Μέσα από τα μάτια μιας αρχαιολόγου που παρατηρεί αιώνες όχι χρόνια! Το νησί το κτίσατε απ’ άκρη σ’ άκρη, καμία διαφορά ανάμεσα στη Λεμεσό και το Τρίκωμο, ανεξάρτητα αν το δεύτερο είναι παράνομα κατεχόμενο.
Η ίδια οικονομία της αρπαχτής, της εκμετάλλευσης της γης, τσιμέντο, καζίνο, πεντάστερα, ξαπλώστρες… αυτή που ενίοτε μας ρίχνει στα σκουπίδια 3 και φορές μας ανεβάζει στα σκουπίδια 1, δημιουργώντας απίστευτη ευφορία για τους ρυθμούς ανάπτυξης της βραχονησίδας. Παραμένουν ακόμη δυο περιοχές ο Ακάμας και η Καρπασία που εποφθαλμιούν αμφότεροι, δεν έχει σημασία αν ο ένας είναι ο εχθρός.
Αφιέρωσα την περασμένη Κυριακή στην ποθητή οικονομία των εμπειριών που δυστυχώς δε μας βγαίνει. Ούτε το ονειρεμένο γκλάμπιγκ, φαίνεται που θ’ απασχολήσει τους δικαστές του Ανωτάτου, ως να μην είχαν άλλη δουλειά!
Κρυμμένη υπάρχει και μια διαφορετική οικονομία, πολύ πιο δύσκολη και άνευ παραθυρόφυλλων που αγγίζει όχι μόνον αυτούς που έχουν τριάστερα και πεντάστερα σε παραλίες, αλλά τον κοσμάκη, όλους τους κατοίκους της βραχονησίδας. Μια οικονομία που προγραμματίζει το μέλλον ενός ενιαίου νησιού, που προσφέρει προοπτικές, και ναι, ελπίδες που τις έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη.
Μια οικονομία που για να πετύχει πρώτιστα τους μακροπρόθεσμους στόχους της θα βασίζεται σε προσπάθειες για να αλλάξει ρότα η νοοτροπία μας, αναιρώντας μέσα από την παιδεία τα γνωστά και τα τετριμμένα για την κακή μας τύχη, για το μικρό και ορφανό φύλλο της ελιάς που μπλέει ακυβέρνητο στο πέλαγος και τα τόσα άλλα που πλαισίωσαν τις εκδηλώσεις και τα μνημόσυνα για τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής.
Αιώνες τώρα συνεχίζει το τροπάρι για την τύχη μας. Τι είναι η Κύπρος παρά ένας σκόπελος, έγραφε κάποτε στην Χρονολογική Ιστορία του ο μακαρίτης ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός. Σκόπελος, δηλαδή ένας βράχος που εξέχει στη θάλασσα και μπουρδουκλώνει τους πάντες. Φτάνει τούτη η άποψη που ζέχνει μοιρολατρία, κακοτυχία του τόπου, μιζέρια και κακοτοπιά. Εδώ που φτάσαμε είναι ορατή η κωλοσυρμαθκιά της κουφής και μακάρι να βγω λανθασμένη.
Για πολλοστή φορά πολλοί θα προτάξουν τα γυμνά τους στήθη, πλην όμως… είμαστε μικροί και ανήμποροι… και θα συνεχίσουν να κλαψουρίζουν απευθυνόμενοι στον πλανήτη – που έτσι και αλλιώς δεν ακούει και έχει άλλα πιο σημαντικά πράγματα να επιλύσει- ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας. Και θα επαναλάβουμε και θα καταραστούμε τούτη την μαυρογέριμη την αδιαλλαξία και θα ρίξουμε το φταίξιμο αλλού, ενώ εμείς ως αθώες περιστερές θα επαναλάβουμε «είμαστε πανέτοιμοι», αλλά τα δικά μας δικά μας!
Εφαρμόζοντας όμως μια οικονομία που θα στηριζόταν στην ανάγκη να βιώσει ο Κύπριος μερίδιο της ελπίδας που του αναλογεί, θα μπορούσαμε, αν μη τι άλλο, να μεγαλώσουμε μια γενιά που δε θα θεωρεί ότι είμαστε ένας σκόπελος, αλλά ένα νησί που ενωμένο θα ήταν πολύτιμο για την Ανατολική Μεσόγειο. Σήμερα η νέα γενιά είναι καταδικασμένη να βιώνει το μισό κομμάτι της πατρίδας της. Κανείς στη παιδεία δεν τους μίλησε για τις προοπτικές του μέλλοντος μιας ενωμένης Κύπρου. Θα μου πείτε διδάσκουν το επιβεβλημένο σλόγκαν των 50 χρόνων «Δεν ξεχνώ»! Στην αρχή σκέτο (όπως το πρόσφερε ο Νίκος Δήμου) χωρίς τις ουρές που απέκτησε. «Δεν ξεχνώ και Αγωνίζομαι», και στη συνέχεια «Δεν ξεχνώ Αγωνίζομαι και Διεκδικώ»!
Αλήθεια, σκέφτηκαν εκεί πάνω στους ορόφους της Ιφιγενείας – που βέβαια δε βλέπει κατάφατσα τον Πενταδάκτυλο και συχνά ξεχνά- τι θα διεκδικήσει η νέα γενιά; Τι να θέλει η νέα γενιά; Ναι, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να πάρουν πίσω τα σπίτια χαλαμάντουρα των παππούδων τους και τα κάποτε καλλιεργημένα χωράφια πάνω στα οποία έχουν κτιστεί οι αυτοκινητόδρομοι! Θα πάρουν τ΄ άρματα να διώξουν τον προαιώνιο εχθρό;
Αρνούνται να μπουν μέσα στον κυκεώνα που δημιουργήσαμε και καλά κάνουν. Τι αλήθεια θα διεκδικήσουν; Τη Σαλαμίνα, το Βουφαβέντο, την βασιλική της Συκάς; Ξέρουν που είναι; Πήγαν ποτέ τους; κατάλαβαν τι είναι και που είναι τα κατεχόμενα; Παπαγαλίζοντας ένα σύνθημα που κάποτε είχε έννοια, μάλλον απομακρύνει τη νέα γενιά. Το τηλέφωνό τους είναι η πυξίδα τους, έχουν στα χέρια τους έναν αυτοτελή κόσμο που μπορεί να τους προσφέρει τα πάντα. Μπορούν να αναζητήσουν ένα χωριό στα Ιμαλάια, αλλά δε θα σκεφτούν να ψάξουν για την Παναγία Συκά ή το Λευκόνοικο του παππού τους για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν τους έχει μιλήσει για τη σημασία αυτών των λέξεων, για εκείνους είναι λέξεις και μάλιστα άγνωστες!
Θέλει προκλήσεις γενναίες η παιδεία. Δεν φτάνουν μόνον τα μεγαλόστομα εκατομμύρια που υποσχέθηκε πρόσφατα ο ΠτΔ για μαθητές και γονείς. Οι νέοι θέλουν να ξέρουν ότι για να επιστρέψουν στον τόπο τους απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτός να περιέχει ελπίδα και προοπτική, δε θέλουν τη μιζέρια που ζήσαν οι προηγούμενοι και την οποία φορτώθηκαν άθελά τους. Δεν θυμούνται, δεν ξέρουν!
Αυτή την «άλλη» οικονομία θέλουμε, που αφορά ανθρώπους, όχι κουγκρί, που θα φέρει την αλλαγή στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο αντιμετώπισης, αυτή και μόνο θα θέσει φραγμούς και ττέλια στα μυαλά αυτών που τα σκέφτηκαν, αυτή η νέα οικονομία θα δώσει πολύ περισσότερα πίσω στον τόπο, παρά ο Ρώσσος ή ο Κινέζος επενδυτής των καζίνο!
Ελεύθερα, 11.8.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1498622/mia-diaforetiki-ikonomia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου