Στην Αγγλία πριν κάποια χρόνια είχε επικρατήσει ο όρος «σκοτεινά παράθυρα» για όλα εκείνα τα διαμερίσματα των ψηλών πύργων που παρέμεναν άδεια, στις πιο κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας την ίδια ώρα που δεκάδες χιλιάδες πολίτες έψαχναν στέγη και δεν έβρισκαν. Αν ήταν τυχεροί, έβρισκαν κάπου εκτός και πηγαινοέρχονταν με τα τρένα προσθέτοντας στον χρόνο εργασίας άλλες 2 ώρες να πάνε στη δουλειά τους και 2 να επιστρέψουν στο σπίτι εξαντλημένοι, χωρίς ενέργεια και κουράγιο για όποια άλλη δραστηριότητα.
Η ταινία Nomadland δε, που προβλήθηκε πριν δύο χρόνια, παρουσιάζει πώς στις μέρες μας διαμορφώθηκε μια «φυλή» που ανήμποροι οικονομικά να διαθέτουν στέγη περιπλανούνται ως νομάδες διαμένοντας σε τροχόσπιτα και αντίσκηνα, κάνοντας ευκαιριακές δουλειές εκεί όπου καταλύουν για να έχουν, αν μη τι άλλο, ένα πιάτο φαγητό.
Όλα αυτά δεν είναι πια μακριά από εμάς. Στη Λεμεσό οι φοιτητές έστησαν αντίσκηνα έξω από κτήρια του ΤΕΠΑΚ για να καταδείξουν το πρόβλημα που υπάρχει στην εξεύρεση στέγης, ειδικά στη συγκεκριμένη πόλη. «Ενοικιάζεται αντίσκηνο προς 1200 ευρώ μόνο», λέει ένα πλακάτ που ανήρτησαν πάνω σε σκηνή. Και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η διεύθυνση δε του πανεπιστήμιου είχε κάνει έκκληση για φιλοξενία φοιτητών. Χωρίς οποιαδήποτε στοιχεία αμφιβάλλουμε αν ανταποκρίθηκε έστω και ένας στην έκκληση αυτή. Στη Λευκωσία, βρέθηκε πιο «εύκολη» λύση. Διαμονή στα κατεχόμενα.
Κι όλα αυτά καθώς οι πύργοι παραμένουν άδειοι. Εξάλλου, δεν κτίστηκαν για να προσφέρουν στέγη, αλλά για να πουληθούν. Οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων μπορεί και να μην τα είδαν ποτέ παρά μόνο στις διαφημιστικές μπροσούρες, όπου αναλύονταν τα πλεονεκτήματα του κυπριακού διαβατηρίου. Μαζί με τα διαμερίσματα των πύργων πήραν την ανιούσα και οι τιμές όλων των άλλων διαμερισμάτων και χώρων διαβίωσης.
Μπορεί ακόμα να υπάρχουν κάποιοι (ίσως και πολλοί) που να πιστεύουν πως το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων το οποίο συνοδεύτηκε από ντιβέλοπιγκ, ήταν η σωτηρία του τόπου μετά την κρίση και το κούρεμα. Ωστόσο, όπως πίστευαν οι παππούδες μας, «ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυρά». Και τώρα είμαστε στο ύστερα. Τα εκατομμύρια έμειναν σε μια ομάδα και οι υπόλοιποι αρχίσαμε να βιώνουμε τα αποτελέσματα της «ανάπτυξης». Το τίμημα το πληρώνει πιο πολύ η νέα γενιά. Όχι μόνο οι φοιτητές, αλλά και οι νέοι που ψάχνουν στέγη. Και το οξύμωρο είναι ότι υπάρχουν πολλές στέγες. Τουριστικά συγκροτήματα, πύργοι, μαρίνες, χωριά… Αν υπήρχε τρόπος να μετρηθούν πόσα από αυτά κατοικούνται, πόσες μέρες τον χρόνο χρησιμοποιούνται, πόσα κτισμένα τετραγωνικά αναλογούν στον κάθε κάτοικο του νησιού, δεν θα υπήρχε τρόπος να εξηγηθεί σε κάποιον εξωγήινο πώς γίνεται να υπάρχει στεγαστικό πρόβλημα.
Πηγή: https://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/1553129/pyrgi-kai-ybris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου