Οι αριθμοί της ντροπής

"Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"

Μαθήματα Κυπριακής Ιστορίας

Πατήστε τη σύνδεση για να δείτε ένα ενδιαφέρον βίντεο.

Ποίημα της εβδομάδας 117

Ιστορία του Λαβύρινθου

Απ’ όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφθηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.

Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούρια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί κι αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ’ αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη,
Δαίδαλος, Ίκαρος, Θησέας.

Τίτος Πατρίκιος

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ!

Συναδέλφισσα μου έστειλε το παρακάτω σημείωμα. Δεν είναι η μόνη ούτε μόνη της.

Από τη μέρα που άκουσα ότι οι δέκα αστυνομικοί αθωώθηκαν, δεν μπορώ να ησυχάσω!

Αισθάνομαι τρομερό θυμό, απέραντη απογοήτευση και αηδία που ζω σε αυτό τον τόπο που τα πάντα έχουν ξεφτίσει.

Λυπάμαι αφάνταστα και συμπάσχω στον πόνο αυτών των νεαρών παιδιών που χτυπήθηκαν τόσο απάνθρωπα από τα αστυνομικά "τέρατα", που κουρελιάστηκε η αξιοπρέπεια και τα όνειρά τους και έσβησε τόσο άγαρμπα η δίψα τους για ζωή. Έχει ζωγραφιστεί πλέον στα πρόσωπα τους μόνιμα ο φόβος και η απογοήτευση, δεν μπορούν να κοιμηθούν γαλήνια τις νύχτες και ο ένας από τους δύο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει για πάντα τούτο τον τόπο. Πού φτάσαμε; Πόσο ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας; Αυτός είναι ο κόσμος που υποσχόμαστε στη νέα γενιά;

Τρέμω. Τρέμω για το μέλλον και άλλων συνανθρώπων μου, άλλων παιδιών. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχουν παρόμοια τύχη με αυτά τα παιδιά. Η αθωωτική απόφαση των δικαστών υπέρ των αστυνομικών, παρόλα τα αδιάσειστα στοιχεία επικροτεί και άλλες παρόμοιες ενέργειες.

Συνάνθρωποι μου ξυπνάτε δεν πρέπει να αφήσουμε και αυτή την ιστορία να κλείσει έτσι. Αντιδράστε με όποιο τρόπο μπορείτε γιατί μην ξεχνάτε ότι όσο υπάρχουν πρόβατα θα υπάρχουν ΛΥΚΟΙ!!

Ο Ματρόζος

Επετειακό ποίημα για την τύχη που επεφύλλασε, διαχρονικά, το αστικό κράτος στους αγωνιστές.

Ένας Σπετσιώτης γέροντας, σκυφτός από τα χρόνια,
με κάτασπρα μακριά μαλλιά, με πύρινη ματιά,
σαν πλάτανος θεόρατος γυρμένος απ' τα χιόνια,
περνούσε πάντα στο νησί τα μαύρα γηρατειά.
Είναι από κείνη τη γενιά κι ο γέρο καπετάνος
που ακόμα και στον ύπνο του την έτρεμε ο Σουλτάνος.

Είναι από κείνους που έχυσαν το αθάνατό τους αίμα,
από τους χίλιους που έβγαλες, πατρίδα μου χρυσή,
είναι από κείνους που έβαλαν στην κεφαλή σου στέμμα
και άγνωστοι σβηστήκανε στο δοξαστό νησί.
Είχες αστέρια ολόλαμπρα στον ουρανό σου κι άλλα,
μα εκείνα που δεν έλαμψαν ήσανε πιο μεγάλα.

Σαν έγραψαν με το δαυλό της ιστορίας μόνοι,
χωρίς γι’ αυτούς τους ήρωες μια λέξη αυτή να πει,
με την πληγή τους για σταυρό κι ατίμητο γαλόνι,
άλλοι στα δίχτυα εγύριζαν και άλλοι στο κουπί.
Κι οι στολοκάφτες των Σπετσών, τ' ατρόμητα λιοντάρια,
με τις βαρκούλες έπιαναν στο περιγιάλι ψάρια.

Ο γέρος μας παράπονο ποτέ δε λέει κανένα,
μα καπετάνους σαν ιδεί μες στα βασιλικά,
εκείνους που 'χε ναύτες του με μάτια βουρκωμένα
στα περασμένα εγύριζε και στα πυρπολικά,
και ξαπλωμένος δίπλα μου, μου ‘λεγε εκεί στην άμμο
πόσα καράβια εκάψανε στην Τένεδο, στη Σάμο.

"Παιδί μου, τώρα εγέρασα, παιδί μου θ' αποθάνω",
στο τέλος πάντα μου 'λεγε μ' έν' αναστεναγμό,
"Ένας Ματρόζος δεν μπορεί να κάνει το ζητιάνο,
μα να βαστάξω δεν μπορώ της πείνας τον καημό.
Κλαίω που αφήνω το νησί, θα πάω στην Αθήνα,
πριν πεθαμένο μ' εύρετε μια μέρα από την πείνα...

Μου λεν, ο καπετάν Κωνσταντής, απ' τα Ψαρά κει πέρα,
πως υπουργός εγίνηκε μεγάλος και τρανός,
κι αν θυμηθεί πως τη ζωή τού έσωσα μια μέρα
απ' έξω από την Τένεδο, μπορούσε ο Ψαριανός
να κάνει τίποτε για με κι ίσως να δώσουν κάτι
σ' εκείνον που 'χε τάλαρα τη στέρνα του γεμάτη".

Πέντε έξι ημέρες ύστερα εμπήκε στο βαπόρι
κι ακουμπιστός περίλυπος επάνω στο ραβδί,
ως που στην Ύδρα έφθασε, εγύριζε στην πλώρη
το λατρευτό του το νησί ο γέροντας να δει.
Και σκύβοντας τα κύματα δακρύβρεχτος ερώτα,
πως φεύγει τώρ' απ' το νησί και πως ερχόταν πρώτα.

"Εδώ τι θέλεις, γέροντα;" ρωτά τον καπετάνο
στο υπουργείον εμπροστά κάποιος θαλασσινός
ντυμένος στα χρυσά. "Παιδί μου, είναι πάνω
ο Κωνσταντής;". "Ποιος Κωνσταντής;". "Αυτός... ο Ψαριανός".
"Δε λεν κανένα Ψαριανό, εδώ είναι Υπουργείο,
να ζητιανέψεις πήγαινε μες στο φτωχοκομείο!".

Ο γέρος ανασήκωσε το κάτασπρο κεφάλι
και τα μαλλιά του εσάλεψαν σαν χαίτη λιονταριού
και με σπιθόβολη ματιά μες απ' τα στήθια βγάνει
με στεναγμό βαρύγνωμο φωνή παλληκαριού :
"Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα,
οι καπετάνοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα!"

Τότε ο Κανάρης που άκουσε φιλονικία κάτου,
στο παραθύρι πρόβαλε να δει ποιος τον ζητεί
και το νησιώτη βλέποντας λαχτάρησε η καρδιά του
και να 'ρθει επάνω διέταξε με τον υπασπιστή.
Κάτι η φωνή του γέροντα του εξύπνησε στα στήθη,
κάτι που μοιάζει με όνειρο μαζί και παραμύθι.

Τον κοίταξε τα μάτια του μες στα μακριά του φρύδια,
που μοιάζανε σαν αετούς κρυμμένους στη φωλιά,
στον καπετάνο εφάνηκαν με την φωτιά την ίδια,
όταν τα εφώτιζε ο δαυλός τα χρόνια τα παλιά.
Κι ένας τον άλλο κοίταζε κατάματα οι δυο γέροι,
ο ημίθεος τον γίγαντα, ο ήλιος το αστέρι.

"Δεν με θυμάσαι, Κωνσταντή;" σε λίγο του φωνάζει,
"γρήγορα συ με ξέχασες, μα σε θυμάμαι εγώ!...".
"Ποιος το 'λπιζε να δει ποτές", ο γέροντας στενάζει,
"τον καπετάνο ζήτουλα, το ναύτη υπουργό!...".
Και σκύβοντας την κεφαλή στα διάπλατά του στήθη,
τη φτώχεια του ελησμόνησε, τη δόξα του εθυμήθη.

"Ποιος είσαι, καπετάνο μου; Και ποιο 'ναι το νησί σου;",
ο Ψαριανός τον ερωτά με πόνο θλιβερό,
"πενήντα χρόνια, μια ζωή, περάσανε, θυμήσου
απ' της καλής μου εποχής, εκείνης τον καιρό.
Μήπως στην Σάμο ήσουνα την εποχή εκείνη;
Στην Κω, στην Αλεξάνδρεια, στη Χιο, στη Μυτιλήνη;"

Απ' έξω απ' την Τένεδο ...πενήντα πέντε χρόνια
επέρασαν απ' την στιγμήν εκείνη, σαν φτερό.
Σαν να σε βλέπω Κωνσταντή, δε θα ξεχάσω αιώνια...
Ακόμα στο μπουρλότο σου καβάλα σε θωρώ...
Χρόνος δεν ήταν που 'καψες στη Χιο τη ναυαρχίδα
κι ήταν η πρώτη μου φορά εκείνη που σε είδα...

Απ' έξω απ' την Τένεδο, θυμάσαι; Μια φρεγάδα
σ' έβαλε εμπρός μ' αράπικου αλόγου γληγοράδα
μ' οχτώ βατσέλα πίσω της εμοιάζαν περιστέρια
κι εσύ γεράκι γύρω τους... επάνω στο μπουρλότο,
που την κορβέτα τίναξες πρωτύτερα στ' αστέρια,
σαν δαίμονας μες στον καπνό γλυστρούσες και στον κρότο.

Σε καμαρώνω από μακριά... κι οι ναύτες κι ο λοστρόμος
μ' εξώρκιζαν να φύγουμε τους είχε πιάσει τρόμος,
γιατί η αρμάδα ζύγωνε επάνω στο τιμόνι
θάρρος στους ναύτες σου έδινες... δεν βάσταξε η καρδιά μου,
σε μια στιγμή χανόσουνα, σε μια στιγμή και μόνη
και "όρτσα! μάινα τα πανιά!" φωνάζω στα παιδιά μου.

Στο στρίψιμο του τιμονιού μας σίμωσες... μ' αντάρα,
ο Τούρκος κοντοζύγωνε η μαύρη μου καμπάρα
αστροπελέκια και φωτιές και κεραυνούς πετούσε,
μα σαν δελφίνι γρήγορα κι εκείνος εγλιστρούσε.
Οι ναύτες μου φωνάζανε: "Τι κάνεις καπετάνο;"
Κι εγώ τους λέω: "Τον Ψαριανό να σώσω κι ας πεθάνω...".

Και σου πετώ τη γούμενα... και δένεις το μπουρλότο...
κάνω τιμόνι δεξιά... το φλογερό το χνώτο
του Τούρκου θα σε βούλιαζε - θυμάσαι; Σου φωνάζω,
"Πρώτος απ' όλους ν' ανεβείς", μα δεν μ' ακούς κι αφήνεις
άλλοι ν' ανέβουν... έσκυψα κι απ' τα μαλλιά σ' αδράζω,
και σ' έσωσα κι εφύγαμε... μα δάκρυα βλέπω χύνεις!...".

"Ματρόζε μου!" δακρύβρεχτος ο Κωνσταντής φωνάζει
και μες στα στήθη τα πλατιά σφιχτά τον αγκαλιάζει.
Κι ενώ οι δύο γίγαντες με τα λευκά κεφάλια
στ' άσπρα τους γένεια δάκρυα κυλούσαν σαν κρυστάλλια,
δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από το χιόνι,
όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λειώνει.-

του Γεωργίου Στρατήγη (1860-1938)

Σχολική παραβατικότητα: Λόγια, λόγια, λόγια …

Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί πολλές αφορμές για να τεθεί προς συζήτηση το θέμα της σχολικής παραβατικότητας. Πάρα πολλά περιστατικά στους σχολικούς χώρους δημοσιοποιήθηκαν και αποτέλεσαν σοβαρές ενδείξεις για τα συσσωρευμένα προβλήματα που απαντώνται στους σχολικούς χώρους. Θα περίμενε καθένας ότι η αντίδραση της υπεύθυνης πολιτείας και όλων των εμπλεκόμενων φορέων θα ήταν άμεση, στοχευμένη και θα λαμβάνονταν μέτρα που θα είχαν άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Δυστυχώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, τις περισσότερες φορές υποτιμήθηκε η σοβαρότητα των προβλημάτων και τα «μέτρα» ήταν στάχτη στα μάτια της κοινωνίας.

Θα πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι για μας η σχολική παραβατικότητα είναι κομμάτι της κοινωνικής παραβατικότητας, καλλιεργείται και τρέφεται μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία, οι ρίζες είναι χωμένες βαθιά στα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, μεγάλη αυταπάτη να πιστεύουμε ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί η σχολική παραβατικότητα με οποιαδήποτε μέτρα ξεκομμένα από την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν οι νέοι.

Είναι καιρός να αναρωτηθούμε ποια κοινωνικά πρότυπα δίνουμε στα παιδιά μας; Ποια κοινωνία τους ετοιμάζουμε; Με τι προϊόντα υποκουλτούρας τα «ταΐζουμε»; Πόσο περήφανα είναι τα δημόσια πρόσωπα για τα πρότυπα και τις αρχές που προβάλλουν στα παιδιά και τους νέους; Πόσο τα «παχιά τους λόγια» συνάδουν με τις πράξεις τους; Πόση εμπιστοσύνη εμπνέουν οι θεσμοί της κοινωνίας μας; Πιστεύει άραγε κανείς ότι είμαστε ευτυχισμένοι με την ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων; Οι ελάχιστες ανεκτές εξαιρέσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για κανένα. Σήμερα η τηλεόραση αποτελεί ουσιαστικά τον κυριότερο «δάσκαλο» των παιδιών στην πιο ευαίσθητη ηλικία. Η πολιτεία και όλοι μας αφήσαμε το μέσο αυτό να λειτουργεί στα χέρια ανθρώπων που αναγάγουν τα πάντα στην «ελεύθερη αγορά» των κερδών τους. Την ατολμία, την αδιαφορία ή την αμέλειά μας να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις αρχίσαμε ήδη να τις πληρώνουμε.

Απ’ την άλλη, η εικόνα που φτάνει στους νέους για τα δημόσια πρόσωπα, μέσω των μέσων ενημέρωσης, δεν είναι καθόλου κολακευτική. Δίκαια ή άδικα δεν έχει μεγάλη σημασία για το μήνυμα που δέχονται οι νέοι άνθρωποι. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι νέοι άνθρωποι δέχονται τα δημόσια πρόσωπα ως ένα συρφετό από ψεύτες, υποκριτές, κομπιναδόρους, αναμεμειγμένους σε ποικίλα σκάνδαλα, υπονομευτές και συκοφάντες φίλων και αντιπάλων, καταχραστές, βολεμένους αποδέκτες ποικίλων προνομίων. Πώς άραγε θα κτιστεί η εμπιστοσύνη και η ελπίδα για το μέλλον τους στους νέους ανθρώπους;

Αν όμως ξεχάσουμε για λίγο, έστω και υποθετικά, τη σύνδεση σχολείου και κοινωνίας και επικεντρωθούμε στη σχολική παραβατικότητα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Δεν μπορεί να είναι κανένας περήφανος για τα σχολεία που φοιτούν τα παιδιά μας. Πριν ακόμα τα παιδιά έρθουν στο σχολείο η οικογένειά τους έχει βιώσει την παντελή έλλειψη στήριξης της πολιτείας. Βρέφη ακόμα αναγκάστηκαν γρήγορα γρήγορα να αποχωριστούν τη μητέρα τους αφού η άδεια μητρότητας είναι ελλιπέστατη. Παραβλέπουμε τη σημασία που έχει για την περαιτέρω ανάπτυξή του, ιδιαίτερα σ’ αυτή την ηλικία, η σχέση του παιδιού με τη μητέρα και τους γονείς. Καθιερώνουμε στα χαρτιά τη γονική άδεια άνευ απολαβών. Μα είμαστε σοβαροί. Ποιος εργαζόμενος γονιός μπορεί να παρατήσει τη δουλειά του και χωρίς να πληρώνεται να ασχοληθεί με τη φροντίδα του παιδιού του. Ο νόμος δηλαδή είναι για αργόσχολους πλούσιους.

Στη συνέχεια υπάρχει παντελής έλλειψη δημόσιων δωρεάν παιδικών σταθμών. Οι περισσότεροι ιδιωτικοί, εκτός από το υπέρογκο κόστος, δεν πληρούν σοβαρές προδιαγραφές για την πολύπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Ο έλεγχος που τους γίνεται είναι ελλιπής και έτσι οι γονείς υφίστανται, τις περισσότερες φορές, χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες και τα παιδιά τους δεν λαμβάνουν ποιοτική φροντίδα και αγωγή.

Φτάνει ο καιρός τα παιδιά να πάνε στο σχολείο. Τα σχολεία τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζονται, δυστυχώς και από γονείς, ως παιδοφυλακτήρια. Δείχνουμε ικανοποιημένοι αν είναι ανοικτά συγκεκριμένες ώρες, αν το Σεπτέμβρη έχουν έρθει οι δάσκαλοι και τα βιβλία. Και τις πλείστες φορές σταματάμε εκεί. Λίγες, ελάχιστες φορές γονείς και δάσκαλοι αναρωτηθήκαμε και αναδείξαμε προβλήματα των σχολείων και τα κάναμε γνωστά στην κοινωνία. Εννοώ ως οργανωμένα σύνολα και όχι απλά στις προσωπικές μας συζητήσεις. Ούτε η ΠΟΕΔ ούτε οι Ομοσπονδίες των γονιών πρόβαλλαν με έμφαση βασικά ερωτήματα για το ποιο σχολείο θέλουμε.

• Μας αρκεί να έχει το Σεπτέμβρη το σχολείο, αριθμητικά, τους δασκάλους που χρειάζεται; Πότε θα απαιτήσουμε οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων να μορφώνονται σε Πανεπιστημιακές Παιδαγωγικές σχολές με τις απαραίτητες εξειδικεύσεις;
• Μας αρκεί να έχουν σταλεί στα σχολεία όλα τα βιβλία; Πότε θα απαιτήσουμε βιβλία διδάξιμα, ποιοτικά, στηριγμένα στην κυπριακή πραγματικότητα, κατάλληλα για την ηλικία των παιδιών;
• Είμαστε ικανοποιημένοι να βλέπουμε μικρά παιδιά των 5 χρονών και 8 μηνών να βιάζονται πνευματικά να μάθουν να διαβάζουν μέχρι τα Χριστούγεννα; Πότε θα αποφασίσουμε να κάνουμε το προφανές: Τα παιδιά εφτά χρονών στην πρώτη τάξη ή τουλάχιστον μετά από επιστημονικές εξετάσεις ετοιμότητας;
• Θεωρούμε τα 10λεπτα διαλείμματα αρκετά για ξεκούραση, φαγητό, παιχνίδι, εκτόνωση και κοινωνικοποίηση των παιδιών; Πότε θα απαιτήσουμε ημίωρα διαλείμματα για τα παιδιά; Θέλει πολύ φαιά ουσία για να αντιληφθούμε ότι αν δεν εκτονωθούν στο διάλειμμα θα εκτονωθούν στην τάξη;
• Είμαστε ικανοποιημένοι από τις σχολικές αυλές – σεληνιακά τοπία; Πότε θα απαιτήσουμε να γίνουν οι αυλές παιδότοποι δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών;
• Μας αρκεί που οι σχολικές βιβλιοθήκες στα δημοτικά σχολεία περιορίζονται σε μερικά βιβλία στη ντουλάπα της τάξης; Πότε θα απαιτήσουμε την δημιουργία κεντρικής μαθητικής βιβλιοθήκης σε κάθε σχολείο, κύτταρο μάθησης και δημιουργίας;
• Είμαστε ικανοποιημένοι που κάποιοι αδαείς μετέφρασαν τον όρο «ανοικτό σχολείο» σε αδιαφορία προστασίας της σχολικής περιουσίας και οδήγησαν στο «μπάτε σκύλοι αλέστε»; Πότε θα απαιτήσουμε προστασία του σχολείου το οποίο θα είναι ανοικτό σε δράσεις της τοπικής οργανωμένης κοινωνίας;
• Μας αρκεί τα παιδιά να «μαντρώνονται» σε ένα χώρο επί ώρες μέχρι να σχολάσουν οι γονείς τους; Πότε θα απαιτήσουμε αποφόρτωση της ύλης, των γνωσιοκεντρικών μαθημάτων, το οποίο θα συνδυάζει τις απαραίτητες γνώσεις με τις δεξιότητες για τη ζωή; Πότε θα σταματήσουμε να αυτοσχεδιάζουμε και να αναμασάμε το θαυμασμό μας για άλλα εκπαιδευτικά συστήματα;
• Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι ακόμη και το ένα «πρότυπο» σχολείο που προσπαθήσαμε να φτιάξουμε («Πεύκιος Γεωργιάδης»), λειτουργεί με χίλια δυο προβλήματα; Γνωρίζουμε άραγε ότι στις περισσότερες από τις χώρες που επικαλούμαστε αυτό το σχολείο θα ήταν ένα από χειρότερά τους;
• Γνωρίζουμε άραγε πως οι γονείς βάζουν γερά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν πολλές από τις ελλείψεις της περίφημης «δωρεάν παιδείας»; Γνωρίζουμε ότι οι δάσκαλοι ντρέπονται πλέον να ζητούν από τους γονείς να πληρώνουν για τα λεωφορεία στις απαραίτητες επισκέψεις για την εκπαιδευτική διαδικασία; Πότε θα απαιτήσουμε δωρεάν μεταφορές στις εκπαιδευτικές επισκέψεις;

Ο κατάλογος των ερωτημάτων θα μπορούσε να μακρύνει πολύ. Ας αναλογιστούμε ότι τα παιδιά βιώνουν και καταλαβαίνουν πολύ καλά όλα αυτά τα προβλήματα. Έρχονται στο σχολείο και αναζητούν, εκτός από τη γνώση, ένα χώρο που θα τους παρέχει ευκαιρίες κοινωνικοποίησης, ξεκούρασης, παιχνιδιού, ποιοτικού χρόνου. Αν είναι δύσκολο να αλλάξουμε άμεσα και ριζικά την κοινωνία, τα παιδιά δικαιούνται το σχολείο να λειτουργεί ως όαση στην καταθλιπτική κοινωνική εικόνα. Θα το απαιτήσουν. Αν ο τρόπος τους μας ξαφνιάζει πριν αρχίσουμε τις εύκολες κατηγορίες ας κοιταχθούμε όλοι στον καθρέφτη.

Ποίημα της εβδομάδας 116

Ημέρα της ποίησης σήμερα και το αφιέρωμά μας στον ποιητή της Ρωμιοσύνης, εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Επιλογικό

Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.

Την ομορφιά
Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ’ ένα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:

Θα ‘θελα
ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρὶ σπυρὶ το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα.
Δέστε:
Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι αυτό προπάντων θ’ άξιζε να με θυμάστε.

Γιάννης Ρίτσος

Στάση εργασίας της ΠΟΕΔ τη Δευτέρα, 23/3/2009

Διαβάστε την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΟΕΔ, πατώντας εδώ.

Επίσης διαβάστε ολόκληρη την επιστολή της ΠΟΕΔ προς το Υπουργείο Παιδείας, πατώντας εδώ.

Εκδηλώσεις Επαρχιακού Γραφείου ΠΟΕΔ Λευκωσίας

1. 1η Συνάντηση Θεατρικής Ομάδας – Τρίτη 17/3, 18:00

Την Τρίτη 17 Μαρτίου 2009, ώρα 17:30, στο Δημοτικό Σχολείο Σταυρός, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη συνάντηση της Θεατρικής Ομάδας Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας, με στόχο να συζητηθούν οι τρόποι λειτουργίας της. Η Πρόσκληση είναι ανοικτή για όλους τους συναδέλφους και συναδέλφισσες. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με το συνάδελφο Νίκο Νικολαΐδη 99467674

2. Συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων Π.Ο.Ε.Δ. –
Τετάρτη 18/3, 12:15

Την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009, ώρα 12:15, στο Δημοτικό Σχολείο Σταυρός Στροβόλου θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων Π.Ο.Ε.Δ.

3. Βραδιά Βράβευση Νικητών Διαγωνισμού Ποίησης –
Τετάρτη 18/3, 19:00

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 18/3, ώρα 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων στις σπηλιές στο πάρκο της Ακρόπολης. Στην εκδήλωση θα βραβευθούν οι νικητές του διαγωνισμού ποίησης, θα υπάρξει σύντομο καλλιτεχνικό πρόγραμμα και δεξίωση των παρευρισκόμενων. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με την πρόεδρο της Πολιτιστικής Επιτροπής ΠΟΕΔ Λευκωσίας, Ελένη Σιούτα 99045045

4 . Ημερίδα Αθλητικής Επιτροπής – Σάββατο 21/3, 09:30 – 13:00

Η Αθλητική Επιτροπή ΠΟΕΔ Λευκωσίας διοργανώνει Αθλητική Ημερίδα με θέμα «Η Επιτραπέζια Αντισφαίριση στο Δημοτικό Σχολείο». Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 21 Μαρτίου στο κλειστό στάδιο «Ελευθέρια – Τάσσος Παπαδόπουλος». Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής επικοινωνήστε τηλεφωνικά με τους συναδέλφους Σάββα Βαρνάβα 99414629 και Δώρο Τσίσσιο 99582704


Από την Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας

Ποίημα της εβδομάδας 115

Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ‘μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά και ψαλμουδιές-
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.

Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φουρτούνες
κι άγριος ενάντια μου καιρός.

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί-
κ’ οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
Σε μιαν αράδα σκοτεινή.

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμα με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.

Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.

Άκου πώς παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδες χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
όλ’ η ανθρωπότητα πονεί.

Ώ! Πώς τον παίρνουν οι αγέρες
και πώς φωνάζουνε μετά
άβυσσοι μαύροι, τάφοι μαύροι,
ποτάμια γαίματα πηχτά!

Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
Σαν το βοριά, σαν το νοτιά
Όλα τα φονικά ρηγάτα
Θεμελιωμένα στην ψευτιά.

Κ’ ένα στηλώνει κι ανασταίνει,
Το να βασίλειο της Δουλειάς,
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
Της Πανανθρώπινης Φιλιάς.

Κώστας Βάρναλης

Συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων ΠΟΕΔ Λευκωσίας

Β΄ Ενημερωτική Συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων και Γενικών Αντιπροσώπων Λευκωσίας

Συναδέλφισσες , Συνάδελφοι,

Το Επαρχιακό Γραφείο Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας σας πληροφορεί ότι την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009, η ώρα 12:15, στο δημοτικό Σχολείο Σταυρού, θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη ενημερωτική συγκέντρωση Τοπικών Υπευθύνων και Γενικών Αντιπροσώπων Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας.

Παρακαλούμε τις συναδέλφισσες και τους συνάδελφους, που ο διδασκαλικός σύλλογος του σχολείου τους, τους έχει ορίσει Τοπικούς Υπεύθυνους Π.Ο.Ε.Δ. Λευκωσίας, όπως μεριμνήσουν για την παρουσία τους στη συγκέντρωση. Η παρουσία των Τοπικών Υπευθύνων ΠΟΕΔ στη συγκέντρωση, θεωρείται απαραίτητη.

Ταυτόχρονα επιθυμούμε να σημειώσουμε τα εξής :
· Σύμφωνα με το καταστατικό της Οργάνωσης, ο Τοπικός Υπεύθυνος ΠΟΕΔ ενημερώνεται από το Επαρχιακό Γραφείο ΠΟΕΔ και στη συνέχεια ενημερώνει τους υπόλοιπους συναδέλφους. Για το σκοπό αυτό, το Επαρχιακό Γραφείο ΠΟΕΔ Λευκωσίας έχει, από τη φετινή σχολική χρονιά, τακτική επικοινωνία με τους Τοπικούς Υπευθύνους ΠΟΕΔ μέσω Ηλεκτρονικού Ταχυδρομείου. Θα παρακαλούσαμε τους συνάδελφους που δε λαμβάνουν email από το Επαρχιακό Γραφείο ΠΟΕΔ Λευκωσίας, όπως μας αποστείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση poedlefkosias@gmαil.com, για να τους προσθέσουμε στη λίστα επαφών.
· Σε κάθε διδασκαλικό σύλλογο πρέπει να υπάρχει Φάκελος ΠΟΕΔ, ο οποίος να ενημερώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τους Τοπικούς Υπευθύνους ΠΟΕΔ για τις αποφάσεις, οδηγίες ή δραστηριότητες της Οργάνωσης.
· Παρακαλούμε τους Διευθυντές / Διευθύντριες των σχολείων της Επαρχίας Λευκωσίας, όπως σε κάθε συνεδρία του διδασκαλικού συλλόγου, παραχωρούν χρόνο στον Τοπικό Υπεύθυνο ΠΟΕΔ για να ενημερώνει το διδασκαλικό σύλλογο για τα θέματα που αφορούν το Επαρχιακό Γραφείο ή την Οργάνωση, όποτε υπάρχει ενημέρωση.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,
Απόστολος Σκουρουπάτης
Πρόεδρος Επαρχιακού Γραφείου ΠΟΕΔ Λευκωσίας

Ιαπωνία: δασκάλα από το μέλλον

Όλοι μας θυμόμαστε την πρώτη μας δασκάλα από το δημοτικό, ωστόσο αρκετά παιδιά στην Ιαπωνία σίγουρα θα τη θυμούνται για άλλους λόγους, εξίσου σοβαρούς, εκτός από τον συναισθηματικό παράγοντα. Το μέλλον της διδασκαλίας στην Ιαπωνία ανατίθεται στα ρομπότ.

Έπειτα από 15 χρόνια ερευνών, η Σάγια το ρομπότ πήρε προαγωγή και από το γραφείο υποδοχής όπου εργάζονταν έγινε δασκάλα. Είναι πολύγλωσση, μπορεί να οργανώσει διάφορες εργασίες για τα παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού σχολείου και αν τα παιδιά γίνονται ατίθασα μπορεί να τα επαναφέρει στην τάξη, φωνάζοντας τους το γνωστό «ησυχία».

Επίσης η Σάγια δεν είναι ανέκφραστη, οι 18 τοποθετημένοι αισθητήρες κάτω από το συνθετικό της δέρμα της (του) επιτρέπουν να χαμογελάει ή να δείχνει αυστηρότητα. Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί της, η Σάγια μπορεί να κάνει ακριβώς ότι και μια αναπληρώτρια δασκάλα. Το συγκεκριμένο ρομπότ-ανδροειδές, αρχικά κατασκευάσθηκε από εταιρείες, οι οποίες ως στόχο είχαν το περιορισμό του κόστους από τους μισθούς που δίνονταν σε γραμματείς και υπαλλήλους υποδοχής.

Σημειώνεται ότι η Ιαπωνία είναι αποφασισμένη έως το 2015 η κάθε οικογένεια να έχει και από ένα ρομπότ μέσα στο σπίτι του. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η τεχνολογικά ανεπτυγμένη Νότια Κορέα, η οποία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει ανδροειδή για τη φροντίδα ηλικιωμένων, ενώ πρόσφατα συζητήθηκε και το ενδεχόμενο θέσπισης των δικαιωμάτων των ρομπότ.

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 11-3-2009

Ποίημα της εβδομάδας 114

Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ‘ναι οι τελευταίοι,
οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν,
γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
- αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι.
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος,
γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα,
και τα νερά τους δε μπορείς να ξεχωρίσεις.
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός,
να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

Μανόλης Αναγνωστάκης
Από τις Εποχές 3

Για τα ολιγοθέσια σχολεία ...

Συνέχεια για τα ολιγοθέσια σχολεία στην Ελλάδα. Μια καταγραφή χρήσιμη για όλους και μια οφειλή, καθώς από τέτοια ολιγοθέσια σχολεία ξεκίνησα, πριν χρόνια, ως μαθητής αλλά και ως δάσκαλος. Πατήστε εδώ.

Οι ίσες ευκαιρίες δεν είναι εφικτές ...

Συνέχεια του αφιερώματος της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" για τα σχολεία στην Ελλάδα. Πατήστε εδώ.

Οι γκρίζες ζώνες της εκπαίδευσης στην Ελλάδα

Μερικά ενδιαφέροντα άρθρα στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" για τα ολιγοθέσια σχολεία στην Ελλάδα. Πατήστε εδώ.

Η πολυθρόνα

Καταιγισμός ειδήσεων περί ύφεσης. Σαδιστικά, αργά και συστηματικά ο λαός πρέπει να οδηγηθεί στην εξαθλίωση της ανεργίας, στην πτώχευση, χωρίς να προλάβει να σκεφτεί, ν' αντισταθεί, να οργανωθεί. Η βαθιά καπιταλιστική κρίση παρουσιάζεται σαν βιβλική καταιγίδα. Η πτώση των χρηματιστηρίων σαν μοιραία κατολίσθηση των Ιμαλαΐων πάνω στα κεφάλια μας.

Συνεδριάσεις, μέτρα, συμβούλια, τιμές, αριθμοί, στατιστικές εκτοξεύονται πάνω μας, από εφημερίδες, εκπομπές, δελτία... Η φτώχεια εμφανίζεται ως καταπέλτης. Η ανεργία φυσική εξέλιξη αόρατων ενόχων ακόμα πιο αόρατων λαθών. Το κεφάλαιο δε διστάζει να φορέσει το μανδύα του... ανόητου, του αφελούς, του καλοπροαίρετου σερίφη που του ξέφυγαν κάτι κακοί μανατζαραίοι και... μας βρήκε το κακό. Έλεος πια με την αφόρητη προπαγάνδα που ηχεί σαν προειδοποίηση: «Τα δύο, τρία, πέντε επόμενα χρόνια πολλοί θα πεθάνετε, άλλοι θα αυτοκτονήσετε, κάμποσοι θα σφαχτείτε μεταξύ σας, αλλά στο τέλος, όσοι επιζήσετε, θα μας ξαναψηφίσετε ακριβώς γι' αυτό. Θα μας χρωστάτε την επιβίωσή σας...». Πιο μαύρη προπαγάνδα έχει ο κόσμος να θυμηθεί από την εποχή που ο Αδόλφος έταζε στα πλήθη την εκδίκηση για την ήττα του προηγούμενου παγκόσμιου πολέμου, φαΐ και τιμή σ' όσους πλαισίωναν, ένστολοι μάλιστα, τις ορδές του.

Κι όμως υπάρχει σ' αυτή τη θύελλα της μαζικής πλύσης εγκεφάλου μια είδηση ευμεγέθης που έκανε το γύρο της Γης και συγκίνησε πληθώρα επιφανών της αστικής τάξης. Δεν εξόργισε όμως όσους θα 'πρεπε από την εργατική.

Ο μέγας (;) μόδιστρος Υβ Σεν Λοράν άφησε το μάταιο τούτο κόσμο και πίσω του μια τεράστια συλλογή έργων τέχνης απ' όλο τον κόσμο. Μόλις προχτές αυτά βγήκαν σε πλειστηριασμό. Συγκεντρώθηκε το ποσό των 350 κάτι εκατομμυρίων ευρώ!!! Το ακριβότερο αντικείμενο που πουλήθηκε ήταν μια πολυθρόνα, έργο διάσημης (;) σχεδιάστριας, του 1919. Κάποιος την αγόρασε κοντά 22 εκατομμύρια ευρώ... Η κατακλείδα της είδησης ήταν το σχόλιο «ευτυχώς υπάρχουν ακόμα αρκετοί πλούσιοι στον κόσμο»...

Χαιρέκακα μάλιστα, διαβάζω, ότι σ' αυτή τη δημοπρασία δε συμμετείχαν βλαχαδεροί νεόπλουτοι της Ασίας παρά μόνον Ευρωπαίοι κι Αμερικανοί κροίσοι «λάτρεις της τέχνης και του καλού γούστου»...

Σου 'ρχεται κατ' αρχήν εμετός από το αντιαισθητικό της γραφής. Ύστερα οργή και τέλος θύμηση.

Πάνε πάρα πολλά χρόνια που ταξίδεψα στο Μαρόκο. Πήγα και στο μουσείο του Μαρακές. Εκεί δεν είδα σχεδόν τίποτα, γιατί δεν υπήρχε παρά μια συλλογή εν είδη λαογραφικού κέντρου μικρού χωριού. Ένας πνευματικός άνθρωπος και ξεναγός μου με ξεστράβωσε: «Ο,τι ωραιότερο και πολυτιμότερο, το έχει στην ιδιωτική του συλλογή με τη βοήθεια πριγκίπων του Μαρόκου ο γνωστός Γάλλος σχεδιαστής Υβ Σεν Λοράν...». Το είπε ψιθυριστά μην ακουστεί και τόνε πούνε κομμουνιστή.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά, η πολυθρόνα του μεσιέ, μοιάζει με ηλεκτρική καρέκλα της ταξικής νοημοσύνης. Πριν μας βάλουν τα ανθρώπινα πολιτικά, εργασιακά και νοητικά ακόμη δικαιώματα σε κάποιο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, μάλλον ήρθε η ώρα να πληρώσουν με πολυθρόνες τον εκφυλισμό των πλειστηριασμών τους.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 1-3-2009

Ποίημα της εβδομάδας 113

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν - να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν - να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Γιώργος Σεφέρης