ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ!

Συναδέλφισσα μου έστειλε το παρακάτω σημείωμα. Δεν είναι η μόνη ούτε μόνη της.

Από τη μέρα που άκουσα ότι οι δέκα αστυνομικοί αθωώθηκαν, δεν μπορώ να ησυχάσω!

Αισθάνομαι τρομερό θυμό, απέραντη απογοήτευση και αηδία που ζω σε αυτό τον τόπο που τα πάντα έχουν ξεφτίσει.

Λυπάμαι αφάνταστα και συμπάσχω στον πόνο αυτών των νεαρών παιδιών που χτυπήθηκαν τόσο απάνθρωπα από τα αστυνομικά "τέρατα", που κουρελιάστηκε η αξιοπρέπεια και τα όνειρά τους και έσβησε τόσο άγαρμπα η δίψα τους για ζωή. Έχει ζωγραφιστεί πλέον στα πρόσωπα τους μόνιμα ο φόβος και η απογοήτευση, δεν μπορούν να κοιμηθούν γαλήνια τις νύχτες και ο ένας από τους δύο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει για πάντα τούτο τον τόπο. Πού φτάσαμε; Πόσο ξεπουλήσαμε τους εαυτούς μας; Αυτός είναι ο κόσμος που υποσχόμαστε στη νέα γενιά;

Τρέμω. Τρέμω για το μέλλον και άλλων συνανθρώπων μου, άλλων παιδιών. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχουν παρόμοια τύχη με αυτά τα παιδιά. Η αθωωτική απόφαση των δικαστών υπέρ των αστυνομικών, παρόλα τα αδιάσειστα στοιχεία επικροτεί και άλλες παρόμοιες ενέργειες.

Συνάνθρωποι μου ξυπνάτε δεν πρέπει να αφήσουμε και αυτή την ιστορία να κλείσει έτσι. Αντιδράστε με όποιο τρόπο μπορείτε γιατί μην ξεχνάτε ότι όσο υπάρχουν πρόβατα θα υπάρχουν ΛΥΚΟΙ!!