Σήμερα ήταν εκεί …

 

Όταν ήρθε ο καιρός να πάει στο Δημοτικό Σχολείο, οι βιοποριστικές ανάγκες της οικογένειας και οι συνθήκες της εποχής, την ανάγκασαν να παρατήσει το σχολείο, μετά από λίγους μήνες, για να βοηθάει τους γονείς, να φροντίζει τα άλλα μικρότερα αδέρφια της και το κοπάδι με τα ζώα.  Κατάλαβε νωρίς, μέσα από την απουσία, την αξία της εκπαίδευσης και της μόρφωσης (θα μου πεις βέβαια, σήμερα έχει γεμίσει ο τόπος εγγράμματους αμόρφωτους… άλλη ιστορία…).  Γι αυτό οι συνεχείς συμβουλές που έδιναν, με το σύζυγό της ήταν: «να μάθετε γράμματα, να μορφωθείτε».

Όταν ο πρώτος γιος της έπαιρνε το πρώτο του πτυχίο, από την Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, εκείνη με τον σύζυγό της, δούλευαν στα χωράφια.  Μετά όταν έπαιρνε το πτυχίο της Μετεκπαίδευσης από το Μαράσλειο Διδασκαλείο, για εκείνη η δουλειά στα χωράφια συνεχιζόταν.  Αργότερα όταν η κόρη της και ο δεύτερος γιος της έπαιρναν τα πτυχία τους, πάλι βρισκόταν στα χωράφια και στα θερμοκήπια. 

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν τα πρώτα εγγόνια της, από την κόρη της, έπαιρναν τα πτυχία τους, εκείνη συνέχιζε τον αγώνα στο χωριό και στα χωράφια.  Μόλις που κατάφερε να πάει στην αποφοίτηση της πρώτης εγγονής της.

Όταν ο γιος της έπαιρνε το Μεταπτυχιακό του στην Εκπαιδευτική Διοίκηση, εκείνη βρισκόταν «εγκλωβισμένη» στο χωριό και στις δουλειές του σπιτιού.

Σήμερα ήταν εκεί.  Όταν ο γιος της έπαιρνε το δεύτερο πτυχίο του, Δημοσιογραφίας, από το Πανεπιστήμιο Κύπρου.  Σήμερα ήταν εκεί, για πρώτη φορά, σε μια αποφοίτηση παιδιού της.  Σήμερα ήταν εκεί, για να καλύπτει και την απουσία του συζύγου της που «έφυγε» νωρίς.  Σήμερα ήταν εκεί, ζωντανό σύμβολο μιας γενιάς που πότισε τη γη πραγματικά με ιδρώτα και αίμα.  Για να μπορέσει η γενιά μας «να μάθει γράμματα, να μορφωθεί».  Με μόνη ευχή και ελπίδα να μην μείνουμε «εγγράμματοι αμόρφωτοι». Σήμερα ήταν εκεί.  Πού να πάει άλλωστε;  Έχει αντικαταστήσει εδώ και καιρό την τσάπα με το μπαστούνι …

 

Μήπως το πήγαμε ανάποδα;

 

Ευαγγελία Σιζοπούλου   23 Ιουνίου 2023

Τώρα που έχει καταλαγιάσει ο ντόρος περί τετράμηνων εξετάσεων, με αφορμή τις αλλαγές που θα ισχύσουν από τη νέα σχολική χρονιά –εάν φυσικά η Βουλή ανάψει σε αυτές το πράσινο φως– είναι μία καλή ευκαιρία, αποστασιοποιημένοι πλέον από τις διαφορετικές κι έντονες απόψεις, να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά. Κι όταν λέμε «να δούμε», εμείς που δεν έχουμε ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη των πολιτικών των κυβερνήσεων, να θέσουμε επί τάπητος προβληματισμούς και σκέψεις, κι εκείνοι που έχουν την ευθύνη ως αρμόδια Αρχή να αξιολογήσουν τα δεδομένα, να καταγράψουν συν και πλην και όπως είναι άλλωστε ο ρόλος τους, να δώσουν λύσεις σε προβλήματα, διασφαλίζοντας ένα ευοίωνο μέλλον για το ιερό αγαθό της Παιδείας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Στον όρο «Παιδεία», όπως άλλωστε το γράψαμε δεκάδες φορές, δεν περιλαμβάνεται μόνο η εκπαίδευση.

Μιλώντας, λοιπόν, για σχέδια, συστήματα και τρόπους αξιολόγησης μαθητών χρόνια τώρα, ενδεχομένως, οι κατά καιρούς αρμόδιοι και υπεύθυνοι να χάθηκαν στο μέτρημα και τη σειρά. Τώρα, αρκετά χρόνια μετά κι αφού διάφορα σχέδια και συστήματα περί αξιολόγησης μαθητών εντάχθηκαν στο εκπαιδευτικό σύστημα και όπως δείχνει η πορεία των πραγμάτων, διαφοροποιήθηκαν (είτε με κάποιες πινελιές, είτε ακόμη και με κατάργηση) ο προβληματισμός μήπως και δεν πήραμε τα πράγματα με τη σειρά, όλο και πιο έντονα στριφογυρίζει τόσο στο μυαλό, όσο και στις συζητήσεις με ανθρώπους που προέρχονται από το χώρο της εκπαίδευσης, τον οποίο και υπηρέτησαν από διάφορα πόστα.
Ένα από αυτά τα σημεία που προκαλούν προβληματισμό είναι το ενδεχόμενο να έπρεπε η όποια προσπάθεια γινόταν εδώ και χρόνια κάτω από τον πυλώνα «αξιολόγηση», να ξεκινούσε από αλλού και όχι από τους μαθητές. Ίσως έπρεπε το πρώτο σημείο που να άγγιζαν οι αρμόδιοι να ήταν το περιεχόμενο. Το τι δίνεται στους μαθητές, το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης και πώς αυτό αφομοιώνεται και αν αφομοιώνεται, εάν πρέπει να αλλάξει κάτι, να αφαιρεθεί κάτι και να προστεθεί κάτι άλλο…

Γιατί η αλήθεια είναι ότι εάν δεν κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, στο υλικό, στα αναλυτικά προγράμματα και φυσικά στον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα κοινωνείς στους μαθητές, τι σημασία έχει πώς θα τους αξιολογήσεις; Εάν ουσιαστικά δεν μπορούν να μάθουν, τι σημασία έχει η εξέταση, το διαγώνισμα, ο βαθμός; Εάν έγινε συνήθεια στα διάφορα μέρη του εκπαιδευτικού συστήματος η παπαγαλία, η επιδερμική διδασκαλία και η επιφανειακή γνώση χωρίς κρίση, χωρίς σκέψη, χωρίς προβληματισμό, χωρίς συζήτηση, χωρίς βιωματική διδασκαλία, κι όλα αυτά σε έναν αγώνα δρόμου βαθμοθηρίας, έχει πραγματικά σημασία; Αυτά θεωρώ ότι έπρεπε πρώτα και κύρια να απασχολήσουν. Ούτως ώστε να διασφαλιστεί ότι έχεις πλέον έναν εκπαιδευτικό σύστημα με περιεχόμενο, το οποίο να μπορεί να δώσει στους μαθητές όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, όλα όσα πραγματικά χρειάζονται όχι μόνο για την εκπαίδευση τους αλλά κυρίως για την Παιδεία. Και παράλληλα, να διασφαλιστεί ότι αυτό το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι σε θέση να το δώσουν σωστά και αποτελεσματικά οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όταν αυτά τα δύο βασικά διασφαλίζονταν εδώ και χρόνια, τότε ενδεχομένως να άνοιγαν διάπλατα την πόρτα σε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα συνδεόταν και με τον ορθό τρόπο αξιολόγησης των μαθητών και η οποία θα οδηγούσε στα περιβόητα επιτυχή μαθησιακά αποτελέσματα που όλοι τόσο πολύ αναμένουμε.

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1336083/mipos-to-pigame-anapoda/

Ο θάνατος των 700 και των 5 στη ζυγαριά

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου  23 Ιουνίου 2023

Μια βδομάδα μετά το ναυάγιο έξω από την Πελοπόννησο με τους περίπου 700 νεκρούς, εξαφανίστηκε στα βάθη του Ατλαντικού Ωκεανού ένα υποβρύχιο με πέντε επιβάτες. Από την ώρα που χάθηκε η επικοινωνία με το υποβρύχιο, εξαπολύθηκε μία τεράστια εκστρατεία για ανεύρεση και διάσωση των επιβατών. Και το θέμα κυριάρχησε στις διεθνείς ειδήσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν εξ αρχής καταδικασμένο από ότι περιέγραφαν οι ειδήμονες. Θεωρήθηκε, όμως, πως όσο –τουλάχιστον– διαρκούν τα αποθέματα οξυγόνου στο σκάφος, υπάρχει ηθική υποχρέωση για προσπάθεια ανεύρεσης. Χωρίς να υπολογίζεται το κόστος και ο μόχθος που χρειάζεται. Αυτό από την κρατική πλευρά. Παράλληλα, από την πλευρά των θαμώνων – πολιτών επικράτησε η περιέργεια που υπάρχει πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις ωσάν να πρόκειται περί κινηματογραφικής ταινίας: Θα καταφέρει ο άνθρωπος να διαψεύσει τις πιθανότητες;

Είναι η τεχνολογία τόσο ανεπτυγμένη που μπορεί να βρίσκει ένα βελόνι στον ωκεανό και σε βάθος 3.800 μέτρων; Μπορεί να γίνει το θαύμα;

Απορίες που δεν υπάρχουν άμα το θέμα αφορά 700 αγνώστους. Εδώ θεωρείται απλά μοιραίο και χωρίς πολλά – πολλά ο ορθολογισμός χαρακτηρίζει το συμβάν τετελεσμένο γεγονός. Βούλιαξε το καράβι, οι επιβάτες δεν φορούσαν σωσίβια, δεν μπορεί να αναλώνεται ενέργεια προς διάσωση τους. Ένας πολιτικός το είπε ξεκάθαρα: «Πρέπει να χαράσσεται η γραμμή». Γραμμή που δεν χαράσσεται για όλους με τον ίδιο τρόπο.

Τραγική σύμπτωση αποτελεί το γεγονός πως οι μισοί από τους ναυαγούς στη Μεσόγειο προέρχονταν από το Πακιστάν. Και εγκατέλειψαν τον τόπο τους, λόγω φτώχειας, για να ψάξουν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Από το Πακιστάν ήταν και δύο από τους επιβάτες του υποβρυχίου. Ένας δισεκατομμυριούχος με το 19χρονο γιο του που έκαναν το μοιραίο ταξίδι επειδή είχαν πολλά λεφτά και μπορούσαν να καταδυθούν στο βάθος του ωκεανού για να εμπλουτίσουν τις εμπειρίες τους. Να δούνε από κοντά το κουφάρι του «Τιτανικού», όπου χάθηκαν πολλοί πλούσιοι των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιόνται στον βυθό της θάλασσας, αλλά παραμένουν διαφορετικοί. Το ναυάγιο με τους 700 σύντομα θα ξεχαστεί, αν δεν έχει κιόλας ξεχαστεί, ενώ οι πέντε του υποβρυχίου θα μνημονεύονται στην ιστορία με το όνομα τους. Και η μοιραία περιπέτεια τους θα συνεχίσει να εξάπτει τη φαντασία και να αποτελεί μια καλή ιστορία για σενάρια ταινιών και θρύλων που θα προστεθούν στα άπαντα του «Τιτανικού» που δεν έπαψε ποτέ, 111 χρόνια μετά τη βύθιση του, να έλκει την περιέργεια και να αποτελεί μέχρι και προορισμό για τον οποίο αξίζει να ρισκάρει κάποιος τη ζωή του.

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1336444/o-thanatos-ton-700-ke-ton-5-sti-zigaria/

Έρευνα και διάσωση: μια πολύ ελληνική ιστορία

 

Ο πίνακας του Φρανσουά Μπουσέ, «Ο Αρίων στο δελφίνι», 1748.

19/06/2023     Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 17/06/2023

Στις Ιστορίες του Ηροδότου για τους Μερμνάδες, τη δυναστεία που κυβέρνησε τη Λυδία από το 717 μέχρι το 546 π.Χ., μαθαίνουμε ότι ο διάσημος κιθαρωδός Αρίoνας έπεσε θύμα ληστείας, καθώς επέστρεφε εν πλω από τον Τάραντα, όπου είχε κερδίσει πλούσια βραβεία σε ένα μουσικό διαγωνισμό. Σαν τους σημερινούς πρόσφυγες ο Αρίoνας βρέθηκε αντιμέτωπος με δυο επιλογές: είτε να αποδεχθεί τον βέβαιο θάνατό του στην ξηρά ή να δοκιμάσει την τελευταία του ελπίδα στη θάλασσα όπου θα τον εγκατέλειπαν μεσοπέλαγα οι ληστές. Επιλέγοντας τη λύση της θάλασσας ο Αρίoνας άρχισε να παίζει την κιθάρα του στέλνοντας μήνυμα στον θεό Απόλλωνα να τον βοηθήσει. Ήταν ίσως το πρώτο «σήμα κινδύνου» που εξέπεμψε ένας ναυαγός στη Μεσόγειο. Ο Απόλλωνας ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα (distress call) και οργάνωσε αυτό που σήμερα θα αποκαλούσαμε επιχείρηση έρευνας και διάσωσης. Με εντολή του ένα δελφίνι έσπευσε στην περιοχή και έσωσε τον Αρίoνα, μεταφέροντάς τον στο ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και ολόκληρων των Βαλκανίων.

Σήμερα το συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο όπου βρήκε καταφύγιο ο Αρίoνας χωρίζει κυριολεκτικά δυο διαφορετικούς κόσμους. Στα διεθνή ύδατα, ανατολικά και νότια του ακρωτηρίου, τεράστια δεξαμενόπλοια μεταγγίζουν μεταξύ τους ρωσικό πετρέλαιο επιτρέποντας στον Πούτιν να συνεχίζει τον ιμπεριαλιστικό του πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας. Η περιοχή παρακολουθείται λοιπόν όσο ελάχιστα θαλάσσια σημεία του πλανήτη. Λίγα ναυτικά μίλια ανατολικά του ακρωτηρίου όμως βρήκαν τραγικό θάνατο εκατοντάδες άνθρωποι που επέβαιναν σε ένα αλιευτικό σκάφος χωρίς κανένας να τους προσφέρει έγκαιρα βοήθεια. Το διάδοχο σχήμα του θεού Απόλλωνα, δηλαδή το ελληνικό κράτος, φέρεται να αδιαφόρησε για τις πληροφορίες που λάμβανε από πολλές διαφορετικές πηγές για τον άμεσο κίνδυνο. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι διέθετε πολύ πιο σύγχρονα μέσα (από τα δελφίνια) έγινε συνένοχο σε μια από τις χειρότερες ναυτικές τραγωδίες της σύγχρονης εποχής.

Στην αρχαία Ελλάδα η ιστορία του Αρίoνα συμβόλιζε την απόλυτη προτεραιότητα κάθε ναυτικού λαού: να σώζει τους ανθρώπους που κινδυνεύουν στη θάλασσα. Η παράδοση αυτή μάλιστα επεκτεινόταν και σε περιόδους πολέμου. Όπως ανέφερε το 1924 ο Αμερικανός στρατιωτικός ιατρός Ουίλιαμ Λικ Μαν στο βιβλίο του Medical Tactics in Naval Warfare (Iατρικές τακτικές στις ναυτικές εχθροπραξίες) πιστεύεται ότι στην αρχαία Ελλάδα οι ναυτικοί στόλοι συνοδεύονταν από ένα πλοίο που ονομαζόταν «Θεραπεία». Το πλοίο αναλάμβανε να προσφέρει βοήθεια, να περιποιείται και να μεταφέρει τραυματίες και ασθενείς που βρίσκονταν στη θάλασσα. Την ίδια πρακτική πιστεύεται ότι ακολούθησαν και οι αρχαίοι Ρωμαίοι με το βοηθητικό σκάφος Aesculapius – από τη λατινική γραφή του Ασκληπιού. Τα συγκεκριμένα πλοία είναι ό,τι πλησιέστερο υπάρχει σήμερα σε πλωτά νοσοκομεία και διασωστικά σκάφη, ενώ σύμφωνα με τη διεθνολόγο Άλμπα Γκρέμπι αποτέλεσαν την απαρχή των κρατικών ενεργειών που ονομάζουμε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.

Την περιπέτεια του Αρίoνα, που περιγράφει ο Ηρόδοτος, μετέδωσαν και ανάπτυξαν πολλοί συγγραφείς, όπως ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, ενώ στην αρχαία ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία συναντάμε πολλές σχεδόν πανομοιότυπες ιστορίες: Ο Μελικέρτης και η μητέρα του, Ινώ, διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Κόρινθο, ενώ ο γιος του Ποσειδώνα, Τάραντας, διασώθηκε και αυτός από ένα δελφίνι που ξεκίνησε από το ακρωτήριο Ταίναρο για να φτάσει μέχρι την Απουλία στη Νότια Ιταλία.

Φανταστείτε πόσο τραγικές θα ήταν αυτές οι ιστορίες αν ο θεός Απόλλωνας είχε κρίνει τότε ότι η Απουλία βρίσκεται έξω από την περιοχή έρευνας και διάσωσης (SAR) των θεών του Ολύμπου ή ακόμη χειρότερα αν έστελνε τα δελφίνια του να επαναπροωθήσουν (pushback) τους ναυαγούς σε πιο βαθιά νερά.

Σήμερα προβεβλημένα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο Κώστας Κυρανάκης, και μεγαλοστελέχη μιντιακών αυτοκρατοριών εφοπλιστών, όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης, ισχυρίζονται ψευδώς ότι «η Ελληνική Πολιτεία δεν είχε υποχρέωση να ασχοληθεί με ένα περιστατικό που αφορά και τη Λιβύη και την Ιταλία», αποκρύπτοντας ότι το ναυάγιο σημειώθηκε εντός της ζώνης έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Η θέση αυτή είναι πρωτίστως απάνθρωπη, αλλά ταυτόχρονα αμφισβητεί και τα γεωγραφικά όρια δικαιοδοσίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας (στην περίπτωση της Ελλάδας το SAR ταυτίζεται με το FIR Αθηνών) με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για προσπάθειες αμφισβήτησής τους από γειτονικές χώρες.

Στις Ιστορίες του Ηροδότου, ο τύραννος Περίανδρος, όταν πληροφορήθηκε το περιστατικό προχώρησε σε δυο άκρως συμβολικές κινήσεις: συνέλαβε και σταύρωσε όσους ευθύνονταν για το γεγονός ότι ο Αρίoνας βρέθηκε στη θάλασσα και κατασκεύασε ένα μνημείο για να τιμήσει το δελφίνι, ουσιαστικά δηλαδή όλους τους διασώστες των θαλασσών.

Σήμερα οι διασώστες στοχοποιούνται από στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και από νεοφασιστικά στοιχεία που τους ταυτίζουν με τους διακινητές, ενώ ακόμη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφεύγει να τους συναντήσει υπακούοντας στην ακροδεξιά αυλή της. Τα πτώματα του Αρίονα, του Τάραντα, του Μελικέρτη και της μητέρας του θα ξεβραστούν σύντομα σε κάποια παραλία της Πελοποννήσου, όπου αρκετοί αδιάφοροι παραθεριστές θα εξαργυρώσουν τη φρίκη τους με κάποιο προεκλογικό επίδομα των 20 ευρώ.

Είναι φαίνεται η τραγωδία μιας χώρας που μαθαίνει στο σχολείο να αμφισβητεί τις θεωρίες του Φαλμεράιερ, αλλά με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να αποδείξει την ασυνέχεια με τα θετικά χαρακτηριστικά των αρχαίων προγόνων της.

 Πηγή:  https://info-war.gr/ereyna-kai-diasosi-mia-poly-elliniki-i/

Οχετός

 

Θανάσης Φωτίου  18 Ιουνίου 2023

Αναρωτιέμαι από πού πηγάζει όλος αυτός ο οχετός. Πώς αναγιώθηκαν; Που εδράζεται και πώς δικαιολογείται τέτοια κακοψυχία; Γίνεται να είναι κάποιος, δημοσίως μάλιστα, τόσο ξεδιάντροπα μαλάκας και να μην κοκκινίζει;

Η αίσθηση της ντροπής ήταν κάποτε μια κάποια δικλίδα ασφαλείας. Ένα δίχτυ που μας προστάτευε. Πάει κι αυτό. Πραγματικά, μου κάνει εντύπωση. Πώς γίνεται η θάλασσα να ξεβράζει πτώματα και το μέσα σου να ξεβράζει βόθρους; Ποιος τους γαλούχησε και με τι; Τι έμαθαν από τους αρχαίους Έλληνες; Τι διδάχθηκαν για τον σεβασμό στους νεκρούς και τι για την ύβρη; Τι κουβαλούν από τα διδάγματα της αρχαιότητας για τη φιλοξενία; Τίποτα; Αν είναι Χριστιανοί, δεν φοβούνται την ώρα της Κρίσης; Το Κατά Ματθαίον, ούτε ακουστά;

Δεν τρέμουν, ως πιστοί που είναι, τη στιγμή που «θα καθίσει στον θρόνο της δόξας του και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη»; Δεν φοβούνται την ώρα του διαχωρισμού; «Πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν και δεν με φιλοξενήσατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, ασθενής και φυλακισμένος και δεν με επισκεφθήκατε. Αυτοί θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνό ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;

Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα». Από πού, λοιπόν, ξεπήδησε όλος αυτός ο ρατσισμός και το μίσος; Ποιος τους παραμόρφωσε; Μήπως είναι ίδια σπορά μ’ εκείνους που εύχονταν ο Κεμάλ Ατατούρκ να σφάξει τους Μικρασιάτες πριν μπουν στα πλοία, για να μην τους «βιάσουν τη χώρα», να μην τους φάνε τις δουλειές, τις γυναίκες και τους άντρες; «Δεν μας ήθελαν στην Ελλάδα… Συνέβησαν πολλά… Τα θυμάμαι και ανατριχιάζω…». Καημένη Διδώ Σωτηρίου.

Είναι η ίδια σπορά μ’ αυτούς που δεν έδιναν ούτε ένα ποτήρι νερό σε μικρό παιδί, αυτοί που χορεύουν σήμερα πάνω από τον πνιγμό τόσων ανθρώπων; «Βγῆκαν κυνηγημένοι σ’ ἕνα ἑλληνικὸ νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, ἔκλεισαν ὅλα μονομιᾶς. Αὐτὸς μὲ τὴν γυναίκα του μέσα στὸ κοπάδι. Τὸ μωρὸ ἕξι μέρες νὰ τραφεῖ· ἔκλαιγε, χαλνοῦσε τὸν κόσμο. Ἡ γυναίκα παρακαλοῦσε γιὰ νερό. Από ἕνα σπίτι τῆς ἀποκρίθηκαν: “‘Ενα φράγκο τὸ ποτήρι”. Κι ὁ πατέρας συνεχίζει: “Τί νὰ κάνω, κύρ-Στράτη, ἔφτυσα μέσα στὸ στόμα τοῦ παιδιοῦ μου γιὰ νὰ τὸ ξεδιψάσω».

Οι δικοί μας, λένε, όπου πήγαν, πήγαν με χαρτιά. Μπούρδες. Μοχθηροί και συνάμα αδιάβαστοι. Θαρρείς και στους άλλους, που φέρνουμε νομότυπα, συμπεριφερόμαστε καλύτερα. Και στην Αμερική και στην Αυστραλία και αλλού, χωρίς χαρτιά πήγαν οι περισσότεροι. Και τότε δουλέμποροι που τους έταζαν λαγούς και πετραχήλια. Φτηνά εργατικά χέρια. Και οι ντόπιοι; Μιλούν οι τίτλοι των εφημερίδων της εποχής και οι ταμπέλες στα εστιατόρια: «Εστία μόλυνσης για τη λευκή κοινωνία» / «Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα» / «Απαγορεύεται η είσοδος σε αρουραίους και Έλληνες» / «Βρωμούν, αλλοιώνουν την κοινωνία μας, κλέβουν τις δουλειές μας…» / «Απομυζούν το κράτος και δημιουργούν γκέτο»…

Δεν ζούμε κάτι πρωτοφανές. Η μετανάστευση είναι στη φύση του ανθρώπου. Οι ροές δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ο άνθρωπος πάντα αναζητούσε καλύτερες συνθήκες, μια «Γη της Επαγγελίας» για να επιβιώσει. Οι Homo sapiens sapiens πρόγονοί μας, ξεκίνησαν από την Αφρική – συγγνώμη αν σας χαλάω το αφήγημα για το τέλειο DNA μας- και απλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Ναι, στις μέρες μας ζούμε, όντως, ένα κύμα έντονο. Που χρήζει διαχείρισης. Από τα κράτη μας κι από την Ευρώπη γενικότερα. Μάλλιασε η γλώσσα μου να επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία, ότι το μεταναστευτικό δεν είναι ούτε μικρό ζήτημα, ούτε εύκολο ζήτημα.

Απεναντίας. Και μεγάλο είναι και σύνθετο. Ούτε είμαι των εύκολων καταγγελιών και αναθεμάτων ή υπέρ της κατάργησης των συνόρων. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα μεγαλύτερο από το μεταναστευτικό. Που ακόμα κι αν βρεθεί τρόπος να λυθεί το πρόβλημα του μεταναστατευτικού, αυτά που κουβαλούν πολλοί στο κεφάλι και στην ψυχή τους, δεν θα επιλυθούν. Θα βρει αλλού να διοχετευτεί ο οχετός, θα βρει άλλη αφορμή να εκδηλωθεί.

Λέγεται έλλειμμα ανθρωπισμού. Κι αυτό τρομάζει περισσότερο. Και, για το τέλος, επειδή σε πολλούς αρέσουν, είμαι σίγουρος, οι προφητείες, ας πω κι εγώ μία: Αμήν Αμήν, λέγω υμίν. Ρόδα είναι και γυρίζει. Και είμαστε σε νησί, περιβαλλόμαστε από θάλασσα…

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1333295/ochetos/

Μονόλεπτη κραυγή

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου  17 Ιουνίου 2023

Λίμπο είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία ουδέτερη ζώνη ανάμεσα σε κόλαση και παράδεισο. Τον όρο αυτό επέλεξε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Ben Sharrock, για να περιγράψει ένα σύγχρονο δράμα: Το δράμα των προσφύγων που ζητούν άσυλο και βρίσκονται ακριβώς σε μία τέτοια κατάσταση αναμένοντας την ετυμηγορία κάποιου κράτους όπου έχουν καταφύγει για να μεταπηδήσουν είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο. Μόνο που ούτε οι ίδιοι είναι απόλυτα σίγουροι που βρίσκεται το ένα και που το άλλο.

Βασικός ήρωας της ταινίας ο Ομάρ, ένας νεαρός Σύριος που εγκατέλειψε τη χώρα του μη θέλοντας να πολεμήσει και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τον αδελφό του ο οποίος τον θεωρεί ρίψασπι. Κάποιες φορές, η διαμάχη γίνεται και με τον ίδιο τον εαυτό του, αφού μετά από μήνες στην «εξορία» του σκοτσέζικου νησιού στο οποίο βρέθηκε, δεν ξέρει πλέον αν τελικά είχε δίκαιο ο αδελφός του.
Στη χώρα του ο Ομάρ ήταν μουσικός και κουβαλά διαρκώς ένα ούτι, το οποίο αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με τη χώρα και το παρελθόν του. Κι ακριβώς για τούτο, δεν μπορεί πια να παίξει, καθώς η σύνδεση αυτή είναι αβάσταχτος πόνος. Ο συγκάτοικος του όμως, ο Αφχανός Φαράχ, φανατικός οπαδός του Φρέντι Μέρκιουρι, έχει βαλθεί να γίνει ο μάνατζερ του.

Οι δυο τους ζουν, στον ίδιο χώρο σε κάποιο σκοτσέζικο «Πουρνάρα», με δύο Αφρικανούς οι οποίοι παριστάνουν πως είναι αδέλφια για να αυξήσουν τις πιθανότητες έγκρισης του αιτήματος τους για άσυλο αφού ο ένας είναι ανήλικος.

Περνούν τον χρόνο τους παρακολουθώντας μαθήματα ενσωμάτωσης, τριγυρνώντας άσκοπα στο παγωμένο τοπίο, περιμένοντας ουρά στον μοναδικό τηλεφωνικό θάλαμο για να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους (σήμα για κινητά δεν υπάρχει παρά μόνο σε ένα απομακρυσμένο ψηλό σημείο) και «διασκεδάζοντας» με τα «Φιλαράκια». Να εργαστούν δεν δικαιούνται, για τους ντόπιους είναι ανεπιθύμητοι και δεν έχουν παρά να βλέπουν τον χρόνο να κυλά σε μια ανούσια καθημερινότητα ελπίζοντας καθημερινά πως μια μέρα ο ταχυδρόμος θα σταματήσει στη δική τους πόρτα με το εισιτήριο για τον παράδεισο.

Χωρίς να είναι δραματική η ταινία (αντίθετα σε πολλές στιγμές ο θεατής θα γελάσει) καταφέρνει να αναδείξει ένα από τα πιο σοβαρά δράματα της εποχής μας. Κι αν δεν μπορεί να συγκινήσει ο πνιγμός 600-700 ανθρώπων, πίσω από τον αριθμό των οποίων δεν μπορούν όλοι να δουν τα πρόσωπα, τις ζωές, τις ελπίδες, τα όνειρα τους, ίσως η ζωή τεσσάρων μόνο ανθρώπων να είναι πιο παραστατική. Κι αφού η μονόλεπτη σιγή είναι δύσκολη, ίσως μία μονόλεπτη κραυγή να αρμόζει περισσότερο. Κι ας μην ξεχνάμε: Οι ρόλοι αλλάζουν. Κάποτε ίσως βρεθούμε στην ίδια μοίρα.

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1332737/monolepti-kravgi/

Οι εμιγκρέδες τότε και τώρα

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου  13 Ιουνίου 2023

Όταν πεθάνει ένας καλλιτέχνης, οι ραδιοσταθμοί θυμούνται το έργο του κι αλλάζουν για λίγο το ρεπερτόριο που παίζουνε. Με αφορμή, λοιπόν, τον θάνατο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ακούστηκαν κομμάτια τα οποία οι νεότεροι ίσως και να τα άκουγαν για πρώτη φορά.

Όπως τα τραγούδια από τον δίσκο «Μετανάστες» που κυκλοφόρησε το 1974. Τη δεκαετία του ’70 οι Ελλαδίτες (κι οι Κύπριοι) ήταν οι οικονομικοί μετανάστες της εποχής, το φτηνό εργατικό δυναμικό για τις φάμπρικες του δυτικού κόσμου. Οι φάμπρικες δεν είχαν ακόμα μεταφερθεί στην Ασία. Τα ρούχα δεν ήταν Made in China, Taiwan, Turkey…Οι αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν ακόμα την έδρα τους στην Ευρώπη και χρειάζονταν εργάτες. Κι η Ελλάδα, μια φτωχή τότε χώρα, μπορούσε να προμηθεύει τις πλούσιες χώρες, κυρίως τη Γερμανία, με ανθρώπινο δυναμικό.

Η μετανάστευση δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Έφευγε πρώτα η σύζυγος ή ο σύζυγος (ανάλογα με τις ανάγκες) άφηναν πίσω τα παιδιά τους στις γιαγιάδες και στους παππούδες πιστεύοντας πως ο χωρισμός θα κρατήσει για λίγο και θα είναι για καλό σκοπό. Να κερδίσουν όσα περισσότερο γίνεται, με θυσίες και στερήσεις, προσδοκώντας σε ένα καλύτερο αύριο. Άνθρωποι με ενσυναίσθηση –πριν ο όρος γίνει της μόδας– όπως ο Γιώργος Σκούρτης, έγραψαν στίχους που μιλούσαν για τον πόνο των μεταναστών. Τους στίχους του Σκούρτη μελοποίησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος σε μια εποχή που κάθε σχεδόν οικογένεια είχε έναν μετανάστη. «Δουλεύω μπρος στη μηχανή/ Στη βάρδια δύο δέκα/ Κι από την πρώτη τη στιγμή/ Μου στείλανε τον ελεγκτή/ Να μου πετάξει στο αυτί/ Δυο λόγια νέτα σκέτα/

Άκουσε φίλε εμιγκρέ/ Ο χρόνος είναι χρήμα/ Με τους εργάτες μη μιλάς/ Την ώρα σου να την κρατάς/ Το γιο σου μην το λησμονάς/ Πεινάει κι είναι κρίμα…». Ή «Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω/ έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω/ Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε/ τα τρένα που ’ναι στο σταθμό πού πάνε…». Ή «Σε ξένη χώρα μια βραδιά/ Εβρέθηκα στα ξαφνικά/ Με μια φτερούγα στην καρδιά/ Και με πασπόρτ εργάτη/ Δεν ξέρω πώς να περπατώ/ Και πώς τη γλώσσα να μιλώ/ Κρατιέμαι να μην τρελαθώ/ Αλλιώς μου τα ’παν στο χωριό/ Εγώ δεν ήθελα να ’ρθω/ Μου είπαν θα βρω τον χρυσό/ Και βρήκα το φαρμάκι…».

Στη θέση των εμιγκρέδων σήμερα είναι άλλοι λαοί. Σριλανκέζες, Νεπαλέζες, Φιλιππινέζες αφήνουν τα παιδιά τους και εργάζονται στα σπίτια μας. Πακιστανοί, Αιγύπτιοι, Μπανγκλαντεζιανοί φροντίζουν τις κτηνοτροφικές μας φάρμες, στελεχώνουν τα μετόπισθεν σε φούρνους, σφαγεία, εστιατόρια… Ο στόχος, τότε και τώρα, είναι ίδιος: Καλύτερη ζωή. Κι η νοσταλγία, που μπορεί να είναι και πόνος, επίσης ίδια. Μαζί με τους και χιλιάδες άλλοι. «Άτυποι», «παράνομοι»… Με άτυπα συναισθήματα.

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1329549/i-emigkredes-tote-ke-tora/

Οι ένοπλες συγκρούσεις για το νερό είναι ήδη εδώ

13/06/2023

του Ανδρέα Κοσιάρη

Πριν από λιγότερο από ένα μήνα, τουλάχιστον δύο Ιρανοί στρατιώτες και ένας Αφγανός Ταλιμπάν σκοτώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις στα σύνορα των δύο χωρών. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο σε μία σειρά περιστατικών ένοπλων συγκρούσεων με αντικείμενο τον έλεγχο και τη διαχείριση υδάτινων πόρων. Τα περιστατικά αυτά είναι ολοένα αυξανόμενα και με την κλιματική κρίση να βρίσκεται σε εξέλιξη, πρόκειται να συνεχίσουν να αυξάνονται.

Όπως μετέδωσαν και τα ιρανικά μέσα, επίδικο των εντάσεων είναι τα δικαιώματα χρήσης νερού του ποταμού Χέλμαντ, του μεγαλύτερου ποταμού του Αφγανιστάν ο οποίος πηγάζει από τον ορεινό όγκο Χίντου Κους στα κεντρικά της χώρας. Στο νερό του Χέλμαντ βασίζεται για άρδευση καλλιεργειών το ίδιο το Αφγανιστάν, το οποίο διασχίζει, αλλά και τα νοτιοανατολικά του Ιράν, το οποίο κατηγορεί τους Αφγανούς Ταλιμπάν ότι παραβιάζουν συνθήκη που συνήφθη το 1973 και με την οποία οι Ιρανοί έχουν το δικαίωμα χρήσης 22 κυβικών μέτρων νερού ανά δευτερόλεπτο. Σύμφωνα με τους Ιρανούς, οι Ταλιμπάν από τον Μάιο τους δίνουν μονάχα το 4% αυτής της ποσότητας.

«Η συνέχιση πλήρωσης του φράγματος εκτροπής Καμάλ Χαν, η παρέκκλιση της φυσικής πορείας του ποταμού Χέλμαντ και η διατάραξη των φυσικών συνθηκών του ποταμού, επιπλέον της μη συνεργασίας των αφγανικών αρχών στον καθορισμό των τοποθεσιών παροχής νερού και της εγκατάστασης τεχνικών συστημάτων που σχετίζονται με τη μέτρηση επιπέδου ύδατος, είναι σαφείς παραβιάσεις», ισχυρίζεται σε ανακοίνωσή του το ιρανικό υπουργείο Εξωτερικών.

Τα νερά του Χέλμαντ προσφέρουν ζωή όχι μόνο στους ανθρώπους της περιοχής, αλλά και στους υγροβιότοπους της λεκάνης του Σιστάν που αποτελούν σπίτι κατά διαστήματα για πολλά είδη αποδημητικών πτηνών, όπως πελεκάνους και φλαμίνγκο.

Η διαμάχη για τα δικαιώματα χρήσης των υδάτων του Χέλμαντ, σε μια περιοχή την οποία οι συνθήκες της κλιματικής κρίσης κάνουν ολοένα ξηρότερη και πιο ζεστή, δεν είναι η μοναδική στον κόσμο. Αντίθετα, όπως μαρτυρά το Χρονολόγιο Συγκρούσεων Νερού, που διατηρεί το Pacific Institute, τέτοιου είδους διαμάχες που οδηγούν σε ένοπλες συγκρούσεις ή στην απειλή σύρραξης, είναι συνεχώς αυξανόμενες τα τελευταία χρόνια.

Η Αίγυπτος, το Σουδάν και η Αιθιοπία απειλούν η μία την άλλη γύρω από το Μεγάλο Φράγμα Αιθιοπικής Αναγέννησης που η τελευταία κατασκευάζει και την πρόσβαση στα ύδατα του Γαλάζιου Νείλου. Ένοπλες ομάδες στο Μάλι, τη Σομαλία και αλλού καταστρέφουν την πρόσβαση τοπικών κοινοτήτων σε πόσιμο νερό. Το Ισραήλ καταστρέφει συστηματικά υποδομές των Παλαιστίνιων και περιορίζει την πρόσβασή τους σε πόσιμο νερό. Ρωσία και Ουκρανία εναλλάσσονται στη χρήση του νερού ως όπλου στη μεταξύ τους σύγκρουση. Το νερό είναι τμήμα της ένοπλης διαμάχης Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν και η διαχείριση ή η μόλυνσή του προκαλεί διαδηλώσεις και βία στη Γαλλία, την Αργεντινή, τη Χιλή και τη Βολιβία.

Σε πρόσφατο άρθρο του στο επιστημονικό περιοδικό Environmental Research Letters, ο συνιδρυτής του Pacific Institute δρ. Πίτερ Γκλικ, παρουσιάζοντας το έργο του Χρονολογίου σημείωσε την παρατηρούμενη αύξηση τέτοιου είδους συγκρούσεων. «Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις που συνδέονται με τους πόρους γλυκού νερού θέτουν μια ποικιλία σοβαρών κινδύνων για κοινότητες σε όλο τον κόσμο, από ασθένειες που σχετίζονται με το νερό, μέχρι αποτυχίες καλλιεργειών, οικολογική καταστροφή και πραγματική βία», τονίζει ο Γκλικ μαζί με τον έτερο συγγραφέα της μελέτης Μόργκαν Σιμαμπούκου. «Οι κίνδυνοι και τα περιστατικά συνδεόμενων με το νερό συγκρούσεων τα τελευταία χρόνια, όταν τα δεδομένα είναι πιο διαθέσιμα και συνεπή (…) αυξάνονται, και οι παράγοντες που οδηγούν τέτοιου είδους βία δείχνουν να χειροτερεύουν».

Πίνακας με τις καταγραφές περιστατικών βίας που σχετίζονται με το πόσιμο νερό. Τα περιστατικά κατηγοριοποιούνται σε αυτά που το νερό αποτέλεσε όπλο (κίτρινο), θύμα (κόκκινο) ή πυροδότησε τη σύγκρουση (μπλε). Παρατηρήσιμη είναι μία ραγδαία αύξηση των περιστατικών τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τις αρχές του αιώνα. Τα περιστατικά που εμφανίζονται στον πίνακα είναι περισσότερα από τα καταγεγραμμένα περιστατικά, καθώς ορισμένα από αυτά μπορούν να ενταχθούν σε περισσότερες από μία εκ των παραπάνω κατηγοριών. (Πηγή: Peter H Gleick and Morgan Shimabuku 2023 Environ. Res. Lett. 18 034022)

Όπως σημειώνουν επίσης οι συγγραφείς, μεγάλο κομμάτι της αύξησης τέτοιων συγκρούσεων, πέρα από τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, πηγάζει και από τη διαχρονική ανισότητα πρόσβασης σε πόσιμο νερό ανά τον πλανήτη, τη διαφθορά και την κακή διαχείριση από τις υπεύθυνες αρχές, αλλά και από την αυξανόμενη στοχοποίηση υποδομών από ένοπλες ομάδες ως επιθέσεις σε άμαχο πληθυσμό.

 Πηγή: https://info-war.gr/oi-enoples-sygkroyseis-gia-to-nero-ein/

 

H επιστροφή της ευγονικής

  

Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 10/06/2023

Η φράση του βουλευτή της Ν.Δ., «δεν έχει νόημα να κάνουμε κάτι» για «καρκινοπαθή τελικού σταδίου», βρίσκεται στον πυρήνα των μοντέλων που χρησιμοποιούν οι ασφαλιστικές εταιρείες στις ΗΠΑ για να εγκρίνουν την κάλυψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Μια πρακτική που «δικαιώνει» με τον πιο τραγικό τρόπο τους ευγονιστές των αρχών του 20ού αιώνα.

«Η κουβέντα για την ευγονική στη Γερμανία», εξηγούσε πριν από μερικά χρόνια ο καθηγητής Ιστορίας Γ. Μαργαρίτης στο ντοκιμαντέρ «Φασισμός Α.Ε.», «άρχισε με πάρα πολύ απλό τρόπο. Κάποιοι είπαν: “Για να δούμε τα οικονομικά των νοσοκομείων και τα οικονομικά του συστήματος υγείας. Υπάρχουν ορισμένες κατηγορίες ασθενών, οι χρόνια ασθενείς, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα οποία κοστίζουν υπερβολικά στο σύστημα υγείας”».

Αν για έναν ιστορικό είναι σχετικά εύκολο να εντοπίσει ψήγματα ευγονικής στη λειτουργία ενός συστήματος υγείας, φαίνεται ότι δεν είναι εξίσου εύκολο για τους οικονομολόγους αλλά και τους πολιτικούς που ασχολούνται με το ίδιο θέμα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παραδείγματος χάριν, η αντιμετώπιση των ανθρώπων που «κοστίζουν υπερβολικά στο σύστημα υγείας» θα έκανε τον Χένρι Γκοντάρ, έναν από τους πατέρες της ευγονικής, να δακρύσει από συγκίνηση για τα πνευματικά τέκνα του.

Χένρι Γκοντάρ

Από την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα ο Γκοντάρ είχε αφιερώσει τη ζωή του στην προώθηση τεστ IQ με τα οποία θα αποφασιζόταν ποια παιδιά «αξίζει» να πάνε σχολείο. Τα παιδιά με το χαμηλότερο σκορ δεν θα έπρεπε να καταναλώνουν κεφάλαια του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης.

Οι ιδέες του Γκοντάρ, που έβρισκαν ευρύτατη αποδοχή και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού από προσωπικότητες όπως ο Θεόδωρος Ρούσβελτ, ο Ροκφέλερ, ο Γκράχαμ Μπελ και ο Τσόρτσιλ, μετουσιώθηκαν σύντομα σε πολιτικές και δικαστικές αποφάσεις.

Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα ο ανώτατος δικαστής Όλιβερ Χολμς αποφάσισε ότι η αναγκαστική στείρωση ανθρώπων με χαμηλό IQ δεν παραβιάζει το αμερικανικό Σύνταγμα. «Τρεις γενιές ηλίθιων είναι αρκετές», δήλωσε στην ετυμηγορία της ιστορικής υπόθεσης Μπακ εναντίον Μπελ (1927) με την οποία έδωσε στην πολιτεία της Βιρτζίνιας το δικαίωμα να στειρώσει μια 18χρονη κοπέλα (και μητέρα τριών υγιέστατων παιδιών).

Αν και σήμερα ανάλογες πρακτικές θεωρούνται απαράδεκτες στον χώρο της εκπαίδευσης, παρ’ όλα αυτά παρεισφρέουν ανεπαισθήτως στα μαθηματικά μοντέλα με τα οποία οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες αποφασίσουν ποιοι ασθενείς «αξίζει» να σωθούν και σε ποια φάρμακα αξίζει να επενδύσουν.

Στην καρδιά αυτών των αποφάσεων βρίσκονται μοντέλα κόστους – ωφέλειας, όπως το QALY (Ποιοτικά Προσαρμοσμένα Έτη Ζωής) με το οποίο οι ασφαλιστικές υπολογίζουν την επιβάρυνση που προκαλεί ένας ασθενής ώστε να αποφασίσουν αν θα καλύψουν το κόστος. Το QALY συνυπολογίζει δύο παραμέτρους: τον επιπλέον χρόνο ζωής που πιστεύεται ότι μπορεί να προσφέρει μια θεραπεία και την ποιότητα ζωής του ασθενή σε αυτό τον χρόνο.

Η τελευταία καταγράφεται σε μια κλίμακα από το ένα (απόλυτα υγιής) έως το μηδέν (νεκρός) αλλά μπορεί να λάβει και αρνητικές τιμές, δηλαδή ο ασθενής να βρίσκεται σε μια κατάσταση «χειρότερη από τον θάνατο»!

Ο καταμερισμός πόρων και η ευημερία της κοινωνίας

Όπως εξηγούσε στην Washington Post η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, Πέπερ Στέτλερ, μία από τις πρώτες επιπτώσεις στη χρήση του συγκεκριμένου μοντέλου είναι ότι αδικεί τους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις όπως το σύνδρομο Ντάουν ή η κυστική ίνωση. «Εάν βαθμολογήσουμε τον αυτισμό με 0.2» εξηγεί η ίδια, «αυτό σημαίνει ότι ένας χρόνος ζωής ενός αυτιστικού ατόμου θα αξίζει το 80% της ζωής ενός ατόμου που δεν αντιμετωπίζει την ίδια διαταραχή».

Αν στις αρχές του 20ού αιώνα το άτομο αυτό θεωρούνταν επικίνδυνο για την ευημερία της κοινωνίας, ουσιαστικά το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η «τιμωρία» του όμως δεν θα έρθει μέσω στείρωσης ή εγκλεισμού σε κάποιο ίδρυμα-κολαστήριο, αλλά με αποκλεισμό από το σύστημα υγείας. Πρακτικά, δηλαδή, με πρόωρο θάνατο.

Σύμφωνα με τον καθηγητή φαρμακολογίας, Πολ Λάνγκλεϊ, το QALY αποτελεί ένα δείγμα «ψευδοεπιστήμης» που επαναφέρει την «ευγονική» στη λήψη αποφάσεων για τον καταμερισμό πόρων στο σύστημα υγείας.

Ακόμη χειρότερα, τις σχετικές μετρήσεις που χρησιμοποιούν οι ασφαλιστικές εταιρείες πραγματοποιεί μια ΜΚΟ, η Institute for Clinical and Economic Review (ICER), η οποία χρηματοδοτείται από τον Τεξανό δισεκατομμυριούχο (και πρώην στέλεχος της Enron) Τζον Άρνολντ και τη γυναίκα του Λόρα. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή, κρίνονται στα γραφεία κάποιας ιδιωτικής ασφαλιστικής η οποία συμβουλεύεται μια μη κερδοσκοπική οντότητα η οποία δεν ελέγχεται και δεν λογοδοτεί σε κανένα κρατικό ή επιστημονικό φορέα.

Αυτού του είδους οι μετρήσεις, μάλιστα, δεν επηρεάζουν μόνο την ασφαλιστική κάλυψη αλλά και τις επενδύσεις των φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες είτε εγκαταλείπουν την έρευνα για ορισμένες ασθένειες είτε παρασκευάζουν φάρμακα χαμηλότερης ποιότητας αλλά με υψηλότερη αναλογία κόστους – ωφέλειας.

Προφανώς η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι να απορρίψουμε την προσπάθεια καλύτερης διαχείρισης των πόρων μέσω στατιστικών μοντέλων. Η ρομαντική φράση «δεν είμαστε αριθμοί» δείχνει απλώς αδυναμία κατανόησης της επιστήμης και κυρίως του γεγονότος ότι ζούμε σε έναν κόσμο πεπερασμένων πόρων. Η λύση είναι να χρησιμοποιούμε μοντέλα που δεν σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίζουν την ιατρική περίθαλψη σαν «ζημιά» για τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα συστήματα υγείας, αλλά σαν δικαίωμα του ασθενή.

Κυρίως πρέπει να σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε τις τύχες της υγείας μας και των ανθρώπων που αγαπάμε σε πολιτικούς, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Σπύρος Πνευματικός, που αλληλοσυμπληρώνουν την εγκατάλειψη των ασθενών: ο πρώτος δήλωσε ότι «ασθένειες όπως ο καρκίνος δεν θεωρούνται επείγουσες εκτός αν είσαι στα τελικά στάδια» και ο δεύτερος συμπλήρωσε ότι στο τελικό στάδιο «δεν αξίζει να κάνουμε κάτι για σένα».

Πηγή:   https://info-war.gr/h-epistrofi-tis-eygonikis/

Το κακό ξεκινάει από... Μέσα

 ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ Δημοσιεύθηκε 11.6.2023

Το περιστατικό της Αγίας Νάπας δεν ήταν άλλο ένα ξυπνητήρι του τι λαός είμαστε. Ήταν άλλη μία επιβεβαίωση για ποιον λόγο σε αυτόν τον τόπο έχουμε μάθει να προσπερνάμε κάποια γεγονότα χωρίς να μας επηρεάζουν καν. Χειρότερος δε απ’ όλο τον συρφετό που ακούστηκε στην εβδομάδα που πέρασε ήταν ο επιθετικός και ρατσιστικός λόγος πολιτών σε σχόλια στα Μέσα Ενημέρωσης, έναν λόγο που φυσικά τα ίδια τα Μέσα τον συντηρούν, αφού είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν μαζί τους (τα περισσότερα συμφωνούν) θεωρούν πως είναι απλώς… πελάτες και τα Μέσα επιχειρήσεις που πρέπει να λειτουργούν με τα θέλω του κοινού τους για να έχουν έσοδα. Και όσο προχωρούσαν οι μέρες τόσο πιο πολύ επιθετικά γίνονταν τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως τα σχόλια στις σελίδες του Facebook για τα Μέσα.

Είπε η κοπέλα πως δεν θέλει να γίνει το περιστατικό αφορμή για δικοινοτικές ταραχές, ήταν έτοιμοι να πάρουν τα όπλα στα σχόλια και να θυμηθούν ό,τι έγινε στην εισβολή. Έδινε μια συνέντευξη σε ένα Μέσο Ενημέρωσης; Πήρε αμέσως δημοσιότητα και ξεπέρασε τα 15 λεπτά που της αναλογούν, αφού εδώκαμέν της ήδη πολλή σημασία και «σατσιήν με τούντη τύπισσα που θέλει να φκάλει ριάλια». Και το πρόβλημα στο εν λόγω περιστατικό δεν είναι αν είναι Τουρκοκύπρια, αν είναι Ελληνοκύπρια, αλλά το γεγονός πως ο επιθετικός λόγος έγινε κτήμα κάποιων ανθρώπων, με αποτέλεσμα αυτός να έχει περάσει ήδη βαθιά στην κοινωνία.

Και είναι λογικό. Έτσι τους έχουν μάθει τα ίδια τα Μέσα Ενημέρωσης, στα οποία κάνουν τα σχόλιά τους. Τα οποία Μέσα είναι εξαιρετικά όταν βάζουν μια είδηση για τους ΑΠΟΕΛ / Ομόνοια, είναι κακά και πουλημένα όμως όταν μιλούν για Covid ή για ένα περιστατικό βίας ή για μετανάστες που έφτασαν στον τόπο μας. Οι γενιές του '60 και του '70 έζησαν στο πετσί τους την εισβολή και το αποτέλεσμά της, οπότε ο καθένας έβγαζε τα συμπεράσματά του. Η γενιά του '80 και μετά έμαθε την πραγματικότητα από τα Μέσα Ενημέρωσης. Και περάσαμε δύο δεκαετίες στις οποίες κυριάρχησε μια επιθετική συμπεριφορά και παρήχθη ένας άθλιος δημόσιος λόγος ο οποίος πέρασε στην κοινωνία. Γιατί κάθε βράδυ αν δεν ήσουν μετά το δελτίο των 20.00 με το G3, παλάσκες και κράνη, κάτι συνέβαινε. Κάθε μέρα οι κακοί Τούρκοι είχαν άλλο ένα προκλητικό επεισόδιο εναντίον μας, οι κακοί ξένοι έρχονταν να πιάσουν τις δουλειές των Κυπρίων (ενώ όταν φεύγουν οι Κύπριοι στο εξωτερικό δεν πιάνουν δουλειές άλλων, είναι επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό γιατί ως γνωστόν είμαστε από Αϊνστάιν και πάνω σε IQ). Τα αποτελέσματα αυτού του επιθετικού λόγου πέρασαν ήδη στην επόμενη γενιά, η οποία χωρίς αναστολές μπορεί να βρίζει θεσμούς, πολίτες, Μέσα Ενημέρωσης, να χτυπά ανελέητα από τουρίστριες μέχρι ντελιβεράδες στη Λεμεσό. Σε τέτοιο σημείο φτάσαμε που σου λέει πρέπει να επαινέσουμε την Αστυνομία, την Εισαγγελία επειδή… έκαναν τη δουλειά τους. Το αυτονόητο, δηλαδή. Ή να επαινέσουμε ακόμα και τον ίδιο τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη ότι έδρασε, λέει, αμέσως με τις διαβεβαιώσεις στον Τατάρ. Μα εκείνο το επιθετικό κλίμα γυρίζει μπούμερανγκ σε αυτούς που το εδραίωσαν στην κοινωνία. Και δεν είναι αμέτοχοι. Ούτε καν τα ίδια τα Μέσα. Αφού το κακό έρχεται από Μέσα.

Πηγή:   https://politis.com.cy/apopseis/643114/to-kako-xekinaei-apo-mesa

Ένα μικρό αφιέρωμα στον Γιάννη Μαρκόπουλο

 

 Έφυγε από τη ζωή ο μοναδικός Γιάννης Μαρκόπουλος

ΜΟΥΣΙΚΑ ΝΕΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ//EUROKINISSI    10.06.2023

Η Ελλάδα θρηνεί έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες της. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών, έπειτα από πολυετή μάχη με τον καρκίνο. Ήταν στο νοσοκομείο από τις αρχές Μαΐου.

Το έργο του έχει συνδεθεί με τον κινηματογράφο, μελοποίησε ποίηση, έγραψε μουσική κλασική και μουσική για μπαλέτο, συμμετείχε στον αγώνα κατά της δικτατορίας, ενώ έχει υπογράψει μερικά από τα σημαντικότερα άλμπουμ της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Η ανακοίνωση της οικογένειας

Η οικογένεια του Γιάννη Μαρκόπουλου, εξέδωσε την εξής ανακοίνωση με την οποία επιβεβαίωσε τον θάνατό του:΅

«Με θλίψη ανακοινώνουμε ότι σήμερα το απόγευμα απεβίωσε, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ο μεγάλος εθνικός μας συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Η μουσική ψυχή της Ελλάδας σίγησε. Όμως, θα μένει ζωντανή στη μνήμη μας, μέσα από τα τραγούδια του, που τραγουδήθηκαν και θα τραγουδιούνται από γενιές και γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων».

Η οικογένεια διευκρινίζει ότι οι λεπτομέρειες για την κηδεία του θα ανακοινωθούν σύντομα.

Ποιος ήταν

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο Κρήτης, ενώ πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα, στο ωδείο της οποίας παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.

Το 1956 συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό. Το 1963 βραβεύεται για την μουσική του στις «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα «Θησέας» (χορόδραμα), «Χιροσίμα» (σουίτα μπαλέτου) και τα «Τρία σκίτσα για χορό». Απ' τον Οκτώβριο του 1965 μέχρι τον Απρίλιο του 1984 έντυσε με μουσική όλα τα έργα τα οποία παρουσιάστηκαν απ' το Κουκλοθέατρο «Μπάρμπα Μυτούσης». Το Κουκλοθέατρο αυτό τερμάτισε οριστικά τη λειτουργία του στις 15 Απριλίου του 1984.

 

Η φυγή στο Λονδίνο

Με τη δικτατορία το 1967, ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί για το Λονδίνο, όπου εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα «Ήλιος ο πρώτος», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (που τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη« Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν). Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή «Ιδού ο Νυμφίος», έργο που κρατά ανέκδοτο, εκτός ενός τμήματος, του περίφημου Ζάβαρα-κάτρα-νέμια, που αποτελεί ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του. 

Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει ακόμα τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones.

Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δημιουργεί μια νέα κίνηση για την τέχνη και τη χρησιμότητά της και αναζητεί την βαθύτερη ενότητα του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον.

Μια νέα μουσική πρόταση

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 καταθέτει μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα· έργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. 

Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστικό σχήμα, καθιερώνοντας, με τις συνθέσεις του, την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του. Παράλληλα, προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης.

Λίγο αργότερα ιδρύει την ορχήστρα Παλίντονος αρμονία, που αποτελείται από όργανα συμφωνικά και ελληνικά. Παρουσιάζει τα έργα του στο στούντιο Λήδρα και αργότερα στη μπουάτ «Κύτταρο», με νέους τραγουδιστές και μουσικούς. Διδάσκει τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του, στην αισθητική κατεύθυνση που πάντοτε επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο στήνει μια πολύτροπη μουσική παράσταση. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τους χώρους της δραστηριότητάς του, παρά τα εμπόδια της τότε εξουσίας. 

Εμβληματικά τραγούδια

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη γνωρίζει τα τραγούδια του, όπως οι «Οχτροί», τα «Λόγια και τα χρόνια», τα «Χίλια μύρια κύματα», η «Λένγκω» (Ελλάδα), ο «Γίγαντας», «Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι», το «Καφενείον η Ελλάς», «Ο τόπος μας είναι κλειστός», τα «Παραπονεμένα λόγια», το «Μιλώ για τα παιδιά μου».

Πρόκειτια για τραγούδια που έγιναν σύμβολα και μύθοι, όπως και τα μουσικά του έργα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Στράτης ο Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους», «Ήλιος ο Πρώτος», «Χρονικό», «Ιθαγένεια», «Οροπέδιο», «Θητεία» και «Μετανάστες», μελοποιώντας Διονύσιο Σολωμό, Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχάλη Κατσαρό, Μάνο Ελευθερίου, Γιώργο Σκούρτη, Πάνο Θεοδωρίδη αλλά και δικούς του.

Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του BBC «Who pays the Ferryman?», και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες, ενώ κάνει τον συνθέτη διεθνώς γνωστό.

Στα επόμενα χρόνια η δημοφιλία αυτή εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες, και ο Μαρκόπουλος πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο. Επισκέπτεται διαδοχικά, δίνοντας συναυλίες με τα έργα του, τη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, τη Νάπολη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο καθώς και διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.

Μουσική για το θέατρο και το σινεμά

Στην καλλιτεχνική του παραγωγή σημαντική θέση έχει η μουσική του για το θέατρο και τον κινηματογράφο: μουσική για έργα του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου, του Σαίξπηρ, του Τσέχοφ, του Μπέκετ αλλά και σύγχρονων Ελλήνων δραματουργών, και για ταινίες του Κούνδουρου, του Ντασέν, του Κοσμάτου, του Μανουσάκη, του Σκαλενάκη, του Γρηγορίου και άλλων.

Τον Ιανουάριο του 1981 ενώνεται και στη ζωή με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα. Γεννιέται η κόρη τους Ελένη. 

Ακολουθούν έργα μουσικής δωματίου, τέσσερα κουαρτέτα, δύο σονάτες, πέντε κομμάτια για βιολί και πιάνο. Από τα έργα ενόργανης μουσικής, το Κονσέρτο-Ραψωδία για λύρα και συμφωνική ορχήστρα, τα Μητρώα για ορχήστρα εγχόρδων, τη Συμφωνία της Ίασης, επίσης δύο ορατόρια και δύο κύκλους τραγουδιών. Το 1994 συνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη Λειτουργία του Ορφέα – για φωνή, χορωδία και ορχήστρα –, που απευθύνεται φιλοσοφικά στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. 

Ακολουθούν η «Ανα-γέννηση Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη», μουσικό ταξίδι σε 4 ενότητες, η όπερα «Ερωτόκριτος και Αρετή», τα «Σχήματα σε κίνηση», κονσέρτο για πιάνο εμπνευσμένο από τον Πυθαγόρα, τα «Ευήλια τοπία», φαντασία για σόλο φλάουτο, ο «Νόμος της Θαλπωρής», ορατόριο-μουσικό θέαμα για φωνές, χορωδία, ορχήστρα πνευστών, μπαλέτο και εικόνες, «16 Πυρρίχιοι χοροί 1980-2001», Τρίπτυχο για φλάουτο έγχορδα και άρπα (2007).

• Με πληροφορίες από τη WIKIPEDIA

Πηγή:   https://www.efsyn.gr/efsyn-city/moysika-nea/388572_efyge-apo-ti-zoi-o-monadikos-giannis-markopoylos

Όλα υπό αμφισβήτηση

 

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου  31 Μαΐου, 2023

Το Δικαστήριο μόλις αποφάνθηκε πως ένας μητροπολίτης παρενόχλησε σεξουαλικά ένα ορφανό κορίτσι που του κτύπησε την πόρτα ζητώντας βοήθεια. Και δεν ήταν απλά μια παρόρμηση, από αυτές που εισχωρεί ο δαίμονας στο νου και δεν σε αφήνει να σκεφτείς με ψυχραιμία. Ήταν μια μεθοδευμένη ενέργεια, σε χρονικό διάστημα αρκετό ώστε κάποιος να επανέρθει στη λογική.

Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας και Γενικός Εισαγγελέας βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, όχι μόνο για τον τρόπο που χειρίστηκαν κάποιες υποθέσεις, αλλά και για την προηγούμενη τους δράση ως ιδιώτες η οποία μπορεί να εμπλέκεται (και να περιπλέκεται) με την τωρινή.
Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Από την πρώτη στιγμή ουσιαστικά που ανέλαβε Πρόεδρος με την εξαγωγή χρημάτων από συγγενικά του πρόσωπα για να γλυτώσουν το «κούρεμα». Στη συνέχεια, υπήρξε ένα γαϊτανάκι από φήμες, γεγονότα, παραδοχές και διαψεύσεις. Εντούτοις, διεκπεραίωσε δύο θητείες κερδίζοντας την ψήφο του λαού (κι ίσως να κέρδισε και τρίτη λένε κάποιοι).

Το ποδόσφαιρο μοιάζει, με τα όσα ακούγονται, βιτρίνα για τον υπόκοσμο. Εις γνώση πολλών, με διεθνή κάλυψη και επικίνδυνες διαστάσεις.
Η Βουλή είναι στην καλύτερη περίπτωση τσίρκο. Στη χειρότερη, είναι ένας οίκος ανοχής που ανέχεται ό,τι πιο βδελυρό μπορεί να υπάρξει σε πλάσμα.
Η λέξη διαφθορά είναι στην ημερησία διάταξη των συζητήσεων και των ειδήσεων. Μπορεί να αρχίζει από πολύ ψηλά και σαν παραφυάδα να διακλαδώνεται σχεδόν παντού, σε όλους τους τομείς. Ακούς για ένα θανατηφόρο που συνέβη το 2012 και παρ’ όλο που υπήρχαν τουλάχιστον επτά άτομα στην σκηνή, δεν έχει προκύψει κανένα στοιχείο για τον/την οδηγό που το προκάλεσε. Το συμβάν συζητείτο σε διάφορα μέρη σαν αστικός μύθος μέχρι που πλέον συζητείται παντού, αλλά η Αστυνομία νίπτει τα χείρας καλώντας όποιον έχει στοιχεία να τα καταθέσει προς διευκόλυνση του αστυνομικού έργου.
Μια μάνα προσπαθούσε για 17 χρόνια να πείσει πως ο γιος της δεν αυτοκτόνησε αλλά δολοφονήθηκε. Κι αφού αποδείχτηκε, προσπαθεί πλέον να αποκαλύψει τους δολοφόνους. Ποιοι είναι, ποιος τους συγκαλύπτει, γιατί;

Αν και ως πολίτης προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα αυτά, αν και πολύ σημαντικά, δεν αφορούν παρά μόνο μια μικρή ομάδα ανθρώπων, η σήψη αγγίζει σιγά – σιγά τα πάντα σε σημείο που βραχυκυκλώνονται όλα. Είμαστε τώρα σε ένα σημείο που έχουν πέσει τα πέπλα και φάνηκε τι υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα ή τα πολλά που συσσωρεύονται θα οδηγήσουν για άλλη μια φορά σε παραγραφή; Όλο αυτό το ξεσκέπασμα βοηθά σε κάποιου είδους αφύπνιση ή σε αδιέξοδο; Φτάσαμε στο μη παρέκει ή έχουμε ακόμα δρόμο για τον πάτο;

Πηγή:   https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1320536/ola-ipo-amfisvitisi/

Σύγχρονη δουλεία: Πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε

 

Γιάννης Τσεκούρας       31 Μάιος 2023

Πώς θα αντιδρούσατε αν σας έλεγαν πως σήμερα υπάρχουν 50 εκατομμύρια δούλοι σε ολόκληρο τον κόσμο, και πως πολλά από αυτά που αγοράζουμε αποτελούν απόρροια αυτής της εκμετάλλευσης;

Σύμφωνα με μια νέα έκθεση από την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Walk Free, περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε καθεστώς «σύγχρονης δουλείας» το 2021, ενώ 1 στα 4 ήταν παιδιά. Μάλιστα, σε σχέση με την προηγούμενη εκτίμηση το 2016, ο συνολικός αριθμός αυξήθηκε κατά 10 εκατομμύρια.

Η σύγχρονη δουλεία ουσιαστικά αναφέρεται σε καταστάσεις όπου ένα άτομο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, δίχως να μπορεί να αρνηθεί ή να φύγει λόγω απειλών, βίας, εξαναγκασμού ή εξαπάτησης. Ουσιαστικά, του στερείται η ελευθερία του. Μπορεί λοιπόν να περιλαμβάνει την καταναγκαστική εργασία, τον καταναγκαστικό γάμο, ή/και την εμπορία ανθρώπων (όταν πρόκειται για σεξουαλική εκμετάλλευση, 4/5 θύματα αποτελούν κορίτσια ή γυναίκες), αλλά και άλλες μορφές εκμετάλλευσης.

Σύμφωνα με την έκθεση, η καταναγκαστική εργασία (συμβαίνει κατά βάση στον ιδιωτικό τομέα) αφορά 27,6 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ οι καταναγκαστικοί γάμοι 22 εκατομμύρια (από τις χώρες που εξετάστηκαν, μόνο 35 έχουν θεσμοθετήσει ως ελάχιστο όριο για να παντρευτεί κάποιος/α τα 18 έτη). Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως τις περισσότερες φορές, η παγίδευση σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι παροδική. Μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ενώ κατά βάση ο επιβαλλόμενος γάμος είναι ισόβιος.

Η Βόρεια Κορέα (104,6 άνθρωποι ανά 1.000 πληθυσμό), η Ερυθραία (90,3) και η Μαυριτανία (32) εμφανίζουν τον υψηλότερο αριθμό θυμάτων σύγχρονης δουλείας, αναφέρει η έκθεση.

Η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κουβέιτ βρίσκονται επίσης στην πρώτη δεκάδα. Σε απόλυτους αριθμούς ωστόσο, 29 εκατομμύρια «σύγχρονοι δούλοι» βρίσκονται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού, 7 εκατομμύρια στην Αφρική, 6 εκατομμύρια στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, 5 εκατομμύρια στην Αμερική και 2 εκατομμύρια σε Αραβικά κράτη.

Ο προφανής στόχος των εκμεταλλευτών είναι να αποκομίσουν προσωπικό ή/και οικονομικό όφελος, εκμεταλλευόμενοι και τις κατά περίπτωση συνθήκες. Για παράδειγμα, όπως σημειώνει η Walk Free, ο αναγκαστικός γάμος είναι διαδεδομένος σε χώρες όπου επικρατούν ιδιαίτερα πατριαρχικές αντιλήψεις, οι οποίες μεταφράζονται φυσικά σε διακρίσεις μεταξύ των φύλων, ενώ η κατάσταση επιδεινώνεται όταν υπάρχουν και νόμοι που βάζουν εμπόδια στην όποια χειραφέτηση των γυναικών. Επίσης, σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό μεταναστών, στους οποίους δεν παρέχεται επαρκής προστασία, η καταναγκαστική εργασία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Όταν μάλιστα αυτή επιβάλλεται από το κράτος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα για τα θύματα.

Γενικότερα, η σύγχρονη δουλεία συνδέεται άρρηκτα με παγκόσμιες προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή, η ανισότητα, ο κορονοϊός και οι επιπτώσεις του, αλλά και οι συγκρούσεις, ενώ πιο ευάλωτοι είναι οι γυναίκες, τα παιδιά και οι μετανάστες.

Εκείνοι που καταφέρουν να ξεφύγουν από πολέμους, φυσικές καταστροφές ή καταπίεση των δικαιωμάτων τους, ή επιδιώκουν να μεταναστεύσουν έτσι ώστε να βρουν (αξιοπρεπή) εργασία, είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην εκμετάλλευση, την ώρα που σήμερα μεταναστεύουν περισσότεροι άνθρωποι από οποιαδήποτε άλλη φορά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, σύμφωνα με την οργάνωση.

Πιο κοντά απ’ οσο νομίζουμε

Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, η σύγχρονη δουλεία βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Περίπου οι μισές περιπτώσεις καταναγκαστικής εργασίας και το ¼ του συνόλου των καταναγκαστικών γάμων, συναντώνται σε χώρες ανώτερου/μεσαίου ή υψηλού εισοδήματος.

Ακόμα όμως κι όταν οι «σύγχρονοι δούλοι» βρίσκονται μακριά, σε χώρες χαμηλού εισοδήματος, η ζήτηση από πλούσιες χώρες και η διακίνηση αγαθών, από πρώτες ύλες έως τη μεταποίηση, δημιουργεί ορισμένες αδιαφανείς αλυσίδες εφοδιασμού, πολλές από τις οποίες είναι «ματωμένες».

Για παράδειγμα, το 2021, οι χώρες της G20 (Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιαπωνία, Ιταλία, Ινδία, Ινδονησία,  Καναδάς, Κίνα, Μεξικό, Νότια Αφρική, Νότια Κορέα, τη Ρωσία, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, και Ευρωπαϊκή Ένωση), εισήγαγαν εμπορικά αγαθά αξίας 468 δισεκατομμυρίων δολαρίων (στην κορυφή βρίσκονται οι ΗΠΑ), τα οποία ανήκουν στην κατηγορία των «προϊόντων κινδύνου» (at-risk products), δηλαδή είναι πολύ πιθανό να αποτελούν προϊόντα σκλαβιάς.

Υπενθυμίζεται πως σύμφωνα με στοιχεία που είχαν δημοσιευθεί το 2018, η αξία αυτών των προϊόντων ανερχόταν στα 272 εκατομμύρια, πράγμα που σημαίνει πως όσο περνάει ο καιρός αυξάνεται.

Μεταξύ των «προϊόντων κινδύνου» που εισάγουν οι χώρες της G20, στην κορυφή βρίσκονται τα ηλεκτρονικά είδη, ενώ ακολουθούν τα ενδύματα, το φοινικέλαιο (το οποίο βρίσκεται σχεδόν σε κάθε προϊόν, από τα μπισκότα μέχρι τις παιδικές τροφές), τα φωτοβολταϊκά και τα υφάσματα.

Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν πολλά ακόμη προϊόντα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, δίχως να γνωρίζουμε ότι είναι πιθανό να δημιουργήθηκαν από την εκμετάλλευση κάποιου ανθρώπου, ακόμη και παιδιού, την ώρα που αναζητούμε αγαθά σε χαμηλές τιμές: το κακάο (η καλλιέργεια και η συγκομιδή είναι ευάλωτες σε πρακτικές σύγχρονης δουλείας, ενώ σχεδόν τα 2/3 προέρχονται από χώρες της Δυτικής Αφρικής), η ζάχαρη, τα βοοειδή, το ρύζι, τα ψάρια, το βαμβάκι (αποτελεί σχεδόν το 50% των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, ο καφές, ο χρυσός, τα ξύλα, τα τριαντάφυλλα, αλλά και τα κοσμήματα.

Τι μπορεί να γίνει;

Είναι δεδομένο πως οι αλυσίδες εφοδιασμού δεν είναι κάτι απλό. Πολύ συχνά ο τελικός παραλήπτης βρίσκεται πολύ μακριά από τον προμηθευτή, κι έτσι είναι δύσκολο να γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας. Η τεχνολογία κάνει ακόμη πιο σύνθετη την κατάσταση. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει το The Conversation, στην Amazon υπάρχουν πάνω από 6 εκατομμύρια πωλητές, ο καθένας με τη δική του αλυσίδα εφοδιασμού.

Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Από τη μία, οι καταναλωτές προφανώς πρέπει να είναι συνειδητοποιημένοι, να καταγγέλλουν, ακόμη και να μποϊκοτάρουν αν χρειαστεί. Ωστόσο, δεν μπορεί το βάρος να πέσει σε αυτούς, αφού οι αιτίες της δουλείας είναι συστημικές. Επομένως, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις είναι εκείνες που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αν το θέλουν.

Όπως γράφει το ίδιο δημοσίευμα του Conversation, οργανισμοί πρέπει να δημιουργήσουν συμβάσεις με τους προμηθευτές, με ένα τρόπο που να διασφαλίζει ότι αναγνωρίζουν και τηρούν τους διεθνείς νόμους για την εργασία (λίγα κράτη ωστόσο έχουν ενσωματώσει επαρκείς διατάξεις). Επίσης, όπως γράφει το ίδιο μέσο, ιδιωτικοί και δημόσιοι οργανισμοί μπορούν να συνεργαστούν με μικρές αλλά και μεσαίες επιχειρήσεις, έτσι ώστε να τις ευαισθητοποιήσουν πάνω στο ζήτημα. Γενικότερα, μπορούν να απαιτούν περισσότερες διασφαλίσεις από τους προμηθευτές, πως ο εφοδιασμός τους είναι «καθαρός».

Υπάρχει όμως πραγματική θέληση από τα κράτη και τις εταιρείες για αλλαγή; Είναι δεδομένο πως ειδικά οι μεγάλες βιομηχανίες επωφελούνται από αυτή την κατάσταση, αφού βρίσκουν εξαιρετικά φθηνά εργατικά χέρια.

Ίσως λοιπόν τελικά η δύναμη να βρίσκεται στους πολίτες, ενώ και τα ΜΜΕ μπορούν να συμβάλλουν, όσον αφορά τη δημοσιότητα. Δεν μας ενοχλεί που μπορεί ο καφές που θα πιούμε, τα ρούχα που θα φορέσουμε, το φαγητό που θα φάμε και το λάπτοπ που θα χρησιμοποιήσουμε, να είναι προϊόντα εκμετάλλευσης;

Από την άλλη, το πραγματικό ζητούμενο είναι να σταματήσει το καθεστώς ευαλωτότητας εκατομμυρίων ανθρώπων, που προκύπτει από τους πολέμους ή/και την κλιματική αλλαγή, αλλά και την πατριαρχία. Αλλά αυτό θα απαιτούσε πραγματική δράση. Όνειρα θερινής νυκτός θα πείτε…

Πηγή:   https://tvxs.gr/news/kosmos/sygxroni-doyleia-pio-konta-mas-ap-oso-nomizoyme