Το βύσμα του ακτιβισμού

Είναι της μόδας. ΜΗ.ΚΥ.Ο. Μη Κυβερνητική Οργάνωση, χρηματοδοτούμενη συνήθως από τις κυβερνήσεις, μυστικά ή φανερά. Σ’ άλλες περιπτώσεις, αν ψαχτούν καλά οι μεγάλοι χορηγοί τους και φιλάνθρωποι με ονοματεπώνυμο της εποχής, είναι συνηθέστατα οι πλουτοκράτες ή μεγαλοστελέχη των εταιρειών και οργανισμών που αντιστρατεύονται το σκοπό των ΜΗ.ΚΥ.Ο αυτών καθαυτών. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις των εκατομμυρίων ακτιβίστικων οργανώσεων επιβεβαιώνουν τον κανόνα: Στην κοινωνία των …πολιτών για να εκτονώνεται η ανάγκη του κοινωνικού ζώου να αναχθεί σε πολιτικό ζώο, το σύστημα ελέγχου λέγεται ακτιβισμός. Κατακερματίζει τον κοινωνικό ιστό. Χειραγωγεί τα χρήσιμα τιμαριοποιημένα συλλογικής δράσης σχήματα υπαγορεύοντας σκοπούς. Καταβροχθίζει τη μερίδα του λέοντος από το χρόνο της ανεργίας, της σκέψης, αυτόν καθαυτόν το συλλογικό χρόνο των αλληλέγγυων, των ευαίσθητων ή και των βολεμένων που ψάχνουν άλλοθι.

Μέρες που είναι, φοιτητικών εκλογών, ο ακτιβισμός, σύντροφοι, δε θ’ απασχολήσει σήμερα το πατριδογνωμόνιό μου από τη σκοπιά της συστημικής συμπεριφοράς του θεσμού.

Θέλω να σταθώ στην υποκειμενική παγίδα που αντικειμενικά στήνει ως τμήμα μιας γενικευμένης κι άκρως αποτελεσματικής προπαγάνδας με στόχο κυρίως τους νέους.

Σ’ όλο το μήκος της μεταπολιτευτικής περιόδου το …«μέσον» που πρέπει να έχει ο νέος για να …«αποκατασταθεί» στο αναξιοκρατικό εκμεταλλευτικό αστικό σύστημα, το βύσμα στο στρατό, προβλήθηκε και προβάλλεται ως σήμερα διά της στηλίτευσής του. Κυριολεκτικά, το βύσμα διαφημίζεται και υποδεικνύεται ως τρόπος επιβίωσης σ’ έναν κόσμο που αλλάζει κι απαιτεί προσαρμογή, οτιδήποτε ως μέθοδο, «γλείφοντας, έρποντας, διά των κεράτων», όπως έλεγαν οι παλιότεροι. Μόνο επανάσταση να μη γίνει κι όλα τ’ άλλα επιτρέπονται!.. Στις ΗΠΑ λειτουργούν αυτή τη στιγμή 1.100.000 ακτιβίστικες οργανώσεις. Στη Ρωσία μέσα σε μια δεκαετία ξεφύτρωσαν περίπου 100.000 ΜΗ.ΚΥ.Ο.

Αν υπάρχει μασκότ που μπορεί να εξαργυρώσει πειστικά το βύσμα του περάσματος από μια, δυο ΜΗ.ΚΥ.Ο και να τις έχει χρησιμοποιήσει ως βατήρα «επιτυχίας» με αριστερό (;) παρελθόν και λαμπρό μέλλον αυτός είναι ο Μπερνάρ Κουσνέρ. Σήμερα ΥΠΕΞ του Σαρκοζί και ιδρυτής των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα». Μ’ ένα πέρασμα ως κυβερνήτης του Κοσσόβου με εντολή ΝΑΤΟ στο Κόσσοβο το 2000! Ο Κουσνέρ την Παρασκευή σοσιαλιστής της Σεγκολέν. Την Κυριακή υπουργός του Σαρκοζί…

Στην Ελλάδα, τα βιογραφικά των ενσωματωμένων στο σύστημα αριστερών περιλαμβάνουν υπερηφάνως το πέρασμα από την ΚΝΕ. Είναι οι ίδιοι σύγχρονοι «ταγοί» των νεολαιίστικων αγωνιών, που υποδεικνύουν ως πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης σύγχρονου τύπου το πέρασμα από μια ακτιβίστικη οργάνωση ως βιογραφικό βύσμα.

Ο απλούστερος τρόπος να χωθείς στην υψηλή κοινωνία των αφεντικών είναι να υπηρετήσεις τη …χορηγία. Θητεία στην επιτυχία. Έτσι η δυσθυμία των νέων διοχετεύεται σε ελεγχόμενες δράσεις. Σ’ αυτές τις τρέχουσες ανθρωποπαγίδες χάνονται όνειρα, φαντασία, σκέψη, διανόηση μιας γενιάς που πρέπει να νομίζει ότι αλλάζει τον κόσμο αφήνοντάς τον άθικτο για άρμεγμα από τ’ αφεντικά.

Η συλλογική κουλτούρα του ακτιβισμού σηκώνει, κι εν πολλοίς απαιτεί, μια ειλικρινή και πλατιά, τεράστια συζήτηση μεταξύ των νέων που θέλουν όχι απλώς να αυτοκαθορίζονται ως πολίτες, αλλά και να επανακαθορίσουν τη σχέση τους με την πολιτική του παρόντος και του μέλλοντός τους. Συλλογικά, αλλά όχι προβατηδόν. Ο ακτιβισμός ως βύσμα είναι θάνατος του πολιτικού και πολιτισμένου λαού από ηλεκτροπληξία στο σκοτάδι του ιμπεριαλιστικού μεσαίωνα. Δε γράφει ιστορία η παράκαμψη της πολιτικής. Γεμίζει μόνο τα άλμπουμ φωτογραφιών των επιλεγμένων μάνατζερ του μέλλοντός τους κι όχι μας…

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-3-2008