Τώρα που έχει καταλαγιάσει ο ντόρος περί τετράμηνων εξετάσεων, με αφορμή τις αλλαγές που θα ισχύσουν από τη νέα σχολική χρονιά –εάν φυσικά η Βουλή ανάψει σε αυτές το πράσινο φως– είναι μία καλή ευκαιρία, αποστασιοποιημένοι πλέον από τις διαφορετικές κι έντονες απόψεις, να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά. Κι όταν λέμε «να δούμε», εμείς που δεν έχουμε ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη των πολιτικών των κυβερνήσεων, να θέσουμε επί τάπητος προβληματισμούς και σκέψεις, κι εκείνοι που έχουν την ευθύνη ως αρμόδια Αρχή να αξιολογήσουν τα δεδομένα, να καταγράψουν συν και πλην και όπως είναι άλλωστε ο ρόλος τους, να δώσουν λύσεις σε προβλήματα, διασφαλίζοντας ένα ευοίωνο μέλλον για το ιερό αγαθό της Παιδείας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Στον όρο «Παιδεία», όπως άλλωστε το γράψαμε δεκάδες φορές, δεν περιλαμβάνεται μόνο η εκπαίδευση.
Μιλώντας, λοιπόν, για σχέδια, συστήματα και τρόπους αξιολόγησης
μαθητών χρόνια τώρα, ενδεχομένως, οι κατά καιρούς αρμόδιοι και υπεύθυνοι
να χάθηκαν στο μέτρημα και τη σειρά. Τώρα, αρκετά χρόνια μετά κι αφού
διάφορα σχέδια και συστήματα περί αξιολόγησης μαθητών εντάχθηκαν στο
εκπαιδευτικό σύστημα και όπως δείχνει η πορεία των πραγμάτων,
διαφοροποιήθηκαν (είτε με κάποιες πινελιές, είτε ακόμη και με κατάργηση)
ο προβληματισμός μήπως και δεν πήραμε τα πράγματα με τη σειρά, όλο και
πιο έντονα στριφογυρίζει τόσο στο μυαλό, όσο και στις συζητήσεις με
ανθρώπους που προέρχονται από το χώρο της εκπαίδευσης, τον οποίο και
υπηρέτησαν από διάφορα πόστα.
Ένα από αυτά τα σημεία που προκαλούν
προβληματισμό είναι το ενδεχόμενο να έπρεπε η όποια προσπάθεια γινόταν
εδώ και χρόνια κάτω από τον πυλώνα «αξιολόγηση», να ξεκινούσε από αλλού
και όχι από τους μαθητές. Ίσως έπρεπε το πρώτο σημείο που να άγγιζαν οι
αρμόδιοι να ήταν το περιεχόμενο. Το τι δίνεται στους μαθητές, το
περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης και πώς αυτό αφομοιώνεται και αν
αφομοιώνεται, εάν πρέπει να αλλάξει κάτι, να αφαιρεθεί κάτι και να
προστεθεί κάτι άλλο…
Γιατί η αλήθεια είναι ότι εάν δεν κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, στο υλικό, στα αναλυτικά προγράμματα και φυσικά στον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα κοινωνείς στους μαθητές, τι σημασία έχει πώς θα τους αξιολογήσεις; Εάν ουσιαστικά δεν μπορούν να μάθουν, τι σημασία έχει η εξέταση, το διαγώνισμα, ο βαθμός; Εάν έγινε συνήθεια στα διάφορα μέρη του εκπαιδευτικού συστήματος η παπαγαλία, η επιδερμική διδασκαλία και η επιφανειακή γνώση χωρίς κρίση, χωρίς σκέψη, χωρίς προβληματισμό, χωρίς συζήτηση, χωρίς βιωματική διδασκαλία, κι όλα αυτά σε έναν αγώνα δρόμου βαθμοθηρίας, έχει πραγματικά σημασία; Αυτά θεωρώ ότι έπρεπε πρώτα και κύρια να απασχολήσουν. Ούτως ώστε να διασφαλιστεί ότι έχεις πλέον έναν εκπαιδευτικό σύστημα με περιεχόμενο, το οποίο να μπορεί να δώσει στους μαθητές όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, όλα όσα πραγματικά χρειάζονται όχι μόνο για την εκπαίδευση τους αλλά κυρίως για την Παιδεία. Και παράλληλα, να διασφαλιστεί ότι αυτό το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι σε θέση να το δώσουν σωστά και αποτελεσματικά οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όταν αυτά τα δύο βασικά διασφαλίζονταν εδώ και χρόνια, τότε ενδεχομένως να άνοιγαν διάπλατα την πόρτα σε μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα συνδεόταν και με τον ορθό τρόπο αξιολόγησης των μαθητών και η οποία θα οδηγούσε στα περιβόητα επιτυχή μαθησιακά αποτελέσματα που όλοι τόσο πολύ αναμένουμε.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1336083/mipos-to-pigame-anapoda/
Ευαγγελία Σιζοπούλου