ και Καλημέρα πριν τους πάρετε τάμπλετ και τα γράψετε στα
Αγγλικά. Μήπως αυτός ο δάσκαλος με αυτή την φράση είπε την μαγική
αλήθεια; Ότι όλα ξεκινούν από την οικογένεια; Ανατροφή και καλλιέργεια;
-Η οικογένεια είναι ένας βασικός θεσμός μέσα στην κοινωνία και ένας
βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση και διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου.
Ωστόσο και πάλι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το αξιακό σύστημα που
κυριαρχεί είναι αυτό της άρχουσας αστικής τάξης, που με τη σειρά του
χειραγωγεί και καθορίζει και το αξιακό σύστημα της οικογένειας αφενός,
αφετέρου η οικονομική του λειτουργία αποσαθρώνει τους οικογενειακούς
δεσμούς.
Το ζούμε μέσα στα σχολεία μας, με την πλειοψηφία των παιδιών που
είναι στον αυτόματο, λόγω των εργαζόμενων γονέων με δυο και τρεις
δουλειές ή από ήλιο σε ήλιο, με τους γονείς που έρχονται ασθμαίνοντες να
ρωτήσουν πέντε πράγματα και βλέπεις της απογοήτευση σε σχέση με το
χρόνο που δεν έχουν να τα βοηθήσουν ή την αγωνία για το χρόνο που χάθηκε
ή χάνεται και πώς θα τον διαχειριστούν.
Από την άλλη είναι δέκτες του καλλιεργούμενου ανταγωνισμού και
ατομισμού, της λογικής το παιδί μου πάνω από όλα, ο «πρίγκιπας» και η
«πριγκίπισσα», ενστερνίζονται όπως σας είπα τα στρεβλά και σάπια πρότυπα
της καπιταλιστικής κοινωνίας και με αυτά τα υλικά λειτουργούν και
ανατρέφουν τα παιδιά τους.
Από αυτό ξεκινούν πολλά προβλήματα που υπεισέρχονται στις σχέσεις
γονέων, παιδιών και εκπαιδευτικών. Είναι γεγονός ότι αυτά τα προβλήματα
οξύνονται όσο περνάει ο καιρός, όσο η καπιταλιστική κρίση με τα
επακόλουθά της γονατίζει ακόμη πιο πολύ τις οικογένειες.
Βλέπετε ότι το κυρίαρχο πλέον αφήγημα των κυβερνώντων είναι η ατομική
ευθύνη σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο της πανδημίας. Είσαι άνεργος,
φταις γιατί δεν είσαι ανταγωνιστικός, ανεμβολίαστος από φόβο, φταις
γιατί δε σε πείθει ένα σύστημα υγείας με χιλιάδες ελλείψεις εξ αιτίας
των πολιτικών τους, δε μαθαίνει το παιδί σου φταις, γιατί δεν του κάνεις
και κανένα φροντιστήριο ή φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν τον
αξιολογούμε, ασχέτως αν έβγαλε και βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά δυο
χρόνια τώρα μέσα στην πανδημία. Υπάρχουν κενά στα σχολεία, πάλι εσύ
φταις, γιατί δεν αποδέχεσαι τα 28άρια και 25άρια τμήματα και ως
κακομαθημένος ζητάς 20 στις μεγάλες και 15 παιδιά στις μικρές ανά τάξη.
Γι αυτό και ο δάσκαλος και η δασκάλα όλων των βαθμίδων, οφείλουν να
λειτουργούν και ως κοινωνικοί αναμορφωτές, να μη βγάζουν από το μυαλό
τους τον κοινωνικό τους ρόλο να στηρίζουν γονείς και παιδιά, να
παρεμβαίνουν αντισταθμιστικά, όσο γίνεται μέσα σε αυτόν το ζόφο της
αστικής κοινωνίας.
Τιμητική πλακέτα από τον Σύλλογο Διδασκόντων δια του Υποδιευθυντού και νυν Διευθυντή Κώστα Χαμπά.
Πικρή αλήθεια δάσκαλε. Πολλοί γονείς ‘παρκάρουν’ τα παιδιά
τους στο σχολείο για να τα ξεφορτωθούν λίγες ώρες, πολλοί επιδιώκουν να
γίνουν μέλη των Συλλόγων Γονέων για τους βαθμούς των παιδιών τους και
μόλις αυτά τελειώσουν το σχολείο …τελειώνει και το ενδιαφέρον τους για
την Παιδεία. Τελικά οι παθογένειες του χώρου είναι πολλές. Τι λέτε;
-Υπάρχουν παθογένειες και σε μας και στους γονείς, που δυσκολεύουν το
έργο και των δύο. Το ζήτημα είναι να βρίσκουμε τη μήτρα που γεννά τα
προβλήματα και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, να μην αφήνουμε την
όλη κατάσταση να μας πάρει από κάτω.
Η ετικέτα «αδιάφορος» γονιός ή αντίστοιχα ο δάσκαλος ή η δασκάλα, δε
λύνει το πρόβλημα, το περιπλέκει. Χρειάζεται να βρούμε τον τρόπο
προσέγγισης με υπομονή, να εξηγήσουμε με ειλικρίνεια τις μικρές και
μεγάλες αλήθειες, τα πρέπει της διδακτικής και παιδαγωγικής, τις
υποχρεώσεις και καθήκοντα ενός γονιού που αφορούν στο παιδί του και από
τον καθένα να παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει, χωρίς να ξεχνάμε
ότι ο διαμορφωτής συμπεριφορών και στάσεων, λέγεται κοινωνικό σύστημα,
που έχει φάει τα ψωμιά του, σαπίζει και η σαπίλα και η μπόχα του
παρασέρνει κι εμάς τους ίδιους.
Καυτό θέμα η πανδημία. Κορονοϊός. Η θέση του κόμματος σας
αλλά κι η δική σας άποψη κ. Σκούφαλε για την λειτουργία των σχολείων εν
μέσω πανδημίας;
-Παρά τις ανησυχητικές εξελίξεις με την πανδημία,
και την εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί από τις δύο πλέον σχολικές
χρονιές που πέρασαν εν μέσω πανδημίας, οι όροι με τους όποιους άνοιξαν
τα σχολεία κ. Γαΐλα,οδηγούν στο να μετατρέπονται αυτά σε εστίες
υπερ-μετάδοσης του ιού με τα τμήματα να κλείνουν με αύξηση του ορίου των
προβλεπόμενων κρουσμάτων.
Από την αρχή της πανδημίας κι ενώ οι γονείς, οι μαθητές κι οι
εκπαιδευτικοί απαιτούν 15 μαθητές ανά τάξη, η κυβέρνηση προχώρησε σε
νέες συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, τοποθετήσεις κοντέινερ σε σχολικές
αυλές. Οι σοβαρές ελλείψεις σε δασκάλους-καθηγητές συνεχίζουν, με
δεκάδες χιλιάδες κενές θέσεις, με δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές που
αναπληρώνουν κάθε χρόνο τον εαυτό τους ενώ εν μέσω πανδημίας μειώθηκε κι
άλλο το προσωπικό καθαριότητας που εργάζεται με ελαστικές συμβάσεις
εργασίας και δεν επαρκεί ούτε υπό «κανονικές συνθήκες».
Δεν υπάρχει επίσης πρόβλεψη για συχνή απολύμανση των αιθουσών, ούτε
για αύξηση της χρηματοδότησης ώστε να τηρούνται τα αναγκαία μέτρα
υγιεινής και προστασίας στα σχολεία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας τις πρακτικές της ΕΕ, συνεχίζει την
χρήση πρωτοκόλλων-λάστιχο προβάλλοντας ως «πανάκεια» το εμβόλιο ενώ
είναι γνωστό ότι για τους 800.000 περίπου μαθητές της Πρωτοβάθμιας
εκπαίδευσης δεν προβλέπεται ο εμβολιασμός. Βασίζεται στα αμφιβόλου
αξιοπιστίας self-test και στην ατομική ευθύνη, που καταλήγει σε νέες
επιβαρύνσεις στις λαϊκές οικογένειες για rapid-test στους ιδιωτικούς
ομίλους υγείας που θησαυρίζουν.
Η εμπειρία του μικρού διαστήματος που άνοιξαν τα σχολεία κατά την
περσινή χρονιά μετά το lockdown, δείχνει ότι τα δύο self-test τη βδομάδα
δεν αντιμετώπισαν την εξάπλωση, με αποτέλεσμα παραπάνω από 1.000
σχολεία και σχολικά τμήματα να παραμένουν σε όλη τη διάρκεια κλειστά
στην Ελλάδα.»
Η κατάσταση είναι πλέον ακόμα πιο σύνθετη, λαμβάνοντας υπόψη την
αυξημένη μεταδοτικότητα της μετάλλαξης «Δ». Αυτό το γεγονός έρχεται να
προστεθεί στην περσινή καταστροφική για χιλιάδες μαθητές πείρα, με τα
στοιχεία να υπογραμμίζουν ότι αυξήθηκε η χορήγηση αντικαταθλιπτικών και
αγχολυτικών φαρμάκων στους μαθητές κατά 650%, ενώ το 91% των μαθητών
επηρεάστηκαν αρνητικά από την απώλεια της δια ζώσης διδασκαλίας και το
κλείσιμο των σχολείων αντιμετωπίζοντας μαθησιακές και ψυχοκοινωνικές
δυσκολίες
Σήμερα επιβάλλεται να παρθούν άμεσα μέτρα:
15 μαθητές στην τάξη. Καθημερινή απολύμανση των σχολείων , προσλήψεις μόνιμου προσωπικού καθαριότητας.
Άμεση κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών με μόνιμους διορισμούς.
Φροντιστηριακά μαθήματα για να καλυφθούν οι μορφωτικές επιπτώσεις της πανδημίας.
Να λειτουργήσουν με πλήρη κάλυψη όλες οι δομές Ειδικής Αγωγής.
Μαζικά δωρεάν τεστ για όλους – Κέντρα ενημέρωσης, εμβολιασμού,
διεξαγωγής τεστ και εξατομικευμένης παρακολούθησης, με ευθύνη του
κράτους στα σχολεία.
Επιστροφή όλων των εργαζομένων των Νοσοκομείων που βρίσκονται σε
αναστολή και πρόσληψη επιπλέον εργαζομένων. Κανένας εργολάβος σε δομές
Υγείας και Πρόνοιας.
Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
Κάλυψη όλων των κενών σε ΕΦΚΑ και αγροτικά Ιατρεία.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο της κ. Υπουργού η
αξιολόγηση οριοθετείται κυρίως στην παρακολούθηση της διδασκαλίας του
εκπαιδευτικού εκ μέρους του αξιολογητή. Άποψη μου αν και υπηρετώ στον
ιδιωτικό τομέα είναι ότι πρέπει-η αξιολόγηση-, να συνδεθεί με μια
ευρύτερη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Δευτέρα 11 Οκτωβρίου
οι δάσκαλοι στους δρόμους κατά της Αξιολόγησης και με τον τρόπο που
σχεδιάζεται τονίζοντας ότι θα κατηγοροποιηθούν οι σχολικές μονάδες σε
καλές και κακές και θα κλείσουν σχολικές μονάδες.
ΜΑΡΣΑΛΕΙΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑ. Κινητοποιήσεις για την Ανωτατοποίηση των Ακαδημιών, 1979
Δάσκαλε σας δίνω τον λόγο να μας πείτε αν πρέπει να γίνεται αξιολόγηση και με ποιο τρόπο.
-Κατ’ αρχήν κ. Γαΐλα, να πω ότι όλες οι κυβερνήσεις
και ιδιαίτερα η σημερινή στηρίζονται πάνω σε ένα μεγάλο και αισχρό
ψέμα. Δεν υπάρχει λένε αξιολόγηση στα σχολεία, οι δάσκαλοι δεν
αξιολογούνται. Τι θέλουν να πουν, ότι τα σχολεία είναι ξέφραγο αμπέλι;
Δεν διέπονται από κανόνες και νόμους; Δεν υπάρχει ο Υπαλληλικός
κώδικας, με αντιδραστικές μάλιστα ρυθμίσεις, που διέπει ακόμα και τη
συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας ενός εκάστου από μας; Δεν υπάρχει το
καθηκοντολόγιο, οι νόμοι που αφορούν στη λειτουργία και στον
προγραμματισμό της σχολικής ζωής; Σαφώς και υπάρχουν όλα αυτά και
συνιστούν το αξιολογικό πλαίσιο με βάση το οποίο όλοι μας είμαστε
υποχρεωμένοι να λειτουργούμε.
Αλλού είναι το ζήτημα. Με πρόσχημα την αξιολόγηση να αλλάξει ακόμα
περισσότερο προς το χειρότερο ο χαρακτήρας τη δημόσιας εκπαίδευσης, να
προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του σχολείου της
καπιταλιστικής αγοράς που θα προετοιμάζει τους αυριανούς εργαζόμενους
σκυμμένους, ημιμαθείς με γνώσεις ατάκτως ερριμμένες, προσωπικότητες
έωλες στου καιρού τα γυρίσματα, χωρίς καμιά δυνατότητα να ερμηνεύουν
ακόμα και να αλλάζουν τον κόσμο τους , ένα σχολείο των freelancers για
να θυμηθώ την αθλιότητα της εταιρείας e-food και τα προβλεπόμενα του
νόμου Χατζηδάκη για την αγορά εργασίας.
Γι αυτό και στους δείκτες αξιολόγησης είναι η αυτονομία του σχολείου,
δηλαδή η αλίευση χρημάτων από χορηγούς, η συνεργασία με τον κόσμο της
αγοράς επιχειρήσεις κλπ, η δεινότητα του διευθυντή να βρίσκει χορηγίες,
οι πανελλαδικού τύπου εξετάσεις από τη ΣΤ’ δημοτικού για να ξεχωρίζει
από νωρίς η ήρα από το σιτάρι, το πολλαπλό βιβλίο, η διαφοροποίηση των
προγραμμάτων και άρα και η κατηγοριοποίηση των σχολείων σε αυτά για
τους πληβείους και τους πατρικίους, η αξιοποίηση της σχολικής περιουσίας
–να μπει και καμιά καφετέρια να νοικιάζει στους σχολικούς χώρους,
ζητήματα που έχουν κριθεί στις άλλες χώρες εδώ και δεκαετίες με ολέθρια
αποτελέσματα και στην Αμερική και στην Αγγλία και στη Γερμανία και στη
Γαλλία κλπ. (Άρθρα 84, 85, 87, 98, 99 του νόμου Κεραμέως-ΝΔ κλπ).
Και όλα αυτά για να υπάρχει η βεβαιότητα από το υπουργείο και την
κυβέρνηση ότι εφαρμόζονται, το κνούτο της «αξιολόγησης», με τις διάφορες
ποινές και επιμορφώσεις-συμμορφώσεις για τους απείθαρχους. Αυτό θα
μετράει η λεγόμενη «αξιολόγηση», πώς και κατά πόσο προχωράνε οι
παραπάνω, εφιαλτικές για τη μόρφωση των παιδιών μας και το εργασιακό μας
μέλλον, αλλαγές.
Τη στιγμή λοιπόν κ. Γαΐλα,που άνοιξαν τα σχολεία, χωρίς κανένα μέτρο
προστασίας της υγείας της εκπαιδευτικής κοινότητας, τη στιγμή που δεν
υπάρχει κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των οξυμένων μαθησιακών και ψυχο-κοινωνικών
προβλημάτων των μαθητών, που επέτεινε η πανδημία και τα συνεχή lockdown,
ο μόνος καημός του Υπ. Παιδείας είναι να εφαρμόσει ακάθεκτο την
αντιεκπαιδευτική πολιτική και να δείξει με το δάχτυλο τους
εκπαιδευτικούς για όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης, υλοποιώντας την
«αξιολόγηση».
Τρέχει να εφαρμόσει με «χίλια» το εργαλείο εκείνο που θα αποτιμά το
κατά πόσο το σχολείο θα είναι αυτόνομο, τα παιδιά δε θα μαθαίνουν τα
ίδια γράμματα, θα δίνεται έμφαση στις δεξιότητες και οι γονείς θα είναι
μόνιμα με το χέρι στην τσέπη. Το εργαλείο, δηλαδή, που θα οδηγήσει στην
κατηγοριοποίηση των σχολείων, που θα εντείνει τις μαθησιακές ανισότητες
και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις σχολικές μονάδες. Ο κλάδος μας πέρυσι
έκοψε από νωρίς το βήχα της κυβέρνησης και του Υπ. Παιδείας για την
«αξιολόγηση». Με το εμβληματικό ποσοστό 95% στην Απεργία – Αποχή,
απέρριψε τον νόμο στο περιεχόμενό του και στην υλοποίησή του. Τον άφησε
ανενεργό με την καθολική του συμμετοχή, την οργανωμένη δράση του, την
υλοποίηση όλων των μέτρων για την επιτυχία της Απεργίας – Αποχής.
Η νίκη αυτή των εκπαιδευτικών, που αποτέλεσε σοβαρή συμβολή στην
υπεράσπιση των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, ήταν ηχηρό
χαστούκι στο Υπ. Παιδείας και την κυβέρνηση. Γι’ αυτό τώρα επιδιώκουν να
φοβίσουν τους συναδέλφους με τιμωρητικές διατάξεις. Φανερώνει την
αδυναμία που έχουν και τον φόβο τους μπροστά στην αποφασιστικότητα που
δείχνουν οι δάσκαλοι και θα ξαναδείξουν!
Τα σχολεία επομένως χρειάζονται μόνιμους εκπαιδευτικούς που θα
στελεχώσουν τα 40.000 και πάνω κενά, χρειάζονται γενναία οικονομική
στήριξη, αντισεισμική προστασία και σχεδιασμό, χρειαζόμαστε νέα κτίρια
να μην πνίγονται τα παιδιά μας με τις πρόσφατες πλημμύρες στα
containers, σχολίατρους, ετήσιες επιμορφώσεις οι εκπαιδευτικοί πάνω στα
σύγχρονα αντικείμενα και πάνω από όλα ένα δημόσιο, δωρεάν ενιαίο 12χρονο
σχολείο που μαζί με τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, δεν θα
αφήνουν κανένα παιδί ενός κατώτερου θεού ή μη, έξω από σχολική δομή
πριν τα 18 του χρόνια. Ένας Λαός, μία εκπαίδευση. Αυτό είναι το
ζητούμενο αλλά και η προμετωπίδα που πρέπει να έχει το γονεϊκό,
εργατοϋπαλληλικό και εκπαιδευτικό κίνημα.
3ο Δημοτικό Σχολείο Χίου
Η δουλειά του δασκάλου λειτουργού είναι να μεταφέρει στον
μαθητή-ανεξαρτήτως βαθμίδος-, όχι μόνο γνώσεις για εισαγωγή π.χ στο
Πανεπιστήμιο αλλά να καλλιεργεί χειραφετημένους πολίτες με ελεύθερες
συνειδήσεις, κριτική σκέψη, κουλτούρα αμφισβήτησης και δημιουργίας,
ανθρωπιστικό σύστημα αξιών. Να τροφοδοτείται ο ψυχοσυναισθηματικός
κόσμος κι η πνευματικότητα του μαθητή. Απέναντι του –ο ‘τεμπέλης’
δάσκαλος έχει δυο παντοδύναμους εχθρούς: Το πολιτικό σύστημα που
σχεδιάζει έτσι την παρεχόμενη Παιδεία με αποκλειστικό στόχο την
εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου αλλά και …τους γονείς που
μεταθέτουν την ανατροφή και καλλιέργεια των παιδιών τους στην τηλεόραση
και το instagram ακολουθώντας πιστά το σύστημα αρκεί να δουν ένα χαρτί -ότι να είναι αυτό-, στην κατοχή του παιδιού τους…
Δεν είμαι σκληρή, αλλά , αλλά από την εκπαιδευτική μου πείρα
βλέπω μέτριους μαθητές να ακολουθούν τυφλά τις επιταγές και τα όνειρα
γονέων, βλέπω παιδιά να τα γοητεύει το μπούλινγκ κι η βία κι αναρωτιέμαι
αυτά τα νέα φοβισμένα για την ανεργία του αύριο παιδιά ή τα βίαια
παιδιά δεν έχουν γονείς να τα διαπαιδαγωγήσουν να αντιπαλέψουν το
σύστημα και να συμπορευτούν με τους δασκάλους;
Δάσκαλε πως θα νικήσουμε εμείς οι… ‘τεμπέληδες’ δάσκαλοι τους δύο αυτούς παντοδύναμους εχθρούς; Υπάρχει τρόπος;
-Πολύ σωστά διατυπώνετε το κύριο πρόβλημα, που είναι τα συμφέροντα
του κεφαλαίου, που σε παγκόσμιο επίπεδο συνθλίβουν την ανθρώπινη
κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Κοιτάξτε τι γίνεται παντού
με τα υποστελεχωμένα δημόσια συστήματα υγείας, με τις τεράστιες
ελλείψεις τις εκατόμβες νεκρών κι από την άλλη έναν ιδιωτικό τομέα
υγείας που κερδοφορεί ασύστολα σε βάρος της κοινωνίας και που όταν τα
βρει μπαστούνια φορτώνει τη δική του ανικανότητα στο δημόσιο σύστημα
υγείας.
Κοιτάξτε τα δισεκατομμύρια που συσσωρεύονται στον πλανήτη σε μια
δράκα πλουσίων, την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν και στη
χώρα μας στο 28,9% ήταν το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας (3.043.869
άτομα) που βρίσκονταν σε κίνδυνο ή κοινωνικού αποκλεισμού
το 2020, παρουσιάζοντας μια μείωση κατά 1,1% σε σχέση με το 2019, που
όμως δεν παύει να κραυγάζει ότι πρόκειται για το 1/3 των Ελλήνων, που
είναι σε αυτή την κατάσταση.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της έκθεσης OXFAM, οι 62 πλουσιότεροι
άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν περιουσία ίση με την περιουσία 3,5 δισ.
ανθρώπων (δηλαδή με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, που ανέρχεται σε 7
δισ. ανθρώπους), καθώς οι υπερ-πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι
φτωχοί φτωχότεροι.
Ο πλούτος των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά
44% από το 2010 μέχρι σήμερα, ενώ ο πλούτος των φτωχότερων 3,5
δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%, αναφέρει η Oxfam.
Από τις 18 Μαρτίου 2020, έως τις 18 Μαρτίου 2021, οι
δισεκατομμυριούχοι του κόσμου πρόσθεσαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια στον
πλούτο τους, σύμφωνα με νέα έκθεση από το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής
(IPS).
Πρόκειται για αύξηση 54% για τους συνολικά 2.365 δισεκατομμυριούχους
σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίοι τώρα έχουν στην “τσέπη” τους 12,39
τρισεκατομμύρια δολάρια. Μόνον οι 20 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι
πρόσθεσαν 742 δισεκατομμύρια δολάρια στο συλλογικό τους πλούτο κατά τη
διάρκεια της πανδημίας, αύξηση που αναλογεί σε ποσοστό 68%. Αυτά δεν τα
γράφει ο Ριζοσπάστης! Τα δικά τους ΜΜΕ τα γράφουν και τα λένε κ. Γαΐλα, η
«Καθημερινή», το «Sofocleus.gr», το «Lifo», τα «Νέα» κλπ.
Από πού βγαίνουν όλα αυτά τα αμύθητα ποσά; Πόσα νοσοκομεία, σχολεία,
δομές κοινωνικής πρόνοιας, μουσεία, θέατρα, όπερες και δομές που μας
εξανθρωπίζουν και κάνουν τη ζωή μας άνετη, θα μπορούσαν να χτιστούν;
Πόσοι γιατροί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, οικοδόμοι, βιομηχανικοί εργάτες
και επιστήμονες θα έβρισκαν δουλειά; Πόσες θεραπείες ασθενειών θα
μπορούσαν να είχαν βρεθεί με ένα μέρος αυτού του πλούτου στην έρευνα; Θα
μπορούσανε να μιλάμε για επισιτιστικό πρόβλημα στον πλανήτη; Θα
μιλούσαμε για την καταστροφή του από την καταλήστευση των πολυεθνικών
εταιρειών;
Όλος αυτός ο τεράστιος πλούτος που δεν μας ανήκει παράγεται από τους
εργαζόμενους λαούς , έχει τη σφραγίδα από το αίμα και των ιδρώτα τους κι
όμως ζούμε και ζούνε με τα ψίχουλα από το τραπέζι των χρυσοκάνθαρων του
πλούτου.
Γι’ αυτό και η παιδεία για να επανέλθουμε στο θέμα μας κ. Γαΐλα, είναι
ο φτωχός συγγενής, γιατί από τη μια αποτελεί κόστος, που τους
εμποδίζει να διαθέτουν ακόμα περισσότερα χρήματα στο κεφάλαιο, από την
άλλη όμως όπως είπαμε είναι από τους καθοριστικούς τομείς αναπαραγωγής
του συστήματος, πολιορκητικός κριός για τις συνειδήσεις των νέων
ανθρώπων να εμποτιστούν με την ιδεολογία και το αξιακό σύστημα που έχει
το κεφάλαιο, με το δικό του τρόπο ζωής, δράσης και σκέψης.
Γιατί ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των λαϊκών οικογενειών και
στρωμάτων ταυτίζει την τύχη του με τους δυνάστες τους και τους εργοδότες
του; Γιατί δεν κατανοεί ότι αυτοί υπάρχουν λόγω της δουλειάς του και
όχι το αντίθετο; Γιατί θεωρεί το ΝΑΤΟ και την ΕΕ οργανισμό που μας
προστατεύει και εξασφαλίζει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα την ώρα,
που πρόκειται για λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου; Γιατί ψηφίζει και
εγκλωβίζεται με εναλλαγές στα αστικά κόμματα, πριν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
στα τελευταία χρόνια στη ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με τους συμμάχους τους είτε το
ΠΑΣΟΚ είτε τους ΑΝΕΛ κλπ;
Γιατί διδάσκεται να τα κάνει όλα αυτά, με μια μεγάλη μερίδα αυτής της
συνειδησιακής υποταγής, να την έχει η εκπαίδευση μαζί με τα μέσα
μαζικής χειραγώγησης, την επίσημη πολιτική της Θρησκείας κλπ.
2ο
Δημοτικό Σχολείο Χίου. Συνδικαλιστική Ενημέρωση και η φίλη Δ/ντρια μαζί
με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους ζήτησαν ένα αυτόγραφο
Με αυτή την έννοια οι γονείς, μεγάλο και ευτυχές θα έλεγα μέρος του
λαού μας, βιώνουν, αυτό που βιώνει και οι ίδιος: πάντα ευκολόπιστος και
πάντα προδομένος .
Δε βρίσκονται λοιπόν στην απέναντι όχθη με τους εκπαιδευτικούς, που
ειρήσθω εν παρόδω, δεν αποτελούν ενιαίο κομμάτι και την ίδια ώρα, λόγω
και της θέσης τους ως διανοούμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, δεν
προσεγγίζουν με όρους ταξικούς το κοινωνικό γίγνεσθαι, ώστε να κουνάμε
το δάκτυλο στους γονείς.
Απεναντίας είναι οι συνεργάτες μας και το πρωτοπόρο κομμάτι των
δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες, το οποίο κατέχει την ελευθερία στη βάση
της γνώσης της ιστορικής αναγκαιότητας, οφείλει να δίνει τιτάνιο αγώνα
να διαλύσει αυτή την ιδεολογική αχλή και από τους συναδέλφους και από
τους γονείς, δημιουργώντας αγωνιστικούς δεσμούς με το εργατικό μαζικό
κίνημα, διαφωτίζοντας το μονόδρομο της επαναστατικής αλλαγής της
κοινωνίας, ώστε να οδηγηθούμε από το βασίλειο της βαρβαρότητας στο
βασίλειο της ελευθερίας.
Ένας φωτισμένος δάσκαλός μας στη Μαράσλειο μετεκπαίδευση, ο
αείμνηστος Φανούρης Βώρος, μας έλεγε, ότι η διδασκαλία του φωτισμένου
δασκάλου, μοιάζει με χειρουργική επέμβαση στο μάτι του ανήλικου ή
ενήλικου, που πρέπει να του αφαιρέσει το ιδεολογικό πέπλο που τον
εμποδίζει να βλέπει καθαρά, όμως την ίδια στιγμή αν το κάνει με λάθος
τρόπο, απρόσεκτα και πρόχειρα, μπορεί να τον τυφλώσει.
Εμείς λοιπόν οι «τεμπέληδες» δάσκαλοι, μπορούμε να συμβάλλουμε στις
μικρές ή μεγάλες νίκες του λαού, αρκεί να καταλάβουμε σε ποια τάξη
ανήκουμε και ποιο είναι το ιστορικό μας χρέος. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι
η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς ούτε εύκολη υπόθεση είναι ούτε αφορά
στις καταρτίσεις, δεξιότητες και πληροφορίες που αντικαθιστούν την
πραγματική γνώση και την κοπιώδη προσπάθειά κατάκτησής της. Για να
θυμηθώ το Γληνό και πάλι, η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης είναι ζήτημα
ζωής.
Σας ευχαριστώ κ. Γαΐλα πάρα πολύ για την κουβέντα μας.
Ευχαριστώ κι εγώ θερμά τον Μάρκο Σκούφαλο για την διαδικτυακή μας
συνάντηση, καθώς και για την διάθεση του φωτογραφικού υλικού από το
προσωπικό αρχείο του.
