Λίμπο είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία ουδέτερη ζώνη ανάμεσα σε κόλαση και παράδεισο. Τον όρο αυτό επέλεξε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Ben Sharrock, για να περιγράψει ένα σύγχρονο δράμα: Το δράμα των προσφύγων που ζητούν άσυλο και βρίσκονται ακριβώς σε μία τέτοια κατάσταση αναμένοντας την ετυμηγορία κάποιου κράτους όπου έχουν καταφύγει για να μεταπηδήσουν είτε στην κόλαση είτε στον παράδεισο. Μόνο που ούτε οι ίδιοι είναι απόλυτα σίγουροι που βρίσκεται το ένα και που το άλλο.
Βασικός ήρωας της ταινίας ο Ομάρ, ένας νεαρός Σύριος που εγκατέλειψε
τη χώρα του μη θέλοντας να πολεμήσει και βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με
τον αδελφό του ο οποίος τον θεωρεί ρίψασπι. Κάποιες φορές, η διαμάχη
γίνεται και με τον ίδιο τον εαυτό του, αφού μετά από μήνες στην «εξορία»
του σκοτσέζικου νησιού στο οποίο βρέθηκε, δεν ξέρει πλέον αν τελικά
είχε δίκαιο ο αδελφός του.
Στη χώρα του ο Ομάρ ήταν μουσικός και
κουβαλά διαρκώς ένα ούτι, το οποίο αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με τη
χώρα και το παρελθόν του. Κι ακριβώς για τούτο, δεν μπορεί πια να
παίξει, καθώς η σύνδεση αυτή είναι αβάσταχτος πόνος. Ο συγκάτοικος του
όμως, ο Αφχανός Φαράχ, φανατικός οπαδός του Φρέντι Μέρκιουρι, έχει
βαλθεί να γίνει ο μάνατζερ του.
Οι δυο τους ζουν, στον ίδιο χώρο σε κάποιο σκοτσέζικο «Πουρνάρα», με δύο Αφρικανούς οι οποίοι παριστάνουν πως είναι αδέλφια για να αυξήσουν τις πιθανότητες έγκρισης του αιτήματος τους για άσυλο αφού ο ένας είναι ανήλικος.
Περνούν τον χρόνο τους παρακολουθώντας μαθήματα ενσωμάτωσης, τριγυρνώντας άσκοπα στο παγωμένο τοπίο, περιμένοντας ουρά στον μοναδικό τηλεφωνικό θάλαμο για να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους (σήμα για κινητά δεν υπάρχει παρά μόνο σε ένα απομακρυσμένο ψηλό σημείο) και «διασκεδάζοντας» με τα «Φιλαράκια». Να εργαστούν δεν δικαιούνται, για τους ντόπιους είναι ανεπιθύμητοι και δεν έχουν παρά να βλέπουν τον χρόνο να κυλά σε μια ανούσια καθημερινότητα ελπίζοντας καθημερινά πως μια μέρα ο ταχυδρόμος θα σταματήσει στη δική τους πόρτα με το εισιτήριο για τον παράδεισο.
Χωρίς να είναι δραματική η ταινία (αντίθετα σε πολλές στιγμές ο θεατής θα γελάσει) καταφέρνει να αναδείξει ένα από τα πιο σοβαρά δράματα της εποχής μας. Κι αν δεν μπορεί να συγκινήσει ο πνιγμός 600-700 ανθρώπων, πίσω από τον αριθμό των οποίων δεν μπορούν όλοι να δουν τα πρόσωπα, τις ζωές, τις ελπίδες, τα όνειρα τους, ίσως η ζωή τεσσάρων μόνο ανθρώπων να είναι πιο παραστατική. Κι αφού η μονόλεπτη σιγή είναι δύσκολη, ίσως μία μονόλεπτη κραυγή να αρμόζει περισσότερο. Κι ας μην ξεχνάμε: Οι ρόλοι αλλάζουν. Κάποτε ίσως βρεθούμε στην ίδια μοίρα.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1332737/monolepti-kravgi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου