Τι θα γίνει με τη Δημόσια Εκπαίδευση;

Το παρακάτω άρθρο το δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα των Λατσιών "Κακκαρίστρα", (Απρίλιος 2008)


Τα τελευταία χρόνια, άλλοτε καλυμμένα και άλλοτε απροκάλυπτα, η δημόσια δωρεάν παιδεία βρίσκεται στο στόχαστρο. Το δημόσιο σχολείο έχει αφεθεί σχεδόν στην τύχη του και βουλιάζει στα χρόνια προβλήματά του. Οι δάσκαλοι μαζί με τους μαθητές και τους γονείς υφίστανται την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας από τη μια και την εντατικοποίηση της εργασίας απ’ την άλλη. Τα δικαιώματα ΟΛΩΝ των παιδιών για ενιαία, δωρεάν, ποιοτική παιδεία σε όλες της βαθμίδες καταπατούνται με διάφορους τρόπους.

Οι δάσκαλοι από παιδαγωγοί μεταβάλλονται σε εκτελεστές εντολών, διεκπεραιωτές εκδηλώσεων για το «θεαθήναι», προωθητές αντιεπιστημονικών αντιλήψεων, σκυφτοκέφαλοι χειροκροτητές κάθε «καινοτομίας».

Η πλειοψηφία των εργαζόμενων γονιών βιώνει το κυνήγι του μεροκάματου στο φάσμα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των εξαντλητικών ωραρίων, των καθηλωμένων μισθών και της ανύπαρκτης υποδομής κοινωνικής στήριξης της οικογένειας (π.χ. Δωρεάν δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, διετής προσχολική αγωγή, επαρκής άδεια μητρότητας, πληρωμένη γονική άδεια κ.λ.π.)

Οι ηγεσίες της ΠΟΕΔ και των οργανωμένων γονιών υποταγμένες στα κελεύσματα της εξουσίας κάνουν δημόσιες σχέσεις, προωθούν την καριέρα τους και στην ουσία λειτουργούν ως αναχώματα της οργής και της αγανάκτησης των δασκάλων, των γονιών και όσων βιώνουν τις απαράδεκτες καταστάσεις στα σχολεία.

Η απάντηση σ’ όλα αυτά είναι η αγωνιστική, διεκδικητική δράση της βάσης των δασκάλων και των άλλων φορέων. Η δημιουργία, στην πορεία, ενός Ενιαίου Μετώπου για την Παιδεία που αγωνιστικά θα απαιτήσει την ενιαία, δωρεάν, δημόσια παιδεία σε όλες τις βαθμίδες.
Το ουσιαστικό δεν είναι η επισήμανση προβλημάτων και η απαρίθμηση απλά εισηγήσεων. Σε αυτές μπορεί να συμφωνούν, έστω στα λόγια, και οι συμβιβασμένες ηγεσίες των διάφορων συνδικαλιστικών κινήσεων. Το σημαντικό είναι το πρόγραμμα δράσης και η αγωνιστική, διεκδικητική στάση και η συνεχής πάλη για την υλοποίησή τους.
Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προετοιμάζουν τα μέλη τους για διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων αναβάθμισης της εκπαίδευσης, βελτίωσης της υλικοτεχνικής υποδομής και κοινωνικής στήριξης της οικογένειας. Κρατούν στην άγνοια ή το μισοσκόταδο γονείς και εκπαιδευτικούς για να τους ελέγχουν καλύτερα ως χειραγωγήσιμη μάζα. Ασχολούνται συνήθως με επουσιώδη και όταν αποφασίσουν να θέσουν σοβαρότερα θέματα, δίνουν αποσπασματική πληροφόρηση, δεν αναδεικνύουν την έκταση των προβλημάτων, αρκούνται σε συζητήσεις σε κλειστά γραφεία. Δεν έχουν καμιά διάθεση για ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων των δασκάλων και των γονιών, τη δημιουργία εκπαιδευτικού μετώπου αγωνιστικής σύγκρουσης και διεκδίκησης.
Αυτή η τακτική δημιουργεί απογοήτευση στη βάση των γονιών και των δασκάλων, μοιρολατρία και παθητικότητα, καταφυγή σε προσωπικές λύσεις ή «λύσεις», άνθιση των πελατειακών σχέσεων και παραίτηση από κάθε προσπάθεια για ανατροπή της απαράδεκτης κατάστασης. Αυτή η ενορχηστρωμένη προσπάθεια αναδεικνύει τους «σοφούς» «συνδικαλιστές» από τους οποίους θα πρέπει να περιμένουμε τη λύση των προβλημάτων. Η λογική όμως και η ζωή αποδεικνύουν ότι το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι τα «μικρορουσφετάκια», αφού μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναπτύχθηκαν και ζουν.
Όσο όμως η βάση των δασκάλων και των γονιών δεν αποφασίζει με αποφασιστικά βήματα να σπάσει τον φαύλο κύκλο και διαιωνίζει την απαράδεκτη κατάσταση δεν μπορεί να αναμένει σοβαρές αλλαγές και βελτιώσεις. Η συσσώρευση των προβλημάτων έχει σπείρει την απογοήτευση, η έλλειψη σωστής ενημέρωσης έχει σχεδόν πείσει πολλούς ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, η προπαγανδιστική ανακίνηση ή ενασχόληση με επουσιώδη θέματα και η λανθασμένη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων σπαταλά δυνάμεις και οδηγεί στην παθητικότητα.
Οι δάσκαλοι και οι γονείς έχουν συμφέρον να συνειδητοποιήσουν το γρηγορότερο ότι μόνο η ενεργητική τους αποφασιστική, αγωνιστική δράση μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Πρέπει να γίνουν ρεαλιστές και να απαιτήσουν ΟΛΑ εκείνα που στερούνται τα παιδιά τους και οι ίδιοι. Να διατρανώσουν ότι δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμη η δωρεάν, δημόσια ποιοτική εκπαίδευση για ΟΛΑ τα παιδιά σε ΟΛΕΣ τις βαθμίδες. Δεν χωρούν κανενός είδους κερδοσκόποι στην παιδεία. Δεν ανέχονται άλλο κάποια έργα βιτρίνας σε μερικά σχολεία, αλλά απαιτούν άρτια βασική υλικοτεχνική υποδομή για ΟΛΑ τα σχολεία. Θέλουν άμεσες σοβαρές υποδομές κοινωνικής στήριξης της οικογένειας (ένα χρόνο τουλάχιστον άδεια μητρότητας, γονική άδεια με απολαβές, δημόσιοι δωρεάν παιδικοί σταθμοί, δωρεάν παροχές για τα παιδιά σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου κλπ)
Οι δάσκαλοι πρέπει να αποκτήσουν επιτέλους τον κοινωνικό τους ρόλο, να μπουν στην πρώτη γραμμή της καθοδήγησης και οργάνωσης του μετώπου παιδείας με τους γονείς και τους φοιτητές, μαθητές. Οι γονείς απ’ την άλλη πρέπει να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις το μέτωπο παιδείας που θα διεκδικεί την παιδεία που δικαιούνται τα παιδιά τους και την ποιότητα ζωής για τους ίδιους.